Gezondheid
alle pijlers
Kinderen en de dood bespreken
vrijdag 27 september 2013 om 22:26
Ik weet niet zeker of het hier hoort of bij 'kinderen', maar ik denk hier.
Sinds langere tijd ben ik ziek, kanker. De prognoses waren redelijk goed: de komende tien jaar zou ik nog wel op aarde zijn.
Helaas is daar vorige week verandering in gekomen. Ik weet nog niet precies hoe en wat, maar de levensverwachting is flink naar beneden bijgesteld.
Mijn kinderen (7 en 10) weten dit. Ze weten dat ik geopereerd moet worden en dat niet de gehele tumor verwijderd kan worden.
Bij de oudste heb ik sterk het gevoel dat hij heel bang is dat ik snel doodga, maar hij durft dit niet uit te spreken.
Hoe kan ik dit ter sprake brengen? Ik krijg pas na de operatie duidelijkheid over de ernst. Het kan dus nog varieren van een jaar tot een aantal jaren.
Sinds langere tijd ben ik ziek, kanker. De prognoses waren redelijk goed: de komende tien jaar zou ik nog wel op aarde zijn.
Helaas is daar vorige week verandering in gekomen. Ik weet nog niet precies hoe en wat, maar de levensverwachting is flink naar beneden bijgesteld.
Mijn kinderen (7 en 10) weten dit. Ze weten dat ik geopereerd moet worden en dat niet de gehele tumor verwijderd kan worden.
Bij de oudste heb ik sterk het gevoel dat hij heel bang is dat ik snel doodga, maar hij durft dit niet uit te spreken.
Hoe kan ik dit ter sprake brengen? Ik krijg pas na de operatie duidelijkheid over de ernst. Het kan dus nog varieren van een jaar tot een aantal jaren.
zaterdag 28 september 2013 om 08:04
zaterdag 28 september 2013 om 08:23
Bedankt allemaal! Op dit moment ga ik er zelf nog niet vanuit dat ik doodga en ik weet dat ik, t.z.t., vanuit het ziekenhuis optimale begeleiding ga krijgen en de kinderen ook.
Het ging/ gaat er meer om dat ik het 'acute doodgaan' bij hem uit het hoofd wil praten. Maar ik denk dat ik er gewoon met hem over moet beginnen zodra ik meer weet over de operatie.
Kikker en het vogeltje heb ik zelf, maar daar zijn ze inderdaad al wat te groot voor. Jammer, want ik ben een grote fan van kikker!
Wij zijn overigens een 'gewoon' gezin, de kinderen voelen zich ontzettend veilig en ze hebben een goede basis meegekregen. Ik vertrouw er heel erg op dat ze, 'straks' het goed kunnen redden samen met mijn man, vrienden en familie.
Ik ben ook, vanaf dag 1, heel eerlijk en open geweest. De dood is eerder ter sprake gekomen, toen kon ik nog in alle eerlijkheid zeggen dat ik eerder dood zou gaan dan een 'gezond' iemand, maar dat ik hun kinderen niet meer zou kunnen leren kennen. Ook heb ik altijd gedacht: wie weet wat ze over 10 jaar kunnen.
Maar nu is de situatie dusdanig veranderd, ineens (weer) een operatie, acute stopzetting van de chemo-therapie, terwijl ik eigenlijk voorzichtig de toekomst al aan het plannen was.
Ik ga weer in gesprek met ze en dan hoop ik dat hij zijn angst durft uit te spreken, anders spreek ik voorzichtig mijn eigen angst uit.
Nogmaals bedankt voor alle tips en links!
Het ging/ gaat er meer om dat ik het 'acute doodgaan' bij hem uit het hoofd wil praten. Maar ik denk dat ik er gewoon met hem over moet beginnen zodra ik meer weet over de operatie.
Kikker en het vogeltje heb ik zelf, maar daar zijn ze inderdaad al wat te groot voor. Jammer, want ik ben een grote fan van kikker!
Wij zijn overigens een 'gewoon' gezin, de kinderen voelen zich ontzettend veilig en ze hebben een goede basis meegekregen. Ik vertrouw er heel erg op dat ze, 'straks' het goed kunnen redden samen met mijn man, vrienden en familie.
Ik ben ook, vanaf dag 1, heel eerlijk en open geweest. De dood is eerder ter sprake gekomen, toen kon ik nog in alle eerlijkheid zeggen dat ik eerder dood zou gaan dan een 'gezond' iemand, maar dat ik hun kinderen niet meer zou kunnen leren kennen. Ook heb ik altijd gedacht: wie weet wat ze over 10 jaar kunnen.
Maar nu is de situatie dusdanig veranderd, ineens (weer) een operatie, acute stopzetting van de chemo-therapie, terwijl ik eigenlijk voorzichtig de toekomst al aan het plannen was.
Ik ga weer in gesprek met ze en dan hoop ik dat hij zijn angst durft uit te spreken, anders spreek ik voorzichtig mijn eigen angst uit.
Nogmaals bedankt voor alle tips en links!
zaterdag 28 september 2013 om 10:01
Hier helaas wel ervaring; mijn man werd ziek toen de jongste nog 7 moest worden. Het was meteen duidelijk dat hij niet meer beter kon worden. De jongens waren toen 11 en 13; mijn man heeft hun wel meteen verteld dat hij hieraan kwam te overlijden en dat de prognose niet goed was.
Onze dochter hebben we verteld dat hij ziek was en dood zou gaan, maar wanneer wist niemand. Iedereen gaat tenslotte een keer dood en niemand weet wanneer.
Naarmate de tijd verstreek kreeg ze toch meer in de gaten en toen hij ook echt ziek werd en op bed kwam groeide ze hierin mee.
We zijn gewoon erg duidelijk geweest; als ze vragen hadden ook eerlijk antwoord geven.
Maar het zal per kind verschillen...ik weet wel dat onze kinderen in het begin bij alle visite bij wilden zitten; gewoon omdat ze dachten dat ze niet alles wisten...
Ik heb dus geen pasklaar antwoord voor je; wil je alleen een knuffel geven en heel veel sterkte wensen... Liefs Anne
Onze dochter hebben we verteld dat hij ziek was en dood zou gaan, maar wanneer wist niemand. Iedereen gaat tenslotte een keer dood en niemand weet wanneer.
Naarmate de tijd verstreek kreeg ze toch meer in de gaten en toen hij ook echt ziek werd en op bed kwam groeide ze hierin mee.
We zijn gewoon erg duidelijk geweest; als ze vragen hadden ook eerlijk antwoord geven.
Maar het zal per kind verschillen...ik weet wel dat onze kinderen in het begin bij alle visite bij wilden zitten; gewoon omdat ze dachten dat ze niet alles wisten...
Ik heb dus geen pasklaar antwoord voor je; wil je alleen een knuffel geven en heel veel sterkte wensen... Liefs Anne
zondag 29 september 2013 om 10:54
Als eerste heel veel sterkte! Ik hoop echt voor je dat het voor zover mogelijk nog zo positief mogelijk voor je/ jullie gaat uitpakken!
Wat betreft het vertellen, misschien kan je je kind er naar vragen? Vragen hoe hij het ervaart wat er nu verteld is, of hij erover durft te praten/ iets durft te zeggen... Bah, het zou niet moeten mogen!
Maar ook voor jou en je man...
quote:beelicious schreef op 29 september 2013 @ 09:21:
Ken je dat invulboek voor moeders? Mam vertel eens?Hier zat ik ook aan te denken, hoewel dat niet te maken heeft met de vraag die je in je OP stelde... Mijn beste vriendin is in mei jl overleden en heeft 3 jonge kinderen achter gelaten, we hebben een kist met herenneringen en cadeautjes gemaakt. Waar ook dit boek in zit, helaas door ons in gevuld omdat het vriendin niet meer lukte... Maar om idd voor de kinderen een blijven de herennering aan mama te kunnen hebben.
Wat betreft het vertellen, misschien kan je je kind er naar vragen? Vragen hoe hij het ervaart wat er nu verteld is, of hij erover durft te praten/ iets durft te zeggen... Bah, het zou niet moeten mogen!
Maar ook voor jou en je man...
quote:beelicious schreef op 29 september 2013 @ 09:21:
Ken je dat invulboek voor moeders? Mam vertel eens?Hier zat ik ook aan te denken, hoewel dat niet te maken heeft met de vraag die je in je OP stelde... Mijn beste vriendin is in mei jl overleden en heeft 3 jonge kinderen achter gelaten, we hebben een kist met herenneringen en cadeautjes gemaakt. Waar ook dit boek in zit, helaas door ons in gevuld omdat het vriendin niet meer lukte... Maar om idd voor de kinderen een blijven de herennering aan mama te kunnen hebben.
zondag 29 september 2013 om 11:30
Ja, mijn man is overleden; kerstavond 2010. De kinderen waren toen 9, 14 en 16.
De jongens van 14 en 16 hebben toch wel een paar moeilijke eerste 2 jaren gehad; maar het gaat nu best goed.
Mijn ervaring met de jongste is dat die heel flexibel hierin was/is.
Even verdriet maar meteen erna weer lekker spelen. Ik hou er wel rekening mee dat zij ook nog een terugslag kan krijgen.
We spreken vaak over hoe het was, en hoe papa over iets zou denken. We hebben het boek "Papa, vertel eens wel" gekregen maar jammergenoeg niets mee gedaan...
Ikzelf vind het jammer dat ik niet meer foto's en video opnames heb gemaakt..kwamen we toen niet aan toe. Maar nu missen wij dat wel.
Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen en hoop dat je nog lang met zijn allen samen bent! X Anne
De jongens van 14 en 16 hebben toch wel een paar moeilijke eerste 2 jaren gehad; maar het gaat nu best goed.
Mijn ervaring met de jongste is dat die heel flexibel hierin was/is.
Even verdriet maar meteen erna weer lekker spelen. Ik hou er wel rekening mee dat zij ook nog een terugslag kan krijgen.
We spreken vaak over hoe het was, en hoe papa over iets zou denken. We hebben het boek "Papa, vertel eens wel" gekregen maar jammergenoeg niets mee gedaan...
Ikzelf vind het jammer dat ik niet meer foto's en video opnames heb gemaakt..kwamen we toen niet aan toe. Maar nu missen wij dat wel.
Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen en hoop dat je nog lang met zijn allen samen bent! X Anne
dinsdag 1 oktober 2013 om 13:18
Er zijn heel veel boekjes over moeders met kanker, voor jonge kinderen en voor oudere kinderen. Met een rondje googlen vind je er al heel veel en anders zou je in het ziekenhuis, op school, bij de huisarts of bij de kinderboekenwinkel kunnen vragen of ze titels voor je hebben. Maar kijk vooral ook zelf even rond, googlen op ziek + moeder + boek levert al veel goede treffers op.
Maar waar je nu hulp bij lijkt te zoeken, is eerder bij de angst voor het onbekende dan bij rouwverwerking an sich. Voor je jongste is er wel een boek dat ik aan kan raden: http://www.uitgeverijpica ... oornissen/327-beeropdeweg
Mijn ervaring is dat eerlijkheid helpt, maar dat het ook kan helpen om je eigen angsten te benoemen. En met betrekking tot de angst van je oudste: logisch toch, als jij zegt dat je wel weet dat je eerder dood gaat, maar niet weet wanneer, dat "morgen" voor je oudste een heel reële optie is. Hier thuis hielp het om te benoemen dat áls ik dood ging, ik eerst nog zieker moest worden en dat ik niet zomaar ineens weg zou zijn.
Maar waar je nu hulp bij lijkt te zoeken, is eerder bij de angst voor het onbekende dan bij rouwverwerking an sich. Voor je jongste is er wel een boek dat ik aan kan raden: http://www.uitgeverijpica ... oornissen/327-beeropdeweg
Mijn ervaring is dat eerlijkheid helpt, maar dat het ook kan helpen om je eigen angsten te benoemen. En met betrekking tot de angst van je oudste: logisch toch, als jij zegt dat je wel weet dat je eerder dood gaat, maar niet weet wanneer, dat "morgen" voor je oudste een heel reële optie is. Hier thuis hielp het om te benoemen dat áls ik dood ging, ik eerst nog zieker moest worden en dat ik niet zomaar ineens weg zou zijn.
