Gezondheid
alle pijlers
Kinderen en de dood bespreken
vrijdag 27 september 2013 om 22:26
Ik weet niet zeker of het hier hoort of bij 'kinderen', maar ik denk hier.
Sinds langere tijd ben ik ziek, kanker. De prognoses waren redelijk goed: de komende tien jaar zou ik nog wel op aarde zijn.
Helaas is daar vorige week verandering in gekomen. Ik weet nog niet precies hoe en wat, maar de levensverwachting is flink naar beneden bijgesteld.
Mijn kinderen (7 en 10) weten dit. Ze weten dat ik geopereerd moet worden en dat niet de gehele tumor verwijderd kan worden.
Bij de oudste heb ik sterk het gevoel dat hij heel bang is dat ik snel doodga, maar hij durft dit niet uit te spreken.
Hoe kan ik dit ter sprake brengen? Ik krijg pas na de operatie duidelijkheid over de ernst. Het kan dus nog varieren van een jaar tot een aantal jaren.
Sinds langere tijd ben ik ziek, kanker. De prognoses waren redelijk goed: de komende tien jaar zou ik nog wel op aarde zijn.
Helaas is daar vorige week verandering in gekomen. Ik weet nog niet precies hoe en wat, maar de levensverwachting is flink naar beneden bijgesteld.
Mijn kinderen (7 en 10) weten dit. Ze weten dat ik geopereerd moet worden en dat niet de gehele tumor verwijderd kan worden.
Bij de oudste heb ik sterk het gevoel dat hij heel bang is dat ik snel doodga, maar hij durft dit niet uit te spreken.
Hoe kan ik dit ter sprake brengen? Ik krijg pas na de operatie duidelijkheid over de ernst. Het kan dus nog varieren van een jaar tot een aantal jaren.
vrijdag 27 september 2013 om 22:31
vrijdag 27 september 2013 om 22:36
vrijdag 27 september 2013 om 22:39
Wat vreselijk Neave...
Heb je hier wat aan?
http://www.nfk.nl/nieuws/ ... ntent1_elementId/1_369634
http://www.nji.nl/Special ... een-langdurig-zieke-ouder
Heel veel kracht en sterkte voor jou en je gezin.
Heb je hier wat aan?
http://www.nfk.nl/nieuws/ ... ntent1_elementId/1_369634
http://www.nji.nl/Special ... een-langdurig-zieke-ouder
Heel veel kracht en sterkte voor jou en je gezin.
vrijdag 27 september 2013 om 22:41
Ze zijn er zeker mee bezig hoor en ik hou ze ook 'goed' in de gaten. Ik ben zelf al langer onder behandeling van een psycholoog daar en ook wij bespreken de kinderen regelmatig.
Toch wil ik dit, met de oudste, graag zelf bespreekbaar maken. Ik ben zijn moeder en wil zijn angsten voor een deel weg kunnen nemen.
Toch wil ik dit, met de oudste, graag zelf bespreekbaar maken. Ik ben zijn moeder en wil zijn angsten voor een deel weg kunnen nemen.
vrijdag 27 september 2013 om 22:47
Waarom ga je geen gesprek aan dan? Over de operatie? Of hij er zenuwachtig voor is, of hij denkt dat het gaat helpen, of ze weten wat er precies gaat gebeuren?
Ik ben bang dat een deel angst zal blijven, je ziekte geeft hem die angst. Jou op den duur kwijt raken geeft hem angst. Als dat nog niet aan de orde is, kun je erover praten en beloven dat je hem altijd eerlijk zal zeggen wat er is, als het best goed gaat, maar ook als het niet zo goed meer gaat...
Nogmaals, ik ben geen expert. Ik werk wel met kinderen en heb er zelf twee en bij mij werkt eerlijkheid en openheid tot nu toe het beste. Maar ik zou zeker wel hulp vragen vanuit het ziekenhuis, al is het maar om jou wat richting te geven in de gesprekken met je kinderen.
Ik ben bang dat een deel angst zal blijven, je ziekte geeft hem die angst. Jou op den duur kwijt raken geeft hem angst. Als dat nog niet aan de orde is, kun je erover praten en beloven dat je hem altijd eerlijk zal zeggen wat er is, als het best goed gaat, maar ook als het niet zo goed meer gaat...
Nogmaals, ik ben geen expert. Ik werk wel met kinderen en heb er zelf twee en bij mij werkt eerlijkheid en openheid tot nu toe het beste. Maar ik zou zeker wel hulp vragen vanuit het ziekenhuis, al is het maar om jou wat richting te geven in de gesprekken met je kinderen.
vrijdag 27 september 2013 om 22:50
Ik ben op dit moment nogal sceptisch over extra hulpverlening. Sinds ik ziek ben, houden we de kinderen psychisch extra goed in de gaten. Ook bespreek ik het regelmatig met de psycholoog. Ze reageren zoals kinderen 'horen' te reageren in zo'n akelige situatie en we wilden het niet extra beladen maken.
Na dit nieuws, merk ik dat de oudste het niet uit durft te spreken. Verder zijn ze net zoals anders, gelukkig!
Na dit nieuws, merk ik dat de oudste het niet uit durft te spreken. Verder zijn ze net zoals anders, gelukkig!
vrijdag 27 september 2013 om 22:51
quote:neave schreef op 27 september 2013 @ 22:41:
Ze zijn er zeker mee bezig hoor en ik hou ze ook 'goed' in de gaten. Ik ben zelf al langer onder behandeling van een psycholoog daar en ook wij bespreken de kinderen regelmatig.
Toch wil ik dit, met de oudste, graag zelf bespreekbaar maken. Ik ben zijn moeder en wil zijn angsten voor een deel weg kunnen nemen.ik bedoel een therapeut voor je kinderen. Je zou kunnen zeggen dat je misschien niet oud wordt maar dat je er zeker morgen nog zal zijn
Ze zijn er zeker mee bezig hoor en ik hou ze ook 'goed' in de gaten. Ik ben zelf al langer onder behandeling van een psycholoog daar en ook wij bespreken de kinderen regelmatig.
Toch wil ik dit, met de oudste, graag zelf bespreekbaar maken. Ik ben zijn moeder en wil zijn angsten voor een deel weg kunnen nemen.ik bedoel een therapeut voor je kinderen. Je zou kunnen zeggen dat je misschien niet oud wordt maar dat je er zeker morgen nog zal zijn
vrijdag 27 september 2013 om 22:53
@milefleur: ik/ wij zijn juist heel open erover. Het nadeel is dat ik zelf niet weet wanneer ik doodga. Of het volgend jaar is of over 4 jaar.
Maar soms ben ik bang dat ik te eerlijk wil zijn. Of dat ik denk dat hij er mee bezig is, terwijl dat niet zo is....
Bedankt voor kullie reacties, ik ga nu slapen en zal het maandag met de psycholoog bespreken!
Maar soms ben ik bang dat ik te eerlijk wil zijn. Of dat ik denk dat hij er mee bezig is, terwijl dat niet zo is....
Bedankt voor kullie reacties, ik ga nu slapen en zal het maandag met de psycholoog bespreken!
vrijdag 27 september 2013 om 22:53
Ik denk dat een maatschappelijk werker toch ook een goed idee is. Natuurlijk moet je zelf ook met je zoon praten, maar professionele hulp lijkt mij ook fijn voor ze.
Mijn zusje was 9 toen mijn moeder overleed en dus ziek was, zij is niet lang ziek geweest. De prognose was vanaf het begin al slecht, behandeling had geen zin meer. En mijn zusje heeft het er nog steeds over dat ze het zo erg vind dat mensen haar niet meteen de waarheid vertelde. Natuurlijk is dat juist wat jij wel wilt doen. Maar ik bedoel dat ze inderdaad meer doorhebben dan veel mensen denken. Ik zou het gewoon aankaarten en vragen of hij er vaak aan denkt en waar hij bang voor is. En een beetje proberen uit te leggen dat de dokters alles doen om je te helpen, maar dat niemand weet hoe het gaat lopen.
Het blijft helaas een rot situatie. Heel veel sterkte toegewenst.
Mijn zusje was 9 toen mijn moeder overleed en dus ziek was, zij is niet lang ziek geweest. De prognose was vanaf het begin al slecht, behandeling had geen zin meer. En mijn zusje heeft het er nog steeds over dat ze het zo erg vind dat mensen haar niet meteen de waarheid vertelde. Natuurlijk is dat juist wat jij wel wilt doen. Maar ik bedoel dat ze inderdaad meer doorhebben dan veel mensen denken. Ik zou het gewoon aankaarten en vragen of hij er vaak aan denkt en waar hij bang voor is. En een beetje proberen uit te leggen dat de dokters alles doen om je te helpen, maar dat niemand weet hoe het gaat lopen.
Het blijft helaas een rot situatie. Heel veel sterkte toegewenst.
vrijdag 27 september 2013 om 22:54
Neave, ik dacht niet direct aan extra hulpverlening. Ik meen dat er aan ziekenhuizen vaak mensen verbonden zijn waarin jij, in gewoon een keertje een gesprek, kan vragen hoe je dit het beste aan kan kaarten bij je kinderen. Je zou tips kunnen krijgen voor boeken die ze kunnen lezen, wat je beter niet kan zeggen of juist wel. Maar misschien dat jouw psycholoog daar ook wel kan helpen?
vrijdag 27 september 2013 om 22:57
vrijdag 27 september 2013 om 23:09
Ik moet meteen denken aan dat programma van Anita Witzier op de VPRO van onlangs. Ik kom niet op de naam, ga even zoeken.
Daar werd ook niet over de dood gesproken maar de zoon was er wel heel bang voor. Toen ze erover begonnen te praten was het goed. Ik ga even voor je zoeken
Edit: http://liefdevoorlater.kro.nl/
Ik wil je heel erg veel sterkte en kracht wensen en ik hoop dat je nog heel lang bij je gezin mag blijven.
Daar werd ook niet over de dood gesproken maar de zoon was er wel heel bang voor. Toen ze erover begonnen te praten was het goed. Ik ga even voor je zoeken
Edit: http://liefdevoorlater.kro.nl/
Ik wil je heel erg veel sterkte en kracht wensen en ik hoop dat je nog heel lang bij je gezin mag blijven.
vrijdag 27 september 2013 om 23:09
in principe weet niemand wanneer ie doodgaat. Bij jou is de kans alleen groter dat dat eerder gaat gebeuren. Het kan over een jaar zijn maar ook over 5 jaar. Op zich kunnen je kinderen daar weinig mee. Het is wel belangrijk dat ze weten dat jij ziek bent en dat je daar dood aan kan gaan maar dat dat niet morgen zal zijn.
vrijdag 27 september 2013 om 23:13
Stomme vraag misschien, maar ben je nog samen met de vader? Of veranderd er meer in het leven van de kinderen als jij overlijdt?
Bij mij op mijn werk, naschoolse opvang, waren er twee kinderen waarvan de moeder opgegeven was van kanker, zij waren toen 10 en 11. Twee jaar later is moeder overleden. De ouders waren gescheiden, dus na het overlijden moesten ze bij vader gaan wonen.
Beiden hadden gesprekken met een psycholoog, om de week, om te praten over dit soort dingen. Een van de twee praatte er open over, die wilde er ook veel over weten. De ander was heel gesloten. Maar ik denk dat die openheid zorgde voor duidelijkheid en weten waar ze aan toe was.
Diegene die er over praatte wilde op een gegeven moment ook mee naar het ziekenhuis als moeder chemo had ofzo, Gelukkig ging school daar flexibel mee om.
Moeder overleed toen ze beiden van school af waren, naar de brugklas, dus ik heb goede hoop dat ze daar goed opgevangen zijn.
Bij mij op mijn werk, naschoolse opvang, waren er twee kinderen waarvan de moeder opgegeven was van kanker, zij waren toen 10 en 11. Twee jaar later is moeder overleden. De ouders waren gescheiden, dus na het overlijden moesten ze bij vader gaan wonen.
Beiden hadden gesprekken met een psycholoog, om de week, om te praten over dit soort dingen. Een van de twee praatte er open over, die wilde er ook veel over weten. De ander was heel gesloten. Maar ik denk dat die openheid zorgde voor duidelijkheid en weten waar ze aan toe was.
Diegene die er over praatte wilde op een gegeven moment ook mee naar het ziekenhuis als moeder chemo had ofzo, Gelukkig ging school daar flexibel mee om.
Moeder overleed toen ze beiden van school af waren, naar de brugklas, dus ik heb goede hoop dat ze daar goed opgevangen zijn.
vrijdag 27 september 2013 om 23:20
Heel veel sterkte Neave.
Misschien heb je hier wat aan:
Leoniek van der Maarel is de rouwtherapeute die aan het programma heeft meegewerkt. Ze werkt in Voorburg waar zij een zelfstandige praktijk heeft voor verliesverwerking. Daar begeleidt ze kinderen, jongeren en volwassenen rondom echtscheiding, ziekte in het gezin en de dood. R
Wat en hoe communiceer je met je kinderen als je aan een dodelijk ziekte lijdt?
http://liefdevoorlater.kro.nl/communice ... _de_ziekte
Misschien heb je hier wat aan:
Leoniek van der Maarel is de rouwtherapeute die aan het programma heeft meegewerkt. Ze werkt in Voorburg waar zij een zelfstandige praktijk heeft voor verliesverwerking. Daar begeleidt ze kinderen, jongeren en volwassenen rondom echtscheiding, ziekte in het gezin en de dood. R
Wat en hoe communiceer je met je kinderen als je aan een dodelijk ziekte lijdt?
http://liefdevoorlater.kro.nl/communice ... _de_ziekte
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
