Relaties
alle pijlers
pa en ma, ik hou van jullie, maar ik haat jullie ook!
dinsdag 17 juni 2008 om 15:54
Ik ben redelijk nieuw hier, een stille meelezer, maar nu heb ik dringend de behoefte om het volgende met jullie te delen;
Ik heb een moeilijk jaar achter de rug. Na een verschrikkelijke relatie waarin slaan en geestelijke mishandeling geen onbekend terrein was, ben ik compleet doorgedraaid en heb 4 maanden in de ziektewet gezeten. In die tijd heb ik ook therapie gehad om bepaalde dingen uit het verleden, die toen weer omhoog kwamen, een plekje te geven. Dat is mijn inziens goed gelukt, want ik ben sterker en zekerder over mezelf geworden. So far so good.
Nu loop ik nog steeds bij dezelfde psycholoog en heb ik een paar weken geleden een heel heftig gesprek met haar gehad. Het ging over mijn band met mijn ouders, die op een bepaalde manier behoorlijk verstoord is. Door alles wat ik in het verleden heb meeggemaakt, beschouwen zij mij als een zorgenkindje en willen ze ook nog steeds de controle over me houden. Niet geheel onterecht, maar ik zou ook als volwaardig willen worden gezien.
Nu is de band tussen vooral mijn pa en mij altijd al op het randje geweest. Mijn vader is een heel dominante man die het heerlijk vindt zichzelf te horen praten. Eerst komt God, dan mijn vader en dan de rest van de mensheid. Door zijn dominantie en zijn grote ego is het heel moeilijk om met hem te communiceren. Al vanaf kind af aan werd ik genegeerd als ik het fouts had gedaan . Dan sprak hij wekenlang niet meer met me en als hij iets zei waren het vaak óf scheldwoorden of kwetsende dingen, die hij dan stiekem tegen me zei (waar mijn moeder niet bij was, zodat zij het niet hoorde!).
Langzamerhand kom ik op een punt dat ik afstand wil gaan nemen van mijn ouders. Ik heb erge moeite met de dingen zoals zij ze vroeger hebben aangepakt, dus dan heb ik het over het negeren (ik moest het dan goed gaan maken van mijn moeder en als kind van acht heb ik regelmatig de route naar de bloemisterij gelopen om een bosje bloemen te kopen voor mijn vader) maar ook over klappen die buiten proportie waren. Het in de broek plassen van angst voor mijn vader...ik noem maar wat.
En weet je, ondanks dat...ik hou verschrikkelijk veel van mijn ouders. Maar ik kan niet leuk tegen ze doen. Op dit moment gaat het wel tussen ons en zou ik ook heel graag iets leuks gaan doen met mijn ouders of een cadeautje kopen voor vaderdag. Maar diep in mijn hart vind ik dat ze het niet verdienen.
Ze weten van mijn boosheid, maar kunnen er verder niets mee. En dat snap ik...dit is iets voor mij, om te verwerken. Maar het valt zo zwaar. Het besef dat ik nooit "sorry" zal horen, dat ik nooit dat begrip zal krijgen. Van mijn moeder misschien wel, maar mijn vader snapt het niet en bezit totaal niet over inlevingsvermogen dat hij het ook maar iets zou proberen.
Systeemgesprekken bij mijn psycholoog is ook geen optie, want "mijn vader is niet gek en heeft geen psych nodig".
Ik ben zelf echt geen gemakkelijke dochter geweest en ik zie ook echt mijn eigen fouten, maar oh..ik zou zo graag gelijkwaardig willen zijn. Utopia, dat weet ik...Daarom moet ik het zelf verwerken maar het lijkt zo moeilijk! Ik ben nu ook ziek van ellende en ik heb net een mailtje gestuurd met daarin de vraag of ze me alsjeblieft een paar daagjes rust willen geven...
En als ik dan dat liedje van Butterfly kisses hoor, moet ik weer huilen..want ik had niets liever gedaan dan mijn vader een kus te geven...
Ik hou van ze, maar ik haat ze ook...
Ik heb een moeilijk jaar achter de rug. Na een verschrikkelijke relatie waarin slaan en geestelijke mishandeling geen onbekend terrein was, ben ik compleet doorgedraaid en heb 4 maanden in de ziektewet gezeten. In die tijd heb ik ook therapie gehad om bepaalde dingen uit het verleden, die toen weer omhoog kwamen, een plekje te geven. Dat is mijn inziens goed gelukt, want ik ben sterker en zekerder over mezelf geworden. So far so good.
Nu loop ik nog steeds bij dezelfde psycholoog en heb ik een paar weken geleden een heel heftig gesprek met haar gehad. Het ging over mijn band met mijn ouders, die op een bepaalde manier behoorlijk verstoord is. Door alles wat ik in het verleden heb meeggemaakt, beschouwen zij mij als een zorgenkindje en willen ze ook nog steeds de controle over me houden. Niet geheel onterecht, maar ik zou ook als volwaardig willen worden gezien.
Nu is de band tussen vooral mijn pa en mij altijd al op het randje geweest. Mijn vader is een heel dominante man die het heerlijk vindt zichzelf te horen praten. Eerst komt God, dan mijn vader en dan de rest van de mensheid. Door zijn dominantie en zijn grote ego is het heel moeilijk om met hem te communiceren. Al vanaf kind af aan werd ik genegeerd als ik het fouts had gedaan . Dan sprak hij wekenlang niet meer met me en als hij iets zei waren het vaak óf scheldwoorden of kwetsende dingen, die hij dan stiekem tegen me zei (waar mijn moeder niet bij was, zodat zij het niet hoorde!).
Langzamerhand kom ik op een punt dat ik afstand wil gaan nemen van mijn ouders. Ik heb erge moeite met de dingen zoals zij ze vroeger hebben aangepakt, dus dan heb ik het over het negeren (ik moest het dan goed gaan maken van mijn moeder en als kind van acht heb ik regelmatig de route naar de bloemisterij gelopen om een bosje bloemen te kopen voor mijn vader) maar ook over klappen die buiten proportie waren. Het in de broek plassen van angst voor mijn vader...ik noem maar wat.
En weet je, ondanks dat...ik hou verschrikkelijk veel van mijn ouders. Maar ik kan niet leuk tegen ze doen. Op dit moment gaat het wel tussen ons en zou ik ook heel graag iets leuks gaan doen met mijn ouders of een cadeautje kopen voor vaderdag. Maar diep in mijn hart vind ik dat ze het niet verdienen.
Ze weten van mijn boosheid, maar kunnen er verder niets mee. En dat snap ik...dit is iets voor mij, om te verwerken. Maar het valt zo zwaar. Het besef dat ik nooit "sorry" zal horen, dat ik nooit dat begrip zal krijgen. Van mijn moeder misschien wel, maar mijn vader snapt het niet en bezit totaal niet over inlevingsvermogen dat hij het ook maar iets zou proberen.
Systeemgesprekken bij mijn psycholoog is ook geen optie, want "mijn vader is niet gek en heeft geen psych nodig".
Ik ben zelf echt geen gemakkelijke dochter geweest en ik zie ook echt mijn eigen fouten, maar oh..ik zou zo graag gelijkwaardig willen zijn. Utopia, dat weet ik...Daarom moet ik het zelf verwerken maar het lijkt zo moeilijk! Ik ben nu ook ziek van ellende en ik heb net een mailtje gestuurd met daarin de vraag of ze me alsjeblieft een paar daagjes rust willen geven...
En als ik dan dat liedje van Butterfly kisses hoor, moet ik weer huilen..want ik had niets liever gedaan dan mijn vader een kus te geven...
Ik hou van ze, maar ik haat ze ook...
dinsdag 17 juni 2008 om 16:00
dinsdag 17 juni 2008 om 16:05
dinsdag 17 juni 2008 om 16:59
Systeemtherapie gaat niet om je vader, maar om jouw 'gekte'.
Niet dat het dan meteen een pretje wordt met zo'n overheersende man, grote kans dat je daar alsnog je ei niet in kwijt kunt want durf je je wel 100 % uit te spreken tegenover je vader?
Het gesprek met je psycholoog is nog maar een paar weken oud, eerder is dit issue kennelijk niet aan de orde geweest in je leven. Ik zou nu eerst al je gevoelens flink op jezelf in laten werken. Schrijf het op, praat erover met anderen, schreeuw en huil en vloek op papier, maar laat je ouders er nog even buiten.
Zorg dat je je eerst sterk in jezelf voelt over wat je aan hen -aan hem- kwijt wilt.
Hou er rekening mee dat wat je ook zegt, toch niet aankomt. Hij is er de mens niet naar. Helaas, het is niet anders.
Niet dat het dan meteen een pretje wordt met zo'n overheersende man, grote kans dat je daar alsnog je ei niet in kwijt kunt want durf je je wel 100 % uit te spreken tegenover je vader?
Het gesprek met je psycholoog is nog maar een paar weken oud, eerder is dit issue kennelijk niet aan de orde geweest in je leven. Ik zou nu eerst al je gevoelens flink op jezelf in laten werken. Schrijf het op, praat erover met anderen, schreeuw en huil en vloek op papier, maar laat je ouders er nog even buiten.
Zorg dat je je eerst sterk in jezelf voelt over wat je aan hen -aan hem- kwijt wilt.
Hou er rekening mee dat wat je ook zegt, toch niet aankomt. Hij is er de mens niet naar. Helaas, het is niet anders.
dinsdag 17 juni 2008 om 17:15
Lieve Agueda,
Ook ik heb altijd een heel moeilijke relatie gehad met mijn vader. ook het negeren en dominante gedrag. Ik herken veel in je verhaal. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen (op het punt dat ik zowat barstte van boosheid, haat, wrok etc en er letterlijk ziek van werd) is dat ik hem een brief heb geschreven met alles wat ik aan hem kwijt wilde. Ik eindigde met de brief dat ik hem niet als vader zie omdat hij nooit een echt vader is geweest, maar dat ik hem accepteer omdat hij met mijn moeder is getrouwd. Ik ben toen ook een paar keer naar een psychologe geweest en van haar leerde ik om hem los van mezelf te zien. Hij is zoals hij is en ik heb hem losgelaten als vader. De vader uit het liedje 'butterfly kisses'(waar ik overigens ook altijd vreselijk om moet janken:'-() heb ik niet, nooit gehad.
En weet je, nu is hij mij ook meer gaan zien als zelfstandig individu en niet meer als dat kind die de aandacht van mijn moeder voor hem weghaalt. We kunnen het beter met elkaar vinden. Ik heb me echt afgeleerd om hem als een verzorgende ouder (die dus faalt) te zien. maar als iemand die er nu eenmaal is.
Lieverd, ik hoop dat dat jou ook lukt.
Ook ik heb altijd een heel moeilijke relatie gehad met mijn vader. ook het negeren en dominante gedrag. Ik herken veel in je verhaal. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen (op het punt dat ik zowat barstte van boosheid, haat, wrok etc en er letterlijk ziek van werd) is dat ik hem een brief heb geschreven met alles wat ik aan hem kwijt wilde. Ik eindigde met de brief dat ik hem niet als vader zie omdat hij nooit een echt vader is geweest, maar dat ik hem accepteer omdat hij met mijn moeder is getrouwd. Ik ben toen ook een paar keer naar een psychologe geweest en van haar leerde ik om hem los van mezelf te zien. Hij is zoals hij is en ik heb hem losgelaten als vader. De vader uit het liedje 'butterfly kisses'(waar ik overigens ook altijd vreselijk om moet janken:'-() heb ik niet, nooit gehad.
En weet je, nu is hij mij ook meer gaan zien als zelfstandig individu en niet meer als dat kind die de aandacht van mijn moeder voor hem weghaalt. We kunnen het beter met elkaar vinden. Ik heb me echt afgeleerd om hem als een verzorgende ouder (die dus faalt) te zien. maar als iemand die er nu eenmaal is.
Lieverd, ik hoop dat dat jou ook lukt.
dinsdag 17 juni 2008 om 19:19
Lieve Agueda
Heel herkenbaar allemaal alleen nog stukje erger hier
Door ouders systematisch mishandeld totdat ik er letterlijk ziek van ben geworden en na een therapie van 7 jaar nu aan de antie depressiva en arbeidsongeschikt verklaard
Niet om jou verhaal te bagetelliseren maar alleen om uit ervaring jou advies te geven
Allereerst Ouders zijn het verleden van je, je evt partner het heden, en je evt kids de toekomst.
Ten tweede simpel en effectief, contact verbreken en rustig afwachten of zij nog eens contact proberen te zoeken, en zo ja als jij dat nog niet aan kan of wil afkappen die handel
Ten derde het is jou leven en dus gaat het nu om jou en kies je dus vanaf nu voor jezelf
Hier laat ik het even bij meer op verzoek
Dus goed uit en daarna veel gewenst
Heel herkenbaar allemaal alleen nog stukje erger hier
Door ouders systematisch mishandeld totdat ik er letterlijk ziek van ben geworden en na een therapie van 7 jaar nu aan de antie depressiva en arbeidsongeschikt verklaard
Niet om jou verhaal te bagetelliseren maar alleen om uit ervaring jou advies te geven
Allereerst Ouders zijn het verleden van je, je evt partner het heden, en je evt kids de toekomst.
Ten tweede simpel en effectief, contact verbreken en rustig afwachten of zij nog eens contact proberen te zoeken, en zo ja als jij dat nog niet aan kan of wil afkappen die handel
Ten derde het is jou leven en dus gaat het nu om jou en kies je dus vanaf nu voor jezelf
Hier laat ik het even bij meer op verzoek
Dus goed uit en daarna veel gewenst
dinsdag 17 juni 2008 om 22:58
quote:misschicken schreef op 17 juni 2008 @ 16:01:
Poeh, herkenbaar op veel fronten....
Ik heb 2 jaar geleden gebroken met mijn ouders. En ik ben niet meer bereid om te praten of het goed te maken.Heftig....en dan bedoel ik meer in de zin dat je dergelijke keuze niet zomaar maakt. Mijn vader heeft ook met zijn ouders gebroken en ondanks dat hij altijd achter zijn keuze heeft gestaan heeft het hem naar eigen zeggen toch altijd een gevoel van " gemis " gegeven wat hem vaak in tweestrijd heeft doen staan.
Poeh, herkenbaar op veel fronten....
Ik heb 2 jaar geleden gebroken met mijn ouders. En ik ben niet meer bereid om te praten of het goed te maken.Heftig....en dan bedoel ik meer in de zin dat je dergelijke keuze niet zomaar maakt. Mijn vader heeft ook met zijn ouders gebroken en ondanks dat hij altijd achter zijn keuze heeft gestaan heeft het hem naar eigen zeggen toch altijd een gevoel van " gemis " gegeven wat hem vaak in tweestrijd heeft doen staan.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:01
quote:ernie12 schreef op 17 juni 2008 @ 19:19:
Lieve Agueda
Heel herkenbaar allemaal alleen nog stukje erger hier
Door ouders systematisch mishandeld totdat ik er letterlijk ziek van ben geworden en na een therapie van 7 jaar nu aan de antie depressiva en arbeidsongeschikt verklaard
Niet om jou verhaal te bagetelliseren maar alleen om uit ervaring jou advies te geven
Allereerst Ouders zijn het verleden van je, je evt partner het heden, en je evt kids de toekomst.
Ten tweede simpel en effectief, contact verbreken en rustig afwachten of zij nog eens contact proberen te zoeken, en zo ja als jij dat nog niet aan kan of wil afkappen die handel
Ten derde het is jou leven en dus gaat het nu om jou en kies je dus vanaf nu voor jezelf
Hier laat ik het even bij meer op verzoek
Dus goed uit en daarna veel gewenstErnie, als eerste wil ik even benadrukken dat ik op basis van het relaas in je posting goed kan begrijpen dat jij met je ouders hebt gebroken. Ik ben het echter niet met je eens dat je ouders je verleden zijn en je partner en eventuele kinderen de toekomst. In mijn geval( en geloof me...daar ben ik echt dankbaar voor) zijn mijn ouders, verleden, heden en toekomst.
Lieve Agueda
Heel herkenbaar allemaal alleen nog stukje erger hier
Door ouders systematisch mishandeld totdat ik er letterlijk ziek van ben geworden en na een therapie van 7 jaar nu aan de antie depressiva en arbeidsongeschikt verklaard
Niet om jou verhaal te bagetelliseren maar alleen om uit ervaring jou advies te geven
Allereerst Ouders zijn het verleden van je, je evt partner het heden, en je evt kids de toekomst.
Ten tweede simpel en effectief, contact verbreken en rustig afwachten of zij nog eens contact proberen te zoeken, en zo ja als jij dat nog niet aan kan of wil afkappen die handel
Ten derde het is jou leven en dus gaat het nu om jou en kies je dus vanaf nu voor jezelf
Hier laat ik het even bij meer op verzoek
Dus goed uit en daarna veel gewenstErnie, als eerste wil ik even benadrukken dat ik op basis van het relaas in je posting goed kan begrijpen dat jij met je ouders hebt gebroken. Ik ben het echter niet met je eens dat je ouders je verleden zijn en je partner en eventuele kinderen de toekomst. In mijn geval( en geloof me...daar ben ik echt dankbaar voor) zijn mijn ouders, verleden, heden en toekomst.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 18 juni 2008 om 13:36
Wat een fijne en nuttige berichten hier
Ik heb gisteren dan het contact op laag pitje gezet en ik moet zeggen dat het erg fijn is. Ik voel me er helemaal niet schuldig over en ik heb ook goed geslapen...iets wat de afgelopen week erg tegenviel.
De rol van mijn moeder? Poeh, dat is moeilijk te beschrijven. Mijn moeder wil het beste voor mij maar kan me ook niet helemaal steunen. Zij denkt echt in een 2-1 formatie. Mijn vader en zij tegenover mij. Vroeger moest ík het ook altijd goedmaken met mijn vader, volgens mijn moeder. Gisteren nagevraagd en het was ook echt zo. Naar eigen zeggen omdat ze wilde dat de sfeer in huis goed was en omdat mijn vader te koppig was moest ik dan met mijn eigen zakgeld een bosje bloemen kopen. En een keer een cd, maar dat was op eigen initiatief. Mijn moeder wil graag de neutrale persoon in huis zijn en kan zich enorm goed in haar rol uitleven. Continu hoor ik dat ze het zo erg vindt dat er in huis zoveel wordt "gevochten" . Het is ook erg, maar het is een oorzaak van...
Gisteren dus een gesprek gehad (helaas over telefoon) en ik wilde het helemaal niet zover laten komen, maar het eindigde dat ik boos de telefoon heb uitgedrukt. Mijn moeder over de zeik, ik over de zeik...Maar niet lang daarna kreeg ik echt een rustig gevoel over me. Dat ik nu de touwtjes in handen heb.
Even geen gezeik en ik kan me nu gaan richten op mijn eigen woede zonder dat ik telkens krijg te horen dat ik het nu maar eens moet loslaten.
Kortom, ik voel me fijn en minder verdrietig dan gisteren. Maar de vraag hoe ik dit ga verwerken blijft telkens bovendrijven...
nog meer tips of adviezen?
Ik heb gisteren dan het contact op laag pitje gezet en ik moet zeggen dat het erg fijn is. Ik voel me er helemaal niet schuldig over en ik heb ook goed geslapen...iets wat de afgelopen week erg tegenviel.
De rol van mijn moeder? Poeh, dat is moeilijk te beschrijven. Mijn moeder wil het beste voor mij maar kan me ook niet helemaal steunen. Zij denkt echt in een 2-1 formatie. Mijn vader en zij tegenover mij. Vroeger moest ík het ook altijd goedmaken met mijn vader, volgens mijn moeder. Gisteren nagevraagd en het was ook echt zo. Naar eigen zeggen omdat ze wilde dat de sfeer in huis goed was en omdat mijn vader te koppig was moest ik dan met mijn eigen zakgeld een bosje bloemen kopen. En een keer een cd, maar dat was op eigen initiatief. Mijn moeder wil graag de neutrale persoon in huis zijn en kan zich enorm goed in haar rol uitleven. Continu hoor ik dat ze het zo erg vindt dat er in huis zoveel wordt "gevochten" . Het is ook erg, maar het is een oorzaak van...
Gisteren dus een gesprek gehad (helaas over telefoon) en ik wilde het helemaal niet zover laten komen, maar het eindigde dat ik boos de telefoon heb uitgedrukt. Mijn moeder over de zeik, ik over de zeik...Maar niet lang daarna kreeg ik echt een rustig gevoel over me. Dat ik nu de touwtjes in handen heb.
Even geen gezeik en ik kan me nu gaan richten op mijn eigen woede zonder dat ik telkens krijg te horen dat ik het nu maar eens moet loslaten.
Kortom, ik voel me fijn en minder verdrietig dan gisteren. Maar de vraag hoe ik dit ga verwerken blijft telkens bovendrijven...
nog meer tips of adviezen?
woensdag 18 juni 2008 om 13:48
quote:sprokkelientje schreef op 17 juni 2008 @ 22:58:
[...]
Heftig....en dan bedoel ik meer in de zin dat je dergelijke keuze niet zomaar maakt. Mijn vader heeft ook met zijn ouders gebroken en ondanks dat hij altijd achter zijn keuze heeft gestaan heeft het hem naar eigen zeggen toch altijd een gevoel van " gemis " gegeven wat hem vaak in tweestrijd heeft doen staan.
Tja, mijn beslissing heeft veel gevolgen. Zo hebben we amper familie op verjaardagen, of verjaardagen van familie.
Toch wil ik niet langer omgaan met mensen die me verdriet doen en zeggen dat ik het maar moet accepteren omdat het niet gaat veranderen. Ik hoef helemaal niets te accepteren als ik dat niet wil.
Met mijn vader heb ik nooit een relatie gehad eigenlijk. Hij heette mijn vader, is mijn biologische verwekker, maar ik heb nog nooit een greintje liefde van hem gehad.
[...]
Heftig....en dan bedoel ik meer in de zin dat je dergelijke keuze niet zomaar maakt. Mijn vader heeft ook met zijn ouders gebroken en ondanks dat hij altijd achter zijn keuze heeft gestaan heeft het hem naar eigen zeggen toch altijd een gevoel van " gemis " gegeven wat hem vaak in tweestrijd heeft doen staan.
Tja, mijn beslissing heeft veel gevolgen. Zo hebben we amper familie op verjaardagen, of verjaardagen van familie.
Toch wil ik niet langer omgaan met mensen die me verdriet doen en zeggen dat ik het maar moet accepteren omdat het niet gaat veranderen. Ik hoef helemaal niets te accepteren als ik dat niet wil.
Met mijn vader heb ik nooit een relatie gehad eigenlijk. Hij heette mijn vader, is mijn biologische verwekker, maar ik heb nog nooit een greintje liefde van hem gehad.
woensdag 18 juni 2008 om 15:42
miss chicken,
zoals jij het beschrijft, voel ik het exact hetzelfde:
Mijn vader was ook nooit thuis, heeft verschillende belangrijke momenten in mijn leven gemist onder andere mijn diploma uitreiking van de middelbare school. Werk ging voor...Daar zat ik dan, met alleen mijn moeder. Nu komt dat wel vaker voor, maar het idee dat mijn vader zijn werk belangrijker vond dan dit moment...Ik krijg er nóg tranen van in mijn ogen.
Op andere momenten kan hij wel heel lief zijn. Dat maakt het zo dubbel. Was het maar gewoon een grote klootzak, dan was het verbreken van het contact een stuk gemakkelijker. Maar soms hebben we het ook leuk en liggen we wat betreft humor op één lijn. Zo lastig.
Ook met mijn moeder is het soms zo lastig...Ik hou heel erg veel van mijn moeder en ik begrijp dat het echt zwaar verrot is om zo tussen je man en kind in te staan. Je hoopt dat je een gezellig gezinnetje kunt gaan vormen als je kindjes krijgt.
Gelukkig krijg ik veel steun van mijn vriendinnen die op de hoogte zijn en kan ik mijn psych ten allen tijden mailen. En hier, kan ik ook goed mijn ei kwijt! Super dank je wel!
zoals jij het beschrijft, voel ik het exact hetzelfde:
Mijn vader was ook nooit thuis, heeft verschillende belangrijke momenten in mijn leven gemist onder andere mijn diploma uitreiking van de middelbare school. Werk ging voor...Daar zat ik dan, met alleen mijn moeder. Nu komt dat wel vaker voor, maar het idee dat mijn vader zijn werk belangrijker vond dan dit moment...Ik krijg er nóg tranen van in mijn ogen.
Op andere momenten kan hij wel heel lief zijn. Dat maakt het zo dubbel. Was het maar gewoon een grote klootzak, dan was het verbreken van het contact een stuk gemakkelijker. Maar soms hebben we het ook leuk en liggen we wat betreft humor op één lijn. Zo lastig.
Ook met mijn moeder is het soms zo lastig...Ik hou heel erg veel van mijn moeder en ik begrijp dat het echt zwaar verrot is om zo tussen je man en kind in te staan. Je hoopt dat je een gezellig gezinnetje kunt gaan vormen als je kindjes krijgt.
Gelukkig krijg ik veel steun van mijn vriendinnen die op de hoogte zijn en kan ik mijn psych ten allen tijden mailen. En hier, kan ik ook goed mijn ei kwijt! Super dank je wel!
donderdag 19 juni 2008 om 08:06
Ik vind het knap dat je kan accepteren dat je ouders fouten hebben gemaakt.
Ik heb het altijd ondergaan zonder mijn mond open te trekken. Mijn vader was immers de baas. Ik ben op mijn 17e het huis uit gegaan, wat een verademing was. Ben ook lekker losgeslagen, deed alles wat thuis verboden was.
Maar had nog wel veel bevestiging nodig van mijn moeder, ik belde voor elke scheet. Kreeg ik mijn vader aan de lijn, liet ik me gelijk doorverbinden. Wij hadden elkaar niets te vertellen.
Had ik hem nodig voor een klusje, dan ging het alleen daar over, nooit eens belangstelling voor wat er verder in mijn leven om ging. Toen het financieel eens mis ging kon ie ineens wel praten. Hij was diep teleurgesteld in me en in zichzelf, want hij had gefaald (dat benoemde hij ook)
Toen de kleinkinderen werden geboren bleef er een afstand. Mijn moeder paste wel eens op, maar bracht het regelmatig zuchtend "vooruit dan maar weer". Ze waren niet de opa en oma die ik graag voor mijn kinderen gehad had.
Twee jaar terug verhuisden ze naar de andere kant van het land. Het bellen was in de loop der jaren al veel minder geworden maar nu kwam er helemaal geen bericht meer.
En als ik dan vroeg waarom er nooit gebeld werd dan waren ze zoooo enorm druk met hun nieuwe hobby's en nieuwe omgeving. Ze zijn verhuisd voor hun rust, het was te druk waar ze eerder woonden. En door de afstand die ze namen (letterlijk en figuurlijk) werd me ook duidelijk dat ze ook rust nodig hadden van ons. Dit heb ik benoemd en het werd aan alle kanten ontkend. Daarna werd er wederom geen kontakt meer opgenomen van hun uit. En toen ben ik ontploft. Eindelijk was het besef daar, ik wil niets met deze mensen te maken hebben. Er is geen houden van, ze hebben afstand genomen en niet alleen van mij maar van ons hele gezin. Prima, ik ben er klaar mee.
Met verjaardagen en sinterklaas komen er kadootjes voor de kinderen, met wie ze heel soms msn-en. En de kinderen zien ze nog wel eens bij mijn zus.
Ik heb het altijd ondergaan zonder mijn mond open te trekken. Mijn vader was immers de baas. Ik ben op mijn 17e het huis uit gegaan, wat een verademing was. Ben ook lekker losgeslagen, deed alles wat thuis verboden was.
Maar had nog wel veel bevestiging nodig van mijn moeder, ik belde voor elke scheet. Kreeg ik mijn vader aan de lijn, liet ik me gelijk doorverbinden. Wij hadden elkaar niets te vertellen.
Had ik hem nodig voor een klusje, dan ging het alleen daar over, nooit eens belangstelling voor wat er verder in mijn leven om ging. Toen het financieel eens mis ging kon ie ineens wel praten. Hij was diep teleurgesteld in me en in zichzelf, want hij had gefaald (dat benoemde hij ook)
Toen de kleinkinderen werden geboren bleef er een afstand. Mijn moeder paste wel eens op, maar bracht het regelmatig zuchtend "vooruit dan maar weer". Ze waren niet de opa en oma die ik graag voor mijn kinderen gehad had.
Twee jaar terug verhuisden ze naar de andere kant van het land. Het bellen was in de loop der jaren al veel minder geworden maar nu kwam er helemaal geen bericht meer.
En als ik dan vroeg waarom er nooit gebeld werd dan waren ze zoooo enorm druk met hun nieuwe hobby's en nieuwe omgeving. Ze zijn verhuisd voor hun rust, het was te druk waar ze eerder woonden. En door de afstand die ze namen (letterlijk en figuurlijk) werd me ook duidelijk dat ze ook rust nodig hadden van ons. Dit heb ik benoemd en het werd aan alle kanten ontkend. Daarna werd er wederom geen kontakt meer opgenomen van hun uit. En toen ben ik ontploft. Eindelijk was het besef daar, ik wil niets met deze mensen te maken hebben. Er is geen houden van, ze hebben afstand genomen en niet alleen van mij maar van ons hele gezin. Prima, ik ben er klaar mee.
Met verjaardagen en sinterklaas komen er kadootjes voor de kinderen, met wie ze heel soms msn-en. En de kinderen zien ze nog wel eens bij mijn zus.
zaterdag 21 juni 2008 om 00:02
Nou, volgens mij komt het omdat Nederland een bijzonder goed EK doormaakt maar vandaag belde mijn vader. Hij belt anders nooit. Ik bel altijd met mijn moeder, heb mijn pa niets te vertellen. Maar goed, dit keer belde hij;
Ik verwachtte een tsunami aan verwijten maar niets was minder waar. In tegenstelling daarvan vertelde hij me hoe rot hij de hele situatie vindt en dat hij SPIJT heeft van alles. Nou hij een paar jaar ouder is geworden en dus ook wijzer én na mijn uitbarsting van vorige week, is hij tot de conclusie gekomen dat het allemaal niet zo had hoeven lopen. Hij zegt dat hij geen reden had om mij zo te behandelen, dat ik op dat moment ook niet anders kon. Maar dat hij het gebeurde ook niet kan terugdraaien en dat hij dat zo rot voor mij vindt en dat het hem ook verdriet doen.
Ik stond met mijn mond vol tanden en kon niet anders uitbrengen dan dat ik zo fijn vond om te horen.
Hij wil heel graag zsm met mij om de tafel om het een en ander door te praten. Hij zou de tijd nemen om naar me te luisteren en mij serieus nemen.
Verbijsterd....Echt helemaal lamgeslagen. Na het telefoontje barstte ik in huilen uit, want DIT is juist hetgeen wat ik wil horen. De hele dag in een soort van droom gelopen. Ik krijg nu eindelijk erkenning voor mijn verdriet en mijn verdriet mag er tóch zijn!
Ik had het niet verwacht, echt niet...maar wel gehoopt!
We zijn er nog niet, maar ik heb het gevoel dat er nu een begin is gemaakt. Een klein openingetje om een normaler gezin te gaan vormen dan dat we nu doen.
Wie weet brengt hij me tóch naar de altaar mocht ik ooit gaan trouwen!
Dank jullie wel voor jullie reacties, ik heb er veel aan (gehad).
liefs
Agueda
Ik verwachtte een tsunami aan verwijten maar niets was minder waar. In tegenstelling daarvan vertelde hij me hoe rot hij de hele situatie vindt en dat hij SPIJT heeft van alles. Nou hij een paar jaar ouder is geworden en dus ook wijzer én na mijn uitbarsting van vorige week, is hij tot de conclusie gekomen dat het allemaal niet zo had hoeven lopen. Hij zegt dat hij geen reden had om mij zo te behandelen, dat ik op dat moment ook niet anders kon. Maar dat hij het gebeurde ook niet kan terugdraaien en dat hij dat zo rot voor mij vindt en dat het hem ook verdriet doen.
Ik stond met mijn mond vol tanden en kon niet anders uitbrengen dan dat ik zo fijn vond om te horen.
Hij wil heel graag zsm met mij om de tafel om het een en ander door te praten. Hij zou de tijd nemen om naar me te luisteren en mij serieus nemen.
Verbijsterd....Echt helemaal lamgeslagen. Na het telefoontje barstte ik in huilen uit, want DIT is juist hetgeen wat ik wil horen. De hele dag in een soort van droom gelopen. Ik krijg nu eindelijk erkenning voor mijn verdriet en mijn verdriet mag er tóch zijn!
Ik had het niet verwacht, echt niet...maar wel gehoopt!
We zijn er nog niet, maar ik heb het gevoel dat er nu een begin is gemaakt. Een klein openingetje om een normaler gezin te gaan vormen dan dat we nu doen.
Wie weet brengt hij me tóch naar de altaar mocht ik ooit gaan trouwen!
Dank jullie wel voor jullie reacties, ik heb er veel aan (gehad).
liefs
Agueda
