Gezondheid
alle pijlers
hersenbloeding
maandag 25 november 2013 om 00:18
Ik ben een meisje van 16 en wil graag mijn verhaal delen, misschien hebben jullie advies of zijn er mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Afgelopen zomer was ik in Turkije met mijn gezin, mijn moeder heeft toen, totaal plotseling, een hersenbloeding gehad. We zaten bij het zwembad, ze werd niet goed en niet eens 1 minuut later kon ze niks meer. Ze is toen opgehaald met de ambulance en kwam daar in een ziekenhuis te liggen. Mijn vader was mee met haar. In de avond kwam die terug met het vreselijke nieuws dat mama een hersenbloeding gehad. Om heel eerlijk te zijn wist ik de ernst van een hersenbloeding niet totdat mijn vader vertelde dat er een kans is dat ze het niet haalt, omdat de hersenbloeding groter was dan de gemiddelde. Ook bestond de kans dat er nog een bloeding overheen kon komen, dat zou ze ook niet overleven.
Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik ben heel erg close met mijn moeder en we deden alles samen. Ook wist ze alles van me. Onze band was sterker dan de gemiddelde moeder/dochter band.
2 dagen na de hersenbloeding ben ik langs gegaan bij mama. Ze was voor de helft verlamd en kon niet praten. Het was vreselijk om haar zo te zien. Haar bewustzijn had ze nog wel en vooral dat vond ik zo vreselijk erg voor haar. Dat ze dit bewust meemaakte.
Een week na de hersenbloeding is ze geopereerd dat was op de dag dat ik met mijn broertje en broer terug vloog naar Nederland. Mijn vader is bij haar gebleven. Na 3 weken is ze teruggevlogen naar Nederland.
Ik heb geen woorden voor het moment dat ik haar weer zag. Ik voelde me intens verdrietig en heb ook heel erg gehuild. Ze lag daar, compleet buitenbewustzijn, kaal, met een luier om en erg mager. Ik herkende haar gewoon bijna niet. In deze toestand is ze 2 maanden gebleven.
Nu gaat het steeds beter met haar, ze ligt inmiddels in een verpleeghuis. Als ik langs kom lacht ze de hele tijd naar me en knuffelt ze me met haar goede arm. De stappen die ze maakt zijn enorm! Ze eet en drinkt alweer zelf. Praten lukt haar nog niet en ze is nog steeds voor de helft verlamd. Lopen gaat dus ook niet. Ook is ons verteld dat ze nooit meer de oude word en het zal misschien nog wel een jaar duren voordat ze weer thuis kan komen, als dat überhaupt zal gaan gebeuren.
Ik mis haar zo vreselijk erg en ik vind het gewoon zo erg dat zij dit moet meemaken. Ook weet ik niet echt hoe ik er mee om moet gaan.
Misschien zijn er mensen die dit ook hebben meegemaakt en mij willen vertellen hoe hun het hebben verwerkt.
Het is niet een heel net verhaal maar ik moest het gewoon even kwijt.
Afgelopen zomer was ik in Turkije met mijn gezin, mijn moeder heeft toen, totaal plotseling, een hersenbloeding gehad. We zaten bij het zwembad, ze werd niet goed en niet eens 1 minuut later kon ze niks meer. Ze is toen opgehaald met de ambulance en kwam daar in een ziekenhuis te liggen. Mijn vader was mee met haar. In de avond kwam die terug met het vreselijke nieuws dat mama een hersenbloeding gehad. Om heel eerlijk te zijn wist ik de ernst van een hersenbloeding niet totdat mijn vader vertelde dat er een kans is dat ze het niet haalt, omdat de hersenbloeding groter was dan de gemiddelde. Ook bestond de kans dat er nog een bloeding overheen kon komen, dat zou ze ook niet overleven.
Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik ben heel erg close met mijn moeder en we deden alles samen. Ook wist ze alles van me. Onze band was sterker dan de gemiddelde moeder/dochter band.
2 dagen na de hersenbloeding ben ik langs gegaan bij mama. Ze was voor de helft verlamd en kon niet praten. Het was vreselijk om haar zo te zien. Haar bewustzijn had ze nog wel en vooral dat vond ik zo vreselijk erg voor haar. Dat ze dit bewust meemaakte.
Een week na de hersenbloeding is ze geopereerd dat was op de dag dat ik met mijn broertje en broer terug vloog naar Nederland. Mijn vader is bij haar gebleven. Na 3 weken is ze teruggevlogen naar Nederland.
Ik heb geen woorden voor het moment dat ik haar weer zag. Ik voelde me intens verdrietig en heb ook heel erg gehuild. Ze lag daar, compleet buitenbewustzijn, kaal, met een luier om en erg mager. Ik herkende haar gewoon bijna niet. In deze toestand is ze 2 maanden gebleven.
Nu gaat het steeds beter met haar, ze ligt inmiddels in een verpleeghuis. Als ik langs kom lacht ze de hele tijd naar me en knuffelt ze me met haar goede arm. De stappen die ze maakt zijn enorm! Ze eet en drinkt alweer zelf. Praten lukt haar nog niet en ze is nog steeds voor de helft verlamd. Lopen gaat dus ook niet. Ook is ons verteld dat ze nooit meer de oude word en het zal misschien nog wel een jaar duren voordat ze weer thuis kan komen, als dat überhaupt zal gaan gebeuren.
Ik mis haar zo vreselijk erg en ik vind het gewoon zo erg dat zij dit moet meemaken. Ook weet ik niet echt hoe ik er mee om moet gaan.
Misschien zijn er mensen die dit ook hebben meegemaakt en mij willen vertellen hoe hun het hebben verwerkt.
Het is niet een heel net verhaal maar ik moest het gewoon even kwijt.
maandag 25 november 2013 om 00:26
Heftig verhaal zeg! Wat een schrik voor jullie allemaal. En wat moeilijk dat je moeder niet bij jullie thuis is. Ik raad je echt aan om met de maatschappelijk werkster van school te praten. Is je mentor op school op de hoogte van wat er is gebeurd? Hoe is jullie netwerk? Ik begrijp best dat je je verhaal kwijt moet. Maar mijn moederlijke kant zegt toch dat het voor een meisje van 16 echt niet verstandig is om op deze tijd nog niet in bed te liggen. Je hebt je slaap hard nodig in deze hectische en stressvolle tijd. Sterkte met alles!
maandag 25 november 2013 om 00:56
Pfff, wat heftig.
Niet van heel dichtbij meegemaakt, maar goede kennis van mijn ouders kreeg jaren geleden een hersenbloeding. Rond haar 50e. Het heeft een tijd geduurd, maar ze heeft met heel veel moeite toch weer leren lopen en praten. Ze praat wel wat langzamer, maar kan zich weer prima uitdrukken en maakt regelmatig behoorlijke wandelingen met haar man. Het kan dus wel, 't is een lange weg te gaan. En de ene hersenbloeding is natuurlijk de andere niet.
Wens je echt heel veel sterkte. Probeer zoveel mogelijk door te gaan met je leven. Je moeder ziet waarschijnlijk het liefst dat jij je leven zo min mogelijk laat afhangen van haar gezondheid. Maar zoek wel de juiste hulp er bij. Maar misschien krijg je die al?
Niet van heel dichtbij meegemaakt, maar goede kennis van mijn ouders kreeg jaren geleden een hersenbloeding. Rond haar 50e. Het heeft een tijd geduurd, maar ze heeft met heel veel moeite toch weer leren lopen en praten. Ze praat wel wat langzamer, maar kan zich weer prima uitdrukken en maakt regelmatig behoorlijke wandelingen met haar man. Het kan dus wel, 't is een lange weg te gaan. En de ene hersenbloeding is natuurlijk de andere niet.
Wens je echt heel veel sterkte. Probeer zoveel mogelijk door te gaan met je leven. Je moeder ziet waarschijnlijk het liefst dat jij je leven zo min mogelijk laat afhangen van haar gezondheid. Maar zoek wel de juiste hulp er bij. Maar misschien krijg je die al?
maandag 25 november 2013 om 01:16
maandag 25 november 2013 om 05:36
Ik ben vorig jaar zelf, op mijn 26e verjaardag, opgenomen in het ziekenhuis met een hersenbloeding. Ik had daar gelukkig, naast gigantische hoofdpijn, heel weinig last vast. Wel operatie gehad om gat te dichten. Als complicatie hiervan heb ik er een infarct overheen gekregen, waardoor ik linkszijdig verlamd raakte. (Volgens artsen heel bijzonder dat ik dit overleefd heb) De bloeding en infarct zaten bij mij rechts, praten heb ik dus wel altijd gekund, mijn ruimtelijk inzicht( voor zover dat al wat voorstelde) was een drama Ik ben 3 maanden in revalidatiecentrum opgenomen geweest, waar ik alles weer heb geleerd en kan nu alles weer en woon op mezelf. Hoe je geneest is afhankelijk van zoveel dingen. Mijn leeftijd, lichamelijke conditie, vechtlust hebben er voor gezorgd dat ik er nog ben en zo zelfstandig Ik wens jou heel veel sterkte, ik heb gezien bij mij naasten hoe heftig het was, terwijl ik meer bezig was met overleven! voor jou!
maandag 25 november 2013 om 06:16
Wat een verdrietige toestand meid.
Hoe en of je moeder hersteld, daar kan niemand iets over zeggen. Het ligt eraan welke delen van de hersenen beschadigd zijn en hoelang ze zonder zuurstof hebben gezeten.
Wees blij om elke vooruitgang die ze boekt, maar hou er rekening mee dat de vooruitgang ook ineens kan stoppen, omdat er niet meer in zit. Heel pijnlijk en verdrietig, maar aan valse hoop heb je niks.
De meeste resultaten worden in de eerste 14 dagen na het gebeuren geboekt, dmv revalidatie. Daarna zal het steeds lastiger worden. Hersenen kunnen herstellen, maar alles staat en valt met de mate van schade die is aangericht.
Ik herken je verhaal. Mijn moeder heeft in 2005 een herseninfarct gehad en is daardoor rechtszijdig verlamd geraakt. Praten kan ze niet meer, en haar emotionele belevingswereld is veranderd.
Kan jouw moeder nog wel zingen? De mijne wel. Heel bizar, maar het stukje "muziek en melodie" liggen in een ander deel van de hersenen opgeslagen, en dat werkt nog wel. Het stukje "taal en spraak" is volledig uitgeschakeld. Begrijpen doet ze alles wel, maar zelf zinnen vormen is uitgesloten.
Ik geeft dit aan, omdat je soms voor gekke dingen kunt komen te staan. Hersenen werken wonderlijk en er is geen peil op te trekken wat ze nog wel of niet nog kan aanleren.
Ik heb ooit mijn hele ervaring, als een soort dagboek, op internet gehad. Het schrijven hielp me enorm met verwerken. Ik kwam in contact met een forum voor mensen met een niet aangeboren hersenafwijking en kon daar mijn ei kwijt. Want ik was volledig stuk door verdriet en kon het maar moeilijk accepteren.
De moeder die ik had gekend was voor een deel verdwenen, en ik zat in een rouwproces. Ik was mijn moeder kwijt, maar ze is niet dood. Rare ervaring. En daarom bleef ik hangen in dat proces. Het heeft lang geduurd voordat ik er vrede mee kon hebben.
Ik adviseer je om erover te blijven praten, schrijven. En als het je niet lukt om het een plek te geven, zoek dan hulp. Want het is vreselijk zwaar om dit verdriet te dragen.
Heel veel sterkte.
Hoe en of je moeder hersteld, daar kan niemand iets over zeggen. Het ligt eraan welke delen van de hersenen beschadigd zijn en hoelang ze zonder zuurstof hebben gezeten.
Wees blij om elke vooruitgang die ze boekt, maar hou er rekening mee dat de vooruitgang ook ineens kan stoppen, omdat er niet meer in zit. Heel pijnlijk en verdrietig, maar aan valse hoop heb je niks.
De meeste resultaten worden in de eerste 14 dagen na het gebeuren geboekt, dmv revalidatie. Daarna zal het steeds lastiger worden. Hersenen kunnen herstellen, maar alles staat en valt met de mate van schade die is aangericht.
Ik herken je verhaal. Mijn moeder heeft in 2005 een herseninfarct gehad en is daardoor rechtszijdig verlamd geraakt. Praten kan ze niet meer, en haar emotionele belevingswereld is veranderd.
Kan jouw moeder nog wel zingen? De mijne wel. Heel bizar, maar het stukje "muziek en melodie" liggen in een ander deel van de hersenen opgeslagen, en dat werkt nog wel. Het stukje "taal en spraak" is volledig uitgeschakeld. Begrijpen doet ze alles wel, maar zelf zinnen vormen is uitgesloten.
Ik geeft dit aan, omdat je soms voor gekke dingen kunt komen te staan. Hersenen werken wonderlijk en er is geen peil op te trekken wat ze nog wel of niet nog kan aanleren.
Ik heb ooit mijn hele ervaring, als een soort dagboek, op internet gehad. Het schrijven hielp me enorm met verwerken. Ik kwam in contact met een forum voor mensen met een niet aangeboren hersenafwijking en kon daar mijn ei kwijt. Want ik was volledig stuk door verdriet en kon het maar moeilijk accepteren.
De moeder die ik had gekend was voor een deel verdwenen, en ik zat in een rouwproces. Ik was mijn moeder kwijt, maar ze is niet dood. Rare ervaring. En daarom bleef ik hangen in dat proces. Het heeft lang geduurd voordat ik er vrede mee kon hebben.
Ik adviseer je om erover te blijven praten, schrijven. En als het je niet lukt om het een plek te geven, zoek dan hulp. Want het is vreselijk zwaar om dit verdriet te dragen.
Heel veel sterkte.
maandag 25 november 2013 om 06:36
Och lief meisje wat vreselijk. .
Ik werk zelf met mensen met een niet aangeboren hersenletsel. Dit lopen zij op door o.a. een hersenbloeding.
Ik wil je niet angstig maken, maar ik wil je alleen mee geven je er op voor te bereiden dat je moeder geestelijk misschien niet meer is zoals jij haar kent.
Ik hoop voor jullie, dat jullie de juiste hulp aangereikt krijgen. Lees meer over niet aangeboren hersenletsel.
Zoek contact met Jenny Palm: www.hulpbijhersenletsel.nl
Ziekenhuizen en artsen zijn nadat je moeder volgens hen is uitbehandeld vaak niet goed genoeg op de hoogte over hoe nu verder.
Een zeer goed revalidatiecentrum is de Hoogstraat in Utrecht.
Het is van belang dat je moeder niet alleen gaat revalideren op het lichamelijk aspect, waar verpleeghuizen vaak op ingesteld zijn. Maar dat ook het geestelijke aspect mee genomen wordt en wordt onderzocht in hoeverre dit is aangetast.
Lieve dame, ik wens jou en je familie onwijs veel sterkte toe. Dikke knuffel!
Ik werk zelf met mensen met een niet aangeboren hersenletsel. Dit lopen zij op door o.a. een hersenbloeding.
Ik wil je niet angstig maken, maar ik wil je alleen mee geven je er op voor te bereiden dat je moeder geestelijk misschien niet meer is zoals jij haar kent.
Ik hoop voor jullie, dat jullie de juiste hulp aangereikt krijgen. Lees meer over niet aangeboren hersenletsel.
Zoek contact met Jenny Palm: www.hulpbijhersenletsel.nl
Ziekenhuizen en artsen zijn nadat je moeder volgens hen is uitbehandeld vaak niet goed genoeg op de hoogte over hoe nu verder.
Een zeer goed revalidatiecentrum is de Hoogstraat in Utrecht.
Het is van belang dat je moeder niet alleen gaat revalideren op het lichamelijk aspect, waar verpleeghuizen vaak op ingesteld zijn. Maar dat ook het geestelijke aspect mee genomen wordt en wordt onderzocht in hoeverre dit is aangetast.
Lieve dame, ik wens jou en je familie onwijs veel sterkte toe. Dikke knuffel!
maandag 25 november 2013 om 07:21
Mijn vader heeft ook een zware hersenbloeding gehad. Hij heeft nog steeds last van uitval aan 1 kant, maar tegelijkertijd kan hij ook heel veel weer wel. Mijn vader reageerde erg goed op aanmoediging door ons, waarbij we hem steunden en motiveerden om vooral te blijven therapieën en oefenen. En ook al zit het meeste herstel idd in het begin, mijn vader is 4 jaar verder en hij gaat nog steeds vooruit!
Ook vond mijn vader het heel fijn dat we er gewoon voor hem waren. Naar hem luisterden (ook toen hij nog moeite had met praten), enthousiast waren als hij weer iets nieuws kon, enz.
Dat glimlachen herken ik ook, dat deed hij hetzelfde. Ga er maar vanuit dat die lach heel oprecht is en jouw moeder echt heel blij is als zij jullie ziet.
En wat hier boven ook al werd gezegd, vraag aan je vader of hij wil uitzoeken of zij niet alsnog naar een revalidatiecentrum mag. Daar werken ze nog net iets harder aan herstel dan in een verpleeghuis.
Ik weet hoe verdrietig en verloren je je kan voelen na zoiets ingrijpends. Maar probeer te focussen op alles wat wel goed en beter gaat. Daarmee help jij je moeder om positief te blijven.
Sterkte!
Ook vond mijn vader het heel fijn dat we er gewoon voor hem waren. Naar hem luisterden (ook toen hij nog moeite had met praten), enthousiast waren als hij weer iets nieuws kon, enz.
Dat glimlachen herken ik ook, dat deed hij hetzelfde. Ga er maar vanuit dat die lach heel oprecht is en jouw moeder echt heel blij is als zij jullie ziet.
En wat hier boven ook al werd gezegd, vraag aan je vader of hij wil uitzoeken of zij niet alsnog naar een revalidatiecentrum mag. Daar werken ze nog net iets harder aan herstel dan in een verpleeghuis.
Ik weet hoe verdrietig en verloren je je kan voelen na zoiets ingrijpends. Maar probeer te focussen op alles wat wel goed en beter gaat. Daarmee help jij je moeder om positief te blijven.
Sterkte!
maandag 25 november 2013 om 08:00
