Onverklaarbare misselijkheid

Geen makkelijke vraag, de dokters die ervoor geleerd hebben weten het niet eens..

glutenallergie?





Wanneer is het precies begonnen die misselijkheid?

Wat had je moeder toen gegeten of wat had ze gedaan?

Heeft je moeder andere medicijnen?

Ik zou zeggen terug naar het ziekenhuis.

En laat checken of je moeder geen vit B12 tekort heeft.

Ik heb natuurlijk niet het wonderantwoord bij de hand waar je moeder zienderogen bij opknapt, maar wittebrood is toch wel funest hoor om dat elke dag alleen maar te eten bij die soep en ik kan me voorstellen dat haar gezondheid daar bepaald niet op vooruit gaat. Dus ik zou in ieder geval beginnen met vezelrijk volkorenbrood zodat die maag niet steeds een opdonder krijgt van die kleverige troep die wittebrood is.



En daar denk ik ineens aan. Ooit toen de chemische medische industrie nog niet de baas was, gebruikte mensen tegen maag- en darmkwalen pepermunt, met echte pepermuntolie, dit desinfecteert en is erg goed tegen misselijkheid. Wat ik van pepermunt weet is als het niet baat, dat het ook niet schaadt. Wat wel van belang is is dat ze het niet na 6 uur in de avond neemt, want het maakt je heel erg wakker en dus doet ze dan geen oog dicht s'nachts.



Disclaimer: Dit is geen medicijnadvies!

[quote]evangeline_234 schreef op 01 december 2013 @ 18:06:

@miedo ja ze moet morgen ook weer terug, maar dokter zegt nu dat het eigenlijk duidelijk is dat er geen fysieke oorzaak is, en op een gegeven moment ben je natuurlijk 'uitgezocht'. Haar bloeduitslagen zijn zelfs perfect!



Google eens op B12 en galwegen, er schijnt een relatie te zijn

Ik ben ook lange tijd misselijk geweest ( 4 weken ) ik kon bijna niks eten want overal werd ik misselijk van. Alleen crackers en gebakken aardappeltjes kon ik verdragen. Ook allerlei testen gehad in het ziekenhuis maar er kwam niks uit. Zelf denk ik dat het een soort van 'heimwee' is geweest. Mijn vriend was toen 4 weken van huis weg. Blijkbaar reageerde mijn lichaam daar toen nogal heftig op.



Dus is er misschien iets veranderd in haar privé situatie? Een huisdier dat weggelopen of overleden is, een vriendin waar ze geen contact meer mee heeft?

TO, heeft je moeder ook onderzoek gehad naar het braakcentrum in haar brein. Het schijnt dat dit centrum door verschillende oorzaken geprikkeld kan worden waardoor misselijkheid ontstaat, dus misschien is het wel,een goed plan om daar eens onderzoek naar te laten doen, want misschien zit het probleem wel in haar hoofd en helemaal niet in haar maag.

Heeft ze een maagonderzoekgehad?

Misschien ook eens naar een tandarts gaan, misschien er ergens ontsteking waar rommel uitkomt.

Toen ik een tijdje erg misselijk was (door chemotherapie), kreeg ik het advies vsn mijn huisarts om zo gewoon mogelijk te eten: wat er niet uitkomt, blijft er dus gewoon in.

Ik was dus niet meer zo misselijk dat ik moest braken (tijdens de chemo wel....) en hield de misselijkheid zelf in stand doordat ik weinig en voorzichtig at.

Mijn zusje had hier ook last van. Ook veel onderzoeken gehad etc. Masr hier kwam niks uit. Ze Is toen bij een osteopaat geweest die iets heeft gedaan ( er liep iets uit t ritme of zo erg vaag ). Geloof het of niet daarna niet meer misselijk geweest ook geen buikpijn meer waar ze ook last van had



*duikt vast weg voor de kritiek*



Ik dacht ik deel het ook even. Ik ben ook vrij sceptisch maar ze knapte zienderogen op. Ze durfde ook niks meer te eten dacht eerst dat t aan vet lag dasrna suiker etc. Ni na 2 jaar nog steeds klachtenvrij.

Zó bizar is het niet dat men adviseert oog te hebben voor de niet puur medische kant bij misselijkheid. Misselijkheid is een klacht waarbij er een sterke rol weggelegd kan zijn voor invloeden anders dan sec fysiek disfunctioneren. Ook als er een fysieke oorzaak is, kunnen allerlei emotionele, gedragsmatige etc. factoren een zeer negatieve invloed gaan spelen op het verergeren, oproepen of in stand houden van misselijkheid.



Sterker nog; moeder zit allang in een spiraal van eetgestoord gedrag. Weinig mensen beseffen het zich, maar eetgestoord gedrag is geen exclusief item voor psychische eetstoornissen zoals anorexia etc. Niets is minder waar. Zo zie je het ook bij mensen die bewust of onbewust klachten willen vermijden. Zoals jouw moeder zich op een bizar dieet zet van wit brood en soep. Met als gevolg vanzelf medische problemen zoals ondervoeding. Ook iets waar mensen over het algemeen te weinig vanaf weten, maar ook menige medici en dietist te beperkt in kennis en kunde zitten. Terwijl langdurig genoeg doorvoeren van die ondervoeding dezelfde fysieke gevolgen heeft als bekender vanuit bijv de anorexia. Zo kan op termijn het zelfs tot gevolg hebben dat ook het brein op de overleefstand gaat. Emoties vlakken af, denken en concentratie vertroebelt, processen gaan in werking waarbij gevoelens en gedachten ziekelijk eng op die van iemand met anorexia gaan lijken op bepaalde vlakken.



Onacceptabel risico om te nemen met dergelijke risico's op de loer. Daar is dus gedegen begeleiding in nodig, zowel om goede scholing te krijgen over welke invloeden er zijn die misselijkheid beïnvloeden die je zélf gezond en verantwoord kunt beïnvloeden, maar ook om de voedingsintake behoorlijk te krijgen en houden, vinger aan de pols om vroegtijdig zicht te hebben op eventuele niet eerder (h)erkende ondervoeding etc.



Op dit moment is het dan ook nóg belangrijker om haar voeding adequaat te krijgen, daar loert het grootste risico. Pijnpunt; teveel dietisten weten te weinig van (dreigende) ondervoeding, bijkomende factoren en risico's zoals gedrag, fysische processen etc. en hoe dat gezond en verantwoord aan te pakken. Maar ook bijv. het inzicht missen wanneer in te grijpen met ondersteunende middelen als individu met reguliere voeding niet snel genoeg op adequate voeding zit. Heel vervelend allemaal, maar positieve daarvan is dat áls je dan eenmaal die wel gespecialiseerde dietist hebt gevonden, je een dijk van een hulpverlener hebt gevonden.



Gezien de opmerking "ze heeft het gevoel alsof het eten niet wil zakken", is er al eens gekeken naar de motiliteit van slokdarm en maag? Motiliteit is de beweeglijkheid. Dit kan beoordeeld worden door voor de maag de persoon een maaltijd te laten eten met radioactief stofje erin en vervolgens om de zoveel minuten een opname van maag/duodenum te maken, waarop te zien is hoe snel of traag de maag ledigt. Voor de slokdarm wordt dit vaak met bariumhoudende middelen gedaan waarbij je een slok neemt en doorslikt als je voor het rontgenapparaat staat, waardoor drankje te volgen is op het beeld. Soms kan een vertraagde werking spelen en dan is zo'n gevoel natuurlijk niet zo gek. Anderzijds is het gevoel "er zit nog iets/ het zakt niet" ook weer zo'n klacht waarbij psychosociale invloeden enorm een rol kunnen spelen.



Veel mensen vatten zoiets op als; ik ben dus gek, dan moet je depressief zijn of enorme problemen hebben. Dat is zeker niet het geval. Natuurlijk; zaken als stress, depressie etc. kunnen spelen maar zijn geen vereiste. Het maakt ook niet dat er dús absoluut nimmer fysieke (mede)oorzaken kunnen zijn, het maakt niets meer of minder dan dat koppie en ziel enorme invloed hierop kunnen hebben.





Hele lap tekst, hele lap ervaring ook. Op zich heb ik een puur fysieke oorzaak. Ik heb een bindweefelaandoening die zo ook invloed heeft op mijn spijsverteringstelsel. Vertraagde maaglediging, slechte darmwerking, slokdarmproblemen, slikproblemen etc. Misselijkheid is daar een van de uitingen van en voor mij de dagelijkse status quo. Vind ik ook niet zo erg, niets rampzaligs aan o.i.d. , het hoort er helemaal bij voor mij en ik zou er zogezegd voor tekenen. Andere gevolgen waren echter veelvuldig spugen en zeer weinig hoeveelheden voeding tolereren. Dat is vragen om problemen natuurlijk en na in eerste instantie goed draaien op drinkvoeding, werden de problemen erger, ging drinkvoeding niet meer goed genoeg en was Leiden in last.



Testen kwamen in eerste instantie niet idioot afwijkend terug, zoals ook wel verwacht. Zien we vaak bij mijn aandoening/lijf, dat uit zich pas als het kalf al verdronken is. Mijn dietiste is goed thuis in onderwerpen als ondervoeding en medische voeding en wist wel beter. Ikzelf ook wel, maar zag de echte ernst tótaal niet. Het heeft heel veel schreeuwen, janken en smeken gekost alvorens medische wereld besefte dat dit niet langer kon, met dank aan dietiste die zich enorm hard gemaakt heeft. En dus gebruik ik sinds 2009 sondevoeding als aanvulling op datgene wat ik nog wel zelf kan nuttigen. Zoals bekend bij mijn lijf stortte het pas volledig in toen juiste behandeling opgestart was, pas toen crashte de weegschaal echt, pas toen was het letterlijk elke mogelijke bloeduitslag een drastisch tekort. Na bijna een jaar ben ik overgestapt van een neusmaag naar een pegsonde (sonde rechtstreeks in de buik). Eerst aansterken en vervolgens ook nog veel gedoe over medische oorzaak achterhalen en noodzaak inzien. Wij dachten allemaal eigenlijk wel dat ik een enorm stuk op de goede weg was. Ahum! Kennelijk zat er nog een enorm stuk ondervoeding na al die tijd van te slecht voeden. Want een 14 dagen door omstandigheden niet goed kunnen pompen resulteerde in "maar" 8 kilo crashen en een brein die gedachten en emoties produceerde die bijna 1 op 1 geplakt konden worden op hoe een vriendin haar dieptepunt tijdens haar anorexia ervaarde. Pure eetgestoorde gedachten, niet door een pychische eetstoornis maar door de ondervoeding die steeds meer was overgeschakeld op overleven. Resultaat; ergens wilde ik nog wel vechten om mijn voeding goed te krijgen, want dat was nodig om te kunnen leven en ik wilde ergens leven, maar nou ja............ het was eigenlijk ook wel best. Al die energie, moeite om daar in te steken, laat maar zitten. Bizar en doodeng. En dan denk je er zelf bovenop te zitten (wist van het risico af), heb je een dietiste die zich er bewust van is etc. Sluipt er alleen heel stilletjes in, stukje bij beetje.



Ondervoeding is een killer. Fysiek, emotioneel, psychisch, op alle vlakken in de letterlijkste betekenis van het woord. Dat is dus prioriteit nr 1 om voor jouw moeder te behandelen (na maanden enkel witbrood en een soepje is dat niet de vraag of het speelt maar in welke mate), en prioriteit 2 is "pas" oorzaak vinden en waar mogelijk tackelen.



Ga je zelf eens inlezen over ondervoeding, kennis is macht geldt ook hierin. De dietist zal beoordeeld moeten worden, in hoeverre bedoelt deze het goed maar heeft hij/zij veel te weinig kennis en kunde op dit onderwerp of heeft moeder bij pure toeval een enorme jackpot gewonnen door een gespecialiseerde dietist te hebben. Niet alleen in dat stuk"je" wat dietist behandeld is die kennis en kunde hard nodig, maar ook in het waar nodig communiceren met artsen.



En moeder zal met zichzelf aan de gang moeten. Hoe vervelend ook, het is uiteindelijk "maar" misselijkheid. Haar eetgestoorde gedrag om het zo ten kosten van te willen vermijden kan een ongekend hoge prijs hebben. Hoeveel is haar het eigenlijk waard om niet misselijk te zijn? Is het haar gezondheid (blijvend) waard? Leuk, simpel, makkelijk, dat is het allemaal niet. Ideaal ook niet. Maar prioriteit 1 is gezondheid. Adeuate voeding is daarvoor essentieel. Zelf heeft moeder daar ook een stuk invloed op. Of het nu in de eerste stap of stap 101 is, het blijft belangrijk hoe je zelf de dingen oppakt. De ergste crisis zal eerst het hoofd geboden moeten worden, daarna is het stadium pas aangekomen dat eten weer gewoon, sociaal, leuk en/of lekker mag zijn als streefpunt genomen kan worden.

quote:neave schreef op 01 december 2013 @ 19:07:

Toen ik een tijdje erg misselijk was (door chemotherapie), kreeg ik het advies vsn mijn huisarts om zo gewoon mogelijk te eten: wat er niet uitkomt, blijft er dus gewoon in.

Ik was dus niet meer zo misselijk dat ik moest braken (tijdens de chemo wel....) en hield de misselijkheid zelf in stand doordat ik weinig en voorzichtig at.Ook een belangrijke inderdaad, pracht voorbeeld van waarom kennisoverdracht over hoe misselijkheid allemaal kan werken zo belangrijk is. Veelvoorkomende oorzaak van misselijkheid is te weinig eten.

Evangeline; ah ja dan zul je wel e.e.a. mogelijk herkennen. Dichtbij staan is sowieso nooit aan te raden qua......."behandelbemoeienis". Lastig, want tegelijkertijd kan die ervaring soms ook enorm steunen. Ik ervaar het zelf al met een vriendin met dezelfde aandoening en ook voedingsuitdagingen. Elkaar steunen en af en toe waar nodig schop onder de kont; briljant! Maar dat kan enkel met respect voor elkaar en weten dat ieder haar eigen pad moet bewandelen met eigen keuzes en te leren lessen. Zodra ik (of zij bij mij) op de stoel zou gaan zitten om haar eens te vertellen hoe het moet dan is dat -terecht- een tig stappen te ver.



Mocht ze het een lastig onderwerp vinden die invloed van geest op lijf; bij een goede dietist zal dit ook veel en blijvend aan bod komen. In begin vooral in kader van voorlichting en eigen signalen en triggers leren kennen, later meer als vinger aan de pols. Dat kan veiliger voelen, als een soort "hier word ik tenminste serieus genomen".

Off topic

Pixiedust, mag ik vragen welke bindweefselziekte jij hebt? Of mag ik je misschien een privébericht sturen als je dat liever niet zo zegt?

Werkt die privéfunctie dan inmiddels? Mijn laatste info is/was dat het een hopeloos falende optie was??



Hoe dan ook, heb het al zo vaak gepost dat het mij geen fluit uitmaakt om openbaar te posten. Ik heb het ehlers-danlos syndroom, vasculaire type.

Het schijnt te werken, maar ik heb het nooit uitgeprobeerd.

Bedankt voor je antwoord, ik ga me er eens in verdiepen

Misschien het eliminatiedieet proberen? Dit is geen medisch advies maar als niets werkt heb je ook niet veel te verliezen:



http://nl.wikipedia.org/wiki/Eliminatiedieet

Bij mij was dit lactoseintolerantie. Maar misschien heeft je moeder dat al geprobeerd? Dit kun je op latere leeftijd nog krijgen (steeds minder tolerant worden). Pas op, met alleen melk weglaten ben je er niet. In witbrood zit bijvoorbeeld ook lactose. Etiketten lezen dus!

Misschien de moeite van het proberen waard. Dus wel gevarieerd eten! En als dat niet lukt een voedingsupplement nemen. (zonder lactose).

En een behandeling bij de psycholoog. Na jarenlange misselijkheid (18 jaar!) was ik zo angstig voor de misselijkheid dat ik een angststoornis had ontwikkeld. En waar de meesten gaan hyperventileren werd ik bij angst misselijk. Hoera.