Gezondheid
alle pijlers
Ethisch dilemma
donderdag 5 december 2013 om 17:34
Mijn vader is dementerend en heeft last van steeds terugkerende blaaspoliepen waarvoor hij met regelmaat naar het ziekenhuis moet. Mijn vader is alleenstaand en hulp van zijn enige nog levende broer hoeft hij niet te verwachten. Wij zijn met 4 kinderen waarvan broer 1 aan de andere kant van het land woont (en qua zorg nauwelijks een rol speelt), zus 1 een parttime baan heeft plus de zorg (alleen) voor dochter met een rugzakje, broer 2 net vader is geworden van een tweeling (plus fulltime job) en ik (fulltime job, nog geen kids). Mijn vader is niet een vader geweest zoals je van een vader mag verwachten. Bozige en/of verdrietige gevoelens hierover hebben al lang een plek gekregen, maar het geven van mantelzorg gaat toch minder van harte dan het in mijn ogen zou moeten zijn/voelen.
Mijn vader krijgt twee keer per dag zorg (inname medicijnen) van de Thuiszorg en daarnaast krijgt hij hulp in de huishouding. Twee jaar geleden heeft hij een herseninfarct gehad waardoor zijn verstandelijk vermogen niet verder reikt dan dat van een 12-jarige. Daarnaast praat hij erg slecht (zinnen van 4 woorden max). Hij heeft geen vrienden (meer) en zijn dagen bestaan uit wakker worden, tv kijken, eten, slapen. Hij wil eigenlijk niets doen: er straalt 0,0% levensvreugde uit. Hij heeft last van zijn rug, de kou en van een etalagebeen. Echter zegt hij gelukkig te zijn wanneer je hem ernaar vraagt. En hij zal dat op zijn manier ook wel zijn..
Na zijn infarct wilden we (kinderen) de zorg overdragen aan een verzorgingstehuis maar vader bleek een bijzonder geval en is, voordat we de boel in werking konden zetten, uit dat verzorgingstehuis weggelopen. We besloten zijn wens te respecteren voor zolang het ging en besloten hem naar huis te laten gaan. Dit uiteraard met allerlei aanpassingen en hulpinstanties. Wij regelen zijn administratie en zorgen voor de wekelijkse boodschappen, gaan mee naar de tandarts, de kapper en naar de vele ziekenhuisbezoeken. Mijn vader wordt met de maand meer incontinent en ook zijn geestelijke gestel gaat gestaag achteruit. Hij baalt van ieder ziekenhuisbezoek en snapt de noodzaak ook niet. Inmiddels beginnen wij ook een beetje genoeg te krijgen van de (nu wekelijkse) bezoeken aan het ziekenhuis. Het kost tijd (halve dag vrijnemen per keer en de nazorg wat nog veel meer behelst) en de vraag is of het wel echt nut heeft. Mijn vader kan tijdens de spoelingen zijn plas niet ophouden waardoor de pogingen nooit volledig efficiënt zijn. Hij is 71 jaar en als het aan hem ligt, gaat hij niet meer heen. De kans dat de poliepen weer terug komen is vrij aannemelijk (ook zonder spoeling). Mijn vader heeft reeds twee operaties ondergaan (weghalen poliepen) en is twee keer compleet van de wereld geweest (behoorlijke deliers gehad waarbij hij zijn katheter er zelfs uit heeft getrokken.. auw!).
Nu zit ik te denken om tijdens een volgende cystoscopie de uroloog te vragen of het vaker is gebeurd dat mensen afzien van verdere zorg. Mijn vader is (voor de wet) nog wilsbekwaam terwijl hij feitelijk geen zelfstandige beslissing meer kan en zal nemen. Het duiveltje in mij zal het een verademing vinden wanneer er minder aanspraak op mijn tijd en geld zal worden gemaakt. Het engeltje in mij verafschuwt de gedachte dat mijn vader een uitspraak doet waarvan hij eigenlijk de consequenties niet kan overzien. Echter blijft het ook de vraag of mijn vader dit nog allemaal moet ondergaan gezien zijn huidige ‘leven’ en levensverwachting…
Ik vind het een lastig vraagstuk. Wat zijn jullie gedachtes over zoiets?
En ja, ik ben voorbereid op de commentaren waarin ik zal worden afgeschilderd als de ‘zuster des doods’
Mijn vader krijgt twee keer per dag zorg (inname medicijnen) van de Thuiszorg en daarnaast krijgt hij hulp in de huishouding. Twee jaar geleden heeft hij een herseninfarct gehad waardoor zijn verstandelijk vermogen niet verder reikt dan dat van een 12-jarige. Daarnaast praat hij erg slecht (zinnen van 4 woorden max). Hij heeft geen vrienden (meer) en zijn dagen bestaan uit wakker worden, tv kijken, eten, slapen. Hij wil eigenlijk niets doen: er straalt 0,0% levensvreugde uit. Hij heeft last van zijn rug, de kou en van een etalagebeen. Echter zegt hij gelukkig te zijn wanneer je hem ernaar vraagt. En hij zal dat op zijn manier ook wel zijn..
Na zijn infarct wilden we (kinderen) de zorg overdragen aan een verzorgingstehuis maar vader bleek een bijzonder geval en is, voordat we de boel in werking konden zetten, uit dat verzorgingstehuis weggelopen. We besloten zijn wens te respecteren voor zolang het ging en besloten hem naar huis te laten gaan. Dit uiteraard met allerlei aanpassingen en hulpinstanties. Wij regelen zijn administratie en zorgen voor de wekelijkse boodschappen, gaan mee naar de tandarts, de kapper en naar de vele ziekenhuisbezoeken. Mijn vader wordt met de maand meer incontinent en ook zijn geestelijke gestel gaat gestaag achteruit. Hij baalt van ieder ziekenhuisbezoek en snapt de noodzaak ook niet. Inmiddels beginnen wij ook een beetje genoeg te krijgen van de (nu wekelijkse) bezoeken aan het ziekenhuis. Het kost tijd (halve dag vrijnemen per keer en de nazorg wat nog veel meer behelst) en de vraag is of het wel echt nut heeft. Mijn vader kan tijdens de spoelingen zijn plas niet ophouden waardoor de pogingen nooit volledig efficiënt zijn. Hij is 71 jaar en als het aan hem ligt, gaat hij niet meer heen. De kans dat de poliepen weer terug komen is vrij aannemelijk (ook zonder spoeling). Mijn vader heeft reeds twee operaties ondergaan (weghalen poliepen) en is twee keer compleet van de wereld geweest (behoorlijke deliers gehad waarbij hij zijn katheter er zelfs uit heeft getrokken.. auw!).
Nu zit ik te denken om tijdens een volgende cystoscopie de uroloog te vragen of het vaker is gebeurd dat mensen afzien van verdere zorg. Mijn vader is (voor de wet) nog wilsbekwaam terwijl hij feitelijk geen zelfstandige beslissing meer kan en zal nemen. Het duiveltje in mij zal het een verademing vinden wanneer er minder aanspraak op mijn tijd en geld zal worden gemaakt. Het engeltje in mij verafschuwt de gedachte dat mijn vader een uitspraak doet waarvan hij eigenlijk de consequenties niet kan overzien. Echter blijft het ook de vraag of mijn vader dit nog allemaal moet ondergaan gezien zijn huidige ‘leven’ en levensverwachting…
Ik vind het een lastig vraagstuk. Wat zijn jullie gedachtes over zoiets?
En ja, ik ben voorbereid op de commentaren waarin ik zal worden afgeschilderd als de ‘zuster des doods’
donderdag 5 december 2013 om 17:45
Ja dit is lastig... pfff... een gesprek met zijn huisarts waar je dit voorlegt? is dat een optie?
Dat er dan minder aanspraak wordt gedaan op jouw tijd en geld vind ik geen goede reden, sorry.
Ik heb tot zijn 84e met alle liefde voor mijn pa gezorgd en ja ik was opgelucht toen hij was overleden maar vooral voor hemzelf... hij was er klaar mee...
Dat er dan minder aanspraak wordt gedaan op jouw tijd en geld vind ik geen goede reden, sorry.
Ik heb tot zijn 84e met alle liefde voor mijn pa gezorgd en ja ik was opgelucht toen hij was overleden maar vooral voor hemzelf... hij was er klaar mee...
donderdag 5 december 2013 om 17:45
Maar Bemby wat moeilijk
Dat is een hele lastige kwestie tussen verstand en gevoel. Gevoelsmatig zeg ik dat elk mens te allen tijde zelf zou moeten kunnen beslissen wanneer hij niet verder wil leven.
Indien volledig bij verstand zijnde.
Ik weet niet hoe ik je moet helpen maar zuster des doods vind ik je zeker niet.
Dat is een hele lastige kwestie tussen verstand en gevoel. Gevoelsmatig zeg ik dat elk mens te allen tijde zelf zou moeten kunnen beslissen wanneer hij niet verder wil leven.
Indien volledig bij verstand zijnde.
Ik weet niet hoe ik je moet helpen maar zuster des doods vind ik je zeker niet.
Huts!
donderdag 5 december 2013 om 17:47
De behandelingen zijn zowel voor je vader als voor jullie kinderen erg belastend plus dat de werking ervan twijfelachtig is omdat hij de spoeling niet in kan houden.
Vanwege de dementie heeft je vader een ander toekomst perspectief dan een gezonde 71 jarige. Dit zijn allemaal argumenten die je in het gesprek mee kunt nemen en dat is beslist niet raar. Gezondheidszorg is er om de kwaliteit van leven te verbeteren niet om te verslechteren. De tijd die jullie kwijt zijn aan bezoeken aan het ziekenhuis kunnen vast op een betere manier aan jullie vader besteed worden.
Ik zou het gesprek met de uroloog wel goed voorbereiden, zet je punten op papier.
Vanwege de dementie heeft je vader een ander toekomst perspectief dan een gezonde 71 jarige. Dit zijn allemaal argumenten die je in het gesprek mee kunt nemen en dat is beslist niet raar. Gezondheidszorg is er om de kwaliteit van leven te verbeteren niet om te verslechteren. De tijd die jullie kwijt zijn aan bezoeken aan het ziekenhuis kunnen vast op een betere manier aan jullie vader besteed worden.
Ik zou het gesprek met de uroloog wel goed voorbereiden, zet je punten op papier.
donderdag 5 december 2013 om 17:58
Je vader is dus wilsonbekwaam, maar dat is nog niet officieel zo geregeld. Is het dan niet zaak om dat te gaan regelen? Nu ontstaat de situatie dat je hoopt dat hij geen behandeling meer wil, maar is dat niet een juist een voorbeeld van kwestie waarin iemand jouw vaders belangen moet gaan vertegenwoordigen. Hem behoeden voor ongewenste gevolgen van zijn doen en laten en tegelijk zijn recht respecteren om besluiten te nemen die hij nog wel kan overzien?
donderdag 5 december 2013 om 18:05
Bij demente mensen zijn invasieve ingrepen een enorme belasting. Vaak raken ze er van in de stress en gaan ze daardoor snel verder achteruit. Is er geen zorgtraject begeleider die regelmatig een huisbezoek kan doen bij je vader? Die kan in de gaten houden of de zorg wel voldoende is en wanneer het tijd is voor opname.
donderdag 5 december 2013 om 18:13
quote:borderwalk schreef op 05 december 2013 @ 17:58:
Je vader is dus wilsonbekwaam, maar dat is nog niet officieel zo geregeld. Is het dan niet zaak om dat te gaan regelen? Nu ontstaat de situatie dat je hoopt dat hij geen behandeling meer wil, maar is dat niet een juist een voorbeeld van kwestie waarin iemand jouw vaders belangen moet gaan vertegenwoordigen. Hem behoeden voor ongewenste gevolgen van zijn doen en laten en tegelijk zijn recht respecteren om besluiten te nemen die hij nog wel kan overzien?Helemaal gelijk, ga het regelen. Je wilt niet weten wat een ellende het geeft als hij opeens opgenomen moet worden, en niet wil. Dan komt de rechter er aan te pas, niet leuk.
Je vader is dus wilsonbekwaam, maar dat is nog niet officieel zo geregeld. Is het dan niet zaak om dat te gaan regelen? Nu ontstaat de situatie dat je hoopt dat hij geen behandeling meer wil, maar is dat niet een juist een voorbeeld van kwestie waarin iemand jouw vaders belangen moet gaan vertegenwoordigen. Hem behoeden voor ongewenste gevolgen van zijn doen en laten en tegelijk zijn recht respecteren om besluiten te nemen die hij nog wel kan overzien?Helemaal gelijk, ga het regelen. Je wilt niet weten wat een ellende het geeft als hij opeens opgenomen moet worden, en niet wil. Dan komt de rechter er aan te pas, niet leuk.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 5 december 2013 om 18:17
Onze vader doet nu eigenlijk alles wat we vragen/zeggen. Ergens beseft hij blijkbaar (nog) dat wij een beslissende stem hebben in een aantal zaken. En dat gebeurt ook daadwerkelijk. Denk aan het verkopen van zijn auto, het weghalen van het fornuis en brandgevaarlijke dingen, geen alcohol wanneer hij alleen is. Hij vindt alles (redelijk) prima zolang hij maar niet naar een verzorgingstehuis hoeft - dat lijkt de enige drijfveer in zijn leven - NIET naar een verzorgingstehuis..
Ik persoonlijk zou niet zijn wettelijke vertegenwoordiger willen zijn en eerlijk gezegd denk ik dat geen van zijn kinderen dit zal willen.. Het voelt een beetje als het laatste stukje menselijkheid wegnemen of zoiets..
We zullen hem te allen tijde behoeden voor ongewenste gevolgen - met of zonder wettelijk papiertje - . Vraag nu ligt meer in de trant of de zorg nog een juiste zorg is voor mijn vader. Daar heb ik 1-2-3 ook niet een antwoord op wanneer ik de wettelijke vertegenwoordiger zou zijn..
Ik persoonlijk zou niet zijn wettelijke vertegenwoordiger willen zijn en eerlijk gezegd denk ik dat geen van zijn kinderen dit zal willen.. Het voelt een beetje als het laatste stukje menselijkheid wegnemen of zoiets..
We zullen hem te allen tijde behoeden voor ongewenste gevolgen - met of zonder wettelijk papiertje - . Vraag nu ligt meer in de trant of de zorg nog een juiste zorg is voor mijn vader. Daar heb ik 1-2-3 ook niet een antwoord op wanneer ik de wettelijke vertegenwoordiger zou zijn..
donderdag 5 december 2013 om 18:24
Als vader wilsonbekwaam wordt verklaard, ben je toch juist verder van huis? Volgens mij moet de zieke zélf aangeven dat hij/zij niet meer behandeld wil worden en op t moment dat-ie wilsonbekwaam is verklaard, wordt daar niet meer naar geluisterd. Maar je mag niet zomaar als familie voor de wilsonbekwame beslissen dat hij/zij niet meer behandeld wordt, toch?
donderdag 5 december 2013 om 18:25
Hoe lang is het geleden dat hij in dat verzorgingshuis zou gaan wonen maar toch wegliep? Zou het een goed idee zijn om eerst met huisarts en/of behandelend arts te overleggen en vervolgens samen met huisarts het gesprek met vader aan te gaan: wilsdocument opstellen en toch weer proberen hem in het verzorgingshuis te krijgen. Omdat dit voor hem comfortabeler is, ik denk dat je in zo'n gesprek met je vader de belasting voor jou zelf buiten beschouwing moet laten. Dat punt kun je trouwens wel met de huisarts bespreken.
donderdag 5 december 2013 om 18:30
En toch echt proberen te kijken of hij inicatie tot dagbesteding of wonen in verzorginghuis kan krijgen. Hij wil niet. Hier ook oma,s die niet wilden maar na week al opgelucht zeiden dat ze het veeel eerder hadden moeten doen...
Jullie pap kan wel roepen ik wil niet...maar mantelzorg moet wel mantelzorg blijven en niet iets waar fam. Aan onderdoor gaat.
Zorgen voor ouder vindt ik erg belangrijk na alles war ze voor jou deden... maar op een bepaald moment is hulp nodig als zorg te intensief wordt.
Jullie pap kan wel roepen ik wil niet...maar mantelzorg moet wel mantelzorg blijven en niet iets waar fam. Aan onderdoor gaat.
Zorgen voor ouder vindt ik erg belangrijk na alles war ze voor jou deden... maar op een bepaald moment is hulp nodig als zorg te intensief wordt.
donderdag 5 december 2013 om 18:42
TO. Je zegt dat je zijn laatste stukje menselijkheid niet wil afpakken, maar ik denk dat je het meer moet zien als bescherming. Sommige beslissingen kan hij nog steeds zelf maken, andere niet meer. Je beschermt dan bovendien niet alleen je vader tegen zichzelf en medische beslissingen waar hij geen overzicht meer over heeft, maar ook tegen onenigheid in de familie (pa wil dit, nee pa zou dat willen) en kwaadwillende betrokkenen die je vader willen oplichten. (zie linkje naar nieuwsuur, 40.000 demente bejaarden in 2011 uitgebuit)
http://nieuwsuur.nl/onder ... financiele-aasgieren.html
http://nieuwsuur.nl/onder ... financiele-aasgieren.html
donderdag 5 december 2013 om 18:46
Dit moet je zeker voorleggen aan de specialist in het ziekenhuis. Het punt met dementerende ouderen (je kunt de gevolgen van de CVA zien als een soort vasculaire dementie,) is dat ze door overbehandeling opeens op een niet zo aangename plek belanden. De vraag is wat de consequenties zijn van het niet spoelen en of die opwegen tegen heel lang rekken van een leven dat zonder de huidige medische stand van zaken waarschijnlijk al niet meer bestaan had. Daar kan de arts mee helpen, maar ik zou hiervoor een aparte afspraak maken en dit niet tussen neus en lippen door bespreken tijdens de spoeling zelf. Daar is vaak geen tijd voor ingepland.
Occam's razor
donderdag 5 december 2013 om 18:49
Dagbesteding hebben we meermalen geprobeerd: hij wil niet, vindt de mensen 'bejaarden' en mesjokke (zei de gek) en de activiteiten vindt hij 3 keer niets. Voor het infarct had hij eigenlijk al geen hobby's of interesses, maar na het infarct lijkt helemaal niets hem echt meer te plezieren..
Indicaties genoeg .. we (kids) weten alleen allemaal dat wanneer onze vader naar een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis wordt overgebracht, wij dit niet doen in het belang van onze vader (hij wil sterven in zijn eigen isolement / zijn eigen huis) .. Sec gezien maakt het ons niet uit of hij nu in zijn eigen huis of in een verzorgingstehuis in een luier plast... Uiteraard wordt het anders wanneer er zich mensonwaardige situaties gaan voordoen die ook niet met zorg van een Thuiszorg zijn op te vangen.
Het enige dat nog een glimlach op het gezicht van onze vader tovert, is de aanblik van zijn kleinzoon van anderhalf of bij het horen van puberale opmerkingen over poep en plas (sja....).
@ Badmeester: ik heb zulke gedachtes ook wel eens; pijnloos in zijn slaap voordat de ellende nog groter wordt. Maar goed, vaak is het ook nog zo dat mensen als mijn vader erg taaie rakkers blijken
Indicaties genoeg .. we (kids) weten alleen allemaal dat wanneer onze vader naar een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis wordt overgebracht, wij dit niet doen in het belang van onze vader (hij wil sterven in zijn eigen isolement / zijn eigen huis) .. Sec gezien maakt het ons niet uit of hij nu in zijn eigen huis of in een verzorgingstehuis in een luier plast... Uiteraard wordt het anders wanneer er zich mensonwaardige situaties gaan voordoen die ook niet met zorg van een Thuiszorg zijn op te vangen.
Het enige dat nog een glimlach op het gezicht van onze vader tovert, is de aanblik van zijn kleinzoon van anderhalf of bij het horen van puberale opmerkingen over poep en plas (sja....).
@ Badmeester: ik heb zulke gedachtes ook wel eens; pijnloos in zijn slaap voordat de ellende nog groter wordt. Maar goed, vaak is het ook nog zo dat mensen als mijn vader erg taaie rakkers blijken
donderdag 5 december 2013 om 19:00
Ik zou inderdaad een RM of iets van wilsonbekwaamheid regelen. Al is het maar dat jullie het hebben als het echt nodig is (stel dat hij door zijn dementie niet meer snapt wat auto's en stoplichten zijn, en hoe je daar mee om moet gaan, of dat bleekmiddel geen limonade is, of zulk soort dingen). In overleg met artsen/psychiaters kan iemand dan wel thuis blijven wonen zo lang als dat gaat.
Daarnaast zeg je heel duidelijk dat je vader niet naar een verzorgingstehuis wil. Misschien is een aanleunwoning wél een mogelijkheid? Dan behouden ze hun zelfstandigheid (zelf mogen bepalen wanneer ze douchen en opstaan e.d.) maar kan er altijd extra hulp ingezet worden wanneer nodig en kan hij mee-eten in het restaurant van het verzorgingstehuis. Zo heeft mijn oma haar laatste jaren ook doorgebracht, en dat was vele malen menswaardiger dan de paar keer dat ze echt in het verzorgingstehuis lag omdat ze ziek was.
Daarnaast zeg je heel duidelijk dat je vader niet naar een verzorgingstehuis wil. Misschien is een aanleunwoning wél een mogelijkheid? Dan behouden ze hun zelfstandigheid (zelf mogen bepalen wanneer ze douchen en opstaan e.d.) maar kan er altijd extra hulp ingezet worden wanneer nodig en kan hij mee-eten in het restaurant van het verzorgingstehuis. Zo heeft mijn oma haar laatste jaren ook doorgebracht, en dat was vele malen menswaardiger dan de paar keer dat ze echt in het verzorgingstehuis lag omdat ze ziek was.
donderdag 5 december 2013 om 19:09
quote:bemby77 schreef op 05 december 2013 @ 18:49:
Dagbesteding hebben we meermalen geprobeerd: hij wil niet, vindt de mensen 'bejaarden' en mesjokke (zei de gek) en de activiteiten vindt hij 3 keer niets. Voor het infarct had hij eigenlijk al geen hobby's of interesses, maar na het infarct lijkt helemaal niets hem echt meer te plezieren..
Nou vind ik dat ook weer niet zo gek... Mijn oma en mijn opa stonden ook niet te springen om 'Mandala's kleuren' of 'liedjes uit die goeie ouwe tijd'
Indicaties genoeg .. we (kids) weten alleen allemaal dat wanneer onze vader naar een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis wordt overgebracht, wij dit niet doen in het belang van onze vader (hij wil sterven in zijn eigen isolement / zijn eigen huis) .. Sec gezien maakt het ons niet uit of hij nu in zijn eigen huis of in een verzorgingstehuis in een luier plast... Uiteraard wordt het anders wanneer er zich mensonwaardige situaties gaan voordoen die ook niet met zorg van een Thuiszorg zijn op te vangen.
Aanleunwoning? Mijn oma was daar een aantal jaar heel gelukkig.
Het enige dat nog een glimlach op het gezicht van onze vader tovert, is de aanblik van zijn kleinzoon van anderhalf of bij het horen van puberale opmerkingen over poep en plas (sja....).
Dagbesteding gevonden. Geef hem een stel dvd's vol moppen over poep en plas (en andere puberale opmerkingen). Laat iemand (broer aan andere kant van het land?) wat filmpjes van youtube en bij elkaar zoeken, en doe hier nog wat losse dvd's van 'poep en plas'-cabaretiers bij. Hang zijn huis vol foto's van zijn kleinkinderen (hij heeft er net weer twee bij, begrijp ik?), en stuur iedere week een puber die nog vrijwilligerswerk zoekt langs om wat moppen te tappen.
@ Badmeester: ik heb zulke gedachtes ook wel eens; pijnloos in zijn slaap voordat de ellende nog groter wordt. Maar goed, vaak is het ook nog zo dat mensen als mijn vader erg taaie rakkers blijken
Dagbesteding hebben we meermalen geprobeerd: hij wil niet, vindt de mensen 'bejaarden' en mesjokke (zei de gek) en de activiteiten vindt hij 3 keer niets. Voor het infarct had hij eigenlijk al geen hobby's of interesses, maar na het infarct lijkt helemaal niets hem echt meer te plezieren..
Nou vind ik dat ook weer niet zo gek... Mijn oma en mijn opa stonden ook niet te springen om 'Mandala's kleuren' of 'liedjes uit die goeie ouwe tijd'
Indicaties genoeg .. we (kids) weten alleen allemaal dat wanneer onze vader naar een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis wordt overgebracht, wij dit niet doen in het belang van onze vader (hij wil sterven in zijn eigen isolement / zijn eigen huis) .. Sec gezien maakt het ons niet uit of hij nu in zijn eigen huis of in een verzorgingstehuis in een luier plast... Uiteraard wordt het anders wanneer er zich mensonwaardige situaties gaan voordoen die ook niet met zorg van een Thuiszorg zijn op te vangen.
Aanleunwoning? Mijn oma was daar een aantal jaar heel gelukkig.
Het enige dat nog een glimlach op het gezicht van onze vader tovert, is de aanblik van zijn kleinzoon van anderhalf of bij het horen van puberale opmerkingen over poep en plas (sja....).
Dagbesteding gevonden. Geef hem een stel dvd's vol moppen over poep en plas (en andere puberale opmerkingen). Laat iemand (broer aan andere kant van het land?) wat filmpjes van youtube en bij elkaar zoeken, en doe hier nog wat losse dvd's van 'poep en plas'-cabaretiers bij. Hang zijn huis vol foto's van zijn kleinkinderen (hij heeft er net weer twee bij, begrijp ik?), en stuur iedere week een puber die nog vrijwilligerswerk zoekt langs om wat moppen te tappen.
@ Badmeester: ik heb zulke gedachtes ook wel eens; pijnloos in zijn slaap voordat de ellende nog groter wordt. Maar goed, vaak is het ook nog zo dat mensen als mijn vader erg taaie rakkers blijken
donderdag 5 december 2013 om 19:15
Een aanleunwoning hebben we twee jaar geleden ook geopperd > ook geen succes. 'Als ik daarheen moet van jullie, dan ben ik binnen een half jaar dood'.
Douchen zal hij (op een zeldzame keer na) nooit uit zichzelf doen. Naar buiten gaan doet hij niet (koud, warm, nat, waarom, geen zin..) en iets uit de keuken halen (nog geen kopje koffie!) komt niet in hem op. Een gezond mens zou concluderen dat je geen leven hebt wanneer je dagen er zo uitzien maar hij vindt het allemaal prima. Af en toe vraagt hij hoelang de mensen van de zorg en de schoonmaak nog blijven komen .. 'hij kan toch alles prima zelf (??)'. Ziektebesef heeft hij dus niet.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: we hebben werkelijk van alles geprobeerd om mijn vader onder de mensen te krijgen en/of activiteiten te laten ondernemen. Vergeefs.. hij vindt meegaan om boodschappen te doen al te veel moeite. We zijn opgehouden te zoeken naar mogelijkheden om het leven van mijn vader (ogenschijnlijk) nog wat invulling te geven. Het bleek teleurstelling op teleurstelling, voor ons dan .
Binnenkort gaan we met de Thuiszorg om tafel om de zorg(momenten) te bespreken en te praten over het moment waarop we geen keuze meer hebben en we mijn vader moeten laten opnemen.
Douchen zal hij (op een zeldzame keer na) nooit uit zichzelf doen. Naar buiten gaan doet hij niet (koud, warm, nat, waarom, geen zin..) en iets uit de keuken halen (nog geen kopje koffie!) komt niet in hem op. Een gezond mens zou concluderen dat je geen leven hebt wanneer je dagen er zo uitzien maar hij vindt het allemaal prima. Af en toe vraagt hij hoelang de mensen van de zorg en de schoonmaak nog blijven komen .. 'hij kan toch alles prima zelf (??)'. Ziektebesef heeft hij dus niet.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: we hebben werkelijk van alles geprobeerd om mijn vader onder de mensen te krijgen en/of activiteiten te laten ondernemen. Vergeefs.. hij vindt meegaan om boodschappen te doen al te veel moeite. We zijn opgehouden te zoeken naar mogelijkheden om het leven van mijn vader (ogenschijnlijk) nog wat invulling te geven. Het bleek teleurstelling op teleurstelling, voor ons dan .
Binnenkort gaan we met de Thuiszorg om tafel om de zorg(momenten) te bespreken en te praten over het moment waarop we geen keuze meer hebben en we mijn vader moeten laten opnemen.
donderdag 5 december 2013 om 21:40
Dat ik hoop dat mij zo'n oude dag bespaard mag blijven. Met kinderen die teleurgesteld in je zijn omdat je zo onvolmaakt was en je op bepaalde gebieden niet kon leveren wat ze nodig hadden. Of dachten nodig te hebben simpelweg omdat zij faalden en jij dan de schuld krijgt van hun falen.
Ik hoop dat ik later geen mantelzorg hoef te nemen, brr. Dat lijkt me echt afschuwelijk, dank-je-wel te moeten zeggen. Ik begrijp wel dat hij zegt dat hij gelukkig is. Ik zou me er ook op die manier vanaf maken. Tegen sommige mensen wil je niet over jezelf praten.
Ik hoop dat als ik oud en ziek ben (en dat duurt nog een flink aantal decennia, laten we hopen), ik nog genoeg inkomen heb om hulp te betalen (waren we er niet ooit voor verzekerd?) of dat er genoeg robots zijn dat ik geen hulp hoef aan te nemen die ik niet wil. Dat laatste zou ik trouwens toch nooit doen.
Ik hoop dat ik later geen mantelzorg hoef te nemen, brr. Dat lijkt me echt afschuwelijk, dank-je-wel te moeten zeggen. Ik begrijp wel dat hij zegt dat hij gelukkig is. Ik zou me er ook op die manier vanaf maken. Tegen sommige mensen wil je niet over jezelf praten.
Ik hoop dat als ik oud en ziek ben (en dat duurt nog een flink aantal decennia, laten we hopen), ik nog genoeg inkomen heb om hulp te betalen (waren we er niet ooit voor verzekerd?) of dat er genoeg robots zijn dat ik geen hulp hoef aan te nemen die ik niet wil. Dat laatste zou ik trouwens toch nooit doen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
