Kinderen
alle pijlers
Dochter ongelukkig, wat te doen?
vrijdag 20 juni 2008 om 13:05
Ik hoop dat jullie me wat tips kunnen geven want ik loop een beetje vast op een gevoel van ontoereikendheid.
Mijn dochter van 4,5 heeft een vriendje op wie ze helemaal gek is, ik denk nu zo'n 5 maanden. In het begin was alles lief en gezellig, vonden ze elkaar echt het einde en hadden heel veel plezier. Dat is nu anders, hij doet vaak wat stoer en zegt soms nogal lompe dingen. Hij heeft problemen op sociaal vlak en daar zijn zijn ouders druk mee bezig (verschillende therapieen ed) en verder is het gewoon echt een jongen, ik neem het hem ook niet kwalijk. Maar ik zit wel met een gekwetste dochter.
Hij wijst haar af (nee ik wil niet naast jou zitten, nee ik wil niet met jou spelen) en ipv dat ze haar schouders optrekt en ervan wegloopt op dat moment gaat ze alleen maar harder aan hem trekken. Mijn man en ik grappen ondertussen over hun destructieve relatie, maar serieus, het lijkt er verdacht veel op. Ik kan het ook niet vermijden, ze zitten bij elkaar in de klas en dat levert daar ook problemen op. Volgend jaar zitten ze gelukkig in verschillende klassen.
Ze is heel trouw aan haar vrienden, behoorlijk gevoelig en kwetsbaar. Ik weet niet hoe ik haar kan helpen hierin weerbaarder te worden. Ik weet niet wat ik moet zeggen of wat te doen behalve de boel te sussen als ik erbij ben wanneer zoiets weer 's gebeurt of haar te troosten achteraf. Ik zou liever wat proactiever te werk gaan maar geen idee hoe.
Ze is ook niet alleen zo in deze situatie, ze is over het algemeen een erg gevoelig grietje. Ik hoop dat jullie ervaren experts mij misschien wat tips kunnen geven om haar te helpen een wat dikker huidje te kweken .
Mijn dochter van 4,5 heeft een vriendje op wie ze helemaal gek is, ik denk nu zo'n 5 maanden. In het begin was alles lief en gezellig, vonden ze elkaar echt het einde en hadden heel veel plezier. Dat is nu anders, hij doet vaak wat stoer en zegt soms nogal lompe dingen. Hij heeft problemen op sociaal vlak en daar zijn zijn ouders druk mee bezig (verschillende therapieen ed) en verder is het gewoon echt een jongen, ik neem het hem ook niet kwalijk. Maar ik zit wel met een gekwetste dochter.
Hij wijst haar af (nee ik wil niet naast jou zitten, nee ik wil niet met jou spelen) en ipv dat ze haar schouders optrekt en ervan wegloopt op dat moment gaat ze alleen maar harder aan hem trekken. Mijn man en ik grappen ondertussen over hun destructieve relatie, maar serieus, het lijkt er verdacht veel op. Ik kan het ook niet vermijden, ze zitten bij elkaar in de klas en dat levert daar ook problemen op. Volgend jaar zitten ze gelukkig in verschillende klassen.
Ze is heel trouw aan haar vrienden, behoorlijk gevoelig en kwetsbaar. Ik weet niet hoe ik haar kan helpen hierin weerbaarder te worden. Ik weet niet wat ik moet zeggen of wat te doen behalve de boel te sussen als ik erbij ben wanneer zoiets weer 's gebeurt of haar te troosten achteraf. Ik zou liever wat proactiever te werk gaan maar geen idee hoe.
Ze is ook niet alleen zo in deze situatie, ze is over het algemeen een erg gevoelig grietje. Ik hoop dat jullie ervaren experts mij misschien wat tips kunnen geven om haar te helpen een wat dikker huidje te kweken .
vrijdag 20 juni 2008 om 20:55
Feliciaatje, ik vind het juist zo goed dat je je probeert te verplaatsen in je dochtertje. Je neemt haar serieus en hoe oud een kind ook is, dat is altijd belangrijk. Gevoelens van kleuters kunnen ook al heel heftig zijn, het maakt niet uit of ze 5 of 15 zijn. Je bent een lieve moeder.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 20 juni 2008 om 21:08
Wat ontzettend lief van jou als moeder!
Ik denk zelf dat juist het meemaken van deze situatie en hopelijk een andere (betere) situatie van volgend jaar haar sterker maken. Een kindje moet ook ervaren dat een slecht situatie niet voor altijd hoeft te zijn, maar dat er na regen weer zonneschijn komt. In elk geval heeft ze tijdens de regenperiode jou om bij te schuilen en weer op te knappen, dat maakt haar vast nog sterker dan ze al is!
PS: ik zou dit topic uitprinten en over tien jaar aan haar laten lezen, kunnen jullie er samen aan terug denken. Zoooooooo lief!
Ik denk zelf dat juist het meemaken van deze situatie en hopelijk een andere (betere) situatie van volgend jaar haar sterker maken. Een kindje moet ook ervaren dat een slecht situatie niet voor altijd hoeft te zijn, maar dat er na regen weer zonneschijn komt. In elk geval heeft ze tijdens de regenperiode jou om bij te schuilen en weer op te knappen, dat maakt haar vast nog sterker dan ze al is!
PS: ik zou dit topic uitprinten en over tien jaar aan haar laten lezen, kunnen jullie er samen aan terug denken. Zoooooooo lief!
vrijdag 20 juni 2008 om 22:01
Ik heb een erg gevoelige zoon die een paar maanden ouder is dan jouw dochter. Ik neem zijn gevoel ook altijd erg serieus (en ben echt verbaasd dat er blijkbaar veel mensen zijn die dat niet doen. Als jij als ouder je kind al niet serieus neemt, wie dan wel?!)
Ik probeer mijn zoon grip op een lastige/bedreigende situatie te geven door samen te praten en zijn gevoelens te benoemen. Eroverheen praten werkt averechts, gewoon benoemen is beter. Dus als hij huilend binnenkomt dat een vriendje heeft gezegd dat hij nooit meer met hem mag spelen dan zeg ik iets als: jij vindt x heel aardig he? Jij wil met x spelen he? En nou zegt hij dat het niet mag en dan voel jij je heel verdrietig he? Want jij wil zijn vriend zijn en hij zegt dat hij niet meer jouw vriend wil zijn. En dan voel jij je heel alleen he? Kom maar lieverd, dat is echt heel moeilijk he? Echt een rotgevoel. (edit: hij zit dan heel hard te knikken en ja te brullen bij elke opmerking. Het is echt een opluchting voor hem dat ik hem begrijp.)
Je hoeft dus geen oplossing te bedenken op dat moment. Misschien later iets bedenken, wij hebben wel eens een brief geschreven aan een vriendje dat mijn zoon graag weer vrienden wilde zijn (met even een opmerking aan de ouders dat het zijn manier was om het conflict op te lossen). Ook een heel goede beslissing kan zijn: gewoon niet meer met x spelen tot die weer aardig doet. Want vrienden zijn aardig tegen elkaar. En je kunt wel vrienden zijn met iemand die niet aardig is, maar niet samen spelen met iemand die niet aardig is. Ik weet het, echte kleuterlogica, maar mijn zoon ontleent heel veel houvast aan dergelijke 'regels'.
Je kunt ook met je dochter iets oefenen wat ze tegen het jongetje kan zeggen als hij weer bot doet. Zoals: "ik vind het niet leuk dat je zo doet, want we zijn vrienden. Ik wil niet dat je tegen me schreeuwt." Ook al lost het niks op, het geeft haar grip op de situatie. En ze leert zo om voor zichzelf op te komen. Bij een ander kind zal het wel werken.
Een hele lap, hoop dat je er wat aan hebt. Ik vind het heel erg goed dat je je dochter zo goed 'ziet'! En idd, pas op voor het 'anders' label. Ze is erg gevoelig, maar dat is gewoon ook een mooie eigenschap. Weerbaarheid is voor een deel best te trainen. succes!
Ik probeer mijn zoon grip op een lastige/bedreigende situatie te geven door samen te praten en zijn gevoelens te benoemen. Eroverheen praten werkt averechts, gewoon benoemen is beter. Dus als hij huilend binnenkomt dat een vriendje heeft gezegd dat hij nooit meer met hem mag spelen dan zeg ik iets als: jij vindt x heel aardig he? Jij wil met x spelen he? En nou zegt hij dat het niet mag en dan voel jij je heel verdrietig he? Want jij wil zijn vriend zijn en hij zegt dat hij niet meer jouw vriend wil zijn. En dan voel jij je heel alleen he? Kom maar lieverd, dat is echt heel moeilijk he? Echt een rotgevoel. (edit: hij zit dan heel hard te knikken en ja te brullen bij elke opmerking. Het is echt een opluchting voor hem dat ik hem begrijp.)
Je hoeft dus geen oplossing te bedenken op dat moment. Misschien later iets bedenken, wij hebben wel eens een brief geschreven aan een vriendje dat mijn zoon graag weer vrienden wilde zijn (met even een opmerking aan de ouders dat het zijn manier was om het conflict op te lossen). Ook een heel goede beslissing kan zijn: gewoon niet meer met x spelen tot die weer aardig doet. Want vrienden zijn aardig tegen elkaar. En je kunt wel vrienden zijn met iemand die niet aardig is, maar niet samen spelen met iemand die niet aardig is. Ik weet het, echte kleuterlogica, maar mijn zoon ontleent heel veel houvast aan dergelijke 'regels'.
Je kunt ook met je dochter iets oefenen wat ze tegen het jongetje kan zeggen als hij weer bot doet. Zoals: "ik vind het niet leuk dat je zo doet, want we zijn vrienden. Ik wil niet dat je tegen me schreeuwt." Ook al lost het niks op, het geeft haar grip op de situatie. En ze leert zo om voor zichzelf op te komen. Bij een ander kind zal het wel werken.
Een hele lap, hoop dat je er wat aan hebt. Ik vind het heel erg goed dat je je dochter zo goed 'ziet'! En idd, pas op voor het 'anders' label. Ze is erg gevoelig, maar dat is gewoon ook een mooie eigenschap. Weerbaarheid is voor een deel best te trainen. succes!
vrijdag 20 juni 2008 om 22:48
Missmara, wat doe jij dat goed met je zoontje! Echt complimenten hoor, ik zie zo'n gesprek al helemaal voor me met een snikkend kind wat zich begrepen voelt en hard 'ja' roept als je hem goed verwoordt. Ik denk dat je zo een hele goede manier gevonden hebt, hoop dat TO er wat aan heeft. Nogmaals complimenten!
Nog even toevoeging: vind het hartstikke normaal TO dat jij je dochter hierin serieus neemt. Inderdaad voor haar zijn deze gevoelens hartstikke echt en heftig, alleen maar goed dat jij een manier zoekt hiermee om te gaan. Zou goed zijn als meer ouders dat zo zouden doen!
Nog even toevoeging: vind het hartstikke normaal TO dat jij je dochter hierin serieus neemt. Inderdaad voor haar zijn deze gevoelens hartstikke echt en heftig, alleen maar goed dat jij een manier zoekt hiermee om te gaan. Zou goed zijn als meer ouders dat zo zouden doen!
anoniem_52238 wijzigde dit bericht op 20-06-2008 22:50
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
vrijdag 20 juni 2008 om 23:03
Onbegrijpelijk hoe je als moeder zijn het hebben van een vriendje van je dochter zou willen stimuleren.
Laat staan een kind van 4,5 jaar. Gaat u straks ook gaatjes in haar oren prikken, haar haar verven en mascara op doen, als ze bezig is met aap, noot mies?
Ik zou willen dat mijn dochter pas na haar studie, als ze helemaal gesettled is en haar leven onder controle heeft, langzaam volwassen aan het worden is, zo rond haar 25ste zich pas met vriendjes gaat bezighouden.
groet,
non 14
Laat staan een kind van 4,5 jaar. Gaat u straks ook gaatjes in haar oren prikken, haar haar verven en mascara op doen, als ze bezig is met aap, noot mies?
Ik zou willen dat mijn dochter pas na haar studie, als ze helemaal gesettled is en haar leven onder controle heeft, langzaam volwassen aan het worden is, zo rond haar 25ste zich pas met vriendjes gaat bezighouden.
groet,
non 14
vrijdag 20 juni 2008 om 23:06
Bovendien gaat het niet om opvoeden, maar om laten opgroeien. Kunt u vanuit afstand kijken naar hoe uw kind reageert op verschillende situaties?
Kunt u het loslaten? Kinderen zijn slimme mensen. En zolang ouders met verwondering kunnen kijken naar hun kinderen en zorgen dat ze geholpen worden om de straat over te steken, gaat het al een stuk verder de goede richting in.
non14
Kunt u het loslaten? Kinderen zijn slimme mensen. En zolang ouders met verwondering kunnen kijken naar hun kinderen en zorgen dat ze geholpen worden om de straat over te steken, gaat het al een stuk verder de goede richting in.
non14
vrijdag 20 juni 2008 om 23:16
Het gaat hier niet om een vriendje als in een man-vrouw (of man-man, vrouw-vrouw natuurlijk) relatie zoals pubers en volwassenen die hebben.
Het gaat hier gewoon om een vriendje zoals (bijna) alle kinderen vriendjes of vriendinnetjes hebben. Op die leeftijd is het juist zo mooi dat het geslacht dan nog minder van belang is.
Zoals het leven van je dochter eruit zou zien is het blijkbaar al helemaal door moeders uitgekiend Non14. Eerst studie en setellen en daarna pas een partner. Ik denk dat iedereen voor zichzelf uit moet kunnen maken waar zijn of haar prioriteiten liggen.
Het gaat hier gewoon om een vriendje zoals (bijna) alle kinderen vriendjes of vriendinnetjes hebben. Op die leeftijd is het juist zo mooi dat het geslacht dan nog minder van belang is.
Zoals het leven van je dochter eruit zou zien is het blijkbaar al helemaal door moeders uitgekiend Non14. Eerst studie en setellen en daarna pas een partner. Ik denk dat iedereen voor zichzelf uit moet kunnen maken waar zijn of haar prioriteiten liggen.
zaterdag 21 juni 2008 om 00:19
Wat een lieve reacties, doet mijn moederhart goed na het gepieker en getwijfel van de afgelopen tijd .
En heel erg bedankt voor je post MissMara, daar kan ik zeker wat mee. Ik doe dit wel een beetje maar ik denk idd niet genoeg, ze kruipt het liefst bij me en dan niks zeggen en knuffelen. Maar het zou idd beter zijn denk ik om er wat meer uit te vissen en daardoor beter over dingen die haar overstuur maken te praten. Ik denk dat ik haar dan effectiever kan helpen zelf wat meer grip te krijgen. Heel fijn om dat te lezen.
En heel erg bedankt voor je post MissMara, daar kan ik zeker wat mee. Ik doe dit wel een beetje maar ik denk idd niet genoeg, ze kruipt het liefst bij me en dan niks zeggen en knuffelen. Maar het zou idd beter zijn denk ik om er wat meer uit te vissen en daardoor beter over dingen die haar overstuur maken te praten. Ik denk dat ik haar dan effectiever kan helpen zelf wat meer grip te krijgen. Heel fijn om dat te lezen.
zaterdag 21 juni 2008 om 00:26
Graag gedaan!
NOg wat specifieker: Het gaat er vooral om dat je je dochter coacht in het herkennen van verschillende gevoelens, door ze te benoemen op het moment dat ze die voelt. Dus het is voor je dochter waarschijnlijk nog steeds moeilijk zelf een naam te geven aan die golf van emoties die haar overspoelt als ze afgewezen wordt. Ik vraag vaak aan mijn zoon: hoe vond je dat, toen dat gebeurde? Eigenlijk zegt hij dan standaard (met tranen in zijn ogen): Niet leuk! En daarna probeer ik dat samen met hem te specificeren: vond je het niet eerlijk/voelde je je alleen/schaamde je je etc. Soms is het zelfs beter om gewoon te zeggen: je schaamde je he, dat iedereen dat zag. Nadeel daarvan is dat je misschien wat teveel voor je kind invult. Maar goed, jij kent je kind nu eenmaal, en zolang je ruimte geeft en goed luistert is dat niet zo erg met die gevoelige maar nog niet zo mondige kinderen.
En als mijn zoon er genoeg van heeft dan zegt hij gewoon: nu wil ik er niet meer over praten! En dan stop ik natuurlijk.
NOg wat specifieker: Het gaat er vooral om dat je je dochter coacht in het herkennen van verschillende gevoelens, door ze te benoemen op het moment dat ze die voelt. Dus het is voor je dochter waarschijnlijk nog steeds moeilijk zelf een naam te geven aan die golf van emoties die haar overspoelt als ze afgewezen wordt. Ik vraag vaak aan mijn zoon: hoe vond je dat, toen dat gebeurde? Eigenlijk zegt hij dan standaard (met tranen in zijn ogen): Niet leuk! En daarna probeer ik dat samen met hem te specificeren: vond je het niet eerlijk/voelde je je alleen/schaamde je je etc. Soms is het zelfs beter om gewoon te zeggen: je schaamde je he, dat iedereen dat zag. Nadeel daarvan is dat je misschien wat teveel voor je kind invult. Maar goed, jij kent je kind nu eenmaal, en zolang je ruimte geeft en goed luistert is dat niet zo erg met die gevoelige maar nog niet zo mondige kinderen.
En als mijn zoon er genoeg van heeft dan zegt hij gewoon: nu wil ik er niet meer over praten! En dan stop ik natuurlijk.
zaterdag 21 juni 2008 om 00:28
En tja Non, ik weet niet hoe ik moet reageren op zoveel vreemde aannames. Maar ik wou iig wel even zeggen dat mijn vader vroeger ook die houding had: ah komt vanzelf goed, dat grut groeit vanzelf groot en ze redden zich wel.
Het heeft geen van zijn kinderen goed gedaan. Ik hoop dat als je zelf kinderen hebt, dit kinderen zijn die daarop wel gedijen. Dat kan. Maar je moet niet alle kinderen over 1 kam scheren. Sommigen hebben wat meer steun, stimulans en bevestiging nodig. Daar is niets mis mee of raars aan naar mijn idee. En het is de verantwoordelijkheid van een ouder daarop te letten en aan te bieden indien nodig.
Het heeft geen van zijn kinderen goed gedaan. Ik hoop dat als je zelf kinderen hebt, dit kinderen zijn die daarop wel gedijen. Dat kan. Maar je moet niet alle kinderen over 1 kam scheren. Sommigen hebben wat meer steun, stimulans en bevestiging nodig. Daar is niets mis mee of raars aan naar mijn idee. En het is de verantwoordelijkheid van een ouder daarop te letten en aan te bieden indien nodig.
zaterdag 21 juni 2008 om 00:37
Is grappig hoe je het omschrijft MissMara want ik herken het van zeer recent dat we wel meer zo gaan praten. En dan pas ik dat zo ongeveer vanzelf toe maar dit verheldert een hoop en maakt me er bewuster van.
Ze heeft heel lang echt niet willen praten over emoties, gewoon hup dikke knuffel mama! en het was weer over. Als ik het dan probeerde kreeg ik een sacherijnige blik. Maar ze krijgt er wel meer behoefte aan besef ik nu door je posts want dit is idd meer aan het ontstaan, zulke gesprekken.
Is jouw zoon ook soms snel overstuur door schijnbaar kleine dingen of valt dat wel mee? Want dat kan ik dan bij tijd en wijle moeilijk peilen, ik heb het idee dat dat vooral te maken heeft met teveel prikkels die dag en even overvol zitten. Ik laat haar dan meestal even met rust, dan gaat ze lekker rustig wat aan rommelen of we gaan een stukje lopen. Dan trekt het vanzelf weg.
Maar het lijkt op de een of andere manier allemaal met elkaar verbonden te zijn.
Ze heeft heel lang echt niet willen praten over emoties, gewoon hup dikke knuffel mama! en het was weer over. Als ik het dan probeerde kreeg ik een sacherijnige blik. Maar ze krijgt er wel meer behoefte aan besef ik nu door je posts want dit is idd meer aan het ontstaan, zulke gesprekken.
Is jouw zoon ook soms snel overstuur door schijnbaar kleine dingen of valt dat wel mee? Want dat kan ik dan bij tijd en wijle moeilijk peilen, ik heb het idee dat dat vooral te maken heeft met teveel prikkels die dag en even overvol zitten. Ik laat haar dan meestal even met rust, dan gaat ze lekker rustig wat aan rommelen of we gaan een stukje lopen. Dan trekt het vanzelf weg.
Maar het lijkt op de een of andere manier allemaal met elkaar verbonden te zijn.
zaterdag 21 juni 2008 om 00:52
Ja, hij kan vreselijk brullen om een kleinigheid soms. Maar dan is dat nog opgespaard verdriet/stress van eerder die dag, is mijn overtuiging. Ik heb vanaf zijn babytijd veel gehad aan het boek De taal van huilen (auteur heet Solter), waarin huilen niet per se als negatief wordt gezien, maar als een manier voor baby's en kinderen om hun stress en emoties te verwerken. Dat kan alleen als ze bij een ouder zijn (dus niet alleen laten huilen, dat wekt gevoelens van eenzaamheid en frustratie). De praktijk is dan dat je een huilend kind in je armen houdt en naar hem kijkt en luistert, en af en toe kort iets zegt als: je bent echt verdrietig he? Verder helemaal niet je kind sussen, want dan leert hij om zijn gevoelens weg te stoppen. Door huilen en emoties de ruimte te geven blijft het kind beter in balans en verwerkt het elke dag de stress van die dag.
Het werkt hier nog steeds als mijn zoon erg moet huilen: lekker op schoot, hem aandachtig en begripvol aankijken en luisteren. Vaak gaat hij na een tijdje heel anders huilen, dan gooit hij er echt alles eruit, daarna wordt het weer rustiger. We hebben soms zo 5 minuten dat hij zit te huilen (als baby nog veel langer!). In het begin is het wennen: we zijn gewend kinderen zo snel mogelijk stil te krijgen. Maar het werkt toch erg goed voor hem. En hij leert zo hopelijk ook dat we altijd zijn verdriet willen aanhoren, dat hij dat niet voor zijn ouders hoeft te verstoppen. Ik hoop dat we daar later (puberteit!) profijt van zullen hebben.
Het werkt hier nog steeds als mijn zoon erg moet huilen: lekker op schoot, hem aandachtig en begripvol aankijken en luisteren. Vaak gaat hij na een tijdje heel anders huilen, dan gooit hij er echt alles eruit, daarna wordt het weer rustiger. We hebben soms zo 5 minuten dat hij zit te huilen (als baby nog veel langer!). In het begin is het wennen: we zijn gewend kinderen zo snel mogelijk stil te krijgen. Maar het werkt toch erg goed voor hem. En hij leert zo hopelijk ook dat we altijd zijn verdriet willen aanhoren, dat hij dat niet voor zijn ouders hoeft te verstoppen. Ik hoop dat we daar later (puberteit!) profijt van zullen hebben.
anoniem_63835 wijzigde dit bericht op 21-06-2008 01:00
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
% gewijzigd
zaterdag 21 juni 2008 om 01:06
Fijn dat je het herkent want soms vinden mensen haar gewoon een aansteller of verwend wanneer ik duidelijk voel dat ze echt verdriet heeft. Ik geloof (en hoop ) dat ik het vrij goed aanvoel wanneer het gewoon een beetje kleuter manipulatie is of echte stress, paniek of verdriet. En daar ga ik altijd serieus en zo bewust mogelijk mee om.
Ik denk dat wat ook een stukje frustratie van haar kant is, is dat ze laat pas is gaan praten en ik heb moeten leren haar en haar reacties op de omgeving te kunnen lezen om te weten wat er was. Ik merk dat het haar nu soms irriteert wanneer ik het niet direct weet en we dan moeten praten, ze wil gewoon dat ik het zo snap.
Ik heb heel veel aan je tips, hier kan ik heel veel mee. Fijn om wat nieuwe ingangen te hebben (arme kind gaat bedolven worden onder rollenspellen en gesprekken vermoed ik haha).
Ik denk dat wat ook een stukje frustratie van haar kant is, is dat ze laat pas is gaan praten en ik heb moeten leren haar en haar reacties op de omgeving te kunnen lezen om te weten wat er was. Ik merk dat het haar nu soms irriteert wanneer ik het niet direct weet en we dan moeten praten, ze wil gewoon dat ik het zo snap.
Ik heb heel veel aan je tips, hier kan ik heel veel mee. Fijn om wat nieuwe ingangen te hebben (arme kind gaat bedolven worden onder rollenspellen en gesprekken vermoed ik haha).
zaterdag 21 juni 2008 om 11:19
He, dat boek ga ik ook lezen Missmara. Zo herkenbaar dit allemaal. Mijn zoontje is pas 4 maanden, dus dit is nog niet zo aan de orde, maar ik was zelf als kind wel zo'n gevoelig meisje. En dan was het zooooo irritant als volwassenen je gevoelens bagatelliseren of niet serieus nemen. Ik kan het me echt nog herinneren dat als kleuter een juf je niet serieus neemt en over je gevoelens heen praat. Frustratie alom en een alleen gevoel. (gelukkig konden mijn ouders er wel mee omgaan) Daarom vind ik jouw aanpak zo goed Missmara, als mijn zoon ouder is wil ik ook zo met zijn gevoelens omgaan. Ik denk dat je op die manier kinderen kan leren over hun gevoel te praten, waardoor ze weerbaarder kunnen worden en beter met hun emoties om kunnen gaan. In mijn optiek heel belangrijk. Fijn dat jij er ook wat mee kan Feliciaatje, succes en een knuffel voor je dochter!
donderdag 3 juli 2008 om 12:52
Wat lief van je om ernaar te vragen CL2 .
We hebben met de maatschappelijk werkster van school gepraat vorige week en zij nam het heel serieus. Vooral omdat we (haar woorden ) mensen zijn die niet snel overdrijven dus als we ons zorgen maken, er hoogstwrs een goede reden voor is. Ze heeft contact opgenomen met de schoolverpleegkundige en die heb ik gister aan de telefoon gesproken.
Haar conclusie was snel een pedagoog voor ons te gaan regelen voor tips en ondersteuning en over een paar jaar indien nodig een weerbaarheidstraining voor onze dochter. Dit alles nav het gebrek aan weerbaarheidsverhaal.
Ik heb het contact met het vriendje de afgelopen tijd veel vermeden, dit vond ze niet zo leuk maar ik merk dat als ze elkaar minder zien het veel beter gaat, dan is hij ook weer liever tegen haar. Het stresst haar nu minder. Alsnog wel verdriet, ik ben blij dat de vakantie eraan komt.
We praten meer met haar nu over de dingen waar ze tegenaan loopt met andere kinderen, ik zie ook aan haar gedrag dat ze nu al potentieel pispaaltjes gedrag vertoont en ik probeer haar alternatieven te geven zeg maar, wat dat betreft ben ik blij dat we binnenkort met die pedagoog kunnen praten. Want het lastige is, wat ik me een aantal dagen terug realiseerde, dat zowel man als ik vrij zachte, kwetsbare kinderen waren die veel gepest zijn maar dat we nog steeds "intact" zijn. En dus dat dat milde, misschien wat te vriendelijke ook in de opvoeding gaat zitten. En dat we het op die manier misschien ook wel weer doorgespeeld hebben naar haar.
Goed om daar kritisch naar te kijken in onszelf, alleen, tja wat doe je eraan? Ik kan nu prima van me afbijten en grenzen trekken maar het heeft idd een tijd geduurd voordat dat lukte, ik zou bij mijn dochter liever zien dat ze dat nu al leert, voor haarzelf. Ik bedoel trouwens niet dat dat gedrag andere mensen de rechtvaardiging mag geven te gaan pesten maar ik heb altijd beseft dat ik een makkelijke prooi was en dat sommigen daar nou eenmaal misbruik van maken. Dat is de realiteit, ik kan wel zoetsappig gaan zitten filosoferen dat het niet zo zou moeten zijn maar het is zo en ik wil dat mijn kind het liefst besparen.
Ik merk dat ik veel heb gehad aan jouw en MissMara's posts wb communicatie. Het was precies wat ik nodig had want ik was er mee bezig maar ik wist niet precies wat en hoe, het heeft me veel duidelijkheid gegeven. En ik ben blij dat er nu ook "buitenstaanders" via school bij betrokken zijn, die oordelen toch weer anders en dat geeft ook interessante aanknopingspunten.
En ik vind het altijd veel prettiger wanneer ik weer een paadje voor ogen heb wat ik kan aflopen, dingen die ik kan doen ipv dat vervelende gevoel van met mijn handen in het haar zitten .
Dikke .
We hebben met de maatschappelijk werkster van school gepraat vorige week en zij nam het heel serieus. Vooral omdat we (haar woorden ) mensen zijn die niet snel overdrijven dus als we ons zorgen maken, er hoogstwrs een goede reden voor is. Ze heeft contact opgenomen met de schoolverpleegkundige en die heb ik gister aan de telefoon gesproken.
Haar conclusie was snel een pedagoog voor ons te gaan regelen voor tips en ondersteuning en over een paar jaar indien nodig een weerbaarheidstraining voor onze dochter. Dit alles nav het gebrek aan weerbaarheidsverhaal.
Ik heb het contact met het vriendje de afgelopen tijd veel vermeden, dit vond ze niet zo leuk maar ik merk dat als ze elkaar minder zien het veel beter gaat, dan is hij ook weer liever tegen haar. Het stresst haar nu minder. Alsnog wel verdriet, ik ben blij dat de vakantie eraan komt.
We praten meer met haar nu over de dingen waar ze tegenaan loopt met andere kinderen, ik zie ook aan haar gedrag dat ze nu al potentieel pispaaltjes gedrag vertoont en ik probeer haar alternatieven te geven zeg maar, wat dat betreft ben ik blij dat we binnenkort met die pedagoog kunnen praten. Want het lastige is, wat ik me een aantal dagen terug realiseerde, dat zowel man als ik vrij zachte, kwetsbare kinderen waren die veel gepest zijn maar dat we nog steeds "intact" zijn. En dus dat dat milde, misschien wat te vriendelijke ook in de opvoeding gaat zitten. En dat we het op die manier misschien ook wel weer doorgespeeld hebben naar haar.
Goed om daar kritisch naar te kijken in onszelf, alleen, tja wat doe je eraan? Ik kan nu prima van me afbijten en grenzen trekken maar het heeft idd een tijd geduurd voordat dat lukte, ik zou bij mijn dochter liever zien dat ze dat nu al leert, voor haarzelf. Ik bedoel trouwens niet dat dat gedrag andere mensen de rechtvaardiging mag geven te gaan pesten maar ik heb altijd beseft dat ik een makkelijke prooi was en dat sommigen daar nou eenmaal misbruik van maken. Dat is de realiteit, ik kan wel zoetsappig gaan zitten filosoferen dat het niet zo zou moeten zijn maar het is zo en ik wil dat mijn kind het liefst besparen.
Ik merk dat ik veel heb gehad aan jouw en MissMara's posts wb communicatie. Het was precies wat ik nodig had want ik was er mee bezig maar ik wist niet precies wat en hoe, het heeft me veel duidelijkheid gegeven. En ik ben blij dat er nu ook "buitenstaanders" via school bij betrokken zijn, die oordelen toch weer anders en dat geeft ook interessante aanknopingspunten.
En ik vind het altijd veel prettiger wanneer ik weer een paadje voor ogen heb wat ik kan aflopen, dingen die ik kan doen ipv dat vervelende gevoel van met mijn handen in het haar zitten .
Dikke .
donderdag 3 juli 2008 om 22:37
Fijn om te lezen Feliciaatje!
Even een korte reactie op het pesten.....ben zelf erg gevoelig maar dat wist je al en was een heel stil en rustig kind. ( nou ja thuis babbelde ik er wel op los).
Maar ik ben nooit gepest. Dus gelukkig hoeft dat absoluut niet zo te zijn.
Verder heel veel succes met je dochter...ik denk dat het wel goed gaat komen met zo'n lieve moeder!
Enne na alle knuffels die ik van je heb gekregen......een dikke vette knuf terug!!
Even een korte reactie op het pesten.....ben zelf erg gevoelig maar dat wist je al en was een heel stil en rustig kind. ( nou ja thuis babbelde ik er wel op los).
Maar ik ben nooit gepest. Dus gelukkig hoeft dat absoluut niet zo te zijn.
Verder heel veel succes met je dochter...ik denk dat het wel goed gaat komen met zo'n lieve moeder!
Enne na alle knuffels die ik van je heb gekregen......een dikke vette knuf terug!!
vrijdag 4 juli 2008 om 13:28
Daar heb je helemaal gelijk in Claire, dat stil, rustig en gevoelig niet per se pesten oproept. Ik kan er ook niet zo goed mijn vinger op leggen wat het dan wel is. Ik heb zelf het idee dat als je een enorme kwetsbaarheid uitstraalt, alsof je huid te dun is voor de wereld, dat dat een trigger kan zijn voor anderen.
Mijn man had dat heel sterk als kind ondanks dat hij een veilige en prettige jeugd heeft gehad. Ik had het op mijn manier ook, deels aanleg, deels jeugd zelf denk ik. En mijn dochter heeft het ook. Ze heeft tegelijkertijd een enorme wilskracht, pittige tante op haar manier. Ik hoop dat we haar kunnen helpen daar zelf een prettig evenwicht in te vinden, ik denk dat ze zich dan prima redt. Dan kan ze zowel lief als sterk zijn, ze heeft het in zich alleen is de juiste balans vinden voor haar niet makkelijk.
Ik probeer ook te achterhalen wat wij daarin niet genoeg stimuleren, waar wij onbedoeld de mist ingaan. Ik vind dat moeilijk om te ontcijferen. Ik hoop dat de pedagoog ons daarbij kan helpen.
Mijn man had dat heel sterk als kind ondanks dat hij een veilige en prettige jeugd heeft gehad. Ik had het op mijn manier ook, deels aanleg, deels jeugd zelf denk ik. En mijn dochter heeft het ook. Ze heeft tegelijkertijd een enorme wilskracht, pittige tante op haar manier. Ik hoop dat we haar kunnen helpen daar zelf een prettig evenwicht in te vinden, ik denk dat ze zich dan prima redt. Dan kan ze zowel lief als sterk zijn, ze heeft het in zich alleen is de juiste balans vinden voor haar niet makkelijk.
Ik probeer ook te achterhalen wat wij daarin niet genoeg stimuleren, waar wij onbedoeld de mist ingaan. Ik vind dat moeilijk om te ontcijferen. Ik hoop dat de pedagoog ons daarbij kan helpen.
zaterdag 5 juli 2008 om 15:02
Hé lieve mamma Feliciaatje!
Leuk om te lezen, dat je iets aan m'n tips hebt gehad!
En fijn ook, dat je met een pedagoog gaat praten. Het is inderdaad niet gezegd, dat ze gepest zal worden of een pispaaltje wordt, maar door eens te kijken met een professional naar het gedrag/gevoel van nu, ben je wellicht beter voorbereid.
De appel valt nooit ver van de boom, dus als zowel jouw man als jij 'haar' herkennen van vroeger, kun je er donder op zeggen, dat ze er gevoelig voor is. Hoe beter ze over haar gevoelens kan babbelen en straks praten, hoe sterker ze in haar gevoeligheid zal staan.
Ik ben best benieuwd waar de pedagoog mee komt. Ga ik over een tijdje gewoon weer vragen hier! Succes in ieder geval.
Dikke terug!
Leuk om te lezen, dat je iets aan m'n tips hebt gehad!
En fijn ook, dat je met een pedagoog gaat praten. Het is inderdaad niet gezegd, dat ze gepest zal worden of een pispaaltje wordt, maar door eens te kijken met een professional naar het gedrag/gevoel van nu, ben je wellicht beter voorbereid.
De appel valt nooit ver van de boom, dus als zowel jouw man als jij 'haar' herkennen van vroeger, kun je er donder op zeggen, dat ze er gevoelig voor is. Hoe beter ze over haar gevoelens kan babbelen en straks praten, hoe sterker ze in haar gevoeligheid zal staan.
Ik ben best benieuwd waar de pedagoog mee komt. Ga ik over een tijdje gewoon weer vragen hier! Succes in ieder geval.
Dikke terug!
zaterdag 12 juli 2008 om 23:19
Ik dacht, ik praat weer even bij .
Het gaat beter, ze zit een stuk beter in haar vel. Contact met vriendje enorm afgehouden wat nog niet meeviel maar het heeft geholpen. De ergste onzekerheid lijkt minder te worden.
Ik merk dat praten ook beter gaat alhoewel ze over echt pijnlijke dingen nog steeds weinig maar wel wat meer uit zichzelf vertelt maar ik leg haar meer uit en ben er nu heel bewust mee bezig (arm kind ).
Veel gedaan met andere vriendjes van school met wie ze meer op dezelfde golflengte zit zeg maar. Een van die moeders zei 2 dagen terug dat het opvallend is hoe erg ze veranderd is sinds ze minder contact heeft met de grote liefde. Voor mij begint ze juist weer "normaal" en zichzelf te worden.
Het is een pak van mijn hart alhoewel ik goed geconfronteerd ben met hoe kwetsbaar ze kan zijn. Wat dat betreft hoop ik binnenkort iets te horen van de pedagoog. Nog niks zover maar ik ben al blij met de veranderingen nu. Maar hulp met de dieperliggende dingen is heel welkom.
Ze lacht weer veel. Dus een blije mama hier .
Het gaat beter, ze zit een stuk beter in haar vel. Contact met vriendje enorm afgehouden wat nog niet meeviel maar het heeft geholpen. De ergste onzekerheid lijkt minder te worden.
Ik merk dat praten ook beter gaat alhoewel ze over echt pijnlijke dingen nog steeds weinig maar wel wat meer uit zichzelf vertelt maar ik leg haar meer uit en ben er nu heel bewust mee bezig (arm kind ).
Veel gedaan met andere vriendjes van school met wie ze meer op dezelfde golflengte zit zeg maar. Een van die moeders zei 2 dagen terug dat het opvallend is hoe erg ze veranderd is sinds ze minder contact heeft met de grote liefde. Voor mij begint ze juist weer "normaal" en zichzelf te worden.
Het is een pak van mijn hart alhoewel ik goed geconfronteerd ben met hoe kwetsbaar ze kan zijn. Wat dat betreft hoop ik binnenkort iets te horen van de pedagoog. Nog niks zover maar ik ben al blij met de veranderingen nu. Maar hulp met de dieperliggende dingen is heel welkom.
Ze lacht weer veel. Dus een blije mama hier .
woensdag 23 juli 2008 om 11:06
Goed om te lezen Feliciaatje!
Fijn dat ze weer beter in haar vel komt te zitten én dat het praten beter lukt. Moet vast leuk geweest zijn om te horen, dat je kleine weer in haar voordeel verandert nu het contact met haar grote liefde een stuk minder is.
Je lijkt me een heel lieve mama, dus ik ben erg blij dat mama ook weer blij is!
Fijn dat ze weer beter in haar vel komt te zitten én dat het praten beter lukt. Moet vast leuk geweest zijn om te horen, dat je kleine weer in haar voordeel verandert nu het contact met haar grote liefde een stuk minder is.
Je lijkt me een heel lieve mama, dus ik ben erg blij dat mama ook weer blij is!
