Hoe belangrijk vind jij het, dat je kind iets presteert?

Grappig dat iedereen dan zo snel de stap naar de carriere maakt. Zelf heb ik de ervaring dat het vooral sociaal erg handig is.

Mijn man is bijvoorbeeld amateur muzikant. Nu zijn we al een paar keer verhuisd, maar hij vind altijd meteen een band oid, omdat hij vrij goed is. Waardoor je weer sociale contacten hebt.

Zelf ben ik enthousiast sporter. Door de verhuizingen ben ik meerdere keren van verening gewisseld, maar ik merk dat ik, omdat ik best goed ben (klinkt ook lekker van jezelf maar toch,) veel eerder aangesproken wordt. Mensen onthouden je ook beter, en vragen je eerder voor dingen.



Dat is wat ik mijn kinderen ook gun, gewoon makkelijk(er) aansluiting kunnen vinden. En dat met iets waar je lol in hebt en goed in bent, super lijkt me dat.

Dus geen carriere in de sport, muziek oid, als het aan mij ligt. Gewoon een fijne hobby.



Maar als mijn kind dat wel zou willen, pffoe, dan krijg ik het daar wel moeilijk mee hoor. Het lijkt mij altijd zo beperkt.

Ik bedoel, drummen is leuk, maar voor hoe lang? Hetzelfde geldt vlgs mij voor voetbal etc, leuk hoor, maar wel heel eenzijdig.

quote:Kess schreef op 21 juni 2008 @ 08:46:

[...]



Misschien omdat het een voorbode zou kunnen zijn dat hij het straks goed gaat doen op school? Dat hij daardoor -als hij veel ouder is- kan kiezen voor de opleding die hij graag zou willen doen?

Begrijp me niet verkeerd, als hij putjesschepper wil worden en hij wordt daar echt gelukkig van, dan zal ik hem niet tegenhouden. Maar ergens goed in zijn en daardoor meer kansen in het leven hebben, ja dat gun ik mijn kinderen absoluut!





Hier kan ik me wel bij aansluiten. Ik wil graag dat mijn kinderen net als ik kunnen kiezen. Ik heb een gymnasiumdiploma en in dat opzicht lagen alle wegen open. Ik heb er lang over nagedacht, ben nog een jaar naar het buitenland geweest (naar een universiteit) en koos toen voor een HBO-opleiding. En achter die keuze sta ik (grotendeels) nog steeds.



Ik vind het dan ook best moeilijk om toe te geven en te accepteren dat Mootje, mijn oudste, een ontwikkelingsstoornis heeft waardoor hij problemen ervaart op school (mag ik zo niet zeggen van Nippo, eigenlijk is het andersom en ze heeft helemaal gelijk, maar dit praat makkelijk ). Zijn IQ is normaal/gemiddeld, maar hij presteert daar niet naar, terwijl hij wel heel erg zijn best doet. Ik ben dus erg trots op hem omdat hij ondanks de leerproblemen zijn best doet, maar ik vind het jammer dat hij er niet meer uit kan halen. Dat komt misschien nog wel, we hebben de diagnose pas net.



Mootje zit op capoeira en presteert daar wel goed. En dat maakt mij ook trots. Maar wat ik daar het allerleukste aan vind, is dat hij tussen zijn capoeira-vrienden (kinderen én volwassenen) als een vis in een vijver is, helemaal in zijn element. Misschien is trots niet eens de juiste emotie, het maakt mij gelukkig om hem zo gelukkig te zien. Want de rest van zijn leventje is best pittig voor hem.



Ik probeer niet te veel te verwachten van mijn kinderen. Mijn wensen en dromen voor hen niet aan hen op te dringen en hen de ruimte te bieden hun eigen ontwikkeling te volgen, stimulerend waar nodig.

Ik ben geen pusherige moeder, want heb min of meer dezelfde ervaringen als Olijfje, maar dan met een vader die muzikant was. Werd al jong op allerhande muzieklessen gedaan.



Vader en muziekdocenten zagen me al professioneel muzikante worden, alleen ben ik te verlegen om op te treden. Ik heb ook jarenlang niets met muziek te maken willen hebben, maar af en toe ging het kriebelen en nam ik weer muzieklessen.



Ik vind het belangrijkste dat mijn dochter het beste uit zichzelf haalt, en dat bedoel ik niet in de zin van de competitie met anderen aangaan. Ze kan voor haar leeftijd (7) goed tekenen, en is gek op dieren. Haar grootste passies zijn op dit moment naar de dierentuin gaan en boeken over dieren lezen, en dieren tekenen.

[quote]meave schreef op 21 juni 2008 @ 10:58:

[...]



Mootje zit op capoeira en presteert daar wel goed. En dat maakt mij ook trots. Maar wat ik daar het allerleukste aan vind, is dat hij tussen zijn capoeira-vrienden (kinderen én volwassenen) als een vis in een vijver is, helemaal in zijn element. Misschien is trots niet eens de juiste emotie, het maakt mij gelukkig om hem zo gelukkig te zien. Want de rest van zijn leventje is best pittig voor hem.



Vanuit Capoeira zou je Mootje (subtiel ) kunnen stimuleren om als hij wat ouder is Braziliaans te gaan leren, dan zou hij naar Brazilië kunnen voor zijn sport. Het zit er dik in dat hij op een dag daar zelf mee komt. Ik hoef mijn dochter niet te stimuleren op school, want ze wil zo graag haar dierenboeken lezen, dat ze best fanatiek is.



Capoeira vind ik trouwens geweldig, die combinatie van gevechtskunst, dans en percussie.

Lastige vraag vind ik dit eigenlijk. Natuurlijk wil iedere ouder dat zijn/haar kind ergens goed in is. Iets vind dat een echte passie is. Nadeel vind ik het als ouders proberen elkaar de loef af te steken. Dat doet me denken aan die reclame op tv. Mijn Alex speelt in het hokeyteam, mijn Fleur doet een solo en de moeder wiens kinderen genieten van het eten is ineens een opschepster.



Ik hoop vooralsnog dat mijn kinderen gelukkig worden. Gewoon zichzelf zijn en een beetje weldenkende volwassenen worden. En dat ze later op hun jeugd terug kijken met gelukkige herinneringen. Dat ze de ruimte krijgen om te ontdekken wat ze willen, wat ze kunnen en wie ze zijn.



Ik heb vier kinderen. De oudste twee zitten in de onderzoeksmolen. Ze blinken uit in sommige zaken, lopen achter bij andere dingen en verzuipen op weer andere vlakken. Wat ze gaan worden later? Geen idee. Voorlopig is het genoeg als we ze een beetje gemiddeld kunnen krijgen. De derde is nu 17 maanden. Hij heeft een schedelafwijking. Daardoor begint hij zich steeds langzamer te ontwikkelen en inmiddels achter te lopen. Het gat tussen zijn leeftijdsgenootjes en hem wordt groter en duidelijker en dat is niet fijn. Ik kan dromen over wat hij zou kunnen gaan doen, maar ik droom eerst van een gezonde kind. De vierde, ons enige dametje, is gewoon een lekker meisje van vijf maanden. We zien wel hoe zij zich gaat ontwikkelen. Ik hoop dat ze niet de problemen van haar broers gaat krijgen of iets anders wat het lastiger voor haar maakt. Dromen over wat ze kunnen gaan worden, doe ik niet. En pushen ook niet. Ik laat ze lekker kind zijn en zie wel waar we uitkomen.

Mijn dochter praat belachelijk goed voor haar leeftijd en ik heb daar hele gemengde gevoelens over. Tuurlijk ben ik supertrots

(en het is ook nog eens heel erg handig), maar aan de andere kant wil ik gewoon dat ze gelukkig en evenwichtig is en voor de rest maakt het met helemaal niets uit wat ze kan.



Wat ik moeilijk vind, zijn de opmerkingen van andere ouders. Ik hoor 10 keer per dag "O wat praat ze goed zeg!" Wat moet ik terugzeggen? "dank je"? Het is geen verdienste, het gaat vanzelf (hoewel ik en bellyman al helemaal wel enorme kwebbelkonten zijn....)



Qua sport/muziek/school maakt t me helemaal niets uit. Ben zelf een lekker middelmatig iemand, de kans dat mijn kinderen mij overtreffen is sowieso vrij groot, haha.

Belly, dat is dan in elk geval nog over iets wat ze zelf doen. Ik hoor vaak 'wat heb je mooie kinderen' en dat vind ik hartstikke leuk voor ze, maar is dat hun verdienste, of de mijne.. vind ik niet dus.

Haha, ik ben heel erg, want ik ben walgelijk trots op mijn kinderen. Ik dacht dat het met kind nummer 3 wel minder zou zijn, maar nee, ze kon een paar weken geleden draaien van haar rug naar buik en dan moet ik me echt inhouden om niet gelijk mijn moeder te bellen. Oudste kon deze week ineens fietsen zonder zijwielen en was daar zelf zo gruwelijk trots op, dat het gewoon aandoenlijk was. En ik heb dan ook neiging om het van de daken te schreeuwen. Ik weet me gelukkig in te houden, want ik weet dat de meesten (opa's en oma's uitgezonderd) niet op dit soort info zitten te wachten. Maar ondertussen geniet ik wel lekker door.



Ik hoop overigens wel dat ik later geen pusherige moeder word. Ik was vroeger ook vrij goed in sport en heb daar slechte voorbeelden gezien van hele fanatieke ouders (gelukkig waren de mijne verre van fanatiek en vonden ze het halen en brengen alleen maar lastig).

Ik snap nog steeds niet hoe mijn vriend en ik het voor elkaar gekregen hebben om zo'n mooi, slim, lief, prachtig meisje op de wereld te zetten als mijn 7 maanden oude dochter. En dan heb ik toch echt geen minderwaardigheidscomplex ofzo.



Maar ze doet het gewoon ontzettend goed en is altijd vrolijk. Volgens vriendlief moeten we een modellenbureau inschakelen, maar dat vind ik een beetje overdreven . We zijn nu al ontzettend trots, maar ik denk dat ik haar voornamelijk ga stimuleren om haar best te doen en ergens echt voor te gaan. Wat dat dan ook moge zijn.

Yes, Moppekind bleef eindelijk een béétje drijven in het zwembad !!!!! Na de vakantie hopelijk naar badje 2.



Tuurlijk is iedereen trots op zijn/haar spruit. Maar pushen werkt in elk geval bij Moppekind niet, als iets moet, dan verrekt hij het. Hij gaat alleen rondjes fietsen (zonder zijwieltjes) als hij indruk kan maken op het buurmeisje, anders is hij "te moe".

[quote][message=1562587,noline]belly schreef op 22 juni 2008

Wat ik moeilijk vind, zijn de opmerkingen van andere ouders. Ik hoor 10 keer per dag "O wat praat ze goed zeg!" Wat moet ik terugzeggen? "dank je"? Het is geen verdienste, het gaat vanzelf (hoewel ik en bellyman al helemaal wel enorme kwebbelkonten zijn....)



Herkenbaar! Mijn oudste sprak op een gegeven moment ook zo goed en dat werd ons ook vaak gezegd. Onze reactie was " Sja, hij praat ook 5 kwartier in een uur en de hele dag, dus mag het ook???"

Inmidels is er trouwens geen verschil meer in taalniveau. Hij is niet dom, maar belangrijkste vindt ik voor nu is dat hij lekker meekomt met de rest.

Laat ik het zo zeggen:

Ik zit altijd vol verbazing bij de zwemlessen van mijn middelste dochter de verhalen aan te horen van de mede mama's ( en papa's) over de vorderingen etc van hun kind. Mij persoonlijk boeit het echt geen drol of ze al dan niet snel haar diploma haalt, als ze er maar lol in heeft. Maar mss heb ik makkelijk praten, want Rosa doet het gewoon goed, en heeft het er prima naar haar zin. Ook Iris, de oudste, heeft geloof ik vrij rap haar zwem abc gehaald. Geen idee wat gemiddeld is. Heb ik me ook nooit zo druk om gemaakt. Alleen dat heen en weer 2 keer in de week naar dat drukke en snikhete zwembad, dat vond ik knudde. Maar goed, hoort erbij.

Rosa zit hier nu in de wijk op les. 1 keer in de week. Op loop afstand. En ik vind het allemaal wel prima. Ik heb geen zin mee te lopen doen met die andere ouders, en of de vorderingen te moeten bespreken. En het: oh kijk wat knap ze durft nu zelf van de kant te springen, zal me ook echt jeuken.



Ik weet natuurlijk niet hoe ik zou hebben gereageerd als mijn kind doodsbang voor water zou zijn geweest, of totaal niet geinteresseerd was in zwemles.

Toen Roosje met net 4 op les ging was dat nog te vroeg. Ze vond het niet leuk, en het ging dus ook helemaal niet goed. Ik heb toen besloten nog eventjes te wachten met lessen. En toen ze 5 was zijn we opnieuw begonnen, en nu gaat het prima.

Maar ik ben echt totaal niet pusherig in die dingen.



Ook op school ben ik geen moeder die pusht of vergelijkt. Maar nogmaals ik heb wat dat betreft mss makkelijk praten, omdat beide dochters ( zoon is pas 2) het gewoon uitmuntend doen in de klas. Iris heeft een klas overgeslagen en gaat volgend jaar naar de middelbare school. Die heeft dik gymnasium advies en leren gaat bij haar als vanzelf, en bovendien vindt ze het leuk en is ze heel leergierig én streberig. Ik moet haar af en toe zelfs afremmen, en vertellen dat een 9 ook goed is. Maar die gaat enkel door voor de 10!



Het zou een ander verhaal worden denk ik, als ze het wel zouden kunnen, maar er met de pet naar zouden gooien. Maar wat ik al zei, daar is bij ons geen sprake van. Mijn kinderen vinden leren vooral erg leuk.



Rosa is 5 en leest en rekent al ruim een jaar, op het niveau van een 8 jarige. Ze zit dan wel in groep 2, maar doet, net als Iris toen, mee met groep 3. Ze is van sept dus de jongste van de klas, maar veruit de bijdehandste.



Het valt me alleen zo nu en dan op als er een kindje van diezelfde leeftijd komt spelen, dat het niveau verschil zo groot is. Maar ik ben ook wel zo dat ik dan snap dat het niet aan die andere kinderen ligt, alswel dat mijn kinderen gewoon gezegend zijn met een goed stel hersenen. Dat is fijn, en dat scheelt een boel zorgen. Dus ik ken die concurrentie drang ook helemaal niet.



Ik vind wel dat ze eruit moeten halen wat erin zit. Iris zit op gitaarles, wilde ze zelf. Dan vind ik ook dat er geoefend moet worden. En als ze een sport of ander clubje zat zijn hebben ze mooi pech, eerst het jaar vol maken, en dan kijken we wel weer verder.



Wij hebben hier alleen nog nooit problemen mee gehad. Bij mij gingen ze altijd eerst op zwemles, en als de diploma's gehaald waren mochten ze wat anders uitzoeken. Iris heeft een blauwe maandag op turnen gezeten, maar dat was gewoon haar ding niet. Nou toen het halve jaar om was ( geloof dat we per half jaar moesten betalen) toen ging ze op voetbal, dat was wél haar lust en haar leven. Maar ze is geen uitblinker. En ik ben ook geen fanatieke moeder die gaat lopen brullen aan de zijlijn. Ik vind het leuk om te zien dat ze haar best doet en lol er aan beleefd, dat is voor mij veel belangrijker.



Nu zit ze op muziekles, en volgens haar leraar heeft ze echt talent voor muziek. En pikt ze de dingen heel snel op.

Maar als Iris geen zin in oefenen heeft probeer ik haar wel over te halen door met goede argumenten te komen. En eigenlijk werkt dat altijd.

Ze hoeft niet het hoogst haalbare te presteren, als ze maar doet wat ze kan, en plezier beleefd aan de dingen die ze doet.



Wat school betreft ben ik net zo, maar ik ben verwend. Mijn kinderen zijn hoger dan gemiddeld intelligent, en vinden leren leuk en presteren hoog. Ik vind dat ook normaal. Omdat ik niet anders van mijn eigen kinderen gewend ben.



Wat ik wel lastig vond, toen Iris destijds een klas oversloeg, dat ouders aan mij vroegen, wat ik daarvoor had moeten doen. Duh! Net of ík daar invloed op heb gehad!

Iris las met 2 jaar al. En met 3 jaar op de creche las ze de kinderen aan tafel alle boekjes van nijntje foutloos voor. Ook schrijven kon ze toen al. Rekenen idem.

Haar hobby was en is: lezen. Maar dan ook alles wat ze voor handen kon krijgen. Zo las en herlas ze alle kinder Encyclopedieen die er maar waren, en zo voedde zij zich met informatie. Het paste dan ook helemaal niet zij in de kleuterklas. Ze had gehoopt nu eindelijk echt te gaan leren rekenen en lezen en schrijven en alles, mocht ze wéér gaan knippen en plakken.

De juf erkende dit en gaf zelf aan dat het voor Iris gewoon niet goed zou zijn als ze hierna nog een jaar moest gaan kleuteren.



Voor de rest ben ik niet streberig, maar wel trots dat Iris dalijk mss wel naar een internationale gym gaat, waar ze vanaf dag 1 in het engels les gaat krijgen. En dat zij strakt op haar gemakje zou kunnen gaan studeren. Maar een echte verdienste is het niet. Het zit er in of niet. En als mijn kinderen minder zouden presteren dan gemiddeld, maar wel erg hun best deden, zou ik evenzo goed trots op ze zijn.



Als zij zich fijn voelen, hun best doen, gelukkig zijn, en plezier beleven aan de dingen die ze doen, dan ben ik blij, en trots voor ze.



Je probeert als ouder het beste in je kind te halen, als ik voor mezelf mag spreken, maar bij ons gaat dat vooralsnog vanzelf. Dat is natuurlijk een luxe, dat besef ik mij ook. Mss dat ik daarom wars van concurrentie en pusherites ben.

Ik hoop dat het ook nooit nodig zal gaan zijn. Ik weet nog goed hoe avarechts dat bij mijzelf werkte destijds namelijk....

En zo gaat dat trouwens met alles bij mijn kinderen besef ik mij. Het zonder zijwieltjes leren fietsen, het zindelijk worden, het leren zwemmen, het leren lezen. Ze deden het allemaal zelf, op eigen initiatief. En ik was me er nooit van bewust dat zij sneller dan gemiddeld waren. Dat merk ik dus meestal pas achteraf, als ik van vriendjes en vriendinnetjes hetzelfde verwacht als van mijn eigen kroost en zij veel gewoon nog niet kunnen. Maar ik vind mijn kinderen niet dús beter en leuker en slimmer dan de rest ( nou ja, dat lieg ik, tuurlijk vind ik mijn eigenlijk kindjes het aller leukste enzo) Maar ik bedoel, een kind is niet direct minder als het niet zo vlug in de ontwikkeling is.

Maar om even terug te komen op het verhaal dat wij hier verwend zouden zijn en ik dus niet pusherig hóef te zijn etc. Ik bevestig mijn kinderen dus wel altijd, en ik daag ze ook uit om door te gaan, verder te kijken. Ik ben dus niet gemakzuchtig en ik leun ook niet achterover.

Ik vind het altijd knap als ze weer iets nieuws geleerd hebben. En complimenteer ze met alles wat ze doen. Nou ja, niet met alles, maar jullie snappen vast wel wat ik bedoel...

Maar ik laat ze ook heel veel zelf aanmodderen en uitzoeken. Als het erin zit, dan komt het er toch wel uit, andersom is dat helaas niet het geval. Kinderen die wat meer hulp nodig hebben, kunnen verdrinken in een gezin of omgeving, waar die hulp niet voor handen is. Mijn kinderen zijn gelukkig inventief en nieuwsgierig genoeg om zelf initiatieven te zoeken of hun problemen op te lossen. Ik ben eigenlijk gewoon een heel luie moeder

Ik ben niet competitief ingesteld, vergelijk mijn kind ook niet zo snel met andere kinderen. Vind het totaal onbelangrijk of een ander kind iets beter kan, want iedereen heeft zijn zwakke en sterke punten.

Als zoon iets heel leuk vindt, stimuleer ik hem om er iets mee te doen, omdat ik het belangrijk vind dat hij er blij van wordt. Zolang hij blij is, vind ik het al prima.

Wel ben ik bij tijd en wijle heel trots op hem, omdat ik weet hoeveel moeite het hem kost om mee te draaien in deze wereld/ op school. Hij is autistisch en dan zijn hele kleine vorderingen op het sociale vlak al reden voor grote vreugde van mijn kant. Als hij een hele tijd niet meer zo boos is geworden, kan benoemen waarom hij boos werd en vervolgens het naar eigen inzicht heeft opgelost, dan ben ik trots.

Hij is erg creatief, en erg slim. Is niet onze verdienste, maar wij krijgen al sinds hij klein is enorm veel complimenten daarover. Mensen verbazen zich over zijn intelligentie, maar ik voel me er altijd ongemakkelijk bij. Want wat zeg je daarop? Ik lach altijd maar wat schaapachtig. Hij zit qua cognitie zo'n twee klassen hoger en daar maakt men zich wel zorgen over, want hij moet nog een paar jaar. Omdat hij er niks voor hoeft te doen, heeft het niks met presteren te maken. In die zin leert hij dus niet hoe hij ergens wel moeite voor moet doen, iets wat in zijn latere leven van pas kan komen.

Maar goed, ik hoef ook geen kindster van mijn kinderen te maken. Ze zijn geen gadgets, of assecoires waarmee ik moet kunnen pronken. Als ik soms toch in de wandelgangen de verhalen van sommige moeders hoor, dan krijg ik spontaan gordelroos, tjonge jonge, hoor jullie zelf toch eens.

Al die clubjes, al die bijles, waarom toch?

Een kind mag tegenwoordig geloof ik geen kind meer zijn?

( nu generaliseer ik wel iets, maar ik zweer je dat sommige ouders echt eng fanatiek zijn, alsof ze iets goed hebben te maken uit hun eigen traumatische verleden, wie zal het zeggen?)

Julus, geen probleem te groot of er is wel een oplossing voor. Iris had hetzelfde probleem als jouw zoon, maar nadat al het extra werk opwas, zijn ze bij haar de diepte in gegaan. En kreeg ze een vreemde taal als extraatje aangeboden. Blijf praten met de school, draag eventueel zelf ideeen aan. Zorg niet dat ze zich kunnen gaan vervelen. Dit heeft heel eventjes bij Iris geresulteerd in onderpresteren, omdat ze het allemaal zat was, en ook wel eens wilde dat de juf bij haar tafeltje kwam staan om wat uit te leggen, al snapte ze het allang. Want iemand die goed leert wordt wel eens een beetje vergeten. Je moet daar wel allert op zijn.

Maar goed, nu praten we jaren geleden. Iris doet het onderhand verdomde goed. Nog even en ik kan haar niets meer leren ben ik bang

Zoy, ja daar is ook over gesproken, hij krijgt al extra werk, in de vorm van opgaven uit hogere klassen. En hij heeft een talenknobbel dus van die extra taal is ook een goeie.

Ik ben er ook bang voor dat veel ouders hun kinderen van hot naar her slepen, zodat ze maar zoveel opdoen aan kennis of ervaring. Kinderen moeten al hard werken op school, dat is een grote belasting. Laat ze dan na schooltijd leuke dingen doen, lekker spelen, of gewoon even alleen op de kamer om lekker aan te rommelen. Op school moet er van alles, dan moeten ze thuis hun eigen ding kunnen doen.

Wij werken hele dagen, en hebben daarnaast ook nog verplichtingen, maar als je ziet waar dat in resulteert...burnouts, depressie etc. Lijkt me geen goede ontwikkeling als je als kind al enorme druk moet ervaren.

Mijn zoon zit niet op een clubje, hij doet al genoeg op school (judo, zwemmen en gym). Lijkt me meer dan genoeg beweging. En het weekend is er voor de leuke, relaxte dingen.

Bovendien maak je het zo voor jezelf ook wat rustiger, ik race niet van de ene naar de andere club in mijn vrije weekend.

Ik geloof ook niet dat ik mijn zoon tekort doe daarmee, en als hij zelf aangeeft dat hij op een sport of club wil, dan kan dat.

Ik vind dat er een verschil is tussen talenten benutten en over doorzettingsvermogen beschikken.

Ik heb bewondering voor mensen die over een groot doorzettingsvermogen beschikken en zich bijvoorbeeld door alle lagen van het onderwijs heengeworsteld hebben. Als ik de moeder van een kind zou zijn, dat begonnen is op het VMBO en uiteindelijk op het HBO eindigt, dan zou ik apetrots zijn, omdat mijn kind doorgebeten heeft.

Maar intelligentie en talenten zijn geen verdienste. Je boft als je daarover beschikt en hebt meegekregen, het maakt het leven een heel stukgemakkelijker, maar het is niet iets om je op voor te laten staan. Als ouder kan ik me daarom niet voorstellen dat ik trots zou zijn op de intelligentie of de talenten van mijn kind.

Dat heeft denk ik met mijn eigen opvoeding te maken. Ik ben opgegroeid in een gezin met intellingente meiden die met gemak het gymnasium gedaan hebben. Mijn ouders gingen daar heel lakoniek mee om. "Fijn dat je gemakkelijk leert, maar dat is absoluut niet iets om je op voor te laten staan. Je boft dat je het meegekregen hebt, maak er gebruik van." Meer niet. En zo zie ik het nu ook bij mijn eigen kinderen. Op alle gebieden. Ik heb er meer bewondering voor wanneer mijn dochter, die absoluut geen puzzelinzicht heeft, een half uur met een puzzel aan het stoeien is en hem afmaakt, dan wanneer mijn zoon in 2 minuten tijd alle stukjes op zijn plek legt. Natuurlijk ben ik bij hem net zo enthousiast, maar voor hem kost het geen enkele moeite, voor mijn dochter wel.



Dus, samenvattend...: als ik ergens trots op ben, dan is het op doorzettingvermogen.

Ha, duurde even voor mijn posting af was (zit ondertussen te kleien met de kinderen). Julus, zoals jij het schrijft, zo zie ik het dus ook!

Ik denk dat ik er wat anders insta dan de meesten die hier geschreven hebben, hoewel ik her en der wel las: als ze maar gelukkig zijn of als ze hun best hebben gedaan, is het goed.

In dat laatste kan ik me zeker vinden. Het competieve herken ik helemaal niet, hoewel ik wel voor stimulering ben. En dat alleen als ik het idee heb dat het nodig is.

Bijvoorbeeld als zoon onzeker is of bang dat iets niet gaat lukken of dat het met hem niks gaat worden e.d. (Faalangstig van tijd tot tijd.) Een soort peptalk en/of eventueel de consequenties van gedrag en keuzes die ze nu maken.



De reden dat ik niet alles uit de kast zou trekken als kids ergens in uit blijken te blinken en daar een hoog niveau in zouden kunnen bereiken, is omdat ik vind dat een kind een kind mag zijn. Het zou overigens ook niks voor mijn kinderen zijn. Ze zijn zoals ik, willen een tijdje ergens aan proeven en vervolgens door naar andere graziger weiden. Geen echte specialisten maar eerder generalisten.



Ik ben voornamelijk blij dat mijn zoon (de oudste) er überhaupt nog is. Hij maakte een slechte start in het leven en het was maar de vraag of hij zou blijven leven. Zijn eerste echte prestatie leverde hij dus als baby al. Werd met zes maanden geboren en heeft gevochten om te overleven. Al snel bleek dat hij anders was. Uiteindelijke conclusie: adhd/pddnos. Hij heeft het niet makkelijk in het leven en dit tezamen heeft mij de mening gegeven dat alles wat hij nog bereikt of gaat leren al mooi meegenomen is.

Ja dat vind ik ook een hele belangrijke. Ik geef mijn zoon dat ook mee, ik blijf erop hameren dat hij niet te snel moet opgeven als iets tegenzit of niet gaat zoals hij wil. Kan hij wel intelligent zijn maar daar moet hij dan wel iets mee doen. En wilskracht, ook belangrijk. Je moet je een doel voor ogen houden en daar naartoe werken. Hoeft niks groots te zijn, maar zomaar wat aanklooien kan op den duur tegen je werken.

Ik ben dus ook trots als hij net zolang blijft proberen totdat hij zelf blij is met het resultaat. Dat vind ik een prestatie, niet dat hij zoveel ballen in een goal kan schoppen.

Competitief zijn levert m.i. niet veel goeds op, denk dat je daar uiteindelijk niet veel aan hebt in je latere leven. Want dan ben je beter dan een ander..word je daar zelf gelukkiger van? Wat voor de ander niks voorstelt kan voor jou een grote prestatie zijn en dat moet je maatstaf zijn. Het heeft geen zin om je te meten aan wat anderen kunnen, je moet kijken naar je eigen sterke kanten en die ontwikkelen. Trots zijn op jezelf op wat je kunt bereiken is waardevol en maakt je sterk.

Laatste was voor kaaskopje! Helemaal mee eens dus!

Ik moet ineens denken aan die reclame van drie moeders die elkaar treffen buiten de supermarkt. 'Mijn zoon speelt vanavond in het Nederlands jeugdelftal'. Andere moeder zegt iets soortgelijks en de derde zegt: 'mijn kinderen genieten vanavond van het eten'. Ik ben dan vergelijkbaar met de derde moeder.