Gezondheid
alle pijlers
Bang, partner met hartklachten.
maandag 10 februari 2014 om 14:51
Vorige week is mijn man snachts met heftige pijn op zijn borst per ambulance naar het ziekenhuis gebracht.
Omdat de klachten sterk leken op een hartaanval werd het ook met enorme spoed behandeld.
Het bleek gelukkig om iets anders te gaan, ontstoken hartzakje, en hij kon de volgende dag naar huis.
Voor hem natuurlijk vreselijk. De vreselijke pijn, de onzekerheid, bang om ons niet meer terug te zien. Toen ze hem in het ziekenhuis vroegen of hij bang was voor de dood, en of hij nog iemand wou bellen omdat ze geen garantie konden geven dat het goed zou gaan...ze gingen ivm de klachten nog uit van een aanval.
Het heeft er behoorlijk ingehakt.
Bij mij ook. De pijn die hij had toen ik hem zag liggen..Ik heb zo'n spijt dat ik niet gelijk meeging naar het ziekenhuis, de wanhoop toen ik het ziekenhuis belde en ze zeiden dat het een levensbedreigende situatie was (ze waren toen met hem bezig).. Hem zo bleek en verslagen in bed zien..
Hij blijkt eerder lichte hartaanvallen gehad te hebben. Maar wij zagen het gewoon als stress, de een krijgt hoofdpijn, de andere wat anders, zo'n idee..
Hij is pas 33, dan denk je niet echt aan een hartaanval.
Hij is moe, heeft afgelopen nacht weer pijn gehad, gelukkig niet zo heftig.
Ik ben bang dat dit weer gebeurd. Word steeds wakker om te kijken of hij rustig slaapt of 'dat er wat is'.
Ik ben zo blij dat het goed is afgelopen maar ben zo ongerust.
Wie herkent dit? En hoe ga je er mee om?
Omdat de klachten sterk leken op een hartaanval werd het ook met enorme spoed behandeld.
Het bleek gelukkig om iets anders te gaan, ontstoken hartzakje, en hij kon de volgende dag naar huis.
Voor hem natuurlijk vreselijk. De vreselijke pijn, de onzekerheid, bang om ons niet meer terug te zien. Toen ze hem in het ziekenhuis vroegen of hij bang was voor de dood, en of hij nog iemand wou bellen omdat ze geen garantie konden geven dat het goed zou gaan...ze gingen ivm de klachten nog uit van een aanval.
Het heeft er behoorlijk ingehakt.
Bij mij ook. De pijn die hij had toen ik hem zag liggen..Ik heb zo'n spijt dat ik niet gelijk meeging naar het ziekenhuis, de wanhoop toen ik het ziekenhuis belde en ze zeiden dat het een levensbedreigende situatie was (ze waren toen met hem bezig).. Hem zo bleek en verslagen in bed zien..
Hij blijkt eerder lichte hartaanvallen gehad te hebben. Maar wij zagen het gewoon als stress, de een krijgt hoofdpijn, de andere wat anders, zo'n idee..
Hij is pas 33, dan denk je niet echt aan een hartaanval.
Hij is moe, heeft afgelopen nacht weer pijn gehad, gelukkig niet zo heftig.
Ik ben bang dat dit weer gebeurd. Word steeds wakker om te kijken of hij rustig slaapt of 'dat er wat is'.
Ik ben zo blij dat het goed is afgelopen maar ben zo ongerust.
Wie herkent dit? En hoe ga je er mee om?
maandag 10 februari 2014 om 14:53
maandag 10 februari 2014 om 15:00
De zorg die je voelt zit diep in je en ik denk niet dat er iemand is die dat kan verzachten. Het is ook niet niks natuurlijk, waar jullie nu doorheen gaan.
Ik kan me voorstellen dat je de neiging krijgt om je man er op te wijzen rustig aan te doen, maar vertrouw er een beetje p dat hij heel goed voelt wat kan en wat niet kan.
Voor de rest kan ik nog een heel A4tje volblaten, maar dat helpt je niets. Het enige dat ik kan doen is je rust en vrede wensen en ik hoop dat de stress die er mee gepaard gaat snel zal verzachten.
Ik kan me voorstellen dat je de neiging krijgt om je man er op te wijzen rustig aan te doen, maar vertrouw er een beetje p dat hij heel goed voelt wat kan en wat niet kan.
Voor de rest kan ik nog een heel A4tje volblaten, maar dat helpt je niets. Het enige dat ik kan doen is je rust en vrede wensen en ik hoop dat de stress die er mee gepaard gaat snel zal verzachten.
maandag 10 februari 2014 om 17:00
Het is bijna 5 jaar geleden dat mijn man op de spoedeisende hulp kwam met hartproblemen en binnen 10 min. op de high care lag met een hartslag van 250 tot 300 die maar niet wou zakken. Dat ik aan het nadenken was of ik mijn kinderen moest laten komen om afscheid te nemen of niet.
Gelukkig kon de oorzaak weggenomen worden en is het vertrouwen wel hersteld, maar ik denk nog regelmatig aan die dag. Zo heftig.
Gelukkig kon de oorzaak weggenomen worden en is het vertrouwen wel hersteld, maar ik denk nog regelmatig aan die dag. Zo heftig.
maandag 10 februari 2014 om 19:27
Het kost veel tijd Kuzu...hier zijn we 5 maanden verder na het infarct van mijn vriend,maar het hakt er,soms nog steeds,heel hard in.Hij moet vertrouwen terug krijgen in zijn lichaam,dat niet ieder pijntje of steekje iets met zijn hart te maken heeft,en jij moet de signalen goed leren aflezen.
Ik voelde me ook heel schuldig,eerdere infarcten zat ik naast hem op de bank,het komt wel goed schatje..(tot ik hem de laatste keer naar het ziekenhuis heb gebracht)
Ik kan je alleen veel sterkte wensen,probeer ook van je af te praten.
Ik voelde me ook heel schuldig,eerdere infarcten zat ik naast hem op de bank,het komt wel goed schatje..(tot ik hem de laatste keer naar het ziekenhuis heb gebracht)
Ik kan je alleen veel sterkte wensen,probeer ook van je af te praten.
maandag 10 februari 2014 om 20:50
Ach lieve Kuzu wat een schrik!
Wat Coeberghmetijs zegt, geef het tijd, het is heel heftig en een complete aanslag, niet alleen op zijn lijf, maar ook op het vertrouwen daarin. De onzekerheid, de angst verdwijnt heel langzaam weer op de achtergrond, echt, maar dat duurt een tijd. Praat erover, met elkaar, met anderen, en laat het zijn plek vinden. Sterkte voor jullie! X
Wat Coeberghmetijs zegt, geef het tijd, het is heel heftig en een complete aanslag, niet alleen op zijn lijf, maar ook op het vertrouwen daarin. De onzekerheid, de angst verdwijnt heel langzaam weer op de achtergrond, echt, maar dat duurt een tijd. Praat erover, met elkaar, met anderen, en laat het zijn plek vinden. Sterkte voor jullie! X
dinsdag 11 februari 2014 om 08:51
Mijn man heeft ook hartproblemen (moet nog 30 worden). Hij mag met sporten/bewegen nooit zijn fysieke grens opzoeken en staat onder vaste controle bij de cardioloog.
De zorg die je nu hebt, staat momenteel bij je op de voorgrond omdat dit nu allemaal net gebeurd is. Geef het tijd het zakt wel weer!
Ook heb ik de beslissing genomen dat ik wil weten wat ik moet doen, mocht er wat gebeuren. Ik heb een reanimatie diploma gehaald en ik zit bij ons in de buurt in de AED-alert groep.
Ik hoop beide zaken noooooiit nodig te hebben, maar mocht het zo zijn, hoop ik dat ik door de training niet verstijf maar weet wat ik moet doen. Dat geeft me ook wel wat rust.
Sterkte ermee!!
De zorg die je nu hebt, staat momenteel bij je op de voorgrond omdat dit nu allemaal net gebeurd is. Geef het tijd het zakt wel weer!
Ook heb ik de beslissing genomen dat ik wil weten wat ik moet doen, mocht er wat gebeuren. Ik heb een reanimatie diploma gehaald en ik zit bij ons in de buurt in de AED-alert groep.
Ik hoop beide zaken noooooiit nodig te hebben, maar mocht het zo zijn, hoop ik dat ik door de training niet verstijf maar weet wat ik moet doen. Dat geeft me ook wel wat rust.
Sterkte ermee!!
