Minnaar. Deel 22.

Highlander: jouw beschrijving klopt. Als ik hem vroeg wat hij wilde was de reactie: sinds wanneer heb ik wat te willen? Dat was natuurlijk bij mij anders en dat vond hij heel fijn, dat we gewoon rekening hielden met elkaar en alles bespreekbaar was zonder rare gevolgen. En we hebben genoeg discussies gehad want we zijn allebei koppig maar altijd respectvol en normaal.

Gek genoeg is het een man met een enorm sterke mening en doorzettingsvermogen, iemand die heel goed anderen kan helpen en vertellen wat verstandig is, sociaal, empathisch, lief, maar voor zichzelf...nee. Want zijn leven wordt bepaald door haar grillen en als hij opkomt voor wat hij wil (bij haar), walst ze erover heen met een hoop kleinerende opmerkingen, geschreeuw en het resultaat is altijd erger dan voor de discussie begon. Hij is verbaal heel sterk maar duikt bij haar ineen.

De geslagen hond, noemt zijn vriend het. En zo is het. Zonder haar gewoon een enorm leuke spontane kerel met veel humor en met haar een hoopje ellende. Het verschil als ze erbij is of niet is echt enorm en het is heel sneu hoe dit loopt. Ja, hij is er zelf bij maar toch...als je zo gewend bent dat je wensen en behoeftes er niet toe doen, dat je niets bent en alles fout doet, dan ga je dat geloven.

quote:jufmafkees schreef op 02 april 2014 @ 18:10:

[...]

... ik denk dat hij zich beter kan richten op de vraag hoe hij de toekomst voor zich ziet en wanneer hij eens gaat doen wat hij wil en zich niet schikt naar wat hoort, verwacht wordt of de wensen van anderen. Wat jij zegt is daar een onderdeel van alleen de nadruk moet nu even elders liggen.

Ik ben vrees ik niet zo (verbaal) inlevend als bijvoorbeeld Roos dus van mij geen lange epistels.. Maar juf, ik blijf me maar bedenken hoe jij behoorlijk jong bent en je spreekwoordelijke leven nog voor je hebt. Je denkt met hem mee, analyseert, begrijpt, hebt onzelfzuchtig lief..Maar waar blijf jij?! Waar haal jij je energie uit, je plezier..? Natuurlijk is dit een période extraordinaire. Heel logisch dat je enorm betrokken en begaan bent met hem en zijn, bepaald niet geringe, sores. Maar alsjeblieft gun jezelf ook wat meer ontspanning en fun dan Ben en Jerry. Vriendinnen? Familie? Vakantie? Sport? Kroeg?



Als iets goed is komt het vanzelf naar je toe, toch..?

Roos: met iemand anders, op den duur. Niet met minnaar, al zou ik best een tijdje minnares blijven en vind ik het prettig als zijn vrouw daar okee mee is (dus als zij een soort van open relatie krijgen, of ben ik dan automatisch ook iemand met een open relatie ipv een minnares?)



Jufmafkees, denk je wel dat hij in staat is om op den duur vanuit zichzelf voor jou te kiezen? Ben je niet bang dat zijn besluiteloze gedrag leidt tot dat zijn vrouw uiteindelijk de keuzes voor hem gaat afdwingen (wat ik ervan meekrijg doet ze dat eigenlijk al een beetje toch)?

quote:ano*k schreef op 02 april 2014 @ 18:50:

[...]



Ik ben vrees ik niet zo (verbaal) inlevend als bijvoorbeeld Roos dus van mij geen lange epistels.. Maar juf, ik blijf me maar bedenken hoe jij behoorlijk jong bent en je spreekwoordelijke leven nog voor je hebt. Je denkt met hem mee, analyseert, begrijpt, hebt onzelfzuchtig lief..Maar waar blijf jij?! Waar haal jij je energie uit, je plezier..? Natuurlijk is dit een période extraordinaire. Heel logisch dat je enorm betrokken en begaan bent met hem en zijn, bepaald niet geringe, sores. Maar alsjeblieft gun jezelf ook wat meer ontspanning en fun dan Ben en Jerry. Vriendinnen? Familie? Vakantie? Sport? Kroeg?



Als iets goed is komt het vanzelf naar je toe, toch..?Ik heb genoeg lol hoor. Met familie en vrienden en drie vakanties in de planning. Dat zit wel goed. Dat lees je natuurlijk niet op het forum. Er is meer in mijn leven dan BV en Ben en Jerry hoor

Ah gelukkig!

quote:annemariem schreef op 02 april 2014 @ 18:59:

Jufmafkees, denk je wel dat hij in staat is om op den duur vanuit zichzelf voor jou te kiezen? Ben je niet bang dat zijn besluiteloze gedrag leidt tot dat zijn vrouw uiteindelijk de keuzes voor hem gaat afdwingen (wat ik ervan meekrijg doet ze dat eigenlijk al een beetje toch)?

Ik denk dat het andersom is. De keus om terug te gaan is afgedwongen. Als de kinderen er niet waren, waren ze al lang uit elkaar.

Ik denk dat jouw vraag impliceert dat hij een keuze zal maken tussen blijven bij haar of mij. Maar dat is niet de keus die hij moet maken. Hij moet kiezen tussen blijven bij haar of weggaan. Dat ik een waarschijnlijk gevolg ben van weggaan is een feit maar geen garantie. Zal hij uit zichzelf weggaan? Ik denk dat het een combi zal zijn van zelf weg willen en omstandigheden die onhoudbaar worden en misschien een laatste duwtje zijn. Ik denk niet dat zij wil dat hij gaat want hij is veel te handig om te houden dus zij zal zeker niet de keus voor hem maken. Maar dit is wel koffiedik kijken gebaseerd op mijn ervaring met hem en haar.

Highlander, hoe is het met de kinderen? Ik vind je vrij nuchter klinken, neem je ook wel de tijd om te rouwen?



Annemariem, volgens mij ben je gewoon minnares als je je minnares voelt, mét of zonder open relatie



Sense, hoe is het met jou vandaag? Al een beetje over de eerste schok heen?



Anouk: Ik moest gniffelen om je epistel opmerking want BV beschuldigde mij er ook altijd van dat ik hele epistels kon typen.



Nu ga ik aan het werk anders heb ik allemaal teleurgestelde leerlingen morgen.

quote:Lookolook schreef op 02 april 2014 @ 12:03:

[...]





Sense, hm. Ik geloof niet dat ik daar in jouw schoenen genoegen mee zou kunnen nemen. Jullie zijn al jaren zielemaatjes, rapen elkaar van de grond, delen lief en leed en hebben de meest lekkere seks. En dan ontbreekt er nog wat? Wat dan? Wat voor utopisch beeld heeft LD dan bij een relatie? Of is het omdat jij al een relatie hebt? Jullie dezelfde problemen in jullie jeugd hebben gehad? Ik zou dat toch knap irritant vinden, weten dat je niet goed genoeg zou zijn.

Wat een zieke grap overigens, die dating site. Bah.



Tja, ik weer het niet, er is blijkbaar iets wat hij bij mij mist.. Maar wat voor zin heeft het om te weten wat? Of dat het is omdat ik al een relatie heb.. Geen idee, als dat zo is zal hij het mij nooit vertellen. Ik weet wat ik voel, en heb ervaren.. En ik kan alleen beslissingen voor mezelf nemen.. En zo kan hij dat ook alleen voor zichzelf beslissen. En blijkbaar lukt het hem niet om mij uit te leggen waarom..



Voelt het alsof ik niet goed genoeg ben? .. Jazeker.. Maar wat ik daar mee moet, ik weet het niet..

@ juf.. Ik heb me op mijn vrije dag even heerlijk in het werk gestort. Dus toch naar de zaak gedaan en me op wat creatiefs uit geleefd.



Verder spookt er van alles door mijn hoofd, wat ik wil weten, wat ik wil zeggen.. Wat ik wel of juist niet wil in de nieuwe situatie..

Nou jufmafkees, ik voel me behoorlijk minnares



Beetje verkeerd geformuleerd, maar inderdaad vroeg ik me af of jouw lief wel in staat is om voor zichzelf te kiezen, als hij bij die vrouw zo in de deurmatmodus staat. Is hij zich zelf eigenlijk van zijn gedrag bij haar bewust?

quote:Rooss4 schreef op 02 april 2014 @ 18:05:

[...]





Dat is toch de vertyping van de week! Ik vind 'm leuk!



Ik vind het ook leuk dat ik een medetaalpurist heb gevonden!

Heb niet heel grondig alles bijgelezen, maar ik doe een poging.



Sense, ach, meid.. jee, wat een klap en wat naar. Het blijft inderdaad vreemd waarom hij dan net niet die volle 100% ziet, ik snap dat ook echt niet. Maar hij is daarin wel altijd eerlijk geweest en dat is al iets. Je wist dat dit kwam.

Hoe dan ook is dit onwijs verdrietig en doet dit enorm zeer. Dat is logisch. Knuffel van mij!!



Wat idioot van die aanmelding op een datingsite!





Over schuldgevoel.. ik voelde me heel slecht over wat ik deed, omdat ik niet zo iemand wilde zijn. Maar toch was ik zo iemand, omdat het nu eenmaal zo liep en ik er van genoot en het me hielp uiteindelijk mijn niet zo super huwelijk te beeindigen.

Schuldgevoel, ja, over de pijn die ik mijn omgeving opleverde, om de problemen die ik veroorzaakte, waardoor ik hulp van anderen nodig had. Dat hadden zij niet verdiend en was door mijn gerotzooi ontstaan.



Maar daar heb ik van geleerd en ik zal niet snel weer vreemdgaan. Als de neiging opkomt, zal ik het nu bespreken.



Guus heeft ook enorm veel last van schuldgevoel gehad, de laatste tijd. Op een gegeven moment dumpte hij dat gevoel dan bij mij, ging ik er over nadenken en kon hij zich weer concentreren op zijn werk. Ja, doei. Dat gaan we niet meer doen.

Dus de eerstvolgende keer dat hij me weer schreef dat hij zich niet lekker voelde over wat we gedaan hadden en wat hij deed vooral, heb ik hem heel duidelijk gezegd dat ik daar niks mee kan. Hij kan zich schuldig voelen van hier tot de maan, zolang hij mij op blijft zoeken voor seks, kan het nooit zo erg zijn als hij doet voorkomen. We hebben geprobeerd er mee op te houden, dat gaat niet, dus wat wil hij dan?



Inmiddels denk ik dat het geen schuldgevoel is over zijn slechtheid, maar meer het conflict van gevoelens dat het hem geeft. Dat hij zich suf geniet van tijd samen met mij, en dan moet landen en uit de bubbel moet komen. En de val uit die bubbel, die doet pijn. Niet het schuldgevoel tegenover thuis. Want inmiddels zie ik dat dat nergens op slaat. Hij komt amper nog uit zijn bubbel. En als hij eruit komt, is hij aan het werk en zit in zijn werkbubbel. Hij is bijna geen enkele avond nog thuis, zit of bij mij of bij zijn beste vriend, of op kantoor, of bij klanten en nu met mijn kroeg en met zijn andere BFF met grote problemen, heeft hij ook nog een soort 'excuus'.



Juf, de keuze om terug te gaan is niet afgedwongen. Niemand heeft met een pistool op zijn hoofd gestaan en gezegd dat hij terug moet, want anders…... Lijkt mij, tenminste.

Dus hij wil zelf terug. Om welke reden dan ook. En als het tot nu toe niet genoeg reden was om weg te gaan, met alle gevaar voor de kinderen dat tot nu toe daar zou zijn, dan zie ik geen enkele reden in de toekomst om weg te gaan, eigenlijk.

Misschien als de kinderen groot en beschadigd genoeg zijn. Maar voor die tijd, ik weet het niet.



Zijn schuldgevoel is ook dubieus. Wie gaat nou door met iets waar hij jarenlang (niet een weekje of een maandje, nee jaaaaarenlang!) een schuldgevoel door voelt?? Dat valt dan echt wel mee hoor, de leukigheid is nog altijd sterker dan het schuldgevoel.

quote:Sense-1970 schreef op 02 april 2014 @ 19:48:

@ juf.. Ik heb me op mijn vrije dag even heerlijk in het werk gestort. Dus toch naar de zaak gedaan en me op wat creatiefs uit geleefd.



Verder spookt er van alles door mijn hoofd, wat ik wil weten, wat ik wil zeggen.. Wat ik wel of juist niet wil in de nieuwe situatie..

Wel fijn dat je tenminste in staat bent nog te werken!



Als je nou merkt dat die lunchdate volgende week nog te vroeg is omdat je nog niet goed week wat je ermee aanmoet, is het misschien beter hem te verzetten. Beter dat je er heengaat met een heldere visie voor ogen anders blijf je misschien met nog meer vragen achter.

quote:Heeeidi schreef op 02 april 2014 @ 20:13:



Inmiddels denk ik dat het geen schuldgevoel is over zijn slechtheid, maar meer het conflict van gevoelens dat het hem geeft. Dat hij zich suf geniet van tijd samen met mij, en dan moet landen en uit de bubbel moet komen. En de val uit die bubbel, die doet pijn. Niet het schuldgevoel tegenover thuis. Want inmiddels zie ik dat dat nergens op slaat. Hij komt amper nog uit zijn bubbel. En als hij eruit komt, is hij aan het werk en zit in zijn werkbubbel. Hij is bijna geen enkele avond nog thuis, zit of bij mij of bij zijn beste vriend, of op kantoor, of bij klanten en nu met mijn kroeg en met zijn andere BFF met grote problemen, heeft hij ook nog een soort 'excuus'.Yep Heidi, dit herken ik bij bubbelman.

Heidi, dat de leukigheid sterker is dat het schuldgevoel, dat klopt. Gelukkig wel anders was stoppen inderdaad verstandig.



annemariem, hij is zich er wel van bewust ja. Gelukkig maar want dat is ook een stap op zich maar dat ziet hij wel. Het is ook nauwelijks niet te zien omdat het gat zo groot is.



Is hij er toe in staat om te gaan? Ik denk het wel. Hij was zover een paar weken geleden en om de een of andere reden heeft hij het op het laatste moment niet doorgezet. Maar misschien zit ik er naast en heeft hij er gewoon het lef niet voor en zal hij uiteindelijk kiezen te blijven. Ik weet het niet. Maar mijn gevoel zegt dat het nog wel komt, op zijn eigen tijd.

Ik ben door vooral werkervaring heeeeeeel allergisch geworden voor deurmatmodus. Daar kan ik niks mee. Ik denk dat ik daarom ook moeite heb met het 'goedpraten' van het slappe keuzegedrag van BV.

Daarom word ik er ook een beetje fel van, volgens mij, maar omdat ik niet alles goed meelees, post ik maar eens wat milder .

Ja, de leukigheid is natuurlijk groter. Maar als je iets doet, jaaarenlang, dat je een schuldgevoel geeft, klopt er iets niet. Wat Roos ook zegt, een schuldgevoel geeft je ook de kans om iets in je handelen te veranderen. Als je het zo laat sudderen, valt het volgens mij ook allemaal wel mee.



Ik denk dat het ergens confronterend is ook, dat iemand van zichzelf ziet dat hij of zij zo lang zoiets 'gemeens' kan doen tegenover iemand anders. Zo lang iemand kan bedriegen, zonder er mee te willen stoppen. Het is een kant, die niemand graag van zichzelf ziet en dat is volgens mij ook groter dan het schuldig voelen over het vreemdgaan zelf. Plus het is verslavend en geweldig, zeker als er diepere gevoelens bij komen kijken.

Heidi, niet gehinderd door een teveel aan kennis over jouw historie met Guus :

Als hij nou definitief in een bubbel met jou zou willen springen, oftewel voor een toekomst met jou kiezen, wat zou daarop uw antwoord zijn?

quote:jufmafkees schreef op 02 april 2014 @ 19:30:Highlander, hoe is het met de kinderen? Ik vind je vrij nuchter klinken, neem je ook wel de tijd om te rouwen?Naar omstandigheden gaat het hier goed. We zijn met zijn drieën in de weetjenogdat.. modus en dan snikken we vooral van het lachen over wat een bijzonder mens ze was. Verder voelt het klote, dat is hier offtopic en heb ik in het topic Voor mijn liefde van mij afgeschreven als jij daar interesse in hebt.

Natuurlijk zou ik het graag willen proberen, ik vind dat we het ook zouden moeten proberen. Maar ik moet heel eerlijk zeggen, als ik het verhaal van Juf zo lees, dan vraag ik me af of we daar gelukkiger van worden.

Er verandert dan zoveel.



Laten we eerst eens zien hoe het vanaf nu gaat lopen als ik dagelijks in mijn kroeg sta en hij op kantoor, om het hoekje, zit.



Tot nu toe vind ik het nog steeds leuk om tijd samen door te brengen en om langzaam ook minder leuke kanten van hem mee te krijgen, ipv altijd alleen maar supergeil en gezellig.

quote:Heeeidi schreef op 02 april 2014 @ 20:23:

Ik ben door vooral werkervaring heeeeeeel allergisch geworden voor deurmatmodus. Daar kan ik niks mee. Ik denk dat ik daarom ook moeite heb met het 'goedpraten' van het slappe keuzegedrag van BV.

Daarom word ik er ook een beetje fel van, volgens mij, maar omdat ik niet alles goed meelees, post ik maar eens wat milder .Ik kan wel tegen een beetje felheid hoor Ik begrijp je punt alleen ik kan de keuze niet maken voor hem. Moet hij zelf doen. En hey, ik ben het helemaal eens dat het daar al ruimschoots de tijd voor is geweest en van mij mag het liever gister dan vandaag.

quote:Heeeidi schreef op 02 april 2014 @ 20:38:

Natuurlijk zou ik het graag willen proberen, ik vind dat we het ook zouden moeten proberen. Maar ik moet heel eerlijk zeggen, als ik het verhaal van Juf zo lees, dan vraag ik me af of we daar gelukkiger van worden.

Er verandert dan zoveel.



Laten we eerst eens zien hoe het vanaf nu gaat lopen als ik dagelijks in mijn kroeg sta en hij op kantoor, om het hoekje, zit.

BV heeft me wel eens geprobeerd binnen te halen op zijn werk. Was een geweldige vacature en hem leek het heel leuk. Elke dag was het: heb je al gesolliciteerd want ik zorg zo dat je het wordt, dan doe ik een goed woordje voor je etc. Ik heb het niet gedaan want ik ken mij en hem, dan komt er weinig van werken meer terecht, zou veel te gezellig zijn en ik had geen zin op het werk betrapt te worden met die leuke collega van de tweede verdieping.



Ik ben heel benieuwd of jullie die verleiding wel kunnen weerstaan. Ik zou binnen een dag denk ik al over het bureau heengetrokken zijn

Het voordeel is dat we allebei eigen baas zijn, dat geeft wat vrijheid. Zijn kantoor kennen we al wel, mijn magazijn nog niet . Die verleiding gaan we niet weerstaan wrs.



Dat hij er naast werkt, is niet mijn drijfveer. Als het pijnlijk zou eindigen, is het hoe dan ook rot, omdat we elkaar in die kroeg toch altijd weer tegen zullen komen.

Dus dat houd me in ieder geval niet tegen, net als dat het ook geen motivatie is om het wel te doen.

Juf, goed dat hij er zich bewust van zijn gedrag is. Heeft hij ook een idee waarom hij zo'n vrouw heeft uitgezocht? Ik was iets dominanter dan mijn ex (hij kon niet zo goed tegen mij op, ook vervelend voor mij trouwens) en nu we uit elkaar zijn ontdekt hij dat ik hem in zekere zin op eenzelfde soort manier behandelde als zijn moeder. Niet bepaald een compliment, haha! Maar ergens wel raak. Misschien is er ook wel zoiets bij die minnaar van jou aan de hand. Wel goed teken dat hij dan nu verliefd is op iemand die hem juist tot eigen keuzes dwingt (en verstandig van jou, zolang je natuurlijk een eigen grens trekt en die consequent bewaakt).



Heidi, ik lees terug dat jij al heel lang met je Guus bent en dat het ook een bekende is. Was hij dat al voor jullie wat kregen? Hoe stond jij erin toen je met hem begon? Mijn minnaar is ook een bekende en ik zit in een laten we zeggen redelijk kleine gemeenschap. Dat wordt nog best een uitdaging volgens mij.

Ja Heidi (en juf, en..) dat is toch best apart nietwaar: dat je juist in een voortdurende minnaarsrelatie de gelegenheid krijgt iemand langdurig van een afstandje te bestuderen.

Enerzijds uiteraard het vertekende beeld van "wel de lusten niet de lasten", oftewel de bubbel. Maar anderzijds de feitelijke barrière om je met elkaar ergens in te -kunnen- storten. Take it one day at the time en dan wordt het hopelijk vroeg of laat vanzelf duidelijk of je echt bij elkaar past.



PS. Bubbelman is geen nr.1 materiaal, dat weet ik inmiddels en geeft een zekere rust (want duidelijkheid). Mijn onrust zit met name in mezelf en de balanceer-act die het hebben van een minnaar naast je gezin nu eenmaal met zich meebrengt.