Relaties
alle pijlers
Samenwonen of uit elkaar
maandag 30 juni 2008 om 17:09
Ik zit met een dilemma en er zitten zoveel kanten, haken en ogen aan dat ik er zelf een beetje gek van word.
Mijn vriend en ik hebben nu sinds 3 jaar een relatie. We wonen in verschillende woonplaatsen die ongeveer een uur rijden uit elkaar liggen. Beiden hebben we werk, vrienden, hobby's en familie in onze eigen woonplaats, dus eigenlijk was het vanaf het begin duidelijk dat we, als we ooit wilden samenwonen, voor een van de twee plaatsen moesten kiezen (en een van ons tweeen dus alles moest opgeven).
Nu na een aantal jaar zijn we het heen en weer reizen, twee huizen, twee "levens" hebben, zat. We verlangen naar rust en huiselijkheid, willen graag bij elkaar zijn en samen iets opbouwen. Qua woonplaats slaat de balans toch door naar zijn stad. We hebben daar inmiddels een gezamenlijke vriendenkring opgebouwd, het wonen is daar goedkoper en hij is meer gehecht aan zijn woonplaats dan ik aan de mijne.
Even terzijde: samen opnieuw beginnen in een andere plaats willen we niet omdat we dan beiden alles moeten opgeven en dat vinden we eigenlijk nog een groter offer.
In zijn huis samenwonen lukt niet, want hij woont in een huurhuis met een huisgenoot en die kan hij er natuurlijk niet uit schoppen. We moeten dus een ander huis zoeken. Een koophuis heeft de voorkeur want ik heb nu ook een koophuis en van koop naar huur is voor mij financieel niet aantrekkelijk. We hebben een aantal koophuizen bezichtigd en denken ons droomhuis gevonden te hebben. Volgende week gaan we voor de tweede keer kijken en misschien een bod uitbrengen. Maar nu het allemaal zo dichtbij komt, begin ik twijfels te krijgen.
Het voelt voor mij echt als een enorme stap om zijn kant op te komen en ik heb voor mijn gevoel veel te verliezen, zowel financieel als emotioneel. Ik moet mijn huis gaan verkopen en een andere baan gaan zoeken. Mijn baan vind ik niet zo erg om op te geven, mijn huis echter wel. Ik heb het een aantal jaar geleden alleen gekocht (was toen nog erg jong), ik ben er trots op en het is door de jaren heen echt mijn plekje geworden. Ik ben iemand die best bang is voor verandering en niet snel dingen opgeeft. Ik heb heel sterk de neiging om mijn eigen "terrein" te verdedigen. Dat komt mede door bagage uit mijn vorige relatie, waarin ik best vaak over mijn eigen grenzen ben gegaan. Dus ik ga niet over een nacht ijs en wil zeker weten dat ik er voldoende voor "terugkrijg".
Maar het werkelijke probleem is dat mijn vriend psychisch nogal met zichzelf in de knoop zit. Laag zelfbeeld, depressieve buien, prikkelbaar, weinig zelfvertrouwen, ziet soms geen toekomst. Hij heeft het niet naar zijn zin op zijn werk, werkt ook onder zijn niveau, maar het ontbreekt hem aan energie om een andere baan te zoeken. Verder slaapt hij slecht tot niet, dus dat van het lage energiepeil is eigenlijk heel logisch.
Deze problemen spelen al zolang we een relatie hebben, op het eerste half jaar na. Soms erger, soms minder erg. De laatste tijd weer wat erger. Het heeft natuurlijk heel veel invloed op onze relatie, vooral zijn prikkelbaarheid. Zijn frustratietolerantie is gedaald naar nul en iedereen die in zijn ogen iets verkeerd doet, moet het ontgelden, vooral tegenover mij dan. Ik hoor regelmatig tirades aan over het werk, over vrienden, het verkeer, over alles eigenlijk. Hij reageert frustraties ook vaak op mij af. Ik bijt dan van me af en dat leidt weer tot nare ruzies. Achteraf baalt hij daar erg van en biedt zijn excuses aan mij aan. Dan zegt hij: "Ik wil helemaal niet zo'n soort persoon zijn die overal over klaagt en scheldt, ik was juist vroeger altijd zo zorgeloos en relaxed." Maar het kan de sfeer vaak behoorlijk verpesten. En dat terwijl we het van de weekends moeten hebben omdat we vanwege werk, de afstand etc. elkaar doordeweeks niet kunnen zien.
Ook heeft hij zelden energie om leuke dingen te doen, heeft moeite met beslissingen nemen, zelfs de kleinste, zoals kiezen wat we gaan eten of welke film we gaan kijken. Alle initiatieven moeten van mij komen en dat is heel vermoeiend. Terwijl hij vroeger een heel ondernemend persoon was.
Hij wil er zelf graag uitkomen en onderneemt ook van alles om dit voor elkaar te krijgen (therapie, sporten e.d.) maar ik merk zo weinig vooruitgang en de kracht om echt door te pakken ontbreekt vaak. Bij vlagen maakt het me echt moedeloos . Soms (in de slechtere tijden) vraag ik me af of ik wel zo'n relatie wil. Het is zo slopend om met iemand samen te zijn die niet gelukkig is en het voelt zo machteloos om er niets aan te kunnen doen. Nu gaat hij wel weer met een nieuwe therapie beginnen waar ik op zich wel vertrouwen in heb. Maar ja, dat biedt natuurlijk geen garantie dat het ooit beter gaat en zeker niet op korte termijn.
Maar verder hebben we het heel fijn samen. We houden superveel van elkaar, kunnen heel goed praten, hebben een fijne gezamenlijke vriendenkring, veel dezelfde ideeen. We waarderen, respecteren en vertrouwen elkaar en ik voel me veilig bij hem. Hij is echt heel erg lief, begripvol, attent, vaak spontane cadeautjes of kaartjes, hij denkt mee als ik problemen heb met iets, laat me elke dag weten hoe veel hij om me geeft, plant leuke dingen voor ons samen, de seks is super. Als hij die problemen niet zou hebben zouden we elkaar zo gelukkig maken.
Maar goed, door dit alles twijfel ik of samen een huis kopen een goed idee is. Soms ben ik bang dat er een punt komt dat ik het niet meer trek, of dat het nooit beter gaat met hem. Aan de andere kant willen we zo graag samen zijn en zijn we echt toe aan een volgende stap. Ook zou het gewoon fijn zijn, ook voor hem, om stabiliteit te hebben en ik wil graag voor hem zorgen (en hij voor mij). We hebben mogelijkheden onderzocht om te huren maar ook dan moet ik mijn huis verkopen en zijn de financiele risico's voor mij niet minder groot. Daarbij komt dat particulier huren zo duur is dat je van dat geld net zo goed kunt kopen.
Wachten met samenwonen kan natuurlijk wel, maar we zijn het reizen, het alleen zijn en het ver uit elkaar wonen zo ontzettend zat. Ik heb ook het gevoel dat het "chaotische" van het niet-samenwonen bijdraagt aan zijn problemen.
Ik weet dat enige twijfels voor het samenwonen normaal zijn, maar dit verscheurt me echt. Het voelt alsof ik voor alles of niets moet gaan. Of een einde maken aan de relatie (wat ik helemaal niet wil) of samenwonen. Mijn gevoel slingert ook heen en weer tussen twee uitersten. Als we ruzie hebben denk ik: ik ben het helemaal zat, ik maak er een einde aan. En als we het dan uitgepraat hebben en we fantaseren over hoe het zou zijn om samen te wonen, dan wil ik het liefst NU verhuizen. Nou ja goed, een lang en misschien warrig verhaal maar misschien is er iemand die tips of een andere invalshoek voor me heeft.
Mijn vriend en ik hebben nu sinds 3 jaar een relatie. We wonen in verschillende woonplaatsen die ongeveer een uur rijden uit elkaar liggen. Beiden hebben we werk, vrienden, hobby's en familie in onze eigen woonplaats, dus eigenlijk was het vanaf het begin duidelijk dat we, als we ooit wilden samenwonen, voor een van de twee plaatsen moesten kiezen (en een van ons tweeen dus alles moest opgeven).
Nu na een aantal jaar zijn we het heen en weer reizen, twee huizen, twee "levens" hebben, zat. We verlangen naar rust en huiselijkheid, willen graag bij elkaar zijn en samen iets opbouwen. Qua woonplaats slaat de balans toch door naar zijn stad. We hebben daar inmiddels een gezamenlijke vriendenkring opgebouwd, het wonen is daar goedkoper en hij is meer gehecht aan zijn woonplaats dan ik aan de mijne.
Even terzijde: samen opnieuw beginnen in een andere plaats willen we niet omdat we dan beiden alles moeten opgeven en dat vinden we eigenlijk nog een groter offer.
In zijn huis samenwonen lukt niet, want hij woont in een huurhuis met een huisgenoot en die kan hij er natuurlijk niet uit schoppen. We moeten dus een ander huis zoeken. Een koophuis heeft de voorkeur want ik heb nu ook een koophuis en van koop naar huur is voor mij financieel niet aantrekkelijk. We hebben een aantal koophuizen bezichtigd en denken ons droomhuis gevonden te hebben. Volgende week gaan we voor de tweede keer kijken en misschien een bod uitbrengen. Maar nu het allemaal zo dichtbij komt, begin ik twijfels te krijgen.
Het voelt voor mij echt als een enorme stap om zijn kant op te komen en ik heb voor mijn gevoel veel te verliezen, zowel financieel als emotioneel. Ik moet mijn huis gaan verkopen en een andere baan gaan zoeken. Mijn baan vind ik niet zo erg om op te geven, mijn huis echter wel. Ik heb het een aantal jaar geleden alleen gekocht (was toen nog erg jong), ik ben er trots op en het is door de jaren heen echt mijn plekje geworden. Ik ben iemand die best bang is voor verandering en niet snel dingen opgeeft. Ik heb heel sterk de neiging om mijn eigen "terrein" te verdedigen. Dat komt mede door bagage uit mijn vorige relatie, waarin ik best vaak over mijn eigen grenzen ben gegaan. Dus ik ga niet over een nacht ijs en wil zeker weten dat ik er voldoende voor "terugkrijg".
Maar het werkelijke probleem is dat mijn vriend psychisch nogal met zichzelf in de knoop zit. Laag zelfbeeld, depressieve buien, prikkelbaar, weinig zelfvertrouwen, ziet soms geen toekomst. Hij heeft het niet naar zijn zin op zijn werk, werkt ook onder zijn niveau, maar het ontbreekt hem aan energie om een andere baan te zoeken. Verder slaapt hij slecht tot niet, dus dat van het lage energiepeil is eigenlijk heel logisch.
Deze problemen spelen al zolang we een relatie hebben, op het eerste half jaar na. Soms erger, soms minder erg. De laatste tijd weer wat erger. Het heeft natuurlijk heel veel invloed op onze relatie, vooral zijn prikkelbaarheid. Zijn frustratietolerantie is gedaald naar nul en iedereen die in zijn ogen iets verkeerd doet, moet het ontgelden, vooral tegenover mij dan. Ik hoor regelmatig tirades aan over het werk, over vrienden, het verkeer, over alles eigenlijk. Hij reageert frustraties ook vaak op mij af. Ik bijt dan van me af en dat leidt weer tot nare ruzies. Achteraf baalt hij daar erg van en biedt zijn excuses aan mij aan. Dan zegt hij: "Ik wil helemaal niet zo'n soort persoon zijn die overal over klaagt en scheldt, ik was juist vroeger altijd zo zorgeloos en relaxed." Maar het kan de sfeer vaak behoorlijk verpesten. En dat terwijl we het van de weekends moeten hebben omdat we vanwege werk, de afstand etc. elkaar doordeweeks niet kunnen zien.
Ook heeft hij zelden energie om leuke dingen te doen, heeft moeite met beslissingen nemen, zelfs de kleinste, zoals kiezen wat we gaan eten of welke film we gaan kijken. Alle initiatieven moeten van mij komen en dat is heel vermoeiend. Terwijl hij vroeger een heel ondernemend persoon was.
Hij wil er zelf graag uitkomen en onderneemt ook van alles om dit voor elkaar te krijgen (therapie, sporten e.d.) maar ik merk zo weinig vooruitgang en de kracht om echt door te pakken ontbreekt vaak. Bij vlagen maakt het me echt moedeloos . Soms (in de slechtere tijden) vraag ik me af of ik wel zo'n relatie wil. Het is zo slopend om met iemand samen te zijn die niet gelukkig is en het voelt zo machteloos om er niets aan te kunnen doen. Nu gaat hij wel weer met een nieuwe therapie beginnen waar ik op zich wel vertrouwen in heb. Maar ja, dat biedt natuurlijk geen garantie dat het ooit beter gaat en zeker niet op korte termijn.
Maar verder hebben we het heel fijn samen. We houden superveel van elkaar, kunnen heel goed praten, hebben een fijne gezamenlijke vriendenkring, veel dezelfde ideeen. We waarderen, respecteren en vertrouwen elkaar en ik voel me veilig bij hem. Hij is echt heel erg lief, begripvol, attent, vaak spontane cadeautjes of kaartjes, hij denkt mee als ik problemen heb met iets, laat me elke dag weten hoe veel hij om me geeft, plant leuke dingen voor ons samen, de seks is super. Als hij die problemen niet zou hebben zouden we elkaar zo gelukkig maken.
Maar goed, door dit alles twijfel ik of samen een huis kopen een goed idee is. Soms ben ik bang dat er een punt komt dat ik het niet meer trek, of dat het nooit beter gaat met hem. Aan de andere kant willen we zo graag samen zijn en zijn we echt toe aan een volgende stap. Ook zou het gewoon fijn zijn, ook voor hem, om stabiliteit te hebben en ik wil graag voor hem zorgen (en hij voor mij). We hebben mogelijkheden onderzocht om te huren maar ook dan moet ik mijn huis verkopen en zijn de financiele risico's voor mij niet minder groot. Daarbij komt dat particulier huren zo duur is dat je van dat geld net zo goed kunt kopen.
Wachten met samenwonen kan natuurlijk wel, maar we zijn het reizen, het alleen zijn en het ver uit elkaar wonen zo ontzettend zat. Ik heb ook het gevoel dat het "chaotische" van het niet-samenwonen bijdraagt aan zijn problemen.
Ik weet dat enige twijfels voor het samenwonen normaal zijn, maar dit verscheurt me echt. Het voelt alsof ik voor alles of niets moet gaan. Of een einde maken aan de relatie (wat ik helemaal niet wil) of samenwonen. Mijn gevoel slingert ook heen en weer tussen twee uitersten. Als we ruzie hebben denk ik: ik ben het helemaal zat, ik maak er een einde aan. En als we het dan uitgepraat hebben en we fantaseren over hoe het zou zijn om samen te wonen, dan wil ik het liefst NU verhuizen. Nou ja goed, een lang en misschien warrig verhaal maar misschien is er iemand die tips of een andere invalshoek voor me heeft.
dinsdag 1 juli 2008 om 00:58
Maar als jullie in zijn woonplaats zouden gaan samenwonen, dan is hij toch net zo goed zijn huis en gespaarde jaren kwijt? Ik vind eigenlijk ook wel dat jij veel concessies doet. Jij laat je woonplaats én je koophuis achter voor hem. Ik zou proberen of je je huis kunt onderverhuren, dan heb je de kosten die je er aan kwijt bent weer terug. En dan kan je met je vriend iets gaan huren. Of toch maar vragen aan die huisgenoot of die naar elders wil verkassen. Voor die vriend verandert toch ook van alles als jouw vriend besluit te verhuizen, of blijft die jongen daar dan in z'n eentje wonen? Dan wordt het sowieso voor hem toch ook veel duurder? Ik zou in ieder geval niet meteen iets gaan kopen met je vriend!
dinsdag 1 juli 2008 om 00:59
@ es1450: Met huisgenoot praten lijkt me sowieso een goed idee alleen ligt dat best gevoelig omdat mijn vriend onder geen beding wil dat die huisgenoot het gevoel krijgt dat we hem weg willen hebben of dat hij op straat komt te staan. Hij vond het om die reden ook moeilijk om bespreekbaar te maken dat hij mogelijk weg gaat uit het huis.
Het is overigens zo dat die huisgenoot na een bepaalde tijd officieel medehuurder wordt (en dan ook mag blijven als de hoofdhuurder weggaat) en dat duurt nog ruim een half jaar. Als vriend en ik een huis kopen, is het plan dat we daar over een half jaar in trekken (huis dat we nu op het oog hebben wordt ook ongeveer dan opgeleverd) dus kan die jongen daar blijven wonen en weer een nieuwe huisgenoot zoeken. Dus dat is in principe geregeld.
Heel eerlijk gezegd zou ik het liefst met zn tweeen in het huurhuis gaan wonen, een beetje sparen en dan over een jaartje ofzo samen kopen. Ik hoop dan ook stiekem dat die huisgenoot ook een relatie krijgt en samen gaat wonen of om een andere (prettige) reden spontaan vertrekt.
Maar ja, dat kan je niet afdwingen he...
Het is overigens zo dat die huisgenoot na een bepaalde tijd officieel medehuurder wordt (en dan ook mag blijven als de hoofdhuurder weggaat) en dat duurt nog ruim een half jaar. Als vriend en ik een huis kopen, is het plan dat we daar over een half jaar in trekken (huis dat we nu op het oog hebben wordt ook ongeveer dan opgeleverd) dus kan die jongen daar blijven wonen en weer een nieuwe huisgenoot zoeken. Dus dat is in principe geregeld.
Heel eerlijk gezegd zou ik het liefst met zn tweeen in het huurhuis gaan wonen, een beetje sparen en dan over een jaartje ofzo samen kopen. Ik hoop dan ook stiekem dat die huisgenoot ook een relatie krijgt en samen gaat wonen of om een andere (prettige) reden spontaan vertrekt.
Maar ja, dat kan je niet afdwingen he...
dinsdag 1 juli 2008 om 11:27
Soms veranderen situaties en soms moet je iemand teleurstellen, jammer! Ik denk net als mastermind: de sitautie verandert hoe dan ook voor de huisgenoot... Ik zou het gewoon met hem bespreken en hem de tijd geven iets anders te zoeken.
Ik heb het gevoel dat jouw vriend niet zo erg wilt, want zo moeilijk hoeft het toch niet te zijn!
Ik heb het gevoel dat jouw vriend niet zo erg wilt, want zo moeilijk hoeft het toch niet te zijn!
dinsdag 1 juli 2008 om 11:58
Volgens mij is de gunstigste optie om te zien of het samenwonen bevalt toch echt dat jouw vriend naar jou toe komt. Huisgenoot blijft dan in zijn huis dus als het niet gaat kan je vriend terug naar zijn eigen huis en jij geeft niet direct alles op qua financiële zekerheid. Als jullie dan na een jaar ofzo nog steeds gelukkig zijn kan je altijd nog samen een huis in de oude woonplaats van vriend kopen.
Qua reistijd voor zijn werk: is het OV niet een betere optie? Ik woon ook aan een druk traject en de reisafstand naar mijn werk zou door files elke dag rond een uur a anderhalf uur enkele reis zijn, terwijl het met het OV voor mij 45 minuten van deur tot deur is. In jullie geval zal dat langer zijn, maar reizen met het OV vind ik een stuk minder vermoeiend dan met de auto. Krantje erbij, kopje thee, boek erbij, voor mij is het lekker even ontspannen voordat ik aan de bak moet (thuis of op het werk).
Wat geldt voor jouw vrienden en familie geldt natuurlijk ook voor die van hem: ook hij kan best nog langs gaan als hij een uurtje bij ze vandaan woont.
Om hem tegemoet te komen zou je kunnen voorstellen dat hij niet meebetaalt aan jouw hypotheek maar in plaats daarvan of mee blijft betalen aan zijn eigen huur of zijn "huur" voorlopig spaart en dat die vriend de hele huur betaalt. Dan bouwt hij een buffer op voor als jullie wel samen een huis kopen en hebben jullie beide de zekerheid van jullie eigen huis voor het komende halfjaar.
Een half jaar is zo om en als het dan een half jaar bevalt is het vroeg genoeg om of zijn huis op naam van de medehuurder te laten zetten en dat hij officieel bij jou blijft, of dat jullie dan bepalen nog een half jaar zo verder en dan gaan we eens naar een ander huis uitkijken. Zo zou ik het doen, denk ik, want dat is voorlopig de optie waarbij jullie geen van beiden dakloos worden als het toch uitraakt.
Qua reistijd voor zijn werk: is het OV niet een betere optie? Ik woon ook aan een druk traject en de reisafstand naar mijn werk zou door files elke dag rond een uur a anderhalf uur enkele reis zijn, terwijl het met het OV voor mij 45 minuten van deur tot deur is. In jullie geval zal dat langer zijn, maar reizen met het OV vind ik een stuk minder vermoeiend dan met de auto. Krantje erbij, kopje thee, boek erbij, voor mij is het lekker even ontspannen voordat ik aan de bak moet (thuis of op het werk).
Wat geldt voor jouw vrienden en familie geldt natuurlijk ook voor die van hem: ook hij kan best nog langs gaan als hij een uurtje bij ze vandaan woont.
Om hem tegemoet te komen zou je kunnen voorstellen dat hij niet meebetaalt aan jouw hypotheek maar in plaats daarvan of mee blijft betalen aan zijn eigen huur of zijn "huur" voorlopig spaart en dat die vriend de hele huur betaalt. Dan bouwt hij een buffer op voor als jullie wel samen een huis kopen en hebben jullie beide de zekerheid van jullie eigen huis voor het komende halfjaar.
Een half jaar is zo om en als het dan een half jaar bevalt is het vroeg genoeg om of zijn huis op naam van de medehuurder te laten zetten en dat hij officieel bij jou blijft, of dat jullie dan bepalen nog een half jaar zo verder en dan gaan we eens naar een ander huis uitkijken. Zo zou ik het doen, denk ik, want dat is voorlopig de optie waarbij jullie geen van beiden dakloos worden als het toch uitraakt.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 1 juli 2008 om 12:02
Oh ja, en aangezien hij het niet naar zijn zin heeft op zijn werk zou hij ook kunnen besluiten om terwijl hij bij jou woont uit te gaan kijken naar ander werk. Juist omdat hij zo depri en apathisch is lijkt me voor hem de verandering van omgeving veel gunstiger dan voor jou, eerlijk gezegd. Dan kan hij met een schone lei beginnen ipv in zijn routine te blijven hangen waar hij toch niet gelukkig mee is.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 1 juli 2008 om 13:25
Bedankt voor de tips en reacties weer.
FV, op zich een goed idee dat hij bij mij intrekt, maar ik zie het niet gebeuren. Het reizen is een groot struikelblok. Vanwege de reistijd (Ik ben een groot voorstander van OV maar van deur tot deur zal dit 2 uur duren en aangezien vriend soms 's ochtends heel vroeg moet beginnen of in het weekend moet werken is het in veel gevallen niet haalbaar) maar ook vanwege de kosten (400 euro per maand, hebben we al uitgerekend). Als je naast die kosten nog twee huizen moet aanhouden, dan blijft er weinig meer over om van te leven. Van een buffer opbouwen is dan al helemaal geen sprake.
Ook is mijn huisje aan de kleine kant voor 2 personen.
Daarnaast, ik heb het al eerder gezegd, zie ik het gewoon niet gebeuren, hij in mijn woonplaats. We hebben het wel besproken als serieuze optie. Hij zei dat hij het voor mij wel zou doen als ik het heel erg graag zou willen. Maar ik denk dat hij wegkwijnt, niet gelukkig is, dat we vaak ruzie zullen krijgen etc. Hij vindt de sfeer/mentaliteit/mensen "boven de rivieren" niet prettig. En of dat nou echt waar is of een idee dat in zijn hoofd zit, dat is iets waar ik weinig tegenin kan brengen. En als je er al met zo'n idee instapt is het gedoemd te mislukken. Ergens denk ik: waar een wil is, is een weg maar aan de andere kant denk ik: als hij nu al kut in zijn vel zit en hij verhuist naar een woonplaats waar hij weinig mensen kent, hij moet veel reizen/aan een nieuwe baan beginnen en woont in een huis dat eigenlijk net te krap is etc, dan is het gewoon gedoemd te mislukken. Da's geen eerlijke kans voor het samenwonen denk ik zelf.
Hij heeft net als ik moeite met veranderingen. Verschil is dat ik gewoon veerkrachtiger ben op dit moment dus minder moeite zou hebben met zo'n stap.
Maar ik begrijp de adviezen, niet samen een huis kopen als je twijfelt. Dit zou ik een vriendin misschien ook wel adviseren... Maar ik weet het niet. Mijn verstand zegt: denk goed na. Mijn gevoel zegt: het komt allemaal goed. Ik ben een superrationeel persoon dus ik kan mijn verstand niet uitschakelen..
FV, op zich een goed idee dat hij bij mij intrekt, maar ik zie het niet gebeuren. Het reizen is een groot struikelblok. Vanwege de reistijd (Ik ben een groot voorstander van OV maar van deur tot deur zal dit 2 uur duren en aangezien vriend soms 's ochtends heel vroeg moet beginnen of in het weekend moet werken is het in veel gevallen niet haalbaar) maar ook vanwege de kosten (400 euro per maand, hebben we al uitgerekend). Als je naast die kosten nog twee huizen moet aanhouden, dan blijft er weinig meer over om van te leven. Van een buffer opbouwen is dan al helemaal geen sprake.
Ook is mijn huisje aan de kleine kant voor 2 personen.
Daarnaast, ik heb het al eerder gezegd, zie ik het gewoon niet gebeuren, hij in mijn woonplaats. We hebben het wel besproken als serieuze optie. Hij zei dat hij het voor mij wel zou doen als ik het heel erg graag zou willen. Maar ik denk dat hij wegkwijnt, niet gelukkig is, dat we vaak ruzie zullen krijgen etc. Hij vindt de sfeer/mentaliteit/mensen "boven de rivieren" niet prettig. En of dat nou echt waar is of een idee dat in zijn hoofd zit, dat is iets waar ik weinig tegenin kan brengen. En als je er al met zo'n idee instapt is het gedoemd te mislukken. Ergens denk ik: waar een wil is, is een weg maar aan de andere kant denk ik: als hij nu al kut in zijn vel zit en hij verhuist naar een woonplaats waar hij weinig mensen kent, hij moet veel reizen/aan een nieuwe baan beginnen en woont in een huis dat eigenlijk net te krap is etc, dan is het gewoon gedoemd te mislukken. Da's geen eerlijke kans voor het samenwonen denk ik zelf.
Hij heeft net als ik moeite met veranderingen. Verschil is dat ik gewoon veerkrachtiger ben op dit moment dus minder moeite zou hebben met zo'n stap.
Maar ik begrijp de adviezen, niet samen een huis kopen als je twijfelt. Dit zou ik een vriendin misschien ook wel adviseren... Maar ik weet het niet. Mijn verstand zegt: denk goed na. Mijn gevoel zegt: het komt allemaal goed. Ik ben een superrationeel persoon dus ik kan mijn verstand niet uitschakelen..
dinsdag 1 juli 2008 om 13:58
@ KK, het is toch ook niet zo dat samenwonen in jouw huis iets definiefs hoeft te worden?
Tis een tussenoplossing, zeg een maand of 6.
Mocht het goed gaan dan kunnen jullie toch alsnog in zijn woonplaats iets kopen?
Dat moet toch wel te doen zijn met reizen
IK heb (met mijn nu ex) ook maanden lang 80km op en neer gependeld omdat ik niet zomaar alles op wilde geven en zijn dus ook eerst gaan "proef samenwonen"
Gelukkig hebben we dat gedaan want we bleken toch niet zo compatible
Tis een tussenoplossing, zeg een maand of 6.
Mocht het goed gaan dan kunnen jullie toch alsnog in zijn woonplaats iets kopen?
Dat moet toch wel te doen zijn met reizen
IK heb (met mijn nu ex) ook maanden lang 80km op en neer gependeld omdat ik niet zomaar alles op wilde geven en zijn dus ook eerst gaan "proef samenwonen"
Gelukkig hebben we dat gedaan want we bleken toch niet zo compatible
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 1 juli 2008 om 14:25
babado: wat begint al lekker??
Ik heb er nog eens over nagedacht, en heb besloten dat ik sowieso wel het koophuis voor een tweede keer wil gaan bezichtigen. Ik wil niet het risico lopen ons droomhuis aan me voorbij te laten gaan.
Verder ga ik dit weekend eens serieus praten en een aantal voorstellen voorleggen:
- Vragen of hij een paar weken bij mij zou willen wonen. Een aantal maanden wordt financieel heel erg lastig, maar een paar weken kan hopelijk wel. Of om en om een week bij mij en dan bij hem.
-Een andere optie is dat ik een maandje bij hem en zijn huisgenoot intrek. We zijn nooit langer dan 2 weken bij elkaar geweest dus dat zou een goeie test zijn. Dat kost dan extra reistijd en -kosten maar voor een maandje kan dat wel. In juli en augustus kan ik met korting met de trein dus dat scheelt weer in de kosten. Wat betreft het huisgenootje: die is er bijna nooit, zeker niet in de zomermaanden, dus dat moet ook geen probleem zijn. Er moet dan vind ik wel iets tegenover staan van mijn vriends kant (ik investeer tenslotte al die reistijd) maar moet nog bedenken wat dat zou kunnen zijn. Als het goed bevalt en het reizen breekt me niet op, zouden we daarna nog kunnen kijken of we mijn woning tijdelijk kunnen verhuren.
- Toch eens met de huisgenoot rond de tafel gaan zitten. Ik denk niet dat mijn vriend dat wil. Weet het eigenlijk wel zeker want we hebben het er vaker over gehad. Maar ik ga het toch (weer) voorstellen.
Ik heb er nog eens over nagedacht, en heb besloten dat ik sowieso wel het koophuis voor een tweede keer wil gaan bezichtigen. Ik wil niet het risico lopen ons droomhuis aan me voorbij te laten gaan.
Verder ga ik dit weekend eens serieus praten en een aantal voorstellen voorleggen:
- Vragen of hij een paar weken bij mij zou willen wonen. Een aantal maanden wordt financieel heel erg lastig, maar een paar weken kan hopelijk wel. Of om en om een week bij mij en dan bij hem.
-Een andere optie is dat ik een maandje bij hem en zijn huisgenoot intrek. We zijn nooit langer dan 2 weken bij elkaar geweest dus dat zou een goeie test zijn. Dat kost dan extra reistijd en -kosten maar voor een maandje kan dat wel. In juli en augustus kan ik met korting met de trein dus dat scheelt weer in de kosten. Wat betreft het huisgenootje: die is er bijna nooit, zeker niet in de zomermaanden, dus dat moet ook geen probleem zijn. Er moet dan vind ik wel iets tegenover staan van mijn vriends kant (ik investeer tenslotte al die reistijd) maar moet nog bedenken wat dat zou kunnen zijn. Als het goed bevalt en het reizen breekt me niet op, zouden we daarna nog kunnen kijken of we mijn woning tijdelijk kunnen verhuren.
- Toch eens met de huisgenoot rond de tafel gaan zitten. Ik denk niet dat mijn vriend dat wil. Weet het eigenlijk wel zeker want we hebben het er vaker over gehad. Maar ik ga het toch (weer) voorstellen.
dinsdag 1 juli 2008 om 15:21
Ik krijg een beetje de kriebels van dit hele verhaal...
Jij probeert je in alle bochten te wringen om het samenwonen te realiseren, en hij wil NIKS!!! Je schrijft steeds dit wil hij niet, dat wil hij niet, zus zie ik niet gebeuren, zo is geen optie, en het heeft allemaal me hem te maken( de bezwaren dus..)
Als ik jouw was, zou ik alles eerst maar eens voor jezelf op een rijtje zetten, de voor en nadelen, en eens bedenken wat jij wil? Hij is zeer labiel en heeft allerlei (psychische) problemen, zou je daar echt je hele hebben en houden voor aan de kant zetten. Hij heeft als ik het goed gelezen heb, geen stap toegegeven naar jouw toe...
Ik zou er nog eens goed over nadenken, maar ja... wie ben ik?
Jij probeert je in alle bochten te wringen om het samenwonen te realiseren, en hij wil NIKS!!! Je schrijft steeds dit wil hij niet, dat wil hij niet, zus zie ik niet gebeuren, zo is geen optie, en het heeft allemaal me hem te maken( de bezwaren dus..)
Als ik jouw was, zou ik alles eerst maar eens voor jezelf op een rijtje zetten, de voor en nadelen, en eens bedenken wat jij wil? Hij is zeer labiel en heeft allerlei (psychische) problemen, zou je daar echt je hele hebben en houden voor aan de kant zetten. Hij heeft als ik het goed gelezen heb, geen stap toegegeven naar jouw toe...
Ik zou er nog eens goed over nadenken, maar ja... wie ben ik?
dinsdag 1 juli 2008 om 15:47
Ik begrijp dat het lijkt alsof hij degene is die alles wegwuift, maar zo is het echt niet.
Ik leg alleen uit waarom de dingen die genoemd worden, in mijn ogen (let wel, in MIJN ogen) niet haalbaar zijn.
Het enige wat mijn vriend pertinent niet wil, is dat die vriend van hem op straat komt te staan. Dat is het enige. Verder denkt hij overal in mee. Kopen, huren, hij vindt het allemaal prima, zolang we er niet door in de financiele shit komen. Hij wil ook naar mijn stad verhuizen, maar het heeft niet zijn voorkeur en ikzélf denk dat het niet goed zou gaan. Dat is MIJN invulling. En ja, misschien vul ik daarvoor te veel voor hem in. Dat zou kunnen.
Verder denk ik dat IK degene ben die de meeste beren op de weg ziet. Maar ja, ik heb dan ook het meeste te verliezen.
En hij is verder geen labiele psychopaat ofzo (je zegt het niet letterlijk in je post, maar ik proef dat er een beetje uit). Hij zit in de shit, dat wel, maar hij doet er van alles aan om eruit te komen. En verder hebben we het leuk samen. We kunnen goed bij elkaar zijn, hebben ondanks de problemen veel gezamenlijke humor en houden veel van elkaar. Het gaat niet voor niets al 3 jaar goed
Ik leg alleen uit waarom de dingen die genoemd worden, in mijn ogen (let wel, in MIJN ogen) niet haalbaar zijn.
Het enige wat mijn vriend pertinent niet wil, is dat die vriend van hem op straat komt te staan. Dat is het enige. Verder denkt hij overal in mee. Kopen, huren, hij vindt het allemaal prima, zolang we er niet door in de financiele shit komen. Hij wil ook naar mijn stad verhuizen, maar het heeft niet zijn voorkeur en ikzélf denk dat het niet goed zou gaan. Dat is MIJN invulling. En ja, misschien vul ik daarvoor te veel voor hem in. Dat zou kunnen.
Verder denk ik dat IK degene ben die de meeste beren op de weg ziet. Maar ja, ik heb dan ook het meeste te verliezen.
En hij is verder geen labiele psychopaat ofzo (je zegt het niet letterlijk in je post, maar ik proef dat er een beetje uit). Hij zit in de shit, dat wel, maar hij doet er van alles aan om eruit te komen. En verder hebben we het leuk samen. We kunnen goed bij elkaar zijn, hebben ondanks de problemen veel gezamenlijke humor en houden veel van elkaar. Het gaat niet voor niets al 3 jaar goed
dinsdag 1 juli 2008 om 16:00
KittyKaren, in je laatste post noem je zelf al een aantal voorbeelden van wat je zou kunnen doen nu. Ik mis er echter eentje, die het overwegen ook wel waard is: het even laten zoals het nu is. Samenwonen moet je doen als je er beiden klaar voor bent en als het dan ook echt kan. Als dat niet zo is, heeft het geen zin dingen te gaan forceren, dan kun je er donder op zeggen dat één van de twee niet gelukkig is met de nieuwe situatie en dat kan heel slecht uitpakken.
Als je al drie jaar apart woont, op 100 km afstand, dus dat 'valt nog wel mee' (mijn vriend woont 300 km bij mij vandaan, dus ik snap wel hoe het is hoor, het reizen, begrijp me goed), dan kun je dat vast ook nog wel een jaar of wat vol houden. Tuurlijk is het fijner als je samenwoont, maar als de situatie daar niet naar is, moet je het niet doen.
Verder, wat je zelf al aangaf; je denkt wel heel erg voor je vriend. Jij denkt dat hij het niet zal trekken, jij denkt dat hij...Als je vriend zelf er van overtuigd is dat hij het wel prima vindt, waarom probeer je het dan niet? Of probeer je nu voor jezelf een smoes te verzinnen waarom je het beter niet kan doen?
Tenslotte; ik vind dat er een héél groot gebied zit tussen samenwonen en het uitmaken. Als je zo denkt, dan vraag ik me eerlijk gezegd af wat je nou écht wil.
Als je al drie jaar apart woont, op 100 km afstand, dus dat 'valt nog wel mee' (mijn vriend woont 300 km bij mij vandaan, dus ik snap wel hoe het is hoor, het reizen, begrijp me goed), dan kun je dat vast ook nog wel een jaar of wat vol houden. Tuurlijk is het fijner als je samenwoont, maar als de situatie daar niet naar is, moet je het niet doen.
Verder, wat je zelf al aangaf; je denkt wel heel erg voor je vriend. Jij denkt dat hij het niet zal trekken, jij denkt dat hij...Als je vriend zelf er van overtuigd is dat hij het wel prima vindt, waarom probeer je het dan niet? Of probeer je nu voor jezelf een smoes te verzinnen waarom je het beter niet kan doen?
Tenslotte; ik vind dat er een héél groot gebied zit tussen samenwonen en het uitmaken. Als je zo denkt, dan vraag ik me eerlijk gezegd af wat je nou écht wil.
dinsdag 1 juli 2008 om 16:03
Karen, met jouw twijfels en jouw eigen plekje zou ik je willen aanraden om sowieso niet gelijk je huis te verkopen. Wat je beschrijft over je vriend, dat lijkt me best pittig als je eenmaal dag en nacht samen bent. Hoe dat uitpakt samen merk je pas wanneer je het ervaart. En dan is het wel zo fijn om iets te hebben om op terug te vallen, anders ervaar je denk ik ook een enorme druk. Ik zou dus niet gelijk een nieuw huis kopen, maar samen iets gaan huren en met zijn huisgenoot praten. Wie niet waagt die niet wint. Verhuur dan jouw eigen huis aan iemand anders voor een bepaalde tijd.
Je hebt ook t idee dat je nu een keuze moet maken; of het 1 of t ander. Waarom moet dat per se nu? Waarom kan het niet wachten. Het feit dat je twijfels hebt, moet je niet aan voorbij gaan, zeker ook omdat je weet waar die twijfels vandaag komen. Dat is niet alleen koudwatervrees denk ik, maar ook onzekerheid over je vriend. Daarom denk ik dat eerst uitproberen zeker beter is dan nu samen een huis te kopen.
Je hebt ook t idee dat je nu een keuze moet maken; of het 1 of t ander. Waarom moet dat per se nu? Waarom kan het niet wachten. Het feit dat je twijfels hebt, moet je niet aan voorbij gaan, zeker ook omdat je weet waar die twijfels vandaag komen. Dat is niet alleen koudwatervrees denk ik, maar ook onzekerheid over je vriend. Daarom denk ik dat eerst uitproberen zeker beter is dan nu samen een huis te kopen.
dinsdag 1 juli 2008 om 16:22
Ja, jullie hebben gelijk, wachten kan ook wel, maar ik vind het steeds moeilijker worden. Ik merk de laatste maanden dat ik het gewoon niet meer leuk vind om alleen te wonen. Dat ik me verveel, bij hem wil zijn, verlang naar rust, een plek voor ons samen en stabiliteit. Dat is de afgelopen 3 jaar nooit zo geweest. Het kriebelt enorm om te settelen. Die behoefte is moeilijk om te negeren.
Ik voel nu ook een druk in deze situatie omdat we dus nu concreet naar huizen aan het kijken zijn. En nu is er een huis dat we beiden geweldig vinden. Dus heb ik nu ineens het gevoel dat belangrijke keuzes moet maken n over wat ik wil met mijn leven, werk, relaties etc. Want ja, als we dat huis eenmaal gekocht hebben kunnen we niet meer terug.
Familie, vrienden, vriendinnen etc vinden het allemaal geweldig dat we op zoek zijn en dat we gaan samenwonen en vragen steeds hoe het ermee staat en om eerlijk te zijn ben ik daar ook wel gevoelig voor. Dat het raar is als we nu ineens beslissen te wachten. Het komt gewoon ineens erg dichtbij allemaal, het voelt zo cruciaal, dan komen alle twijfels en beren op de weg ineens bij mij naar boven.
Verder hebben we een beetje een rottig ruzieweekend achter de rug waarin ik dus ineens dacht: waarom ga ik hier nog mee door? Vandaar het gevoel: samenwonen of een punt erachter. Maar ik besef ook wel dat daar heel veel tussen zit. En het uit maken is niet iets wat ik serieus overweeg, maar wat soms bij me opkomt in een emobui/ruzie.
Dit om de boel even te nuanceren.
Ik voel nu ook een druk in deze situatie omdat we dus nu concreet naar huizen aan het kijken zijn. En nu is er een huis dat we beiden geweldig vinden. Dus heb ik nu ineens het gevoel dat belangrijke keuzes moet maken n over wat ik wil met mijn leven, werk, relaties etc. Want ja, als we dat huis eenmaal gekocht hebben kunnen we niet meer terug.
Familie, vrienden, vriendinnen etc vinden het allemaal geweldig dat we op zoek zijn en dat we gaan samenwonen en vragen steeds hoe het ermee staat en om eerlijk te zijn ben ik daar ook wel gevoelig voor. Dat het raar is als we nu ineens beslissen te wachten. Het komt gewoon ineens erg dichtbij allemaal, het voelt zo cruciaal, dan komen alle twijfels en beren op de weg ineens bij mij naar boven.
Verder hebben we een beetje een rottig ruzieweekend achter de rug waarin ik dus ineens dacht: waarom ga ik hier nog mee door? Vandaar het gevoel: samenwonen of een punt erachter. Maar ik besef ook wel dat daar heel veel tussen zit. En het uit maken is niet iets wat ik serieus overweeg, maar wat soms bij me opkomt in een emobui/ruzie.
Dit om de boel even te nuanceren.
dinsdag 1 juli 2008 om 16:30
Kitty, waar ik nieuwschierig naar ben, vanwaar die enorme loyaliteit naar die huisgenoot? Het huis staat op jouw vriends naam, je kunt er met z'n tweeen wonen en dat is een optie die jij wel ziet zitten. Wat is zijn verplichting dan? Ik bedoel, dingen kunnen veranderen. Ik ben ooit eens bijzonder loyaal geweest naar een huisgenoot, voelde me erg verplicht en wilde toen dingen anders in mijn leven liepen, deze huisgenoot niet tegen het hoofd stoten (maar eigenlijk wilde ik dat deze huisgenoot wegging). Achteraf enorme spijt van! Dat huis stond op mijn naam, ik had alle rechten. Was niet verplicht, maar voelde me moreel verplicht en liet dit boven mijn eigen wensen gaan.
dinsdag 1 juli 2008 om 16:38
Die loyaliteit is omdat het niet zomaar een huisgenoot is maar een goede vriend. Een vriend die dus in de opstartfase zit van een eigen bedrijf, het niet heel erg breed heeft en prima zit waar ze nu zitten. Die jongen vindt nooit meer een zo fijne woonplek voor zo weinig geld,
Moet er verder bij zeggen dat mijn vriend een ontzettend trouw en loyaal persoon is en voor zijn vrienden door het vuur gaat. Laatst zei hij nog dat zijn vriend had gezegd dat hij zo onwijs blij was dat hij in het huis kan wonen. Ja, kan me voorstellen dat het dan moeilijk is om iemand de deur te wijzen. Ik heb ook al voorgesteld dat hij hem bv een termijn geeft om iets anders te vinden, in een aantal maanden moet dat toch best te realiseren zijn. Maar vriend is hierin heel stellig en er valt niet aan te tornen.
Ik hoor jullie denken: Maar waar blijf jij dan in dit verhaal? Soms vraag ik me dat ook af. Ik heb het hem ook gevraagd waarom die vriend dan blijkbaar belangrijker is dan ik. Maar zo moet ik het niet zien volgens hem. Hij wil de wereld voor mij op z'n kop zetten zegt hij, maar hij is iets aangegaan met die jongen en afspraak is afspraak. Ik vind het ook wel weer voor hem pleiten dat hij zo loyaal is en zijn onderbouwing daar kan ik in komen. Het is een beetje dubbel dus.
Moet er verder bij zeggen dat mijn vriend een ontzettend trouw en loyaal persoon is en voor zijn vrienden door het vuur gaat. Laatst zei hij nog dat zijn vriend had gezegd dat hij zo onwijs blij was dat hij in het huis kan wonen. Ja, kan me voorstellen dat het dan moeilijk is om iemand de deur te wijzen. Ik heb ook al voorgesteld dat hij hem bv een termijn geeft om iets anders te vinden, in een aantal maanden moet dat toch best te realiseren zijn. Maar vriend is hierin heel stellig en er valt niet aan te tornen.
Ik hoor jullie denken: Maar waar blijf jij dan in dit verhaal? Soms vraag ik me dat ook af. Ik heb het hem ook gevraagd waarom die vriend dan blijkbaar belangrijker is dan ik. Maar zo moet ik het niet zien volgens hem. Hij wil de wereld voor mij op z'n kop zetten zegt hij, maar hij is iets aangegaan met die jongen en afspraak is afspraak. Ik vind het ook wel weer voor hem pleiten dat hij zo loyaal is en zijn onderbouwing daar kan ik in komen. Het is een beetje dubbel dus.
dinsdag 1 juli 2008 om 16:46
nou, die vriend mag hem wel erg dankbaar zijn! Wat als jullie onverhoop straks niet samen een huis gaan kopen, dan blijft je vriend daar wonen en dan komt het dus helemaal niet op naam van die andere jongen/man te staan.
Los daarvan, die huisgenoot van mij was ook een vriendin (was ja), en die vergaande loyaltieit kan iemand (onbewust) gebruik van maken. Je vriend hoeft niet gedwongen te worden tot keuzes: of jij of die vriend. Maar, zoals ik net ook zei, dingen kunnen in het leven anders lopen, waardoor eerder gemaakte beloftes niet meer waar gemaakt kunnen worden. Als hij graag wilt samenwonen met jou, en jij voelt je op dit moment het prettigst door eerst bij hem te gaan wonen en jouw eigen huis (nog even) niet te verkopen, dan lijkt me dat toch een optie die hij serieus in overweging zal moeten nemen.
Of is dat nou onredelijk?
Los daarvan, die huisgenoot van mij was ook een vriendin (was ja), en die vergaande loyaltieit kan iemand (onbewust) gebruik van maken. Je vriend hoeft niet gedwongen te worden tot keuzes: of jij of die vriend. Maar, zoals ik net ook zei, dingen kunnen in het leven anders lopen, waardoor eerder gemaakte beloftes niet meer waar gemaakt kunnen worden. Als hij graag wilt samenwonen met jou, en jij voelt je op dit moment het prettigst door eerst bij hem te gaan wonen en jouw eigen huis (nog even) niet te verkopen, dan lijkt me dat toch een optie die hij serieus in overweging zal moeten nemen.
Of is dat nou onredelijk?
dinsdag 1 juli 2008 om 16:54
Ik weet niet of dat onredelijk is, Carlice, dat is een van de dingen waar ik mee worstel. Ik heb in het verleden de neiging gehad om me weg te cijferen. Toen ik mijn vriend leerde kennen had ik me voorgenomen om dat absoluut niet meer te doen en ben ik wel eens te bitchy en veeleisend geweest, dus een beetje doorgeslagen naar de andere kant. Maar wat ik nou kan verwachten en wat normaal is, vind ik nog steeds moeilijk.
Je beschrijft een soortgelijke situatie dus je weet hoe het voelt om loyaal te zijn aan iemand. Ik vind het heel moeilijk om daarin eisen te stellen omdat ik niet tussen hun vriendschap wil komen.
Wat betreft dat op naam staan van; het huis staat op naam van m'n vriend, maar na twee jaar kan die huisgenoot officieel medehuurder worden (tot die tijd is hij "inwonend"). En vanaf dat moment kan hij er blijven wonen op het moment dat mijn vriend weg gaat, het huis komt dan op zijn naam. Omdat die vriend de lasten niet alleen kan opbrengen, zou hij dan weer een andere huisgenoot zoeken en dat is geen probleem want hij heeft al een aantal "kandidaten". En zou mijn vriend niet weg gaan, dan blijven ze er met z'n tweeën wonen en dat is ook prima.
Ik denk er wel eens over na om bij hun in te gaan wonen en mijn huis te verhuren of verkopen. Dat zou op zich ideaal zijn omdat het geen drol kost om daar te wonen, zeker met z'n drieen dus kunnen we dan veel sparen. Het huis is er groot genoeg voor.
Maar ik vind het klote om je huis te moeten delen met iemand, van wie je eigenlijk nooit weet of hij er is of niet. Hij is er vaker niet dan wel, maar als hij er wel is, neemt hij vaak vrienden mee en die blijven dan slapen en maken er een zooitje van. Mijn vriend heeft voor mij ooit als verrassing een kamertje ingericht (superlief ) zodat ik daar ook een eigen plekje heb maar het blijft natuurlijk geen optimale situatie.
Je beschrijft een soortgelijke situatie dus je weet hoe het voelt om loyaal te zijn aan iemand. Ik vind het heel moeilijk om daarin eisen te stellen omdat ik niet tussen hun vriendschap wil komen.
Wat betreft dat op naam staan van; het huis staat op naam van m'n vriend, maar na twee jaar kan die huisgenoot officieel medehuurder worden (tot die tijd is hij "inwonend"). En vanaf dat moment kan hij er blijven wonen op het moment dat mijn vriend weg gaat, het huis komt dan op zijn naam. Omdat die vriend de lasten niet alleen kan opbrengen, zou hij dan weer een andere huisgenoot zoeken en dat is geen probleem want hij heeft al een aantal "kandidaten". En zou mijn vriend niet weg gaan, dan blijven ze er met z'n tweeën wonen en dat is ook prima.
Ik denk er wel eens over na om bij hun in te gaan wonen en mijn huis te verhuren of verkopen. Dat zou op zich ideaal zijn omdat het geen drol kost om daar te wonen, zeker met z'n drieen dus kunnen we dan veel sparen. Het huis is er groot genoeg voor.
Maar ik vind het klote om je huis te moeten delen met iemand, van wie je eigenlijk nooit weet of hij er is of niet. Hij is er vaker niet dan wel, maar als hij er wel is, neemt hij vaak vrienden mee en die blijven dan slapen en maken er een zooitje van. Mijn vriend heeft voor mij ooit als verrassing een kamertje ingericht (superlief ) zodat ik daar ook een eigen plekje heb maar het blijft natuurlijk geen optimale situatie.
dinsdag 1 juli 2008 om 18:18
Jij hebt gewoon te veel twijfels en te veel onzekerheden en vooral duidelijk ben jij degene die bereid is de concessies te doen die er gemaakt moeten worden en hij doet helemaal niks.
Ja, hij beweert nu wel dat hij ook wel naar jouw woonplaats zou verhuizen, maar als puntje bij paaltje zou komen, zou hij dan toch niet ineens terugkomen op het nu al samenwonen? Zolang het nog niet definitief is kan iemand roepen wat hij wil.....
Ja, hij beweert nu wel dat hij ook wel naar jouw woonplaats zou verhuizen, maar als puntje bij paaltje zou komen, zou hij dan toch niet ineens terugkomen op het nu al samenwonen? Zolang het nog niet definitief is kan iemand roepen wat hij wil.....
dinsdag 1 juli 2008 om 18:52
Nou, het is zeker een lastige kwestie met enorm veel kanten.
Maar, ik zou toch enigszins peuteren aan dat hele loyaliteitsgebeuren naar die vriend. Is jouw vriend met hulp van hem aan zijn huurhuis gekomen? Is hij het echt verplicht? Die vriend kan straks medehuurder worden, dat is natuurlijk heel voordelig voor hem. Maar niet voor jou. Straks heeft hij meer te zeggen. Als jij er een tijdje woont, kun jij medehuurder worden. Wat dacht je daarvan? En als je er met z'n drieen zou gaan wonen, dan is het logisch dat je aan bepaalde zaken meebetaalt. Maar in de huidige constructie van 'vriend wordt sraks medehuurder' zou ik niet bijdragen aan de huur als ik jou was. Voor die vriend levert het straks iets op, officiele huurdersstatus, jou niet.
Ik was ook enorm loyaal, dat kopt. En ik weet hoe onvermurwbaar je dan kan zijn. Maar.... er is altijd een maar. Ik heb er wel spijt van achteraf, het is een heel verhaal, maar uiteindelijk moet je zaken als vriendschap en andere zakelijke overeenkomsten (zowel financiele als zoiets als een huurovereenkomst) gescheiden houden.
Maar, ik zou toch enigszins peuteren aan dat hele loyaliteitsgebeuren naar die vriend. Is jouw vriend met hulp van hem aan zijn huurhuis gekomen? Is hij het echt verplicht? Die vriend kan straks medehuurder worden, dat is natuurlijk heel voordelig voor hem. Maar niet voor jou. Straks heeft hij meer te zeggen. Als jij er een tijdje woont, kun jij medehuurder worden. Wat dacht je daarvan? En als je er met z'n drieen zou gaan wonen, dan is het logisch dat je aan bepaalde zaken meebetaalt. Maar in de huidige constructie van 'vriend wordt sraks medehuurder' zou ik niet bijdragen aan de huur als ik jou was. Voor die vriend levert het straks iets op, officiele huurdersstatus, jou niet.
Ik was ook enorm loyaal, dat kopt. En ik weet hoe onvermurwbaar je dan kan zijn. Maar.... er is altijd een maar. Ik heb er wel spijt van achteraf, het is een heel verhaal, maar uiteindelijk moet je zaken als vriendschap en andere zakelijke overeenkomsten (zowel financiele als zoiets als een huurovereenkomst) gescheiden houden.
dinsdag 1 juli 2008 om 19:16
Tsja Carlice, je hebt zeker een punt. Ik ga het hele huisgenoot-gebeuren nog een keer bespreekbaar maken.
Het zaken gescheiden houden, tsja, daar is mijn vriend echt slecht in. Hij regelt bv de financien van hun tweeen en heeft vaak dingen voorgeschoten en zaken geregeld voor die vriend. Die jongen is daar heel laks in, die is meer van lang leve de lol en beseft niet dat bij zo'n huis vaak van alles komt kijken. Mijn vriend neemt het dan allemaal op zich en dat is allemaal maar vanzelfsprekend voor beiden. Ik snap dat niet. Het heeft geloof ik een jaar geduurd voor ze eens goed om de tafel gingen zitten over de kosten en rekeningen. Ik had daar in zijn plaats al lang werk van gemaakt. Er zijn nog wel meer ergernissen naar die huisgenoot toe op het gebied van huishouden, vrienden mee naar huis nemen, spullen niet opruimen. Mn vriend laat een beetje over zich heen lopen, ook al is die huisgenoot een doodgoeie jongen, echt, zit geen kwaad bij, hij is alleen superlaks. Maar hij is van goeie wil en er valt altijd met hem te praten.
Maar goed, daar moet ik me verder niet tegenaan bemoeien en het heeft ook weinig met het eigenlijke probleem te maken. Het is alleen wel tekenend voor de houding van mijn vriend. Hij wil de kool en de geit sparen, is altijd aan het schipperen tussen iedereen. Wil iedereen tevreden houden en kan geen keuzes maken.
En ik hoef geen medehuurder te worden verder mocht ik bij ze intrekken. Want als het uit gaat tussen mij en vriend, dan wil ik daar toch niet blijven wonen en ga ik gewoon weer lekker een plekje voor mezelf zoeken.
Het zaken gescheiden houden, tsja, daar is mijn vriend echt slecht in. Hij regelt bv de financien van hun tweeen en heeft vaak dingen voorgeschoten en zaken geregeld voor die vriend. Die jongen is daar heel laks in, die is meer van lang leve de lol en beseft niet dat bij zo'n huis vaak van alles komt kijken. Mijn vriend neemt het dan allemaal op zich en dat is allemaal maar vanzelfsprekend voor beiden. Ik snap dat niet. Het heeft geloof ik een jaar geduurd voor ze eens goed om de tafel gingen zitten over de kosten en rekeningen. Ik had daar in zijn plaats al lang werk van gemaakt. Er zijn nog wel meer ergernissen naar die huisgenoot toe op het gebied van huishouden, vrienden mee naar huis nemen, spullen niet opruimen. Mn vriend laat een beetje over zich heen lopen, ook al is die huisgenoot een doodgoeie jongen, echt, zit geen kwaad bij, hij is alleen superlaks. Maar hij is van goeie wil en er valt altijd met hem te praten.
Maar goed, daar moet ik me verder niet tegenaan bemoeien en het heeft ook weinig met het eigenlijke probleem te maken. Het is alleen wel tekenend voor de houding van mijn vriend. Hij wil de kool en de geit sparen, is altijd aan het schipperen tussen iedereen. Wil iedereen tevreden houden en kan geen keuzes maken.
En ik hoef geen medehuurder te worden verder mocht ik bij ze intrekken. Want als het uit gaat tussen mij en vriend, dan wil ik daar toch niet blijven wonen en ga ik gewoon weer lekker een plekje voor mezelf zoeken.
dinsdag 1 juli 2008 om 20:02
Ook ik zou het nog eens met je vriend over die huisgenoot hebben. Heeft huisgenoot er zelf nog niets over gezegd? Ik neem aan dat hij ook van jullie samenwoonplannen weet. Natuurlijk is het makkelijk voor hem en zit hij daar harstikke goed maar zijn gemak gaat natuurlijk niet boven jullie mogelijkheden. Staat die huisgenoot niet ingeschreven bij woningbouwvereniging?
Je noemt ook een paar keer dat jij eventueel bij hen zou willen intrekken. Ik weet niet of dat zo verstandig is. Ook al is hij niet veel thuis, het blijft dan nog wel ook zijn huis en niethet huis van jouw vriend en jou samen.
Verder zou ik de samenwoonplannen nog even in de ijskast zetten maar ik begrijp dat dat voor jou geen optie is. Verder vind ik de optie om tijdelijk in jouw huis samen te wonen ook een hele goede tip. Want, zoals iemand al zei, als hij al niet lekker zit in zijn huidige baan is het misschien net de trigger om er wat aan te doen en iets anders te zoeken. Je zegt dat dit qua financien niet kan, maar die huisgenoot kan dan toch een tijdelijke medehuurder zoeken? Kandidaten genoeg zeg je dus zo iemand is misschien al ontzettend geholpen om voor bijv een half jaar daar in te kunnen trekken. Dan is je vriend geen kosten meer kwijt aan de huur.
Je noemt ook een paar keer dat jij eventueel bij hen zou willen intrekken. Ik weet niet of dat zo verstandig is. Ook al is hij niet veel thuis, het blijft dan nog wel ook zijn huis en niethet huis van jouw vriend en jou samen.
Verder zou ik de samenwoonplannen nog even in de ijskast zetten maar ik begrijp dat dat voor jou geen optie is. Verder vind ik de optie om tijdelijk in jouw huis samen te wonen ook een hele goede tip. Want, zoals iemand al zei, als hij al niet lekker zit in zijn huidige baan is het misschien net de trigger om er wat aan te doen en iets anders te zoeken. Je zegt dat dit qua financien niet kan, maar die huisgenoot kan dan toch een tijdelijke medehuurder zoeken? Kandidaten genoeg zeg je dus zo iemand is misschien al ontzettend geholpen om voor bijv een half jaar daar in te kunnen trekken. Dan is je vriend geen kosten meer kwijt aan de huur.
dinsdag 1 juli 2008 om 20:36
Het flatteert je vriend dat hij loyaal naar zijn vriend/huisgenoot toe is, maar ik vind het niet reeel. Het huis is van je vriend, jullie willen gaan samenwonen, niet meer dan logisch dat de huisgenoot een andere plek zoekt. Pech voor hem, maar zo gaat het nu eenmaal als je inwonend bent. De huisgenoot kan weten dat je vriend ooit eens zou gaan samenwonen. Ik vind het mooi van je vriend dat hij zo aan anderen denkt, maar in sommige dingen moet je jezelf voorop zetten en niet een ander.
