Samenwonen of uit elkaar

Ik zit met een dilemma en er zitten zoveel kanten, haken en ogen aan dat ik er zelf een beetje gek van word.



Mijn vriend en ik hebben nu sinds 3 jaar een relatie. We wonen in verschillende woonplaatsen die ongeveer een uur rijden uit elkaar liggen. Beiden hebben we werk, vrienden, hobby's en familie in onze eigen woonplaats, dus eigenlijk was het vanaf het begin duidelijk dat we, als we ooit wilden samenwonen, voor een van de twee plaatsen moesten kiezen (en een van ons tweeen dus alles moest opgeven).



Nu na een aantal jaar zijn we het heen en weer reizen, twee huizen, twee "levens" hebben, zat. We verlangen naar rust en huiselijkheid, willen graag bij elkaar zijn en samen iets opbouwen. Qua woonplaats slaat de balans toch door naar zijn stad. We hebben daar inmiddels een gezamenlijke vriendenkring opgebouwd, het wonen is daar goedkoper en hij is meer gehecht aan zijn woonplaats dan ik aan de mijne.



Even terzijde: samen opnieuw beginnen in een andere plaats willen we niet omdat we dan beiden alles moeten opgeven en dat vinden we eigenlijk nog een groter offer.



In zijn huis samenwonen lukt niet, want hij woont in een huurhuis met een huisgenoot en die kan hij er natuurlijk niet uit schoppen. We moeten dus een ander huis zoeken. Een koophuis heeft de voorkeur want ik heb nu ook een koophuis en van koop naar huur is voor mij financieel niet aantrekkelijk. We hebben een aantal koophuizen bezichtigd en denken ons droomhuis gevonden te hebben. Volgende week gaan we voor de tweede keer kijken en misschien een bod uitbrengen. Maar nu het allemaal zo dichtbij komt, begin ik twijfels te krijgen.



Het voelt voor mij echt als een enorme stap om zijn kant op te komen en ik heb voor mijn gevoel veel te verliezen, zowel financieel als emotioneel. Ik moet mijn huis gaan verkopen en een andere baan gaan zoeken. Mijn baan vind ik niet zo erg om op te geven, mijn huis echter wel. Ik heb het een aantal jaar geleden alleen gekocht (was toen nog erg jong), ik ben er trots op en het is door de jaren heen echt mijn plekje geworden. Ik ben iemand die best bang is voor verandering en niet snel dingen opgeeft. Ik heb heel sterk de neiging om mijn eigen "terrein" te verdedigen. Dat komt mede door bagage uit mijn vorige relatie, waarin ik best vaak over mijn eigen grenzen ben gegaan. Dus ik ga niet over een nacht ijs en wil zeker weten dat ik er voldoende voor "terugkrijg".



Maar het werkelijke probleem is dat mijn vriend psychisch nogal met zichzelf in de knoop zit. Laag zelfbeeld, depressieve buien, prikkelbaar, weinig zelfvertrouwen, ziet soms geen toekomst. Hij heeft het niet naar zijn zin op zijn werk, werkt ook onder zijn niveau, maar het ontbreekt hem aan energie om een andere baan te zoeken. Verder slaapt hij slecht tot niet, dus dat van het lage energiepeil is eigenlijk heel logisch.



Deze problemen spelen al zolang we een relatie hebben, op het eerste half jaar na. Soms erger, soms minder erg. De laatste tijd weer wat erger. Het heeft natuurlijk heel veel invloed op onze relatie, vooral zijn prikkelbaarheid. Zijn frustratietolerantie is gedaald naar nul en iedereen die in zijn ogen iets verkeerd doet, moet het ontgelden, vooral tegenover mij dan. Ik hoor regelmatig tirades aan over het werk, over vrienden, het verkeer, over alles eigenlijk. Hij reageert frustraties ook vaak op mij af. Ik bijt dan van me af en dat leidt weer tot nare ruzies. Achteraf baalt hij daar erg van en biedt zijn excuses aan mij aan. Dan zegt hij: "Ik wil helemaal niet zo'n soort persoon zijn die overal over klaagt en scheldt, ik was juist vroeger altijd zo zorgeloos en relaxed." Maar het kan de sfeer vaak behoorlijk verpesten. En dat terwijl we het van de weekends moeten hebben omdat we vanwege werk, de afstand etc. elkaar doordeweeks niet kunnen zien.



Ook heeft hij zelden energie om leuke dingen te doen, heeft moeite met beslissingen nemen, zelfs de kleinste, zoals kiezen wat we gaan eten of welke film we gaan kijken. Alle initiatieven moeten van mij komen en dat is heel vermoeiend. Terwijl hij vroeger een heel ondernemend persoon was.



Hij wil er zelf graag uitkomen en onderneemt ook van alles om dit voor elkaar te krijgen (therapie, sporten e.d.) maar ik merk zo weinig vooruitgang en de kracht om echt door te pakken ontbreekt vaak. Bij vlagen maakt het me echt moedeloos . Soms (in de slechtere tijden) vraag ik me af of ik wel zo'n relatie wil. Het is zo slopend om met iemand samen te zijn die niet gelukkig is en het voelt zo machteloos om er niets aan te kunnen doen. Nu gaat hij wel weer met een nieuwe therapie beginnen waar ik op zich wel vertrouwen in heb. Maar ja, dat biedt natuurlijk geen garantie dat het ooit beter gaat en zeker niet op korte termijn.



Maar verder hebben we het heel fijn samen. We houden superveel van elkaar, kunnen heel goed praten, hebben een fijne gezamenlijke vriendenkring, veel dezelfde ideeen. We waarderen, respecteren en vertrouwen elkaar en ik voel me veilig bij hem. Hij is echt heel erg lief, begripvol, attent, vaak spontane cadeautjes of kaartjes, hij denkt mee als ik problemen heb met iets, laat me elke dag weten hoe veel hij om me geeft, plant leuke dingen voor ons samen, de seks is super. Als hij die problemen niet zou hebben zouden we elkaar zo gelukkig maken.



Maar goed, door dit alles twijfel ik of samen een huis kopen een goed idee is. Soms ben ik bang dat er een punt komt dat ik het niet meer trek, of dat het nooit beter gaat met hem. Aan de andere kant willen we zo graag samen zijn en zijn we echt toe aan een volgende stap. Ook zou het gewoon fijn zijn, ook voor hem, om stabiliteit te hebben en ik wil graag voor hem zorgen (en hij voor mij). We hebben mogelijkheden onderzocht om te huren maar ook dan moet ik mijn huis verkopen en zijn de financiele risico's voor mij niet minder groot. Daarbij komt dat particulier huren zo duur is dat je van dat geld net zo goed kunt kopen.



Wachten met samenwonen kan natuurlijk wel, maar we zijn het reizen, het alleen zijn en het ver uit elkaar wonen zo ontzettend zat. Ik heb ook het gevoel dat het "chaotische" van het niet-samenwonen bijdraagt aan zijn problemen.



Ik weet dat enige twijfels voor het samenwonen normaal zijn, maar dit verscheurt me echt. Het voelt alsof ik voor alles of niets moet gaan. Of een einde maken aan de relatie (wat ik helemaal niet wil) of samenwonen. Mijn gevoel slingert ook heen en weer tussen twee uitersten. Als we ruzie hebben denk ik: ik ben het helemaal zat, ik maak er een einde aan. En als we het dan uitgepraat hebben en we fantaseren over hoe het zou zijn om samen te wonen, dan wil ik het liefst NU verhuizen. Nou ja goed, een lang en misschien warrig verhaal maar misschien is er iemand die tips of een andere invalshoek voor me heeft.

Onderdezon, bedankt voor je snelle antwoord Je hebt gelijk dat het veelomvattend is. Zo voel ik het ook en daarom kom ik er ook niet uit.



Het is trouwens niet zo dat ik denk in mijn nieuwe woonplaats ongelukkig te worden, ik denk dat ik me er best thuis zou kunnen voelen. Het is meer dat ik bang ben dat het op een bepaald punt misgaat tussen ons en dat ik dan op straat sta en weer helemaal opnieuw moet beginnen met opbouwen wat ik nu wel heb (huis, werk etc.). Zeker met een koophuis.



Je hebt gelijk dat samenwonen in mijn stad ook wel een optie is, maar ik wil hem niet uit zijn woonplaats wegrukken. We hebben een vriendenstel dat dichtbij woont en bij wie hij altijd terecht kan en ook zijn familie woont dichtbij en zijn een steun. Ik geloof niet dat hij werkelijk zou kunnen aarden in mijn woonplaats, en ik wel in de zijne, dat is het verschil.

Sydney24, ik vond vooral je laatste zin heel treffend: zonder keuzes sta je stil. Want zo voelt het nu, als stilstan. We wachten voor mijn gevoel al zo lang. Ik wil graag samen iets opbouwen en niet langer "tijd verspillen". LAT-ten was leuk voor de afgelopen jaren en het is goed bevallen maar we zijn het nu gewoon zat om alleen te wonen, het voelt niet meer als vrijheid maar als een beperking. Ik ben verder niet eenzaam ofzo, als ik wil zijn al mijn avonden gevuld, maar ik wil gewoon een plekje met z'n tweetjes en "lekker samen op de bank".



Maar de twijfel blijft dus, hoe veel ik ook afweeg en nadenk.



babado : een andere optie die we hebben overwogen is dat ik mijn huis verhuur en bij hem en zijn huisgenoot intrek om te "proefsamenwonen" maar ik weet dat het dan niet écht als ons huis voelt, bovendien wil ik niet in een soort veredeld studentenhuis wonen. De huisgenoot is een heel lieve jongen, maar ik ben erg gesteld op mijn privacy. Ik denk dat het dan geen echte afspiegeling zou zijn van samenwonen.

@ kitty elastic: bedankt voor je tip over de tussenoplossing. Hadden we al over nagedacht, maar valt eigenlijk af, omdat we dus allebei ook in onze woonplaats werken en dat is toevallig op een heel druk traject qua files, dus in de spits heen en weer reizen kost 2 uur ipv 1. Dus 4 uur reistijd op een werkdag Verder hebben we ook geen geld om 2 huizen aan te houden EN de reiskosten te betalen om meerdere malen per week op en neer te gaan. Vooral hij heeft een vrij laag inkomen.



Voor zichzelf een ander (eigen) plekje zoeken is geen optie, hij woont nog niet zo heel lang in zijn huis en hij woont daar perfect, lage huur, hij heeft er aardig wat geld ingestoken om het aan te kleden etc. Hij woont via de woningbouw dus heeft jarenlang ingeschreven gestaan om aan deze woning te komen. Dat geef je niet zomaar op.



Wat betreft de balans en het offers brengen. We hebben serieus overwogen om dus in mijn plaats te wonen maar hij zou daar niet kunnen aarden, dat weet ik na drie jaar vrij zeker. Terwijl ik zijn woonplaats wel leuk vind. Bovendien zou hij ook veel moeten opgeven om met mij een huis te kopen; hij heeft niet echt veel spaargeld en ik wel, dus mochten we kopen en het gaat binnen korte tijd mis, dan blijft hij met een flinke restschuld zitten die hij gezien zijn inkomen niet erg snel zou kunnen afbetalen. Ik zou schuldeloos verder kunnen gaan in zo'n geval (uiteraard zouden we eea dan regelen met samenlevingscontract enzo). Daar is hij zich van bewust en toch kiest hij daarvoor. Dat vind ik nogal een offer. Tis dus niet zo dat alleen ik risico's loop.

Ja babado, daar raak je een teer punt. Dit lijkt mij ook een goeie optie namelijk, maar mijn vriend wil die huisgenoot absoluut niet de deur wijzen. Het is namelijk een heel goeie vriend van hem en hij is erg loyaal naar die jongen toe. Die jongen heeft ook nogal wat geld in het opknappen van het huis gestoken en zit in de opstartfase van een eigen zaak dus heeft het niet echt breed. Wat mij betreft zou er best iets te regelen zijn met een "oprotpremie" o.i.d. die ik ook best uit eigen zak zou willen betalen, maar ik vrees dat dat er vanuit mijn vriend niet in zit. Daarvoor is hij te loyaal aan zijn vriend.



Lois, jij ook bedankt voor je verhaal en voor je wijsheid. Jullie geven me veel stof tot nadenken zo met z'n allen...

quote:korenwolf schreef op 30 juni 2008 @ 18:05:

Ik denk niet dat je voor "alles of niets" moet gaan, zoals je schrijft. Ik denk dat je heel redelijke twijfels hebt en daar een oplossing voor moet zoeken.



Je hebt al alleen een huis gekocht, zeg je, en het wonen in zijn stad is goedkoper. Kun je daar weer alleen een huis kopen? Of in elk geval een huis dat alleen op jouw inkomen te betalen is? Dan is het financiele risico te overzien. Toen mijn vriend en ik een huis kochten, hebben we uitgerekend of elk van ons het ook alleen zou kunnen betalen, mochten we onverhoopt uit elkaar gaan - en wij waren al meer dan 15 jaar samen....

Als de nood aan de man is, ja, dan zou ik waarschijnlijk wel iets alleen terug kunnen kopen. Dat idee geeft me wel wat rust. Maar financieel zou ik er dan wel een stuk slechter van worden. Maar ik zou mezelf iig kunnen redden.



quote:Huren is voor jou financieel niet aantrekkelijk, schrijf je. Heb je al uitgerekend hoeveel het je precies zou schelen? Want je kunt natuurlijk best kiezen voor de financieel minder aantrekkelijke optie, als dat je emotionele rust geeft. Het is best een grote stap om te verhuizen naar een andere plaats, te gaan samenwonen en te kopen, waarom zou je die stap in 1 keer moeten nemen?

Heb je helemaal gelijk in. Ik heb altijd gezegd dat ik niet wil huren maar na erover te hebben nagedacht kwam ik tot de conclusie dat we het best tijdelijk kunnen doen, al is het idd alleen maar voor de rust. Probleem is alleen dat er haken en ogen aan zitten. Duur, dat ten eerste. Ten tweede moet mijn vriend dan zijn huidige, zeer goedkope huurwoning opgeven en is hij al zijn ingeschreven jaren kwijt. Plus het feit dat je er toch weer in moet investeren en ik weet niet of ik me ergens thuis zou kunnen voelen als ik wist dat het voor tijdelijk was. Maar goed, waar een wil is, is een weg. Ik denk dat ik het maar eens voor ga stellen aan mijn vriend.



quote:Zoek in elk geval een huis waarin ruimte is voor een eigen kamer! Dat is een manier waarop je je eigen plekje kunt houden als je gaat samenwonen, en zo te lezen is dat heel belangrijk voor jou. Voor hem trouwens ook, als hij psychisch zo in de knoop zit.

Eens. Dit waren we sowieso idd van plan en is een belangrijke voorwaarde. Mn vriend heeft in zijn huidige huis ook een kamertje voor mij ingericht en dat is een fijn idee (ook al zit ik er nooit )



quote:Overigens kan een nieuw huis, of dat nou koop of huur is, jouw vriend wel een zetje in de goede richting geven. Hoewel verhuizen veel stress geeft (is onderzocht, een van de vier stressvolste dingen in een mensenleven geloof ik), kan het ook een positieve keuze zijn voor zichzelf. Als hij er zelf echt achter staat, natuurlijk.Dat denk en hoop ik dus ook. Over het zelf achter staan, daar twijfel ik niet aan. Hij heeft een tijd lang gezegd dat hij echt nog niet toe was aan samenwonen en dat hij nog een tijd op zichzelf wilde wonen. Dat heeft zo'n twee jaar geduurd. Is niet een type dat zich gemakkelijk bindt, erg gehecht aan zijn vrijheid. Laatste tijd is dat dus veranderd en wil hij heel graag samen iets opbouwen. Dat is wel heel veel waard voor mij

Das best een goeie tip, sugarmiss! Helaas werkt de huisgenoot nog een half uur rijden de andere kant op. Betekent voor hem 1,5u reistijd (files buiten beschouwing gelaten). Geen optie voor iemand met een eigen zaak.



Jeetje, ik voel me nu net alsof ik al jullie ideeen afbrand, maar zo is het echt niet. De meeste heb ik zelf ook al overwogen maar ben tot de conclusie gekomen dat het niet haalbaar was.



Ik sprak er net over met een vriendin aan de telefoon en die vindt mij te flexibel. Ze zei dat het lijkt alsof alleen ik concessies doe en dat hij mij ook wel tegemoet mag komen.. Omdat hij dus zo hecht aan zijn woonplaats en volgens haar verwacht hij van mij dat ik naar hem toe kom en geef ik te makkelijk toe.



In het verleden hebben we er ook wel een soort machtsstrijd over gehad; zijn of mijn woonplaats. Maar toen waren we nog niet aan samenwonen toe. Nu ik wel heel erg die behoefte voel, vind ik het ook niet erg meer om naar zijn stad te verhuizen. Wel om afscheid te nemen van mijn eigen verworven plekje en financiele onafhankelijkheid.



Ik weet nu ook niet meer wat ik van hem redelijkerwijs kan verwachten qua concessies. Ik denk gewoon dat als hij met mij in een andere plaats gaat wonen, dat hij er niet gelukkig op wordt. En daar heb ik hem mee maar ook mezelf.

Nee hij zou die woning in theorie aan kunnen houden. Maar in het geval dat wij particulier zouden huren wordt dat echt te duur vrees ik. In het geval dat wij gaan kopen, ook. Tenzij hij het weer onder gaat verhuren maar dat is illegaal en denk niet dat hij daar trek in heeft.



In het geval dat hij bij mij intrekt, zou het financieel wel kunnen, alleen is dat geen optie ivm de eerder genoemde reistijden en -kosten. Of hij moet bij mij in de buurt een al dan niet tijdelijke baan gaan zoeken maar dat zie ik niet gebeuren. Bovendien heeft hij nu een vast contract en als hij een andere baan aanneemt, wordt dat weer moeilijk in het geval we in de toekomst een hypotheek willen afsluiten.