Relaties
alle pijlers
eigen grenzen en andermans aandelen herkennen
zaterdag 5 juli 2008 om 17:36
Ik weet van mezelf dat ik niet zo bondig kan zijn, maar zal toch proberen het zo overzichtelijk mogelijk op te schrijven.
Wanneer ik me vervelend (verdrietig, boos, teleurgesteld) voel om het gedrag van mijn vriend, heb ik vaak heel veel moeite om er achter te komen of dit terecht is en ben ik heel erg gericht op mijn eigen aandeel. Ik heb sowieso wel de neiging om te 'pleasen' en om gedrag van anderen goed te praten. Ik kan me bijna altijd wel voorstellen waarom iemand zo doet. Gevolg daarvan is dat ik met een rotgevoel zit, boos ben op mezelf en dit niet wil aankaarten bij de ander, omdat ik vind dat ik dan niet het recht heb om de ander met mijn gevoelens op te zadelen, omdat het mijn eigen schuld is. Vaak weet ik echter niet of het terecht is dat ik alle 'schuld' op me neem. En ik vraag me ook af of je ook niet gewoon boos mag zijn op een ander en dit uit kan spreken, terwijl niet misschien theoretisch niet terecht is.
Het voorbeeld van vandaag:
Vriendlief heeft vandaag een ontzettende kater. We hebben elkaar weinig gezien en morgen is hij van 's ochtends vroeg (ongeveer 7 uur) tot 's avonds (denk een uur of 9) weg. Ik had vandaag gewerkt en me ontzettend verheugd op een fijne avond samen. Morgen is mijn enige dag vrij deze week. Toen ik heb bij thuiskomst belde om iets af te spreken voor vanavond, kreeg ik vanuit hem te horen dat hij het prima vond om me te zien, maar dat het hem niet zoveel uitmaakte, dat ik toch niks aan hem zou hebben (door kater) en dat hij niet in staat was om naar mij toe te komen. Ik heb gezegd dat ik dan nog niet wist, omdat ik morgenochtend graag uit wil slapen en, omdat ik hem had gemist, vanavond juist wel aandacht van hem zou willen en dit niet zo handig was ivm zijn kater. We hebben toen afgesproken dat ik hem over een aantal uur nog zou bellen als ik het wel zou weten.
Ik heb natuurlijk nog geen idee, want ik baal én van het vooruitzicht dat ik hem niet zie, én van het vooruitzicht dat hij als een zoutzak aan de andere kant van de bank zit tv te kijken.
En ik heb dus geen idee wat ik nu met mijn gevoelens aanmoet.
Ik ben boos op mezelf.
Boos dat ik me een bepaalde voorstelling maak van de avond, me daarop verheug, zonder me af te vragen wat hij daar van zou vinden (al wist ik wel dat hij niks te doen zou hebben).
Boos dat ik had kunnen weten dat hij een kater zou hebben en dat ik daar geen rekening mee heb gehouden in mijn hoofd.
Boos dat ik me nu rottig voel en mijn humeur laten beïnvloeden door hem.
En boos omdat ik hem niet meteen op een aardige manier verteld heb dat ik zelf lekker iets leuk ga doen vanavond en dat hij maar lekker op tijd moet gaan slapen. En dit ook in de praktijk kan brengen.
Daarbij ben ik (ook al wil ik dat eigenlijk niet toegeven) ook boos op hem.
Omdat hij zegt dat hij me ook mist, maar totaal geen initiatief neemt om oplossingen te zoeken om het toch leuk te maken.
Omdat ik ergens vind dat hij gisteren ook wel wat minder had kunnen drinken zodat hij vandaag wat fitter zou zijn.
Omdat hij nu alles van mij laat afhangen en zegt 'dat het hem niks uitmaakt'
Máár, ik vind dat allemaal niet terecht.
Want hij heeft hoofdpijn en is misselijk en dan snap ik dat 'initiatief nemen' en oplossingen zoeken op zo'n moment niet in hem opkomt.
Want ik vind dat hij gewoon lekker met zijn vrienden op stap moet kunnen gaan en dat de kater de volgende dag daar blijkbaar bij hoort, dat is zijn keuze en zijn vrijheid, waar ik zeker niet aan wil komen.
En dat hij zegt dat het hem niks uitmaakt is waarschijnlijk ook gewoon om mij vrij te laten in mijn keuze zodat ik kan doen wat ik graag wil (en dus goed bedoelt).
Wanneer mag je boos zijn op de ander? Alleen als je 'feiten' hebt (liegen ofzo) of ook wanneer je het zo voelt?
En hoe zet ik mijn eigen nare gevoel om naar iets positiefs? Hoe maak ik me los van deze situatie en zorg ik ervoor dat, waarvoor ik ook kies, ik me daarbij fijn voel. En hoeveel trek ik me daarbij aan van de ander?
Geen idee of ik tot de kern van mijn vraag ben doorgedrongen, maar hoop dat iemand hier iets zinnigs over kan zeggen...
p.s. Wanneer de 'feiten' er wel zijn, of mijn grenzen echt duidelijk, kan ik wel ruzie maken en voor mezelf opkomen. Maar niet als dit voor mijn gevoel in een situatie niet duidelijk is.
Wanneer ik me vervelend (verdrietig, boos, teleurgesteld) voel om het gedrag van mijn vriend, heb ik vaak heel veel moeite om er achter te komen of dit terecht is en ben ik heel erg gericht op mijn eigen aandeel. Ik heb sowieso wel de neiging om te 'pleasen' en om gedrag van anderen goed te praten. Ik kan me bijna altijd wel voorstellen waarom iemand zo doet. Gevolg daarvan is dat ik met een rotgevoel zit, boos ben op mezelf en dit niet wil aankaarten bij de ander, omdat ik vind dat ik dan niet het recht heb om de ander met mijn gevoelens op te zadelen, omdat het mijn eigen schuld is. Vaak weet ik echter niet of het terecht is dat ik alle 'schuld' op me neem. En ik vraag me ook af of je ook niet gewoon boos mag zijn op een ander en dit uit kan spreken, terwijl niet misschien theoretisch niet terecht is.
Het voorbeeld van vandaag:
Vriendlief heeft vandaag een ontzettende kater. We hebben elkaar weinig gezien en morgen is hij van 's ochtends vroeg (ongeveer 7 uur) tot 's avonds (denk een uur of 9) weg. Ik had vandaag gewerkt en me ontzettend verheugd op een fijne avond samen. Morgen is mijn enige dag vrij deze week. Toen ik heb bij thuiskomst belde om iets af te spreken voor vanavond, kreeg ik vanuit hem te horen dat hij het prima vond om me te zien, maar dat het hem niet zoveel uitmaakte, dat ik toch niks aan hem zou hebben (door kater) en dat hij niet in staat was om naar mij toe te komen. Ik heb gezegd dat ik dan nog niet wist, omdat ik morgenochtend graag uit wil slapen en, omdat ik hem had gemist, vanavond juist wel aandacht van hem zou willen en dit niet zo handig was ivm zijn kater. We hebben toen afgesproken dat ik hem over een aantal uur nog zou bellen als ik het wel zou weten.
Ik heb natuurlijk nog geen idee, want ik baal én van het vooruitzicht dat ik hem niet zie, én van het vooruitzicht dat hij als een zoutzak aan de andere kant van de bank zit tv te kijken.
En ik heb dus geen idee wat ik nu met mijn gevoelens aanmoet.
Ik ben boos op mezelf.
Boos dat ik me een bepaalde voorstelling maak van de avond, me daarop verheug, zonder me af te vragen wat hij daar van zou vinden (al wist ik wel dat hij niks te doen zou hebben).
Boos dat ik had kunnen weten dat hij een kater zou hebben en dat ik daar geen rekening mee heb gehouden in mijn hoofd.
Boos dat ik me nu rottig voel en mijn humeur laten beïnvloeden door hem.
En boos omdat ik hem niet meteen op een aardige manier verteld heb dat ik zelf lekker iets leuk ga doen vanavond en dat hij maar lekker op tijd moet gaan slapen. En dit ook in de praktijk kan brengen.
Daarbij ben ik (ook al wil ik dat eigenlijk niet toegeven) ook boos op hem.
Omdat hij zegt dat hij me ook mist, maar totaal geen initiatief neemt om oplossingen te zoeken om het toch leuk te maken.
Omdat ik ergens vind dat hij gisteren ook wel wat minder had kunnen drinken zodat hij vandaag wat fitter zou zijn.
Omdat hij nu alles van mij laat afhangen en zegt 'dat het hem niks uitmaakt'
Máár, ik vind dat allemaal niet terecht.
Want hij heeft hoofdpijn en is misselijk en dan snap ik dat 'initiatief nemen' en oplossingen zoeken op zo'n moment niet in hem opkomt.
Want ik vind dat hij gewoon lekker met zijn vrienden op stap moet kunnen gaan en dat de kater de volgende dag daar blijkbaar bij hoort, dat is zijn keuze en zijn vrijheid, waar ik zeker niet aan wil komen.
En dat hij zegt dat het hem niks uitmaakt is waarschijnlijk ook gewoon om mij vrij te laten in mijn keuze zodat ik kan doen wat ik graag wil (en dus goed bedoelt).
Wanneer mag je boos zijn op de ander? Alleen als je 'feiten' hebt (liegen ofzo) of ook wanneer je het zo voelt?
En hoe zet ik mijn eigen nare gevoel om naar iets positiefs? Hoe maak ik me los van deze situatie en zorg ik ervoor dat, waarvoor ik ook kies, ik me daarbij fijn voel. En hoeveel trek ik me daarbij aan van de ander?
Geen idee of ik tot de kern van mijn vraag ben doorgedrongen, maar hoop dat iemand hier iets zinnigs over kan zeggen...
p.s. Wanneer de 'feiten' er wel zijn, of mijn grenzen echt duidelijk, kan ik wel ruzie maken en voor mezelf opkomen. Maar niet als dit voor mijn gevoel in een situatie niet duidelijk is.
zaterdag 5 juli 2008 om 18:10
JA!
Lastig is dat heh.
Ik probeer (lukt niet altijd dus probeer) altijd eerst zelf even uit te blazen, dan redelijk na te denken (als zgn buitenstaander) en dan zorgvuldig aan te kaarten wat ik graag had gewild en dat ik het jammer vind dat enz. zonder verwijt.
Ennn oja, iets meer afspreken/plannen voor in de toekomst is ook handig, dus eerder in de week voortaan aangeven dat je dit en dit graag wil en of hij je dan kan ''inplannen' of iig rekening houden met (dus geen kater hebben of iets.)
Snap je het een beetje?
Lastig is dat heh.
Ik probeer (lukt niet altijd dus probeer) altijd eerst zelf even uit te blazen, dan redelijk na te denken (als zgn buitenstaander) en dan zorgvuldig aan te kaarten wat ik graag had gewild en dat ik het jammer vind dat enz. zonder verwijt.
Ennn oja, iets meer afspreken/plannen voor in de toekomst is ook handig, dus eerder in de week voortaan aangeven dat je dit en dit graag wil en of hij je dan kan ''inplannen' of iig rekening houden met (dus geen kater hebben of iets.)
Snap je het een beetje?
zaterdag 5 juli 2008 om 18:47
ik begrijp je wel, omdat ik het eea wel herken.
Ik heb zelf ook weleens dat ik een bepaald gevoel heb, dat ik baal van mijn vriends gedrag bijvoorbeeld, maar dat ik het dan niet aangeef.
Omdat ik geen zeikerd wil zijn die over 'klein' dingen problemen maakt. Maar ik merk ook dat als ik het niet zeg, ik het opkrop en na een tijdje de bom barst, en ik ineens heel boos kan worden!
Ik heb ook in me dat ik anderen wil pleasen en niet lastig wil vallen met mijn 'gezeur'.
Als mijn vriend bijvoorbeeld niet genoeg aandacht aan mij geeft, of niet vraagt naar iets wat ik die dag gedaan heb ofzo, wat ik gewoon zo als interesse tonen, dan kan ik daar zo van balen. Ik geef het dan vaak niet aan, maar ga wel chagrijnig den, dus het wordt er niet gezelliger op, haha.
Ik ben gewoon vaak bang dat ik als zeikerd gezien wordt, en wil dus niet steeds maar dingen naar buiten gooien die mij dwars ziten, omdat ze voor hem waarschijnlijk niet zo belangrijk zijn.
Ik denk wel dat dit grotendeels een probleem van jezelf is.
Ik heb therapie gehad van een coach om te leren mn eigen grenze aan te geven, en dat je best MAG zeggen als iets je dwars zit. Dat je niet altijd anderen hoeft te pleasen, maar vooral aan jezelf moet denken!
Ik heb zelf ook weleens dat ik een bepaald gevoel heb, dat ik baal van mijn vriends gedrag bijvoorbeeld, maar dat ik het dan niet aangeef.
Omdat ik geen zeikerd wil zijn die over 'klein' dingen problemen maakt. Maar ik merk ook dat als ik het niet zeg, ik het opkrop en na een tijdje de bom barst, en ik ineens heel boos kan worden!
Ik heb ook in me dat ik anderen wil pleasen en niet lastig wil vallen met mijn 'gezeur'.
Als mijn vriend bijvoorbeeld niet genoeg aandacht aan mij geeft, of niet vraagt naar iets wat ik die dag gedaan heb ofzo, wat ik gewoon zo als interesse tonen, dan kan ik daar zo van balen. Ik geef het dan vaak niet aan, maar ga wel chagrijnig den, dus het wordt er niet gezelliger op, haha.
Ik ben gewoon vaak bang dat ik als zeikerd gezien wordt, en wil dus niet steeds maar dingen naar buiten gooien die mij dwars ziten, omdat ze voor hem waarschijnlijk niet zo belangrijk zijn.
Ik denk wel dat dit grotendeels een probleem van jezelf is.
Ik heb therapie gehad van een coach om te leren mn eigen grenze aan te geven, en dat je best MAG zeggen als iets je dwars zit. Dat je niet altijd anderen hoeft te pleasen, maar vooral aan jezelf moet denken!
zaterdag 5 juli 2008 om 19:10
Ipv chagrijnig te worden en je te gaan lopen opvreten omdat hij niet vraagt naar bepaalde zaken (hoe was je dag schat), kun je toch ook zelf die vraag stellen ?
Waarom zou hij die vraag wel aan jou moeten stellen omdat jij het kwijt wil aan hem, zonder dat hij het weet, terwijl jij die vraag net zo goed als eerste aan hem kan stellen ?
Of je ploft een keer bij hem op schoot en zegt: 'volgens mij heeft hier iemand aandacht nodig, .. oja dat ben ik zelf '
Maak het niet zwaarder dan het is, met een luchtig grapje heb jij als het goed is je zin en snapt hij wat je bedoelt.
Waarom zou hij die vraag wel aan jou moeten stellen omdat jij het kwijt wil aan hem, zonder dat hij het weet, terwijl jij die vraag net zo goed als eerste aan hem kan stellen ?
Of je ploft een keer bij hem op schoot en zegt: 'volgens mij heeft hier iemand aandacht nodig, .. oja dat ben ik zelf '
Maak het niet zwaarder dan het is, met een luchtig grapje heb jij als het goed is je zin en snapt hij wat je bedoelt.
zaterdag 5 juli 2008 om 19:14
Heb net mijn vriend aan de telefoon gehad, hij belde zelf (ik had nog steeds niet gebeld, omdat ik er niet uitkwam). Heb hem mijn dilemma uit gelegd over vanavond en onbewust zeg ik dan ook steeds dat ik hem begrijp, dat ik het hem niet kwalijk neem, dat ik geen verwachtingen had moeten hebben, enz. Hij hakte de knoop door en zei dat ik dan maar lekker thuis moest blijven. Ik heb okay gezegd, nee ik vind het niet erg, ik weet toch niet wat ik moet doen, enz.
Maar het is helemaal niet okay! Is het terecht dat ik vind dat ik hem (met zijn kater) nu niet kan opzadelen met een verdrietige vriendin die zijn aandacht nodig heeft? Of is dit zoiets van je moet je eigen grenzen stellen en dit mag je best van hem verwachten? Ik weet het echt niet. Neig heel erg naar dat dit mijn probleem is, wat ik zelf heb veroorzaakt en dat ik er dus zelf maar mee moet dealen en hem er niet mee moet lastig vallen.
Pluk; ik probeer inderdaad altijd als een 'buitenstaander' te kijken. Ook dus wat ik hierboven beschrijf dat ik vind dat dit mijn probleem is. Maar dan blijf ik me afvragen of ik op een goede manier mijn 'grenzen' stel en dit inderdaad niet van hem mag verwachten.
Het beter plannen is wel een idee, ware het niet dat vriendlief en ik daar allebei nogal slecht in zijn (ook met elkaar daarvan op de hoogte houden). Ook realiseren we ons niet altijd wat die 'plannen' enzo inhouden, terwijl dat soms wel logisch is. Zo had ik er niet bij stil gestaan dat vriend vandaag een kater zou hebben en morgenochtend al heel vroeg moet vertrekken. Terwijl ik dat zou kunnen weten. Vriendlief daarin tegen had er niet bij stilgestaan dat morgen mijn enige vrije dag is en ik dus graag zou willen uitslapen. Snap je?
Hoelagirl; Ik ben ook heel goed in het opkroppen van kleine dingen. Als de ander dan niet door mijn 'toneel' heen kijkt, kan het zijn dat die uiteindelijk een hele hoop oude koeien over zich heen krijgt . Ik ben daar wel een stuk beter in geworden, maar alleen bij dingen die 'feitelijk' terecht zijn. In zo'n situatie als vanavond weet ik dat niet, ben ik gevoelsmatig boos, maar vind dit verstandelijk niet terecht en spreek dit dus ook niet uit. Terwijl ik het wel onthoud...
Kom er niet uit of ik bvb in deze situatie van vriendlief kan verwachten dat hij er, ondanks zijn kater, voor me is, of niet...
Maar het is helemaal niet okay! Is het terecht dat ik vind dat ik hem (met zijn kater) nu niet kan opzadelen met een verdrietige vriendin die zijn aandacht nodig heeft? Of is dit zoiets van je moet je eigen grenzen stellen en dit mag je best van hem verwachten? Ik weet het echt niet. Neig heel erg naar dat dit mijn probleem is, wat ik zelf heb veroorzaakt en dat ik er dus zelf maar mee moet dealen en hem er niet mee moet lastig vallen.
Pluk; ik probeer inderdaad altijd als een 'buitenstaander' te kijken. Ook dus wat ik hierboven beschrijf dat ik vind dat dit mijn probleem is. Maar dan blijf ik me afvragen of ik op een goede manier mijn 'grenzen' stel en dit inderdaad niet van hem mag verwachten.
Het beter plannen is wel een idee, ware het niet dat vriendlief en ik daar allebei nogal slecht in zijn (ook met elkaar daarvan op de hoogte houden). Ook realiseren we ons niet altijd wat die 'plannen' enzo inhouden, terwijl dat soms wel logisch is. Zo had ik er niet bij stil gestaan dat vriend vandaag een kater zou hebben en morgenochtend al heel vroeg moet vertrekken. Terwijl ik dat zou kunnen weten. Vriendlief daarin tegen had er niet bij stilgestaan dat morgen mijn enige vrije dag is en ik dus graag zou willen uitslapen. Snap je?
Hoelagirl; Ik ben ook heel goed in het opkroppen van kleine dingen. Als de ander dan niet door mijn 'toneel' heen kijkt, kan het zijn dat die uiteindelijk een hele hoop oude koeien over zich heen krijgt . Ik ben daar wel een stuk beter in geworden, maar alleen bij dingen die 'feitelijk' terecht zijn. In zo'n situatie als vanavond weet ik dat niet, ben ik gevoelsmatig boos, maar vind dit verstandelijk niet terecht en spreek dit dus ook niet uit. Terwijl ik het wel onthoud...
Kom er niet uit of ik bvb in deze situatie van vriendlief kan verwachten dat hij er, ondanks zijn kater, voor me is, of niet...
zaterdag 5 juli 2008 om 19:20
Meid ik snap je helemaal, en zoals ik zei, ik probeer zelf vaak ook het goede te doen, maar dat lukt niet altijd. Nu is dat bij jou ook zo.
Ik ga ff proberen heel direct te doen nu hoor. Allereerst; zet je over dit gevoel heen. Ga voor jezelf razendsnel iets leuks bedenken voor vanavond/morgen. Badderen, filmpje, afspreken met vriendinnen, whatever. Zorg dat je een leuke invulling hebt van je avond/dag.
Twee; leer van je fout. Slecht in plannen zijn en fouten maken is niet erg. Maar ga niet sielug doen en leer ervan. Dus ga Nu een Duidelijke afspraak met je vriend maken voor volgende week en ook de invulling ervan. Zeg dat je nu teleurgesteld bent maar de volgende keer beter wil aanpakken. Dus geen katers of poezen volgende week, maar iets leuk voor jullie 2.
En echtwaar, ik wou dat ik het zelf eerder gedaan had, dan was ex misschien niet exit geweest. Levensles dus
Ik ga ff proberen heel direct te doen nu hoor. Allereerst; zet je over dit gevoel heen. Ga voor jezelf razendsnel iets leuks bedenken voor vanavond/morgen. Badderen, filmpje, afspreken met vriendinnen, whatever. Zorg dat je een leuke invulling hebt van je avond/dag.
Twee; leer van je fout. Slecht in plannen zijn en fouten maken is niet erg. Maar ga niet sielug doen en leer ervan. Dus ga Nu een Duidelijke afspraak met je vriend maken voor volgende week en ook de invulling ervan. Zeg dat je nu teleurgesteld bent maar de volgende keer beter wil aanpakken. Dus geen katers of poezen volgende week, maar iets leuk voor jullie 2.
En echtwaar, ik wou dat ik het zelf eerder gedaan had, dan was ex misschien niet exit geweest. Levensles dus
zaterdag 5 juli 2008 om 19:41
Thx Pluk en je mag gerust direct doen hoor. Er is al een 'afspraak' voor morgen... Vriend is heel de dag zijn hobby beoefenen in een ander deel van het land, weet nog niet hoe laat hij 's avonds terug is, maar we zien elkaar wel. (Ik weet dus niet of dit onder de noemer afspraak zien, want geen idee dus hoe laat en bij wie we elkaar zien ).
Opzich doen we het meestal zo, we bellen meestal als we klaar zijn met werken wat we die avond doen. Als we al echt andere plannen hebben, bvb met vrienden, weten we dat meestal wel van te voren.
Tja en razendsnel iets leuks bedenken vind ik ook van mezelf dat ik moet doen. Ben er rampzalig slecht in; irriteer me namelijk mateloos aan mezelf dat ik hierdoor (lees hem, hoe onterecht!!) mijn avond laat verzieken en voel me daardoor nog rotter, enz, enz.
Maar... heb al een helft zonnenbank gedaan (was er te onrustig voor dus maar weer opgestaan ) en ga dat ook zo afmaken. Dan even in de kasten op zoek naar iets te eten, en op de bank ploffen met een goed boek erbij. En ik denk ook mijn boze gevoel naar hem toe maar gewoon even toestaan, hoe lekker onterecht ook, zodat ik het een beetje kwijt ben zonder dat hij er last van heeft.
Ondertussen blijven de 'kernvragen' wel staan... Had ik in deze situatie meer van hem kunnen verwachten? Bijvoorbeeld dat hij zijn kater 'opzij' zou zetten en me alsnog aandacht geeft? Dat hij gisteren zijn drankgedrag wat had gematigd met het oog op vandaag? Mag je onterecht boos zijn (en de ander daarmee lastig vallen)? Is het goed of juist niet om soms over deze dingen ook lekker ruzie te maken? En ga ik over mijn grenzen heen?
Ik weet overigens dat dit echt maar een heel klein miniprobleem is, maar het geldt als voorbeeld voor een meer algemeen iets. Want het gaat nu vooral om dit voorval (wat ik overigens ook wel fijn vind!), maar het gaat mij dus meer om de kernvragen. Maarja, ik snap wel dat het waarschijnlijk heel moeilijk is om daar iets zinnigs over te zeggen.
Opzich doen we het meestal zo, we bellen meestal als we klaar zijn met werken wat we die avond doen. Als we al echt andere plannen hebben, bvb met vrienden, weten we dat meestal wel van te voren.
Tja en razendsnel iets leuks bedenken vind ik ook van mezelf dat ik moet doen. Ben er rampzalig slecht in; irriteer me namelijk mateloos aan mezelf dat ik hierdoor (lees hem, hoe onterecht!!) mijn avond laat verzieken en voel me daardoor nog rotter, enz, enz.
Maar... heb al een helft zonnenbank gedaan (was er te onrustig voor dus maar weer opgestaan ) en ga dat ook zo afmaken. Dan even in de kasten op zoek naar iets te eten, en op de bank ploffen met een goed boek erbij. En ik denk ook mijn boze gevoel naar hem toe maar gewoon even toestaan, hoe lekker onterecht ook, zodat ik het een beetje kwijt ben zonder dat hij er last van heeft.
Ondertussen blijven de 'kernvragen' wel staan... Had ik in deze situatie meer van hem kunnen verwachten? Bijvoorbeeld dat hij zijn kater 'opzij' zou zetten en me alsnog aandacht geeft? Dat hij gisteren zijn drankgedrag wat had gematigd met het oog op vandaag? Mag je onterecht boos zijn (en de ander daarmee lastig vallen)? Is het goed of juist niet om soms over deze dingen ook lekker ruzie te maken? En ga ik over mijn grenzen heen?
Ik weet overigens dat dit echt maar een heel klein miniprobleem is, maar het geldt als voorbeeld voor een meer algemeen iets. Want het gaat nu vooral om dit voorval (wat ik overigens ook wel fijn vind!), maar het gaat mij dus meer om de kernvragen. Maarja, ik snap wel dat het waarschijnlijk heel moeilijk is om daar iets zinnigs over te zeggen.
zaterdag 5 juli 2008 om 19:47
Oja Pluk, ondanks dat ik me niet al te best voel nu, wil ik inderdaad niet sielug doen! Al zou hij hier iets 'verkeerds' in hebben gedaan, ik ben er zelf altijd ook nog!
Mhh en tegen hem zeggen dat ik teleurgesteld ben heb ik nu juist niet gedaan. En daarmee sla je misschien wel de spijker op de kop. Het enige wat ik namelijk zeg is dat ik de situatie vervelend vind, máár dat hij daar niks aan kan doen, dat ik hem begrijp, dat het aan mij ligt, enz. En das dus wel een beetje waar het om draait.
Ik wil niet tegen iemand zeggen dat diegene iets 'fout' doet ofzo. Ik kan altijd begrijpen waarom iemand zo doet, maar zeg er nooit bij dat ik dat wel heel vervelend vindt.
In deze situatie wil vriendlief bijvoorbeeld niet naar mij toe komen, omdat hij geen zin heeft om nu zijn spullen te pakken voor morgen en in de auto te stappen. Ik zeg dat ik dat begrijp en dat dit ook logisch is én dat ik dat ook niet erg vind. En dat laatste is dus niet waar! Maar dat wil ik niet zeggen, omdat ik niet wil dat hij zich rot voelt, of (en dat is denk ik nog erger) zich verplicht voelt om dan alsnog te komen.
Misschien dat het nu een beetje duidelijk wordt?
Mhh en tegen hem zeggen dat ik teleurgesteld ben heb ik nu juist niet gedaan. En daarmee sla je misschien wel de spijker op de kop. Het enige wat ik namelijk zeg is dat ik de situatie vervelend vind, máár dat hij daar niks aan kan doen, dat ik hem begrijp, dat het aan mij ligt, enz. En das dus wel een beetje waar het om draait.
Ik wil niet tegen iemand zeggen dat diegene iets 'fout' doet ofzo. Ik kan altijd begrijpen waarom iemand zo doet, maar zeg er nooit bij dat ik dat wel heel vervelend vindt.
In deze situatie wil vriendlief bijvoorbeeld niet naar mij toe komen, omdat hij geen zin heeft om nu zijn spullen te pakken voor morgen en in de auto te stappen. Ik zeg dat ik dat begrijp en dat dit ook logisch is én dat ik dat ook niet erg vind. En dat laatste is dus niet waar! Maar dat wil ik niet zeggen, omdat ik niet wil dat hij zich rot voelt, of (en dat is denk ik nog erger) zich verplicht voelt om dan alsnog te komen.
Misschien dat het nu een beetje duidelijk wordt?
zaterdag 5 juli 2008 om 19:50
Ik denk, dat het hem vooral in de verwachtingen naar elkaar toe zit. EN omdat je dat niet duidelijk uitspreekt, zul je in cirkeltjes blijven ronddraaien.
Als het altijd maar is van ach, we zien wel, we kijken wel hoe het loopt ja sorry heur, maar dan krijg je dus het risico op zuks. Onuitgesproken verwachtingen die niet waargemaakt worden. Nogmaals, heel vervelend, maar zie je het patroon? Miss ondanks dat jullie er beiden zo goed in zijn, zou je het eens niet op zn beloop moeten laten, maar er gewoon tenminste 1 avond in de week echt voor elkaar zijn. Geen andere dingen/vrienden/verplichtingen en moe zijn/kater hebben is ook uit den boze. Ik bedoel, in een relatie moet je zeker jezelf kunnen zijn, en dus soms moe, sjaggie etc. Maar je moet er ook in blijven investeren en er energie instoppen, anders werkt het echt neit hoor. Ik bedoel, zo doe je toch ook niet bij andere vrienden/dinnen? Kijk uit voor de routine/aannames en evt negatieve spiraal die er uit voort kunnen vloeien...
Als het altijd maar is van ach, we zien wel, we kijken wel hoe het loopt ja sorry heur, maar dan krijg je dus het risico op zuks. Onuitgesproken verwachtingen die niet waargemaakt worden. Nogmaals, heel vervelend, maar zie je het patroon? Miss ondanks dat jullie er beiden zo goed in zijn, zou je het eens niet op zn beloop moeten laten, maar er gewoon tenminste 1 avond in de week echt voor elkaar zijn. Geen andere dingen/vrienden/verplichtingen en moe zijn/kater hebben is ook uit den boze. Ik bedoel, in een relatie moet je zeker jezelf kunnen zijn, en dus soms moe, sjaggie etc. Maar je moet er ook in blijven investeren en er energie instoppen, anders werkt het echt neit hoor. Ik bedoel, zo doe je toch ook niet bij andere vrienden/dinnen? Kijk uit voor de routine/aannames en evt negatieve spiraal die er uit voort kunnen vloeien...
zaterdag 5 juli 2008 om 19:56
Oja en op je laatste post: eerlijk duurt het langst heh
Er is m.i. een verschil tussen zeggen dat je iets jammer vind (en vervolgens zeggen dat je je eigen plan trekt) of jammeren en drammen en eisen dat hij langs komt , ofzo.
Echt, oefen daarin. Je wilt toch ook dat je vriend eerlijk naar jou toe is?
En zou hij echt naar jou toevliegen als jij zegt dat je het jammer vindt dat vanavond een avondje voor 2 niet doorgaat? Miss vindt hij het ook wel jammer/stom van zichzelf en die kater. En snapt hij ook dat jullie het beter anders aan kunnen pakken. Maar zou hij meteen een schuldcomplex krijgen? Mwah denk het niet, tenzij jij misschien het drammende prinsesje uithangt
Dus eerlijk bespreken en leren ervan voor de volgende keer.
Er is m.i. een verschil tussen zeggen dat je iets jammer vind (en vervolgens zeggen dat je je eigen plan trekt) of jammeren en drammen en eisen dat hij langs komt , ofzo.
Echt, oefen daarin. Je wilt toch ook dat je vriend eerlijk naar jou toe is?
En zou hij echt naar jou toevliegen als jij zegt dat je het jammer vindt dat vanavond een avondje voor 2 niet doorgaat? Miss vindt hij het ook wel jammer/stom van zichzelf en die kater. En snapt hij ook dat jullie het beter anders aan kunnen pakken. Maar zou hij meteen een schuldcomplex krijgen? Mwah denk het niet, tenzij jij misschien het drammende prinsesje uithangt
Dus eerlijk bespreken en leren ervan voor de volgende keer.
anoniem_44033 wijzigde dit bericht op 05-07-2008 19:59
Reden: oeps, zin vergeten.
Reden: oeps, zin vergeten.
% gewijzigd
zaterdag 5 juli 2008 om 20:08
Ja, ik zie het patroon. En het is een beetje dubbel.
We zien elkaar meestal best vaak, al wisselt het flink doordat we allebei in ons werk korte periodes hebben waarin we het heel druk hebben. Maar meestal toch wel minimaal 3 avonden in de week en regelmatig wel meer.
Maar het is wel zo dat de afgelopen tijd dit vooral was dat de één laat op de avond binnen kwam vallen bij de ander, we dan allebei moe op de bank nog even tv kijken en dan naar bed gaan. Alhoewel we wel in zo'n periode bewust een 'beddag' plannen bijvoorbeeld of een avond ipv op de bank televisie kijken, uren in bad gaan zitten en kletsen.
Maar goed, misschien is dit nu wel een signaal dat we inderdaad te weinig bewust met elkaar zijn bezig geweest de afgelopen tijd. Allebei druk, ik niet zo lekker in mijn vel, allemaal redenen waarom vanavond juist zo belangrijk voor me was en ik heb dit inderdaad niet aangegeven.
Gelukkig heeft vriendlief nu vakantie en ik ook over een week. En is dit iets om goed te onthouden, helemaal omdat er samenwoonplannen zijn en dat dit dan dus helemaal belangrijk is. En ergens weet ik dat natuurlijk wel, maar het is goed om er ook aan herinnerd te worden en hier bewust mee bezig te zijn.
En dus ook dat het beter was geweest dat we al hadden gepraat over dit weekend, juist vanwege alle drukte hiervoor en dat we alleen vanavond echt tijd voor elkaar hadden. Dan had ik kunnen aangeven dat ik behoefte zou hebben aan echt gerichte tijd voor elkaar en vriend had kunnen aangeven dat hij waarschijnlijk een kater zou hebben enz.
Ondertussen besef ik me nu pas dat vanavond inderdaad belangrijk was voor "tijd voor elkaar", aangezien ik volgende week 3 avonden moet werken en het superdruk heb... Haha, is het meteen duidelijk hoe een goede planner ik ben en eigenlijk ook hoe we dus 'doordenderen' zonder aan elkaar te denken...
We zien elkaar meestal best vaak, al wisselt het flink doordat we allebei in ons werk korte periodes hebben waarin we het heel druk hebben. Maar meestal toch wel minimaal 3 avonden in de week en regelmatig wel meer.
Maar het is wel zo dat de afgelopen tijd dit vooral was dat de één laat op de avond binnen kwam vallen bij de ander, we dan allebei moe op de bank nog even tv kijken en dan naar bed gaan. Alhoewel we wel in zo'n periode bewust een 'beddag' plannen bijvoorbeeld of een avond ipv op de bank televisie kijken, uren in bad gaan zitten en kletsen.
Maar goed, misschien is dit nu wel een signaal dat we inderdaad te weinig bewust met elkaar zijn bezig geweest de afgelopen tijd. Allebei druk, ik niet zo lekker in mijn vel, allemaal redenen waarom vanavond juist zo belangrijk voor me was en ik heb dit inderdaad niet aangegeven.
Gelukkig heeft vriendlief nu vakantie en ik ook over een week. En is dit iets om goed te onthouden, helemaal omdat er samenwoonplannen zijn en dat dit dan dus helemaal belangrijk is. En ergens weet ik dat natuurlijk wel, maar het is goed om er ook aan herinnerd te worden en hier bewust mee bezig te zijn.
En dus ook dat het beter was geweest dat we al hadden gepraat over dit weekend, juist vanwege alle drukte hiervoor en dat we alleen vanavond echt tijd voor elkaar hadden. Dan had ik kunnen aangeven dat ik behoefte zou hebben aan echt gerichte tijd voor elkaar en vriend had kunnen aangeven dat hij waarschijnlijk een kater zou hebben enz.
Ondertussen besef ik me nu pas dat vanavond inderdaad belangrijk was voor "tijd voor elkaar", aangezien ik volgende week 3 avonden moet werken en het superdruk heb... Haha, is het meteen duidelijk hoe een goede planner ik ben en eigenlijk ook hoe we dus 'doordenderen' zonder aan elkaar te denken...
zaterdag 5 juli 2008 om 20:16
Wow, dat laatste wilde ik dus net smsen aan vriendlief, dat we daar voortaan toch wat beter op moesten letten, en toen belde hij dat hij zijn spullen had ingepakt en toch naar me toekomt En nee, ik heb echt niet gedramt of sielug gedaan
Maar Pluk, dat betekent niet dat ik niet alsnog je advies ter harte neem en zal dat, op een geschikter moment, ook zeker nog met hem bespreken. Thx!
Maar Pluk, dat betekent niet dat ik niet alsnog je advies ter harte neem en zal dat, op een geschikter moment, ook zeker nog met hem bespreken. Thx!
zaterdag 5 juli 2008 om 20:19
Gelukkig dat je het zelf beseft, dat je het doorhebt. Ik hoop dat je een beetje opgelucht bent/ cq je ei kwijt bent. Kan je onbezorgd genieten van je avondje en je (op)nieuw verworven inzichten
Probeer in de toekomst er iig ook bewuster mee om te gaan, eerder dingen een halt toeroepen, of gewoon een standaard vast avondje te plannen. Word je een gelukkiger mens van, heus ;
succes ermee
Probeer in de toekomst er iig ook bewuster mee om te gaan, eerder dingen een halt toeroepen, of gewoon een standaard vast avondje te plannen. Word je een gelukkiger mens van, heus ;
succes ermee
zaterdag 5 juli 2008 om 21:11
quote:Halvemaan schreef op 05 juli 2008 @ 19:14:
. Ik heb okay gezegd, nee ik vind het niet erg, ik weet toch niet wat ik moet doen, enz.
Maar het is helemaal niet okay! Is het terecht dat ik vind dat ik hem (met zijn kater) nu niet kan opzadelen met een verdrietige vriendin die zijn aandacht nodig heeft? Of is dit zoiets van je moet je eigen grenzen stellen en dit mag je best van hem verwachten? Ik weet het echt niet. Neig heel erg naar dat dit mijn probleem is, wat ik zelf heb veroorzaakt en dat ik er dus zelf maar mee moet dealen en hem er niet mee moet lastig vallen.
...
Ik denk dat je een stuk helderheid zou kunnen creeren. Helder zijn in wat je wilt en wat je voelt, en dat ook op die manier communiceren.
Feit is dat je teleurgesteld bent.
en hoe reageer jij ?
Je geeft aan dat het niet erg is, dat je het allemaal wel snapt, en je gaat mee met elke reden die hij geeft om niet te komen.
Naderhand baal je als een stekker, omdat het voor jou wel erg is, want je weet niet waar je aan toe bent op deze manier,en wat je kunt verwachten.
Je had ook aan kunnen geven dat je het wel vervelend vind.Dat je snapt dat hij niet "optimaal" functioneerd met een kater, maar dat dat "snappen" niet inhoudt dat je daarom niet teleurgesteld bent.
Ik krijg het gevoel dat jij je zo begripvol opstelt, dat jij daar compleet alle grenzen in verliest. Inleven in een ander is mooi, maar dat houdt niet in, dat je jezelf helemaal moet verliezen in dat proces.
Als je een relatie hebt, en die ander doet iets waar jij last van hebt, dan mag je dat prima aangeven. Het feit dat je het aangeeft in een gesprek, houdt niet automatisch in dat die ander dat dan nooit meer zal doen. Het zorgt er wel voor dat die ander weet wat je voelt, en daar op kan anticiperen.
Als jij niet verteld wat je voelt, als je niet eerlijk bent in jou reacties naar hem en naar jou toe, als jij niet aangeeft waar jou grenzen liggen, dan leer je hem aan dat hij geen rekening met jou hoeft te houden, omdat je alles wel goed vind.
Dan blijf je jezelf regelmatig gefrustreerd terug vinden in een situatie waar je helemaal niet voor gekozen hebt, maar waar je niets van durft te zeggen omdat je niet eerder aan de bel hebt getrokken.
Jojanneke.
. Ik heb okay gezegd, nee ik vind het niet erg, ik weet toch niet wat ik moet doen, enz.
Maar het is helemaal niet okay! Is het terecht dat ik vind dat ik hem (met zijn kater) nu niet kan opzadelen met een verdrietige vriendin die zijn aandacht nodig heeft? Of is dit zoiets van je moet je eigen grenzen stellen en dit mag je best van hem verwachten? Ik weet het echt niet. Neig heel erg naar dat dit mijn probleem is, wat ik zelf heb veroorzaakt en dat ik er dus zelf maar mee moet dealen en hem er niet mee moet lastig vallen.
...
Ik denk dat je een stuk helderheid zou kunnen creeren. Helder zijn in wat je wilt en wat je voelt, en dat ook op die manier communiceren.
Feit is dat je teleurgesteld bent.
en hoe reageer jij ?
Je geeft aan dat het niet erg is, dat je het allemaal wel snapt, en je gaat mee met elke reden die hij geeft om niet te komen.
Naderhand baal je als een stekker, omdat het voor jou wel erg is, want je weet niet waar je aan toe bent op deze manier,en wat je kunt verwachten.
Je had ook aan kunnen geven dat je het wel vervelend vind.Dat je snapt dat hij niet "optimaal" functioneerd met een kater, maar dat dat "snappen" niet inhoudt dat je daarom niet teleurgesteld bent.
Ik krijg het gevoel dat jij je zo begripvol opstelt, dat jij daar compleet alle grenzen in verliest. Inleven in een ander is mooi, maar dat houdt niet in, dat je jezelf helemaal moet verliezen in dat proces.
Als je een relatie hebt, en die ander doet iets waar jij last van hebt, dan mag je dat prima aangeven. Het feit dat je het aangeeft in een gesprek, houdt niet automatisch in dat die ander dat dan nooit meer zal doen. Het zorgt er wel voor dat die ander weet wat je voelt, en daar op kan anticiperen.
Als jij niet verteld wat je voelt, als je niet eerlijk bent in jou reacties naar hem en naar jou toe, als jij niet aangeeft waar jou grenzen liggen, dan leer je hem aan dat hij geen rekening met jou hoeft te houden, omdat je alles wel goed vind.
Dan blijf je jezelf regelmatig gefrustreerd terug vinden in een situatie waar je helemaal niet voor gekozen hebt, maar waar je niets van durft te zeggen omdat je niet eerder aan de bel hebt getrokken.
Jojanneke.
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zaterdag 5 juli 2008 om 21:39
Ik krijg het gevoel dat jij je zo begripvol opstelt, dat jij daar compleet alle grenzen in verliest. Inleven in een ander is mooi, maar dat houdt niet in, dat je jezelf helemaal moet verliezen in dat proces.
Als je een relatie hebt, en die ander doet iets waar jij last van hebt, dan mag je dat prima aangeven. Het feit dat je het aangeeft in een gesprek, houdt niet automatisch in dat die ander dat dan nooit meer zal doen. Het zorgt er wel voor dat die ander weet wat je voelt, en daar op kan anticiperen.
Als jij niet verteld wat je voelt, als je niet eerlijk bent in jou reacties naar hem en naar jou toe, als jij niet aangeeft waar jou grenzen liggen, dan leer je hem aan dat hij geen rekening met jou hoeft te houden, omdat je alles wel goed vind.
Dan blijf je jezelf regelmatig gefrustreerd terug vinden in een situatie waar je helemaal niet voor gekozen hebt, maar waar je niets van durft te zeggen omdat je niet eerder aan de bel hebt getrokken.
Jojanneke.[/quote]
Jij slaat de spijker op zijn kop. Dit is tenminste echt van toepassing op mij, en ik zit er ook vaak mee in knel!
Door deze reactie zie ik in dat ik ook 'verkeerd' bezig ben, en ik vaak teleurgesteld of boos ben, terwijl ik het misschien zelf in de hand werk door mn mond niet open te doen!
Als je een relatie hebt, en die ander doet iets waar jij last van hebt, dan mag je dat prima aangeven. Het feit dat je het aangeeft in een gesprek, houdt niet automatisch in dat die ander dat dan nooit meer zal doen. Het zorgt er wel voor dat die ander weet wat je voelt, en daar op kan anticiperen.
Als jij niet verteld wat je voelt, als je niet eerlijk bent in jou reacties naar hem en naar jou toe, als jij niet aangeeft waar jou grenzen liggen, dan leer je hem aan dat hij geen rekening met jou hoeft te houden, omdat je alles wel goed vind.
Dan blijf je jezelf regelmatig gefrustreerd terug vinden in een situatie waar je helemaal niet voor gekozen hebt, maar waar je niets van durft te zeggen omdat je niet eerder aan de bel hebt getrokken.
Jojanneke.[/quote]
Jij slaat de spijker op zijn kop. Dit is tenminste echt van toepassing op mij, en ik zit er ook vaak mee in knel!
Door deze reactie zie ik in dat ik ook 'verkeerd' bezig ben, en ik vaak teleurgesteld of boos ben, terwijl ik het misschien zelf in de hand werk door mn mond niet open te doen!
zaterdag 5 juli 2008 om 22:34
quote:jojanneke66 schreef op 05 juli 2008 @ 21:11:
[...]
Ik denk dat je een stuk helderheid zou kunnen creeren. Helder zijn in wat je wilt en wat je voelt, en dat ook op die manier communiceren.
Feit is dat je teleurgesteld bent.
en hoe reageer jij ?
Je geeft aan dat het niet erg is, dat je het allemaal wel snapt, en je gaat mee met elke reden die hij geeft om niet te komen.
Naderhand baal je als een stekker, omdat het voor jou wel erg is, want je weet niet waar je aan toe bent op deze manier,en wat je kunt verwachten.
Je had ook aan kunnen geven dat je het wel vervelend vind.Dat je snapt dat hij niet "optimaal" functioneerd met een kater, maar dat dat "snappen" niet inhoudt dat je daarom niet teleurgesteld bent.
Ik krijg het gevoel dat jij je zo begripvol opstelt, dat jij daar compleet alle grenzen in verliest. Inleven in een ander is mooi, maar dat houdt niet in, dat je jezelf helemaal moet verliezen in dat proces.
Als je een relatie hebt, en die ander doet iets waar jij last van hebt, dan mag je dat prima aangeven. Het feit dat je het aangeeft in een gesprek, houdt niet automatisch in dat die ander dat dan nooit meer zal doen. Het zorgt er wel voor dat die ander weet wat je voelt, en daar op kan anticiperen.
Als jij niet verteld wat je voelt, als je niet eerlijk bent in jou reacties naar hem en naar jou toe, als jij niet aangeeft waar jou grenzen liggen, dan leer je hem aan dat hij geen rekening met jou hoeft te houden, omdat je alles wel goed vind.
Dan blijf je jezelf regelmatig gefrustreerd terug vinden in een situatie waar je helemaal niet voor gekozen hebt, maar waar je niets van durft te zeggen omdat je niet eerder aan de bel hebt getrokken.
Jojanneke.Ik kan me zo voorstellen dat het heul heul eng klinkt. Maar ik denk dat je het eens een keer moet proberen (oefen het vantevoren, haal een paar keer diep adem).... en dan.... zul je zien dat de wereld niet vergaat, maar dat er miss wel een positieve reactie op komt waarin die ander eens begrip voor jouw reactie/emotie toont. Alleen nog even een kwestie van oplossinkje bedenken en dan zijn beide partijen tevreden zonder dat het bij `1 v/d 2 nog knaagt of iets. Wat een opluchting is dat zeg, kan je je dat voorstellen? Ik ga het ook weer eens wat vaker in de praktijk brengen denk ik, lijkt me strak plan
[...]
Ik denk dat je een stuk helderheid zou kunnen creeren. Helder zijn in wat je wilt en wat je voelt, en dat ook op die manier communiceren.
Feit is dat je teleurgesteld bent.
en hoe reageer jij ?
Je geeft aan dat het niet erg is, dat je het allemaal wel snapt, en je gaat mee met elke reden die hij geeft om niet te komen.
Naderhand baal je als een stekker, omdat het voor jou wel erg is, want je weet niet waar je aan toe bent op deze manier,en wat je kunt verwachten.
Je had ook aan kunnen geven dat je het wel vervelend vind.Dat je snapt dat hij niet "optimaal" functioneerd met een kater, maar dat dat "snappen" niet inhoudt dat je daarom niet teleurgesteld bent.
Ik krijg het gevoel dat jij je zo begripvol opstelt, dat jij daar compleet alle grenzen in verliest. Inleven in een ander is mooi, maar dat houdt niet in, dat je jezelf helemaal moet verliezen in dat proces.
Als je een relatie hebt, en die ander doet iets waar jij last van hebt, dan mag je dat prima aangeven. Het feit dat je het aangeeft in een gesprek, houdt niet automatisch in dat die ander dat dan nooit meer zal doen. Het zorgt er wel voor dat die ander weet wat je voelt, en daar op kan anticiperen.
Als jij niet verteld wat je voelt, als je niet eerlijk bent in jou reacties naar hem en naar jou toe, als jij niet aangeeft waar jou grenzen liggen, dan leer je hem aan dat hij geen rekening met jou hoeft te houden, omdat je alles wel goed vind.
Dan blijf je jezelf regelmatig gefrustreerd terug vinden in een situatie waar je helemaal niet voor gekozen hebt, maar waar je niets van durft te zeggen omdat je niet eerder aan de bel hebt getrokken.
Jojanneke.Ik kan me zo voorstellen dat het heul heul eng klinkt. Maar ik denk dat je het eens een keer moet proberen (oefen het vantevoren, haal een paar keer diep adem).... en dan.... zul je zien dat de wereld niet vergaat, maar dat er miss wel een positieve reactie op komt waarin die ander eens begrip voor jouw reactie/emotie toont. Alleen nog even een kwestie van oplossinkje bedenken en dan zijn beide partijen tevreden zonder dat het bij `1 v/d 2 nog knaagt of iets. Wat een opluchting is dat zeg, kan je je dat voorstellen? Ik ga het ook weer eens wat vaker in de praktijk brengen denk ik, lijkt me strak plan
zondag 6 juli 2008 om 10:16
Mooi stukje Jojanekke (en fijn dat de rest er ook iets aan heeft )
Ik denk ook dat het idd datgene is wat jij zegt; dat ik mijn grenzen verlies in het begripvol opstellen. En ik koppel inderdaad mijn begrip dan aan dat ik niet boos/teleurgesteld mag zijn. En dat doe ik dan dus fout, dat kan los van elkaar staan. Dus dat ik idd kan zeggen: ik begrijp je, maar dat neemt niet weg dat ik boos ben.
Pff maar dat zal inderdaad wel even oefenen worden Ik vind het gewoon niet fijn wanneer iemand zich rot voelt omdat ik boos ben. Zelfs wanneer ik het ooit zeg, krabbel ik meestal binnen een paar seconden weer terug (goh, met het "maar ik snap je wel..." enz) Ik heb ook een ontzettende hekel aan ruzie dus dat probeer ik ook te voorkomen, of als het al aan de gang is zo snel mogelijk over te laten zijn.
Maar ga het toch echt proberen, want het is en beter voor mezelf, dat er niks blijft knagen, en de ander weet inderdaad ook beter wat ik graag zou willen.
Ik denk ook dat het idd datgene is wat jij zegt; dat ik mijn grenzen verlies in het begripvol opstellen. En ik koppel inderdaad mijn begrip dan aan dat ik niet boos/teleurgesteld mag zijn. En dat doe ik dan dus fout, dat kan los van elkaar staan. Dus dat ik idd kan zeggen: ik begrijp je, maar dat neemt niet weg dat ik boos ben.
Pff maar dat zal inderdaad wel even oefenen worden Ik vind het gewoon niet fijn wanneer iemand zich rot voelt omdat ik boos ben. Zelfs wanneer ik het ooit zeg, krabbel ik meestal binnen een paar seconden weer terug (goh, met het "maar ik snap je wel..." enz) Ik heb ook een ontzettende hekel aan ruzie dus dat probeer ik ook te voorkomen, of als het al aan de gang is zo snel mogelijk over te laten zijn.
Maar ga het toch echt proberen, want het is en beter voor mezelf, dat er niks blijft knagen, en de ander weet inderdaad ook beter wat ik graag zou willen.
zondag 6 juli 2008 om 18:51
Dan begin je met oefenen op veilige plaatsen.
Denk aan winkels.
"Juffrouw, Ik wil graag die zonnebloem van de aanbieding.
Die is er niet meer? Oh, dat vind ik er vervelend, ik ben speciaal voor die zonnebloem hiernaar toe gekomen.
Ah, er zijn er maar 15 geleverd. Ja,ik snap dat dat ook vervelend voor u is, maar hoe gaan we dat nu oplossen? "
Denk aan de telefoon :
( vriendin, zus, oom, tante broer leverancier belt)
Hey, leuk dat je belt. Jammergenoeg ben ik nu even bezig. Zou je me met 10 minuten/1 uur/ 1 dag terug kunnen bellen? Ik heb nu geen tijd.
Denk aan je werk :
Hey,zou je dit en dit voor me willen doen ( uitgesproken met de verwachting dat je "dit en dit" meteen gaat doen)
Antwoord : Daar wil ik even overnadenken. Ik ga kijken hoe het met mijn planning staat, en dan neem ik contact met je op.
Dit zijn een aantal simpele situaties waarin jij kunt oefenen met het aangeven van jou grenzen, en waarin je kunt ervaren, dat als je dat doet, de wereld gewoon door draait, en de mensen daar geen moeite mee hebben.
Probeer het maar eens
JOjanneke
Denk aan winkels.
"Juffrouw, Ik wil graag die zonnebloem van de aanbieding.
Die is er niet meer? Oh, dat vind ik er vervelend, ik ben speciaal voor die zonnebloem hiernaar toe gekomen.
Ah, er zijn er maar 15 geleverd. Ja,ik snap dat dat ook vervelend voor u is, maar hoe gaan we dat nu oplossen? "
Denk aan de telefoon :
( vriendin, zus, oom, tante broer leverancier belt)
Hey, leuk dat je belt. Jammergenoeg ben ik nu even bezig. Zou je me met 10 minuten/1 uur/ 1 dag terug kunnen bellen? Ik heb nu geen tijd.
Denk aan je werk :
Hey,zou je dit en dit voor me willen doen ( uitgesproken met de verwachting dat je "dit en dit" meteen gaat doen)
Antwoord : Daar wil ik even overnadenken. Ik ga kijken hoe het met mijn planning staat, en dan neem ik contact met je op.
Dit zijn een aantal simpele situaties waarin jij kunt oefenen met het aangeven van jou grenzen, en waarin je kunt ervaren, dat als je dat doet, de wereld gewoon door draait, en de mensen daar geen moeite mee hebben.
Probeer het maar eens
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 13 juli 2008 om 14:30
zondag 13 juli 2008 om 14:59
Ik herken dit ook wel.
Bij mij is het wel iets anders, ik ben niet echt een pleaser, en ben zeker assertief.
Maar vind het in dit soort situaties ook lastig. als hij bijv. niet vraagt naar iets of teveel zou drinken en een kater heeft waardoor we niet afspreken.. Dan heb ik snel het gevoel dat ik blijkbaar niet belangrijk genoeg ben en dat hij geen rekening met mij houdt.
Ik maak het dan meteen zo persoonlijk, baal daar wel van van mezelf, want het is mijn eigen onzekerheid, denk ik.
En ik krop die dingetjes ook op en transformeer dan bij een klein voorvalletje in een soort dramaqueen (niet een hele erge hoor..) en dan komt alles eruit, nogal overtokken..
Mijn vriend kan daar echt niks mee en dat begrijp ik dan ook wel weer (later)
Bij mij is het wel iets anders, ik ben niet echt een pleaser, en ben zeker assertief.
Maar vind het in dit soort situaties ook lastig. als hij bijv. niet vraagt naar iets of teveel zou drinken en een kater heeft waardoor we niet afspreken.. Dan heb ik snel het gevoel dat ik blijkbaar niet belangrijk genoeg ben en dat hij geen rekening met mij houdt.
Ik maak het dan meteen zo persoonlijk, baal daar wel van van mezelf, want het is mijn eigen onzekerheid, denk ik.
En ik krop die dingetjes ook op en transformeer dan bij een klein voorvalletje in een soort dramaqueen (niet een hele erge hoor..) en dan komt alles eruit, nogal overtokken..
Mijn vriend kan daar echt niks mee en dat begrijp ik dan ook wel weer (later)
maandag 14 juli 2008 om 14:35
Inq; wat ik eruit haal is dat je en heel veel op jezelf betrekt, en alles opspaart en het er in één keer uitgooit.
Is voor mij ook herkenbaar, maar ik ben daar wel 'beter' in geworden.
Wanneer ik dingen op mezelf betrek probeer ik me altijd voor te stellen hoe de situatie andersom was geweest. Bvb met die kater. Wat zou jij gedacht hebben als jij degene was op stap met vriendinnen en (te)veel zou drinken? Zou je dan nadenken over dat het drinken belangrijker is dan je vriend? Of zou je die twee dingen niet eens met elkaar verbinden?
Ik spaarde eerst ook kleine dingen op en klapte het er in één keer uit, en dat ook nog vaak op een moment dat ruzie maken absoluut niet handig is (voor het slapen gaan, of vriendlief drukke dag gehad, enz).
Wanneer er nu kleine ergernissen zijn probeer ik die meteen even op een luchtige manier te zeggen.
En ik probeer hetgene waar ik echt mee zit, uit te stellen tot een goed moment. Voorbeeld: een tijd geleden had mijn vriend het ontzettend druk op zijn werk. Hij reageerde alles op mij af en ik kon absoluut niks goed doen. Adviezen mochten niet, als ik (lief bedoeld) een kop thee bracht kreeg ik een snauw, enz. Ik wist dat wanneer ik op dat moment dit aan ging kaarten, er absoluut geen gesprek mogelijk zou zijn. Dus heb ik een paar dagen 'ja en amen' gezegd, en toen pas hem verteld hoe ik me eronder voelde. Toen was ik wel flink boos en in tranen, maar had hij de rust om wel naar me te luisteren en hebben we er uiteindelijk een constructief gesprek over gehad.
Ik ben hier al wel wat langer mee bezig, maar opzich is het niet eens zo moeilijk als het lijkt. Als je hier bewust mee omgaat is het niet zo heel moeilijk om jezelf te 'beheersen'. (Al lukt het me niet altijd hoor, mijn vriend maakt nu nog grapjes over het feit dat ik hem een paar nachten geleden uren heb wakker gehouden om iets kleins )
Is voor mij ook herkenbaar, maar ik ben daar wel 'beter' in geworden.
Wanneer ik dingen op mezelf betrek probeer ik me altijd voor te stellen hoe de situatie andersom was geweest. Bvb met die kater. Wat zou jij gedacht hebben als jij degene was op stap met vriendinnen en (te)veel zou drinken? Zou je dan nadenken over dat het drinken belangrijker is dan je vriend? Of zou je die twee dingen niet eens met elkaar verbinden?
Ik spaarde eerst ook kleine dingen op en klapte het er in één keer uit, en dat ook nog vaak op een moment dat ruzie maken absoluut niet handig is (voor het slapen gaan, of vriendlief drukke dag gehad, enz).
Wanneer er nu kleine ergernissen zijn probeer ik die meteen even op een luchtige manier te zeggen.
En ik probeer hetgene waar ik echt mee zit, uit te stellen tot een goed moment. Voorbeeld: een tijd geleden had mijn vriend het ontzettend druk op zijn werk. Hij reageerde alles op mij af en ik kon absoluut niks goed doen. Adviezen mochten niet, als ik (lief bedoeld) een kop thee bracht kreeg ik een snauw, enz. Ik wist dat wanneer ik op dat moment dit aan ging kaarten, er absoluut geen gesprek mogelijk zou zijn. Dus heb ik een paar dagen 'ja en amen' gezegd, en toen pas hem verteld hoe ik me eronder voelde. Toen was ik wel flink boos en in tranen, maar had hij de rust om wel naar me te luisteren en hebben we er uiteindelijk een constructief gesprek over gehad.
Ik ben hier al wel wat langer mee bezig, maar opzich is het niet eens zo moeilijk als het lijkt. Als je hier bewust mee omgaat is het niet zo heel moeilijk om jezelf te 'beheersen'. (Al lukt het me niet altijd hoor, mijn vriend maakt nu nog grapjes over het feit dat ik hem een paar nachten geleden uren heb wakker gehouden om iets kleins )
maandag 14 juli 2008 om 18:04
Oh.. herkenbaar; dingen ter sprake brengen op een niet zo handig tijdstip. Voor mijn gevoel moet ik het dan op dat moment zeggen en kan het niet wachten, terwijl dat onzin is (of juist omdat ik alles opspaar heb ik dat gevoel misschien wel)
Ik ben over het algemeen een zelfverzekerd iemand, maar op dit punt mis ik dan even die overtuiging en betrek het inderdaad teveel op mezelf.
Vind het een goeie dat je zegt dat het ook gewoon met beheersing te maken heeft! Ga het proberen!
Ik ben over het algemeen een zelfverzekerd iemand, maar op dit punt mis ik dan even die overtuiging en betrek het inderdaad teveel op mezelf.
Vind het een goeie dat je zegt dat het ook gewoon met beheersing te maken heeft! Ga het proberen!
