Bang voor dat onderzoek

Ha Dolores,



Zo'n coloscopy is zeker niet niks, maar het is ook echt niet zo erg als dat jij je nu voorstelt, en vooral ook niet iets om je voor te schamen.



Ik heb in mijn twee scopieën tot nu toe niet echt pijn gehad, en het roesje werkt briljant want je wordt er volledig onverschillig door. Wanneer je toch iets ongemakkelijks voelt (nog niet eens echt pijn) geef je het aan ('ze' zullen het vaak ook opmerken en je vragen hoe het gaat) en in mijn ervaring spuiten 'ze' dan direct wat bij. Je krijgt vooraf een 'vaste lijn' op je arm, dus dat is binnen seconden en zonder nieuwe naalden gepiept. Ergens is het zelfs wel leuk, vond ik dan. Voor mijn gevoel ben ik de eerste keer de hele tijd helder gebleven, maar dat bleek achteraf (door erover te praten met een familielid welke als arts, met mijn toestemming aanwezig was (na behoorlijk wat aandringen, ze laten je begeleidende persoon normaal gesproken absoluut niet toe bij de procedure zelf)) toch niet helemaal waar te zijn geweest.



Weet je al wie je mee gaat vragen? Zorg dat dit iemand is waar je je veilig bij voelt, maar aan de andere kant hoeft deze persoon ook echt niet veel te doen. Bij mijn laatste scopie was mijn toenmalige vriendje (net een paar maanden aan) mee. Hij mocht niet eens mijn rolstoel duwen. Wel was ik erg blij om hem even te zien voordat ik weer in slaap viel. De begeleidende persoon is er vooral om te zorgen dat je veilig thuis komt als je (na een paar uur slaap) weer opstaat en naar huis gaat. Over een maand of twee krijg ik mijn derde scopie, voor het eerst in het buitenland waar ik sinds kort woon. Ik ben van plan om een collega te vragen als begeleiding. Ergens heel intiem, maar aan de andere kant niet echt een big deal (vind ik), want vooral een kwestie van veiligheid op de terugweg.



Eigenlijk is het laxeren vooraf het meest vervelende, niet eens zozeer vanwege het vele op de wc zitten, maar vooral vanwege het vieze vieze drankje. Als er niemand bij je is, kun je die dag/avond een topic hier openen voor ondersteuning, daar zijn er al een aantal van geweest ook in de afgelopen jaren. Eea hangt een beetje af van welk 'prepmiddel' je krijgt (vraag of je picoprep kunt krijgen! Dat is vrij nieuw, wordt in sommige ziekenhuizen getest, in anderen nog niet, maar het is minder liters drinken, en daarom best heel fijn). Op de prepdag: wees lief voor jezelf en maak binnen het dieet lekker eten voor jezelf (voor mij: echt lekker vers wit brood met goede kalkoenfilet, bijvoorbeeld). Zorg voor een opgeladen ipad of laptop met internet en series of films voor op de wc. Zet daar ook een krukje of iets dergelijks neer om spullen op te zetten zodat je er langere tijd relaxed kunt zitten als dat nodig is. Het drankje is dus ontzettend vies. Je proeft minder als het koud is. Zet daarom de nacht van tevoren al water in de koelkast om het de volgende mee aan te maken. Met ijsklontjes kun je je smaakpapillen verdoven voordat je een slok neemt. Het drankje zelf kun je nog wat opfrissen door er citroen/limoen bij in te knijpen, rietjes helpen om het direct achter in je keel te zuigen (zodat het minder op je smaakpapillen terecht komt). Zorg voor de eerste keer dat je dat alles in huis hebt zodat je kunt uitvogelen wat voor jou het beste werkt. Sta jezelf toe om volledig te indulgen in allerlei dingen die maar een klein beetje helpen, zolang je je aan het programma houdt mag je die uren zoveel dramaqueenen als je wil (dat is in ieder geval wat ík doe wanneer ik moet laxeren ).



Wat betreft 'ongelukjes': de eerste keer was ik best bang toen ik een paar uur voor vertrek nog volop op de wc zat, maar tot nu toe hield het beide keren bijtijds op, en op het laatst spuit je (raar maar waar, gekke ervaring ook) eigenlijk alleen maar water. Bovenal: zelfs al zou je wat verliezen op het verkeerde moment (maar dat zal je hoogstwaarschijnlijk niet, het programma is redelijk goed uitgedacht), dan zal niemand je dat kwalijk nemen.



Neem zeker ook wat te eten mee naar het ziekenhuis (voorverpakte sandwich, liga of sultana's desnoods) voor wanneer je weer wakker wordt, want je zult hongerig zijn (of dwing je begeleider om met je een omweg te maken naar de broodjeszaak naast het ziekenhuis, maar doe dat alleen als de kans dat je daar collega's tegenkomt waartegen je in je halve roes (die je zelf niet doorhebt) ongenegeerd gaat lopen kwebbelen, verwaarloosbaar is - ik spreek uit ervaring ) Kies lekker zittende kleding om mee te nemen, en een prettig nachthemd of lang t-shirt voor tijdens. Vlak voor de behandeling moet je je (in een apart kamertje) uitkleden zodat enkel nog je bovenlijf bedekt is, een pyjama/broek combinatie (met relatief kort bovenstuk) vind ik daarom minder prettig. Neem één grote tas mee, waar je ook je kleren en jas bij in kunt stoppen, deze blijft bij je op je (verrijdbare) bed liggen, en mocht je van bed wisselen, dan zorgt 'men' dat de tas met je meegaat.



Het genetische onderzoek... ik kan me goed voorstellen dat je daar even over wilt nadenken, maar ik zou dat uitstellen tot na de scopie (als dat kan?) en een beslissing niet laten afhangen van hypotheken (maar dat ben ik).



Doe eerst die scopie, en weet vooral dat er niks, maar dan ook niks, is om je voor te schamen! Ook al is het inderdaad best een beetje eng (vooral de eerste keer): laat het over je heen komen.

Vraag om een roesje, dan merk je er niks van. Laxeren is vervelend maar maak het jezelf zo aangenaam mogelijk. En geef jezelf een beloning na afloop. Ik krijg elke twee jaar een scopie omdat ik de darmziekte Colitis Ulcerosa heb. Als je nog vragen hebt, dan hoor ikhet wel.



Ik snap alleen het rolstoelgedeelte niet. Ik heb in al die jaren nog nooit in een rolstoel gezeten na afloop. Je kunt toch gewoon lopen na afloop?

Dat slapen achteraf is ook niet standaard. Dat was vervelend, ik viel tijdens het rijden uit de onderzoekskamer al in slaap maar dat mocht niet.

Cup a soup en dan moest je weer naar huis.



Onderzoek zelf valt echt mee.

Ik vond de voorbereiding ( laxeren) vervelender dan het onderzoek zelf. door het roesje merk je er niks van.

Die camera doet geen pijn, dat voel je echt niet door dat roesje.



Wat dat erfelijkheidsonderzoek betreft: dat van die hypotheek is iets om over na te denken, maar is een hypotheek überhaupt realistisch gezien de gezondheid van je partner? Zou de hypotheek helemaal op jouw naam komen?

Het is namelijk niet zozeer de hypotheek zelf die het probleem is, maar de bijbehorende levensverzekering. En om die af te sluiten moet je een vragenlijst invullen waarin ook gevraagd wordt naar de gezondheid van bloedverwanten en of bijvoorbeeld kanker in je familie voor komt. Die vragen krijg je dan toch, of jij nou dat erfelijkheidsonderzoek hebt laten doen of niet.



De andere kant van dat erfelijkheidsonderzoek is natuurlijk ook dat er uit kàn komen dat jij geen verhoogd risico loopt. Dan kun jij op zo'n vragenlijst invullen dat kanker wel in jouw familie voor komt maar dat jij dankzij dat onderzoek zeker weet geen extra risico te lopen.



Ik snap je dilemma wel hoor, ik zit met hetzelfde voor mijn zoon. Ik heb een aangeboren hersenafwijking die mogelijk erfelijk is. En we zien steeds meer signalen bij mijn zoon dat hij het mogelijk ook heeft. Maar omdat het geen levensbedreigende aandoening is (in tegenstelling tot bij jou natuurlijk) en een eerdere diagnose niets veranderd qua behandeling of levensverwachting, laten we het nog niet onderzoeken. Juist omdat verzekeringen en banken er naar mogen vragen en als je het weet móet je het zeggen en dan mogen zij je afwijzen ook al is daar medisch geen reden voor.



Maar denk nog eens goed na over dat erfelijkheidsonderzoek. Het niet doen alleen vanwege hypotheek snap ik wel maar het gaat bij jou dus wel om iets dat beter behandeld kan worden als ze er vroeger bij zijn. En gezond in een huurhuis lijkt me altijd nog fijner als ziek in een koophuis.

Zo'n onderzoek is niet het leukste onderzoek wat er is, maar ook niet zo dramatisch.



Maar ik vind het zorgelijker dat je het onderzoek eigenlijk niet wilt doen. Je vader is aan een erfelijke vorm van darmkanker gestorven. Dit is niet zo vervelende als het hebben van de erfelijke vorm van borstkanker.



Ik snap dat je eerst de hypotheek wilt regelen. Maar ik weet niet hoe oud je bent. Ik zou graag WEL willen weten of dat ik erfelijk belast ben met deze kanker of niet. Want wanneer dit zo is, dan kan je goed in de gaten gehouden worden en kan er behandeld worden voordat het te laat is.



Wordt je verder niet begeleid in het maken van de beslissing? Ga eens praten met je huisarts, ook om te weten wat de consequenties zijn van het wel of niet doen van de onderzoeken. Of om deze onderzoeken uit te stellen tot na het kopen van een huis.

Die rolstoel is echt niet nodig hoor! Je moet iemand meenemen omdat je niet zelf mag terugrijden. Maar je kan gewoon lopen. Wel ben je na afloop wat wazig. Ik weet zelf nooit meer wat ik in de uren erna gezegd heb. Het onderzoek zelf stelt echt niets voor. Laxeren vind ik het vervelendst.

@Dolores,





Als jij zorgt dat de benodigde hypotheek onder de <80% van de MW ligt (=aankoopprijs), dus stel je koopt een huis van 100.000 en je wilt maar een hypotheek van 79.000 bij de bank.



dan is een levensverzekering niet verplicht, want dan dekt je spaargeld wat je erin zit ook als een soort "onderpand".

Ik vond het laxeren erger dan het onderzoek zelf! Ik kreeg een roesje en je kon aangeven dat wanneer het pijn deed, je extra pijnstilling kreeg. Van het onderzoek zelf herinner ik mij nog wat flarden door de roes. Ook vond ik dat het onderzoek zo weer voorbij was.



In ieder geval wil ik je heel veel sterkte wensen, ik begrijp je angst!

Ach, lijkt me best wel interessant om daar te liggen en om je heen te kijken wat ze allemaal aan het doen zijn. Als je met interesse kijkt dan heb je veel minder last van angst en pijn; wist je dat?



Bovendien weten ze heel goed wat voor de mensen aanvaardbaar is, waar de pijndrempel ligt, dus daar kan je vanuit gaan, totdat het tegendeel bewezen is.

Schamen hoef je je alleen maar als je daar ligt door: eigen stommiteit, of doordat je wel heel foute dingen hebt gedaan waardoor je dat onderzoek moet krijgen. Lijkt me bij jou niet het geval te zijn, dus schaamte is niet nodig (maar wel wat voorstelbaar)

sterkte

ik zou vieze drankjes niet proevend drinken, maar mijn neus dichtknijpen en dan klokklokklok naar binnen slaan. Als dat niet in een teug lukt dan adem je in de pauzes alleen door je mond. Daarna moet je een beker mondspoeling met pepermuntsmaak klaar hebben staan om te spoelen.

Ik vond het onwijs meevallen.

Doe lekker warme sokken aan en een lang shirt wat over je billen valt, dan voel je je niet zo naakt.



Van de scopie kan ik m e niets herinneren. Ook het weghalen van poliepen heb ik niets van gevoeld.

Ik werd daarna naar een zaal gereden en mocht daar mijn roesje uitslapen en kreeg wat te eten. Alleen het scheten laten na afloop vond ik wat genant, maar ik kreeg van de verpleging het advies om toch vooral niets op te houden



Waarom zou je je moet schamen voor het laxeren? Het enige nare vond ik de enorme hoeveelheid gore cleanprep die ik weg moest werken.

Ik kreeg destijds op de onderzoekstafel te horen dat ik geen roesje zou krijgen terwijl de gastro-enteroloog dat wel had beloofd Ze wilden eerst kijken of het zonder ging en dat ging eigenlijk prima. Ik vond het wel interessant om mee te kijken naar de beelden en kreeg na afloop nog een paar foto's van m'n darmen mee



Die cleanprep was echt wel heel vies. Als het nou bij een glaasje zou blijven...



Succes!

Snap dat je het erfelijheidsonderzoek niet zo prettig vindt maar als jouw vader het lynchsyndroom had (erfelijke darmkanker) dan heb jij 50% kans het ook te hebben, of 50%niet. Momenteel zijn we aan het onderzoeken of het bij ons in de familie ook voorkomt. En deze erfelijke vorm heb je ook grote kans op baarmoeder- en eierstokkanker.

Hoe dan ook, je zal of je het nu wel of niet weet genetisch belast te zijn, toch regelmatig onderzoeken als deze krijgen, als je verstandig bent.

Zoals anderen al benoemen: het onderzoek zelf is minder erg dan het drinken van de drank. Ik kreeg ook een roesje en ik heb een aantal keer erge krampen gevoeld, maar daar is het bij gebleven. Ik heb zelfs meegekeken eventjes, maar ik herinner mij niet alles meer. Ik mocht pas een uur na het onderzoek naar huis en kreeg nog thee/soep aangeboden.

Drankje heb ik eerst gemengd met suikervrije ranja, helaas vond ik dit nog steeds heel smerig. Toen begonnen met appelsap drinken na elke laatste slok drank... Zodat de nasmaak niet zo erg was. Zo hield ik het wel vol... Ik werd er alleen wel misselijk van, gelukkig niet gebraakt. Na het onderzoek voelt het nog wel wat vreemd in je darmen, maar dit trekt weg na een paar dagen.

Het onderzoek zelf zou ik zo weer doen, het drankje niet;-). Het naar de wc gaan vond ik ook wel meevallen, het is gewoon water ik zou wel vochtig toiletpapier gebruiken... Het gaat namelijk wel irriteren daar.

Snap ik niet dat je je schaamt,het is een normaal onderzoek.

Misschien ben ik te nuchter ik heb t al zo vaak mee gemaakt.

Ik mag elke 2 jaar en bij klachten eerder.

De cleanprep vind ik niet vies,mijn tip is als de ontlasting al korter op elkaar komt om dan op de wc te blijven zitten,je kunt het dan echt niet meer belopen,het valt er gewoon uit maar stinkt niet.

Ik maak het gezellig met een laptop,leesboek en muziekje in m,n oren.Later krijg ik het erg koud en doe een fleece over m,n benen.Als ik zogezegd klaar ben drink ik een bouillon en ga lekker slapen.

In het ziekenhuis krijg ik een roes en merk niets van het onderzoek.Als ik wakker ben krijg ik brood en drinken en mag naar huis waar ik verder eet want ik verrek van de honger.

Ik wens je succes en maak je niet te druk.

quote:suzyqfive schreef op 31 mei 2014 @ 19:54:

Snap dat je het erfelijheidsonderzoek niet zo prettig vindt maar als jouw vader het lynchsyndroom had (erfelijke darmkanker) dan heb jij 50% kans het ook te hebben, of 50%niet. Momenteel zijn we aan het onderzoeken of het bij ons in de familie ook voorkomt. En deze erfelijke vorm heb je ook grote kans op baarmoeder- en eierstokkanker.

Hoe dan ook, je zal of je het nu wel of niet weet genetisch belast te zijn, toch regelmatig onderzoeken als deze krijgen, als je verstandig bent.Zo simpel ligt dat niet. Mensen maken daar hun eigen afwegingen in. Juist nu er steeds meer genetisch onderzoek mogelijk is, zie je dat mensen hier verschillende keuzes in maken. En zowel van de mensen die wel weten of ze erfelijk belast zijn als van de mensen die niet weten of ze erfelijk belast zijn, kiest een deel van mijn cliënten kiest ervoor om zich wel regelmatig te laten onderzoeken en een deel kiest ervoor om zich niet regelmatig te laten onderzoeken. Er zijn veel verschillende factoren die een rol kunnen spelen bij de beslissing om wel of niet aan controles mee te doen. En de begeleiding bij het maken van dit soort keuzes wordt gelukkiger steeds beter geregeld in de meeste ziekenhuizen. Maar hoe dan ook is niet eenduidig te zeggen wat voor haar het beste is. TO zal zelf moeten bepalen hoe ze hiermee omgaat, eventueel met hulp van een arts, medisch psycholoog of soms zelfs iemand die meer weet van medische besliskunde, zoals dat in sommige ziekenhuizen heet.

Welke voorbereiding krijg je? Ik begrijp werkelijk niet waarom er nog cleanprep wordt gegeven, terwijl er een veel patiëntvriendelijker alternatief is: picoprep. Vraag of je dat krijgt. Veel succes!

je wil niet je vent meehebben omdat het sneu is als ze iets weghalen? Je schaamt je om een vriendin te vragen? Meid, dat is zo een voor jezelf schamende instellling waardoor je je alleen maar beroerder voelt. Je mag echt wel mensen "tot last" zijn, mensen vinden het vaak juist fijn om een vriendin en zeker je partner te steunen. Je hoeft dit niet alleen te doen, je mag andere mensen echt om hulp vragen, meestal doen ze het graag omdat ze om je geven. En wat is het nou voor belasting voor een vriendin om je even te rijden (zelf autorijden of fietsen moet je echt niet willen, je bent in een soort van bezopen toestand eventjes). Of om het mensen te vertellen dat je een onderzoek krijgt, om te vermijden dat zij stressen om de uitslag, dat maakt toch niet uit?



Dat darmonderzoek is belangrijk voor je gezondheid, het is niet leuk maar prima te doen, schaam je er niet voor. En als ze iets weghalen dit dat niet sneu of meteen foute boel, maar het is beter dat ze nakijken waar ze niet 100% zeker van zijn.