Partner is minder leuk dan dat hij zich voordeed in begin!!!

ehm is niet iedereen in het begin van de relatie "anders"? tenminste als ik voor mezelf spreek is dat zeker zo.



heb je je teleurgestelde gevoel met je vriend gedeeld?

Volgens mij is iedereen in het begin inderdaad perfect en wordt het daarna steeds minder...

Ik ben het eens met de reacties van Marels en Sam. Als je elkaar net kent, legt iedereen zijn mooiste appels boven. Jij bent in 5 jaar ongetwijfeld ook veranderd, zo gaat dat nu eenmaal. Toen ik mijn man net leerde kennen boende ik ook het hele huis wanneer hij langs kwam, terwijl ik totaal niet netjes ben. Je anders (beter) voordoen dan je bent, om een goede indruk te maken, is erg vermoeiend op de lange duur. Dit is als je samenwoont dan ook niet vol te houden.

In een relatie moet je elkaar nu eenmaal accepteren zoals je bent. Geloof me, ik vind dat ook niet altijd makkelijk, maar de aard van een mens kun je nu eenmaal niet veranderen.



Er zijn echter wel een paar dingen, die anders kunnen volgens mij.

Als jullie seksleven onbevredigend voor jou is, kunnen jullie daar aan werken. Praat er met hem over. Vertel over wat je wél zou willen (ipv wat je niet wilt). Misschien kunnen jullie met nieuwe dingen expirimenteren of een langer voorspel inlassen. Leg je er niet zomaar bij neer, maar doe er samen iets aan.



Wat je verteld over zijn angsten vind ik persoonlijk ook zorgwekkend. Hij zou daar inderdaad hulp voor moeten zoeken. Misschien vind hij de stap lastig, of schaamt hij zich een beetje. Probeer begrip te tonen ipv te 'zeuren' dat hij hulp moet zoeken. Misschien moet hij over de drempel geholpen worden. Ga eventueel samen naar de huisarts, misschien heeft hij dat steuntje in de rug nodig om hier iets aan te doen.



Kortom, kom zelf in actie. Zoals je nu je verhaal doet, lijkt het alsof je verwacht dat hij van alles gaat doen om jullie relatie weer 'leuk' te krijgen. Je kunt ook zelf het initiatief nemen. Probeer positief te blijven, want als je alleen maar negativiteit en teleurstelling uitstraalt, werkt dat voor hem ook niet erg motiverend.

Ik vind zijn angst niet goed. Laten we daar mee beginnen.



Over dat rommelige: het had over mij kunnen gaan, ik weet ook vaak niet meer waar ik iets neer heb gelegd. Misschien is het een mannenkwaal.

Wat me verder in het verhaal opvalt, en dat heb ik vroeger al eens meegemaakt: het is compleet wat jij (de vrouw) niet goed vindt, enige zelfkritiek lees ik niet. Ik zie er bij jij ook voorlopig niet in dat je je realiseert dat je bij iedere relatie water bij de wijn moet doen, het zal nooit ideaal worden. Het zal misschien beter gaan, maar perfect krijg je het niet.

Deze man moet als de gesmeerde bliksem naar een therapeut, maar over dat huishoudelijke gedoe zal je moeten onderhandelen. Dan nog dat snelle klaarkomen van hem, daar kan ik je niet over adviseren, ik heb dat gelukkig niet.

Kortom, kom zelf in actie. Zoals je nu je verhaal doet, lijkt het alsof je verwacht dat hij van alles gaat doen om jullie relatie weer 'leuk' te krijgen.



Heel mooi gezegd. Ik vind je houding een tikkeltje hautain, zo van "potverkoffie, heb ik dat nou weer, weer geen prins op het witte paard, maar opnieuw een boterletter van een vent. Hij mag gauw maken dat hij zich verbeterd, want anders is deze dame ervandoor met wel een echte prins". Wees ook zijn maat, help hem in zijn problemen. Dan doet hij het omgekeerd ook, hoop ik.

Het is absoluut normaal dat je in het begin van een relatie, als alles nog nieuw is en leuk moet zijn, je van je beste kant laat zien. Na verloop van tijd komt er een beetje de klad in, is de eerste echte verliefdheid over en komt er ofwel houden van, ofwel niets, en bezin je je op het vervolg. Slordigheid en minder attent, daar valt mee te leven en daar valt aan te werken, evenals aan seks. Het zou ideaal zijn als iemand na 7 jaar nog steeds is zoals in het begin en als de seks zonder er iets voor te doen even afwisselend blijft en lang duurt, maar daar moet aan gewerkt worden. Nu vind ik dat jouw partner wel enigszins naar jouw 'wishlist' mag luisteren, zoals een beetje meer de boel achter zijn kont opruimen en naar methoden zoeken om zijn orgasme uit te stellen (maar waarschijnlijk is hij voor dat laatste gewoon te lui en wil hij zo snel mogelijk klaarkomen en slapen, in dat geval, blijven praten en uitleggen dat je echt wat meer verwacht van jullie seksleven. Wat betreft die angst zou ik hem naar een psycholoog sturen, dit lijkt me niet bepaald normaal, dat is geen leven op die manier.



Alles bij elkaar geteld moet je misschien de balans opmaken: houd je van hem, of voel je niets meer voor hem? Het is erg makkelijk om iemand die vaak bij je is als gewoonte te beschouwen, als iemand van wie je houdt, maar of dat echt zo is, is de vraag....

Zoals je vriend nu is, zo is hij. En anders zal hij niet worden.

Je kunt hoogstens kenbaar maken waar je mee zit en proberen er samen uit te komen. Lukt dat niet, dan moet je voor jezelf beslissen of dit is wat je gelukkig gaat maken.

Stel jezelf eens voor, dat dit nog zo'n 30 jaar gaat voortduren (worst case scenario; alles geprobeerd maar er verandert niks). Zie jij jezelf daar gelukkig mee worden?

Misschien is het handiger zelf wat energie in je relatie te steken in plaats van in "klaag modus" te gaan. Dat komt de positieve energie niet ten goede.



Verder ben ik het met alle voorgaande posters eens dat het altijd in het begin wat leuker en spannender is dan daarna. Na de eerste verliefde periode verandert je relatie nou eenmaal, en dat je van je "rose wolk" af bent gedonderd wil niet zeggen dat er niet heel veel goeds (vertrouwen, rust, partnerschap, bouwen op elkaar) voor in de plaats kan komen>



Als je verwacht dat je dat "eerste gevoel" altijd zo kunt houden dan denk ik dat je de rest van je leven teleurgesteld blijft in de liefde.



Oh enne... niet leuk om te horen misschien maar zeker weten dat je liefje hetzelfde over jou kan zeggen... (in het begin leek ze zo... maar in het echt is ze..) Grow up!

Ik ben het eens met de voorgangers. Je doet je altijd leuker voor in het begin van de relatie. Denk maar eens hoe je het zelf hebt gedaan. Bijv. als mijn vriendje langskwam zat ik altijd strak in de make-up en mijn mooiste kleren aan, mooi setje lingerie aan, huis helemaal gepoetst klaar. Nu (6 jaar later) komt hij thuis, is het huis een bende, loop ik in een rose bh en een blauwe string, geen make-up, mijn lensen niet in en ga zo maar door . Maar ja, mijn vriendje deed dat ook hoor. Hij mailde mij dat hij hield van samen in bad zitten met een goed glas wijn. Dat trok me heel erg aan. Bleek dat hij geen bad had en helemaal geen wijn lust ! Ik zie daar de humor wel van in eigenlijk.



Hij noemt je nog steeds zijn prinses. Dat is verder niet veranderd. Ik denk dat het wel goed is om aan de slag te gaan met die angsten want als je daar niks aan doet kan het alleen maar erger worden, en dan denk ik dat hij wel naar een goede psycho-therapeut moet om te kijken waarvandaan die angsten komen.



En op het gebied van seks, ik zou meteen NA de daad niet gaan zuchten dat het niet goed was, want dat lijkt me niet handig, maar beter om dat gewoon eens aan de tafel te bespreken, wat jij graag wilt en of jullie daar samen uitkomen.

dubbel

Elke keer weer vol interesse in mij. Hij vertelde me keer op keer dat hij graag zijn overhemden zelf strijkt, hij luisterde goed.



Dit stukje viel me op. Ik neem aan dat je bedoelt dat jullie goede gesprekken hadden en dat hij dan een luisterend oor bood? Het is wel tekend voor je verhaal, hij was leuk toen hij nog alles deed wat jij wilde. En nu hij ook maar eens mens blijkt te zijn...



Misschien moet jij hem nu dat luisterende oor bieden. Nu wijs je zijn gedrag constant af en dat is voor hem niet echt motiverend om er iets aan te doen. Daarnaast kun je positief reageren als hij iets doet wat jij wel prettig vindt.



Verder ben ik het eens met de voorgangers hier dat je vriend hulp moet zoeken voor zijn angsten.

Het is ook logisch dat je in het begin vol interesse aan de lippen van die ander hangt. Alles wat er verteld wordt is nieuw, jij ben spannend en zit vol verhalen. Dat gold ook voor hem.

Op een gegeven moment ken je die verhalen wel, je deelt een leven en maakt het samen mee. Dus weinig spannends aan toe te voegen. En het is een wisselwerking, er onstaan gaandeweg patronen binnen een relatie. Die sluipen erin, maar daar kun je iets aan doen. Als je dat allebei wilt.

Mijn vriend vindt soms iets wat op tv gezegd wordt ook even interessanter dan wat ik op dat moment wil zeggen. Daar kun je op verschillende manier mee omgaan. En het op verschillende manier interpreteren. Iets heeft zijn aandacht, en wat jij wil zeggen kan daarna ook gezegd worden.

Jij bent er nog, dat stukje op tv duurt maar kort en is zo weer weg. Het is normaal dat je na een hele tijd niet alleen nog mar op elkaar gefocust bent, gelukkig niet. Er zijn nog genoeg andere interessante dingen.

Ik vind het trouwens heel erg, dat jij je vriend afrekent op iets waar hij zelf niks aan kan doen. Dat hij die angst heeft, is erg genoeg. Daar zit hij ook mee, en jij "verwijt" hem dat?

Als je van hem houd, dan zou je hem steunen. Dat is liefde. Dus ik vraag mij af of er sprake is van liefde van jouw kant. Jouw vriend ziet jullie relatie als heel goed, en jij twijfelt. Kan dat komen omdat de liefde van jouw kant weg is? En dat je daarom je zo snel irriteert aan allerlei dingen? Dat lijkt me een hele waarschijnlijke.

Ik ben leuk,



Je zegt het zelf al een beetje met je nick...wie ben ik, en dat dit mij nou overkomen is...aan mij ligt het niet...

Die slachtofferhouding kun je beter laten varen, bekijk de situatie objectief zoals het is, en neem de beslissing voor jezelf of je er mee verder kan of niet.

Zo ja, dan accepteer je het, en klaag er niet meer over.

Zo nee, dan is er werk aan de winkel. Zowel voor hem als voor jou.



Ik denk dat het beter voordoen in het begin van een relatie wat de meesten van ons doen niet verder gaat dan extra je best doen, niet om je anders voor te doen en de perfecte partner te spelen.

Wanneer iemand dat bij mij zou doen, zou ik het superbenauwd krijgen van al dat getr*t, of ik zou na een paar dagen op zoek gaan waar het klepje van de batterijen zit...hij is toch wel menselijk?

Zelf doe ik mezelf ook niet anders voor dan ik echt ben, maar misschien verklaart dit wel waarom ik geen man heb .



Zonder er de draak mee te steken heb ik wel een beetje mijn bedenkingen bij de omschrijving van de partner van ik ben leuk.

Het lijkt erop dat hij haar eerst in de watten heeft, en er dan nu van alles voor terug verwacht.

Die neurotische trekjes, daar moet wel aan gewerkt worden, dat wordt wss alleen maar erger.



Nu lees ik wel dat je al drie jaar van deze dingen last hebt, dus om te zeggen dat het iets van de laatste tijd is, klopt dan eigenlijk niet. Het is meer zo denk ik dat je zich de laatste tijd aan deze trekjes van hem ergert.

Het kan dus ook zien dat je in het begin zjn ware aard niet gezien heeft omdat je je roze bril op had, en niet persé omdat hij zich anders voordeed.



Hoofdzaak is natuurlijk wel dat je niet gelukkig bent nu, en je twijfels hebt. Mijn advies, bij twijfel je gevoel goed onderzoeken en niet zomaar op deze manier door blijven gaan.

quote:ikbenleuk schreef op 09 juli 2008 @ 03:06:

Hallo allemaal,

Heel graag zou ik mijn verhaal hier opschrijven en het zou fijn zijn als ik wat reacties zou krijgen hierop.



Ik heb nu 5 jaar een relatie met een man die 7 jaar ouder is dan mij.

Toen ik hem ontmoette bleek hij de ideale man.

Elke keer weer vol interesse in mij. Hij vertelde me keer op keer dat hij graag zijn overhemden zelf strijkt, hij luisterde goed. Hij kookte bijna elke weekeind voor me en we zoenden, en de seks was ook erg goed. Hij droeg me op handen.

Hij was superlief en nooit een een slecht humeur.

Na een jaar kwam ik erachter dat hij best snel uit zijn humeur kon raken. Snel op zijn teentje getrapt. Hij had ook veel commentaar op anderen, terwijl ik dat vreemd vind. Ik vind dat je eerst eens naar jezelf moet gaan kijken

Hij werd ook bazig.

Steeds meer kreeg ik de man te zien die hij was.

Ik zat niet op die roze wolk hoor, dat ik niet zag wie hij was, maar hij veranderde echt beetje voor beetje.

Leuk hoor, met veel grapjes en erg lief. Ontbijtjes en de afwas enz.

Hij is en was erg klef met me.

Noemde me zijn prinses en doet dat nu nog, terwijl zijn gedrag iets anders laat zien.

Ik ontdekte dat hij liever lui is dan moe, hij is erg slordig.

Niet normaal meer, ik ben erg netjes, als hij uit zijn werk komt, dan ligt OVERAL wat. Constant is hij van alles kwijt. Ik ben al zover dat ik weer pissig wordt als hij wat kwijt is, gebeurd zo'n 3 keer per dag. Dan trekt hij alles overhoop en ruimt het dan niet meer op. Ik doe dat dan ook niet meer.

Als ik dus hem hierover aanspreek, dan krijg ik een geergerde uitspraak van hem, dat hij ook wel weet dat hij slorig is, en dat hij dat gaat veranderen. Na zoveel jaar samen zijn, ken ik dat soort kreten en hij verandert juist niet. Als ik dat zeg, wordt hij weer boos.



De seks was goed. In het begin was het lang, we zoenden veel en vaak. Er was afwisseling.

Het eerste half jaar hield hij de "daad" erg lang vol.

Na dat eerste half jaar viel dat ook terug, sorry dames maar ik moet het kwijt, nu is hij met ene paar stoten "klaar".

Ik kan het momenteel niet laten om dan te zuchten, en zeggen dat ik het jamer vind.

Hij zegt dan dan hij het ook erg jammer vind maar dat hij me zo aantrekkelijk vind.

Dan vraag ik hem, of hij me in het begin van onze relatie dan niet aantrekkelijk vond, aangezien hij het toen erg lang volhield.

Hier heeft hij dan geen antwoord op.

Ja, dat hij het druk heeft op zijn werk.



In het begin van onze relatie pakte hij nog wel een drinken voor ons.

Nu ben ik het die steeds drinken maakt of voor mezelf. Als ik in de keuken ben, vraagt hij me altijd voor wat te drinken of boterhammen klaar te maken "Want dat doe jij zo lekker".

Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar dat doe ik niet, anders wordt de lijst zo lang. Hij heeft zich dus voorgedaan als de ideale partner. Ik werd meteen verliefd, en hij op mij.

Binnen een half jaar waren we verloofd. Had ik geweten wie er echt achter deze man zat. Het is gewoon niet eerlijk eigenlijk.

Hij is lief, ik ben nog steeds verliefd en ik houd van hem al betwijfel ik of ik minder van hem ben gaan houden, aangezien ik niet met hem wil trouwen. Ik heb zo mijn twijfels, een beetje wel ja.

Ik schrijf dit nu ook op een forum neer...



Ondanks al deze zaken denkt hij nog steeds dat onze relatie top is, en vind alle andere relatie maar losers, want wij hebben een toprelatie vind hij. Vaak moet ik dingen ook eindeloos herhalen, dan luisterd hij gewoon niet. En ik kan je vertellen, tig keer hetzelfde verhaal vertellen of een feitje is doorvermoeid en irritant.



Als allerlaatste is er nu zijn angst bijgekomen. Angst om dood te gaan.

Overal is gevaar en al 3 jaar kan ik ook niet meer normaal over straat. Als hij een vrachtwagen ziet, dan bedekt hij zijn mond en moet ik de mijne bedekken, en trekt hij me een steeg in. Zijn adem gaat idioot snel en is echt in paniek omdat hij denkt dat we doodgaan door evt. stofjes die in die vrachtwagen zitten. Of een vuilnisbelt, of als er ergens getimmerd of gezaagd wordt moeten alle deuren en ramen dicht. Dit is echt heel naar en erg. Hij moet hier nu echt eens hulp voor zoeken. Maar ik heb er maar weinig geduld meer voor, dat komt door bovenstaande.

Soms, zoals nu, weet ik het echt niet meer.

Hij heeft ook zoveel goede kanten waar ik zoveel van hou en een trouwere man kan ik me niet voorstellen.

Is het juist niet heel erg mooi dat hij bij jou volledig zichzelf durft te zijn, dat hij zich blijkbaar zó op zijn gemak voelt bij jou dat hij niet het gevoel heeft dat hij geforceerd vrolijk moet doen of de ideale man hoeft te spelen?

Ik sluit me aan bij de vorige posters. Wat voel je zelf nog voor hem eigenlijk? Probeer er zelf wat positieve energie in te steken om dingen te veranderen. Praat met hem, niet op een snauwende of verwijtende manier, maar vanuit een positieve invalshoek. En laat hem hulp zoeken voor zijn angst, want die is niet gezond.

Tsja, het mooie van de eerste periode is er af. Daarna leer je elkaar kennen zoals je werkelijk bent.

Het klinkt alsof hij moe is en veel aan zijn hoofd heeft (veel mensen zijn chaotischer en rommeliger als ze het druk hebben).

Je maakt het er zelf ook niet gezelliger op door te blijven klagen.

En wat betreft geen drinken halen of brood smeren: zo gaat het bij ons ook. Maar dan wederzijds: als hij in de keuken staat roep ik ook wel eens of hij wat te drinken voor me mee wil nemen.



Wat betreft die angst: dat is niet gezond, daar moet hij echt iets aan doen.



Het lijkt me verstandig om aan 1 ding tegelijk te werken, dus ik zou eerst met die angst aan de slag gaan, misschien knapt hij / knapt de sfeer daar al een stuk van op.

Je hebt van die mannen die perfect lijken. Zien er goed uit, strijken hun hemden, koken en maken ontbijtjes en behandelen hun partner, in het begin, als het allerbeste wat ze zijn overkomen. Van die mannen die nog meer contacten hebben waar vrouw lief verder niets van af weet en die vrouwen zich net zo bijzonder voelen.



Die mannen die ook snel willen samenwonen/trouwen. Wel erg snel aan zich binden en alle commitment eisen van die vrouw, maar het zelf eigenlijk niet geven. En langzamerhand een ware aard naar boven komt met onberekenbaar gedrag. Die het voor elkaar krijgen dat de vrouw alles opgeeft in haar omgeving en geen of nauwelijks meer contacten heeft.



De perfecte man die weer zo perfect lijkt voor anderen en dus naar buiten toe gaat klagen hoe slecht hij het thuis wel niet heeft want hij doet ideaal, maar vrouw zeikt alleen maar.



En je hebt mannen die zich mooier voordoen in het begin, net als jij en ik en dan blijkt het iets minder te zijn zoals elk mens.



Het klinkt me bij deze als een combinatie van die twee.

.

Nou domnaïefmutsje,

Jij trekt hier wel een heel ander blik open.

Daar geloof ik niks van, dat dat hier speelt.

TO, ff inschatting maken...



heeft deze meneer veel relaties in het verleden gehad waaronder langdurige? Was jij de eerste waarmee hij zich echt verbonden voelde? Waren die vrouwen wel goed voor hem? Of heeft hij alleen maar kwellende relaties gehad? Voel jij je TE vaak een zeur? Heb je het gevoel dat jij harder moet lopen om gezien te worden?



Zo niet..... laat varen mijn tekst en eens met de rest.

Maar gelukkig ben jíj leuk!

"Hij had ook veel commentaar op anderen, terwijl ik dat vreemd vind. Ik vind dat je eerst eens naar jezelf moet gaan kijken."



Mooie gedachte. Ga dat nu eens eerst doen.

quote:ikbenleuk schreef op 09 juli 2008 @ 03:06:

Hij had ook veel commentaar op anderen, terwijl ik dat vreemd vind. Ik vind dat je eerst eens naar jezelf moet gaan kijken

.En dan kómt er toch een klaagzang ................

Hé, Omen ; dat was mijn tekst , hoor !