Relaties
alle pijlers
vriend erg explosief, hulp zoeken?
vrijdag 18 juli 2008 om 21:17
Mijn vriend reageert sinds enige tijd behoorlijk explosief wanneer we ruzie hebben, of eigenlijk zelfs nog maar een meningsverschil.
Gelukkig hebben we niet vaak ruzie en zitten we met veel dingen op een lijn, maar dat neemt niet weg dat er wel eens woorden vallen, waar niets mis mee is. Alleen reageert mijn vriend behoorlijk heftig. Hij gaat altijd met spullen gooien en kan zichzelf niet beheersen. Hij heeft zn telefoon al door het glas van de gangdeur gegooid en vandaag heeft hij met een armslag de boeken uit de boekenkast gegooid, ook de televisie heeft het al eens bijna moeten ontgelden. Hij is zelfs in staat om de tv op te pakken en tegen de muur te gooien. Gelukkig loopt hij daarna altijd gelijk weg naar buiten om af te koelen. Hij uit zn frustratie dus niet op mij, ook niet verbaal. Hij heeft me 1 keer in zn woedeaanval aan mn haren de tuin in gesleurd en me buiten gezet. Hier heeft hij ontzettend veel spijt van en hij heeft zich hier ontzettend voor geschaamd. Zo erg dat we in een flinke relatiedip kwamen omdat dit toch niet normaal was. Gelukkig heeft hij mij daarna ook niet meer aangeraakt.
Toch schrik ik er elke keer weer opnieuw van en hij zegt wel bang te zijn mij nog eens iets aan te zullen doen.
Mijn vriend is absoluut niet het type vechtersbaasje. Hij heeft wel geregeld woorden met mensen maar niet er ontstaat dan geen kortsluiting.. Ook gaat hij anderen fysiek nooit te lijf. Alleen thuis is hij zo ontzettend explosief.
Hij vindt het heel erg moeilijk om erover te praten maar toch heeft hij me vanavond gezegd dit niet langer te willen en vroeg hij me of daar iets tegen te doen is. Nu werk ik zelf in de hulpverlening maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat de mogelijkheden zijn en ik ben ook benieuwd of iemand ervaring hiermee heeft.
Gelukkig hebben we niet vaak ruzie en zitten we met veel dingen op een lijn, maar dat neemt niet weg dat er wel eens woorden vallen, waar niets mis mee is. Alleen reageert mijn vriend behoorlijk heftig. Hij gaat altijd met spullen gooien en kan zichzelf niet beheersen. Hij heeft zn telefoon al door het glas van de gangdeur gegooid en vandaag heeft hij met een armslag de boeken uit de boekenkast gegooid, ook de televisie heeft het al eens bijna moeten ontgelden. Hij is zelfs in staat om de tv op te pakken en tegen de muur te gooien. Gelukkig loopt hij daarna altijd gelijk weg naar buiten om af te koelen. Hij uit zn frustratie dus niet op mij, ook niet verbaal. Hij heeft me 1 keer in zn woedeaanval aan mn haren de tuin in gesleurd en me buiten gezet. Hier heeft hij ontzettend veel spijt van en hij heeft zich hier ontzettend voor geschaamd. Zo erg dat we in een flinke relatiedip kwamen omdat dit toch niet normaal was. Gelukkig heeft hij mij daarna ook niet meer aangeraakt.
Toch schrik ik er elke keer weer opnieuw van en hij zegt wel bang te zijn mij nog eens iets aan te zullen doen.
Mijn vriend is absoluut niet het type vechtersbaasje. Hij heeft wel geregeld woorden met mensen maar niet er ontstaat dan geen kortsluiting.. Ook gaat hij anderen fysiek nooit te lijf. Alleen thuis is hij zo ontzettend explosief.
Hij vindt het heel erg moeilijk om erover te praten maar toch heeft hij me vanavond gezegd dit niet langer te willen en vroeg hij me of daar iets tegen te doen is. Nu werk ik zelf in de hulpverlening maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat de mogelijkheden zijn en ik ben ook benieuwd of iemand ervaring hiermee heeft.
zaterdag 19 juli 2008 om 11:12
quote:Chardonnay schreef op 19 juli 2008 @ 09:09:
[...]
Ik denk dat de vrouwen die op jouw probleem reageren niet sensatiebelust zijn, maar ervaringsdeskundigen.In tegenstelling tot een aantal ander forummers de reageerden op dit topic heb ik geen ervaring met geweld binnen relaties. Overigens is ook zonder dergelijke ervaring vast te stellen dat TO zichzelf in een risicovolle positie heeft gemanouvreerd.
[...]
Ik denk dat de vrouwen die op jouw probleem reageren niet sensatiebelust zijn, maar ervaringsdeskundigen.In tegenstelling tot een aantal ander forummers de reageerden op dit topic heb ik geen ervaring met geweld binnen relaties. Overigens is ook zonder dergelijke ervaring vast te stellen dat TO zichzelf in een risicovolle positie heeft gemanouvreerd.
zaterdag 19 juli 2008 om 11:34
TO
ik denk dat je je eigen angst aan het ontkennen bent en helemaal in de hulpverleningsrol schiet.
Hij zal echt zelf moeten inzien dat hij een probleem heeft en hier zelf iets aan willen doen. Jij kan het gaan aandragen maar dat wil nog niet zeggen dat het veranderd.
Nu ik steeds meer zaken uit mijn voorbije relatie op een rijtje krijg, een relatie waarin het inderdaad draaide om macht, emotionele chantage en manipulatie wat uiteindelijk ook steeds geweldadiger werd. Pas nu kan ik toegeven dat er in het begin van de relatie al voorvallen waren die ervoor gezorgd hebben dat ik ben gaan handelen uit angst. En ja, ik heb ook wel eens in woede met spullen gegooid, en dat betekent echt niet dat je direkt maar moet opstappen. Het betekent wel dat er een serieus probleem is in jullie relatie. Bij ons was draaide het dus om macht. Wij keken beiden zo anders tegen een relatie aan. Hij wilde het op de 'ouderwetse' manier, de baas in huis zijn. En ik wilde een relatie op basis van gelijkwaardigheid. En uit liefde doe je veel, pik je veel, ga je ver over eigen grenzen heen waardoor je dingen doet waar je je later erg voor schaamt. En geloof me, communicatie hierover was dus niet mogelijk, therapie heeft niet geholpen en de gevolgen voor alle betrokken zijn groot.
Natuurlijk heb ik dit proces in het begin niet doorgehad anders was ik echt snel weggerend. Want dat dit niet goed voor mij is geweest is, is heel duidelijk. Maar dit proces was dus al gaande voordat het zichtbaar maar werd zeg maar.
En iedereen reageert anders. Daar waar de een wat heftig word en misschien wel eens met spullen gooit, gaat de ander zwijgen dagenlang. De uitingsvorm maakt niet zoveel uit als je maar in staat bent er over te communiceren. En dat merk ik nog uit jouw posting. Wat ik proef in jouw posting is angst bij jou en ontkenning van het probleem. En zoals je het beschrijft een partner die zich verschuilt achter het niet erover kunnen praten. Maar als hij wil! kan hij dat leren.
Zoals iemand ooit eens tegen mij zei: Als hij jouw echt wil kan hij daar mee leren omgaan. Maar hij was continu bezig met mij willen veranderen in iets wat ik niet ben en niet wil en kan zijn.
Ik vind het zeer ernstige signalen en snap je volkomen dat je hem verdedigd. Dat heb ik ook lang gedaan. Mijn ex is en was naar de buitenwereld toe ook erg sociaal. De volgende zin heb ik even gekwoot van midlifecrisis, het beschrijft ook mijn ex:
In het begin was hij poeslief, en ook de buitenwereld dacht dat hij een zachtaardig persoon was. Maar als we alleen waren, kwam zijn ware aard boven.
TO zorg dat je bij jezelf blijft en schiet niet in ontkenning over de problemen die er zijn. Je bent hier erg dubbel in en zodra het je te na komt doe je onze raad af als sensatiebelust. Waarom? Voel je toch ergens die kern van waarheid en durf je dat zelf niet onder ogen te zien?
Toch ben jij degene die hier een topic over hebt geopend en toch raad wil hebben. Alleen jij bent degene die kan beoordelen of het echt zo is dat het iets van de laatste tijd is. Maar dan kan hij daar inderdaad aan werken en daar is echt hulp voor beschikbaar, mits hij dat zelf wil!
Ik als ervaringsdeskundige (helaas) lees echter in jou posting een zeer serieus probleem waarbij jij grote risico's loopt om jezelf volledig te verliezen. En daar wil ik je graag bewust van maken want geloof mij, dat is geen pretje en de weg terug naar jezelf is hard en zwaar.
ik denk dat je je eigen angst aan het ontkennen bent en helemaal in de hulpverleningsrol schiet.
Hij zal echt zelf moeten inzien dat hij een probleem heeft en hier zelf iets aan willen doen. Jij kan het gaan aandragen maar dat wil nog niet zeggen dat het veranderd.
Nu ik steeds meer zaken uit mijn voorbije relatie op een rijtje krijg, een relatie waarin het inderdaad draaide om macht, emotionele chantage en manipulatie wat uiteindelijk ook steeds geweldadiger werd. Pas nu kan ik toegeven dat er in het begin van de relatie al voorvallen waren die ervoor gezorgd hebben dat ik ben gaan handelen uit angst. En ja, ik heb ook wel eens in woede met spullen gegooid, en dat betekent echt niet dat je direkt maar moet opstappen. Het betekent wel dat er een serieus probleem is in jullie relatie. Bij ons was draaide het dus om macht. Wij keken beiden zo anders tegen een relatie aan. Hij wilde het op de 'ouderwetse' manier, de baas in huis zijn. En ik wilde een relatie op basis van gelijkwaardigheid. En uit liefde doe je veel, pik je veel, ga je ver over eigen grenzen heen waardoor je dingen doet waar je je later erg voor schaamt. En geloof me, communicatie hierover was dus niet mogelijk, therapie heeft niet geholpen en de gevolgen voor alle betrokken zijn groot.
Natuurlijk heb ik dit proces in het begin niet doorgehad anders was ik echt snel weggerend. Want dat dit niet goed voor mij is geweest is, is heel duidelijk. Maar dit proces was dus al gaande voordat het zichtbaar maar werd zeg maar.
En iedereen reageert anders. Daar waar de een wat heftig word en misschien wel eens met spullen gooit, gaat de ander zwijgen dagenlang. De uitingsvorm maakt niet zoveel uit als je maar in staat bent er over te communiceren. En dat merk ik nog uit jouw posting. Wat ik proef in jouw posting is angst bij jou en ontkenning van het probleem. En zoals je het beschrijft een partner die zich verschuilt achter het niet erover kunnen praten. Maar als hij wil! kan hij dat leren.
Zoals iemand ooit eens tegen mij zei: Als hij jouw echt wil kan hij daar mee leren omgaan. Maar hij was continu bezig met mij willen veranderen in iets wat ik niet ben en niet wil en kan zijn.
Ik vind het zeer ernstige signalen en snap je volkomen dat je hem verdedigd. Dat heb ik ook lang gedaan. Mijn ex is en was naar de buitenwereld toe ook erg sociaal. De volgende zin heb ik even gekwoot van midlifecrisis, het beschrijft ook mijn ex:
In het begin was hij poeslief, en ook de buitenwereld dacht dat hij een zachtaardig persoon was. Maar als we alleen waren, kwam zijn ware aard boven.
TO zorg dat je bij jezelf blijft en schiet niet in ontkenning over de problemen die er zijn. Je bent hier erg dubbel in en zodra het je te na komt doe je onze raad af als sensatiebelust. Waarom? Voel je toch ergens die kern van waarheid en durf je dat zelf niet onder ogen te zien?
Toch ben jij degene die hier een topic over hebt geopend en toch raad wil hebben. Alleen jij bent degene die kan beoordelen of het echt zo is dat het iets van de laatste tijd is. Maar dan kan hij daar inderdaad aan werken en daar is echt hulp voor beschikbaar, mits hij dat zelf wil!
Ik als ervaringsdeskundige (helaas) lees echter in jou posting een zeer serieus probleem waarbij jij grote risico's loopt om jezelf volledig te verliezen. En daar wil ik je graag bewust van maken want geloof mij, dat is geen pretje en de weg terug naar jezelf is hard en zwaar.
zaterdag 19 juli 2008 om 11:39
Ik kan mij altijd vreselijk ergeren aan vrouwen die toch bij hun vriend/man blijven terwijl ze geestelijk en of lichamelijk mishandeld worden. Ja maar ik hou zo van hem zeggen ze dan. Nou hij in ieder geval niet van jou.
Maar in het geval van TO snap ik al die adviezen om weg te gaan niet. Ze wonen al 8 jaar samen en deze problemen spelen pas een half jaar. Het zit dus niet structueel in zijn karakter. Bovendien beseft hij zelf ook heel goed dat hij fout bezig is en wil hulp zoeken.
Volgens mij bestaan er wel trainingen om te leren met agressie om te gaan. Als hij die wil volgen, met een psycholoog gaat praten om zijn problemen op te lossen en op een sport gaat waar hij zich lichamelijk kan uitleven dan kan het volgens mij gewoon helemaal goed komen.
Maar als hij dan nog steeds beschreven gedrag blijft vertonen ja dan is het tijd om bij hem weg te gaan. Want met spullen gaan smijten of aan haren trekken zou ik echt niet accepteren.
Maar in het geval van TO snap ik al die adviezen om weg te gaan niet. Ze wonen al 8 jaar samen en deze problemen spelen pas een half jaar. Het zit dus niet structueel in zijn karakter. Bovendien beseft hij zelf ook heel goed dat hij fout bezig is en wil hulp zoeken.
Volgens mij bestaan er wel trainingen om te leren met agressie om te gaan. Als hij die wil volgen, met een psycholoog gaat praten om zijn problemen op te lossen en op een sport gaat waar hij zich lichamelijk kan uitleven dan kan het volgens mij gewoon helemaal goed komen.
Maar als hij dan nog steeds beschreven gedrag blijft vertonen ja dan is het tijd om bij hem weg te gaan. Want met spullen gaan smijten of aan haren trekken zou ik echt niet accepteren.
zaterdag 19 juli 2008 om 12:32
quote:sugarmiss schreef op 19 juli 2008 @ 11:39:
Ik kan mij altijd vreselijk ergeren aan vrouwen die toch bij hun vriend/man blijven terwijl ze geestelijk en of lichamelijk mishandeld worden. Ja maar ik hou zo van hem zeggen ze dan. Nou hij in ieder geval niet van jou.
Maar in het geval van TO snap ik al die adviezen om weg te gaan niet. Ze wonen al 8 jaar samen en deze problemen spelen pas een half jaar. Het zit dus niet structueel in zijn karakter. Bovendien beseft hij zelf ook heel goed dat hij fout bezig is en wil hulp zoeken.
Volgens mij bestaan er wel trainingen om te leren met agressie om te gaan. Als hij die wil volgen, met een psycholoog gaat praten om zijn problemen op te lossen en op een sport gaat waar hij zich lichamelijk kan uitleven dan kan het volgens mij gewoon helemaal goed komen.
Maar als hij dan nog steeds beschreven gedrag blijft vertonen ja dan is het tijd om bij hem weg te gaan. Want met spullen gaan smijten of aan haren trekken zou ik echt niet accepteren.Tja, het is natuurlijk verstandig dat hij hulp wil gaan zoeken. Maar, hij heeft haar eenmaal lichamelijk mishandeld, driemaal spullen vernield én heeft hij aangegeven bang te zijn haar iets aan te doen. Dat speelt al een half jaar en nog altijd heeft hij geen hulp gezocht. Zeggen dat je van plan bent iets te gaan doen kost natuurlijk niets. Het gaat pas betekenis krijgen als je daadwerkelijk stappen gaat zetten. Ook op dit forum is het TO die vragen stelt over geschikte trainingen en niet hijzelf. Ik vraag me dus af welke betekenis gehecht kan worden aan zijn goede voornemens.
Ik kan mij altijd vreselijk ergeren aan vrouwen die toch bij hun vriend/man blijven terwijl ze geestelijk en of lichamelijk mishandeld worden. Ja maar ik hou zo van hem zeggen ze dan. Nou hij in ieder geval niet van jou.
Maar in het geval van TO snap ik al die adviezen om weg te gaan niet. Ze wonen al 8 jaar samen en deze problemen spelen pas een half jaar. Het zit dus niet structueel in zijn karakter. Bovendien beseft hij zelf ook heel goed dat hij fout bezig is en wil hulp zoeken.
Volgens mij bestaan er wel trainingen om te leren met agressie om te gaan. Als hij die wil volgen, met een psycholoog gaat praten om zijn problemen op te lossen en op een sport gaat waar hij zich lichamelijk kan uitleven dan kan het volgens mij gewoon helemaal goed komen.
Maar als hij dan nog steeds beschreven gedrag blijft vertonen ja dan is het tijd om bij hem weg te gaan. Want met spullen gaan smijten of aan haren trekken zou ik echt niet accepteren.Tja, het is natuurlijk verstandig dat hij hulp wil gaan zoeken. Maar, hij heeft haar eenmaal lichamelijk mishandeld, driemaal spullen vernield én heeft hij aangegeven bang te zijn haar iets aan te doen. Dat speelt al een half jaar en nog altijd heeft hij geen hulp gezocht. Zeggen dat je van plan bent iets te gaan doen kost natuurlijk niets. Het gaat pas betekenis krijgen als je daadwerkelijk stappen gaat zetten. Ook op dit forum is het TO die vragen stelt over geschikte trainingen en niet hijzelf. Ik vraag me dus af welke betekenis gehecht kan worden aan zijn goede voornemens.
zaterdag 19 juli 2008 om 16:39
Ik erger me dan weer aan mensen die zich ergeren aan vrouwen die in een gewelddadige relatie blijven, want zo simpel als 'dan ga je toch lekker weg' is het helaas niet en er is wel degelijk sprake van liefde, van beide kanten. Dat die liefde ongelijkwaardig wordt is een proces, een sluipend proces waarbij eigenlijk beide partners hulp zouden moeten hebben, ware het niet dat ze meestal zelf geen idee hebben dat ze in een neergaande spiraal zitten, totdat de boel uit de hand loopt en de vrouw is vaak degene die daar het slachtoffer van wordt, hoewel in het geval van Miss Kaatje, die haar vriend slaat en dat doodnomaal vindt, het dus andersom is.
Maar zo ergert iedereen zich wel ergens aan. Doet er verder voor dit topic niet zo toe.
Als geweld voortkomt uit stress, frustratie o.i.d. dan zou psychische hulp, of een anger management training best heel nuttig kunnen zijn. Voorzichtigheid is geboden bij uitspraken als 'ja maar eigenlijk is hij niet zo', 'doet 'ie anders nooit hoor' of 'het is iets van de laatste tijd'. Dat zal allemaal wel maar mensen veranderen en zoals in de financiële wereld ook altijd wordt gezegd 'behaalde resultaten in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst.' Het gaat om hoe iemand nú is en de gevolgen van die karakter verandering.
Dat iemand krediet opbouwt door de jaren van normaal gedrag, dat is logisch, dat is ook de reden dat er niet meteen weggerend wordt. Maar daarom is het nog wel goed om alert te zijn en te weten wat te doen als het mis gaat. Het vaststellen van harde grenzen voor jezelf is stap één. Wanneer kap ik met redden en steunen en wanneer kies ik voor mezelf (en de kinderen als die in het spel zijn)?
De ervaringsdeskundigen weten als geen ander dat iets als geweld, in welke vorm dan ook, er langzaam insluipt en zich soms pas na tijden openbaart. Ik ken, na alle jaren van schrijven met vrouwen in zulke relaties, maar weinig voorbeelden van vrouwen die in de eerste maanden van hun relatie al een klap kregen of vernederd werden. Sterker nog, er gingen soms liefdevolle relatiejaren vooraf aan een relatie die uiteindelijk gewelddadig werd.
Een verandering van de situatie is er pas werkelijk als de gewelddadige persoon hulp zoekt, krijgt en die hulp z'n vruchten begint af te werpen, daarin sluit ik me volkomen aan bij wat Wuiles zegt.
Maar zo ergert iedereen zich wel ergens aan. Doet er verder voor dit topic niet zo toe.
Als geweld voortkomt uit stress, frustratie o.i.d. dan zou psychische hulp, of een anger management training best heel nuttig kunnen zijn. Voorzichtigheid is geboden bij uitspraken als 'ja maar eigenlijk is hij niet zo', 'doet 'ie anders nooit hoor' of 'het is iets van de laatste tijd'. Dat zal allemaal wel maar mensen veranderen en zoals in de financiële wereld ook altijd wordt gezegd 'behaalde resultaten in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst.' Het gaat om hoe iemand nú is en de gevolgen van die karakter verandering.
Dat iemand krediet opbouwt door de jaren van normaal gedrag, dat is logisch, dat is ook de reden dat er niet meteen weggerend wordt. Maar daarom is het nog wel goed om alert te zijn en te weten wat te doen als het mis gaat. Het vaststellen van harde grenzen voor jezelf is stap één. Wanneer kap ik met redden en steunen en wanneer kies ik voor mezelf (en de kinderen als die in het spel zijn)?
De ervaringsdeskundigen weten als geen ander dat iets als geweld, in welke vorm dan ook, er langzaam insluipt en zich soms pas na tijden openbaart. Ik ken, na alle jaren van schrijven met vrouwen in zulke relaties, maar weinig voorbeelden van vrouwen die in de eerste maanden van hun relatie al een klap kregen of vernederd werden. Sterker nog, er gingen soms liefdevolle relatiejaren vooraf aan een relatie die uiteindelijk gewelddadig werd.
Een verandering van de situatie is er pas werkelijk als de gewelddadige persoon hulp zoekt, krijgt en die hulp z'n vruchten begint af te werpen, daarin sluit ik me volkomen aan bij wat Wuiles zegt.
zaterdag 19 juli 2008 om 17:34
Pfff wat een nare toevalligheid is dit, gister zat ik nog in dit topic te vertellen dat het niet altijd erger wordt en dat je niet meteen weg moet bij iemand en al wat nog meer..
Maar vanochtend is de bom gebarsten! In mijn relatie komt 'geweld' maar iets van 3 keer per jaar voor om maar even een getal te noemen. En doordat het zo weinig gebeurt en zo opeens en doordat het buiten die gemiddelde 3 keer leuk, fijn en gezellig is en doordat ik van hem hou en hij van mij blijf ik bij hem. Het is niet te geloven, als zoiets gebeurt word ik zo zo zo diep woedend en verdrietig en keren er gevoelens terug die ik herken van vroeger thuis. Ik vraag me dan af; ligt het aan mij, veroorzaak ik dit? Maar wanneer het dan "afgelopen" is lijkt alles ineens weer zo normaal.. en we gaan weer verder.
Dit doet echt iets met je kop, hoe dan ook, het is zo bizar van het een op het andere moment, net een soort roes.
Hij zei tegen mij in woede dat ik dit in hem los maak en dit in hem naar boven drijf ofzo iets en toen werd ik laaiend en hem hem duidelijk gemaakt dat dat zijn eigen verantwoordelijkheid is.
Wie z'n schuld is dit geweld vraag ik me ook af, want ik sta mijn mannetje wel wanneer het gebeurt, ik sla en duw terug en kom wel voor mezelf op!
Hij noemt het actie reactie..
zo verwarrend dit, heel erg moeilijk en zwaar. Ik voel me misselijk en mijn hoofd en kaak doen pijn. Maar we hebben gewoon samen boodschappen gedaan en geklets, bizar!
Maar vanochtend is de bom gebarsten! In mijn relatie komt 'geweld' maar iets van 3 keer per jaar voor om maar even een getal te noemen. En doordat het zo weinig gebeurt en zo opeens en doordat het buiten die gemiddelde 3 keer leuk, fijn en gezellig is en doordat ik van hem hou en hij van mij blijf ik bij hem. Het is niet te geloven, als zoiets gebeurt word ik zo zo zo diep woedend en verdrietig en keren er gevoelens terug die ik herken van vroeger thuis. Ik vraag me dan af; ligt het aan mij, veroorzaak ik dit? Maar wanneer het dan "afgelopen" is lijkt alles ineens weer zo normaal.. en we gaan weer verder.
Dit doet echt iets met je kop, hoe dan ook, het is zo bizar van het een op het andere moment, net een soort roes.
Hij zei tegen mij in woede dat ik dit in hem los maak en dit in hem naar boven drijf ofzo iets en toen werd ik laaiend en hem hem duidelijk gemaakt dat dat zijn eigen verantwoordelijkheid is.
Wie z'n schuld is dit geweld vraag ik me ook af, want ik sta mijn mannetje wel wanneer het gebeurt, ik sla en duw terug en kom wel voor mezelf op!
Hij noemt het actie reactie..
zo verwarrend dit, heel erg moeilijk en zwaar. Ik voel me misselijk en mijn hoofd en kaak doen pijn. Maar we hebben gewoon samen boodschappen gedaan en geklets, bizar!
zaterdag 19 juli 2008 om 18:00
Okee en nu even het hele verhaal:
ik ben niet 6000x handtastelijk geworden richting vriend.
Ik heb, misschien lichtelijk overdreven door 6000x te zeggen, te vaak mijn frustratie op de verkeerde manier geuit. Dus bijvoorbeeld door te schreeuwen in plaats van te praten, slaan met deuren, weglopen en dergelijke in plaats van gewoon praten.
Ik heb tijdens een ruzie vaak genoeg de neiging gehad hem aan te vliegen. In plaats daarvan probeer ik op een andere manier mijn frustratie kwijt te raken. In mijn geval dus op verschillende, foute manieren. Het daadwerkelijk proberen om mijn vriend aan te vliegen is nu zo'n 3x gebeurd. En meteen ook mislukt, gezien mijn vriend veel sterker is en me rustig heeft gehouden door mijn armen vast te houden tot ik rustig werd.
Ik vind dat er wel altijd een reden achter zit en dat daar ook naar geluisterd mag worden. Zo heb ik geen goed voorbeeld gehad als het gaat om omgaan met frustratie. En ben ik dus jarenlang de dupe geweest van een vreselijke vent.
Natuurlijk zeg je dat je het zelf anders gaat doen. En toch blijkt dan dat dat niet gaat, omdat ik gewoonweg niet heb geleerd hoe het wel moet.
Dat is 1 geval. Ik ken ook een geval van een man die zijn vrouw en kinderen mishandelde omdat ze niet deden wat hij wilde. Hij vond dat ze moesten doen wat hij zei. Deden ze dat niet, dan werd er geslagen, tot bloedens toe. In zo'n geval zou ik ook zeggen: pak je spullen en ga!
De situatie van TO vind ik echter niet te vergelijken met het 2e verhaal en vele verhalen van dames onder ons. Ik denk dat haar vriend een probleem heeft met het uiten van zijn frustratie, door alles wat er is gebeurd. Daar moet iets aan gedaan worden en ik denk dat dat een grote slaagkans heeft.
Overigens ben ik, zoals ik al zei, aan het werk met het veranderen van mijn manier van omgaan met frustratie. Wat tot nu toe erg positief uitpakt.
Vandaar mijn mening dat er per geval gekeken moet worden.
ik ben niet 6000x handtastelijk geworden richting vriend.
Ik heb, misschien lichtelijk overdreven door 6000x te zeggen, te vaak mijn frustratie op de verkeerde manier geuit. Dus bijvoorbeeld door te schreeuwen in plaats van te praten, slaan met deuren, weglopen en dergelijke in plaats van gewoon praten.
Ik heb tijdens een ruzie vaak genoeg de neiging gehad hem aan te vliegen. In plaats daarvan probeer ik op een andere manier mijn frustratie kwijt te raken. In mijn geval dus op verschillende, foute manieren. Het daadwerkelijk proberen om mijn vriend aan te vliegen is nu zo'n 3x gebeurd. En meteen ook mislukt, gezien mijn vriend veel sterker is en me rustig heeft gehouden door mijn armen vast te houden tot ik rustig werd.
Ik vind dat er wel altijd een reden achter zit en dat daar ook naar geluisterd mag worden. Zo heb ik geen goed voorbeeld gehad als het gaat om omgaan met frustratie. En ben ik dus jarenlang de dupe geweest van een vreselijke vent.
Natuurlijk zeg je dat je het zelf anders gaat doen. En toch blijkt dan dat dat niet gaat, omdat ik gewoonweg niet heb geleerd hoe het wel moet.
Dat is 1 geval. Ik ken ook een geval van een man die zijn vrouw en kinderen mishandelde omdat ze niet deden wat hij wilde. Hij vond dat ze moesten doen wat hij zei. Deden ze dat niet, dan werd er geslagen, tot bloedens toe. In zo'n geval zou ik ook zeggen: pak je spullen en ga!
De situatie van TO vind ik echter niet te vergelijken met het 2e verhaal en vele verhalen van dames onder ons. Ik denk dat haar vriend een probleem heeft met het uiten van zijn frustratie, door alles wat er is gebeurd. Daar moet iets aan gedaan worden en ik denk dat dat een grote slaagkans heeft.
Overigens ben ik, zoals ik al zei, aan het werk met het veranderen van mijn manier van omgaan met frustratie. Wat tot nu toe erg positief uitpakt.
Vandaar mijn mening dat er per geval gekeken moet worden.
zaterdag 19 juli 2008 om 18:06
quote:eleonora schreef op 19 juli 2008 @ 16:39:
hoewel in het geval van Miss Kaatje, die haar vriend slaat en dat doodnomaal vindt, het dus andersom is.
En dit is de reden waarom ik me afvraag waarom er meteen geoordeeld wordt.
Je hebt mij nergens horen zeggen dat ik mijn vriend sla. Ik heb gezegd handtastelijk te worden.
Ook heb ik niet gezegd dat ik het doodnormaal vind. Ik heb gezegd dat ik weet hoe kinderachtig het is.
Goed lezen en vooral geen onjuiste conclusies trekken lijkt me niet overbodig!
Denk dat ik nu voldoende heb verteld om mijn punt duidelijk te maken. Tijd om me terug te trekken uit deze discussie.
hoewel in het geval van Miss Kaatje, die haar vriend slaat en dat doodnomaal vindt, het dus andersom is.
En dit is de reden waarom ik me afvraag waarom er meteen geoordeeld wordt.
Je hebt mij nergens horen zeggen dat ik mijn vriend sla. Ik heb gezegd handtastelijk te worden.
Ook heb ik niet gezegd dat ik het doodnormaal vind. Ik heb gezegd dat ik weet hoe kinderachtig het is.
Goed lezen en vooral geen onjuiste conclusies trekken lijkt me niet overbodig!
Denk dat ik nu voldoende heb verteld om mijn punt duidelijk te maken. Tijd om me terug te trekken uit deze discussie.
anoniem_66935 wijzigde dit bericht op 19-07-2008 18:08
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
% gewijzigd
zaterdag 19 juli 2008 om 18:15
quote:coconutoil schreef op 19 juli 2008 @ 17:34:
Pfff wat een nare toevalligheid is dit, gister zat ik nog in dit topic te vertellen dat het niet altijd erger wordt en dat je niet meteen weg moet bij iemand en al wat nog meer..
Maar vanochtend is de bom gebarsten! In mijn relatie komt 'geweld' maar iets van 3 keer per jaar voor om maar even een getal te noemen. En doordat het zo weinig gebeurt en zo opeens en doordat het buiten die gemiddelde 3 keer leuk, fijn en gezellig is en doordat ik van hem hou en hij van mij blijf ik bij hem. Het is niet te geloven, als zoiets gebeurt word ik zo zo zo diep woedend en verdrietig en keren er gevoelens terug die ik herken van vroeger thuis. Ik vraag me dan af; ligt het aan mij, veroorzaak ik dit? Maar wanneer het dan "afgelopen" is lijkt alles ineens weer zo normaal.. en we gaan weer verder.
Dit doet echt iets met je kop, hoe dan ook, het is zo bizar van het een op het andere moment, net een soort roes.
Hij zei tegen mij in woede dat ik dit in hem los maak en dit in hem naar boven drijf ofzo iets en toen werd ik laaiend en hem hem duidelijk gemaakt dat dat zijn eigen verantwoordelijkheid is.
Wie z'n schuld is dit geweld vraag ik me ook af, want ik sta mijn mannetje wel wanneer het gebeurt, ik sla en duw terug en kom wel voor mezelf op!
Hij noemt het actie reactie..
zo verwarrend dit, heel erg moeilijk en zwaar. Ik voel me misselijk en mijn hoofd en kaak doen pijn. Maar we hebben gewoon samen boodschappen gedaan en geklets, bizar!En nu ga je "gewoon" zitten wachten op de volgende keer?
Pfff wat een nare toevalligheid is dit, gister zat ik nog in dit topic te vertellen dat het niet altijd erger wordt en dat je niet meteen weg moet bij iemand en al wat nog meer..
Maar vanochtend is de bom gebarsten! In mijn relatie komt 'geweld' maar iets van 3 keer per jaar voor om maar even een getal te noemen. En doordat het zo weinig gebeurt en zo opeens en doordat het buiten die gemiddelde 3 keer leuk, fijn en gezellig is en doordat ik van hem hou en hij van mij blijf ik bij hem. Het is niet te geloven, als zoiets gebeurt word ik zo zo zo diep woedend en verdrietig en keren er gevoelens terug die ik herken van vroeger thuis. Ik vraag me dan af; ligt het aan mij, veroorzaak ik dit? Maar wanneer het dan "afgelopen" is lijkt alles ineens weer zo normaal.. en we gaan weer verder.
Dit doet echt iets met je kop, hoe dan ook, het is zo bizar van het een op het andere moment, net een soort roes.
Hij zei tegen mij in woede dat ik dit in hem los maak en dit in hem naar boven drijf ofzo iets en toen werd ik laaiend en hem hem duidelijk gemaakt dat dat zijn eigen verantwoordelijkheid is.
Wie z'n schuld is dit geweld vraag ik me ook af, want ik sta mijn mannetje wel wanneer het gebeurt, ik sla en duw terug en kom wel voor mezelf op!
Hij noemt het actie reactie..
zo verwarrend dit, heel erg moeilijk en zwaar. Ik voel me misselijk en mijn hoofd en kaak doen pijn. Maar we hebben gewoon samen boodschappen gedaan en geklets, bizar!En nu ga je "gewoon" zitten wachten op de volgende keer?
zaterdag 19 juli 2008 om 18:27
quote:MissKaatje schreef op 18 juli 2008 @ 22:18:
Hoe vaak ik wel niet spullen door de kamer heb gegooid... Mijn vriend heb uitgescholden, gedreigd met van alles en nog wat tijdens ruzies. En ja ook ik word soms handtastelijk zodra ik het niet meer met woorden af kan...
Al die mensen die meteen zeggen: pak je spullen en ga!
Ik vind het maar onzin! (dan had mijn vriend al 6000x weg moeten gaan)
Dit schrijf jij en dan wil je tegen mij zeggen dat jij niet hebt gezegd dat je je vriend slaat?
Excuses. Je hebt gelijk. Je hebt níet geschreven dat je hem slaat nee. Je schreef dat je 'handtastelijk wordt'. Wat je daar dan ook onder verstaat, het is in ieder geval fysiek geweld. Zo heet dat. Volgens de wet en zo.
Miss Kaatje, er zal best een reden zijn waarom je doet zoals je doet. Zo was er ook een reden waarom mijn ex mij sloeg en waarom ik dat onderging. Feit is en blijft; slaan, handtastelijk zijn, of hoe je het ook noemen wil, het is niet ok. En jij deed er nogal laconiek over en dat triggert o.a. mij. Want ik stond aan de andere kant en ik ontving die klappen en die driftbuien. Lastig te begrijpen als je zelf de agressor bent misschien maar het gemak waarmee jij geweld bagatelliseert is voor bijvoorbeeld mij nogal cru om te lezen.
Hoe vaak ik wel niet spullen door de kamer heb gegooid... Mijn vriend heb uitgescholden, gedreigd met van alles en nog wat tijdens ruzies. En ja ook ik word soms handtastelijk zodra ik het niet meer met woorden af kan...
Al die mensen die meteen zeggen: pak je spullen en ga!
Ik vind het maar onzin! (dan had mijn vriend al 6000x weg moeten gaan)
Dit schrijf jij en dan wil je tegen mij zeggen dat jij niet hebt gezegd dat je je vriend slaat?
Excuses. Je hebt gelijk. Je hebt níet geschreven dat je hem slaat nee. Je schreef dat je 'handtastelijk wordt'. Wat je daar dan ook onder verstaat, het is in ieder geval fysiek geweld. Zo heet dat. Volgens de wet en zo.
Miss Kaatje, er zal best een reden zijn waarom je doet zoals je doet. Zo was er ook een reden waarom mijn ex mij sloeg en waarom ik dat onderging. Feit is en blijft; slaan, handtastelijk zijn, of hoe je het ook noemen wil, het is niet ok. En jij deed er nogal laconiek over en dat triggert o.a. mij. Want ik stond aan de andere kant en ik ontving die klappen en die driftbuien. Lastig te begrijpen als je zelf de agressor bent misschien maar het gemak waarmee jij geweld bagatelliseert is voor bijvoorbeeld mij nogal cru om te lezen.
zaterdag 19 juli 2008 om 18:35
Kijk MissK je zult er ongetwijfeld een goede reden voor hebben maar je komt hier een beetje over van: ach zo erg is het niet wat ik doe want ik heb er immers een goede reden voor?
Hulp heb je nodig om je woede onder controle te houden zodat je vriend geen last meer heeft van jou woede uitbarstingen welke reden je daar dan ook voor hebt.!
Hulp heb je nodig om je woede onder controle te houden zodat je vriend geen last meer heeft van jou woede uitbarstingen welke reden je daar dan ook voor hebt.!
zaterdag 19 juli 2008 om 18:41
Coconutoil, meisje....drie keer per jaar geweld is drie keer te veel en dat weet je zelf ook wel maar het is verdomde moeilijk om er objectief tegenaan te kijken als je er middenin zit. Dat begrijp ik zo goed.
Natuurlijk ben jij de oorzaak van zijn woede. Mensen met een afwijking als deze zullen altijd de schuld bij een ander zoeken en nooit bij zichzelf gaan kijken of dat standpunt wel klopt. Daartoe zijn ze niet in staat. Anders dan de vriend van TO die aangeeft bang te zijn dat hij het zal doen, is jouw vriend iemand die het drie keer per jaar verliest van zijn rede en dat is jouw schuld vanzelfsprekend, wiens schuld zou het anders zijn?
Hij houdt zoveel van jou dat jij en alleen jij hem het bloed onder de nagels vandaan kan halen en hoewel jij het slaan erg vindt, het feit dat hij dat doet omdat hij zoveel van je houdt is bijna een compliment. Niemand anders dan jij maakt dit los bij hem.
En zo verwar jij al, ik weet niet hoe lang, een persoonlijkheidsstoornis, een agressieprobleem een onvermogen om je normaal uit te drukken en om op een normale manier met conflicten, stress of gevoelens van onmacht om te gaan met liefde......
Dat mag jij zo lang volhouden als je maar wil, niemand die je tegenhoudt om bij je vriend te blijven want, je houdt ongetwijfeld ook van hem. Als je het maar nooit en dan bedoel ik ook nooit van zijn leven als normaal gaat zien. Want normaal is het pertinent niet.
In de liefde is de een niet bang voor de ander. In een relatie zijn partners gelijk aan elkaar en jij zit in een ongelijkwaardige relatie. Dát is een feit. Die drie keer per jaar dat het misgaat is iets waar jij rekening mee houdt. Je weet dat het kan gebeuren en ook al lijkt het misschien niet zo, onbewust loop jij op je tenen want wanneer het gebeurt, dat weet je nooit.
Coconutoil, blijf eerlijk tegen jezelf, lieg tegen iedereen maar durf tegen jezelf te zeggen dat je relatie niet ok is, dat geweld niet past in een liefdesrelatie en onthoud dat en voel en realiseer je dat net zolang tot het moment komt dat je het zat bent en kiest voor een leven zonder dat geweld.
Ik wil met je praten, met je mailen als jij dat wil, als je niet op het forum wil praten. Mijn mailadres is eleonora-vandebeo@live.nl
Niks hoeft maar mocht je behoefte hebben dan mail je me maar.
Natuurlijk ben jij de oorzaak van zijn woede. Mensen met een afwijking als deze zullen altijd de schuld bij een ander zoeken en nooit bij zichzelf gaan kijken of dat standpunt wel klopt. Daartoe zijn ze niet in staat. Anders dan de vriend van TO die aangeeft bang te zijn dat hij het zal doen, is jouw vriend iemand die het drie keer per jaar verliest van zijn rede en dat is jouw schuld vanzelfsprekend, wiens schuld zou het anders zijn?
Hij houdt zoveel van jou dat jij en alleen jij hem het bloed onder de nagels vandaan kan halen en hoewel jij het slaan erg vindt, het feit dat hij dat doet omdat hij zoveel van je houdt is bijna een compliment. Niemand anders dan jij maakt dit los bij hem.
En zo verwar jij al, ik weet niet hoe lang, een persoonlijkheidsstoornis, een agressieprobleem een onvermogen om je normaal uit te drukken en om op een normale manier met conflicten, stress of gevoelens van onmacht om te gaan met liefde......
Dat mag jij zo lang volhouden als je maar wil, niemand die je tegenhoudt om bij je vriend te blijven want, je houdt ongetwijfeld ook van hem. Als je het maar nooit en dan bedoel ik ook nooit van zijn leven als normaal gaat zien. Want normaal is het pertinent niet.
In de liefde is de een niet bang voor de ander. In een relatie zijn partners gelijk aan elkaar en jij zit in een ongelijkwaardige relatie. Dát is een feit. Die drie keer per jaar dat het misgaat is iets waar jij rekening mee houdt. Je weet dat het kan gebeuren en ook al lijkt het misschien niet zo, onbewust loop jij op je tenen want wanneer het gebeurt, dat weet je nooit.
Coconutoil, blijf eerlijk tegen jezelf, lieg tegen iedereen maar durf tegen jezelf te zeggen dat je relatie niet ok is, dat geweld niet past in een liefdesrelatie en onthoud dat en voel en realiseer je dat net zolang tot het moment komt dat je het zat bent en kiest voor een leven zonder dat geweld.
Ik wil met je praten, met je mailen als jij dat wil, als je niet op het forum wil praten. Mijn mailadres is eleonora-vandebeo@live.nl
Niks hoeft maar mocht je behoefte hebben dan mail je me maar.
zaterdag 19 juli 2008 om 19:10
Ik snap jullie reacties wel, ik heb net zo goed aan de andere kant gestaan (wat inderdaad geen excuus is voor mijn gedrag).
In het begin wilde ik anderen hetzelfde aandoen. Daarbij kwam dat ik niet wist hoe ik mijn frustratie anders moest uiten, omdat ik het zo geleerd heb in mijn opvoeding.
In de praktijk heb ik echter nooit iemand geslagen. Wel geprobeerd overigens.
Maar nee ik ben er niet trots op en ik vind het niet normaal.
De reden van mijn gedrag is wel degelijk mijn verleden maar dat is uiteraard geen excuus om mijn frustratie op foute manieren te uiten.
Wat ik bedoel met handtastelijkheden is het vastpakken van mijn vriend. Om hem vervolgens proberen te knijpen, krabben, schoppen, slaan of wat dan ook. Wat me dus niet gelukt is tijdens de 3x dat ik het geprobeerd heb, omdat mijn vriend mijn armen vasthield tot ik afgekoeld was.
Als laatst zei ik al dat ik ermee bezig ben, in de zin van gedragstherapie. Wat tot nu toe erg goed gaat!
In het begin wilde ik anderen hetzelfde aandoen. Daarbij kwam dat ik niet wist hoe ik mijn frustratie anders moest uiten, omdat ik het zo geleerd heb in mijn opvoeding.
In de praktijk heb ik echter nooit iemand geslagen. Wel geprobeerd overigens.
Maar nee ik ben er niet trots op en ik vind het niet normaal.
De reden van mijn gedrag is wel degelijk mijn verleden maar dat is uiteraard geen excuus om mijn frustratie op foute manieren te uiten.
Wat ik bedoel met handtastelijkheden is het vastpakken van mijn vriend. Om hem vervolgens proberen te knijpen, krabben, schoppen, slaan of wat dan ook. Wat me dus niet gelukt is tijdens de 3x dat ik het geprobeerd heb, omdat mijn vriend mijn armen vasthield tot ik afgekoeld was.
Als laatst zei ik al dat ik ermee bezig ben, in de zin van gedragstherapie. Wat tot nu toe erg goed gaat!
zaterdag 19 juli 2008 om 19:26
quote:MissKaatje schreef op 19 juli 2008 @ 19:10:
Ik snap jullie reacties wel, ik heb net zo goed aan de andere kant gestaan (wat inderdaad geen excuus is voor mijn gedrag).
In het begin wilde ik anderen hetzelfde aandoen. Daarbij kwam dat ik niet wist hoe ik mijn frustratie anders moest uiten, omdat ik het zo geleerd heb in mijn opvoeding.
In de praktijk heb ik echter nooit iemand geslagen. Wel geprobeerd overigens.
Maar nee ik ben er niet trots op en ik vind het niet normaal.
De reden van mijn gedrag is wel degelijk mijn verleden maar dat is uiteraard geen excuus om mijn frustratie op foute manieren te uiten.
Wat ik bedoel met handtastelijkheden is het vastpakken van mijn vriend. Om hem vervolgens proberen te knijpen, krabben, schoppen, slaan of wat dan ook. Wat me dus niet gelukt is tijdens de 3x dat ik het geprobeerd heb, omdat mijn vriend mijn armen vasthield tot ik afgekoeld was.
Als laatst zei ik al dat ik ermee bezig ben, in de zin van gedragstherapie. Wat tot nu toe erg goed gaat!Ik moet het dus als volgt zien: jij haalt uit en vlak voordat jouw hand zijn lichaam raakt grijpt hij jouw armen vast zodat jouw hand niet op zijn lichaam terecht komt. En dat mogen wij dan geen slaan noemen? Ik noem het een taalkundige U-bocht constructie zoals je ze zelden tegenkomt.
Ik snap jullie reacties wel, ik heb net zo goed aan de andere kant gestaan (wat inderdaad geen excuus is voor mijn gedrag).
In het begin wilde ik anderen hetzelfde aandoen. Daarbij kwam dat ik niet wist hoe ik mijn frustratie anders moest uiten, omdat ik het zo geleerd heb in mijn opvoeding.
In de praktijk heb ik echter nooit iemand geslagen. Wel geprobeerd overigens.
Maar nee ik ben er niet trots op en ik vind het niet normaal.
De reden van mijn gedrag is wel degelijk mijn verleden maar dat is uiteraard geen excuus om mijn frustratie op foute manieren te uiten.
Wat ik bedoel met handtastelijkheden is het vastpakken van mijn vriend. Om hem vervolgens proberen te knijpen, krabben, schoppen, slaan of wat dan ook. Wat me dus niet gelukt is tijdens de 3x dat ik het geprobeerd heb, omdat mijn vriend mijn armen vasthield tot ik afgekoeld was.
Als laatst zei ik al dat ik ermee bezig ben, in de zin van gedragstherapie. Wat tot nu toe erg goed gaat!Ik moet het dus als volgt zien: jij haalt uit en vlak voordat jouw hand zijn lichaam raakt grijpt hij jouw armen vast zodat jouw hand niet op zijn lichaam terecht komt. En dat mogen wij dan geen slaan noemen? Ik noem het een taalkundige U-bocht constructie zoals je ze zelden tegenkomt.
zaterdag 19 juli 2008 om 20:27
Wij lezen wel Miss K. Jij begrijpt alleen niet dat wat jij handtastelijk worden noemt en wat jij afdoet als 'pogingen' om je vriend te slaan, te krabben of te schoppen in onze ogen gewoon gewelddadig gedrag is. Je vriend weert je (gelukkig) af maar jij haalt dus wel degelijk uit met de bedoeling hem te raken.
Fijn trouwens dat je vriend sterk is. Als vrouw wil je nog weleens het onderspit delven omdat je fysiek niet sterk genoeg bent om weerstand te bieden. Je oprollen als een bal in een hoek is dan zo'n beetje het enige wat je kunt doen maar jouw vriend is net zo goed een slachtoffer, ook al kan hij je dan gelukkig vasthouden tot je afgekoeld bent.
Jammer dat jij, die naar eigen zeggen de andere kant hebt meegemaakt, zelf ook geweld nodig hebt om je punt te maken. Ik hoop dat de therapie je leert dat niet meer te doen.
Sterkte bij dat proces.
Fijn trouwens dat je vriend sterk is. Als vrouw wil je nog weleens het onderspit delven omdat je fysiek niet sterk genoeg bent om weerstand te bieden. Je oprollen als een bal in een hoek is dan zo'n beetje het enige wat je kunt doen maar jouw vriend is net zo goed een slachtoffer, ook al kan hij je dan gelukkig vasthouden tot je afgekoeld bent.
Jammer dat jij, die naar eigen zeggen de andere kant hebt meegemaakt, zelf ook geweld nodig hebt om je punt te maken. Ik hoop dat de therapie je leert dat niet meer te doen.
Sterkte bij dat proces.
maandag 21 juli 2008 om 15:02
quote:sugarmiss schreef op 19 juli 2008 @ 11:39:
Maar in het geval van TO snap ik al die adviezen om weg te gaan niet. Ze wonen al 8 jaar samen en deze problemen spelen pas een half jaar. Het zit dus niet structueel in zijn karakter. Bovendien beseft hij zelf ook heel goed dat hij fout bezig is en wil hulp zoeken.
Volgens mij bestaan er wel trainingen om te leren met agressie om te gaan. Als hij die wil volgen, met een psycholoog gaat praten om zijn problemen op te lossen en op een sport gaat waar hij zich lichamelijk kan uitleven dan kan het volgens mij gewoon helemaal goed komen.
Maar als hij dan nog steeds beschreven gedrag blijft vertonen ja dan is het tijd om bij hem weg te gaan. Want met spullen gaan smijten of aan haren trekken zou ik echt niet accepteren.Hier sluit ik me volledig bij aan. Ik denk dat als je vriend een agressie regulatie training gaat volgen, gaat sporten om zijn energie kwijt te kunnen, te ontspannen en zich lekker te voelen en met jou in communicatie blijft, zeker ook hier over, dan kan het best helemaal goed komen. Ik denk dat het van belang is dat je hem duidelijk maakt dat het voor jou heel belangrijk is dat hij er iets aan gaat doen, want dat je je zo niet veilig voelt. Ik neem aan dat jouw welbevinden en levensgeluk voor hem erg belangrijk zijn en hij dus heel graag iets wil doen hieraan. Als hij dat niet wilt, of als hij dingen belooft, maar het gebeurt niet, dan zou ik nog eens gaan nadenken. Omdat er dan geen oplossing komt en omdat hij iets negeert wat voor jou heel belangrijk is.
Maar in het geval van TO snap ik al die adviezen om weg te gaan niet. Ze wonen al 8 jaar samen en deze problemen spelen pas een half jaar. Het zit dus niet structueel in zijn karakter. Bovendien beseft hij zelf ook heel goed dat hij fout bezig is en wil hulp zoeken.
Volgens mij bestaan er wel trainingen om te leren met agressie om te gaan. Als hij die wil volgen, met een psycholoog gaat praten om zijn problemen op te lossen en op een sport gaat waar hij zich lichamelijk kan uitleven dan kan het volgens mij gewoon helemaal goed komen.
Maar als hij dan nog steeds beschreven gedrag blijft vertonen ja dan is het tijd om bij hem weg te gaan. Want met spullen gaan smijten of aan haren trekken zou ik echt niet accepteren.Hier sluit ik me volledig bij aan. Ik denk dat als je vriend een agressie regulatie training gaat volgen, gaat sporten om zijn energie kwijt te kunnen, te ontspannen en zich lekker te voelen en met jou in communicatie blijft, zeker ook hier over, dan kan het best helemaal goed komen. Ik denk dat het van belang is dat je hem duidelijk maakt dat het voor jou heel belangrijk is dat hij er iets aan gaat doen, want dat je je zo niet veilig voelt. Ik neem aan dat jouw welbevinden en levensgeluk voor hem erg belangrijk zijn en hij dus heel graag iets wil doen hieraan. Als hij dat niet wilt, of als hij dingen belooft, maar het gebeurt niet, dan zou ik nog eens gaan nadenken. Omdat er dan geen oplossing komt en omdat hij iets negeert wat voor jou heel belangrijk is.
donderdag 24 juli 2008 om 22:30
vrijdag 25 juli 2008 om 16:58
Begrijp nooit zo goed waar die TO's vaak blijven... Pinkydinky??
Lieve Cocnutoil, in mijn voorgaande relatie was ik met een geweldadige man. Ik heb er drie dingen van geleerd; hij verandert niet, het is nooit jouw schuld en spijt komt altijd achteraf!
Vreselijk hoe je zo met liefde gemanipuleerd kunt worden. De continue onzekerheid, de ongelijkheid, de onmacht. Vreselijk. Mijn ex zei dat ik het in hem naar boven haalde (net, zoals ik later achterkwam, al zijn andere exen). En inderdaad, na de uitbarsting weer vrolijk verder alsof er niets aan de hand is. Omdat het verder altijd een leuke man is, denk je dat je hem kunt helpen, of dat je het kunt opbrengen, wat je niet door hebt is dat je er langzaam steeds dieper in zinkt. Je gaat je grenzen verleggen. Stop ermee, nu het nog kan.
In het begin vocht ik terug. Op een gegeven moment liet ik het over me heen komen. Tot het een keer echt uit de hand liep op straat, dat was mijn wake up call. Ik hoop dat de wake up call voor jou op tijd komt. Geweld is niet normaal in een relatie!
Lieve Cocnutoil, in mijn voorgaande relatie was ik met een geweldadige man. Ik heb er drie dingen van geleerd; hij verandert niet, het is nooit jouw schuld en spijt komt altijd achteraf!
Vreselijk hoe je zo met liefde gemanipuleerd kunt worden. De continue onzekerheid, de ongelijkheid, de onmacht. Vreselijk. Mijn ex zei dat ik het in hem naar boven haalde (net, zoals ik later achterkwam, al zijn andere exen). En inderdaad, na de uitbarsting weer vrolijk verder alsof er niets aan de hand is. Omdat het verder altijd een leuke man is, denk je dat je hem kunt helpen, of dat je het kunt opbrengen, wat je niet door hebt is dat je er langzaam steeds dieper in zinkt. Je gaat je grenzen verleggen. Stop ermee, nu het nog kan.
In het begin vocht ik terug. Op een gegeven moment liet ik het over me heen komen. Tot het een keer echt uit de hand liep op straat, dat was mijn wake up call. Ik hoop dat de wake up call voor jou op tijd komt. Geweld is niet normaal in een relatie!
zaterdag 26 juli 2008 om 00:56
quote:eleonora schreef op 18 juli 2008 @ 23:41:
Hopelijk geen reactie op mijn postings Jazzie want ik heb niet gezegd dat TO's vriend haar in elkaar slaat of gaat slaan, ik heb slechts aangegeven hem serieus te nemen in wat hij zegt.
Sorry Leo, beetje late reactie, maar nee het was gewoon een reactie op een aantal postings. Niet op eentje in het bijzonder, dus ook niet speciaal op jou .
Vraag me nu ook af hoe het met TO is...
Hopelijk geen reactie op mijn postings Jazzie want ik heb niet gezegd dat TO's vriend haar in elkaar slaat of gaat slaan, ik heb slechts aangegeven hem serieus te nemen in wat hij zegt.
Sorry Leo, beetje late reactie, maar nee het was gewoon een reactie op een aantal postings. Niet op eentje in het bijzonder, dus ook niet speciaal op jou .
Vraag me nu ook af hoe het met TO is...
