Gezondheid
alle pijlers
Wonen in thet buitenland, ziek familielid in Nederland.
zaterdag 18 oktober 2014 om 11:50
Lieve allemaal,
Gister heb ik te horen gekregen dat mijn jongste zusje een ernstige vorm van kanker heeft. Ze is 22, 10 jaar jonger dan ik.
Ik woon sinds 12 jaar in het buitenland, en naarmate de tijd vorderde vroeg ik me af hoe ik het zou aanpakken als mijn moeder ouder zou worden en met gezondheidsklachten zou gaan kampen. Dat mijn jongste zusje ons allemaal voor zou gaan en zo ziek zou worden heb ik nooit voor mogelijk gehouden.
Ik ben er ondersteboven van. Tranen af en aan. Daar komt bij dat ik met al mijn levensjaren nooit echt met ziekte of dood van naasten, familie en/of vrienden te maken heb gehad en het totaal nieuw voor me is. Deze vorm van ontzetting en verdriet heb ik nog nooit zo mee gemaakt. En dit alles ook nog eens op afstand-ik woon in het Midden Oosten.
Er is nog geen prognose, volgende week gaat ze naar een specialist en dan weten we meer. Afhankelijk daarvan zal ik in overleg besluiten, hoe vaak en wanneer ik naar Nederland zal reizen.
Ik wil graag weten hoe anderen, in soortgelijke situatie het ervaren en gehandeld hebben. Jullie verhalen zijn heel welkom.
*Aantal zaken wegens herkenning veranderd.
**Wist niet zeker bij welke pijler te posten. Als het ergens anders beter staat, laat het me weten.
Gister heb ik te horen gekregen dat mijn jongste zusje een ernstige vorm van kanker heeft. Ze is 22, 10 jaar jonger dan ik.
Ik woon sinds 12 jaar in het buitenland, en naarmate de tijd vorderde vroeg ik me af hoe ik het zou aanpakken als mijn moeder ouder zou worden en met gezondheidsklachten zou gaan kampen. Dat mijn jongste zusje ons allemaal voor zou gaan en zo ziek zou worden heb ik nooit voor mogelijk gehouden.
Ik ben er ondersteboven van. Tranen af en aan. Daar komt bij dat ik met al mijn levensjaren nooit echt met ziekte of dood van naasten, familie en/of vrienden te maken heb gehad en het totaal nieuw voor me is. Deze vorm van ontzetting en verdriet heb ik nog nooit zo mee gemaakt. En dit alles ook nog eens op afstand-ik woon in het Midden Oosten.
Er is nog geen prognose, volgende week gaat ze naar een specialist en dan weten we meer. Afhankelijk daarvan zal ik in overleg besluiten, hoe vaak en wanneer ik naar Nederland zal reizen.
Ik wil graag weten hoe anderen, in soortgelijke situatie het ervaren en gehandeld hebben. Jullie verhalen zijn heel welkom.
*Aantal zaken wegens herkenning veranderd.
**Wist niet zeker bij welke pijler te posten. Als het ergens anders beter staat, laat het me weten.
zaterdag 18 oktober 2014 om 11:59
Dank voor jullie reacties.
ik werk zelf, momenteel 6 dagen in de week. Alles freelance, zzper heet dat nu geloof ik in Nederland? Financieel gezien word het erg lastig, ik moet hard werken om de reizen te kunnen betalen. Ik moet er even goed over nadenken hoe ik dat voor elkaar ga krijgen. Toch heb ik er wel het volste vertrouwen in. Heb geen kinderen. Logeerplek is geen probleem.
ik werk zelf, momenteel 6 dagen in de week. Alles freelance, zzper heet dat nu geloof ik in Nederland? Financieel gezien word het erg lastig, ik moet hard werken om de reizen te kunnen betalen. Ik moet er even goed over nadenken hoe ik dat voor elkaar ga krijgen. Toch heb ik er wel het volste vertrouwen in. Heb geen kinderen. Logeerplek is geen probleem.
zaterdag 18 oktober 2014 om 12:42
Dikke knuffel voor jou! Wat een kut nieuws!
Geen eigen ervaring. Ik woon zelf wel in het buitenland en ben van plan nog verder weg te gaan wonen, dan is dit wel mijn ergste nachtmerrie.
Afhankelijk van de prognose zou ik denk ik zelfs overwegen om semi-permanent weer terug naar Nederland te komen voor een jaar, als korte lange vakantie's veel zouden kosten.
Heel veel sterkte komende tijd!
Geen eigen ervaring. Ik woon zelf wel in het buitenland en ben van plan nog verder weg te gaan wonen, dan is dit wel mijn ergste nachtmerrie.
Afhankelijk van de prognose zou ik denk ik zelfs overwegen om semi-permanent weer terug naar Nederland te komen voor een jaar, als korte lange vakantie's veel zouden kosten.
Heel veel sterkte komende tijd!
zaterdag 18 oktober 2014 om 13:15
Wat een vreselijk nieuws, en allereerst een grote
Ik begrijp heel goed dat je het allerliefste direct terug wil naar Nederland om bij je zus en familie te zijn.
Maar het is wel verstandig van je dat eerst de prognose afwacht.
Praktisch gezien, kan je gewoon niet nu voor maanden naar Nederland komen. Je hebt er ooit voor gekozen om in het buitenland te wonen en werken. En je zus zou niet willen dat jij in de problemen komt om een tijd niet te werken.
Uiteindelijk moet je gaan kiezen wanneer je naar Nederland wil komen. Wat is voor jou belangrijk?
- nu, nu het nog redelijk goed gaat met je zus. Haar steunen en ook nog leuke dingen gaan doen. Heeft ze een bucket-list om te doen?
- wanneer ze heel erg ziek is. Maar dan ook te vermoeid of beroerd om veel meer te doen dan vooral in bed liggen of op een stoel zitten. Maar kan je wel een deel van de zorgtaken doen.
- rond of na het overlijden. Dan ben je er primair voor de rest van de familie. Kan je samen rouwen.
Geen makkelijke beslissing. Ondertussen veel contact houden, niet alleen met je zus, maar ook met de rest van de familie. Realiseer je, jij zit alleen met je verdriet. De familie in Nederland hebben elkaar. Je zus (en de rest van de familie) willen soms ook over andere dingen praten dan de ziekte van je zus. Horen hoe het met jou gaat bijvoorbeeld.
Maak een filmpje voor je zus of een mooie foto collage of fotoboek met herinneringen aan je zus en te laten zien dat je aan haar denkt.
Heel veel sterkte
-
Ik begrijp heel goed dat je het allerliefste direct terug wil naar Nederland om bij je zus en familie te zijn.
Maar het is wel verstandig van je dat eerst de prognose afwacht.
Praktisch gezien, kan je gewoon niet nu voor maanden naar Nederland komen. Je hebt er ooit voor gekozen om in het buitenland te wonen en werken. En je zus zou niet willen dat jij in de problemen komt om een tijd niet te werken.
Uiteindelijk moet je gaan kiezen wanneer je naar Nederland wil komen. Wat is voor jou belangrijk?
- nu, nu het nog redelijk goed gaat met je zus. Haar steunen en ook nog leuke dingen gaan doen. Heeft ze een bucket-list om te doen?
- wanneer ze heel erg ziek is. Maar dan ook te vermoeid of beroerd om veel meer te doen dan vooral in bed liggen of op een stoel zitten. Maar kan je wel een deel van de zorgtaken doen.
- rond of na het overlijden. Dan ben je er primair voor de rest van de familie. Kan je samen rouwen.
Geen makkelijke beslissing. Ondertussen veel contact houden, niet alleen met je zus, maar ook met de rest van de familie. Realiseer je, jij zit alleen met je verdriet. De familie in Nederland hebben elkaar. Je zus (en de rest van de familie) willen soms ook over andere dingen praten dan de ziekte van je zus. Horen hoe het met jou gaat bijvoorbeeld.
Maak een filmpje voor je zus of een mooie foto collage of fotoboek met herinneringen aan je zus en te laten zien dat je aan haar denkt.
Heel veel sterkte
-
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 18 oktober 2014 om 13:58
Een aantal jaar geleden heb ik in een zelfde soort situatie gezeten. Ik woonde en werkte in het buitenland toen mijn moeder ernstig ziek werd (kanker). Ik kon op mijn werk regelen om een wat langere tijd weg te gaan (6 weken) en dat heb ik toen gedaan. Ik vond het erg fijn om dicht bij mijn moeder te zijn, mee te gaan naar het ziekenhuis etc.
Maar wat voor mij nog het meest heeft geholpen is dat ik met eigen ogen kon zien dat er goed voor haar gezorgd werd. Ik heb de behandelend artsen gezien en gesproken, heb gezien hoe het er in het ziekenhuis aan toe ging qua behandeling, heb met familie gesproken, met mijn vader en zus. Voor mijn gevoel heb ik er in die zes weken helemaal voor mijn moeder kunnen zijn. Ik had verder geen verplichtingen, dus veel tijd om met haar te praten, vragen te stellen, de dingen te zeggen die ik normaal niet zomaar zou zeggen, haar angst aan te horen, haar vast te houden en samen huilen. Heel intens maar ook heel mooi.
Na zes weken moest ik terug en wist ik niet wanneer en of ik haar weer zou zien. Maar ik ging met een goed gevoel, wist dat ze in goede handen was. Dat mijn vader, zus, vrienden en familie er voor haar waren. We hebben daarna veel gebeld/geskyped en doordat ik die zes weken zelf mee had gemaakt, wist ik waar zij het over had als ze het over een bepaalde arts had of over een behandeling. Dat maakte dat ik me heel betrokken voelde en mindere op afstand.
Het was een moeilijke tijd, maar door het vele contact ook een heel waardevolle tijd. Gelukkig heeft mijn moeder de kanker overwonnen en gaat het nog steeds goed met haar.
Maar wat voor mij nog het meest heeft geholpen is dat ik met eigen ogen kon zien dat er goed voor haar gezorgd werd. Ik heb de behandelend artsen gezien en gesproken, heb gezien hoe het er in het ziekenhuis aan toe ging qua behandeling, heb met familie gesproken, met mijn vader en zus. Voor mijn gevoel heb ik er in die zes weken helemaal voor mijn moeder kunnen zijn. Ik had verder geen verplichtingen, dus veel tijd om met haar te praten, vragen te stellen, de dingen te zeggen die ik normaal niet zomaar zou zeggen, haar angst aan te horen, haar vast te houden en samen huilen. Heel intens maar ook heel mooi.
Na zes weken moest ik terug en wist ik niet wanneer en of ik haar weer zou zien. Maar ik ging met een goed gevoel, wist dat ze in goede handen was. Dat mijn vader, zus, vrienden en familie er voor haar waren. We hebben daarna veel gebeld/geskyped en doordat ik die zes weken zelf mee had gemaakt, wist ik waar zij het over had als ze het over een bepaalde arts had of over een behandeling. Dat maakte dat ik me heel betrokken voelde en mindere op afstand.
Het was een moeilijke tijd, maar door het vele contact ook een heel waardevolle tijd. Gelukkig heeft mijn moeder de kanker overwonnen en gaat het nog steeds goed met haar.
