Gezondheid
alle pijlers
Leven met pijn gaat verder, met uitleg over de salamiworst.
donderdag 3 juli 2014 om 19:02
In dit topic praten we over ons leven met pijn, wat dat met ons doet en waar we in het dagelijks leven tegenaan lopen. Iedereen is welkom, om mee te lezen, mee te schrijven of af en toe binnen te vallen.
De klachten van de dames, die hier tot nu toe schreven, lopen uiteen. De oorzaken ook. Toch hebben we voor een deel te maken met dezelfde frustraties, valkuilen en zo zoeken we vangnetten. Vaak schrijven we ook gewoon onze frustraties van ons af en steunen we elkaar.
Zo kwam iemand met het voorbeeld: Leven met pijn en vooral gebrek aan energie, is als het eten van een salamiworst: eet je de worst in één keer op, dan word je naar alle waarschijnlijkheid misselijk. Maar eet je de worst plakje voor plakje over verschillende dagen, dan geniet je ervan.
Zo is het met ons leven ook. We delen onze activiteiten in in 'plakjes', niet teveel ineens, zodat we niet teveel teruggefloten worden door ons lichaam. Zodat we niet de ene dag genieten van een overheerlijke salamiworst, om de volgende dagen misselijk in bed of op de bank te liggen.
Hier een link naar het vorige topic
De klachten van de dames, die hier tot nu toe schreven, lopen uiteen. De oorzaken ook. Toch hebben we voor een deel te maken met dezelfde frustraties, valkuilen en zo zoeken we vangnetten. Vaak schrijven we ook gewoon onze frustraties van ons af en steunen we elkaar.
Zo kwam iemand met het voorbeeld: Leven met pijn en vooral gebrek aan energie, is als het eten van een salamiworst: eet je de worst in één keer op, dan word je naar alle waarschijnlijkheid misselijk. Maar eet je de worst plakje voor plakje over verschillende dagen, dan geniet je ervan.
Zo is het met ons leven ook. We delen onze activiteiten in in 'plakjes', niet teveel ineens, zodat we niet teveel teruggefloten worden door ons lichaam. Zodat we niet de ene dag genieten van een overheerlijke salamiworst, om de volgende dagen misselijk in bed of op de bank te liggen.
Hier een link naar het vorige topic
Later is nu
zondag 9 november 2014 om 20:20
Dreamer: sterkte met je schoonmoeder.
Na mijn berichtje dacht ik nog “en nu weer doorgaan en niet zo aanstellen”, maar na jullie reacties heb ik even zitten huilen, het komt even binnen dat uit mijn bericht blijkbaar mijn verdriet en ik weet niet wat ik mezelf aanmoet gevoel zo duidelijk te lezen is.
Asotut: ik vind het lastig om met mijn baas te bespreken omdat voor de situatie veel moeilijker is dan voor mij. En ik ben bang dat ze zeggen dat als ik baanzekerheid wil hebben, ik maar een andere baan moet zoeken. Ik ben ook niet de enige die er stress van heeft, dus dat zullen ze dan nog wel begrijpen.
Lientje: bijna al mijn collega’s zijn heel lief en begripvol gelukkig. Ik weet niet of we een bedrijfarts hebben. Wel een vertrouwenspersoon, dus misschien dat ik naar haar ga deze week. Voelt toch vertrouwder dan de huisarts (de vertrouwenspersoon is een collega).
Dreamer: ik krijg wel een aantal uur betaald (invalwerk) gelukkig, maar het grootste gedeelte doe ik nog wel onbetaald.
Een van de lastige dingen is dat ik met een project bezig ben en me daarin ook niet gesteund voel door de rest. Ik moet een presentatie in elkaar zetten en geven eind van de maand en hoewel ik het heel leuk vind om te doen, ben ik echt heel bang dat het gaat mislukken. Faalangst… En ik moet het bijna allemaal alleen doen en dan nog mijn mening verdedigen tegen de rest van het team, terwijl ik ondertussen meer weet over dit onderwerp.
Bedankt voor jullie adviezen, laat me ook wel inzien dat het toch niet langer op deze manier kan. Het voelt toch een beetje als aanstellen, ik werk nog niet eens een jaar… Maar als ik zo doorga, gaat het ook niet beter worden.
Na mijn berichtje dacht ik nog “en nu weer doorgaan en niet zo aanstellen”, maar na jullie reacties heb ik even zitten huilen, het komt even binnen dat uit mijn bericht blijkbaar mijn verdriet en ik weet niet wat ik mezelf aanmoet gevoel zo duidelijk te lezen is.
Asotut: ik vind het lastig om met mijn baas te bespreken omdat voor de situatie veel moeilijker is dan voor mij. En ik ben bang dat ze zeggen dat als ik baanzekerheid wil hebben, ik maar een andere baan moet zoeken. Ik ben ook niet de enige die er stress van heeft, dus dat zullen ze dan nog wel begrijpen.
Lientje: bijna al mijn collega’s zijn heel lief en begripvol gelukkig. Ik weet niet of we een bedrijfarts hebben. Wel een vertrouwenspersoon, dus misschien dat ik naar haar ga deze week. Voelt toch vertrouwder dan de huisarts (de vertrouwenspersoon is een collega).
Dreamer: ik krijg wel een aantal uur betaald (invalwerk) gelukkig, maar het grootste gedeelte doe ik nog wel onbetaald.
Een van de lastige dingen is dat ik met een project bezig ben en me daarin ook niet gesteund voel door de rest. Ik moet een presentatie in elkaar zetten en geven eind van de maand en hoewel ik het heel leuk vind om te doen, ben ik echt heel bang dat het gaat mislukken. Faalangst… En ik moet het bijna allemaal alleen doen en dan nog mijn mening verdedigen tegen de rest van het team, terwijl ik ondertussen meer weet over dit onderwerp.
Bedankt voor jullie adviezen, laat me ook wel inzien dat het toch niet langer op deze manier kan. Het voelt toch een beetje als aanstellen, ik werk nog niet eens een jaar… Maar als ik zo doorga, gaat het ook niet beter worden.
zondag 9 november 2014 om 21:20
Lieve Nes. Het is geen aanstellen wat je doet. ! Als je gevoel je zegt dat dingen je teveel worden ( en ja , wij lezen in je post je verdriet en vermoeidheid) , dan is dat ook gewoon zo. Leer te luisteren naar je gevoel. En daar dan ook iets mee te doen. Want anders gaat het misschien echt mis. En dan duurt het héél lang voor je weer de oude bent.
Wat betreft je presentatie: als jij zoveel meer ervan weet dan je collega's, dan gaat dat vast goed komen. Niet zo onzeker zijn meid! Nergens voor nodig. ( zegt hier iemand die ook mega onzeker is, ahum, wie ben ik om wat te zeggen )
Goed plan om met de vertrouwenspersoon te gaan praten. Ik zeg dóen!
Wat betreft je presentatie: als jij zoveel meer ervan weet dan je collega's, dan gaat dat vast goed komen. Niet zo onzeker zijn meid! Nergens voor nodig. ( zegt hier iemand die ook mega onzeker is, ahum, wie ben ik om wat te zeggen )
Goed plan om met de vertrouwenspersoon te gaan praten. Ik zeg dóen!
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
zondag 9 november 2014 om 21:28
O en ook nog Nes : je vind het misschien eng om je mening te verkondigen bij je collega's. Omdat je wellicht bang bent dat zij er een andere mening op na houden en jij ongelijk hebt. Nou, hier volgt een wijsheid die tante lientje het afgelopen jaar ook pas geleerd heeft ( daarom deel ik m ook, hoeft het voor jou niet zoveel jaren te duren).
Komt ie : een andere mening hebben , betekent niet per definitie dat de een gelijk en de ander ongelijk heeft. Er zijn nl meerdere soorten van gelijk hebben. Klinkt raar wellicht. Maar soms is het maar net vanuit welk perspectief je iets bekijkt...
Komt ie : een andere mening hebben , betekent niet per definitie dat de een gelijk en de ander ongelijk heeft. Er zijn nl meerdere soorten van gelijk hebben. Klinkt raar wellicht. Maar soms is het maar net vanuit welk perspectief je iets bekijkt...
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
zondag 9 november 2014 om 21:30
Nes, het belangrijkste wat mijn dochter geleerd heeft bij revalidatie is haar grenzen aan te geven. Ja, ze heeft geleerd dat bewegen goed is met haar pijn, ja ze heeft geleerd e.e.a. beter te verwoorden, maar belangrijk waren die grenzen. Het is best lastig om voor jezelf toe te geven dat jij grenzen hebt die anderen niet (lijken te) hebben. Zeker als je jong bent. Ik denk dat Lientje je daar veel over kan vertellen. Maar door continu over je grenzen te gaan, verleg je ze niet. Ofja.. je verlegt ze de verkeerde kant op, ze komen dichterbij. Tijdig op de rem staan resulteert uiteindelijk in een betere belastbaarheid.
Afwisseling van rust en inspanning is ook heel erg belangrijk.
Afwisseling van rust en inspanning is ook heel erg belangrijk.
Later is nu
maandag 10 november 2014 om 14:29
Zo. net maar weer eens een boze mail naar de verzekering gestuurd. Ze hebben niks van de tegenpartij ontvangen nog en als de verzekering ze belt, spreken ze pools en dat verstaat de verzekering helaas niet. Dus ehh, nog maar weer even geduld.
En zo werkt het dus blijkbaar hier in Nederland, als je een schade hebt veroorzaakt en je reageert gewoon niet op brieven en telefoontjes, gebeurt er ook niets.
Goed dat ik het weet.....
Grr, ben zeer gefrustreerd weer. Maar goed dat ik dan op zulke momenten de beste mails schrijf..
En zo werkt het dus blijkbaar hier in Nederland, als je een schade hebt veroorzaakt en je reageert gewoon niet op brieven en telefoontjes, gebeurt er ook niets.
Goed dat ik het weet.....
Grr, ben zeer gefrustreerd weer. Maar goed dat ik dan op zulke momenten de beste mails schrijf..
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 10 november 2014 om 15:37
Oei, dat is zeker frustrerend, Lientje!
Ik heb een raar pijnlijk gevoel in m'n knie. Toch bij elkaar een uur gewandeld vandaag. En het nog over Suzy gehad, dat zij het over mij had gehad. Tenminste, ik denk dat het Suzy was, want degene die ik sprak was niet zeker meer van haar naam
Man-o-man, het is hier ook net een dorp. Leuk hoor
Ik heb een raar pijnlijk gevoel in m'n knie. Toch bij elkaar een uur gewandeld vandaag. En het nog over Suzy gehad, dat zij het over mij had gehad. Tenminste, ik denk dat het Suzy was, want degene die ik sprak was niet zeker meer van haar naam
Man-o-man, het is hier ook net een dorp. Leuk hoor
Later is nu
maandag 10 november 2014 om 20:50
Hahahaha, ja dat was ik denk ik, als je het over de 'tekenjuf' hebt tenminste 
Nes, denk aan je grenzen, nu ga je er keer op keer overheen. Misschien moet je voor jezelf toe gaan geven dat meer dan fulltime werken gewoon niet geschikt is voor jou (voor wie wel?) je kan prima werken, maar hou je eigen grenzen. Straks zit je met een burn-out, als je dat niet al bent. Of werk iig zo dan je tussendoor voldoende rust hebt.
Mensen hebben liever dat je je grenzen aangeeft dan dat je op je bek gaat. Als je die presentatie niet aan kan, doe het dan niet. Waarom moet jij die houden en niet de collega's die veel meer vaste uren hebben? Knuffel
Nes, denk aan je grenzen, nu ga je er keer op keer overheen. Misschien moet je voor jezelf toe gaan geven dat meer dan fulltime werken gewoon niet geschikt is voor jou (voor wie wel?) je kan prima werken, maar hou je eigen grenzen. Straks zit je met een burn-out, als je dat niet al bent. Of werk iig zo dan je tussendoor voldoende rust hebt.
Mensen hebben liever dat je je grenzen aangeeft dan dat je op je bek gaat. Als je die presentatie niet aan kan, doe het dan niet. Waarom moet jij die houden en niet de collega's die veel meer vaste uren hebben? Knuffel
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 10 november 2014 om 20:56
Ja, de tekenjuf 
Nes, ik denk inderdaad dat een leifinggevende liefer heeft dat je wat minder uren werkt en aangeeft waar je grens ligt, dan dat je je over de kop werkt. Daar heeft hij namelijk ook niets aan, hij heeft meer aan iemand die tijdig stopt en zo noet in de ziektewet beland.
Ik hoop dat je wat aan ons hebt en tijdig durft te stoppen.
Nes, ik denk inderdaad dat een leifinggevende liefer heeft dat je wat minder uren werkt en aangeeft waar je grens ligt, dan dat je je over de kop werkt. Daar heeft hij namelijk ook niets aan, hij heeft meer aan iemand die tijdig stopt en zo noet in de ziektewet beland.
Ik hoop dat je wat aan ons hebt en tijdig durft te stoppen.
Later is nu
maandag 10 november 2014 om 23:30
oef, mijn zoon liet me net zien hoe vaak ik heb geklikt op het vivaforum sinds ik mijn laptop heb. Meer dan 31000 keer, help! Ik word hevig uitgelachen hier door de mannen. Laptop heb ik 2 jaar denk ik..
Kan geloof ik niet bij elke browser, maar bij firefox klik je op het bolletje naast forum.viva in je browserregel. Dan kun je doorklikken naar Meer informatie, en dan komen dit soort schokkende mededelingen boven!
Ben benieuwd of jullie het ook kunnen achterhalen.. kijken wie er het meeste leven heeft naast het forum..
Kan geloof ik niet bij elke browser, maar bij firefox klik je op het bolletje naast forum.viva in je browserregel. Dan kun je doorklikken naar Meer informatie, en dan komen dit soort schokkende mededelingen boven!
Ben benieuwd of jullie het ook kunnen achterhalen.. kijken wie er het meeste leven heeft naast het forum..
dinsdag 11 november 2014 om 10:50
dinsdag 11 november 2014 om 12:09
dinsdag 11 november 2014 om 12:50
Dat had je inderdaad al eens geschreven ja, dat de rest al met pensioen is. Dat maakt het waken wel eenvoudiger. Heeft je man niet zo de behoefte om bij haar te zijn? Kan he, ik heb het vaak gezien op het werk, dat kinderen gevoelsmatig al afscheid hadden genomen en dat ze er dan niet zo bij wilden gaan zitten. Niet iedereen is daar goed in zeg maar..
dinsdag 11 november 2014 om 13:45
@Nes. Misschien toch een gesprek met je werkgever of vertrouwenspersoon. Dit kan je niet langer door laten gaan. En ze willen je helpen. Idd wat Dreamer zegt als je je grenzen aan geeft laat je juist kracht zien. Het is niet erg om op te geven al zit dat niet in onze aard. ( zegt de koppige Maiskip)
@ Dreamer : sterkte voor de komende tijd.
Begin me erg eenzaam te voelen hier in huis. Manlief zoekt zijn afleiding buitenshuis ( sporten, uitgaan en nieuwe mensen leren kennen). Mijn leven bestaat uit een paar uurtjes werken en ziekenhuisbezoeken. Veel vriendinnen van me zijn ook (chronisch) ziek en kunnen dus niet op bezoek komen of andersom. Contact blijft dus beperkt met w.hattsapp en f.acebook. Soms ben ik best wel jaloers op mijn man dat hij dat allemaal wel kan.
Eind van de week een afspraak bij de wijkbegeleider van de dokterspraktijk om te kijken welke therapie me het beste kan helpen en of ik een doorverwijzing krijg.
Bleegh... Hopelijk is mijn volgende post positiever
@ Dreamer : sterkte voor de komende tijd.
Begin me erg eenzaam te voelen hier in huis. Manlief zoekt zijn afleiding buitenshuis ( sporten, uitgaan en nieuwe mensen leren kennen). Mijn leven bestaat uit een paar uurtjes werken en ziekenhuisbezoeken. Veel vriendinnen van me zijn ook (chronisch) ziek en kunnen dus niet op bezoek komen of andersom. Contact blijft dus beperkt met w.hattsapp en f.acebook. Soms ben ik best wel jaloers op mijn man dat hij dat allemaal wel kan.
Eind van de week een afspraak bij de wijkbegeleider van de dokterspraktijk om te kijken welke therapie me het beste kan helpen en of ik een doorverwijzing krijg.
Bleegh... Hopelijk is mijn volgende post positiever
