Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

Ik heb ook geen liefdesverdriet ofzo. Absoluut niet. Alleen opluchting dat ik eruit ben gestapt.

Dubio, ik bedoelde dat ook niet verkeerd.

Ik weet nu dat het iedereen kan overkomen. Ik dacht altijd dat mij dat nooit zou kunnen overkomen.

Dus wel. En dat was even een schok.

Ik heb weleens vertwijfeld op de bank gezeten en dacht: in godesnaam, wat doe je hier nog?

Maar ik bleef, tot voor 2 weken geleden. En toen escaleerde het zo erg, dat ik echt weg moest.



En nu is er opluchting. Heb een practisch probleem, maar dat komt altijd goed. Heb een geweldige achterban.

Vooralsnog geen emotionele problemen.

En ik denk vast niet dat die zullen komen. Desalniettemin wil ik het wel op een rijtje krijgen, het is wel een beetje een chaos in mijn hoofd

Pom,



Eigenlijk ben ik best geirriteerd over jouw 'slachtoffer'. En ook dat je mijn exman erbij haalt, wat heeft die nou hiermee van doen. Niks, alleen dat hij ook zei dat ik weg moest gaan en dat ie me opving de eerste dagen.

Ik weet niet of je het bewuste topic hebt meegelezen. En zelfs dan weet je nog niet 1/100 van wat gebeurd is.

Zelfs mijn omgeving niet.

Volgens mij ben ik echt wel sterk en helemaal geen slachtoffer.

Het enige wat ik wil is het op een rijtje krijgen. Waarom zocht ie mij uit en waarom liet ik hem over mijn grenzen gaan. Wat ik weet, is wat ie is en wat ie heeft.

En zaken eruit gooien, ik voel die behoefte, net zoals jullie.

Anders blijft het malen.



Ik zit niet in de slachtofferrol, integendeel.

Ik heb het best aardig aangepakt

Yas, ik denk (maar ik ben Pom niet natuurlijk) dat Pom bedoelt wat je zelf ook al schrijft: onderzoek waarom hij jóu uitgezocht heeft, onderzoek waarom hij over jóuw grenzen heen heeft kunnen gaan. Misschien is het daar nu nog te vroeg voor, om daar je eigen aandeel in te onderzoeken en in te erkennen. Maar mijn ervaring is wel dat als je dát stukje mee durft te nemen in je zoektocht naar het "waarom", je uiteindelijk veel sterker uit deze strijd komt. Pas als je van jezelf begrijpt waarom je je zo hebt laten kleineren, geef je jezelf de kans in al je grootsheid terug te komen.

Als je blijft hangen in het "omdat híj een bruut is", zul je er geen andere les van leren dan nooit een relatie met een bruut aan te gaan. Maar hé, dat wist je al. En tóch is het gebeurd. Zelfs jou. Of misschien wel: júist jou.



Mijn ervaring is dat je in een ongelijkwaardige relatie ook vaak elkaars slechte kanten naar boven haalt. Waarmee ik niet zeg dat degene die slaat, mishandelt of kleineert dat mág doen "want dan had je maar geen aanstoot moeten geven". Zijn rol valt niet goed te praten. Nooit. Je houdt je handen thuis, of nee: je steekt ze alleen maar uit je mouwen om je vrouw op handen te dragen.

Maar zonder jouw rol wás er geen relatie, laat staan dat hij kon doen wat hij gedaan heeft. Mijn ervaring is dat het juist zinvol is om dát te onderzoeken. Ik ben ook boos geweest. Op hem, op mezelf, op de wereld, nog eens op hem en -oh ja- nóg eens op hem. De bruut. Maar toen ik eenmaal kritisch naar mezelf durfde kijken, wist ik ook dat hij van mij wel alle kansen had gehad om de bruut te zijn. Ik ben daarin gegroeid door zijn manipulaties, maar eindstation was wel dat ik als een vloermatje aan zijn voeten lag, klaar voor hem om over mij heen te lopen.

Pas als je onderzoekt wat jou ertoe gedreven heeft om zo voor zijn voeten te gaan liggen, pas dan kun je in mijn ogen een les trekken uit wat er gebeurd is. Pas door kritisch naar je eigen handelen te krijgen, kun je voorkomen dat zoiets nog een keer gebeurt. Niet omdat het jou niet had mogen overkomen (want immers, jij was zo zelfstandig, stoer, wijs, vul maar in), maar wel omdat er naast die zelfstandigheid, stoerheid en wijsheid blijkbaar ook andere eigenschappen bestaan die ervoor zorgen dat je standhoudt in een ongelijkwaardige relatie.



Dat is in mijn beleving ook wat in dit topic gebeurt: we (nou ja, ik niet zo trouw als veel anderen hier) houden elkaar een spiegel voor aangaande ons eigen gedrag. We hebben allemaal in de situatie gezeten, we kennen de mechanismes, we herkennen de denkfouten en juist door elkaar die spiegel voor te houden willen we elkaar leren kritisch op onszelf te zijn, zodat het ons niet nog een keer overkomt. Zodat we eruit durven stappen. Zodat we snappen dat we geen slachtoffer zijn (waarin híj de macht heeft), maar dat we zélf het recht in eigen hand hebben (waardoor je zelf weer controle over de situatie krijgt).



Ik denk dat Pom die woorden niet heeft gebruikt om je af te vallen, maar juist om je kracht te geven. Om je je eigen kracht te leren kennen. Zonder je zwakke punten te kennen, zul je nooit optimaal van je kracht gebruik kunnen maken. En juist om grip terug te krijgen op je leven, is het belangrijk om te laten zien wat je waar hebt laten vallen, waardoor jij de grip bent kwijtgeraakt.

Misschien is het nog te vroeg om jezelf op die manier te onderzoeken; het is allemaal ook nog wel erg vers. Maar juist om de krachtige vrouw die je bent, kan het ook wél al het juiste moment hiervoor zijn.



Dat waren mijn two cents. Doe ermee wat je goed dunkt.



En veel sterkte, want dit moet een ontzettend verwarrende tijd voor je zijn.

Thanks, Q.

Geen dank. Ben je al minder boos om de suggestie van Pom dat je er zelf óók verantwoordelijkheid voor draagt?

Zo Q, dat is even mooi omschreven wat we hier doen. leren van elkaar en van onze eigen rol in het geheel. Want zo is het inderdaad. Leren van je eigen situatie en van die van anderen en met je eigen ervaringen weer anderen helpen.



Yas, in je posting van 00.50 uur geef je eigenlijk haarfijn weer hoe het er in je relatie aan toeging en dat je ondanks een paar hele grove voorbeelden van (op z'n zachtst gezegd) onvriendelijk gedrag, toch niet meteen de knoop doorhakte en je biezen pakte.



Je gelóóft bijna niet dat zo iemand écht zo is.



Herken je dat?



Ik heb mijn halve relatie (overdreven) met mijn wenkbrauwen in mijn haargens gezeten over de onredelijke oneerlijkheid waarmee mijn ex mij benaderde. Ik begreep er niks van want zelfs als ik dacht het helemaal goed te doen, was het toch fout, terwijl het de vorige dag nog goed was als ik het zo deed.

Pas veel later begreep ik dat het niet uitmaakte hóe ik het deed maar dat het feit dat ík het was die het deed al genoeg was om er boos/onredelijk/onaardig over te doen.



En dat win je nooit.

Maar ik heb het me mijn gehele relatie door afgevraagd en me er over verbaasd. Omdat ik heel erg lang en veel te lang heb gedacht dat hij diep van binnen niet zo was en dat hij ei-gen-lijk ook wel wist dat het niet klopte wat hij deed. Helaas.....

Pas toen me die schellen van de ogen vielen kon ik gaan denken aan een leven zonder hem.



Hoe zit dat bij jou?

Ondanks dat hij je liet liggen in het ziekenhuis zonder naar je om te kijken, je niet steunde toen je op straat kwam te staan en hij het ook nog in zijn hoofd haalde om een vernederende opmerking te maken waar je zoon bij was? Je kon je toch gewoon niet voorstellen dat hij écht zo was?



Had jij niet, zoals alle andere vrouwen hier zowat, het kikker en den prins syndroom? Als ik de kikker maar zo lang en zo lief mogelijk kus dan wordt het wel een prins? En niet omdat je een slappeling of een doetje bent maar omdat je een mens bent en je je gewoon niet in kan denken dat er mensen zijn die echt zo gevoelloos in het leven staan als jouw ex?

Yas, ik denk dat je in een topic als deze moet begrijpen dat we hier absoluut niet zitten om wie dan ook maar af te vallen. Dit is een veilige plek.

Ik bedoelde het als Q ook zegt, kijk naar jezelf.

Maar fine by me als het te moeilijk nog voor je is om een kritisch naar alles te kijken en fine by me als je alleen maar halleluja wil horen over je scheiding. Hier proberen we althans om verder te komen door vooral naar jezelf te kijken. De exen zijn in principe uit je leven, maar daar is het probleem nog lang niet mee opgelost.

Lieve Yas,



Hoe is het met je vandaag? Voel je je een beetje rustiger? Ik heb het idee dat je je enigszins aangevallen voelt door sommige postings hier. Heb je het idee dat we er helemaal naast zitten, dat het bij jou heel anders in zijn werk gaat? Heb je herkenning gevonden in de verhalen hier?



Je weet: voorwaarde om hier mee te schrijven is dat je denkt dat je er niet bij hoort Je moet denken dat het bij jou minder erg was. Het is idioot, maar hoelang je hier ook meeschrijft, dat blijf je denken.



Ik vind dat Qwertu prachtig verwoord heeft wat dit topic voor je kan betekenen. Ik heb het idee dat je er nog niet helemaal aan toe bent om je die spiegel te laten voorhouden. Je hebt naar mijn idee een duidelijk beeld van jezelf. Dingen die niet in dat beeld passen, wijs je af. Je hebt ook een aantal verankerde aannames over jezelf, je leven en je relatie die je niet ter discussie stelt. Ik denk dat je dat wel moet doen om verder te komen en erachter te komen waarom dit is gebeurd en wat je ermee kan. Aan jou om een betekenis toe te kennen aan de manier waarop jouw leven zich heeft ontwikkeld en te bepalen wat je met die boodschap doet.



Een voorbeeld van aannames die je eens kan heroverwegen, is het feit dat je huwelijk en je ex-man niet relevant zijn voor het gebeurde. Je bent 23 jaar met hem getrouwd geweest, van hem gescheiden (!) en hij speelt nog steeds een heel belangrijke rol in je leven. Het lijkt me dat het een factor is die je niet kan uitvlakken.



Ik vroeg je naar de oude Yasmijn, je antwoord met een posting over hem. Ik snap dat je daar op dit moment nog heel erg mee bezig bent, dat is ook prima. Je komt vanzelf op een punt waarop je je deze vragen kunt gaan stellen.



Ik heb het idee dat je deze relatie ziet als een misstap, die je nu gecorrigeerd hebt. Even verwerken, klaar. Dat kun je doen, maar beter is als je deze kans aangrijpt voor een goed zelfonderzoek. Zoals Pom al schrijft, pas als je je eigen aandeel begrijpt, kun je voorkomen dat je een volgende keer weer voor een foute man kiest. Je leven is een proces, van elke stap leer je. Dan ontwikkel je je. Er zijn ook mensen die die ontwikkeling frustreren doordat ze niet willen stilstaan bij wat hen leven hun leert. Ik heb de indruk dat jij niet zo iemand bent. Je staat volop in het leven, je bent echt, je voelt met je diepste wezen. Je bent niet iemand die met oogkleppen op leeft.



Waarom je dan nu wel die oogkleppen hebt opgezet, is een interessante vraag. Waar verstopte je je voor? Of wat wilde je ermee verbergen? Wat leverde het je op die relatie op dat moment aan te gaan?



Je hebt het over schade (misschien wil je nog antwoorden wat je daarmee bedoelt). Ik denk dat de schade (niet het woord dat ik zelf zou kiezen trouwens) al bestond voor je de relatie aanging en de reden was waarom je kwetsbaar voor deze man was. Als je die kan aanpakken, kom je hier alleen maar sterker uit. Bagatelliseer niet wat er is gebeurd omdat het "maar" een jaar heeft geduurd en je eruit bent gestapt, maar ga de confrontatie met jezelf vol aan.



liefs,

dubio

Lieve, lieve, lieve Klara,



Heb jij hier een tijdje geleden ook eens meegeschreven (onder een iets andere nick)?



Wat afschuwelijk wat jou is overkomen. Ben je de schok al enigszins te boven? Wat ging er door je heen toen dit allemaal gebeurde, en vlak daarna? Je kinderen waren erbij, wat een nachtmerrie. Hoe oud zijn ze?



Ik begrijp je twijfel om toch je besluit door te zetten en bij hem weg te blijven. Dat hoort bij zo'n relatie. Je raakt zo'n beetje vergroeid met elkaar. Je krijgt het gevoel dat je je bestaansrecht aan hem ontleent. Je raakt jezelf kwijt, je persoonlijkheid wordt stukje bij beetje afgebroken tot je alleen nog maar bent wat hij ziet.



Maar dat is hoe je het zelf ziet en voelt. Je hebt zelf de macht om het anders te leren voelen en zien. Je kan jezelf weer opbouwen, de puzzelstukjes bij elkaar zoeken. Dat gaat niet vanzelf en heeft tijd nodig. Maar het is een fijn idee dat jij jij nog steeds bent. Je kan kracht putten uit het feit dat je zo'n moedig besluit hebt durven nemen.



Je hebt veel manieren om jezelf te beschermen. Praktisch gezien zou ik je het volgende adviseren.



- neem contact op met een advocaat over de juridische aspecten van een scheiding, met name jouw financiële situatie en de kinderen (een veilige omgangsregeling).



- doe aangifte. Dit is nodig om je kinderen te beschermen. Door geen aangifte te doen, bescherm je hem. Je maakt jezelf onnodig kwetsbaar. Poging tot doodslag hebben we het hier over, denk ik. Niet iets om onder het vloerkleed te vegen.



- zorg dat je een goed vangnet hebt. Vertel je omgeving wat er gebeurd is - je bepaalt zelf hoeveel je vertelt. Vertel ze met name wat je nodig hebt. Praktische steun, geld, woonruimte, hulp bij de opvang van de kinderen, een schouder om op uit te huilen.



- zorg er met name voor dat een aantal mensen op de hoogte is van de dreiging die je man vormt. De opvang/school van de kinderen, buren, familie, vrienden, je werkgever enz. Als mensen niet weten wat er gebeurd is, kunnen ze je niet beschermen.



- ga langs de huisarts en bespreek de mogelijkheid therapie te volgen



Besef alsjeblieft goed dat "zijn laatste kans" ook wel eens jouw laatste kans kan worden. Met je leven speel je niet, zeker niet als je twee kinderen hebt. Dus lieve Klara, ga niet terug. Kom hier maar schrijven als je het moeilijk hebt, bel een vriendin, sla met je vuisten in een kussen als je er helemaal doorheen zit, maar ga niet terug.



"The only thing we have to fear is fear itself."



liefs,

dubio

Klara, voor wat het waard is dat ik het zeg (bij mij was het echt veel minder erg dan bij de vrouwen die hier schrijven), welkom in dit topic, en ik hoop dat je je hier veilig voelt.

Sterkte met alles de komende tijd

[quote]Elmervrouw schreef op 04 augustus 2008 @ 10:50:

Klara, voor wat het waard is dat ik het zeg (bij mij was het echt veel minder erg dan bij de vrouwen die hier schrijven)



(zie mijn post aan Yasmijn)

"Ik heb het idee dat je deze relatie ziet als een misstap, die je nu gecorrigeerd hebt. Even verwerken, klaar."





Hiermee sla je de spijker op de kop. En dat schijnt dus niet zo te zijn.



Leo, veel herkenbaars wat je schrijft. Heel veel.



Pom, ik snapte het wel, van die spiegel en toch wil ik mijn exman erbuiten houden. Omdat dat een heel ander verhaal is. En die heeft me never nooit zo behandeld als exvriend.

Dat had niks te maken met oogkleppen en wazen.

Daarom vind ik het niet gepast om hem hierbij te halen.

Even een luchtigere noot: Lé, ik heb vannacht van je gedroomd. Je rende in een rood gewaad hard weg van dit topic



Ik hoorde van Iseo dat jij ook dialogen schrijft. Het leek me leuk als jij een keer een dialoog kan schrijven voor hoe onze eerste ontmoeting gaat verlopen.



liefs,

dubio



PS Iseo is een schat

Lieve Yas, het gaat juist niet om je ex-man maar om jou in relatie tot je ex-man. Je hoeft dat er niet bij te halen, maar je kan het er ook niet buiten laten. Het gaat om hoe jij in relaties staat en hoe jouw relatie met jezelf is als je in een relatie zit (volg je het nog? ).

Ik volg je



Als ik daar naar kijk, dan was ik in de relatie met exman een heel anders mens dan in de relatie met exvriend.

2 heel verschillende vrouwen en bij de eerste was ik mezelf en kón ik ook mezelf zijn.

Bij de laatste was ik onherkenbaar, volgens mijn omgeving.

Ook exman heeft dat gesignaleerd, ook hij zag dat het niet goed was en dat ik bij hem weg moest. Hij zag me gespannen zijn en op mijn tenen lopen en dat doe ik anders nóóóit!

Lé: Dú!

Dú: Lé!

Rollen enkele minuten lachhuilend over de grond. Lé staat op en trekt de zoom van haar fuchsiaroze japon achter haar oren vandaan, Dú rolt geduldig haar veel te strakke rok van haar heupen

Lé: jee zeg!

Dú: wow!

beiden klappen weer dubbel in oncontroleerbare lachbui

Lé: fuck man.

Dú: echt bizar

Lé: en dan te bedenken dat we dit op het forum hadden opgeschreven!

Dú: ja, leuk idee hè, om het alvast op te schrijven

Hehehe, we zijn er weer, we lagen er een paar uur uit.

Jouw exman c.q. scheiding past niet in dit topic maar zet nu niet je oogkleppen op om jouw rol (nee niet van je ex) in relatie tot de oorzaak van de scheiding te zien. Dit alles heeft er wel toe geleid dat je smoorverliefd bent geworden op een feitelijk onmogelijke liefde in Afrika, gevolgd door deze soldaat.

Door altijd maar halleluja te roepen over je voorbije huwelijk en je geweldige ex kom je nooit aan verwerking van de scheiding toe. En dat maakt je ontvankelijk voor onmogelijke liefdes.



Ik krijg persoonlijk toch altijd wel de rillingen van mensen die achteraf zeggen,dat ze al heel lang gezien hadden dat er iets goed mis was. Was bij mij ook het geval hoor, maar van dit soort mensen heb ik juist veel meer afstand genomen.

En ze hebben mij verteld hoe mis ik zat.

Maar ik wilde er niet aan.

Ja, ik was ontvankelijk, hij kwam een jaar na mijn scheiding en ik had de boel nog echt niet verwerkt, ik voelde me letterlijk kut. En ik werd smoorverliefd.

Het was zo fout, zo fout.

Maar als enige had ik de oogkleppen op tot ergenis van mijn omgeving.



Harde les.

Maar hier ben ik zo klaar mee, met deze relatie, het was inderdaad wél een misstap, als ik het me goed realiseer. Het duurde maar een jaar, dat kan zo weg. In de prullebak ermee.

Ik wil nog even een paar dingen helder hebben voor mezelf en dan sluit ik het af.



Als ik straks alle practische dingen met hem uit de weg heb (en dan is ie ook uit mijn leven, helemaal) en weer eigen woonruimte heb, dan kan alles weer normaal op gang komen. Over mijn huwelijk hebben exman en ik natuurlijk veel gesproken. Dat ging heus niet van de ene op de andere dag. We hebben dat vaak op een rijtje gezet en zijn er klaar mee.

We leefden als broer en zus en dat gevoel hebben we nu nog.

Pom, ik blijf halleluja roepen over mijn geweldige ex. Want dat is ie.

Staat altijd voor me klaar, voor iedereen trouwens. Met zo'n vriend mag men de handjes dichtknijpen en dat doe ik dan ook.

Ik zal nooit zonder hem door het leven kunnen gaan en vice versa.

Als hij bv een vriendin krijgt die niet wil dat ie contact met mij heeft, dan gaat ze exit.

En andersom ook.



Herenmientied, we waren vanaf ons 16de samen en hebben zoveel meegemaakt samen. Dat kun je toch niet doorsnijden als je elkaar nog heel graag mag? En onze kinderen?

Iedereen vindt het machtig mooi hoe wij met elkaar omgaan.

In vriendschap, ipv met haat en nijd wat je zovaak ziet na een scheiding.

quote:yasmijn schreef op 04 augustus 2008 @ 15:03:

Het duurde maar een jaar, dat kan zo weg. In de prullebak ermee.





Daarmee ontneem je het juist de grootste potentiele kracht: zelfkennis en inzicht. Niets is zinloos of verspilling, als je het zo bekijkt blijf je kwetsbaar. Wat anderen ook al zeiden.



Je kunt zeggen: het was een zwak moment en hij heeft dat gebruikt.



Of je kunt zeggen: er zit een zwakke plek in mij en daarom sta ik het toe.



Wat is die zwakke plek? Waarom voelde je je bijv zo ontzettend kut een jaar na je scheiding? Wat was er toen dat er eerder ook is geweest, een zwakke plek in jezelf?



Er is niets mis met zwakke plekken, iedereen heeft ze. Het hoort erbij. Het zegt niets over je innerlijke kracht, het doet er niet aan af. In feite voegt het onder ogen durven komen van die plekken in jezelf juist toe aan je kracht. Daaraan alleen al kun je zien dat ze niet gelinkt zijn aan elkaar. De krachtigste mensen kunnen toch diep verwond zijn. En zij moeten net zo goed heling vinden voor die verwondingen.

Ik snap je punt. Maar ik ga niet heel diep aan zelfonderzoek doen, omdat ik in een relatie zat met een narcist. Hij zei altijd al dat alles mijn schuld was, ik was de loser, dus dat laat ik me niet weer aanpraten, door mezelf niet, door niemand niet.

Want ik weet dat ik sterk ben en geen loser.

En welke zwakke plekken ik ook heb, hij had het recht niet om mij zo te behandelen, te vernederen en door elkaar te rammelen.

Ik heb gewoon nooit geweten dat er iets bestond als verbaal geweld, dat had ik nog nooit meegemaakt.

Ik wist niet veel van het begrip narcisme, tot een vriendin me daar tijden geleden al op wees. En ik ging googlen en verdomd, alles viel op de plek.



Dus het kan nooit zo zijn dat dit aan mij lag, hoe dit afgelopen is.

En dat krijg ik gelukkig van familie en vrienden ook te horen.

Feli, ik heb dat nooit eerder toegestaan. Als iemand een grote waffel tegen me heeft, heb ik er een terug.

Maar dit ging way beyond en ik was lamgeslagen.

En de boosheid die ik voel is naar mezelf toe.



Maar goed, ik ben eraf en als alle practische dingen uit de weg zijn, dan hoef ik nooit meer iets met hem te maken te hebben!