Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

Perel, hoe gaat het met je?

Alyden

Er zijn weer heftige dingen geschreven hier. Ik vind het heel fijn dat jullie (Klara, Endellion) de weg naar hier hebben gevonden. Ik weet hoe hoog de drempel is om daadwerkelijk je verhaal hier neer te zetten. Jullie zijn heel erg welkom.

Ik merk wel dat ik te ver afsta van jullie situatie om te adviseren. Dat kunnen degenen hier die ook met lichamelijk geweld te maken hebben gehad veel beter. Ik voel me dan een beetje een doetje omdat wat ik heb meegemaakt wel meeviel. Mijn ex was nogal een controlfreak, het moest op zijn manier, hij dulde geen tegenspraak en werd om het minste of geringste boos en zeek mij af. Maar geslagen heeft hij nooit. Hoogstens wat in mijn richting gegooid. Dat is ook allemaal harstikke fout natuurlijk. Maar ik vind het daarom toch moeilijk om advies te geven. Ik kan me wel inleven, want snap het principe, hoe het in elkaar steekt. Maar ik vind het niet gepast omdat ik er te weinig van weet.

Maar goed, ik voldoe dan wel weer officieel aan de criteria van dit forum (bij mij was het niet zo erg..) natuurlijk. En ik herken ook veel in Susan Forward by the way. Rabo, wilde jij mijn Engelse versie van het boek nou overnemen?

Ik leef in ieder geval zeer mee met iedereen!



Met mij gaat het nog steeds goed. Ik zie steeds meer in dat ex niet klaar is voor een intieme relatie. Logistiek en facilitair gezien wel, we kunnen prima een huishouden en gezin runnen. Maar emotioneel schiet hij zo tekort. Het feit alleen al dat hij zich er zo makkelijk bij neerlegt dat het over is. Ik ben er heel blij om hoor, dat het zo rustig verloopt. Maar ergens is het toch raar..

Ons huis staat bijna te koop, volgende week weer naar de notaris. Afwachten maar. Ik heb nog steeds geen traan gelaten om het verlies. Ik hoop toch wel dat dat straks komt, want zo'n harde ben ik helemaal niet. Ik huil om alles nl. (gister nog bij babyboom )..Dus dat ik wat onze relatie betreft zo op slot zit klopt ergens niet. Misschien dat als ik in mijn eentje in mijn nieuwe huis allenig zit te wezen de tranen wel komen... Ik kan eigenlijk niet wachten..



De kinderen hebben we nog steeds niks verteld. Als er concretere plannen zijn of als ze er last van krijgen of vragen gaan stellen....Daar zie ik wel tegenop. Maar ze blijven papa in ieder geval genoeg zien dus daar hoef ik me niet schuldig om te voelen.



Iseo, ben je nog bij Dubio? Ik vind jouw postings heel erg wijs en lief.

Duub, ik las op een ander topic over jouw ex, ik wist dat helemaal niet, dat hij alcoholist was. Heftig lijkt me dat. Mijn ex (nog steeds raar om te schrijven, hij is nu maar een verdieping van me verwijderd) dri nkt geen alcohol, omda hij het niet lust maar ook omdat hij er niet leuk van word, heeft hij wel eens verteld. En ik ben daar erg blij om, helemaal door wat ik lees van jou en anderen.



Leo, heel hartelijk gefeliciteerd met je ere-titel...



Lemmy, jij bent ook een kanjer hoor, je bent van zo ver gekomen. Ik lees nu stukjes bij beetjes je verhaal.



Mamz, Pom, Nicole en Duub

XX Z.

Zonnepitje, ik zou inderdaad graag het boek overnemen, ik probeer wel contact met je op te nemen, maar ik heb computerproblemen, dus ik hoop dat het lukt.



Klara en Endellion, goed dat jullie de weg hier naar toe ook (weer) gevonden hebben!



Liefs voor alle dames.



En nu snel verzenden voor de boel weer op tilt slaat.

Lieve Zonnepitje,



Ik denk dat fysiek en psychisch geweld twee vormen van geweld zijn die op hetzelfde niveau liggen. Het ene is niet minder erg dan het ander. Ik heb het idee dat veel mensen denken dat psychisch geweld een bijverschijnsel van of aanloop naar het 'echte' geweld is. Dat kan zo zijn, maar ook alleen psychisch geweld is ernstig. Niet minder ernstig dan lichamelijk geweld. Eerder andersom, zou ik denken. Schelden doet pijn. Met woorden kun je iemand eerder kapotmaken dan met klappen.



Bovendien verlopen beide vormen van geweld binnen een relatie vaak volgens dezelfde patronen. Alleen de uiting verschilt. Ik denk dat jij wel degelijk advies kan geven, net als ik dat doe. Ik heb ook nooit lichamelijk geweld meegemaakt (hoewel je het ontzeggen van zorg op kritieke momenten daar ook onder zou kunnen scharen), maar ik herken wel dingen in bijvoorbeeld Klara's verhaal.



Ik zie als overeenkomst tussen jou en haar dat jullie beiden het geweld bagatelliseren. Susan Forward zegt in haar boek dat psychisch geweld snel en onverwacht kan escaleren tot lichamelijk geweld. Ze geeft ook aan wat de voortekenen daarvan zijn.



Is je man geen droogstaande alcoholist? Hoe weet hij dat hij niet leuk wordt van alcohol als hij het niet lust? Waarom drinkt hij geen druppel meer? Het riekt voor mij naar alcoholisme.



Loop jij niet te stikken daar in huis van het inhouden van je gevoel? Waarom mag je eigenlijk niet huilen? Ben je bang voor zijn reactie daarop?



Ik wil je nogmaal waarschuwen: ik zie de omslag zo aankomen op het moment dat je man gaat inzien dat dit echt gaat gebeuren en dat hij zijn verlies moet nemen. Ik ben bang dat hij dan in opstand gaat komen. Wapen je alsjeblieft tegen dat moment. Wees niet te blij met de rust, stel het vast maar verbind er geen hoop aan. Valse hoop is killing. Die kan je ertoe brengen dat je (nog steeds) veel meer pikt dan je wilt, (nog steeds) op eieren loopt, (nog steeds) niet durft te laten blijken wat je denkt en voelt, (nog steeds) geen eisen durft te stellen, (nog steeds) niet voor jezelf durft op te komen.



Voor de lieve goede vrede.



Streef maar gewoon naar een goede regeling, hoe die ook tot stand komt. Niet naar goed overleg en rust en harmonie. Dat valt onder de categorie "mooi meegenomen".



Ik moest trouwens wel lachen om de beschrijving van je ex. Ik zie hem zo een contactadvertentie plaatsen: "Man, lgstk en facil. klr vr int. rel, ...."



liefs,

dubio

Vandaag voel ik me wat minder. Begin me wat zorgen te maken, wat als het huis na een jaar nog te koopt staat? Ja, dat kan toch? Ik ben van nature optimistisch en ga er van uit dat het binnen een paar maanden weg is. Maar zo zeker is dat helemaal niet. Ik heb daar geen prettig gevoel over. Want wat jij zegt Dubio klopt. Ik pas me natuurlijk nog steeds aan. Ik kan niet anders, want dat ben ik zo gewend. Wel ben ik niet bang voor hem dus geef weerwoord. Maar wat nu gelijkwaardig lijkt, kan omslaan van de een op de andere dag, dat klopt Duub. Want hij houdt niet van weerwoord, dat irriteert hem. Is dit weekend ook gebeurd. En hoe langer we in een huis wonen hoe groter de kans dat dat gaat gebeuren, die omslag. Dit weekend waren we beiden thuis en ik merk dat ik het best zwaar vind. Dat het maar gewoon zo loopt als anders.

Ik wil gewoon door, alleen zijn (met de kinderen) in mij eigen huis. Enerzijds ben ik zo bij dat het kalm en rustig verloopt, anderzijds baal ik er enorm van dat het niet gewoon al zo ver is dat we apart wonen. En ik merk dat dat er ook zooo in zit, het blij zijn dat het rustig loopt, dat de rest (mijn gevoel) naar de achtergrond verdrongen wordt.

Ik zie ook geen oplossing voor deze situatie hoor. Want als ik het op de spits ga drijven en ga zeggen dat hij bv. maar op zoek moet naar wat anders dan zijn de rapen gaar natuurlijk. En als ik ga huren, dan kost me dat veel te veel geld. En ik ben de grip op de situatie kwijt. Kan hij mooi in het huis blijven zitten tegen dezelfde kosten. Want hij vindt het prima zo. Misschien maar met de scheidingsbemiddelaar bespreken, een neutraal persoon, lijkt me wel verstandig.

Ook zie ik op tegen de financiele afwikkeling. We waren er uit dachten we maar we moeten alles uitzoeken van de notaris. Dit zorgt alleen maar voor extra gedoe naar elkaar toe. I.v.m. privacy kan ik hier niet over uitwijden



O ja Duub, nee hij is echt geen alcoholist. Hand in het vuur...Hij lust het echt niet en heeft het heel vroeger wel eens geprobeerd. Tja, de een wordt er vrolijk van (zoals ik) en een ander somber (hij).



En je hebt helemaal gelijk dat psychisch geweld minimaal zo erg is. Maar (en daar komt-ie weer), ik voldoe niet aan het hele rijtje hoor. Mijn sociale leven heeft hij niet ondermijnt bv. Maar goed, ik vind het sowieso moeilijk om nu dingen terug te halen uit de relatie. Sommige zaken die gebeurd zijn, blijven moeilijk te rijmen met hoe hij kan zijn, zoals nu. Daar ben ik nog steeds heel erg door in de war.



Rabotje, we mailen wel even over het boek, ok? Ik zou dan wel graag de Ned. versie willen lezen...en lenen natuurlijk. De Engelse versie wat toen de enige die ik nog kon krijgen via bol.com.



Klara, hoe gaat het met je?



En de rest een fijn weekend gehad?



xx Z.

Hallo,



zie dat er weer veel gebeurd is hier. Zelf ben ik afgelopen week ziek geweest; last van mijn maag. Of het van de warmte kwam, of 'gewoon' niet lekker, of dat het psychisch is....

In elk geval hartstikke beroerd geweest, en nog niet helemaal fit.



Ik heb niet alles bijgelezen, wel gezien, dat er weer een paar nieuwe namen zijn. Fijn, dat jullie ook hier mee schrijven. Het blijft een en al herkenning.



Iseo, wat leuk dat je bij Dubio bent (geweest). Even lekker weg op vakantie!



Zonnepit, het zou toch wel goed zijn om te overwegen hoe het met het huis verder moet. Jij hoeft niet weg; je zou 'voorlopige voorzieningen' aan kunnen vragen; dan zal hij naar alle waarschijnlijkheid het huis moeten verlaten, en kun jij blijven wonen met de kinderen.

Maar je blijft toch niet echt samen met hem onder één dak leven?

Tja en psychisch geweld....ik denk dat het zeker zo erg is, als lichamelijk geweld. Met woorden kun je iemand echt wel kapot maken.

Lieve Zonnepitje!



Ik begrijp je twijfels, angsten en neiging tot bagatelliseren helemaal. Echt waar. Er zitten zo veel overeenkomsten tussen onze situaties en hoe we er zelf in staan/stonden. Ik was ook bang de "lieve vrede" te verstoren, opgelucht dat hij zich rustig hield, blij dat we nog samen door één deur konden. Ik besefte niet dat het niet in mijn handen was. De enige manier waarop ik hem te vriend had kunnen houden, was door hem alles te geven wat hij wilde. Zodra ik niet bereid was in alles toe te geven, was de strijd slechts een kwestie van afwachten. En het is precies zo gegaan. En bij jou zal het ook zo gaan. Bij een man als de jouwe is een rustige scheiding in goed overleg niet mogelijk, gaat co-ouderschap niet werken, kun je je de dingen niet redelijk bespreken en regelen.



Er is te veel ongelijkwaardigheid in je relatie. De enige manier om de nodige gelijkwaardigheid (ook na de scheiding) te bereiken, is dat jij voor jezelf opkomt. Dat gaat ONHERROEPELIJK leiden tot weerstand bij hem. Welke vorm dat verzet zal krijgen, kan ik je niet zeggen. Maar sluit fysiek geweld niet uit.



Je bent wel blootgesteld aan psychisch geweld, lieverd. Ik vind het rot om het te zeggen, maar een man die je uitmaakt voor hoer en je bedreigt, is geen zorgzame man en is wel een bullebak. Hij heeft ongetwijfeld een fijne, zorgzame KANT. Maar daar tegenover staat die andere kant, die jou minacht, die over je heen loopt, jou niet serieus neemt, je gebruikt. En in tegenstelling tot wat jij denkt, is het niet aan jou om te bepalen welke kant hij laat zien. Dat bepaalt hij helemaal zelf. Je ziet het: je had verwacht dat jouw aankondiging te gaan scheiden heel wat los zou maken, maar hij blijft de rust zelve. Het is goed mogelijk dat hij straks om een kleinigheid compleet over de rooie gaat. Jij hebt er niets over te zeggen, je kan het niet voorkomen. Het speelt zich allemaal af in zijn hoofd.



Misschien kun je je eigen posting nog eens doorlezen en zien hoezeer je hem goedpraat en het geweld bagatelliseert. Ik weet, echt waar, hoe moeilijk het is toe te geven dat jij in je relatie psychisch geweld hebt ondergaan. Mij heeft het ook tijd en veel moeite gekost om dat te kunnen toegeven en het hardop te kunnen zeggen (vooral dat). Ik ben net als jij een slimme, goed opgeleide, zelfstandige, mondige vrouw, die midden in het leven staat.



Ik heb óók mijn sociale leven niet opgegeven (maar ahum, hij heeft het ook nooit van me gevraagd, zou ik me ertegen verzet hebben als hij dat wel had gedaan?). Ik voldoe ook niet aan het lijstje. Iseo zit hier naast me en zegt dat zij ook niet aan het hele lijstje voldoet. Bij haar was sprake van ernstig lichamelijk en psychisch geweld. Je kan altijd de dingen eruit pikken die minder erg waren bij jou. Maar pas op dat je niet het geweld als geheel bagatelliseert en je blindstaart op zijn goede kanten. Je gaat niet voor niets bij hem weg, dat weet je rationeel ook heel goed, maar je gevoel gaat toch nog op dezelfde manier met hem om als je gewend was in de relatie.



Praktisch gezien zou ik nu heel duidelijk prioriteiten stellen. Wat zijn de risico's als jullie nog maandenlang (of nog langer!) in één huis moeten blijven wonen? Naast het risico van een gewelddadige uitbarsting - die ook voor je kinderen gevaar oplevert - is er op zijn minst het gevaar dat de verstandhouding sterk verslechtert. Bovendien denk ik dat jij geneigd zal zijn veel meer aan hem toe te geven dan wanneer je je eigen woonruimte hebt. Je kunt gewoonweg niet goed je grenzen aangeven als je nog samen in één huis woont. Jij zal hier emotioneel ook aan onderdoor gaan, ben ik bang. Moet jouw welzijn niet voorop staan? Jij bent de basis: jij moet blijven werken en voor de kinderen blijven zorgen.



Vraag je af of het geld dat je hoopt te besparen met een huis kopen opweegt tegen de risico's. Probeer in oplossingen te denken, 'think outside the box'. Zie dit als een noodsituatie (gezien de risico's is het dat namelijk) en handel daarnaar. Je zult hier niet uitkomen zonder bepaalde offers te maken. Geld is maar geld. Uiteindelijk komt dat ook wel weer goed. Voor nu is het belangrijkste dat je jezelf en de kinderen veilig stelt, goed voor jezelf kan zorgen, je leven weer op kan bouwen. Zo snel mogelijk. Echt, ik maak me zorgen om je, ik ben bang dat het van de ene op de andere dag mis kan gaan en dat je dan verbouwereerd naar de puinhopen kijkt en je afvraagt hoe dit kon gebeuren...



ik wens je veel kracht, ik weet dat je die hebt!



liefs,

dubio

Hoi lieve Zonnnepitje



Ik maak me ook zorgen over in hoeverre jij goed voor jezelf kunt opkomen in deze situatie. Het nu zo een tijd moeten blijven samenwonen lijkt me erg zwaar.

Je zet oude patronen voort die je tegelijk wilt stoppen.

Er verandert veel voor jou, maar hoeveel kun je ook daarvan laten merken omdat het iets kan verstoren in de soort van rust die er nu is.



Wat bedoel je met dat de rapen gaar zijn wanneer hij op zoek moet naar andere woonruimte?

Is het nu dan zo, dat als het zo blijft zoals het nu is, het moment dat het omslaat steeds dichterbij komt en dat je dat eigenlijk ook voelt hangen (of vooral kunt merken in je eigen voorzichtigheid en 'inhouden') en dat wanneer je sterker voor jezelf gaat opkomen het voor je gevoel snel zal escaleren?



Wat bedoel je met dat je niet bang voor hem bent?

Geef je bijvoorbeeld geen weerwoord en pas je je aan omdat er 'gedoe' van komt als in gezeik en vermoeiende discussies en een verstoorde sfeer in huis? Of omdat je bang bent voor een uitbarsting? Of is dat eigenlijk niet hetzelfde?

Je bent je bewuster van patronen die niet goed zijn, van de ongelijkwaardigheid.

Maar je voelt het moeilijk om er iets aan te veranderen, dat heeft gevolgen.

Daar maak ik me zorgen om, dit is een onhoudbare situatie, in ieder geval voor jou, en daarnaast met de kans op nare situaties met deze man tegenover je.



Ik weet hoe het soms overdreven kan overkomen, als je het zo ziet staan. Als je soms je eigen woorden terugleest of wat anderen voor reactie geven op wat je zelf schreef.

Maar omdat je er in gedachten van alles van kan maken, van de hele situatie, en je dat ook ergens gewend bent, neem je soms je angst niet serieus en vind je dat je moet dooorzetten en dan wel zien.

Ik denk dat er toch moeglijkheden onderzocht kunnen worden om nu in te grijpen, voor jezelf, in hoe het nu gaat en er nu voor staat.



Het schelden en de druk die nu op je staat om op een bepaalde manier je te gedragen, het is vaak lastig om voor jezelf precies te zien waar en van wie het vandaan komt. Soms probeer je zelf dingen voor te blijven, de andere keer is het door hem aangegeven.

Maar bij psychisch geweld werkt door en veroorzaakt vanalles op latere momenten.



Je schrijft ook dat je erg in de war bent. Dat wat er gebeurd is ook moeilijk valt te rijmen met hoe hij (nu) ook kan zijn.

En dat is het ook echt, ikzelf herken dat goed, vind het nog steeds moeilijk.

Elke keer wanneer ik iets over mijn verleden met ex schrijf of zoals nu aan Dubio vertel, heb ik het gevoel alsof ik overdrijf, droom, lieg of wat dan ook. Het is nog steeds zo onwerkelijk allemaal.

Hij was onvoorspelbaar en had verschillende kanten en het lijkt wel of ik die kanten als personen los van elkaar blijf zien.

Net als ik toen ook deed. Het was als het ware zo dat ik keek welke ik 'herkende' en op die reageerde ik.

En nu als ik over die tijd schrijf moet ik het als een geheel zien en dat is lastig, voelt verwarrend.



Is het nu zo dat er bemiddeld wordt tussen jullie bij het scheiden?

Heb je een eigen advocaat die voor jou opkomt?



Liefs!

Ik denk dat ik wel snap hoe het werkt met niet meer bang voor hem zijn. Als ik kijk naar de laatste periode van mijn huwelijk, waarin ik (alleen) vocht om het te redden door de gelijkwaardigheid te herstellen, voelde het voor mij ook zo. Ik besefte min of meer hoe het werkte, doorzag het patroon en wist dat ik voor mezelf moest opkomen. Ik was niet bang meer voor zijn reacties, was niet bang de confrontatie met hem aan te gaan, was niet bang voor zijn woede, manipulatie en intimidatie. Ik stond eindelijk weer voor wie ik was en daar voelde ik me heel sterk in.



Tegelijkertijd leefde er, ondanks het feit dat ik altijd onafhankelijk was gebleven en me om alles had bekommerd, een angst in mij. De angst om alleen verder te gaan, niet meer iemand te hebben op wie ik emotioneel kon leunen (ook al knapte ik alles zelf op), de angst om als gescheiden vrouw/alleenstaande moeder in het leven te staan en met name de angst voor de scheiding en alle ellende die die zou kunnen opleveren, op materieel en financieel gebied en voor de kinderen.



Zo liep ik nog op eieren.



Ik was zo blij met de dode mussen die hij me toewierp dat ik de achterliggende dreiging wegstopte. Ik was niet voor niets zo blij: ik was blij omdat ik het verloop van de scheiding van hem afhankelijk maakte. Ik was immers - weer - de redelijke partij met wie overleg mogelijk was. De onzekere factor was hij. Dus telkens als hij zich van zijn goede kant liet zien (letterlijk), was ik vreselijk opgelucht. Zie je wel, we komen er wel uit. En ik dacht er meteen bij: godzijdank hoef ik dan ook niet meer met advocaten in de weer, al die kosten te betalen, uit te zoeken of ik wel in het huis kan blijven wonen, de hele papierhandel uit te zoeken, al die berekeningen te maken, de ellende van de discussies en het gesteggel over het huis, de inboedel, de kinderen...



Nee: wij gaan het eens worden!



In de gloria was ik dan, of er een last van me afviel. Het was een kwestie van tijd voor de bevlieging van redelijkheid weer voorbij was en we weer terug waren bij af. Of eigenlijk was ik nog verder terug. Want die valse hoop, die maakte mij helemaal kapot. Elke keer weer, tegen beter weten in, willen vertrouwen op zijn redelijkheid en menselijkheid. Steeds weer op je bek gaan en kwaad worden op jezelf omdat je nog steeds niet inziet hoe hij werkelijk is, en dat die vriendelijke stem en dat bezorgde gezicht een façade zijn. Een masker dat hij opzet als het hem uitkomt. Als het hém uitkomt. Hij doet dat niet voor jou of voor de kinderen. Het komt hém nu uit om zich rustig te houden.



Sta er alsjeblieft bij stil dat die valse hoop je heel veel schade kan opleveren. Ik heb me meer dan één keer langdurig ziek moeten melden doordat ik eraan onderdoor ging. Dat is niet goed voor de positie op je werk. Door vast te houden aan die valse hoop, beneem je jezelf de kans echt voor jezelf op te komen en tot een snelle en in elk geval duidelijke oplossing te komen. Bij mij heeft het hele proces om die reden al 2 jaar geduurd, en ik ben nog steeds (lang) niet gescheiden. Dat is niet in mijn belang en zeker niet in dat van de kinderen. Het is voor mij achteraf gepraat dat ik het anders had moeten aanpakken. Dat kon ik op dat moment ook niet: zelfs met therapie en heel veel rationeel begrijpen was ik niet zo ver die valse hoop los te laten. Echt tegen beter weten in. Ik wist hoe hij was. Maar het mechanisme uit de relatie, toch blijven streven naar een redelijke oplossing, overleg willen plegen, hem niet voor het hoofd willen stoten, je eigen wensen ondergeschikt maken, alles vanuit zijn standpunt bekijken, je inleven in zijn situatie... dat is niet in één keer weg. Je maakt jezelf afhankelijk van zijn welwillendheid. Dat is niet in jouw belang.



Wees eens eerlijk: hoezeer is jouw ex bezig met hoe het met jou gaat en hoe jij hieruit komt?



Waarom kan jij alleen huilen als Babyboom op staat? Waarom heb je een alibi nodig om je tranen de vrije loop te mogen laten in je eigen huis? Het klopt van geen meter en je weet het zelf ook.



liefs,

dubio

Zonnepitje



Wat een moeilijke tijd, die nu eigenlijk wel heel rustig lijkt misschien maar waar veel van afhangt.

En jij wilt het liefst vooruit en verder.

Ondertussen kost het veel energie om met deze situatie om te gaan, pas goed op jezelf en zoek steeds goed uit wat jij nodig hebt.



Wat er mee te maken heeft, die patronen en de angst voor zoals ik het nu ook denk ik begrijp, de consequenties op het grotere vlak van het voor jezelf opkomen in 'kleinere momenten' zoals weerwoord geven en hem tegenover je te hebben staan. Wat goed dat je aandacht geeft aan wat hierbij komt kijken, zodat je dat mee kunt nemen in het onderzoeken van de mogelijkheden die je hebt omdat je weet wat er allemaal kan spelen in die verschillende lagen.



Kijken naar de tijd die voor je ligt, zwaar lijkt me dat. En ook geven anderen zaken je juist kracht.

Het onderzoeken van je angsten geeft ook ruimte, omdat het dus inzicht geeft en je helpt je voorbereiden.

Zodat je mogelijkheden ziet in het wegkomen vanuit die situatie dat jij, zoals Dubio het denk ik heel goed zegt, afhankelijk bent van zijn welwillendheid.



Dat gedoe wat het geeft zaken te moeten uitzoeken voor de notaris, geeft het echt zulke erge onrust dat jullie die dingen moeten regelen samen?

Bovenop hoe het al is natuurlijk om zo samen nog in een huis te wonen terwijl dit allemaal in gang is gezet, na die tijd die je hebt doorgemaakt van de relatie die niet goed zat en niet werkte.



Je schrijft dat je geen oplossing ziet voor deze situatie, misschien kunnen we helpen hier dat te onderzoeken.



Nicole

Hoop dat je snel weer opknapt, wat naar zeg dat je je zo ziek voelt.

Beterschap!

Het is fijn hier bij Dubiootje we blijven een paar dagen langer.

Klara, gaat het?

(f)

*zwaait even naar Iseo*



Dag schat, hoe is het nou?

Ik heb niet zoveel postpuf maar ik zag je nog, dus ik dacht, even wuiven naar mijn lieverd.....

(f)

Ha lieve Leo!



Hoe is het met jou?

Ik mail je snel, zoveel te vertellen weer

Fijne dingen.

Heeee leuk!

Fijne dingen , dat is altijd heerlijk om te lezen.



Ja hier goed hoor. Morgen de Fien weer naar school. Raar, zes weken full-time moeder en dan morgen, hups, kind weg......



Dus vandaar even de slapeloosheid

Ja snap ik.

Vakantie zit er voor ons ook bijna op, zijn nu weer zo samen geweest, dochtertje en ik. Zal wennen worden.



Ik ga je even heel erg knuffelen en dan duik ik ook het grote bed in op Dubiootjes zolder waar mijn kleine meid al even lief ligt te slapen, ben zo moe van deze leuke dag.







Liefs voor jou!

Lieve allemaal,



Het is een hele tijd geleden dat ik gepost heb. Het was nog in de tijd van Monique en het begin van Vrouwtje klets.



Inmiddels woon ik al bijna een jaar apart van mijn ex man. Volgende week is de echtscheidingprocedure een jaar aan de gang. De beschikking is inmiddels binnen en is fijn voor mij, dus niet voor exman.



Ik kreeg een mail vorige week dat hij zeker in hoger beroep gaat. En ja hoor, daar gaan we weer. Een verschrikkelijke knoop in mijn maag. Elke keer denk ik weer dat de angst voor hem weg is, maar nee hij is er weer. Ik heb er zo lang over gedaan om uit mijn relatie met hem te stappen en nu lijkt het soms als of ik er nog midden in zit. Het lijkt soms net of ik van hem goedkeuring wil over hoe ik het doe. Zo stom. Ik laat zo'n mail mijn dag bepalen. Ik baal zo van mijzelf.



Sorry dat ik inbreek. Ik moest het even kwijt.



Liefs 30-

Hoi Dertigmin

Ik ken je niet van dit topic, maar wil je graag even zeggen dat ik me voor kan stellen dat je je verhaal kwijt wilt als je je zo voelt.

Neem die ruimte dus om van je af te schrijven, als dat oplucht.

Liefs!

Je breekt niet in Dertigmin. Je bent welkom hoor.

Die knoop, poeh, die kennen we hier. Ik kreeg een brief van de bank, over een en/of rekening met zijn en mijn naam er op, die ik al 7 1/2 jaar niet meer heb, bah, dat vind ik al rot, een brief waarin zo iemand aan gaat geven het tegen je op te nemen in de rechtszaal lijkt me helemaal killing.



Mag ik vragen waartegen hij in beroep gaat?

Lief van jullie!



Tegen de omgangsregeling (c.q. verblijfplaats) van ons kind en de alimentatie berekening.



Tegen de echtscheiding volgens mij niet. Ik weet eigenlijk niet precies hoe dit zit. Misschien 1 van jullie wel?



Voor de rest zit ik echt prima in mijn vel. Heb mijn eigen huisje, plezier op mijn werk, fijne familie en een grote vriendenkring. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk om met het gevoel om te gaan dat hij mij op elk moment (door bv zo'n mail of sms) kan terug trekken in mijn "oude" gevoel. Ik dacht dat ik daar wel klaar mee was.



Liefs

Jij mag eenzijdig scheiden meid, no worries. Tegen de echtscheiding zelf kan hij niet in beroep gaan.



Word je goed bijgestaan, juridisch?

Ooh vreselijk gevoel lijkt me dat.

Ik heb zelf geen contact met ex, maar die 'knoop' snap ik heel goed.

Nogmaals super lief!



Ik merk gelukkig wel dat de knopen stukken minder komen. Dit gebeurd idd alleen als ik zijn naam lees, mail van hem krijg. Het probleem is dat er gewoon niet normaal gecommuniceerd wordt. De enige reactie die ik van hem krijg als hij iets van mij moet of wil.



Ik heb besloten om de deur dicht te doen, maar ben aan het twijfelen of ik ook de knip op de deur moet zetten. Snappen jullie wat ik bedoel? Ik weet dat ik het in zijn ogen nooit en te nimmer goed ga doen. Dat hij altijd zal blijven dreigen, mij altijd zal behandelen alsof ik gek ben. Maar ik wil wel ruimte hebben om te blijven communiceren over ons kind. Maar in hoeverre moet ik dan de deur dicht doen? Wanneer raakt hij mij niet meer?

Hallo lieve dertigmin,



Ik begrijp die knoop in je maag ook maar al te goed. Ik heb die ook wel eens als ik mijn mailbox of brievenbus openmaak en een bepaalde naam zie staan. Wat nou weer? En dan word je kwaad op jezelf dat je het je zo aantrekt.



Je kan een paar praktische dingen doen om het gevoel te verminderen. Bijvoorbeeld zelf het moment kiezen waarop je je post doorneemt: een moment waarop je rust en ruimte hebt om de post te lezen en er eventueel op te reageren. Dat geeft je al meer het idee dat je niet overdonderd wordt door een invasie waar jij niets over te zeggen hebt. Jij leest die post pas als jij dat wil.



Je kan er ook voor zorgen dat je de post in het bijzijn van bijv. een goede vriendin openmaakt, zodat je meteen hard erom kan lachen/huilen/van je af kan praten/bespreken hoe je moet reageren. Of bedenken hoe je afleiding kunt zoeken om van dat vervelende gevoel af te komen, door iets te doen wat er niets mee te maken heeft (iets moeilijks waar je je op moet concentreren of een fysieke inspanning bijv.).



Bedenk je allereerst als je de post leest: wat wil ík hiermee? Streep de punten die voor jou relevant zijn aan en streep de rest door. Daar hoef je niet op te reageren, dus hup, in de mentale prullenbak. Alle loze dreigementen en beschuldigingen kun je zo lekker opruimen. Dat geeft ruimte. Dan bepaal je jouw standpunt ten aanzien van de voor jou relevante punten. Wat wil ik m.b.t. de kinderen en alimentatie? Dat de regeling t.a.v. de kinderen zo blijft of dat hij de kinderen minder ziet om jou rust te geven? Wil je een hogere alimentatie?



Welke informatie heb ik nodig? Waar kan ik die opvragen (bijv. bij de advocaat)? Maak een lijstje met vragen en schrijf je standpunt t.a.v. de diverse punten op.



Laat het een dag of zo bezinken en onderneem dan actie. Geef je advocaat je standpunten en vragen door en vraag wat die je adviseert.



Denk ook na over de psychologische kant van de zaak: wat wil je ex bereiken? Waarom en hoe bedreigt hij je? Gebruikt hij de kinderen om alimentatie uit te komen? Bespreek dan met je advocaat op welke manieren je je tegen de manipulatie kan verweren door er korte metten mee te maken. Daar zijn advocaten vaak goed in



Communiceren over je kind is makkelijk, dat kan gewoon per e-mail. Ook daarin kun jij bepalen wat je wel en niet pikt. Voorbeeld: ik kreeg een heel lelijke e-mail van mijn ex waarin mij gecommandeerd werd dat ik verantwoording moest afleggen over de vakantie-invulling. Daar heb ik eenvoudigweg niet op gereageerd, want dat gaat hem geen bal aan. Als ik op vakantie ga, dan geef ik hem dat t.z.t. wel door. Zolang ik geen plannen heb om weg te gaan, hoef ik hem niet te vertellen wat ik waar doe.



Verder kan hij de kinderen altijd bellen, maar dan hoef ik hem niet meer dan strikt noodzakelijk te spreken. Discussies kap ik dan ook resoluut af, zet het maar in een e-mail. Bij mij gaat de (elektronische) deur open voor communicatie over de kinderen, en daarna gaat hij weer dicht. Er hoeft geen knip op, want ik heb geleerd mezelf mentaal te beschermen tegen zijn aanvallen. Niet dat het me niets meer doet hoor, maar ik sta nu zo sterk dat hij me niet echt meer uit het lood weet te slaan. En dat gaat alleen maar beter worden, ook bij jou! Hoe minder je je laat manipuleren, hoe minder het hem oplevert jou het gevoel te geven dat je gek bent.



liefs,

dubio

Bedankt voor jullie bemoedigende woorden!



Ik denk Dubio, dat dat een goed idee is. Ik moet ook de relevante zaken aangaande ons kind uit die mail pakken en daar op antwoorden. (Alleen in deze mail stond daar niets over in .



Per 1 september start uk op zijn nieuwe school. Daar moeten nu afspraken over gemaakt worden doordat de nieuwe regeling er is. Ik ben als de dood dat ik door mijn gevoel, lees angst om het niet goed te doen, over mij heen laat lopen.



Om op jouw vraag terug te komen Eleonora: Ja, ik heb een goede advocaat. Ik merk alleen dat hij "harder" denkt (wat waarschijnlijk ook goed voor mij is), dan ik. Ik heb een zeg maar, wat meer toegeefelijker aard.



Ik zat net dat topic te lezen van die mevrouw waarvan haar man wil scheiden. Dubio reageerde heel transparant. Zou precies mijn antwoord kunnen zijn. Dat hele proces, daar ben ik al doorheen. Maar voor mijn gevoel houdt het niet op. Het ziet er naar uit dat er nu voor de 4e x een gang naar de rechtbank moet worden gemaakt. Ondanks alle goede bedoelingen ben je elke keer weer bang en hou je rekening met het slechtste.



Ik probeer mezelf wel aan te pakken hoor. Natuurlijk is deze beschikking in mijn voordeel. Jippie!!! Maar ik had gehoopt daar wat langer van te kunnen genieten. Hoe doe ik dat?



Liefs 30-

Lieverd, dat doe je door in het hier en nu te blijven. Je hebt nú die uitspraak in je zak. Daar verandert niets aan tot je een nieuwe uitspraak hebt. En die kan minstens even gunstig of nog gunstiger voor je uitpakken. Of minder gunstig, dat kan ook. Maar dat weet je niet, dus waarom je daar nu al zorgen over maken? Degene die zich nu zorgen moet maken, is je ex. Dat doet hij duidelijk ook, vandaar de dreigende e-mail.



Mijn ex is erg van de loze dreigementen, hoe zit dat bij jou? Laat je je ook opfokken door dreigementen die nooit worden uitgevoerd? Doe ik niet meer hoor. Ik wacht het wel af. 9 van de 10 keer komt er niks van. Ik zou in dit geval wel fijntjes laten weten dat als hij naar de rechter gaat, jij meteen meer alimentatie gaat vragen. Laat hem ook maar voelen dat jij macht hebt en eisen kan stellen. Laat hem ook maar bang worden. Reken maar dat hij in het nauw zit nu.



Ik zit er ook nog volop in, maar het beheerst mijn leven niet meer. Dat is een keuze. Ik heb het contact sterk beperkt. Dat leverde eerst weerstand op, maar toen mijn ex merkte dat hij mij niet meer kon manipuleren, werd de drang van zijn kant ook minder. Dat geeft veel rust, kan ik je zeggen.



Enne... als er niks in staat wat voor jou relevant is, nou, dan reageer je dus gewoon NIET. Dat mag namelijk. Heb ik ook nog maar net ontdekt