Buurvrouw flipt om gegil dochter, is dit normaal?

HL, het gebruik van veel leestekens (zoals jij deed met ???) en hoofdletters = internettaal voor schreeuwen. Vandaar dat ik je post interpreteerde als geblaas.

Daarbij legde je me ook nog woorden in de mond en dat kan ik al helemaal niet zo goed hebben.Zo, voor mij is dat weer klaar

Ik herken het helemaal! Hier een behoorlijke pittig ventje van 15 maanden, die het leuk vind om 's ochtends vroeg mama al uit te proberen met hoe ver hij kan gaan.



We hebben al vanaf z'n geboorte problemen gehad met 'm. Eerst gezondheidstechnisch, veel in het ziekenhuis gelegen. Daarna kregen we een periode van veel huilen en hij slaapt vanaf het begin heel erg slecht.



Tijdje geleden toen hij 's avonds aan het huilen was bonkte de buurvrouw opeens op de muren. We hebben vanaf het begin af aan al geen goede band met haar, nu al helemaal niet meer.



Paar weken geleden waren we allebei buiten en toen gaf ze aan: hij laat zich nogal makkelijk horen he? Dus alles uitgelegd en ze zei ook dat we niet z'n zin moesten geven als hij een driftbui had. Maar toch voel ik me iedere dag weer ongemakkelijk als ons ventje z'n driftbuien heeft. Maar ook ik zou willen dat hij ze niet had, wordt er zelf ook niet vrolijk van . Nou blijkt achteraf ook nog eens dat buurvrouw depressief is (geweest), dat zal ook niet meehelpen



Zoals jouw buurvrouw reageert slaat al helemaal nergens op. Dat ze er last van heeft, kan ik heel goed begrijpen, maar ze is volwassen, dus je zou wel mogen denken dat ze in ieder geval dingen op een normale manier kan uitpraten.

quote:Robijn1975 schreef op 15 augustus 2008 @ 01:44:

[...]





Nou dat vind ik wel erg ver gaan, kinderoverlast accepteren.

Op de boot naar Vlieland is er een "familie dek" helemaal ingericht voor kinderen, mooi geregeld!

In een ander gedeelte probeerde wij een gesprek te voeren dat werd overstemd door een krijsende baby.

Dat was bloed irritant, ondanks dat ik wist dat de ouders daar niks aan konden doen, die baby kon er ook niks aan doen....maar dan denk ik wel: Ga dan gezellig op het familie dek zitten en stoor de andere passagiers niet.

Uiteindelijk zijn er mensen gaan klagen bij de betreffende familie en zijn ze na een behoorlijke discussie naar het familie dek vertrokken.



Dat vind ik bv hetzelfde als in een restaurant, krijgt je peuter daar een driftbui....ga dan naar buiten ofzo.

Ik besef heel goed dat je er soms niks aan kan doen en dat je nou eenmaal overlast veroorzaakt, en dan vind ik idd niet dat mensen dan nog luidkeels moeten gaan klagen maar ik vind niet dat kinderoverlast altijd maar geaccepteerd moet worden.



Robijn, ik zeg letterlijk:"Geen overlast in de zin van asociale kinderen met asociale ouders die maling hebben aan iedereen."



M.i. vallen jouw voorbeelden daar onder.



Overigens een kleine nuancering op mijn quote. Kinderen zijn eigenlijk nog niet asociaal. Ze kopiëren het gedrag van hun ouders, maar als de ouders zelf asociaal zijn, grote kans dat de kinderen dat ook worden. En natuurlijk is de definitie voor asociaal voor iedereen ook weer anders.

quote:HoiPippiLangkous schreef op 15 augustus 2008 @ 22:53:

HL, het gebruik van veel leestekens (zoals jij deed met ???) en hoofdletters = internettaal voor schreeuwen. Vandaar dat ik je post interpreteerde als geblaas.

Daarbij legde je me ook nog woorden in de mond en dat kan ik al helemaal niet zo goed hebben.Zo, voor mij is dat weer klaar Hoofdletters is mijn fout. Die gebruik ik niet als schreeuwen, maar omdat ik op de Mac de leestekens niet kan vinden. Dan zet ik 1 woord in hoofdletters om dat woord te benadrukken, maar dat kan jij niet weten

*

In elk geval niet teveel zorgen maken, Dylsen, zelfs overlast gevende drugspanden worden niet zomaar door een rechter ontruimd omdat wonen een vrij stevig verankerd recht is.

Het moet wel heel erg zijn willen jouw jengelende kinderen een reden zijn om je uit huis te krijgen.



Voor wat betreft nachtelijke escapades zou ik zelf de rem erop zetten. S Nachts wordt er geslapen. Punt. Desnoods bij mama op de kamer maar wel met ogen dicht en benen stil.

Daar doen de kinderen het ook beter op dan op zo'n nachtwake iedere 14 dagen.

Heb alleen de openingspost gelezen dus: Nee, dat is niet normaal.



Ik begrijp goed dat buurvrouw er last van heeft. Heb zelf 3 buurkinderen waar ik af en toe strontziek van wordt, maar ik ga niet in de tuin staan schreeuwen. Dat is idioot.



Komen praten is ook best een stap. Mijn buurkinderen spelen regelmatig, met name in de zomer, 's ochtends vroeg buiten als ik nog heerlijk lig te slapen. Zijn echt geen bijzondere kinderen maar ze maken nou eenmaal lawaai, best veel ook soms.

Maarja, om daarvoor nou aan te kloppen.. vind ik dan ook weer lastig. Veel mensen zijn namelijk enorm beledigd als je een opmerking maakt over het gedrag van hun kinderen.



Maargoed, zelf staan schreeuwen in de tuin is belachelijk.

Even deze pagina een beetje bijgelezen.



Het is ontzettend lastig. Als ouder kan je er soms weinig aan doen en daarom sta je al buur ook best machteloos.



Het kan inderdaad het bloed onder je nagels vandaan halen, die jankbuien, enthousiaste speelpartijen etc. Maar wat doe je er aan, behalve het eens aankaarten.



Overigens vind ik dat dylsen wel een wat andere aanpak kan aannemen. Inderdaad geen nachtelijke speelsessies etc, dat maakt sowieso lawaai en dan roep je het ook een beetje over jezelf af. Doe dat dus nou net niet. Lijkt me overigens ook niet handig om je kind de volgende dag overdag lekker fris en vrolijk te laten zijn. Die is dan natuurlijk moe, hangerig en dus jankerig.



Het is nou eenmaal je taak als ouder om je kind in het gareel te houden, ook qua geluid. Soms zeggen ouders wel heel snel: tsja, dat doen kinderen nu eenmaal he of, ja hij is altijd al een probleemkind geweest we kunnen er niks aan veranderen.

Ik heb dan zoiets van: je kunt een kind al vrij jong leren dat hij zn kop moet houden. Hij maakt lawaai om een reden, dan kan hij ook de reden leren waarom hij minder lawaai mag maken.



Dat je er als ouder zelf last van hebt kan zijn, maar het zijn dan ook jouw kinderen. Dat is geen excuus om je buren dus ook last te bezorgen. Ik snap het best, maar daar heb je als buurman/vrouw geen boodschap aan.

Ik heb zelf naast mensen gewoond die een zoontje hadden die als baby het 's nachts vaak benauwd had, longproblemen, ik hoorde hem wel huilen, maar ik wist dat zijn moeder met hem opliep en vond het voor de ouders zelf veel erger dan voor mij als buurvrouw. Ik hoorde het wel, maar omdat ik wist wat de oorzaak was en dat ze er nachten mee opliep, kon ik het verdragen, hoor. Ik dacht alleen maar: "wat zielig voor het kind en zielig voor de ouders". Ik noem dit eigenlijk onvermijdbare overlast, in feite vind ik het geen overlast, want niemand kan er wat aandoen.

Ik woon momenteel nog in een flat, maar ga volgende week verhuizen. Overlast heeft hier een grote rol gespeeld. Ik heb hier bovenburen die een tijdlang harde muziek draaiden. Tegen elkaar schreeuwden en tegen hun kinderen. Mijn dochter van 17 slaapt onder de slaapkamer van het oudste kindje hierboven. Het kindje kreeg vorig jaar een zusje. Als de baby 's nachts aan het huilen was, riep het kind naar zijn moeder dat de baby aan het huilen was. Mijn dochter kon dat allemaal volgen. Haar stoorde het geroep van het kind niet, maar wel van de moeder die tegen het kind aan het schreeuwen was dat die moest slapen en zijn bek moest dichthouden. En dit dus iedere ochtend voor half 6. Mijn dochter was vaak moe, moest examen doen en dan dit. Komt nog bij, de mensen hierboven hadden laminaat liggen wat amper geïsoleerd was. Dus ja, alles was te horen. En dan de muziek. Pff, we hebben wat te stellen gehad. De baby hierboven heeft veel en langdurig gehuild, uit de ruzies van de bovenburen kon ik opmaken dat de moeder vooral het moeilijk had. Zij kon echt lopen teren tegen de kinderen. Ja, dat geschreeuw stoorde me wel, het huilen van de baby niet, want dat is iets waar je in sommige gevallen maar weinig aan kunt doen. Je doet vaak al het mogelijke. Als buur ga je daar dan geen schepje bovenop doen door daar over te blijven zeuren. Wel vind ik dat oudere kinderen waar niets aan mankeert verder wel kunt leren om het toch wat rustig aan te doen op bepaalde tijdstippen.



Naast ons woont een moeder met 2 jonge kinderen, volgens haarzelf kon vooral de jongste hard huilen, maar die kinderen hoorde ik eigenlijk nooit, of het stoorde me niet echt, ik weet het niet. Maar de housemuziek en bubbling van de moeder iedere dag urenlang stoorden me wel. Ik vind dat dus vermijdbare overlast harde muziek.



Hier op plein zijn ook van die mensen die 's nachts herriemaken als ze visite hebben gehad, dus hard roepen, lachen. Wijzelf doen dat nooit, ik heb echt wel het besef dat er op bepaalde tijdstippen gewoon mensen slapen.



Onze benedenburen hebben een meisje dat gehandicapt is en 's nachts nogal eens huilt van de pijn omdat ze last heeft van haar darmen. Het is hartverscheurend. De mensen kwamen dat vertellen toen ze hier introkken. Wij vroegen ook aan hen of ze ons konden horen, want ik weet dat mijn oudste dochter heel enthousiast hard kan lachen. Maar nee, ze vinden ons fijne bovenburen omdat ze ons nooit horen.



Nu gaan we verhuizen, naar een rustigere omgeving. Twee weken geleden hebben we de sleutels gekregen. Afgelopen week heeft mijn vriend daar kennisgemaakt met de buren. Hij vertelde dat er afgelopen zaterdagochtend getimmerd zou gaan worden omdat we een vliering op de zolder wilden hebben. Hij liet het de buren weten. Maar zij zeiden dat het fijn was het te weten, maar dat gehamer en geboor bij een verhuizing hoorden. Hebben ze wel gelijk in, maar we vonden het wel netjes om het te laten weten. We wilden het niet op zondag laten doen op een onchristelijk vroeg tijdstip en ook niet 's avonds na een uur of 8-9. Mijn vriend kon wel merken dat de buren het toch fijn vonden te weten dat we rekening met hen wilden houden. Misschien ben ik door onze overlastdrama's wel erg alert geworden om anderen niet onnodig tot last te zijn. Als iemand een feestje wil geven, prima, maar laat het je buren weten.



Een peuter is bezig met het verkennen van de grenzen. Mensen die zelf driftige peuterpubers hebben gehad, weten er alles van. Als je krampachtig gaat proberen je peuter tot kalmte te manen, wordt het alleen vaak veel erger. Mijn dochters hebben die peuterpuberteit ook heel heftig gehad. Dit heeft ook niets met opvoeden te maken, sommige garnalen hebben ook echt een kop. En je doet het als ouder bijna nooit goed. Sta je in de winkel met een krijsende peuter die je zijn zin niet wilt geven, dan heb je van die mensen die denken dat je het kind half vermoordt omdat die zo aan het krijsen is. En als je het niet negeert, maar aandacht aan het kind geeft, zijn er van die mensen die vinden dat je je kind verwent. Pfff. Bij peuters ga ik altijd uit van een tijdelijke situatie.

Ooooh, overlast van de buren, gék kan je daarvan worden! En toch hangt je tolerantiegrens heel erg af van hoe je buren er zélf mee omgaan. Een begripvolle buur kan je nu eenmaal beter verdragen dan een buur die laconiek zegt: "Tja, er zit nu eenmaal geen uitknop op een kind, maar wees gerust, over een paar maanden (!!!) is deze fase wel weer voorbij, dus niet zo klagen, ik kan merken dat je zelf geen kinderen hebt," Grrr Die heb ik inderdaad niet, maar dan wil ik dus ook geen last hebben van die van anderen.



Mijn ene buren hadden, toen ik elders woonde, twee puberkinderen. Die geregeld als pa en ma van huis waren, een feestje gaven tot middenin de nacht. Of waar een hele vriendenschare bij langs kwam, zodat de hele tuin vol stond met fietsen en pratende jongelui. Waar opgevoerde brommertjes op de stoep ronkten. Maarrr die buren begrepen dat ik daar weleens last van had, zeiden van te voren dat ze een avond weggingen "en er wellicht wat gebeest werd door de jongelui," ook al hadden die ouders van te voren gezegd dat ze zich moesten gedragen. En ik kon het prima hebben. Ook omdat die jongelui weleens spontaan een klusje voor me opknapten (tuin bijwerken o.i.d.) als ze weer eens een beetje te druk geweest waren. Uiteindelijk begon ik het zelfs enigszins gezellig te vinden als ze een feestje hadden, en als ze goede muziek hadden vroeg ik zelfs weleens of 'ie een beetje harder mocht.



Buren aan de andere kant waren een heel ander verhaal. Krijsend kind, luid toeterende visite, 's morgens vroeg klussen, maar altijd 1001 excuses waarom ze er niets aan konden doen. "Kinderen zijn nu eenmaal luidruchtig," "Ja maar Piet moest echt dit weekend de serre af hebben want vanaf maandag moet 'ie overwerken," en dan met zo'n blik die duidelijk zegt: Intolerant zeikwijf!

En dan loopt de irritatie op, op een gegeven moment is íeder geluidje te veel. Toen de daaropvolgende zomer dochterlief weer eens een krijsbui had, was voor mij de maat vol. Ik zát in de tuin (kind liep binnen te krijsen, ging door merg en been), ben naar binnen gelopen, cd opgezocht met dreunende bassen en heb deze op volle sterkte opgezet. Niet lang hoor, 5 minuten ofzo. Dat heb ik nog een aantal malen gedaan (hardleerse buren) en dan wel iedere keer een tikkeltje langer. En verdomd.. binnen de kortste keren bleek het kind opvoedbaar, konden serres ook in twéé weekenden gebouwd worden en had de visite hun claxons laten demonteren.



Soms leer je mensen pas invoelend vermogen als ze een dagje in jouw schoenen mogen staan.