Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 11 augustus 2008 om 21:45
quote:zonnepitje2 schreef op 11 augustus 2008 @ 21:41:
Hai Leo! (f)
Hoe is het met je lijf? Gaat het weer een beetje?
Zeg, lekker stuk gescheurd goed van me, wij vinden het een eer dat jij met ons meeschrijft hoor. Dat zeg ik even voor alle andere vrouwen hier. Juist door álle verhalen loopt dit topic al zo lang!
Met mij is het gewoon, zoals gewoonlijk, niet heel erg maar fietsen en zo gaat even niet
Hai Leo! (f)
Hoe is het met je lijf? Gaat het weer een beetje?
Zeg, lekker stuk gescheurd goed van me, wij vinden het een eer dat jij met ons meeschrijft hoor. Dat zeg ik even voor alle andere vrouwen hier. Juist door álle verhalen loopt dit topic al zo lang!
Met mij is het gewoon, zoals gewoonlijk, niet heel erg maar fietsen en zo gaat even niet
maandag 11 augustus 2008 om 21:56
quote:herfstrood schreef op 11 augustus 2008 @ 21:22:
Schuldig!
Aan het meelezen dan hé...
Zoals ik laatst al zei, vind ik jullie kanjers, en daar blijf ik dus bij.
Bovendien denk ik echt dat jullie heel veel vrouwen helpen hoor.
Ik schreef laatst dat het mijn tante ook overkomen is. En ik vind het zo erg, dat 'we' het als familie niet door hebben gehad. We prezen mijn oom de hemel in, want hij was toch maar mooi een huisman!
Jaaaa, herkenbaar, dat was dus mijn instinker nummer 1! En ik maar aan iedereen vertellen wat voor een geëmancipeerd exemplaar ik had gescoord! Ik had niet eens door dat ik gewoon UIT WERKEN WERD GESTUURD. Manlief lag gewoon met zijn r**t op de bank, liet de kinderen aan hun lot over en het huis vervuilen en ging er af en toe met de pinpas vrolijk op uit. Echt terug naar de tijd van de Romeinen die dobbelend voor hun huis wachtten tot hun vrouw thuiskwam van het land om te gaan koken.
Heel triest dat je tante ook nog geslagen werd. Heeft hij de kinderen nooit geslagen?
Goed van je dat je als leerkracht je oogkleppen afzet. Want ik geloof echt dat de maatschappij als geheel de ogen sluit voor dit geweld (hoewel er nu gelukkig nieuw beleid is waarin huiselijk geweld speerpunt is). Toen ik aan de juf van mijn kleuterdochter meldde dat haar vader haar had geslagen was haar reactie, dat ze zo'n geval nog nooit aan de hand had gehad. Ja, niet dat de moeder het kwam vertellen natuurlijk, maar reken maar dat ze mishandelde of misbruikte kinderen in de klas heeft gehad, of nog heeft. Ze wéét het alleen niet. Want wie komt dat nou vertellen? En als niemand het vertelt, hoe pik je het dan op?
bedankt voor je berichtje Herfstrood, erg lief van je
dubio
Schuldig!
Aan het meelezen dan hé...
Zoals ik laatst al zei, vind ik jullie kanjers, en daar blijf ik dus bij.
Bovendien denk ik echt dat jullie heel veel vrouwen helpen hoor.
Ik schreef laatst dat het mijn tante ook overkomen is. En ik vind het zo erg, dat 'we' het als familie niet door hebben gehad. We prezen mijn oom de hemel in, want hij was toch maar mooi een huisman!
Jaaaa, herkenbaar, dat was dus mijn instinker nummer 1! En ik maar aan iedereen vertellen wat voor een geëmancipeerd exemplaar ik had gescoord! Ik had niet eens door dat ik gewoon UIT WERKEN WERD GESTUURD. Manlief lag gewoon met zijn r**t op de bank, liet de kinderen aan hun lot over en het huis vervuilen en ging er af en toe met de pinpas vrolijk op uit. Echt terug naar de tijd van de Romeinen die dobbelend voor hun huis wachtten tot hun vrouw thuiskwam van het land om te gaan koken.
Heel triest dat je tante ook nog geslagen werd. Heeft hij de kinderen nooit geslagen?
Goed van je dat je als leerkracht je oogkleppen afzet. Want ik geloof echt dat de maatschappij als geheel de ogen sluit voor dit geweld (hoewel er nu gelukkig nieuw beleid is waarin huiselijk geweld speerpunt is). Toen ik aan de juf van mijn kleuterdochter meldde dat haar vader haar had geslagen was haar reactie, dat ze zo'n geval nog nooit aan de hand had gehad. Ja, niet dat de moeder het kwam vertellen natuurlijk, maar reken maar dat ze mishandelde of misbruikte kinderen in de klas heeft gehad, of nog heeft. Ze wéét het alleen niet. Want wie komt dat nou vertellen? En als niemand het vertelt, hoe pik je het dan op?
bedankt voor je berichtje Herfstrood, erg lief van je
dubio
Ga in therapie!
maandag 11 augustus 2008 om 21:58
Lieve Iseo, nu jij..quote:Iseo schreef op 11 augustus 2008 @ 00:36:
Hoi lieve Zonnnepitje
Ik maak me ook zorgen over in hoeverre jij goed voor jezelf kunt opkomen in deze situatie. Het nu zo een tijd moeten blijven samenwonen lijkt me erg zwaar. Ja, ik vraag me nu echt af hoe andere stellen dat doen...had er nooit zo bij stilgestaan dat dat zo lang kon durenJe zet oude patronen voort die je tegelijk wilt stoppen. Psies! En dat voelt heel tegenstrijdig, het gevoel of ik heel hard wil rennen, maar niet vooruit kom. Door een onzichtbare hand wordt tegengehouden. Maar het kost wel veel energie het willen rennen. Die zou ik beter kunnen bewaren voor als ik straks wel kan rennen..Er verandert veel voor jou, maar hoeveel kun je ook daarvan laten merken omdat het iets kan verstoren in de soort van rust die er nu is. Inderdaad, dat kan nu niet. Daarom voel ik me zo goed als ik weg ben, dingen afspreek. De afgelopen dagen was ik veel thuis en dat is zwaarder. Ik ga ook te laat naar bed...nou, lang niet zo laat als jij als ik je postings af en toe zie...maar zo tegen 00.00 uur is voor mij laat. Ik wil op mezelf zijn.
Wat bedoel je met dat de rapen gaar zijn wanneer hij op zoek moet naar andere woonruimte? Omdat hij dat niet wil, hoewel hij gister zei dat dat niet kan vanwege zijn openstaande schuldIs het nu dan zo, dat als het zo blijft zoals het nu is, het moment dat het omslaat steeds dichterbij komt en dat je dat eigenlijk ook voelt hangen (of vooral kunt merken in je eigen voorzichtigheid en 'inhouden') en dat wanneer je sterker voor jezelf gaat opkomen het voor je gevoel snel zal escaleren? Ik voel het nog niet aankomen hoor, maar de 'nieuwigheid' van de situatie lijkt er wat af te zijn. Zo voelt het. We hebben het weer over de dagelijkse dingen en hij reageert weer op zijn manier op mij. Ik probeer afstand te houden, maar da's moeilijk.
Wat bedoel je met dat je niet bang voor hem bent?
Geef je bijvoorbeeld geen weerwoord en pas je je aan omdat er 'gedoe' van komt als in gezeik en vermoeiende discussies en een verstoorde sfeer in huis? Of omdat je bang bent voor een uitbarsting? Of is dat eigenlijk niet hetzelfde? Ik geef nu juist wel weerwoord, net als aan het eind van de relatie. Met het gevaar dat hij daar niet blij mee is. In die zin ben ik niet bang. Maar achteraf bedacht ik me dat het misschien niet handig is voor de lange duur. En ik baal dat ik dat merkte. Hij heeft de boel in handen. Ik heb het idee dat als ik me streng opstel me dat op den duur zuur komt te staan. En dus zolang het/hij rustig is gaat het goed. Want ik ben altijd redelijk, bij mij zul je geen vervelende reacties vinden. Maar goed, ik besefte gister dus dat het alsnog vervelend zou kunnen worden en dat geeft me een unheimisch gevoel.
Je bent je bewuster van patronen die niet goed zijn, van de ongelijkwaardigheid.
Maar je voelt het moeilijk om er iets aan te veranderen, dat heeft gevolgen.
Daar maak ik me zorgen om, dit is een onhoudbare situatie, in ieder geval voor jou, en daarnaast met de kans op nare situaties met deze man tegenover je.
Ik weet hoe het soms overdreven kan overkomen, als je het zo ziet staan. Ja! Wel fijn dat je dat erbij zegt..Als je soms je eigen woorden terugleest of wat anderen voor reactie geven op wat je zelf schreef.
Maar omdat je er in gedachten van alles van kan maken, van de hele situatie, en je dat ook ergens gewend bent, neem je soms je angst niet serieus en vind je dat je moet dooorzetten en dan wel zien.
Ik denk dat er toch mogelijkheden onderzocht kunnen worden om nu in te grijpen, voor jezelf, in hoe het nu gaat en er nu voor staat.
Het schelden en de druk die nu op je staat om op een bepaalde manier je te gedragen, het is vaak lastig om voor jezelf precies te zien waar en van wie het vandaan komt. Soms probeer je zelf dingen voor te blijven, de andere keer is het door hem aangegeven.
Maar bij psychisch geweld werkt door en veroorzaakt vanalles op latere momenten.
Je schrijft ook dat je erg in de war bent. Dat wat er gebeurd is ook moeilijk valt te rijmen met hoe hij (nu) ook kan zijn.
En dat is het ook echt, ikzelf herken dat goed, vind het nog steeds moeilijk.
Elke keer wanneer ik iets over mijn verleden met ex schrijf of zoals nu aan Dubio vertel, heb ik het gevoel alsof ik overdrijf, droom, lieg of wat dan ook. Het is nog steeds zo onwerkelijk allemaal. Goh, herkenning
Hij was onvoorspelbaar en had verschillende kanten en het lijkt wel of ik die kanten als personen los van elkaar blijf zien.
Net als ik toen ook deed. Het was als het ware zo dat ik keek welke ik 'herkende' en op die reageerde ik.
En nu als ik over die tijd schrijf moet ik het als een geheel zien en dat is lastig, voelt verwarrend.
Is het nu zo dat er bemiddeld wordt tussen jullie bij het scheiden?
Heb je een eigen advocaat die voor jou opkomt? Nee, we hebben een scheidingsbemiddelaar/notaris omdat we beiden hetzelfde willen en het nu goed loopt. Ik ben bang dat als ik een advocaat neem we voor de rest van mijn leven oorlog krijgen. Ik denk dat hij me dat niet vergeeft. Ik wil het voor de kinderen eerst zo oplossen. En ik denk echt dat dat kan. Alleen zou het wel eens mis kunnen gaan als we nog een jaar samen blijven wonen.
Liefs!
Hoi lieve Zonnnepitje
Ik maak me ook zorgen over in hoeverre jij goed voor jezelf kunt opkomen in deze situatie. Het nu zo een tijd moeten blijven samenwonen lijkt me erg zwaar. Ja, ik vraag me nu echt af hoe andere stellen dat doen...had er nooit zo bij stilgestaan dat dat zo lang kon durenJe zet oude patronen voort die je tegelijk wilt stoppen. Psies! En dat voelt heel tegenstrijdig, het gevoel of ik heel hard wil rennen, maar niet vooruit kom. Door een onzichtbare hand wordt tegengehouden. Maar het kost wel veel energie het willen rennen. Die zou ik beter kunnen bewaren voor als ik straks wel kan rennen..Er verandert veel voor jou, maar hoeveel kun je ook daarvan laten merken omdat het iets kan verstoren in de soort van rust die er nu is. Inderdaad, dat kan nu niet. Daarom voel ik me zo goed als ik weg ben, dingen afspreek. De afgelopen dagen was ik veel thuis en dat is zwaarder. Ik ga ook te laat naar bed...nou, lang niet zo laat als jij als ik je postings af en toe zie...maar zo tegen 00.00 uur is voor mij laat. Ik wil op mezelf zijn.
Wat bedoel je met dat de rapen gaar zijn wanneer hij op zoek moet naar andere woonruimte? Omdat hij dat niet wil, hoewel hij gister zei dat dat niet kan vanwege zijn openstaande schuldIs het nu dan zo, dat als het zo blijft zoals het nu is, het moment dat het omslaat steeds dichterbij komt en dat je dat eigenlijk ook voelt hangen (of vooral kunt merken in je eigen voorzichtigheid en 'inhouden') en dat wanneer je sterker voor jezelf gaat opkomen het voor je gevoel snel zal escaleren? Ik voel het nog niet aankomen hoor, maar de 'nieuwigheid' van de situatie lijkt er wat af te zijn. Zo voelt het. We hebben het weer over de dagelijkse dingen en hij reageert weer op zijn manier op mij. Ik probeer afstand te houden, maar da's moeilijk.
Wat bedoel je met dat je niet bang voor hem bent?
Geef je bijvoorbeeld geen weerwoord en pas je je aan omdat er 'gedoe' van komt als in gezeik en vermoeiende discussies en een verstoorde sfeer in huis? Of omdat je bang bent voor een uitbarsting? Of is dat eigenlijk niet hetzelfde? Ik geef nu juist wel weerwoord, net als aan het eind van de relatie. Met het gevaar dat hij daar niet blij mee is. In die zin ben ik niet bang. Maar achteraf bedacht ik me dat het misschien niet handig is voor de lange duur. En ik baal dat ik dat merkte. Hij heeft de boel in handen. Ik heb het idee dat als ik me streng opstel me dat op den duur zuur komt te staan. En dus zolang het/hij rustig is gaat het goed. Want ik ben altijd redelijk, bij mij zul je geen vervelende reacties vinden. Maar goed, ik besefte gister dus dat het alsnog vervelend zou kunnen worden en dat geeft me een unheimisch gevoel.
Je bent je bewuster van patronen die niet goed zijn, van de ongelijkwaardigheid.
Maar je voelt het moeilijk om er iets aan te veranderen, dat heeft gevolgen.
Daar maak ik me zorgen om, dit is een onhoudbare situatie, in ieder geval voor jou, en daarnaast met de kans op nare situaties met deze man tegenover je.
Ik weet hoe het soms overdreven kan overkomen, als je het zo ziet staan. Ja! Wel fijn dat je dat erbij zegt..Als je soms je eigen woorden terugleest of wat anderen voor reactie geven op wat je zelf schreef.
Maar omdat je er in gedachten van alles van kan maken, van de hele situatie, en je dat ook ergens gewend bent, neem je soms je angst niet serieus en vind je dat je moet dooorzetten en dan wel zien.
Ik denk dat er toch mogelijkheden onderzocht kunnen worden om nu in te grijpen, voor jezelf, in hoe het nu gaat en er nu voor staat.
Het schelden en de druk die nu op je staat om op een bepaalde manier je te gedragen, het is vaak lastig om voor jezelf precies te zien waar en van wie het vandaan komt. Soms probeer je zelf dingen voor te blijven, de andere keer is het door hem aangegeven.
Maar bij psychisch geweld werkt door en veroorzaakt vanalles op latere momenten.
Je schrijft ook dat je erg in de war bent. Dat wat er gebeurd is ook moeilijk valt te rijmen met hoe hij (nu) ook kan zijn.
En dat is het ook echt, ikzelf herken dat goed, vind het nog steeds moeilijk.
Elke keer wanneer ik iets over mijn verleden met ex schrijf of zoals nu aan Dubio vertel, heb ik het gevoel alsof ik overdrijf, droom, lieg of wat dan ook. Het is nog steeds zo onwerkelijk allemaal. Goh, herkenning
Hij was onvoorspelbaar en had verschillende kanten en het lijkt wel of ik die kanten als personen los van elkaar blijf zien.
Net als ik toen ook deed. Het was als het ware zo dat ik keek welke ik 'herkende' en op die reageerde ik.
En nu als ik over die tijd schrijf moet ik het als een geheel zien en dat is lastig, voelt verwarrend.
Is het nu zo dat er bemiddeld wordt tussen jullie bij het scheiden?
Heb je een eigen advocaat die voor jou opkomt? Nee, we hebben een scheidingsbemiddelaar/notaris omdat we beiden hetzelfde willen en het nu goed loopt. Ik ben bang dat als ik een advocaat neem we voor de rest van mijn leven oorlog krijgen. Ik denk dat hij me dat niet vergeeft. Ik wil het voor de kinderen eerst zo oplossen. En ik denk echt dat dat kan. Alleen zou het wel eens mis kunnen gaan als we nog een jaar samen blijven wonen.
Liefs!
maandag 11 augustus 2008 om 22:00
maandag 11 augustus 2008 om 22:17
quote:dubiootje schreef op 11 augustus 2008 @ 01:06:
Ik denk dat ik wel snap hoe het werkt met niet meer bang voor hem zijn. Als ik kijk naar de laatste periode van mijn huwelijk, waarin ik (alleen) vocht om het te redden door de gelijkwaardigheid te herstellen, voelde het voor mij ook zo. Ik besefte min of meer hoe het werkte, doorzag het patroon en wist dat ik voor mezelf moest opkomen. Ik was niet bang meer voor zijn reacties, was niet bang de confrontatie met hem aan te gaan, was niet bang voor zijn woede, manipulatie en intimidatie. Ik stond eindelijk weer voor wie ik was en daar voelde ik me heel sterk in.
Helemaal hoe ik me voel(de), het begint wat af te kalven nu..
Tegelijkertijd leefde er, ondanks het feit dat ik altijd onafhankelijk was gebleven en me om alles had bekommerd, een angst in mij. De angst om alleen verder te gaan, niet meer iemand te hebben op wie ik emotioneel kon leunen (ook al knapte ik alles zelf op), de angst om als gescheiden vrouw/alleenstaande moeder in het leven te staan en met name de angst voor de scheiding en alle ellende die die zou kunnen opleveren, op materieel en financieel gebied en voor de kinderen. Dat laatste wel, het gedoe, daar zag ik tegenop..valt me nu eigenlijk wel mee (omdat ex zich schappelijk opstelt). Het eerste niet, ik deed tijdens de relatie de emotionele zaken al zelf. Facilitair en logistiek was hij er dan weer wel . Ik kijk er eigenlijk wel naar uit om single te zijn. Wat voor spannends staat me nog te wachten Nee, zonder gekheid, waar ik het meest naar uitkijk, en wat ik voor me zie zo straks is gezellige etentjes met vrienden, bij mij thuis (nu ga ik altijd uit eten om lekker te kunnen kletsen)
Zo liep ik nog op eieren.
Ik was zo blij met de dode mussen die hij me toewierp dat ik de achterliggende dreiging wegstopte. Ik was niet voor niets zo blij: ik was blij omdat ik het verloop van de scheiding van hem afhankelijk maakte. Ik was immers - weer - de redelijke partij met wie overleg mogelijk was. De onzekere factor was hij. Dus telkens als hij zich van zijn goede kant liet zien (letterlijk), was ik vreselijk opgelucht. Zie je wel, we komen er wel uit. En ik dacht er meteen bij: godzijdank hoef ik dan ook niet meer met advocaten in de weer, al die kosten te betalen, uit te zoeken of ik wel in het huis kan blijven wonen, de hele papierhandel uit te zoeken, al die berekeningen te maken, de ellende van de discussies en het gesteggel over het huis, de inboedel, de kinderen...Nee: wij gaan het eens worden! Oh Dubio, precies hoe ik me voel
In de gloria was ik dan, of er een last van me afviel. Het was een kwestie van tijd Hoelang duurde dat dan?? voor de bevlieging van redelijkheid weer voorbij was en we weer terug waren bij af. Of eigenlijk was ik nog verder terug. Want die valse hoop, die maakte mij helemaal kapot. Elke keer weer, tegen beter weten in, willen vertrouwen op zijn redelijkheid en menselijkheid. Steeds weer op je bek gaan en kwaad worden op jezelf omdat je nog steeds niet inziet hoe hij werkelijk is, en dat die vriendelijke stem en dat bezorgde gezicht een façade zijn. Een masker dat hij opzet als het hem uitkomt. Als het hém uitkomt. Hij doet dat niet voor jou of voor de kinderen. Het komt hém nu uit om zich rustig te houden.
Sta er alsjeblieft bij stil dat die valse hoop je heel veel schade kan opleveren. Ik heb me meer dan één keer langdurig ziek moeten melden doordat ik eraan onderdoor ging. Dat is niet goed voor de positie op je werk. Door vast te houden aan die valse hoop, beneem je jezelf de kans echt voor jezelf op te komen en tot een snelle en in elk geval duidelijke oplossing te komen. Bij mij heeft het hele proces om die reden al 2 jaar geduurd, en ik ben nog steeds (lang) niet gescheiden. Dat is niet in mijn belang en zeker niet in dat van de kinderen. Het is voor mij achteraf gepraat dat ik het anders had moeten aanpakken. Dat kon ik op dat moment ook niet: zelfs met therapie en heel veel rationeel begrijpen was ik niet zo ver die valse hoop los te laten. Echt tegen beter weten in. Ik wist hoe hij was. Maar het mechanisme uit de relatie, toch blijven streven naar een redelijke oplossing, overleg willen plegen, hem niet voor het hoofd willen stoten, je eigen wensen ondergeschikt maken, alles vanuit zijn standpunt bekijken, je inleven in zijn situatie... dat is niet in één keer weg. Nee, natuurlijk niet, dat zit in je (mijn) karakter! Je maakt jezelf afhankelijk van zijn welwillendheid. Dat is niet in jouw belang.
Wees eens eerlijk: hoezeer is jouw ex bezig met hoe het met jou gaat en hoe jij hieruit komt? Hij wil het zakelijk regelen, in het belang van de kinderen. We hebben het sowieso niet over hoe we ons voelen. Heel vreemd natuurlijk, maar zo is-ie. Ik vind het wel best. Hij is wat betreft zijn schuld heel schappelijk, die blijft van hem. Dat viel me alles mee.
Waarom kan jij alleen huilen als Babyboom op staat? Waarom heb je een alibi nodig om je tranen de vrije loop te mogen laten in je eigen huis? Het klopt van geen meter en je weet het zelf ook.
Ja. Nou niet weer over babyboom beginnen hoor...ik schaam me er een beetje voor. Ik huil ook bij de Olympische Spelen
liefs,
dubio
Ik denk dat ik wel snap hoe het werkt met niet meer bang voor hem zijn. Als ik kijk naar de laatste periode van mijn huwelijk, waarin ik (alleen) vocht om het te redden door de gelijkwaardigheid te herstellen, voelde het voor mij ook zo. Ik besefte min of meer hoe het werkte, doorzag het patroon en wist dat ik voor mezelf moest opkomen. Ik was niet bang meer voor zijn reacties, was niet bang de confrontatie met hem aan te gaan, was niet bang voor zijn woede, manipulatie en intimidatie. Ik stond eindelijk weer voor wie ik was en daar voelde ik me heel sterk in.
Helemaal hoe ik me voel(de), het begint wat af te kalven nu..
Tegelijkertijd leefde er, ondanks het feit dat ik altijd onafhankelijk was gebleven en me om alles had bekommerd, een angst in mij. De angst om alleen verder te gaan, niet meer iemand te hebben op wie ik emotioneel kon leunen (ook al knapte ik alles zelf op), de angst om als gescheiden vrouw/alleenstaande moeder in het leven te staan en met name de angst voor de scheiding en alle ellende die die zou kunnen opleveren, op materieel en financieel gebied en voor de kinderen. Dat laatste wel, het gedoe, daar zag ik tegenop..valt me nu eigenlijk wel mee (omdat ex zich schappelijk opstelt). Het eerste niet, ik deed tijdens de relatie de emotionele zaken al zelf. Facilitair en logistiek was hij er dan weer wel . Ik kijk er eigenlijk wel naar uit om single te zijn. Wat voor spannends staat me nog te wachten Nee, zonder gekheid, waar ik het meest naar uitkijk, en wat ik voor me zie zo straks is gezellige etentjes met vrienden, bij mij thuis (nu ga ik altijd uit eten om lekker te kunnen kletsen)
Zo liep ik nog op eieren.
Ik was zo blij met de dode mussen die hij me toewierp dat ik de achterliggende dreiging wegstopte. Ik was niet voor niets zo blij: ik was blij omdat ik het verloop van de scheiding van hem afhankelijk maakte. Ik was immers - weer - de redelijke partij met wie overleg mogelijk was. De onzekere factor was hij. Dus telkens als hij zich van zijn goede kant liet zien (letterlijk), was ik vreselijk opgelucht. Zie je wel, we komen er wel uit. En ik dacht er meteen bij: godzijdank hoef ik dan ook niet meer met advocaten in de weer, al die kosten te betalen, uit te zoeken of ik wel in het huis kan blijven wonen, de hele papierhandel uit te zoeken, al die berekeningen te maken, de ellende van de discussies en het gesteggel over het huis, de inboedel, de kinderen...Nee: wij gaan het eens worden! Oh Dubio, precies hoe ik me voel
In de gloria was ik dan, of er een last van me afviel. Het was een kwestie van tijd Hoelang duurde dat dan?? voor de bevlieging van redelijkheid weer voorbij was en we weer terug waren bij af. Of eigenlijk was ik nog verder terug. Want die valse hoop, die maakte mij helemaal kapot. Elke keer weer, tegen beter weten in, willen vertrouwen op zijn redelijkheid en menselijkheid. Steeds weer op je bek gaan en kwaad worden op jezelf omdat je nog steeds niet inziet hoe hij werkelijk is, en dat die vriendelijke stem en dat bezorgde gezicht een façade zijn. Een masker dat hij opzet als het hem uitkomt. Als het hém uitkomt. Hij doet dat niet voor jou of voor de kinderen. Het komt hém nu uit om zich rustig te houden.
Sta er alsjeblieft bij stil dat die valse hoop je heel veel schade kan opleveren. Ik heb me meer dan één keer langdurig ziek moeten melden doordat ik eraan onderdoor ging. Dat is niet goed voor de positie op je werk. Door vast te houden aan die valse hoop, beneem je jezelf de kans echt voor jezelf op te komen en tot een snelle en in elk geval duidelijke oplossing te komen. Bij mij heeft het hele proces om die reden al 2 jaar geduurd, en ik ben nog steeds (lang) niet gescheiden. Dat is niet in mijn belang en zeker niet in dat van de kinderen. Het is voor mij achteraf gepraat dat ik het anders had moeten aanpakken. Dat kon ik op dat moment ook niet: zelfs met therapie en heel veel rationeel begrijpen was ik niet zo ver die valse hoop los te laten. Echt tegen beter weten in. Ik wist hoe hij was. Maar het mechanisme uit de relatie, toch blijven streven naar een redelijke oplossing, overleg willen plegen, hem niet voor het hoofd willen stoten, je eigen wensen ondergeschikt maken, alles vanuit zijn standpunt bekijken, je inleven in zijn situatie... dat is niet in één keer weg. Nee, natuurlijk niet, dat zit in je (mijn) karakter! Je maakt jezelf afhankelijk van zijn welwillendheid. Dat is niet in jouw belang.
Wees eens eerlijk: hoezeer is jouw ex bezig met hoe het met jou gaat en hoe jij hieruit komt? Hij wil het zakelijk regelen, in het belang van de kinderen. We hebben het sowieso niet over hoe we ons voelen. Heel vreemd natuurlijk, maar zo is-ie. Ik vind het wel best. Hij is wat betreft zijn schuld heel schappelijk, die blijft van hem. Dat viel me alles mee.
Waarom kan jij alleen huilen als Babyboom op staat? Waarom heb je een alibi nodig om je tranen de vrije loop te mogen laten in je eigen huis? Het klopt van geen meter en je weet het zelf ook.
Ja. Nou niet weer over babyboom beginnen hoor...ik schaam me er een beetje voor. Ik huil ook bij de Olympische Spelen
liefs,
dubio
maandag 11 augustus 2008 om 22:28
Bedankt voor jullie reacties, lief hoor.
Volgens mijn oom heeft hij de kinderen nooit geslagen, maar wij weten het niet zeker, en mijn tante wil er niet over praten met ons. Ze is op een bepaalde manier nog steeds loyaal naar hem toe, en wij zijn officieel familie van hem, dus wil ze hem niet 'zwartmaken' bij ons.
Eerst kon ik dat echt niet snappen hoor, maar na het lezen van o.a. jullie verhalen begrijp ik wel beter, wat daarachter zit, en kan ik wel een beetje inkomen in haar gevoelens (en afhankelijkheid) die ze toch nog voor hem heeft.
En inderdaad, veel leerkrachten sluiten hun ogen, of willen/durven het niet te zien als er in de thuissituatie van kinderen dingen gebeuren, waar een kind niets van hoort te weten of te ervaren.
Ik werk in een dorp, niet heel klein, zo'n 12000 inwoners, weinig allochtonen, met weinig sociaal zwakke gezinnen.
Toch zitten er, statistisch gezien, 3 kinderen in mijn klas, die op 1 of andere manier in aanraking komen met misbruik, op verschillende vlakken. En sommige collega's maken zich zo druk om CITO's AVI's en andere leerresultaten, en willen niet verder kijken dan hun neus lang is. En dat frustreert me enorm.
Alks leerkracht vind ik het ook moeilijk om een grens te trekken, ik heb weleens een kind in huis willen nemen om het te kunnen helpen. Maar dat is ook niet altijd een oplossing, dat weet ik wel.
En instellingen als het AMK doen ook wel hun best heb ik gemerkt. Al worden er veel negatieve zaken over hen gezegd.
Maar ik dwaal af...
Ik ga naar bed, morgen heb ik mijn eerste werkdag weer, en dan is het handig als ik een beetje fris en fruitig ben
Ik wens jullie nog een fijne avond toe, met weinig zorgen en met rust (voor lijf en leden , zoals mijn oma altijd zei)
Volgens mijn oom heeft hij de kinderen nooit geslagen, maar wij weten het niet zeker, en mijn tante wil er niet over praten met ons. Ze is op een bepaalde manier nog steeds loyaal naar hem toe, en wij zijn officieel familie van hem, dus wil ze hem niet 'zwartmaken' bij ons.
Eerst kon ik dat echt niet snappen hoor, maar na het lezen van o.a. jullie verhalen begrijp ik wel beter, wat daarachter zit, en kan ik wel een beetje inkomen in haar gevoelens (en afhankelijkheid) die ze toch nog voor hem heeft.
En inderdaad, veel leerkrachten sluiten hun ogen, of willen/durven het niet te zien als er in de thuissituatie van kinderen dingen gebeuren, waar een kind niets van hoort te weten of te ervaren.
Ik werk in een dorp, niet heel klein, zo'n 12000 inwoners, weinig allochtonen, met weinig sociaal zwakke gezinnen.
Toch zitten er, statistisch gezien, 3 kinderen in mijn klas, die op 1 of andere manier in aanraking komen met misbruik, op verschillende vlakken. En sommige collega's maken zich zo druk om CITO's AVI's en andere leerresultaten, en willen niet verder kijken dan hun neus lang is. En dat frustreert me enorm.
Alks leerkracht vind ik het ook moeilijk om een grens te trekken, ik heb weleens een kind in huis willen nemen om het te kunnen helpen. Maar dat is ook niet altijd een oplossing, dat weet ik wel.
En instellingen als het AMK doen ook wel hun best heb ik gemerkt. Al worden er veel negatieve zaken over hen gezegd.
Maar ik dwaal af...
Ik ga naar bed, morgen heb ik mijn eerste werkdag weer, en dan is het handig als ik een beetje fris en fruitig ben
Ik wens jullie nog een fijne avond toe, met weinig zorgen en met rust (voor lijf en leden , zoals mijn oma altijd zei)
maandag 11 augustus 2008 om 22:30
Mag ik ook even reageren op je post aan Iseo (dubio zijnde)?
Ik vind je vergelijking met willen rennen heel treffend. Kan er niets aan toevoegen, want je snapt duidelijk precies hoe het werkt. Wat houdt je tegen om daarnaar te handelen?
Wat betreft zijn redenen om geen actie te ondernemen, zie je zelf wel, denk ik, dat hij maar wat zegt. Waarom? Wil hij jou zoethouden? Hoopt hij dat het zo 'vanzelf' wel goedkomt, dat jij eieren voor je geld kiest en toch bij hem blijft? Of is hij zijn krachten aan het mobiliseren terwijl jij de jouwe opgebruikt met stationair rennen?
Eigenlijk is het niet belangrijk. Het gaat erom welke weg jij bent ingeslagen en hoe je daar verder op komt. Hij gaat je niet aan de hand nemen, jullie wandelen die weg niet samen, hoezeer je dat ook wil denken. Het is een beeld dat je naar mijn mening moet loslaten, want dat is wat je tegenhoudt. Jij denkt dat jullie samen doorlopen, maar feitelijk trekt hij je terug, houdt hij je tegen.
Is het toch niet zo dat de zaak weer aan het verslechteren is? Je hebt het ultieme middel ingezet, en nu vervalt hij alweer in zijn oude gedrag? What's next? Kan het niet komen tot een geweldsuiting die je tot nu toe nog niet hebt meegemaakt?
Je zegt het goed: hij heeft de boel in handen. Wat vind je daarvan? Wat kun jij daaraan doen? Voel je je niet angstig en machteloos in die situatie, overgeleverd aan zijn grillen? Je durft weerwoord te geven, maar kiest er - nogmaals uit angst - voor dit niet te veel te doen. Daarmee zet je het patroon voort. Je geeft hem daarmee de boodschap dat zijn gedrag nog steeds rendabel is.
Je bent bang om een advocaat te nemen. Met andere woorden: je bent bang om uitgesproken voor je eigen belangen op te komen. Je komt nog steeds op voor jullie 'gezamenlijke' belangen. Het spijt me het je te moeten zeggen, maar die zijn er niet meer. Jij denkt dat bijvoorbeeld de kinderen een gezamenlijk belang zijn. Voor hem zijn de kinderen een manier om macht over jou te kunnen blijven uitoefenen. Je zal het wel gaan merken in de komende tijd. Je wil - voor de kinderen - co-ouderschap. Want jij bent de laatste die tussen hen en hun vader zal komen, toch? Wat hij heeft gedaan, is niet zo belangrijk. O ja, hij is eigenlijk zelfs een heel lieve vader. En een lieve, zorgzame echtgenoot ook. Ik zou bijna denken dat je gek bent dat je bij hem weggaat. Wat klopt er niet in dit plaatje? Jij bent het die het schrijft. Wat stop je weg, en waarom? Waarom praat je zijn gedrag goed?
Echt lieve meid, ik ben bang voor je dat je in dezelfde valkuil stapt als ik. Ik heb het ook overleefd hoor. Ik heb ook het geluk gehad dat mijn ex niet ontplofte, iets waar ik wel bang voor was en ook door diverse mensen (o.a. mijn psycholoog) voor gewaarschuwd ben. Hij was waarschijnlijk te lui om uit zijn stoel te komen Maar ondanks dat 'geluk' ben ik wel heel diep gegaan. Ik gun je dat echt niet. Ik heb echt momenten gehad waarop ik er niet kon zijn voor mijn kinderen, zo zwak was, zo kapot dat ik alleen maar kon huilen. Geen geduld had, tegen ze uitviel om niets, weinig met ze kon ondernemen en hele dagen op bed lag. Dat is niet goed voor kinderen hoor.
Ik wens je veel meer toe dan overleven de komende tijd. Ik denk dat als je spijkers met koppen slaat, je je ex en de kinderen ook de duidelijkheid geeft die ze nodig hebben. Dat wordt even moeilijk, je zal het verzet zeker ondervinden. Maar dan heb je het ook gehad, dan ben je aan de overkant en daar is het uitzicht zo mooi. Daar wil je toch ook graag komen? Nu kun je alleen maar wachten, dromen, fantaseren, gefrustreerd zijn dat je er niet komen kan. Er staat je niets in de weg, alleen je eigen angst. Stap nu gewoon in dat bootje, laad je kinderen in en roei. Laat hem daar maar aan de kant staan foeteren en schelden. Hij kan niet meer bij je komen.
Ik begrijp je wens om tot een 'vriendschappelijke' scheiding te komen. Ik ben bang dat het niet voor jullie weggelegd is. Daar zijn namelijk twee redelijke mensen voor nodig en dat is er één te weinig. Er is onderzoek gedaan naar de gevolgen van een scheiding voor de kinderen. Er bleek na 2 jaar geen verschil meer te zijn tussen een moeizame en een goed verlopen scheiding. Wat wel bepalend was, was de situatie na de scheiding. Ik ben van mening dat het veel beter is een koele, maar duidelijke verstandhouding te hebben dan een 'warme', scheve verstandhouding. Op dat laatste steven jij nu af.
Ik heb nu (na lang naar de warme variant te hebben gestreefd) het laatste. Nu ik eindelijk duidelijk mijn grenzen aangeef en de manipulatie een halt heb toegeroepen, zie ik nu dat het goed gaat met mijn kinderen. Voor hen is het niet nodig dat de ouders een goed contact hebben. Natuurlijk zou het heel fijn zijn. Maar dit - geen contact - is beter dan een ongezonde verhouding, waarbij de moeder zich blijft wegcijferen en blijft toegeven aan de vader. Als je dochters hebt, besef dan hoe belangrijk het voorbeeld dat je hun geeft is voor de rest van hun leven. Laat zíen dat je sterk bent.
Ik kan wel blijven schrijven, maar laat nu Iseo even
liefs en een
dubio
Ik vind je vergelijking met willen rennen heel treffend. Kan er niets aan toevoegen, want je snapt duidelijk precies hoe het werkt. Wat houdt je tegen om daarnaar te handelen?
Wat betreft zijn redenen om geen actie te ondernemen, zie je zelf wel, denk ik, dat hij maar wat zegt. Waarom? Wil hij jou zoethouden? Hoopt hij dat het zo 'vanzelf' wel goedkomt, dat jij eieren voor je geld kiest en toch bij hem blijft? Of is hij zijn krachten aan het mobiliseren terwijl jij de jouwe opgebruikt met stationair rennen?
Eigenlijk is het niet belangrijk. Het gaat erom welke weg jij bent ingeslagen en hoe je daar verder op komt. Hij gaat je niet aan de hand nemen, jullie wandelen die weg niet samen, hoezeer je dat ook wil denken. Het is een beeld dat je naar mijn mening moet loslaten, want dat is wat je tegenhoudt. Jij denkt dat jullie samen doorlopen, maar feitelijk trekt hij je terug, houdt hij je tegen.
Is het toch niet zo dat de zaak weer aan het verslechteren is? Je hebt het ultieme middel ingezet, en nu vervalt hij alweer in zijn oude gedrag? What's next? Kan het niet komen tot een geweldsuiting die je tot nu toe nog niet hebt meegemaakt?
Je zegt het goed: hij heeft de boel in handen. Wat vind je daarvan? Wat kun jij daaraan doen? Voel je je niet angstig en machteloos in die situatie, overgeleverd aan zijn grillen? Je durft weerwoord te geven, maar kiest er - nogmaals uit angst - voor dit niet te veel te doen. Daarmee zet je het patroon voort. Je geeft hem daarmee de boodschap dat zijn gedrag nog steeds rendabel is.
Je bent bang om een advocaat te nemen. Met andere woorden: je bent bang om uitgesproken voor je eigen belangen op te komen. Je komt nog steeds op voor jullie 'gezamenlijke' belangen. Het spijt me het je te moeten zeggen, maar die zijn er niet meer. Jij denkt dat bijvoorbeeld de kinderen een gezamenlijk belang zijn. Voor hem zijn de kinderen een manier om macht over jou te kunnen blijven uitoefenen. Je zal het wel gaan merken in de komende tijd. Je wil - voor de kinderen - co-ouderschap. Want jij bent de laatste die tussen hen en hun vader zal komen, toch? Wat hij heeft gedaan, is niet zo belangrijk. O ja, hij is eigenlijk zelfs een heel lieve vader. En een lieve, zorgzame echtgenoot ook. Ik zou bijna denken dat je gek bent dat je bij hem weggaat. Wat klopt er niet in dit plaatje? Jij bent het die het schrijft. Wat stop je weg, en waarom? Waarom praat je zijn gedrag goed?
Echt lieve meid, ik ben bang voor je dat je in dezelfde valkuil stapt als ik. Ik heb het ook overleefd hoor. Ik heb ook het geluk gehad dat mijn ex niet ontplofte, iets waar ik wel bang voor was en ook door diverse mensen (o.a. mijn psycholoog) voor gewaarschuwd ben. Hij was waarschijnlijk te lui om uit zijn stoel te komen Maar ondanks dat 'geluk' ben ik wel heel diep gegaan. Ik gun je dat echt niet. Ik heb echt momenten gehad waarop ik er niet kon zijn voor mijn kinderen, zo zwak was, zo kapot dat ik alleen maar kon huilen. Geen geduld had, tegen ze uitviel om niets, weinig met ze kon ondernemen en hele dagen op bed lag. Dat is niet goed voor kinderen hoor.
Ik wens je veel meer toe dan overleven de komende tijd. Ik denk dat als je spijkers met koppen slaat, je je ex en de kinderen ook de duidelijkheid geeft die ze nodig hebben. Dat wordt even moeilijk, je zal het verzet zeker ondervinden. Maar dan heb je het ook gehad, dan ben je aan de overkant en daar is het uitzicht zo mooi. Daar wil je toch ook graag komen? Nu kun je alleen maar wachten, dromen, fantaseren, gefrustreerd zijn dat je er niet komen kan. Er staat je niets in de weg, alleen je eigen angst. Stap nu gewoon in dat bootje, laad je kinderen in en roei. Laat hem daar maar aan de kant staan foeteren en schelden. Hij kan niet meer bij je komen.
Ik begrijp je wens om tot een 'vriendschappelijke' scheiding te komen. Ik ben bang dat het niet voor jullie weggelegd is. Daar zijn namelijk twee redelijke mensen voor nodig en dat is er één te weinig. Er is onderzoek gedaan naar de gevolgen van een scheiding voor de kinderen. Er bleek na 2 jaar geen verschil meer te zijn tussen een moeizame en een goed verlopen scheiding. Wat wel bepalend was, was de situatie na de scheiding. Ik ben van mening dat het veel beter is een koele, maar duidelijke verstandhouding te hebben dan een 'warme', scheve verstandhouding. Op dat laatste steven jij nu af.
Ik heb nu (na lang naar de warme variant te hebben gestreefd) het laatste. Nu ik eindelijk duidelijk mijn grenzen aangeef en de manipulatie een halt heb toegeroepen, zie ik nu dat het goed gaat met mijn kinderen. Voor hen is het niet nodig dat de ouders een goed contact hebben. Natuurlijk zou het heel fijn zijn. Maar dit - geen contact - is beter dan een ongezonde verhouding, waarbij de moeder zich blijft wegcijferen en blijft toegeven aan de vader. Als je dochters hebt, besef dan hoe belangrijk het voorbeeld dat je hun geeft is voor de rest van hun leven. Laat zíen dat je sterk bent.
Ik kan wel blijven schrijven, maar laat nu Iseo even
liefs en een
dubio
Ga in therapie!
maandag 11 augustus 2008 om 22:43
Dubio, je weet het zo treffend te verwoorden, bijna eng. Net of je me echt kent. Maar je kent de situatie natuurlijk...
Ik kan alleen je hele verhaal maar beamen.
Gister in de auto zei hij iets van mijn inparkeren (daar gaan we weer dacht ik), ik reageerde er niet echt op. Oudste dochter (4) wel:"Papa, je hoeft niet zo de baas te spelen over mama". Hij ontkende het meteen en ik...slikte het. Daarna wilde ik wel tegen haar fluisteren dat ze gelijk had, mijn dappere opmerkzame kind. Maar ik deed het niet. Zie je wel..
Duub, bedankt voor al het inzicht dat je me weer geeft!
Enne stationnair rennen, precies het woord wat ik zocht!
Ik kan alleen je hele verhaal maar beamen.
Gister in de auto zei hij iets van mijn inparkeren (daar gaan we weer dacht ik), ik reageerde er niet echt op. Oudste dochter (4) wel:"Papa, je hoeft niet zo de baas te spelen over mama". Hij ontkende het meteen en ik...slikte het. Daarna wilde ik wel tegen haar fluisteren dat ze gelijk had, mijn dappere opmerkzame kind. Maar ik deed het niet. Zie je wel..
Duub, bedankt voor al het inzicht dat je me weer geeft!
Enne stationnair rennen, precies het woord wat ik zocht!
maandag 11 augustus 2008 om 22:47
Herfstrood, mijn ouders zaten ook in het onderwijs. En mijn vader heeft het meerdere malen aan de hand gehad dat hij sterke vermoedens had. Maar in die tijd kon je niet anoniem melden. Dus hij heeft wel eens een kwaaie vader bij zich geahd die het kind van school halen (de enige plek waar het zoch zo veilig voelde..). Mijn vader stond er vaak over in dubio wat te doen. Wat dat betreft is de situatie wel beter geworden. Sowieso is huiselijk geweld uit de privesfeer gehaald. De politiek vindt het nu wel nodig om er iets aan te doen.
Maar kinderen slaan dat vind ik echt zoiets laags. Laatst heb ik er nog wat van gezegd toen een oma haar kleinzoon (5) sloeg en uitfoeterde omdat zij hem uit het oog verloren had. Daar kan ik zeer slecht tegen, als volwassen kinderen onheus bejegenen.
Maar kinderen slaan dat vind ik echt zoiets laags. Laatst heb ik er nog wat van gezegd toen een oma haar kleinzoon (5) sloeg en uitfoeterde omdat zij hem uit het oog verloren had. Daar kan ik zeer slecht tegen, als volwassen kinderen onheus bejegenen.
maandag 11 augustus 2008 om 23:01
Hoi lieve Zonnepit!
C'est moi
Ik vind het ook een heel treffende vergelijking. Het is in jouw eigen woorden precies waar ik me zorgen over maak.
Het jezelf staande houden in deze situatie vraagt heel veel van je.
Het is waarschijnlijk ook heftig te beseffen dat veel van je beslissingen nu voortkomen uit angst, en dat je ergens op zoek bent toch naar een manier om grip te krijgen op de situatie.
En dan niet alleen grip op hoe je je van binnen voelt en wat er emotioneel gezien allemaal bij komt kijken, maar juist een weg vinden in het omgaan met dit en in besluiten die je neemt om voor jezelf en de kinderen op te komen.
Ik herken veel in je stukjes, ook al zijn de omstandigheden anders.
Maar die gevoelens en verwarring en dat je ergens weet dat je moet ingrijpen maar je vindt de weg nog niet, het is zo'n fragiel soort van balans die er op het moment is etc.
Ik vind het soms moeilijk om de dingen wat hard te zeggen, maar ik denk dat je moet stoppen met voor hem denken en dingen van hem verwachten. Stop met denken als in dat hij iets wel of niet verdiend, of eigenlijk een prima vader is etc.
Het lijkt me wel zinvol om de mogelijkheden en risico's in kaart te brengen, en daarnaast ervoor te zorgen dat iemand voor je belangen opkomt wanneer jij dat niet kunt.
Dat jullie nu een bemiddelaar hebben omdat jullie op het moment hetzelfde willen en het even 'goed' loopt, lijkt me iets wat helpt deze lastige situatie in stand te houden.
Want dan werk je eigenlijk steeds tegen die grens aan van dat jullie op een moment niet hetzelfde willen en er wel onrust is, maar dat waarschijnlijk jij dat er niet op uit laat komen dus.
Zoals je eigenlijk al aangeeft.
Even nadenken over wat ik nog wil zeggen maar ik weet even niet hoe.
C'est moi
Ik vind het ook een heel treffende vergelijking. Het is in jouw eigen woorden precies waar ik me zorgen over maak.
Het jezelf staande houden in deze situatie vraagt heel veel van je.
Het is waarschijnlijk ook heftig te beseffen dat veel van je beslissingen nu voortkomen uit angst, en dat je ergens op zoek bent toch naar een manier om grip te krijgen op de situatie.
En dan niet alleen grip op hoe je je van binnen voelt en wat er emotioneel gezien allemaal bij komt kijken, maar juist een weg vinden in het omgaan met dit en in besluiten die je neemt om voor jezelf en de kinderen op te komen.
Ik herken veel in je stukjes, ook al zijn de omstandigheden anders.
Maar die gevoelens en verwarring en dat je ergens weet dat je moet ingrijpen maar je vindt de weg nog niet, het is zo'n fragiel soort van balans die er op het moment is etc.
Ik vind het soms moeilijk om de dingen wat hard te zeggen, maar ik denk dat je moet stoppen met voor hem denken en dingen van hem verwachten. Stop met denken als in dat hij iets wel of niet verdiend, of eigenlijk een prima vader is etc.
Het lijkt me wel zinvol om de mogelijkheden en risico's in kaart te brengen, en daarnaast ervoor te zorgen dat iemand voor je belangen opkomt wanneer jij dat niet kunt.
Dat jullie nu een bemiddelaar hebben omdat jullie op het moment hetzelfde willen en het even 'goed' loopt, lijkt me iets wat helpt deze lastige situatie in stand te houden.
Want dan werk je eigenlijk steeds tegen die grens aan van dat jullie op een moment niet hetzelfde willen en er wel onrust is, maar dat waarschijnlijk jij dat er niet op uit laat komen dus.
Zoals je eigenlijk al aangeeft.
Even nadenken over wat ik nog wil zeggen maar ik weet even niet hoe.
maandag 11 augustus 2008 om 23:13
Jeetjemina, wat een actie op het topic... Goed om te zien dat er zoveel geschreven wordt, dat er nieuwe mensen bij komen, dat er herkenning plaatsvindt, en dat er meelezers zijn die ook wat aan onze verhalen hebben! Kan het alleen voor geen meter bijbenen...
Liefs allemaal!
Iseo, Dubio: ik zit al op - 10 kg!!!
Liefs allemaal!
Iseo, Dubio: ik zit al op - 10 kg!!!
maandag 11 augustus 2008 om 23:14
Iseo, je hebt gelijk dat van die bemiddelaar. Maar het past zo níet bij mij om te gaan strijden. Dat is iets wat ik in al die jaren heb geweigerd. Ik. doe. niet. mee. aan. de. strijd. Het voelt voor mij zo tegennatuurlijk om te gaan strijden. Ik wil het gewoon niet. Bovendien is er nu niks aan de hand. Er is feitelijk geen reden voor mij om nu hard tegen hard te spelen. Begrijpen jullie dat dat zo tegennatuurlijk voelt, en dat ik het op mijn manier wil afronden? En dan met een goedlopend co-ouderschap, iedereen blij... Ik wil niet degene zijn die dit om zeep helpt. Ik wil het een kans geven voor de kinderen en voor hem. Dat maakt mij ook blij, als we het goed kunnen regelen. Nu zeggen jullie vast dat hij het al eerder om zeep heeft geholpen. Maar goed, zo liggen de kaarten niet. Dat is niet het onderwerp van gesprek hier. Hij geeft als reden dat onze verwachtingen van een relatie uiteen liepen...Eigenlijk is de hele relatie niet bespreekbaar bedenk ik me nu. Ik heb er ook geen zin in. Maar is toch wel raar dat hij het er niet over wil hebben. En toch ook weer niet, feedback ontvangen was nooit zijn sterke kant
He, maar Lieve mensen, ik ga zo slapen. Ik moet echt aan mijn nachtrust denken..voor mezelf zorgen enzooo.
en trusten voor allemaal!! En in het bijzonder Duseo!
He, maar Lieve mensen, ik ga zo slapen. Ik moet echt aan mijn nachtrust denken..voor mezelf zorgen enzooo.
en trusten voor allemaal!! En in het bijzonder Duseo!
maandag 11 augustus 2008 om 23:25
Ik wil nog even iets kwijt over dat psychisch geweld kan omslaan in fysiek geweld.
Uit eigen ervaring en uit wat ik de laatste tijd heb gelezen ook over dit onderwerp is dit ongeveer hoe ik het zou samenvatten:
Duwen, slaan of schoppen is het misbruiken van het fysieke overwicht dat de een op de ander heeft, op een moment dat deze persoon zich machteloos voelt op de een of andere manier.
Tijdens het psychische geweld en het uitoefenen van die druk die dan steeds meer op alles staat krijg je momenten van machteloosheid wanneer woorden of schelden niet meer voldoen om te 'sturen' of iets te uiten.
Dan krijg je een grote kans op een uitbarsting. Kan iets gooien zijn, ruw vastpakken of erger, doorslaan.
Ik las vandaag een wat ouder artikel in een tijdschrift hier bij Dubiootje, en daar wordt geschreven over 'stressfactoren' die een rol kunnen gaan spelen in de relatie tussen twee mensen bij het ontstaan van een geweldsspiraal. (En ik denk/vind dat die druk en psychisch geweld dus ook daar onder valt.)
Een stressfactor is bijvoorbeeld werkeloosheid, een zwangerschap, verhuizen, dood van een familielid, geldproblemen, verbouwen, rechtszaken, scheiden.
Uit eigen ervaring en uit wat ik de laatste tijd heb gelezen ook over dit onderwerp is dit ongeveer hoe ik het zou samenvatten:
Duwen, slaan of schoppen is het misbruiken van het fysieke overwicht dat de een op de ander heeft, op een moment dat deze persoon zich machteloos voelt op de een of andere manier.
Tijdens het psychische geweld en het uitoefenen van die druk die dan steeds meer op alles staat krijg je momenten van machteloosheid wanneer woorden of schelden niet meer voldoen om te 'sturen' of iets te uiten.
Dan krijg je een grote kans op een uitbarsting. Kan iets gooien zijn, ruw vastpakken of erger, doorslaan.
Ik las vandaag een wat ouder artikel in een tijdschrift hier bij Dubiootje, en daar wordt geschreven over 'stressfactoren' die een rol kunnen gaan spelen in de relatie tussen twee mensen bij het ontstaan van een geweldsspiraal. (En ik denk/vind dat die druk en psychisch geweld dus ook daar onder valt.)
Een stressfactor is bijvoorbeeld werkeloosheid, een zwangerschap, verhuizen, dood van een familielid, geldproblemen, verbouwen, rechtszaken, scheiden.
maandag 11 augustus 2008 om 23:30
quote:zonnepitje2 schreef op 11 augustus 2008 @ 23:14:
En dan met een goedlopend co-ouderschap, iedereen blij...
Goh, ik wist niet eens dat we een oogkleppen-smiley hadden
Ga ik onthouden
slaap lekker Zonnepit, Duseo meldt zich morgen weer (of waarschijnlijker, gaat tot diep in de nacht weer zitten schrijven...)
En dan met een goedlopend co-ouderschap, iedereen blij...
Goh, ik wist niet eens dat we een oogkleppen-smiley hadden
Ga ik onthouden
slaap lekker Zonnepit, Duseo meldt zich morgen weer (of waarschijnlijker, gaat tot diep in de nacht weer zitten schrijven...)
Ga in therapie!
