Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 13 augustus 2008 om 03:54
Nou Alyden, wat je schrijft is voor een aantal hier heel herkenbaar hoor. In ieder geval dat wat je vroeger geleerd hebt, ingeprent hebt, meeneemt je volwassen leven in. Zelfs onbewust en zonder dat je zelf doorhebt dat het nog zoveel invloed heeft. Dat kan dan gaan om een heel beschermde jeugd bijvoorbeeld, of een onveilige. Het zelfbewustzijn, het zelfvertrouwen ontbreekt 'ons' vaak, ook al hebben we een grote mond, of stralen we kracht uit, eigenlijk zijn we op zoek naar iemand die ons nodig heeft.
Er komt een sterke man, die heel veilig lijkt, die het allemaal wel even regelt en voor elkaar bokst. Uiteindelijk is dat een wassen neus (althans bij mij was dat zo) want eigenlijk was hij degene die 'gered' moest worden en die verzorging en steun nodig had. En dan ben je ineens alles tegelijk. Moeder, vrouw, minnares, raadgever, kalmeerder, therapeut noem maar op. En dat is niet te doen maar heel lang hou je dat tóch vol. Ál die bordjes in de lucht, als een acrobaat in een circus.
En vaak komt dat gedrag, dat je overgeven aan een ander (onveilig) iemand, uit krochten waar je zelf het bestaan nauwelijks van weet maar die ingeprent zijn op een heel jonge en zeer gevoelige leeftijd en op die manier werkt dat door, dat je heel veel kunt verdragen en op je nek kunt nemen, omdat je dat gewend bent, of juist omdat je dat niet gewend bent maar het leert van de man met wie je samenleeft en die je zo wanhopig probeert te begrijpen en te ontcijferen.
En nu ben je weg en wil hij je terug want jij mag niet weg, je bent van hem. Kunst is om daar niet in mee te gaan. Hij maakt je moe maar dat laat jij toe. Niet expres maar je roept niet hard genoeg dat het afgelopen moet zijn, bang als je bent voor represailles. En zo beheerst hij nog steeds, ongestraft, jouw leven en dat kan hij.
Je wankelt, dat lees ik, je wankelt want hij weet bij je binnen te komen en je bent moe, je geeft bijna toe. Niet omdat het dan weer zo leuk wordt, het idee om weer in diezelfde ellende terecht te komen als waar je uit kwam zal je niet echt aanspreken neem ik aan, maar het is gewoon makkelijker om hem zijn zin te geven. Dan is hij niet zo lastig.
Je familie, vrienden en collega's zijn niet onbelangrijk. Absoluut niet. Maar wat jij doet met jouw leven is jouw zaak. Hou dat in gedachten. Jouw ex heeft schijt aan van alles en nog wat, dat zou jij ook eens wat meer moeten hebben. Het zou (voor jou) fijn zijn als je schijt aan hem zou kunnen hebben maar sowieso zou het goed zijn als je niet zou zitten met wat de rest van de wereld denkt en vindt.
Je wil niet terug hoor. Echt niet. Je weet dat als de 'wittebroodsweken' voorbij zijn je binnen de kortste keren weer zit op het punt waar je zat toen je wegging. Er verandert niks namelijk. Notting. Nada. Hij is hetzelfde en jij ook. Jij ging weg, hij deed een tijdje lastig en jij kwam weer terug. Als je toegeeft dan duurt het een hele tijd voor je wéér zo ver bent om weg te gaan en God weet wat je je dan weer allemaal aan hebt laten doen.
Je moet het zelf weten Alyden maar als je teruggaat heeft hij gewonnen. Jij niet maar hij wel. Het is een harde strijd die je voert en mannen zoals jouw ex kunnen een mens stapelgek maken maar uiteindelijk, als je je poot stijf houdt, ga jij er beter uitkomen dan je er in ging. Als je teruggaat maak je jezelf zwak en het wordt heus niet leuker en gezelliger. Het zal eerder minder leuk vinden want hij weet dan dat hij je kan bespelen als een poppenspeler. Als je weer kiest voor weggaan, weet hij vanaf nu wat hij moet doen om je weer terug in zijn macht te krijgen.
Bedenk goed of dát is wat je wil.
(f)
Er komt een sterke man, die heel veilig lijkt, die het allemaal wel even regelt en voor elkaar bokst. Uiteindelijk is dat een wassen neus (althans bij mij was dat zo) want eigenlijk was hij degene die 'gered' moest worden en die verzorging en steun nodig had. En dan ben je ineens alles tegelijk. Moeder, vrouw, minnares, raadgever, kalmeerder, therapeut noem maar op. En dat is niet te doen maar heel lang hou je dat tóch vol. Ál die bordjes in de lucht, als een acrobaat in een circus.
En vaak komt dat gedrag, dat je overgeven aan een ander (onveilig) iemand, uit krochten waar je zelf het bestaan nauwelijks van weet maar die ingeprent zijn op een heel jonge en zeer gevoelige leeftijd en op die manier werkt dat door, dat je heel veel kunt verdragen en op je nek kunt nemen, omdat je dat gewend bent, of juist omdat je dat niet gewend bent maar het leert van de man met wie je samenleeft en die je zo wanhopig probeert te begrijpen en te ontcijferen.
En nu ben je weg en wil hij je terug want jij mag niet weg, je bent van hem. Kunst is om daar niet in mee te gaan. Hij maakt je moe maar dat laat jij toe. Niet expres maar je roept niet hard genoeg dat het afgelopen moet zijn, bang als je bent voor represailles. En zo beheerst hij nog steeds, ongestraft, jouw leven en dat kan hij.
Je wankelt, dat lees ik, je wankelt want hij weet bij je binnen te komen en je bent moe, je geeft bijna toe. Niet omdat het dan weer zo leuk wordt, het idee om weer in diezelfde ellende terecht te komen als waar je uit kwam zal je niet echt aanspreken neem ik aan, maar het is gewoon makkelijker om hem zijn zin te geven. Dan is hij niet zo lastig.
Je familie, vrienden en collega's zijn niet onbelangrijk. Absoluut niet. Maar wat jij doet met jouw leven is jouw zaak. Hou dat in gedachten. Jouw ex heeft schijt aan van alles en nog wat, dat zou jij ook eens wat meer moeten hebben. Het zou (voor jou) fijn zijn als je schijt aan hem zou kunnen hebben maar sowieso zou het goed zijn als je niet zou zitten met wat de rest van de wereld denkt en vindt.
Je wil niet terug hoor. Echt niet. Je weet dat als de 'wittebroodsweken' voorbij zijn je binnen de kortste keren weer zit op het punt waar je zat toen je wegging. Er verandert niks namelijk. Notting. Nada. Hij is hetzelfde en jij ook. Jij ging weg, hij deed een tijdje lastig en jij kwam weer terug. Als je toegeeft dan duurt het een hele tijd voor je wéér zo ver bent om weg te gaan en God weet wat je je dan weer allemaal aan hebt laten doen.
Je moet het zelf weten Alyden maar als je teruggaat heeft hij gewonnen. Jij niet maar hij wel. Het is een harde strijd die je voert en mannen zoals jouw ex kunnen een mens stapelgek maken maar uiteindelijk, als je je poot stijf houdt, ga jij er beter uitkomen dan je er in ging. Als je teruggaat maak je jezelf zwak en het wordt heus niet leuker en gezelliger. Het zal eerder minder leuk vinden want hij weet dan dat hij je kan bespelen als een poppenspeler. Als je weer kiest voor weggaan, weet hij vanaf nu wat hij moet doen om je weer terug in zijn macht te krijgen.
Bedenk goed of dát is wat je wil.
(f)
woensdag 13 augustus 2008 om 04:44
quote:eleonora schreef op 13 augustus 2008 @ 03:54:
Nou Alyden, wat je schrijft is voor een aantal hier heel herkenbaar hoor. In ieder geval dat wat je vroeger geleerd hebt, ingeprent hebt, meeneemt je volwassen leven in. Zelfs onbewust en zonder dat je zelf doorhebt dat het nog zoveel invloed heeft. Dat kan dan gaan om een heel beschermde jeugd bijvoorbeeld, of een onveilige. Het zelfbewustzijn, het zelfvertrouwen ontbreekt 'ons' vaak, ook al hebben we een grote mond, of stralen we kracht uit, herkenbaar ze zeggen vaak dat ik opval en charisma heb terwijl ik juist vaak heel onzeker ben maar zo totaal neit overkom. eigenlijk zijn we op zoek naar iemand die ons nodig heeft.
Er komt een sterke man, die heel veilig lijkt, die het allemaal wel even regelt en voor elkaar bokst. Uiteindelijk is dat een wassen neus (althans bij mij was dat zo) want eigenlijk was hij degene die 'gered' moest worden en die verzorging en steun nodig had. En dan ben je ineens alles tegelijk. Moeder, vrouw, minnares, raadgever, kalmeerder, therapeut noem maar op. En dat is niet te doen maar heel lang hou je dat tóch vol. Ál die bordjes in de lucht, als een acrobaat in een circus. Klopt dat is wat hij nu ook zegt, ik zou me volgens hem wel redden, maar hij gaat er dadelijk aan onderdoor en ik denk dat hij ook gelijk heeft. Hij verdrinkt zijn verdriet en komt er vermoedelijk niet uit wel uit zijn verdriet maar niet uit de alcohol
En vaak komt dat gedrag, dat je overgeven aan een ander (onveilig) iemand, uit krochten waar je zelf het bestaan nauwelijks van weet maar die ingeprent zijn op een heel jonge en zeer gevoelige leeftijd en op die manier werkt dat door, dat je heel veel kunt verdragen en op je nek kunt nemen, omdat je dat gewend bent, of juist omdat je dat niet gewend bent maar het leert van de man met wie je samenleeft en die je zo wanhopig probeert te begrijpen en te ontcijferen. klopt als een bus ik weet niet beter was 17 toen ik met hem ging samenwonen anderhalf jaar later was ik zwanger dus je groeit mee in het leven wat je hebt.
En nu ben je weg en wil hij je terug want jij mag niet weg, je bent van hem. Kunst is om daar niet in mee te gaan. Hij maakt je moe maar dat laat jij toe. Niet expres maar je roept niet hard genoeg dat het afgelopen moet zijn, bang als je bent voor represailles. En zo beheerst hij nog steeds, ongestraft, jouw leven en dat kan hij. Hij bepaalt nog steeds wat ik doe, ik pas me nog steeds aan zijn grillen ook al woon ik er niet meer en leg zelfs nog verantwoording af wat ik allemaal doe o shit wat ben ik eigenlijk nog stom.
Je wankelt, dat lees ik, je wankelt want hij weet bij je binnen te komen en je bent moe, je geeft bijna toe. Niet omdat het dan weer zo leuk wordt, het idee om weer in diezelfde ellende terecht te komen als waar je uit kwam zal je niet echt aanspreken neem ik aan, maar het is gewoon makkelijker om hem zijn zin te geven. Dan is hij niet zo lastig. [fgcolor=#000000]Ja dat is mijn grootste angst 5 jaar geleden ben ik 8 maanden alleen geweest maar hij stalkte me bijna 24 uur ik kon het niet meer aan en toen heb ik zijn zin gegeven en dat heeft me de nek gekost dat is ook hetgene waar ik dan maar aan denk als ik de wanhoop nabij ben om niet nog eens 5 jaar van mijn leven weg te gooien, en een slechte omgeving voor mijn kinderen te creeren, zij hebben ook recht op rust en een ontspannen sfeer en geluk. Maar het is zo moelijk om vol te houden vraag me niet waarom maar ik vind dat. Daarom heb ik ook steun als ik hier meelees en schrijf ik word meteen geconfronteerd met de gevolgen en herinnert aan de angsten die ik heb gehad en de gevoelens die zo herkenbaar zijn. [/fgcolor]
Je familie, vrienden en collega's zijn niet onbelangrijk. Absoluut niet. Maar wat jij doet met jouw leven is jouw zaak. Hou dat in gedachten. Jouw ex heeft schijt aan van alles en nog wat, dat zou jij ook eens wat meer moeten hebben. Het zou (voor jou) fijn zijn als je schijt aan hem zou kunnen hebben maar sowieso zou het goed zijn als je niet zou zitten met wat de rest van de wereld denkt en vindt.
Je wil niet terug hoor. Echt niet. Je weet dat als de 'wittebroodsweken' voorbij zijn je binnen de kortste keren weer zit op het punt waar je zat toen je wegging. Er verandert niks namelijk. Notting. Nada. Hij is hetzelfde en jij ook. Jij ging weg, hij deed een tijdje lastig en jij kwam weer terug. Als je toegeeft dan duurt het een hele tijd voor je wéér zo ver bent om weg te gaan en God weet wat je je dan weer allemaal aan hebt laten doen.
Je moet het zelf weten Alyden maar als je teruggaat heeft hij gewonnen. Jij niet maar hij wel. Het is een harde strijd die je voert en mannen zoals jouw ex kunnen een mens stapelgek maken maar uiteindelijk, als je je poot stijf houdt, ga jij er beter uitkomen dan je er in ging. Als je teruggaat maak je jezelf zwak en het wordt heus niet leuker en gezelliger. Het zal eerder minder leuk vinden want hij weet dan dat hij je kan bespelen als een poppenspeler. Als je weer kiest voor weggaan, weet hij vanaf nu wat hij moet doen om je weer terug in zijn macht te krijgen.
Bedenk goed of dát is wat je wil.
(f)
Eleonora dankje dit had ik echt even nodig , misschien moet ik je tekst maar eens uitprinten en meenemen als ik er morgen heen ga. En snel lezen voor ik uit de auto stap en naar binnen ga.
Want wat je schrijft is gewoon de realiteit, maar o zo confronterend. Ik vind mezelf al heel wat dat ik zover ben gekomen maar eigenlijk ben ik nog helemaal niet zo ver. Ik ben nog maar bij de eerste stap En nog maar bij het begin van alles wat er nog komen gaat. Dadelijk komt er ook nog eens zijn woede bij op het moment dat hij er achter komt dat ik echt niet ga toegeven. Het maakt me bang en onzeker.
En toch ben ik ook wel weer vol vertrouwen voor de nieuwe toekomst die me te wachten staat. En dat houd me op de been dat moet me er gewoon door heen trekken.
Maar net als vanavond als je weer slecht nieuws ontvangt en weer niet kunt slapen van het gepieker, dan is het soms moeilijk.
Nou Alyden, wat je schrijft is voor een aantal hier heel herkenbaar hoor. In ieder geval dat wat je vroeger geleerd hebt, ingeprent hebt, meeneemt je volwassen leven in. Zelfs onbewust en zonder dat je zelf doorhebt dat het nog zoveel invloed heeft. Dat kan dan gaan om een heel beschermde jeugd bijvoorbeeld, of een onveilige. Het zelfbewustzijn, het zelfvertrouwen ontbreekt 'ons' vaak, ook al hebben we een grote mond, of stralen we kracht uit, herkenbaar ze zeggen vaak dat ik opval en charisma heb terwijl ik juist vaak heel onzeker ben maar zo totaal neit overkom. eigenlijk zijn we op zoek naar iemand die ons nodig heeft.
Er komt een sterke man, die heel veilig lijkt, die het allemaal wel even regelt en voor elkaar bokst. Uiteindelijk is dat een wassen neus (althans bij mij was dat zo) want eigenlijk was hij degene die 'gered' moest worden en die verzorging en steun nodig had. En dan ben je ineens alles tegelijk. Moeder, vrouw, minnares, raadgever, kalmeerder, therapeut noem maar op. En dat is niet te doen maar heel lang hou je dat tóch vol. Ál die bordjes in de lucht, als een acrobaat in een circus. Klopt dat is wat hij nu ook zegt, ik zou me volgens hem wel redden, maar hij gaat er dadelijk aan onderdoor en ik denk dat hij ook gelijk heeft. Hij verdrinkt zijn verdriet en komt er vermoedelijk niet uit wel uit zijn verdriet maar niet uit de alcohol
En vaak komt dat gedrag, dat je overgeven aan een ander (onveilig) iemand, uit krochten waar je zelf het bestaan nauwelijks van weet maar die ingeprent zijn op een heel jonge en zeer gevoelige leeftijd en op die manier werkt dat door, dat je heel veel kunt verdragen en op je nek kunt nemen, omdat je dat gewend bent, of juist omdat je dat niet gewend bent maar het leert van de man met wie je samenleeft en die je zo wanhopig probeert te begrijpen en te ontcijferen. klopt als een bus ik weet niet beter was 17 toen ik met hem ging samenwonen anderhalf jaar later was ik zwanger dus je groeit mee in het leven wat je hebt.
En nu ben je weg en wil hij je terug want jij mag niet weg, je bent van hem. Kunst is om daar niet in mee te gaan. Hij maakt je moe maar dat laat jij toe. Niet expres maar je roept niet hard genoeg dat het afgelopen moet zijn, bang als je bent voor represailles. En zo beheerst hij nog steeds, ongestraft, jouw leven en dat kan hij. Hij bepaalt nog steeds wat ik doe, ik pas me nog steeds aan zijn grillen ook al woon ik er niet meer en leg zelfs nog verantwoording af wat ik allemaal doe o shit wat ben ik eigenlijk nog stom.
Je wankelt, dat lees ik, je wankelt want hij weet bij je binnen te komen en je bent moe, je geeft bijna toe. Niet omdat het dan weer zo leuk wordt, het idee om weer in diezelfde ellende terecht te komen als waar je uit kwam zal je niet echt aanspreken neem ik aan, maar het is gewoon makkelijker om hem zijn zin te geven. Dan is hij niet zo lastig. [fgcolor=#000000]Ja dat is mijn grootste angst 5 jaar geleden ben ik 8 maanden alleen geweest maar hij stalkte me bijna 24 uur ik kon het niet meer aan en toen heb ik zijn zin gegeven en dat heeft me de nek gekost dat is ook hetgene waar ik dan maar aan denk als ik de wanhoop nabij ben om niet nog eens 5 jaar van mijn leven weg te gooien, en een slechte omgeving voor mijn kinderen te creeren, zij hebben ook recht op rust en een ontspannen sfeer en geluk. Maar het is zo moelijk om vol te houden vraag me niet waarom maar ik vind dat. Daarom heb ik ook steun als ik hier meelees en schrijf ik word meteen geconfronteerd met de gevolgen en herinnert aan de angsten die ik heb gehad en de gevoelens die zo herkenbaar zijn. [/fgcolor]
Je familie, vrienden en collega's zijn niet onbelangrijk. Absoluut niet. Maar wat jij doet met jouw leven is jouw zaak. Hou dat in gedachten. Jouw ex heeft schijt aan van alles en nog wat, dat zou jij ook eens wat meer moeten hebben. Het zou (voor jou) fijn zijn als je schijt aan hem zou kunnen hebben maar sowieso zou het goed zijn als je niet zou zitten met wat de rest van de wereld denkt en vindt.
Je wil niet terug hoor. Echt niet. Je weet dat als de 'wittebroodsweken' voorbij zijn je binnen de kortste keren weer zit op het punt waar je zat toen je wegging. Er verandert niks namelijk. Notting. Nada. Hij is hetzelfde en jij ook. Jij ging weg, hij deed een tijdje lastig en jij kwam weer terug. Als je toegeeft dan duurt het een hele tijd voor je wéér zo ver bent om weg te gaan en God weet wat je je dan weer allemaal aan hebt laten doen.
Je moet het zelf weten Alyden maar als je teruggaat heeft hij gewonnen. Jij niet maar hij wel. Het is een harde strijd die je voert en mannen zoals jouw ex kunnen een mens stapelgek maken maar uiteindelijk, als je je poot stijf houdt, ga jij er beter uitkomen dan je er in ging. Als je teruggaat maak je jezelf zwak en het wordt heus niet leuker en gezelliger. Het zal eerder minder leuk vinden want hij weet dan dat hij je kan bespelen als een poppenspeler. Als je weer kiest voor weggaan, weet hij vanaf nu wat hij moet doen om je weer terug in zijn macht te krijgen.
Bedenk goed of dát is wat je wil.
(f)
Eleonora dankje dit had ik echt even nodig , misschien moet ik je tekst maar eens uitprinten en meenemen als ik er morgen heen ga. En snel lezen voor ik uit de auto stap en naar binnen ga.
Want wat je schrijft is gewoon de realiteit, maar o zo confronterend. Ik vind mezelf al heel wat dat ik zover ben gekomen maar eigenlijk ben ik nog helemaal niet zo ver. Ik ben nog maar bij de eerste stap En nog maar bij het begin van alles wat er nog komen gaat. Dadelijk komt er ook nog eens zijn woede bij op het moment dat hij er achter komt dat ik echt niet ga toegeven. Het maakt me bang en onzeker.
En toch ben ik ook wel weer vol vertrouwen voor de nieuwe toekomst die me te wachten staat. En dat houd me op de been dat moet me er gewoon door heen trekken.
Maar net als vanavond als je weer slecht nieuws ontvangt en weer niet kunt slapen van het gepieker, dan is het soms moeilijk.
woensdag 13 augustus 2008 om 07:57
Alyden, ik ben zelf drie keer teruggegaan voordat ik definitief wegging. Dat is ook een kenmerk van ons soort relatie. Weggaan en dan bezwijken onder de druk die op je uitgeoefend wordt. Voel je niet stom. Je bent niet stom. Je bent, zoals je zelf al zegt, moe en dat maakt je minder sterk. Maar jij hebt ons hier en je kunt hier schrijven en je verhaal kwijt en wij kunnen je kracht geven, als jij daarom vraagt.
En nogmaals, mocht jij de behoefte hebben om terug te gaan, doe het dan. Je leven wordt er niet leuker op, je zult waarschijnlijk gestraft gaan worden voor je wegloopactie, subtiel misschien, Of juist hardvochtig maar je zúlt weten dat weglopen bij je man niet iets is wat je ongestraft doet.
Mijn ex heeft mij 1 jaar en 9 maanden lastiggevallen, gestalkt en bedreigd voor hij me ein-de-lijk met rust liet maar wel met de belofte dat hij me door een huurmoordenaar, op een dag, zou laten omleggen. Heel gek maar ik ben er nog steeds bang voor. Omdat ik weet dat hij niet goed bij zijn hoofd is ergens. Hij kan nu mooi de leuke meneer spelen, pappa zijn en de getrouwde vent uithangen, ik ken ook zijn verknipte kant en ik vind hem doodeng, ook al weten anderen mij honderd keer te vertellen dat hij zo veranderd is (wat niet gezegd wordt hoor, ja, door een vriend van hem). Ja, ik heb het zeker allemaal verzonnen zeker......?
Vraag jezelf bij een zwak moment af of je werkelijk zin hebt om terug te gaan naar een man bij wie je zo hard bent weggelopen, met kinderen en al.
Ik denk dat ik het antwoord al weet.
En nogmaals, mocht jij de behoefte hebben om terug te gaan, doe het dan. Je leven wordt er niet leuker op, je zult waarschijnlijk gestraft gaan worden voor je wegloopactie, subtiel misschien, Of juist hardvochtig maar je zúlt weten dat weglopen bij je man niet iets is wat je ongestraft doet.
Mijn ex heeft mij 1 jaar en 9 maanden lastiggevallen, gestalkt en bedreigd voor hij me ein-de-lijk met rust liet maar wel met de belofte dat hij me door een huurmoordenaar, op een dag, zou laten omleggen. Heel gek maar ik ben er nog steeds bang voor. Omdat ik weet dat hij niet goed bij zijn hoofd is ergens. Hij kan nu mooi de leuke meneer spelen, pappa zijn en de getrouwde vent uithangen, ik ken ook zijn verknipte kant en ik vind hem doodeng, ook al weten anderen mij honderd keer te vertellen dat hij zo veranderd is (wat niet gezegd wordt hoor, ja, door een vriend van hem). Ja, ik heb het zeker allemaal verzonnen zeker......?
Vraag jezelf bij een zwak moment af of je werkelijk zin hebt om terug te gaan naar een man bij wie je zo hard bent weggelopen, met kinderen en al.
Ik denk dat ik het antwoord al weet.
vrijdag 15 augustus 2008 om 02:04
Het is hier wel erg stil, hoe is het met iedereen.
Zonnepitje en Klara hoe is het bij jullie?
Eleonora,
Ik had hem uitgeprint en meegenomen. Ik heb hem daadwerkelijk in de auto gelezen en toen ik binnen kwam heb heel zakelijk gezegd dat ik vandaag na de advocaat ging en dat hij over precies 7 dgn het huis uit moet en dat ik anders gerechtelijke stappen moest ondernemen. Hij was woedend en ik heb gezegd het is over en deze gevolgen heb je aan jezelf te danken en ben heel rustig weggegaan. En het voelt geweldig
Dankje dankzij jouw had ik mijn moed weer terug.
Zonnepitje en Klara hoe is het bij jullie?
Eleonora,
Ik had hem uitgeprint en meegenomen. Ik heb hem daadwerkelijk in de auto gelezen en toen ik binnen kwam heb heel zakelijk gezegd dat ik vandaag na de advocaat ging en dat hij over precies 7 dgn het huis uit moet en dat ik anders gerechtelijke stappen moest ondernemen. Hij was woedend en ik heb gezegd het is over en deze gevolgen heb je aan jezelf te danken en ben heel rustig weggegaan. En het voelt geweldig
Dankje dankzij jouw had ik mijn moed weer terug.
vrijdag 15 augustus 2008 om 08:02
quote:alyden schreef op 15 augustus 2008 @ 02:04:
Eleonora,
Ik had hem uitgeprint en meegenomen. Ik heb hem daadwerkelijk in de auto gelezen en toen ik binnen kwam heb heel zakelijk gezegd dat ik vandaag na de advocaat ging en dat hij over precies 7 dgn het huis uit moet en dat ik anders gerechtelijke stappen moest ondernemen. Hij was woedend en ik heb gezegd het is over en deze gevolgen heb je aan jezelf te danken en ben heel rustig weggegaan. En het voelt geweldig
Dankje dankzij jouw had ik mijn moed weer terug.
Ik ben zo ontzettend trots op je.....
Dat je het ook écht zo voelt, dat het klaar is en dat je dat gevoel uit hebt kunnen spreken naar hem. Het enige wat helpt bij deze mannen; voor jezelf een standpunt innemen en ze geen millimeter meer geven dan je met jezelf hebt afgesproken.
Heel erg goed en sterk van je!
Er is geen alternatief Alyden, alleen heel ongelukkig worden als je het weer gaat proberen. En echt, je kunt nog beter in je eentje ongelukkig zijn dan in een relatie waarin je je letterlijk een gevangene voelt.
trots ben ik op je meid, ape-trots!
(f) (f) (f) (f) (f)
Eleonora,
Ik had hem uitgeprint en meegenomen. Ik heb hem daadwerkelijk in de auto gelezen en toen ik binnen kwam heb heel zakelijk gezegd dat ik vandaag na de advocaat ging en dat hij over precies 7 dgn het huis uit moet en dat ik anders gerechtelijke stappen moest ondernemen. Hij was woedend en ik heb gezegd het is over en deze gevolgen heb je aan jezelf te danken en ben heel rustig weggegaan. En het voelt geweldig
Dankje dankzij jouw had ik mijn moed weer terug.
Ik ben zo ontzettend trots op je.....
Dat je het ook écht zo voelt, dat het klaar is en dat je dat gevoel uit hebt kunnen spreken naar hem. Het enige wat helpt bij deze mannen; voor jezelf een standpunt innemen en ze geen millimeter meer geven dan je met jezelf hebt afgesproken.
Heel erg goed en sterk van je!
Er is geen alternatief Alyden, alleen heel ongelukkig worden als je het weer gaat proberen. En echt, je kunt nog beter in je eentje ongelukkig zijn dan in een relatie waarin je je letterlijk een gevangene voelt.
trots ben ik op je meid, ape-trots!
(f) (f) (f) (f) (f)
vrijdag 15 augustus 2008 om 11:45
Ik lees al een tijdje mee maar nog nooit gereageerd. Denk dat ik dat nu toch maar eens moet doen want zit toch een beetje in knoei met mezelf. Heb mijn relatie van 6 jaar sinds een dikke maand uit. Dit was geen gezonde relatie, lichamelijk en geestelijke mishandeling speelde al sinds 5 jaar in mijn relatie. Het is net alsof ik voor mezelf niet wil toegeven dat het mishandeling was, ik wil dat niet. Constant loop ik te zoeken naar dingen waarom het bij mij toch eigenlijk niet zo erg was. Ik kan ook niet boos op hem zijn, ga nog steeds de discussie aan en verdedig mezelf. Ben zo bang dat ik het geen eerlijke kans heb gegeven. Dit is de eerste keer dat ik echt ben weggegaan en denk steeds dat ik niet genoeg aan hem duidelijk heb gemaakt wat mij dwars zat in onze relatie. Met mijn verstand weet ik dat hij dat zelf ook wel kon bedenken want slaan en schelden is niet normaal. Nu verwijt hij mij dat ik het geen eerlijke kans heb gegeven en begin ik te denken dat hij gelijk heeft. Het is dat ik praktisch gezien niet naar hem toe kan en denk dat dat mijn redding ook is anders had ik allang weer bij hem gezeten. Ik wil gewoon zo graag af van het idee dat het mijn schuld is dat het nu niet meer werkt, dat ik er niet genoeg voor heb gedaan dat ik het zelf ook wel een beetje uitlokte. Volgens hem mocht hij niet zo met mij omgaan maar was ik wel de aanleiding er voor. Stom dat ik ben ga ik ook steeds meer denken dat dat ook zo was, want ik praatte niet rustig meer met hem. Eerst is hij steeds lief tegen me geweest deed of er niks aan de hand was, maar nu is hij boos en vind dat ik hem in de steek laat. Ik weet dat ik het contact moet stoppen en hoop dat ik het nu ook vol ga houden maar dat is zo moeilijk want ik hou nog steeds van hem en ik mis hem. Als ik nadenk over wat ik nu zo goed aan onze relatie vond kom ik niet verder dan dat we met elkaar konden lachen. Hij had geen interesse in mij, wilde alleen maar praten als het over iets ging wat hem ook interesseerde. Met mijn verstand weet ik eigenlijk wel dat het niet meer ging maar waarom dat gevoel dat ik er niet genoeg aan heb gedaan om het te laten werken... Ik wil het zo graag loslaten en aan de andere kant zo graag vasthouden.
vrijdag 15 augustus 2008 om 12:44
Hoi Felicia,
Allereerst, ook van mij welkom hier. Goed dat je hier je twijfels en gevoelens van je afschrijft, ik hoop dat je je er iets beter door voelt.
De dingen die je schrijft zijn ontzettend herkenbaar. Dat je denkt (of wilt vinden) dat het bij jou niet zo erg was, hoort er zeker bij, want dat kennen we hier allemaal! En verder, dat je hem mist, dat je ergens ook wel weer terug zou willen om het nog maar eens te proberen... er zijn hier heel veel vrouwen die dat vaak ook daadwerkelijk - en tevergeefs - geprobeerd hebben, dus ook daarvoor alle begrip. Ikzelf ben maar één keer echt weggegaan en toen ook weggebleven, maar dat was omdat mijn kind toen reëel gevaar liep. Was het alleen om mijzelf gegaan, dan had ik het vermoedelijk ook nog wel een kans (of 2, of 3...) gegeven.
Je mist de leuke dingen, het lachen dat jullie samen deden. Wat in alle relaties van 'deze soort' voorkomt, is dat er ook leuke dingen waren. Dat zijn de dingen waardoor je volhoudt, teruggaat, niet opgeeft. Was het alleen maar ellende en ruzie, dan zou je er veel eerder het bijltje bij neergooien. Maar omdat er ook leuke momenten zijn, momenten waarop je samen kunt lachen of waarop het simpelweg 'gewoon goed' voelt, kun je veel meer aan - je weet immers dat het ook goed kan zijn, en daar wil je naar terug. Toch is het niet voldoende, het is echt niet goed te praten dat je man je al 5 jaar lang geestelijk en lichamelijk mishandelde! En dat moet veel zwaarder wegen dan die lichtpuntjes die daar tegenover staan.
En dan het schuldgevoel... heb ik ook gehad. Je geeft het uiterste, doet alles wat je kan, maar nog gaat het niet goed. Een relatie is iets waar beiden hun best voor moeten doen, en als het eens iets minder gaat moet je daar samen wat aan willen doen. Het moet niet zo zijn dat de één de complete verantwoordelijkheid draagt en de ander maar doet wat hij wil. Geloof me, als jij al 5 jaar geestelijke en lichamelijke mishandeling gepikt hebt van hem, dan heb je veel meer dan genoeg je best gedaan voor jullie relatie, en is dat schuldgevoel echt onterecht.
Het kost tijd om relaties zoals deze te boven te komen. En daarom is het niet meer dan logisch, dat jij, zo'n korte tijd na het einde van de relatie, vol twijfels zit. Maar geef jezelf tijd, om te genezen (geestelijk met name), om tot rust te komen, om weer te worden wie jij bent - en niet meer de persoon te zijn zoals hij wil dat jij bent. Word weer jezelf, met je eigen dingen, je positieve en negatieve karaktereigenschappen, bouw langzamerhand wat op, je eigen leven, je eigen kracht. En kijk dan nog maar eens of je hem nog steeds zo mist...
Het hoeft niet zo te zijn zoals het in jouw relatie was, echt niet! Het kan echt anders, met partners die elkaar respecteren en die niet alleen maar aan zichzelf denken. Dat zou eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn, ook voor jou.
Voor nu, heel veel sterkte en schrijf hier vooral zoveel je wilt!
Liefs, Lemmy
Allereerst, ook van mij welkom hier. Goed dat je hier je twijfels en gevoelens van je afschrijft, ik hoop dat je je er iets beter door voelt.
De dingen die je schrijft zijn ontzettend herkenbaar. Dat je denkt (of wilt vinden) dat het bij jou niet zo erg was, hoort er zeker bij, want dat kennen we hier allemaal! En verder, dat je hem mist, dat je ergens ook wel weer terug zou willen om het nog maar eens te proberen... er zijn hier heel veel vrouwen die dat vaak ook daadwerkelijk - en tevergeefs - geprobeerd hebben, dus ook daarvoor alle begrip. Ikzelf ben maar één keer echt weggegaan en toen ook weggebleven, maar dat was omdat mijn kind toen reëel gevaar liep. Was het alleen om mijzelf gegaan, dan had ik het vermoedelijk ook nog wel een kans (of 2, of 3...) gegeven.
Je mist de leuke dingen, het lachen dat jullie samen deden. Wat in alle relaties van 'deze soort' voorkomt, is dat er ook leuke dingen waren. Dat zijn de dingen waardoor je volhoudt, teruggaat, niet opgeeft. Was het alleen maar ellende en ruzie, dan zou je er veel eerder het bijltje bij neergooien. Maar omdat er ook leuke momenten zijn, momenten waarop je samen kunt lachen of waarop het simpelweg 'gewoon goed' voelt, kun je veel meer aan - je weet immers dat het ook goed kan zijn, en daar wil je naar terug. Toch is het niet voldoende, het is echt niet goed te praten dat je man je al 5 jaar lang geestelijk en lichamelijk mishandelde! En dat moet veel zwaarder wegen dan die lichtpuntjes die daar tegenover staan.
En dan het schuldgevoel... heb ik ook gehad. Je geeft het uiterste, doet alles wat je kan, maar nog gaat het niet goed. Een relatie is iets waar beiden hun best voor moeten doen, en als het eens iets minder gaat moet je daar samen wat aan willen doen. Het moet niet zo zijn dat de één de complete verantwoordelijkheid draagt en de ander maar doet wat hij wil. Geloof me, als jij al 5 jaar geestelijke en lichamelijke mishandeling gepikt hebt van hem, dan heb je veel meer dan genoeg je best gedaan voor jullie relatie, en is dat schuldgevoel echt onterecht.
Het kost tijd om relaties zoals deze te boven te komen. En daarom is het niet meer dan logisch, dat jij, zo'n korte tijd na het einde van de relatie, vol twijfels zit. Maar geef jezelf tijd, om te genezen (geestelijk met name), om tot rust te komen, om weer te worden wie jij bent - en niet meer de persoon te zijn zoals hij wil dat jij bent. Word weer jezelf, met je eigen dingen, je positieve en negatieve karaktereigenschappen, bouw langzamerhand wat op, je eigen leven, je eigen kracht. En kijk dan nog maar eens of je hem nog steeds zo mist...
Het hoeft niet zo te zijn zoals het in jouw relatie was, echt niet! Het kan echt anders, met partners die elkaar respecteren en die niet alleen maar aan zichzelf denken. Dat zou eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn, ook voor jou.
Voor nu, heel veel sterkte en schrijf hier vooral zoveel je wilt!
Liefs, Lemmy
vrijdag 15 augustus 2008 om 13:09
quote:zonnepitje2 schreef op 15 augustus 2008 @ 12:03:
Waaaah, ik heb een optie genomen op een huis!!
Ben helemaal hyper....later meer....
Felicia, welkom hier!
Zonnemezonnemezonnetje! Wat goedddddd!!! Ja en dan ben je hyper! Zou ik ook zijn. Meid, vertel eens wat meer als het kan? Niet waar en zo natuurlijk maar vooral wat en hoe?
Zoen, Leo
Waaaah, ik heb een optie genomen op een huis!!
Ben helemaal hyper....later meer....
Felicia, welkom hier!
Zonnemezonnemezonnetje! Wat goedddddd!!! Ja en dan ben je hyper! Zou ik ook zijn. Meid, vertel eens wat meer als het kan? Niet waar en zo natuurlijk maar vooral wat en hoe?
Zoen, Leo
vrijdag 15 augustus 2008 om 13:19
Hai Felicia,
Ik lees even expres niet wat onze lieve wijze Lemmy geschreven heeft, want die zegt vast en zeker hele goede dingen. Ik wil er ook even fris tegenaan, tegen jou
Ik haal even een zin uit je posting:
quote:Volgens hem mocht hij niet zo met mij omgaan maar was ik wel de aanleiding er voor.
In het amerikaans zeggen ze; everything befóre 'but' is bullshit. In dit geval gaat dat wat mij betreft helemaal op.
Slaan, agressief zijn, geweld gebruiken mag niet. Van de wet niet, van je moeder niet van niemand niet. Punt. Dus als jij aanleiding gaf om boos te worden dan kon hij weglopen. Of zeggen dat hij niet verder wilde praten, of van mijn part terugschreeuwen (als jij schreeuwde) maar slaan of wat voor geweld dan ook gebruiken, mag niet. Heel eenvoudig eigenlijk.
Buiten dat het je relatie er een stuk minder leuk op maakt is het ook nog eens verboden. In een relatie waarin beide partners gelijkwaardig zijn komt geen geweld voor en worden conflicten op een niet gewelddadige wijze opgelost.
Je twijfels zijn klassiek te noemen. Jij hebt vast niet hard genoeg je best gedaan, jij was niet lief genoeg, niet goed genoeg, niet sexy genoeg, niet flexibel genoeg, niet ondersteunend genoeg en ga zo maar door. Hij was wel goed, hij had je niet moeten slaan maar ook dát had jij aan jezelf te danken, dus met andere woorden, je mag blij zijn dat hij uberhaupt tijd aan je wil besteden en je mag al helemaal in je handjes klappen dat hij het nog eens met je wil proberen en als je dat niet wil dan deug je niet maar goed, dat heeft hij eigenlijk altijd al gezegd.
Dus, je kunt het nooit goed doen.
Vraag: Voor wie zou je die relatie nog een kans willen geven? Voor jou of voor hem? Wat wil jij jezelf of hem bewijzen? Wat moet er gebeuren voordat jij écht zegt ik kap er mee?
Ik lees even expres niet wat onze lieve wijze Lemmy geschreven heeft, want die zegt vast en zeker hele goede dingen. Ik wil er ook even fris tegenaan, tegen jou
Ik haal even een zin uit je posting:
quote:Volgens hem mocht hij niet zo met mij omgaan maar was ik wel de aanleiding er voor.
In het amerikaans zeggen ze; everything befóre 'but' is bullshit. In dit geval gaat dat wat mij betreft helemaal op.
Slaan, agressief zijn, geweld gebruiken mag niet. Van de wet niet, van je moeder niet van niemand niet. Punt. Dus als jij aanleiding gaf om boos te worden dan kon hij weglopen. Of zeggen dat hij niet verder wilde praten, of van mijn part terugschreeuwen (als jij schreeuwde) maar slaan of wat voor geweld dan ook gebruiken, mag niet. Heel eenvoudig eigenlijk.
Buiten dat het je relatie er een stuk minder leuk op maakt is het ook nog eens verboden. In een relatie waarin beide partners gelijkwaardig zijn komt geen geweld voor en worden conflicten op een niet gewelddadige wijze opgelost.
Je twijfels zijn klassiek te noemen. Jij hebt vast niet hard genoeg je best gedaan, jij was niet lief genoeg, niet goed genoeg, niet sexy genoeg, niet flexibel genoeg, niet ondersteunend genoeg en ga zo maar door. Hij was wel goed, hij had je niet moeten slaan maar ook dát had jij aan jezelf te danken, dus met andere woorden, je mag blij zijn dat hij uberhaupt tijd aan je wil besteden en je mag al helemaal in je handjes klappen dat hij het nog eens met je wil proberen en als je dat niet wil dan deug je niet maar goed, dat heeft hij eigenlijk altijd al gezegd.
Dus, je kunt het nooit goed doen.
Vraag: Voor wie zou je die relatie nog een kans willen geven? Voor jou of voor hem? Wat wil jij jezelf of hem bewijzen? Wat moet er gebeuren voordat jij écht zegt ik kap er mee?
vrijdag 15 augustus 2008 om 14:05
Zonnepitje! Is het een mooooooi huis? Is het een veilige plek? Is het gezellig, leuk,lief etc. huis?
Gefeliciteerd alvast.
Felicia, wat de anderen al zeiden, dat is heel erg waar allemaal.
Bovendien wat doet het er toe of je wel of niet heel erg je best gedaan hebt? Jij hebt meer dan genoeg gedaan, meer zat er niet in wat jou betreft en de koek is op. Jij wil niet de schuld van dit alles krijgen, maar is het niet zo dat hij altijd met zijn vinger naar jou zal wijzen als het daarover gaat? Jij was toch altijd al de aanleiding c.q. schuld van alles? Waarom zou hij nu ineens anders gaan denken. Dat is niet iets wat je van hem kan verwachten.
Wanneer jij maar weet waarom je vertrokken bent.
Wanneer agressie al meer dan 5 jaar in jullie relatie speelt, dan kun je niet verwachten dat dit gaat veranderen.
Alyden, fijn dat je moed en kracht gevonden hebt om door te zetten. Soms zijn het woorden, dan weer een knuffel, maar iedere keer put je weer kracht uit iets om bij je beslissing te blijven.
Al lijkt rust en harmonie nog heel ver weg, toch zal je al snel gaan merken dat je leven een stuk makkelijker wordt. Ondanks het feit dat je in een hele moeilijke fase zit.
Sterkte!
Gefeliciteerd alvast.
Felicia, wat de anderen al zeiden, dat is heel erg waar allemaal.
Bovendien wat doet het er toe of je wel of niet heel erg je best gedaan hebt? Jij hebt meer dan genoeg gedaan, meer zat er niet in wat jou betreft en de koek is op. Jij wil niet de schuld van dit alles krijgen, maar is het niet zo dat hij altijd met zijn vinger naar jou zal wijzen als het daarover gaat? Jij was toch altijd al de aanleiding c.q. schuld van alles? Waarom zou hij nu ineens anders gaan denken. Dat is niet iets wat je van hem kan verwachten.
Wanneer jij maar weet waarom je vertrokken bent.
Wanneer agressie al meer dan 5 jaar in jullie relatie speelt, dan kun je niet verwachten dat dit gaat veranderen.
Alyden, fijn dat je moed en kracht gevonden hebt om door te zetten. Soms zijn het woorden, dan weer een knuffel, maar iedere keer put je weer kracht uit iets om bij je beslissing te blijven.
Al lijkt rust en harmonie nog heel ver weg, toch zal je al snel gaan merken dat je leven een stuk makkelijker wordt. Ondanks het feit dat je in een hele moeilijke fase zit.
Sterkte!
vrijdag 15 augustus 2008 om 14:13
Het was inderdaad altijd mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat de relatie goed liep, want daar was ik vrouw voor... Het is zo raar hoe je langzaam in een relatie groeit die je eigenlijk niet wil. Je weet zo goed dat het niet zo hoort en toch ga je steeds een stapje verder, steeds weer over een grens en dan kom je er ineens achter dat je niet meer bent wie je was. En ik ben nu inderdaad gek, alles wat ik zeg klopt niet en er is helemaal niks met hem aan de hand. Hij is daar zo duidelijk over dat ik dan weer aan mezelf ga twijfelen, is het wel zo als ik het zie? Ik probeer om niet teveel te laten meeslepen in die gedachtes en mezelf steeds weer te zeggen nee het was niet normaal en zolang ik afleiding heb vermaak ik me wel en kan ik ook oprecht genieten van mn herwonnen vrijheid tot het moment dat ik weer alleen ben.
Voor wie wil ik de relatie weer een kans geven, dat weet ik niet. Wil gewoon van mn rotgevoel af en daar ben ik voor een tijdje vanaf als ik weer terug zou gaan. Alleen is dat geen oplossing. Hij zorgt er altijd voor dat ik me schuldig voel. Ik heb zoveel gedaan om aan hem te bewijzen dat het niet zo was als hij zei. Gaf vriendschappen op omdat ik daarmee bewees dat ik hem belangrijker vond. Nu wil ik weer bewijzen dat ik onze relatie heus niet alleen maar slecht vond. Ik weet dat het allemaal geen goede redenen zijn en ik ga ook niet terug, ben er echt mee gestopt en hij accepteerd dat volgens mij ook wel. Ik heb lieve mensen om mee heen, maar ik niemand van hun weet hoe mijn relatie werkelijk in elkaar stak. Ze weten alleen kleine stukjes. Ik heb gewoon niet echt gevoel dat het mij gebeurde het lijkt net alsof ik het verhaal van iemand anders vertel.
Voor wie wil ik de relatie weer een kans geven, dat weet ik niet. Wil gewoon van mn rotgevoel af en daar ben ik voor een tijdje vanaf als ik weer terug zou gaan. Alleen is dat geen oplossing. Hij zorgt er altijd voor dat ik me schuldig voel. Ik heb zoveel gedaan om aan hem te bewijzen dat het niet zo was als hij zei. Gaf vriendschappen op omdat ik daarmee bewees dat ik hem belangrijker vond. Nu wil ik weer bewijzen dat ik onze relatie heus niet alleen maar slecht vond. Ik weet dat het allemaal geen goede redenen zijn en ik ga ook niet terug, ben er echt mee gestopt en hij accepteerd dat volgens mij ook wel. Ik heb lieve mensen om mee heen, maar ik niemand van hun weet hoe mijn relatie werkelijk in elkaar stak. Ze weten alleen kleine stukjes. Ik heb gewoon niet echt gevoel dat het mij gebeurde het lijkt net alsof ik het verhaal van iemand anders vertel.
vrijdag 15 augustus 2008 om 15:07
Felicia, (nu hebben we een felicia en een feliciaatje...) heel goed dat je hier bent komen schrijven. Wat je schrijft is heel herkenbaar, maar wij sleuren je er wel doorheen! Je hebt zo te lezen de juiste beslissing genomen. Dat je nu gaat twijfelen is niet erg, maar geef er niet aan toe. Maar dat weet je best. Volgens mij zoek je bij ons de bevestiging en steun voor wat je al weet.
Het huis is helemaal super, ik had het al zien staan op funda, maar het was al verkocht ovv voordat ik het kon bezichtigen. Nu stond het er weer op, ben vanmorgen wezen kijken. En ik ben helemaal verliefd!
Tuin, 3 slaapkamers, houten vloer, keuken helemaal mijn smaak, een bad en douche en goed te betalen. Ik hoef geen aanspraak te maken op de overwaarde. Dus die kan ik gedeeltelijk gebruiken om de dubbele lasten te dragen. Bovendien willen mijn ouders me financieel ondersteunen. We moeten wel officieel uit elkaar zijn dan, maar dat gaat lukken: gereg. partnerschap is makkelijker te ontbinden natuurlijk dan een huwelijk. Ex is ook enthousiast dus dat is fijn. Al duur het nog een aantal maanden dat is dan niet erg want dan hebben we een richtpunt.
Maandag ga ik met de aankoopmakelaar kijken en dan bieden. aaarg, zo spannend.
En het is zo'n leuk huis in een leuke kinderrijke wijk!!!
Het huis is helemaal super, ik had het al zien staan op funda, maar het was al verkocht ovv voordat ik het kon bezichtigen. Nu stond het er weer op, ben vanmorgen wezen kijken. En ik ben helemaal verliefd!
Tuin, 3 slaapkamers, houten vloer, keuken helemaal mijn smaak, een bad en douche en goed te betalen. Ik hoef geen aanspraak te maken op de overwaarde. Dus die kan ik gedeeltelijk gebruiken om de dubbele lasten te dragen. Bovendien willen mijn ouders me financieel ondersteunen. We moeten wel officieel uit elkaar zijn dan, maar dat gaat lukken: gereg. partnerschap is makkelijker te ontbinden natuurlijk dan een huwelijk. Ex is ook enthousiast dus dat is fijn. Al duur het nog een aantal maanden dat is dan niet erg want dan hebben we een richtpunt.
Maandag ga ik met de aankoopmakelaar kijken en dan bieden. aaarg, zo spannend.
En het is zo'n leuk huis in een leuke kinderrijke wijk!!!
zaterdag 16 augustus 2008 om 08:09
quote:alyden schreef op 15 augustus 2008 @ 02:04:
Ik had hem uitgeprint en meegenomen. Ik heb hem daadwerkelijk in de auto gelezen en toen ik binnen kwam heb heel zakelijk gezegd dat ik vandaag na de advocaat ging en dat hij over precies 7 dgn het huis uit moet en dat ik anders gerechtelijke stappen moest ondernemen. Hij was woedend en ik heb gezegd het is over en deze gevolgen heb je aan jezelf te danken en ben heel rustig weggegaan. En het voelt geweldig
Dankje dankzij jouw had ik mijn moed weer terug.
Wow. Wow. Hier ben ik even stil van!
Wat fantastisch dat je je zo krachtig hebt kunnen opstellen Alyden. Dit moet je zelfvertrouwen wel een enorme opkikker geven! En fijn dat Leo er precies voor je was op het goede moment om de vinger op de zere plek te leggen.
En lieverd, een alcoholist (los van alle andere ellendige karaktereigenschappen van dit 'lot uit de loterij')... Met zo iemand leven moet een bewuste keuze zijn die ingegeven is door een diep verlangen de ander te redden, te verzorgen, zich weg te cijferen en jouw leven en dat van je kinderen in het teken te stellen van hem en zijn alcoholprobleem.
Dit is schadelijk voor de kinderen. Als je teruggaat, zal de schade niet te herstellen zijn. Zelfs nu jullie uit elkaar zijn, zul je er hard voor moeten vechten dat ze niet meer schade oplopen door het hebben van zo'n vader dan onvermijdelijk is. Maar die situatie is nog altijd duizend keer beter dan in één huis wonen met een dronkelap. De schade is subtieler dan je zelf doorhebt. Je hebt er goed aan gedaan op te stappen. Complimenten voor hoe je doorpakt! Hou dit gevoel vast voor de moeilijke momenten die nog komen gaan, pak dan Leo's stukje er nog eens bij en voel die kracht weer die je nu voelt.
liefs,
dubio
Ik had hem uitgeprint en meegenomen. Ik heb hem daadwerkelijk in de auto gelezen en toen ik binnen kwam heb heel zakelijk gezegd dat ik vandaag na de advocaat ging en dat hij over precies 7 dgn het huis uit moet en dat ik anders gerechtelijke stappen moest ondernemen. Hij was woedend en ik heb gezegd het is over en deze gevolgen heb je aan jezelf te danken en ben heel rustig weggegaan. En het voelt geweldig
Dankje dankzij jouw had ik mijn moed weer terug.
Wow. Wow. Hier ben ik even stil van!
Wat fantastisch dat je je zo krachtig hebt kunnen opstellen Alyden. Dit moet je zelfvertrouwen wel een enorme opkikker geven! En fijn dat Leo er precies voor je was op het goede moment om de vinger op de zere plek te leggen.
En lieverd, een alcoholist (los van alle andere ellendige karaktereigenschappen van dit 'lot uit de loterij')... Met zo iemand leven moet een bewuste keuze zijn die ingegeven is door een diep verlangen de ander te redden, te verzorgen, zich weg te cijferen en jouw leven en dat van je kinderen in het teken te stellen van hem en zijn alcoholprobleem.
Dit is schadelijk voor de kinderen. Als je teruggaat, zal de schade niet te herstellen zijn. Zelfs nu jullie uit elkaar zijn, zul je er hard voor moeten vechten dat ze niet meer schade oplopen door het hebben van zo'n vader dan onvermijdelijk is. Maar die situatie is nog altijd duizend keer beter dan in één huis wonen met een dronkelap. De schade is subtieler dan je zelf doorhebt. Je hebt er goed aan gedaan op te stappen. Complimenten voor hoe je doorpakt! Hou dit gevoel vast voor de moeilijke momenten die nog komen gaan, pak dan Leo's stukje er nog eens bij en voel die kracht weer die je nu voelt.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 08:20
Lieve Felicia, welkom hier. Het zal misschien best een stap zijn om hier te gaan meeschrijven. Ik begrijp dat je met veel dingen worstelt en ze zullen voor velen van ons herkenbaar zijn. Ik ben in mijn relatie psychisch mishandeld (en ik vind het nog steeds raar om dat zo op te schrijven, want dat soort dingen gaat altijd over andere mensen ). Ik schreef hier laatst al dat dat volgens mij niet minder erg is dan lichamelijke mishandeling, misschien wel erger. Toch heb ik ook de neiging het te bagatelliseren. Toen Iseo hier was en ik het een en ander over mijn relatie vertelde, was ze geschokt. Dat is dan (weer) een eye-opener. Af en toe moet je jezelf aan voorvallen herinneren, en hoe je je toen voelde.
Daarom wil ik aan jou vragen: wat is voor jou een dieptepunt geweest in je relatie, en hoe voelde je je op dat moment? Welke dingen gingen er door je heen? Ik weet dat het pijnlijk is die dingen naar de oppervlakte te halen, maar het is de enige manier om je gevoelens te leren begrijpen en ze de ruimte te geven. Je kan zo ook de patronen die in jouw relatie aan het werk waren leren doorzien. Het is een heel proces en het verbreken van je relatie is nog maar het begin. Het is soms heel zwaar en pijnlijk, maar hoe meer je terugkomt bij jezelf en ontdekt dat je eigenlijk een heel mooi mens bent, hoe beter je jezelf gaat voelen.
liefs,
dubio
Daarom wil ik aan jou vragen: wat is voor jou een dieptepunt geweest in je relatie, en hoe voelde je je op dat moment? Welke dingen gingen er door je heen? Ik weet dat het pijnlijk is die dingen naar de oppervlakte te halen, maar het is de enige manier om je gevoelens te leren begrijpen en ze de ruimte te geven. Je kan zo ook de patronen die in jouw relatie aan het werk waren leren doorzien. Het is een heel proces en het verbreken van je relatie is nog maar het begin. Het is soms heel zwaar en pijnlijk, maar hoe meer je terugkomt bij jezelf en ontdekt dat je eigenlijk een heel mooi mens bent, hoe beter je jezelf gaat voelen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
