positief versus negatief

Weet je vriend dat hij wat negatiever is dan jij? En wat vind hij ervan? Kan me zo voorstellen dat je niet weer een relatie wilt beeindigen maar ben je los van zijn negativiteit nog gelukkig met hem? Kun je lachen met hem, dingen delen, houdt hij van je, hou jij van hem? Is zijn negativiteit het enige waar je je aan stoort? Kan me namelijk niet voorstellen dat dit het enige is waarom je een relatie zou beindigen.

Of je je kinderen het verkeerde voorbeeld geeft? Ja, dat zeker, maar goed, dat wordt niet anders als je wel bij je vriend blijft.



Dat je denkt 'meisje hij is niks voor jou' is prima, maar bedenk dat dan voordat je als volwassen vrouw met 2 kinderen gaat samenwonen.

Hm. Bij ons is het andersom. Vriend is positief, mijn instelling is veel negatiever. Ik heb ook "altijd wel wat te mekkeren". Niet dat ik daar lol in heb, ik vind Vriend ook leuker gezelschap dan mezelf, maar het is wel een feit.

Vind je een negatieve instelling voldoende reden om met iemand te kappen? Kost het je veel energie? Haalt het je naar beneden?

Zeg je dat dan ook? Of vraag je of hij zich een beetje in kan houden?

Misschien wordt het dan tijd om op een iets andere manier te communiceren met elkaar. Als de een niet weet hoe je dingen bedoeld hoe kan men dan goed of op de juiste manier reageren. In de verdediging schieten heeft ook geen zin, dan krijg je een welles nietes gesprek en los je niets mee op.



Als je met elkaar kunt praten zonder verwijten dan kom je al een heel eind denk ik.

Er is geen goede of slechte manier van communiceren. Maar er is wel een verkeerde manier als je met je gesprek niet bereikt wat je wilt bereiken (namelijk dat hij wat minder negatief is)



Maar misschien hoort het ook wel bij hem. Juist omdat hij zo het tegenovergestelde is van jou. Misschien vind hij het wel irritant dat jij altijd maar zo positief bent.

Je kunt hem niet 'dwingen' om minder negatief te zijn, daar kan hij alleen (en dan nog in beperkte mate) wat aan veranderen als hij er zelf ook last van heeft. Maar je hebt wel invloed op in hoeverre je het voor je jezelf 'laat' verpesten. Oftewel je kunt wel zelf leren om je er minder van aan te trekken als hij zo negatief is.



Verder weet ik niet hoe negatief hij is, maar is er al eens bekeken of hij misschien een lichte vorm van een depressie heeft?

Ik heb hetzelfde met mijn vriend. Hij is nogal cynisch/ sarcastisch. Als humorvorm, of in lichtzinniger vorm kan ik dat wel waarderen, maar als levenshouding vind ik het wat deprimerend. Hij vind mij trouwens idealistisch en soms niet realistisch. Thing is dat hij nogal vooringenomen is. Het is hoe hij het ziet en niet anders, heel erg rechtlijnig. Omdat we verder een heel fijne relatie hebben en het op diverse andere vlakken heel goed klikt, is het voor mij nooit een kwestie geweest van 'is dit wel wat?'. We houden ontzettend veel van elkaar en dat is toch belangrijker voor ons dan deze beetje botsende eigenschapjes (maar botsende eigenschappen heb je in iedere relatie, zo niet ontwikkel je ze later wel, een mens streeft nu eenmaal naar evenwicht ).



Hem kun je, zoals al terecht opgemerkt door medeforumsters niet veranderen denk ik. Ik heb dat ook geprobeerd met mijn vriend en geloof me dat ik Veel geprobeerd heb. Van praten tot vrolijke/ relativerende quotes in het huis in zijn agenda plakken, van lange mails waarin ik uitleg dat de wereld heus wel leuk is tot hem d.m.v. positieve vraagstellingen stimuleren toch meer de zonnige kant van dingen te zien. Zijn opvatting was dat negatief doen gelijk stond aan realisme, en daar ben ik het niet mee eens. De realiteit is niet alleen maar negatief.



Ik heb wat meer inzicht ontwikkelt (door veel lezen en observeren) in die wisselwerking. Mijn bevindingen waren dat (gezonde) mensen (vaak) extremen willen opheffen en daar naar handelen. Wat ik deed werkte dus averechts, hoe negatiever hij deed, hoe meer ik de nadruk ging leggen op leuke dingen, hoe meer hij zijn negativiteit ging rechtvaardigen, hoe meer ik weer ging relativeren en afzwakken etc. etc. Hij ervaarde mijn gedrag als extreem, altijd maar positief willen doen al is er geen positief ding te zien. En voor dat moment had hij gelijk. Want zelf was ik ook veel gebalanceerder maar ik ging een extreme hang maken naar positiviteit om zijn in mijn beleving buitenproportionele negativiteit op te heffen.



Vanaf het moment dat ik dacht weet je, ik laat dit los, ik ben mezelf ging het weer beter. Af en toe maakte ik bewust een paar negatieve cynische opmerkingen waardoor hij zich begrepen voelde en zijn negativiteit af nam, en hij weer op mijn negativiteit reageerde met een positieve relativerende opmerking. De balans was gewoon zoek. Ik vraag me dan ook af of je zulke dingen per se als persoonlijkheidsgebonden of karakter moet zien. Ik denk dat het vaak ook een wisselwerking is. M.a.w. ik denk dat je niet het gedrag van de ander, moet willen compenseren, omdat dat averechts werkt.



Als je eerst volledige acceptatie toont naar de ander, met hem mee gaat, zijn visie begrijpt. En er dan nog een negatievere schep bovenop gooit, gaat hij vaak zelf weer die extremen opheffen door zelf weer positiever te doen. Ik denk dat karakter vaak nogal overschat wordt alszijne een vast gegeven, karakter is hooguit een uitgangspunt, meer niet.

Noblesse Oblige heeft echt een heel goed punt.

Negativiteit proberen te doorbreken door iemand voortdurend te wijzen op de positieve kanten werkt niet. Het maakt het idd alleen maar erger, vaak voor allebei.



Het zou wel prettig zijn als je wat meer kunt uitleggen over die negativiteit want het lijkt mij op zich echt geen reden om iemand te verlaten?

Stel je had een actieve, energieke optimist, dan werd je daar toch ook af en toe gek van? Dan is het weer moeilijk om melancholisch of chagerijnig of futloos oid te zijn. Dan voel je je weer verplicht om ook de hele dag blij rond te stuiteren.



Als je samenwoont is het toch zoeken naar een manier om jezelf te blijven, en een balans te vinden tussen je aanpassen en je "afsluiten".

quote:Noblesse_Oblige schreef op 28 augustus 2008 @ 09:17:

Als je eerst volledige acceptatie toont naar de ander, met hem mee gaat, zijn visie begrijpt. En er dan nog een negatievere schep bovenop gooit, gaat hij vaak zelf weer die extremen opheffen door zelf weer positiever te doen. Ik denk dat karakter vaak nogal overschat wordt alszijne een vast gegeven, karakter is hooguit een uitgangspunt, meer niet.



Helemaal mee eens dat het een wisselwerking is.

En ik kan beamen dat het veel met acceptatie te maken heeft. Het kan namelijk ook heel eenzaam zijn om de negatieve kanten te zien, die een ander niet ziet. En om die nooit te mogen delen, want dan ben je negatief of ''ongezellig''. Als je gewoon af en toe mag zeggen dat je iets totaal niet ziet zitten, er geen zin in hebt, het afstotelijk lelijk vindt, noem maar op... dan vermindert dat al veel van de lading.



Wat dat betreft vraag ik me nog iets af. TO schrijft in openingspost: ''diep in mijn hart weet ik al; "meisje hij is niks voor jou". Kan het zijn dat hij dat weet of voelt? Dat jij eigenlijk niet écht voor hem gaat, met al z'n negatieve kanten erbij? Als er iets is dat negativiteit versterkt, dan is het wel dat: dat je je voortdurend subtiel afgewezen voelt.

quote:justme38 schreef op 27 ... diep in mijn hart weet ik al; "meisje hij is niks voor jou". maar toch kan ik op de één of andere manier geen afscheid van hem nemen. Met name omdat we samen wonen met mijn 2 kinderen. Ik ben al een keer gescheiden en vind het voor mijn kinderen(ze zijn behoorlijk gek op hem) erg moeilijk om (alweer) te kappen... (geef ik ze zo niet het verkeerde voorbeeld?)



Dus eigenlijk zeg je dat je bij 'm weg zou gaan ware het niet dat je 2 kinderen hebt waar hij leuk mee om kan gaan en je je kinderen niet opnieuw een verandering van omgeving wilt aandoen.



Misschien moet je wat egoistischer zijn en zuiver kijken naar de kwaliteit van de relatie die jullie hebben, zonder daarbij je kinderen of je verleden te betrekken? Als het "doe maar gevoel" niet transient is dan doe je jezelf imho tekort.

.

Het licht misschien ook een beetje aan je perspectief. Ik heb een relatie gehad met iemand die in extremen praatte. Iets was meteen het meest geweldige ter wereld of anders was er niets dat zo zwaar kut was. Ik werd daarom gedwongen in de rol dat ik voortdurend moest relativeren. Ik kreeg inderdaad regelmatig naar mijn hoofd dat ik niet zo negatief moest doen, ik was altijd de spelbreker.



Ik heb ook een relatie gehad met iemand die dingen snel vrij somber zag en dan was ik de hele tijd weer bezig de andere kant te belichten.



Er zitten twee kanten aan communicatie. Misschien is er iets in de manier waarop jij communiceert, wat jouw partner in zijn communicatierol drukt. Onderzoek die mogelijkheid ook eens objectief.

quote:Evidenza schreef op 28 augustus 2008 @ 14:26:

[...]





Misschien moet je eerst eens duidelijk maken wat dat "negatieve" van je vriend precies inhoudt? Want wat Korenwolf hier beschrijft vind ik bijvoorbeeld weer niet onder negatief gedrag vallen. Dat is gewoon duidelijk maken wat je vindt en wat je wil.Dat hangt een beetje van de context af... op een bruiloft bijvoorbeeld word je volgens mij wel geacht de bruid 'beeldig' of op z'n minst 'stralend' te vinden, en niet te denken: ongelooflijk, wat een wansmaak.

Nou, ik heb me anders een stel wanstaltige bruiden gezien... Ik ben er vrij zeker van dat mijn schoonzus mijn jurk even foeilelijk gaat vinden als ik de hare vond



Heb ik geen moeite mee hoor, dat moet kunnen. Je kunt iemands smaak best wanstaltig vinden en toch die persoon in zijn waarde laten.