Zwanger
alle pijlers
Zwanger worden na miskramen...
woensdag 29 april 2015 om 18:25
Hoi allemaal,
Ik schrijf hier vaker en open soms een nieuw topic omdat oudere topics uitsterven.
Mijn situatie: Ik probeer zwanger te raken vanaf januari 2014. Daarvoor al een jaar gestopt met de pil.. In september 2014 deed ik na een menstruatie een test omdat ik pijnlijke borsten hield. Deze bleek positief te zijn.. Na een echo in het ziekenhuis bleek ik een hele vroege miskraam te hebben gehad.. Afgelopen februari had ik weer een positieve test.. Helaas, na een paar dagen een bloeding en twee weken later weer een bloeding. De laatste bloeding is de miskraam geweest.. Heb hiervoor nog verschillende echo's gemaakt en alles was verder goed! Nu weer twee maanden verder.. Ik zoek vooral hulp in de alternatieve wereld.. Acupunctuur en ben nu ook twee keer bij een osteopaat geweest! Ik wil vooral meer rust in mijn lijf en hoofd krijgen.. Ik ben soms bang dat het nooit gaat lukken en dat de volgende keer weer een miskraam is.. Ik ken in mijn omgeving maar weinig mensen die dit hebben gehad. Wel vriendinnen die in de medische molen terecht zijn gekomen, vanwege slecht zaad van hun man.. Beide zijn nu moeder
! Ik heb eerder een gesprek gehad met een gynaecoloog en deze geeft aan dat ik gewoon zwanger kan raken en het dus gewoon zelf kan proberen (en dat wil ik ook het liefste natuurlijk...)! Het is dus vooral een kwestie van geduld! Voor wie is deze situatie herkenbaar en wie is alsnog succesvol zwanger geraakt??
Ik schrijf hier vaker en open soms een nieuw topic omdat oudere topics uitsterven.
Mijn situatie: Ik probeer zwanger te raken vanaf januari 2014. Daarvoor al een jaar gestopt met de pil.. In september 2014 deed ik na een menstruatie een test omdat ik pijnlijke borsten hield. Deze bleek positief te zijn.. Na een echo in het ziekenhuis bleek ik een hele vroege miskraam te hebben gehad.. Afgelopen februari had ik weer een positieve test.. Helaas, na een paar dagen een bloeding en twee weken later weer een bloeding. De laatste bloeding is de miskraam geweest.. Heb hiervoor nog verschillende echo's gemaakt en alles was verder goed! Nu weer twee maanden verder.. Ik zoek vooral hulp in de alternatieve wereld.. Acupunctuur en ben nu ook twee keer bij een osteopaat geweest! Ik wil vooral meer rust in mijn lijf en hoofd krijgen.. Ik ben soms bang dat het nooit gaat lukken en dat de volgende keer weer een miskraam is.. Ik ken in mijn omgeving maar weinig mensen die dit hebben gehad. Wel vriendinnen die in de medische molen terecht zijn gekomen, vanwege slecht zaad van hun man.. Beide zijn nu moeder
! Ik heb eerder een gesprek gehad met een gynaecoloog en deze geeft aan dat ik gewoon zwanger kan raken en het dus gewoon zelf kan proberen (en dat wil ik ook het liefste natuurlijk...)! Het is dus vooral een kwestie van geduld! Voor wie is deze situatie herkenbaar en wie is alsnog succesvol zwanger geraakt??
woensdag 27 mei 2015 om 16:45
Hallo allemaal, ik voeg mij ook even in dit topic...... Vervelend Doortje dat je weer ongesteld bent geworden. Ikzelf heb vorige week woensdag een miskraam gehad. Althans dat vermoed ik. Vorige week zaterdag begon het bloeden, zondag een echo laten maken, kloppend hartje gezien! Het bloeden zette alleen door en dinsdag of woensdag (op het werk...) ben ik vruchtje verloren. Woensdagavond na werk weer een echo en toen was mijn baarmoeder leeg Vrijdag al gestopt met bloeden en nu veel aan het zoeken op internet naar informatie. Ik word er gek van! Wie herkent dat? Je moet zo relaxt mogelijk blijven zeggen ze dan... Overmorgen word ik 35, de magische grens. Raak nu al in paniek. Moeilijk om positief te blijven denken.
woensdag 27 mei 2015 om 18:34
Wat ongelofelijk naar Reeza. Overigens zijn er tegengeluiden dat 35 echt niet zo'n harde grens is hoor, zie ook dit artikel uit NRC Handelsblad http://www.nrc.nl/longreads/2013/07/15/ ... abypaniek/
Hopelijk beurt dat je een beetje op, maar ik weet hoe heftig het is. Was je al ver?
Hopelijk beurt dat je een beetje op, maar ik weet hoe heftig het is. Was je al ver?
woensdag 27 mei 2015 om 20:36
Wat een heerlijk artikel!! Word er helemaal vrolijk van, superbedankt!! Ik was nog niet heel ver, bijna 8 weken. Ben blij dat drie dagen na de miskraam het bloeden al is gestopt en zeven dagen na de miskraam neg zw test. Ik heb niet alles kunnen lezen in dit topic, hoe ver was jij en ben je ongeveer even oud als ik ben?
woensdag 27 mei 2015 om 20:47
Ah reeza, wat enorm verdrietig zeg! 
Dikke knuf voor jou!!!!!
Enne... Ik herken wel wat je zegt: ging ook alles opzoeken op het net, alleen werd er nog gedeprimeerder van dan dat ik al was, dus mee gestopt. Dat werkt wel om eerlijk te zeggen. Stuk meer rust in hoofd en lijf. Een topic als deze is dan veel fijner.
Dikke knuf voor jou!!!!!
Enne... Ik herken wel wat je zegt: ging ook alles opzoeken op het net, alleen werd er nog gedeprimeerder van dan dat ik al was, dus mee gestopt. Dat werkt wel om eerlijk te zeggen. Stuk meer rust in hoofd en lijf. Een topic als deze is dan veel fijner.
Ik wil komen en weer gaan. Ik wil leven, niet bestaan.
woensdag 27 mei 2015 om 21:03
Hoi reeza,
Fijn dat een dergelijk artikel helpt he? En niet wanhopen hoor. Je kansen zijn na je 35e echt niet zoveel kleiner dan wordt aangenomen. Bovendien las ik ergens dat 90% van de vrouwen die moeite heeft met zwangerschappen en de medische molen ingaat, uiteindelijk alsnog moeder wordt. Dat zijn hoopvollere statistieken
Ik word deze zomer 31. Ik ben vorig jaar beetje onverwachts (oeps, half-voorzichtig) zwanger geraakt, maar we moesten de zwangerschap met 13 weken afbreken vanwege afwijking (anencefalie, baby had geen schedeldak). Vlak voor het afbreken, kreeg ik zelf al een miskraam.
Daarna heb ik in maart een vroege (5wk) miskraam gehad, die 4-5 weken geduurd heeft. Alle weken intens bloedverlies. Heb wel gewerkt, maar sporten was geen optie. Heel irritant en onhandig, want ik wilde zo snel mogelijk weer leuke dingen ondernemen.
En tussendoor lijkt het erop dat ik in januari ook een miskraam had, maar ik heb toen niet getest dus ik weet het niet
Na 9 weken net voor eerst weer cyclus gehad, maar mijn man en ik leiden allebei een nogal onregelmatig leven. We zijn niet altijd op de vruchtbare momenten samen, maar volgens de gynaecoloog zijn we dus topscoorders als het gaat om zwanger worden. Nu nog zwanger blijven. We mogen inmiddels wel onderzoeken laten doen, maar daar hebben we nog niet echt zin in. Omdat het ook niet de leukste onderzoeken zijn en omdat we ergens nog wel het idee hebben dat het goed gaat komen.
Maar irritant is het wel. Ik ben een zondagskind en als ik zie wat ik allemaal heb dan mag ik niet klagen. Soms denk ik wel eens dat dit mijn straf is voor wat ik allemaal wel heb, wat natuurlijk een hele irreële gedachte is
Fijn dat een dergelijk artikel helpt he? En niet wanhopen hoor. Je kansen zijn na je 35e echt niet zoveel kleiner dan wordt aangenomen. Bovendien las ik ergens dat 90% van de vrouwen die moeite heeft met zwangerschappen en de medische molen ingaat, uiteindelijk alsnog moeder wordt. Dat zijn hoopvollere statistieken
Ik word deze zomer 31. Ik ben vorig jaar beetje onverwachts (oeps, half-voorzichtig) zwanger geraakt, maar we moesten de zwangerschap met 13 weken afbreken vanwege afwijking (anencefalie, baby had geen schedeldak). Vlak voor het afbreken, kreeg ik zelf al een miskraam.
Daarna heb ik in maart een vroege (5wk) miskraam gehad, die 4-5 weken geduurd heeft. Alle weken intens bloedverlies. Heb wel gewerkt, maar sporten was geen optie. Heel irritant en onhandig, want ik wilde zo snel mogelijk weer leuke dingen ondernemen.
En tussendoor lijkt het erop dat ik in januari ook een miskraam had, maar ik heb toen niet getest dus ik weet het niet
Na 9 weken net voor eerst weer cyclus gehad, maar mijn man en ik leiden allebei een nogal onregelmatig leven. We zijn niet altijd op de vruchtbare momenten samen, maar volgens de gynaecoloog zijn we dus topscoorders als het gaat om zwanger worden. Nu nog zwanger blijven. We mogen inmiddels wel onderzoeken laten doen, maar daar hebben we nog niet echt zin in. Omdat het ook niet de leukste onderzoeken zijn en omdat we ergens nog wel het idee hebben dat het goed gaat komen.
Maar irritant is het wel. Ik ben een zondagskind en als ik zie wat ik allemaal heb dan mag ik niet klagen. Soms denk ik wel eens dat dit mijn straf is voor wat ik allemaal wel heb, wat natuurlijk een hele irreële gedachte is
donderdag 28 mei 2015 om 10:17
@ Hormonster: ik geloof idd dat ik niet de enige ben die internet afstruint. Maar je hebt er helemaal niets aan en de toekomst kun je er niet mee veranderen.
@ Laurabb: sjeetje wat een heftig verhaal zeg. Dan valt mijn gebeuren nog mee. Ik vind het knap dat je zo positief blijft (zo kom je op mij over). Veel bewondering voor! En dat onregelmatige leven herken ik. Bij mij leidde dat vaak al tot paniek als ik in de agenda keek en ontdekte dat we tijdens de vruchtbare periode niet samen zouden zijn. Weeer een maand verder dacht ik dan. Ik hoop dat ik er nu wat relaxter mee omga
ik heb gister weer lekker tien km hardgelopen en dat voelde goed!!!
Trouwens: die irreeele gedachte herken ik wel hoor. Maar daar moet je gauw mee ophouden. Het is wel goed om te beseffen wat je allemaal wel hebt. Positiviteit schijnt toch een enorme kracht te hebben.
Nou meiden, fijne dag vandaag!!!
@ Laurabb: sjeetje wat een heftig verhaal zeg. Dan valt mijn gebeuren nog mee. Ik vind het knap dat je zo positief blijft (zo kom je op mij over). Veel bewondering voor! En dat onregelmatige leven herken ik. Bij mij leidde dat vaak al tot paniek als ik in de agenda keek en ontdekte dat we tijdens de vruchtbare periode niet samen zouden zijn. Weeer een maand verder dacht ik dan. Ik hoop dat ik er nu wat relaxter mee omga
ik heb gister weer lekker tien km hardgelopen en dat voelde goed!!!Trouwens: die irreeele gedachte herken ik wel hoor. Maar daar moet je gauw mee ophouden. Het is wel goed om te beseffen wat je allemaal wel hebt. Positiviteit schijnt toch een enorme kracht te hebben.
Nou meiden, fijne dag vandaag!!!
donderdag 28 mei 2015 om 16:07
Dag dames, blijf hoop houden! Ik ben door dezelfde fase gegaan als jullie, na 3 mk in 9 maanden (waarvan de 3e lichamelijk erg pijnlijk was en uiteindelijk ook nog een curettage) dacht ik dat het nooit meer zou lukken, ik zakte echt in een heel diep dal. Afgelopen kerst was vreselijk, ik was zo down en niemand wist het(mijn advies praat erover, heb ik niet gedaan, had ik dat maar gedaan!) maar na de kerst toch een positieve test en nu dik 25 wkn zwanger van een jongen. Een positief verhaal voor jullie en het gaat jullie ook overkomen!
Laurabb@wat een ellende weer een flinke mk gehad lees ik. Jeetje meid... Dikke voor jou!
Houd hoop dames en praat erover, het komt goed! Dat is het bij mij ook gekomen!
Laurabb@wat een ellende weer een flinke mk gehad lees ik. Jeetje meid... Dikke voor jou!
Houd hoop dames en praat erover, het komt goed! Dat is het bij mij ook gekomen!
vrijdag 29 mei 2015 om 11:01
Gefeliciteerd princess! En welkom Reeza, hoe is het nu met je?
@Laura: ik ga in herhaling vallen vrees ik, maar ik kan me zo goed vinden in je opmerkingen. Ikzelf ben een enorm zondagskind, en ondanks dat we er keihard voor werken voelt het inderdaad wel als een soort van straf. En ook ik weet dat het niet echt realistisch is, maar ik snap je helemaal!
Daarnaast heb ik de afgelopen maanden veel gesprekken gehad met vriendlief over het feit dat ik niet zo goed snap waarom dit voor mij zo'n issue is. Ik wist tot 2 jaar geleden niet eens zeker of ik uberhaupt wel ooit aan kinderen zou willen beginnen. En zie me hier nu eens de wanhoop nabij zijn. Al moet ik daar wel de kanttekening bij maken dat het bij mij vooral het onverwachte verdriet van de miskraam is die overheerst. Ik had echt niet voor mogelijk gehouden dat dat er zo in zou hakken en dat ik er zo door zou veranderen. Daarnaast frustreert het me enorm dat het 'blijkbaar' best veel voorkomt, maar dat het nog steeds zo'n taboe is om over te spreken. Terwijl het juist zo'n enorme impact kan hebben!
Durf het op werk ook nog steeds niet te uiten, heb namelijk een jaarcontract en ben stiekem toch wel een beetje bang dat ze deze niet gaat verlengen als ze weten dat ik hiermee bezig ben. Wat overigens ook weer heel veel frustratie oplevert, maar dat is een ander verhaal.
Voor wie het nog niet doorheeft: ik kan me echt bijzonder druk maken om alles Vooral over zaken waar ik totaal geen invloed op heb (volgens mij juist omdat ik er geen invloed op heb) Verder kan ik prima relativeren, maar heb ik daar niet altijd evenveel zin in. Soms is het gewoon echt even kut met peren. En soms is dat ook gewoon even prima
Ben trouwens weer heelhuids thuis, Engeland was echt superfijn en suuuupermooi. En duur trouwens! Ondanks dat ik 't wel wist was 't toch wel even schrikken. Maar wat was het fijn om er even uit te zijn. En nu nog even de laatste dingen voor werk eruit knallen. Iemand wat motivatie over? Ik kom vandaag wat tekort.
@Laura: ik ga in herhaling vallen vrees ik, maar ik kan me zo goed vinden in je opmerkingen. Ikzelf ben een enorm zondagskind, en ondanks dat we er keihard voor werken voelt het inderdaad wel als een soort van straf. En ook ik weet dat het niet echt realistisch is, maar ik snap je helemaal!
Daarnaast heb ik de afgelopen maanden veel gesprekken gehad met vriendlief over het feit dat ik niet zo goed snap waarom dit voor mij zo'n issue is. Ik wist tot 2 jaar geleden niet eens zeker of ik uberhaupt wel ooit aan kinderen zou willen beginnen. En zie me hier nu eens de wanhoop nabij zijn. Al moet ik daar wel de kanttekening bij maken dat het bij mij vooral het onverwachte verdriet van de miskraam is die overheerst. Ik had echt niet voor mogelijk gehouden dat dat er zo in zou hakken en dat ik er zo door zou veranderen. Daarnaast frustreert het me enorm dat het 'blijkbaar' best veel voorkomt, maar dat het nog steeds zo'n taboe is om over te spreken. Terwijl het juist zo'n enorme impact kan hebben!
Durf het op werk ook nog steeds niet te uiten, heb namelijk een jaarcontract en ben stiekem toch wel een beetje bang dat ze deze niet gaat verlengen als ze weten dat ik hiermee bezig ben. Wat overigens ook weer heel veel frustratie oplevert, maar dat is een ander verhaal.
Voor wie het nog niet doorheeft: ik kan me echt bijzonder druk maken om alles Vooral over zaken waar ik totaal geen invloed op heb (volgens mij juist omdat ik er geen invloed op heb) Verder kan ik prima relativeren, maar heb ik daar niet altijd evenveel zin in. Soms is het gewoon echt even kut met peren. En soms is dat ook gewoon even prima
Ben trouwens weer heelhuids thuis, Engeland was echt superfijn en suuuupermooi. En duur trouwens! Ondanks dat ik 't wel wist was 't toch wel even schrikken. Maar wat was het fijn om er even uit te zijn. En nu nog even de laatste dingen voor werk eruit knallen. Iemand wat motivatie over? Ik kom vandaag wat tekort.
vrijdag 29 mei 2015 om 16:00
Hi Miss Glitch, dank je! Ik voel mij al een stuk beter. Het feit dat je eerst zwanger bent en de toekomst al hebt gepland en dan ineens niet meer zwanger bent en al je dromen plotsklaps weg zijn, dat viel mij erg zwaar. Ik herken je verhaal qua jaarcontract... Ik begon 1 mei en wist dus net dat ik zwanger was. Donderdag na mijn miskraam was ik zo in paniek en verdrietig, dat ik besloten heb het mijn manager te vertellen.... Tijdens mijn proeftijd. Hij reageerde heel relaxt en ook het feit dat ik (hopelijk) binnen het jaar zwanger wordt vond hij geen probleem. Ik vertelde het in een vlaag van verstandsverbijstering, maar ben toch blij dat ik het heb gezegd. Elke manager kan overigens van een vrouw van bepaalde leeftijd verwachten dat zoiets gebeurt. Ze krijgen een vergoeding voor vervanging van het UWV dus ideaal is het niet maar een reden om niet te verlengen als je wel goed bent in wat je doet, is het niet snel. Maar snap je bezorgdheid hoor!! Ik heb geen motivatie meer qua werk dus ga over een half uur huiswaarts en mijn verjaardag vieren!
dus ideaal is het niet maar een reden om niet te verlengen als je wel goed bent in wat je doet, is het niet snel. Maar snap je bezorgdheid hoor!! Ik heb geen motivatie meer qua werk dus ga over een half uur huiswaarts en mijn verjaardag vieren!
woensdag 3 juni 2015 om 16:13
Deel 3: Wat zwanger worden betreft, het begint steeds moeilijker voor me te worden. Een jaar geleden werd ik voor het eerst zwanger. Maar het heeft me nog niks gebracht en bovendien is het vernederend dat mensen zich vooral niet inhouden en opmerkingen erover maken: 'ik dacht dat jij inmiddels wel zwanger zou zijn'.
donderdag 4 juni 2015 om 22:27
Ach Laura, ik snap vooral je gevoel uit deel 3 heel goed... Pijnlijk he, dat sommigen zich niet kunnen bedenken dat de situatie ook ongewenst kan zijn. Als je maar niet gaat twijfelen aan jezelf!
Het is goed om wel tijd voor jezelf te nemen, en idd niet compleet door te slaan in het "pleasen" van je man. Waarschijnlijk heeft hij het helemaal niet zo bedoeld, dat je nu alles voor hem doet en jezelf vergeet? Een balans erin proberen te vinden is misschien lastig, maar zal zowel voor jouzelf als voor je man de beste situatie zijn... Geeft ook een heerlijk relaxte modus voor beiden
Het is goed om wel tijd voor jezelf te nemen, en idd niet compleet door te slaan in het "pleasen" van je man. Waarschijnlijk heeft hij het helemaal niet zo bedoeld, dat je nu alles voor hem doet en jezelf vergeet? Een balans erin proberen te vinden is misschien lastig, maar zal zowel voor jouzelf als voor je man de beste situatie zijn... Geeft ook een heerlijk relaxte modus voor beiden
Ik wil komen en weer gaan. Ik wil leven, niet bestaan.
vrijdag 5 juni 2015 om 22:12
Nee, hij heeft dit nooit gewild. Maar ik ben zo uit balans dat ik steeds doorschiet in overdreven gedrag. Of ik ga heel veel uit en drink veel, of ik werk me helemaal het schompes of ik ben extreem zorgzaam. Maar niks met mate, zullen we maar zeggen. ik schiet alle kanten uit.
Wat ook niet echt helpt is dat een van mijn beste vriendinnen over twee weken gaat emigreren - dat trek ik ook niet zo goed.
Wat ook niet echt helpt is dat een van mijn beste vriendinnen over twee weken gaat emigreren - dat trek ik ook niet zo goed.
zaterdag 6 juni 2015 om 13:17
Dat herken ik wel hoor! Heb ook vaak "obsessies". Voor hem is dat wel moeilijk denk ik... Heeft hij geen controle op...
Maar dat je vriendin weggaat is gewoon heel moeilijk! Daar mag je best verdrietig en/of boos om zijn. En je moet dat ook verwerken! In elk geval niet wegstoppen. Maar onthoudt dat ze dan weliswaar naar een ander land vertrekt, ze zal er altijd voor je zijn. Jij bent haar niet kwijt...!
Maar dat je vriendin weggaat is gewoon heel moeilijk! Daar mag je best verdrietig en/of boos om zijn. En je moet dat ook verwerken! In elk geval niet wegstoppen. Maar onthoudt dat ze dan weliswaar naar een ander land vertrekt, ze zal er altijd voor je zijn. Jij bent haar niet kwijt...!
Ik wil komen en weer gaan. Ik wil leven, niet bestaan.
zondag 7 juni 2015 om 18:25
Klopt, maar het is wel moeilijk dat ze over 1,5 week vertrekt. Gelukkig zie ik haar in augustus al
Dit weekend was fijn, man was met mij mee naar paard (hij heeft er nooit zoveel mee) en het was leuk. Beetje buiten rondhangen, in tuin zitten, etc. Heb hem gezegd dat ik hem heus wel aandacht wil geven, maar dat het voor mij niet altijd een activiteit hoeft te zijn - dat begreep hij gelukkig wel.
Dit weekend was fijn, man was met mij mee naar paard (hij heeft er nooit zoveel mee) en het was leuk. Beetje buiten rondhangen, in tuin zitten, etc. Heb hem gezegd dat ik hem heus wel aandacht wil geven, maar dat het voor mij niet altijd een activiteit hoeft te zijn - dat begreep hij gelukkig wel.
zondag 7 juni 2015 om 19:52
Hello! Ik verwacht mijn menstruatie weer over 2 dagen, verwacht ook niet anders aangezien ik niets raars voel. Halverwege vorige week voelde ik vanalles, waardoor ik heel even een vermoeden had. (Volgens mij wordt je op een gegeven moment door je eigen lijf in de maling genomen;-))
Daarnaast heb ik aankomende week een eerste afspraak in het ziekenhuis. Ik ben nieuwsgierig wat ze eventueel gaan doen en of er wat uitkomt.
@Laurabb: veel sterkte met het vertrek van je vriendin. Lijkt me ook heel moeilijk wanneer een goede vriendin vertrekt, zeker in zo'n lastige periode.
Daarnaast heb ik aankomende week een eerste afspraak in het ziekenhuis. Ik ben nieuwsgierig wat ze eventueel gaan doen en of er wat uitkomt.
@Laurabb: veel sterkte met het vertrek van je vriendin. Lijkt me ook heel moeilijk wanneer een goede vriendin vertrekt, zeker in zo'n lastige periode.
dinsdag 9 juni 2015 om 16:03
Spannend Saart! Heb je al symptomen van een naderende ongesteldheid?
Het is echt zo dat je geest zo sterk een wens kan hebben dat je lichaam lekker doet alsof... Wat het er gelukkiger allemaal nog "makkelijker" op maakt
Ik zou morgen ongesteld moeten worden volgens normale cyclus. Maar ja: zal ik die nu hebben? Ik heb sinds een paar dagen lichte krampjes in mijn buik. Maar ook ik beeld me dingen in denk ik...
@laura: vind het echt heel sneu dat ze zo snel al weggaat. Gaan jullie nog wel wat leuks samen doen? Nieuwe herinneringen maken?
Kan je haar met regelmaat zien of gaat ze echt weg naar het einde van de wereld?
En fijn dat je man mee is gegaan naar je paard! Hij houdt veel van je lees ik tussen alle regels door
Het is echt zo dat je geest zo sterk een wens kan hebben dat je lichaam lekker doet alsof... Wat het er gelukkiger allemaal nog "makkelijker" op maakt
Ik zou morgen ongesteld moeten worden volgens normale cyclus. Maar ja: zal ik die nu hebben? Ik heb sinds een paar dagen lichte krampjes in mijn buik. Maar ook ik beeld me dingen in denk ik...
@laura: vind het echt heel sneu dat ze zo snel al weggaat. Gaan jullie nog wel wat leuks samen doen? Nieuwe herinneringen maken?
Kan je haar met regelmaat zien of gaat ze echt weg naar het einde van de wereld?
En fijn dat je man mee is gegaan naar je paard! Hij houdt veel van je lees ik tussen alle regels door
Ik wil komen en weer gaan. Ik wil leven, niet bestaan.
