Kinderen
alle pijlers
Hoe maak ik de keuze?
dinsdag 2 september 2008 om 14:20
Ik denk.... Als ik had gewacht tot ik er echt aan toe zou zijn, of op de ideale situatie... Dan had ik op mn vijftigste nog geen kind gehad...
Heb daar dus niet op gewacht, DE ideale situatie bestaat in mijn ogen niet. Bovendien vind ik het goed dat er over nagedacht wordt, maar soms vind ik dat men té veel nadenkt over het al dan niet krijgen van kinderen; over zoiets normaals, onorigineels, basaals.
Heb daar dus niet op gewacht, DE ideale situatie bestaat in mijn ogen niet. Bovendien vind ik het goed dat er over nagedacht wordt, maar soms vind ik dat men té veel nadenkt over het al dan niet krijgen van kinderen; over zoiets normaals, onorigineels, basaals.
dinsdag 2 september 2008 om 14:34
of een kind veel kost of niet hangt van heel veel dingen af, de eerste jaren valt t sowieso wel mee, luiers/kleren/eten je kan t zo gek maken als jezelf wil.
daarna hangt t er van af wat voor school je kiest en bij het nog later studeren heb je ook zo je eigen keuzes.
ik weet wel dat toen er een verkoper kwam van studieverzekeringen ik mij een ongeluk schrok van wat ze verwachten dat het gaat kosten; bleek dat ze daar bij ook vast berekend hebben wat het je kost als je kind op jouw kosten uit woont zonder een bijbaan of rekening te houden met studiefinanciering.
een goed moment... die bestaat niet; stel je hebt alles op orde een carriere een mooi huis eigenlijk alles wat jij denkt dat nodig is; komt het kindje er raakt je man arbeids ongeschikt oid....
of je er aan toe bent? dat weet alleen jijzelf.
in ieder geval niet te veel beren op de weg zoeken en dan kom je er vanzelf uit.
daarna hangt t er van af wat voor school je kiest en bij het nog later studeren heb je ook zo je eigen keuzes.
ik weet wel dat toen er een verkoper kwam van studieverzekeringen ik mij een ongeluk schrok van wat ze verwachten dat het gaat kosten; bleek dat ze daar bij ook vast berekend hebben wat het je kost als je kind op jouw kosten uit woont zonder een bijbaan of rekening te houden met studiefinanciering.
een goed moment... die bestaat niet; stel je hebt alles op orde een carriere een mooi huis eigenlijk alles wat jij denkt dat nodig is; komt het kindje er raakt je man arbeids ongeschikt oid....
of je er aan toe bent? dat weet alleen jijzelf.
in ieder geval niet te veel beren op de weg zoeken en dan kom je er vanzelf uit.
dinsdag 2 september 2008 om 14:41
dinsdag 2 september 2008 om 14:43
Zolang je allebei nog twijfelt lijkt me nu niet het geschikte moment, je moet het wel willen samen. Daar zou ik eerst eens over praten, zo'n gevoel moet ook groeien wellicht.
Goed dat je nadenkt over financien, je werk en je woning, maar uiteindelijk zijn dat allemaal secundaire voorwaarden, en eerlijk gezegd hebben jullie daar geen echte problemen mee.
Tuurlijk er verandert een hoop maar Dippy blijft uiteindelijk gewoon Dippy hoor, je wordt niet ineens iemand anders!
Nog een ding: 5 jaar wachten vind ik erg lang als jij 33 bent, en wie zegt dat hij tegen die tijd wel wil? Daar zou ik nu wel een antwoord op willen hebben, anders ben je bijna 40 en zegt hij ineens: nou ik wil liever toch maar geen kinderen hoor schat!
Goed dat je nadenkt over financien, je werk en je woning, maar uiteindelijk zijn dat allemaal secundaire voorwaarden, en eerlijk gezegd hebben jullie daar geen echte problemen mee.
Tuurlijk er verandert een hoop maar Dippy blijft uiteindelijk gewoon Dippy hoor, je wordt niet ineens iemand anders!
Nog een ding: 5 jaar wachten vind ik erg lang als jij 33 bent, en wie zegt dat hij tegen die tijd wel wil? Daar zou ik nu wel een antwoord op willen hebben, anders ben je bijna 40 en zegt hij ineens: nou ik wil liever toch maar geen kinderen hoor schat!
dinsdag 2 september 2008 om 14:45
dinsdag 2 september 2008 om 14:50
quote:__justme__ schreef op 02 september 2008 @ 14:26:
Als je er zo rationeel instaat is je kinderwens (nog) niet sterk genoeg.
Niet mee eens. Ik heb lang op rationele gronden gezegd dat ik geen kind wilde: de balans in het rijtje voors en tegens sloeg door naar "tegen". Dat verschoof uiteindelijk langzaam, en op grond van precies hetzelfde rijtje werd het tenslotte heel rationeel "voor" - en hoewel ik me er geen enkele voorstelling bij kon maken hoe het zou voelen, een kind, had ik wel goed ingeschat wat ik leuk en minder leuk zou gaan vinden. Ik had alleen een beetje onderschat hoe leuk ik de leuke kanten zou vinden .
Ook al zo rationeel: voor ik zwanger werd, heb ik met mijn man afspraken gemaakt over de verdeling van werk en zorg, zodat ik er niet, zoals een vriendin, met dikke buik en al pas achter kwam hoe mijn man daarover dacht.
Dippy, nog 5 jaar wachten kan misschien nog net, maar als je er meer dan eentje zou willen moet het dan allemaal wel heel erg meezitten.
Aan de andere kant: als je elkaar pas 4 maanden kent, zou ik wel nog even wachten. Ik heb net iets te vaak gezien dat een stel dat elkaar na vier maanden geweldig vond ("ja, het gaat allemaal wel snel, maar we zijn echt heel zeker van elkaar", dat werk), dat na een jaar niet meer vond.
Gek zijn op neefjes en nichtjes moet denk ik ook niet de doorslag geven: dat is toch echt heel anders dan permament verantwoordelijk zijn.
Dat kind kost natuurlijk geen ton in 1 jaar, daar mag je een kleine 20 jaar over doen - en dan wordt het zo'n 500 euro per maand. Klinkt al een stuk behapbaarder, maar is als je een flinke kinderdagverblijfrekening krijgt denk ik wel realistisch, zelfs voor een baby.
Als je er zo rationeel instaat is je kinderwens (nog) niet sterk genoeg.
Niet mee eens. Ik heb lang op rationele gronden gezegd dat ik geen kind wilde: de balans in het rijtje voors en tegens sloeg door naar "tegen". Dat verschoof uiteindelijk langzaam, en op grond van precies hetzelfde rijtje werd het tenslotte heel rationeel "voor" - en hoewel ik me er geen enkele voorstelling bij kon maken hoe het zou voelen, een kind, had ik wel goed ingeschat wat ik leuk en minder leuk zou gaan vinden. Ik had alleen een beetje onderschat hoe leuk ik de leuke kanten zou vinden .
Ook al zo rationeel: voor ik zwanger werd, heb ik met mijn man afspraken gemaakt over de verdeling van werk en zorg, zodat ik er niet, zoals een vriendin, met dikke buik en al pas achter kwam hoe mijn man daarover dacht.
Dippy, nog 5 jaar wachten kan misschien nog net, maar als je er meer dan eentje zou willen moet het dan allemaal wel heel erg meezitten.
Aan de andere kant: als je elkaar pas 4 maanden kent, zou ik wel nog even wachten. Ik heb net iets te vaak gezien dat een stel dat elkaar na vier maanden geweldig vond ("ja, het gaat allemaal wel snel, maar we zijn echt heel zeker van elkaar", dat werk), dat na een jaar niet meer vond.
Gek zijn op neefjes en nichtjes moet denk ik ook niet de doorslag geven: dat is toch echt heel anders dan permament verantwoordelijk zijn.
Dat kind kost natuurlijk geen ton in 1 jaar, daar mag je een kleine 20 jaar over doen - en dan wordt het zo'n 500 euro per maand. Klinkt al een stuk behapbaarder, maar is als je een flinke kinderdagverblijfrekening krijgt denk ik wel realistisch, zelfs voor een baby.
dinsdag 2 september 2008 om 14:53
Voordat ik Max-man leerde kennen wilde ik ook geen kids, ben nu zwanger.
Perfecte situatie is er inderdaad niet behalve misschien dat je je kinderen stabiliteit in de vorm van huis en eten kan bieden.
Qua geld: tja, uit eten gaan, stappen etc. is ook duur, het is een kwestie van keuzes. Net als trouwen, je kan het zo gek maken als je zelf wilt. Alles nieuw of ook geleende/gebruikte kleren bijvoorbeeld. En ja, je zal er misschien wat voor moeten laten maar altijd als je geld uitgeeft had je het ook aan iets anders kunnen besteden (schaarste-principe).
Wat ouderschap betreft, volgens mij heeft iedereen twijfels of hij/zij het kan. Aanvaard dat je een hoop moet leren en niet te druk maken. Mijn relatie met ouders is verre van perfect, mijn jeugd was zeker niet stabiel, ik heb mij gewoon voorgenomen om het beter te doen (wat niet inhoudt dat ik ook geen fouten zal maken).
Maar waarom zo'n paniek? Ga eerst lekker een huis zoeken (rekening houden met mogelijke uitbreiding), ga lekker trouwen en genieten van elkaar. Je bent 33 (ik ook) en hebt echt nog wel even de tijd. Laat je niet opjutten door anderen maar bepaal je eigen tempo!
Groeten,
Max
Perfecte situatie is er inderdaad niet behalve misschien dat je je kinderen stabiliteit in de vorm van huis en eten kan bieden.
Qua geld: tja, uit eten gaan, stappen etc. is ook duur, het is een kwestie van keuzes. Net als trouwen, je kan het zo gek maken als je zelf wilt. Alles nieuw of ook geleende/gebruikte kleren bijvoorbeeld. En ja, je zal er misschien wat voor moeten laten maar altijd als je geld uitgeeft had je het ook aan iets anders kunnen besteden (schaarste-principe).
Wat ouderschap betreft, volgens mij heeft iedereen twijfels of hij/zij het kan. Aanvaard dat je een hoop moet leren en niet te druk maken. Mijn relatie met ouders is verre van perfect, mijn jeugd was zeker niet stabiel, ik heb mij gewoon voorgenomen om het beter te doen (wat niet inhoudt dat ik ook geen fouten zal maken).
Maar waarom zo'n paniek? Ga eerst lekker een huis zoeken (rekening houden met mogelijke uitbreiding), ga lekker trouwen en genieten van elkaar. Je bent 33 (ik ook) en hebt echt nog wel even de tijd. Laat je niet opjutten door anderen maar bepaal je eigen tempo!
Groeten,
Max
dinsdag 2 september 2008 om 14:54
dinsdag 2 september 2008 om 14:55
Ik kan alleen voor mezelf spreken maar ik merkte dat ik graag kinderen wilde (ja ik, die beweerde never nooit een kind te willen hebben) toen ik ineens overal om me heen dikke buiken zag, kinderwagens, schattige kleertjes etc. Het draaide er op uit dat op een gegeven moment elke cel in mijn lichaam riep om bevruchting. Toen wist ik zeker dat ik kinderen wilde.
Ik zeg niet dat je moet wachten tot jij dat ook voelt maar ik denk dat je jezelf en je relatie nog wat tijd moet gunnen en dan weet je misschien beter of je wel of geen kinderen wilt.
Ik zeg niet dat je moet wachten tot jij dat ook voelt maar ik denk dat je jezelf en je relatie nog wat tijd moet gunnen en dan weet je misschien beter of je wel of geen kinderen wilt.
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 2 september 2008 om 15:30
Ik vind 4 maanden samen zijn wel kort voor zo'n beslissing. Neem nog een jaartje de tijd, als het met 33 kan, kan het met 34 ook nog wel.
Ik snap je dilemma wel, man en ik komen er ook maar steeds niet goed uit (hij wil wel en ik niet). En we vragen onszelf en elkaar ook steeds af hoe hard die wens of niet-wens nou is.
Maar weet je, de praktische problemen zijn wel oplosbaar. Uiteindelijk is de vraag of het je leuk lijkt om kinderen te hebben. Als je dat wel wilt, dan kun je daar wel een manier voor verzinnen en niet elk kind kost per definitie een ton.
Ik snap je dilemma wel, man en ik komen er ook maar steeds niet goed uit (hij wil wel en ik niet). En we vragen onszelf en elkaar ook steeds af hoe hard die wens of niet-wens nou is.
Maar weet je, de praktische problemen zijn wel oplosbaar. Uiteindelijk is de vraag of het je leuk lijkt om kinderen te hebben. Als je dat wel wilt, dan kun je daar wel een manier voor verzinnen en niet elk kind kost per definitie een ton.
dinsdag 2 september 2008 om 15:35
quote:Petrokia schreef op 02 september 2008 @ 15:28:
Las laatst in een boek: weet het heeeeel zeker of je een kind wil. Het is net als een tatoeage (?) nemen op je gezicht. It's for life and there is no way back.
Zó zeker moet je dus zijn van je zaak.
Mwoh, daar ben ik het dan ook weer niet helemaal mee eens. Even het omgekeerde geval: duizenden jaren lang hebben mensen ongepland kinderen gekregen en een heleboel van die kinderen zijn gelukkig en liefdevol opgegroeid. Ook veel kinderen niet.
Maar is het zeker weten dat je het wilt, nu een garantie geworden voor gelukkige gezinnen? Nee hoor. Er zijn ook zat ouders die het zó zeker wisten en zó graag wilden dat ze nu met de handen in het haar zitten van onzekerheid. Zij wilden zo graag, dan moeten ze het nu allemaal perfect doen.
100% voorzien hoe je het allemaal zult vinden kun je toch niet. Misschien wil je heel graag en valt het achteraf soms toch best tegen. Dat zijn heus niet allemaal slechte ouders. Als je positief tegenover het krijgen van kinderen staat, is dat goed genoeg.
Las laatst in een boek: weet het heeeeel zeker of je een kind wil. Het is net als een tatoeage (?) nemen op je gezicht. It's for life and there is no way back.
Zó zeker moet je dus zijn van je zaak.
Mwoh, daar ben ik het dan ook weer niet helemaal mee eens. Even het omgekeerde geval: duizenden jaren lang hebben mensen ongepland kinderen gekregen en een heleboel van die kinderen zijn gelukkig en liefdevol opgegroeid. Ook veel kinderen niet.
Maar is het zeker weten dat je het wilt, nu een garantie geworden voor gelukkige gezinnen? Nee hoor. Er zijn ook zat ouders die het zó zeker wisten en zó graag wilden dat ze nu met de handen in het haar zitten van onzekerheid. Zij wilden zo graag, dan moeten ze het nu allemaal perfect doen.
100% voorzien hoe je het allemaal zult vinden kun je toch niet. Misschien wil je heel graag en valt het achteraf soms toch best tegen. Dat zijn heus niet allemaal slechte ouders. Als je positief tegenover het krijgen van kinderen staat, is dat goed genoeg.
dinsdag 2 september 2008 om 15:55
wij waren ook met 4 maanden redelijk zeker, met 6 maanden schoten we in 1 keer raak.
maar we hadden allebei van tevoren nooit getwijfeld. we wisten al zeker dat we ouders wilden worden.
tuurlijk is het snel, en ja.. ik merk heel duidelijk dat ik op n aantal vlakken nog n hoop over hem leer. soms minder leuk, en soms juist heel leuk.
de kosten kun je zelf in de hand houden. tuurlijk kost het geld, dat weet je van te voren. maar marktplaats of n lokale rommelmarkt bied veel optie's. wiegje, commode, box... en via via binnen de familie is ook altijd nog wel ergens wat te vinden.
het eerste jaar bij je kind blijven.. das ook mijn idee altijd geweest. nu gaat t toch zo zijn dat hij met 9 maand 1 dagje in de week naar n KDV gaat. en dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo erg voor zn sociale ontwikkeling. van andere kindjes gaat ie zeker veel leren. dat zie ik nu al bij mijn nichtje die net zo oud is. zij doet dingetjes die mijn mannetje nog niet doet en die duidelijk zijn aangeleerd. (andere dingetjes doet mijn mannetje weer die zij nog niet doet, zoals kruipen bijvoorbeeld. das de een voor de ander verschillend natuurlijk).
ik werk 20 uurtjes waarvan 1 zaterdag en 1 avond, dan is de papa immers gewoon thuis.
dat ervaar ik als heel prettig voor elke partij. ik vind het fijn om ook onder volwassenen te zijn (wat ik nooit zo verwacht had), papa vind het heerlijk om met de kleine te ravotten, en de kleine schatert het uit als papa weer thuis komt van zn werk... die extra tijd met elkaar is dus ook voor hem heel erg welkom.
naja.. heel veel tekst, geen idee of je daar wat aan hebt
dat je rationeel de dingen bekijkt is heel goed, maar vergeet daarbij je gevoelskant niet.
voor mij, het is erger dan de ergste verliefdheid. die kleine zit de hele tijd in je hoofd.. hell in je hele lijf!! (zeker de 1ste 9 maanden
).
maar we hadden allebei van tevoren nooit getwijfeld. we wisten al zeker dat we ouders wilden worden.
tuurlijk is het snel, en ja.. ik merk heel duidelijk dat ik op n aantal vlakken nog n hoop over hem leer. soms minder leuk, en soms juist heel leuk.
de kosten kun je zelf in de hand houden. tuurlijk kost het geld, dat weet je van te voren. maar marktplaats of n lokale rommelmarkt bied veel optie's. wiegje, commode, box... en via via binnen de familie is ook altijd nog wel ergens wat te vinden.
het eerste jaar bij je kind blijven.. das ook mijn idee altijd geweest. nu gaat t toch zo zijn dat hij met 9 maand 1 dagje in de week naar n KDV gaat. en dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo erg voor zn sociale ontwikkeling. van andere kindjes gaat ie zeker veel leren. dat zie ik nu al bij mijn nichtje die net zo oud is. zij doet dingetjes die mijn mannetje nog niet doet en die duidelijk zijn aangeleerd. (andere dingetjes doet mijn mannetje weer die zij nog niet doet, zoals kruipen bijvoorbeeld. das de een voor de ander verschillend natuurlijk).
ik werk 20 uurtjes waarvan 1 zaterdag en 1 avond, dan is de papa immers gewoon thuis.
dat ervaar ik als heel prettig voor elke partij. ik vind het fijn om ook onder volwassenen te zijn (wat ik nooit zo verwacht had), papa vind het heerlijk om met de kleine te ravotten, en de kleine schatert het uit als papa weer thuis komt van zn werk... die extra tijd met elkaar is dus ook voor hem heel erg welkom.
naja.. heel veel tekst, geen idee of je daar wat aan hebt
dat je rationeel de dingen bekijkt is heel goed, maar vergeet daarbij je gevoelskant niet.
voor mij, het is erger dan de ergste verliefdheid. die kleine zit de hele tijd in je hoofd.. hell in je hele lijf!! (zeker de 1ste 9 maanden
).
