Kinderen
alle pijlers
Hoe maak ik de keuze?
dinsdag 2 september 2008 om 16:05
Ik zou inderdaad nog een jaartje wachten, dan kunnen jij en je vriend aan het idee wennen. Die praktische bezwaren tellen niet als je een kinderwens hebt. Je vruchtbaarheid neemt inderdaad sterk af na je 30e, dus 5 jaar wachten zou ik zeker niet doen. Ik heb zelf ook pas op mijn 32e mijn huidige man ontmoet, op mijn 34e 'gingen we ervoor' en toen bleek het toch niet zo makkelijk te gaan, het heeft ruim 2 jaar geduurd voordat ik zwanger werd. Gelukkig was ik van de 2e heel snel zwanger (bij de 2e ronde) maar het kan ook heel anders lopen natuurlijk.
dinsdag 2 september 2008 om 17:03
quote:fleurtje schreef op 02 september 2008 @ 14:20:
Ik denk.... Als ik had gewacht tot ik er echt aan toe zou zijn, of op de ideale situatie... Dan had ik op mn vijftigste nog geen kind gehad...
Heb daar dus niet op gewacht, DE ideale situatie bestaat in mijn ogen niet. Bovendien vind ik het goed dat er over nagedacht wordt, maar soms vind ik dat men té veel nadenkt over het al dan niet krijgen van kinderen; over zoiets normaals, onorigineels, basaals.
Oeps....wat een reactie. Zoiets normaals, onorigineels, basaals?????????
Ten eerste: het krijgen van kinderen is niet de normaalste zaak van de wereld hoor; genoeg mensen die ze niet krijgen kunnen, maar wel graag zouden willen hebben.
Basaal??? Ik vind het krijgen van kinderen nou niet basaal, daar moet je wel degelijk goed over nadenken hoor.
Er is zo ontzettend veel mensen - ook waar we het niet van weten - die hun leven heel anders zouden invullen als ze dezelfde keuze nogmaals zouden mogen maken.
Het is absoluut niet gek alles goed te overwegen, financieel, sociaal, praktisch...noem het allemaal maar op!
Over zoiets, wat allerminst basaal, onorigineel en zeker normaal is, kun je gewoon nooit teveel over nadenken lijkt me.
Het is één van de grootste levensveranderingen die je in je leven kan meemaken en daar moet je niet te makkelijk over nadenken!
Ik heb zelf geen kinderen, ga ze ook niet krijgen, maar beroepsmatig zie ik toch heel veel ouders die de keuze niet weloverwogen hebben gemaakt en weet tot welke problemen dit leiden kan.
Ik denk.... Als ik had gewacht tot ik er echt aan toe zou zijn, of op de ideale situatie... Dan had ik op mn vijftigste nog geen kind gehad...
Heb daar dus niet op gewacht, DE ideale situatie bestaat in mijn ogen niet. Bovendien vind ik het goed dat er over nagedacht wordt, maar soms vind ik dat men té veel nadenkt over het al dan niet krijgen van kinderen; over zoiets normaals, onorigineels, basaals.
Oeps....wat een reactie. Zoiets normaals, onorigineels, basaals?????????
Ten eerste: het krijgen van kinderen is niet de normaalste zaak van de wereld hoor; genoeg mensen die ze niet krijgen kunnen, maar wel graag zouden willen hebben.
Basaal??? Ik vind het krijgen van kinderen nou niet basaal, daar moet je wel degelijk goed over nadenken hoor.
Er is zo ontzettend veel mensen - ook waar we het niet van weten - die hun leven heel anders zouden invullen als ze dezelfde keuze nogmaals zouden mogen maken.
Het is absoluut niet gek alles goed te overwegen, financieel, sociaal, praktisch...noem het allemaal maar op!
Over zoiets, wat allerminst basaal, onorigineel en zeker normaal is, kun je gewoon nooit teveel over nadenken lijkt me.
Het is één van de grootste levensveranderingen die je in je leven kan meemaken en daar moet je niet te makkelijk over nadenken!
Ik heb zelf geen kinderen, ga ze ook niet krijgen, maar beroepsmatig zie ik toch heel veel ouders die de keuze niet weloverwogen hebben gemaakt en weet tot welke problemen dit leiden kan.
dinsdag 2 september 2008 om 17:41
Het krijgen van kinderen is dan misschien voor de meerderheid van de vrouwen normaal of basaal, het opvoeden is een stuk minder normaal.Dat zie je steeds vaker om je heen.
En daarom is het wellicht iets om goed over na te denken mijns inziens.
in de tijd dat iedereen gewoon maar kinderen kreeg bleven vrouwen thuis en werkten de mannen.Dat was heel normaal en basaal.Vrienden, cafe en restaurant bezoek, theater en film en noem maar op, dat waren dingen voor een paar keer per jaar.
Meer dan ooit wordt je leven dus volledig op z'n kop gezet door het krijgen van een kind.
En meer dan ooit laten mensen dat over aan andere mensen.
KDV-en, aupairs en opa's en oma's.
Niets mis mee, maar het laat wel zien dat men het ook heel druk heeft met andere dingen.
Zelf heb ik al die dingen met liefde op het tweede plan geschoven.
Maar soms mis ik het vrije gevoel nog wel.
Kunnen doen en laten wat je wilt en aan niemand verantwoording af hoeven leggen......
Baan niet leuk? Zoek ik toch iets anders!
Vriend niet leuk? Aan iedere hand tien:)
Avond in de kroeg wel leuk? Niet erg dat we morgen moeten werken,we gaan nog lekker even door...
Zo kan ik nog wel even door gaan.
Al die dingen voelen nu anders. Nogmaals, het gevoel dat mijn dochter mij geeft is zo uniek dat ik nooit meer terug zou willen.
Maar het is wel iets om over na te denken.
En wat dat geld betreft: Je bespaart al zoveel op je sociale bestaan dat dat wel goed komt:)
En daarom is het wellicht iets om goed over na te denken mijns inziens.
in de tijd dat iedereen gewoon maar kinderen kreeg bleven vrouwen thuis en werkten de mannen.Dat was heel normaal en basaal.Vrienden, cafe en restaurant bezoek, theater en film en noem maar op, dat waren dingen voor een paar keer per jaar.
Meer dan ooit wordt je leven dus volledig op z'n kop gezet door het krijgen van een kind.
En meer dan ooit laten mensen dat over aan andere mensen.
KDV-en, aupairs en opa's en oma's.
Niets mis mee, maar het laat wel zien dat men het ook heel druk heeft met andere dingen.
Zelf heb ik al die dingen met liefde op het tweede plan geschoven.
Maar soms mis ik het vrije gevoel nog wel.
Kunnen doen en laten wat je wilt en aan niemand verantwoording af hoeven leggen......
Baan niet leuk? Zoek ik toch iets anders!
Vriend niet leuk? Aan iedere hand tien:)
Avond in de kroeg wel leuk? Niet erg dat we morgen moeten werken,we gaan nog lekker even door...
Zo kan ik nog wel even door gaan.
Al die dingen voelen nu anders. Nogmaals, het gevoel dat mijn dochter mij geeft is zo uniek dat ik nooit meer terug zou willen.
Maar het is wel iets om over na te denken.
En wat dat geld betreft: Je bespaart al zoveel op je sociale bestaan dat dat wel goed komt:)
dinsdag 2 september 2008 om 17:44
Ik ken het gevoel van twijfel, eerst wilde ik wel en daarna ben ik weer gaan twijfelen... Mijn man heeft een dochter uit een vorige relatie waar hij geen contact meer mee heeft. Als ik er naar vraag denkt hij nooit aan haar en heeft ook geen enkele behoeft om haar te zien. Dus mijn twijfel is of hij wel een goede vader is enz.
Iemand advies???
Iemand advies???
dinsdag 2 september 2008 om 18:28
quote:Sumie schreef op 02 september 2008 @ 17:44:
Ik ken het gevoel van twijfel, eerst wilde ik wel en daarna ben ik weer gaan twijfelen... Mijn man heeft een dochter uit een vorige relatie waar hij geen contact meer mee heeft. Als ik er naar vraag denkt hij nooit aan haar en heeft ook geen enkele behoeft om haar te zien. Dus mijn twijfel is of hij wel een goede vader is enz.
Iemand advies???Wil hij geen contact , of mag hij geen contact ? Hoelang heeft hij over haar gevaderd / met zijn dochter in één huis gewoond en hoelang ziet hij haar nu al niet meer ?
Ik ken het gevoel van twijfel, eerst wilde ik wel en daarna ben ik weer gaan twijfelen... Mijn man heeft een dochter uit een vorige relatie waar hij geen contact meer mee heeft. Als ik er naar vraag denkt hij nooit aan haar en heeft ook geen enkele behoeft om haar te zien. Dus mijn twijfel is of hij wel een goede vader is enz.
Iemand advies???Wil hij geen contact , of mag hij geen contact ? Hoelang heeft hij over haar gevaderd / met zijn dochter in één huis gewoond en hoelang ziet hij haar nu al niet meer ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 2 september 2008 om 18:35
quote:dippy schreef op 02 september 2008 @ 14:17:
Kost een kind nou echt een ton, zoals het Nibud zegt? Ook als je zuinig leeft en alles tweedehands krijgt of koopt? En is je sociale leven voorbij of valt dat wel mee?
Hangt er vanaf hoe zuinig je zelf wilt leven. Een kind kost niet alleen kleren en noodzakelijke dingen, maar ook z'n sportclubjes en andere activiteiten waar ie zich door kan ontplooien. En wat ben je gewend als vakantie? Je betaalt wel 'n stoel extra in 'n vliegtuig en 'n extra hotelkamer. Ook zit je vast aan 't veel duurdere en drukkere hoogseizoen terwijl je zonder kind in 't laagseizoen naar aantrekkelijkere bestemmingen kunt gaan.
Als je op 'n houtje moet bijten zou ik er niet aan beginnen.
En je sociaal leven zal zich aanpassen naar mensen die ook kinderen hebben en verplicht zijn allerlei kinderdingen te ondernemen: verplicht naar sinterklaas, kinderkarnaval, ouderavonden, zwemles etc.
Kost een kind nou echt een ton, zoals het Nibud zegt? Ook als je zuinig leeft en alles tweedehands krijgt of koopt? En is je sociale leven voorbij of valt dat wel mee?
Hangt er vanaf hoe zuinig je zelf wilt leven. Een kind kost niet alleen kleren en noodzakelijke dingen, maar ook z'n sportclubjes en andere activiteiten waar ie zich door kan ontplooien. En wat ben je gewend als vakantie? Je betaalt wel 'n stoel extra in 'n vliegtuig en 'n extra hotelkamer. Ook zit je vast aan 't veel duurdere en drukkere hoogseizoen terwijl je zonder kind in 't laagseizoen naar aantrekkelijkere bestemmingen kunt gaan.
Als je op 'n houtje moet bijten zou ik er niet aan beginnen.
En je sociaal leven zal zich aanpassen naar mensen die ook kinderen hebben en verplicht zijn allerlei kinderdingen te ondernemen: verplicht naar sinterklaas, kinderkarnaval, ouderavonden, zwemles etc.
dinsdag 2 september 2008 om 18:58
quote:Sumie schreef op 02 september 2008 @ 17:44:
Ik ken het gevoel van twijfel, eerst wilde ik wel en daarna ben ik weer gaan twijfelen... Mijn man heeft een dochter uit een vorige relatie waar hij geen contact meer mee heeft. Als ik er naar vraag denkt hij nooit aan haar en heeft ook geen enkele behoeft om haar te zien. Dus mijn twijfel is of hij wel een goede vader is enz.
Iemand advies???
Volgens mij hoef je niet te twijfelen of hij een goede vader is. Dat is hij namelijk niet als hij nooit aan haar denkt en geen behoefte heeft.Dan is niet eens een slechte vader. Hij is geen vader. Gewoon een verwekker.
Daar zou ik geen kind van willen.
Never nooit niet!
Ik ken het gevoel van twijfel, eerst wilde ik wel en daarna ben ik weer gaan twijfelen... Mijn man heeft een dochter uit een vorige relatie waar hij geen contact meer mee heeft. Als ik er naar vraag denkt hij nooit aan haar en heeft ook geen enkele behoeft om haar te zien. Dus mijn twijfel is of hij wel een goede vader is enz.
Iemand advies???
Volgens mij hoef je niet te twijfelen of hij een goede vader is. Dat is hij namelijk niet als hij nooit aan haar denkt en geen behoefte heeft.Dan is niet eens een slechte vader. Hij is geen vader. Gewoon een verwekker.
Daar zou ik geen kind van willen.
Never nooit niet!
dinsdag 2 september 2008 om 20:24
Sumi, ik ken niet de precieze omstandigheden maar hoe ik het lees zou ik van die man geen kinderen willen, sterker nog; ik denk dat ik hem persoon niet erg zou kunnen waarderen en hem dus niet als vriend willen hebben.
Ik zeg dit niet om gemeen te doen en nogmaals, ik ken de omstandigheden niet waarin hij geen contact wil of zelfs maar aan zijn kind denkt, maar zo'n vriend zou ik niet willen hebben.
Ik zeg dit niet om gemeen te doen en nogmaals, ik ken de omstandigheden niet waarin hij geen contact wil of zelfs maar aan zijn kind denkt, maar zo'n vriend zou ik niet willen hebben.
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 2 september 2008 om 21:05
Hoi Dippy,
Ik begrijp je twijfel, goed dat je er in je koppie mee bezig bent in ieder geval. Toen ik 31 was, leerde ik mijn huidige man kennen. Daarvoor had ik een relatie met iemand van wie ik veel heb gehouden, heel veel zelfs. Ik heb gestudeerd en een geweldige tijd gehad, superbelangrijk voor mijn ontwikkeling. Veertien jaar lang slik je de pil om niet zwanger te raken, dat is namelijk iets voor later, voor na je dertigste.
En dan kom je in een nieuwe relatie terecht waarbij je duidelijker weet wat je wilt (want inmiddels 31) en ook wat meer en concreter met de toekomst bezig bent. Dat gaat vanzelf (je wordt ouder, waaah). Omdat je bijvoorbeeld eens droomt over een kind of omdat je je wilde haren wat verliest.
Toen we een acht maanden samen waren, ben ik gestopt met de pil. We wisten allebei: let's give it a try. Een kind is welkom, wanneer dan ook. Dus: vroeg of laat. Je weet tenslotte niet hoe het met je vruchtbaarheid zit.
Ik vond het raar. Zoals gezegd heb je jaren voorkomen om zwanger te worden en dan opeens treedt je in die onduidelijke, onbekende wereld van (mogelijk toekomstige) ouders. Je gaat een avontuur aan, slaat de onbekende weg in. Omdat er iets met je hart gebeurt. Misschien wel mede dankzij oerhormonen of iets dergelijks.
Maar waarom zou je voor een kind kiezen? Want je hebt het toch goed? Je mist niets, kunt je alles veroorloven. Heerlijk, die vrijheid. En dat is ook zo! Maar de wens naar 'meer', wellicht te omschrijven als 'meer diepgang' en 'meer levenszin' werd ook voelbaar.
Wat was ik verwonderd toen ik positief testte, de middag voor mijn 32e verjaardag. Niet verbaasd, niet verrast, maar verwonderd. En die hele drie maanden die volgden. Tot die tijd kon ik vrijwel alles zelf 'controleren', had ik de boel in de hand. Nu niet. Geen dokter die mij kon vertellen of ik wel of geen miskraam zou krijgen. En of ons kind goed zou zijn aangelegd of dat het gezond zou worden geboren.
Ik kreeg respect voor hoe ongelooflijk delicaat en onwaarschijnlijk knap een mensje in elkaar zit. Voor hoe een zwangerschap verloopt.
Nee. Niet uit zweverigheid. Want zo ben ik niet. Het is goed om belangrijke zaken in je leven te overwegen. Welbewust keuzes te maken, je verstand te gebruiken en dat altijd te blijven doen. Jezelf te blijven. Ook qua groei en ontwikkeling.
Maar niets is te vergelijken met een eigen kind. Je vlees en bloed. Mijn god, het is bijzonder en onmisbaar. Het maakt je rijk. Die ton kun je wegstrepen tegen minstens een miljoen die je kind waard is.
Als je echt weet dat je je leven zonder kinderen wilt invullen, dan is dat helemaal goed (natuurlijk!). Over vijf jaar beginnen is laat, wil je het dan heel graag en lukt het niet (duurt langer, meer kans op miskraam of Downsyndroom), dan kan het superfrustrerend zijn. Dat kun je je nu niet voorstellen. Maar je geeft zelf al aan dat je dat ook wat te lang vindt duren. Ik zou het krijgen van een kind niet 'laten' om zaken als het kwijtraken van je vrijheid of de maandelijkse kosten dankzij je kind.
Ik denk dat jullie moeten genieten van jullie relatie en langzaam zullen toegroeien naar een duidelijk voelbare kinderwens. Zekerheid zul je nooit krijgen! Zwangerschap en kinderen maken je kwetsbaar, maar tegelijkertijd ongelooflijk rijk. Trust me.
Succes!
Madelief
Ik begrijp je twijfel, goed dat je er in je koppie mee bezig bent in ieder geval. Toen ik 31 was, leerde ik mijn huidige man kennen. Daarvoor had ik een relatie met iemand van wie ik veel heb gehouden, heel veel zelfs. Ik heb gestudeerd en een geweldige tijd gehad, superbelangrijk voor mijn ontwikkeling. Veertien jaar lang slik je de pil om niet zwanger te raken, dat is namelijk iets voor later, voor na je dertigste.
En dan kom je in een nieuwe relatie terecht waarbij je duidelijker weet wat je wilt (want inmiddels 31) en ook wat meer en concreter met de toekomst bezig bent. Dat gaat vanzelf (je wordt ouder, waaah). Omdat je bijvoorbeeld eens droomt over een kind of omdat je je wilde haren wat verliest.
Toen we een acht maanden samen waren, ben ik gestopt met de pil. We wisten allebei: let's give it a try. Een kind is welkom, wanneer dan ook. Dus: vroeg of laat. Je weet tenslotte niet hoe het met je vruchtbaarheid zit.
Ik vond het raar. Zoals gezegd heb je jaren voorkomen om zwanger te worden en dan opeens treedt je in die onduidelijke, onbekende wereld van (mogelijk toekomstige) ouders. Je gaat een avontuur aan, slaat de onbekende weg in. Omdat er iets met je hart gebeurt. Misschien wel mede dankzij oerhormonen of iets dergelijks.
Maar waarom zou je voor een kind kiezen? Want je hebt het toch goed? Je mist niets, kunt je alles veroorloven. Heerlijk, die vrijheid. En dat is ook zo! Maar de wens naar 'meer', wellicht te omschrijven als 'meer diepgang' en 'meer levenszin' werd ook voelbaar.
Wat was ik verwonderd toen ik positief testte, de middag voor mijn 32e verjaardag. Niet verbaasd, niet verrast, maar verwonderd. En die hele drie maanden die volgden. Tot die tijd kon ik vrijwel alles zelf 'controleren', had ik de boel in de hand. Nu niet. Geen dokter die mij kon vertellen of ik wel of geen miskraam zou krijgen. En of ons kind goed zou zijn aangelegd of dat het gezond zou worden geboren.
Ik kreeg respect voor hoe ongelooflijk delicaat en onwaarschijnlijk knap een mensje in elkaar zit. Voor hoe een zwangerschap verloopt.
Nee. Niet uit zweverigheid. Want zo ben ik niet. Het is goed om belangrijke zaken in je leven te overwegen. Welbewust keuzes te maken, je verstand te gebruiken en dat altijd te blijven doen. Jezelf te blijven. Ook qua groei en ontwikkeling.
Maar niets is te vergelijken met een eigen kind. Je vlees en bloed. Mijn god, het is bijzonder en onmisbaar. Het maakt je rijk. Die ton kun je wegstrepen tegen minstens een miljoen die je kind waard is.
Als je echt weet dat je je leven zonder kinderen wilt invullen, dan is dat helemaal goed (natuurlijk!). Over vijf jaar beginnen is laat, wil je het dan heel graag en lukt het niet (duurt langer, meer kans op miskraam of Downsyndroom), dan kan het superfrustrerend zijn. Dat kun je je nu niet voorstellen. Maar je geeft zelf al aan dat je dat ook wat te lang vindt duren. Ik zou het krijgen van een kind niet 'laten' om zaken als het kwijtraken van je vrijheid of de maandelijkse kosten dankzij je kind.
Ik denk dat jullie moeten genieten van jullie relatie en langzaam zullen toegroeien naar een duidelijk voelbare kinderwens. Zekerheid zul je nooit krijgen! Zwangerschap en kinderen maken je kwetsbaar, maar tegelijkertijd ongelooflijk rijk. Trust me.
Succes!
Madelief
woensdag 3 september 2008 om 10:10
Lieve Dippy, het is ook heel wat! Die voorzichtige stap richting mogelijk ouderschap. Dat is gewoon nooit onderdeel van je leven geweest, zo herkenbaar voor vele vrouwen.
Ik dacht zelf altijd: 'als ik later geen kinderen kan krijgen, komt er wel iets anders goeds voor in de plaats'. Ik heb een goed stel hersens, een mooie opleiding, ik red me prima. Je houdt je vrijheid, kunt ieder jaar de meest prachtige reizen maken... En toch: nu weet ik - is gewoon zo, in ieder geval bij mij - dat ALS je eenmaal die kinderwens krijgt (dat werkt bij velen uiteindelijk zo, je hart verlangt ergens naar, dat kun je je van tevoren niet goed voorstellen, het overkomt je als het ware) en het lukt niet, dat die teleurstelling niet zomaar rationeel opzij te zetten is. Omdat het geen baan is die niet doorgaat of een reis die moet worden geannuleerd. Het raakt je diep in je hart als je geen kind kan krijgen wanneer de wens er eenmaal is. Maar het raakt je NOG dieper als je je eigen kind draagt, baart en grootbrengt.
Ik heb het idee dat het merendeel van de vrouwen vroeg of laat een kind wil (ik heb geen cijfers, dus helemaal betrouwbaar ben ik niet!). En alle 'soorten' vrouwen. Zelfs de beroemdste filmsterren. En ook vrouwen die de top bereiken in het bedrijfsleven. Sommigen beginnen er niet aan, omdat de wens niet sterk genoeg is, of omdat hun ambitie echt voorgaat. En dan is het ook goed! Maar het is doodzonde om vanwege begrijpelijke maar wel zwakkere argumenten zoals kosten en vrijheidbeperking je kinderwens (te) ver vooruit te schuiven of er zelfs geen gehoor aan te geven.
Weet je dat er ook gewoon wat met je gebeurt als je moeder (en vader) bent? Je voelt die vrijheidbeperking echt niet zo sterk als je je nu mogelijk inbeeldt. In die zin verander je. Dat klopt. Maar je hoeft jezelf niet te verliezen. En niet zozeer door vijf dagen per week voor oppas te zorgen, zodat je je gang kunt blijven gaan (dat wil je niet eens waarschijnlijk), maar door scherp te blijven en op de juiste momenten tijd voor jezelf, je relatie en je vrienden in te lassen. En te blijven werken als je daar behoefte aan hebt.
Sinds ik moeder ben, ben ik soms wel wat onzekerder, wat kwetsbaarder. Maar dat zijn momenten. Tegelijkertijd ben ik ook heel sterk en kan ik me niet voorstellen zonder kind te leven. Dat geeft vele malen meer verdieping en verwondering dan... tja, dan wat dan ook. Poepluiers, aandachtvragerij, peuterstampij, 's nachts eruit moeten: dat is heus wel voelbaar, maar ongelooflijk overkomelijk. Oftewel, goed te doen.
Twee jaar geleden overleed plotseling een van mijn beste vriendinnen. Toen ik hielp met afleggen en haar daar zo zag liggen, ging er een oergevoel door me heen: wat ben ik blij dat ik mijn vlees en bloed achterlaat als ik hier eenmaal wegga. Dat ik voortleef. Daar had ik niet eerder zo bij stilgestaan. Bij mijn vriendin die nooit moeder is geworden, hield het leven, haar bloed, bij haar op. Dat was zo concreet. Maf.
Dit geldt puur voor mezelf, ik deel alleen maar wat er de afgelopen drie jaar (mijn dochter wordt eind deze maand drie en net voor kerst krijgt ze een broertje) door mij is heengegaan. Misschien heb je er wat aan. Het blijft gek om jezelf sowieso als moeder te zien. Toch? Maar het is gaaf te ontdekken dat jij het ook in je hebt en inderdaad zo'n leuke, lieve, slimme, avontuurlijk en mooie moeder zult zijn!
Nu aan het werk (ik dan, ik bedoel niet jullie hoor!),
Madelief
Ik dacht zelf altijd: 'als ik later geen kinderen kan krijgen, komt er wel iets anders goeds voor in de plaats'. Ik heb een goed stel hersens, een mooie opleiding, ik red me prima. Je houdt je vrijheid, kunt ieder jaar de meest prachtige reizen maken... En toch: nu weet ik - is gewoon zo, in ieder geval bij mij - dat ALS je eenmaal die kinderwens krijgt (dat werkt bij velen uiteindelijk zo, je hart verlangt ergens naar, dat kun je je van tevoren niet goed voorstellen, het overkomt je als het ware) en het lukt niet, dat die teleurstelling niet zomaar rationeel opzij te zetten is. Omdat het geen baan is die niet doorgaat of een reis die moet worden geannuleerd. Het raakt je diep in je hart als je geen kind kan krijgen wanneer de wens er eenmaal is. Maar het raakt je NOG dieper als je je eigen kind draagt, baart en grootbrengt.
Ik heb het idee dat het merendeel van de vrouwen vroeg of laat een kind wil (ik heb geen cijfers, dus helemaal betrouwbaar ben ik niet!). En alle 'soorten' vrouwen. Zelfs de beroemdste filmsterren. En ook vrouwen die de top bereiken in het bedrijfsleven. Sommigen beginnen er niet aan, omdat de wens niet sterk genoeg is, of omdat hun ambitie echt voorgaat. En dan is het ook goed! Maar het is doodzonde om vanwege begrijpelijke maar wel zwakkere argumenten zoals kosten en vrijheidbeperking je kinderwens (te) ver vooruit te schuiven of er zelfs geen gehoor aan te geven.
Weet je dat er ook gewoon wat met je gebeurt als je moeder (en vader) bent? Je voelt die vrijheidbeperking echt niet zo sterk als je je nu mogelijk inbeeldt. In die zin verander je. Dat klopt. Maar je hoeft jezelf niet te verliezen. En niet zozeer door vijf dagen per week voor oppas te zorgen, zodat je je gang kunt blijven gaan (dat wil je niet eens waarschijnlijk), maar door scherp te blijven en op de juiste momenten tijd voor jezelf, je relatie en je vrienden in te lassen. En te blijven werken als je daar behoefte aan hebt.
Sinds ik moeder ben, ben ik soms wel wat onzekerder, wat kwetsbaarder. Maar dat zijn momenten. Tegelijkertijd ben ik ook heel sterk en kan ik me niet voorstellen zonder kind te leven. Dat geeft vele malen meer verdieping en verwondering dan... tja, dan wat dan ook. Poepluiers, aandachtvragerij, peuterstampij, 's nachts eruit moeten: dat is heus wel voelbaar, maar ongelooflijk overkomelijk. Oftewel, goed te doen.
Twee jaar geleden overleed plotseling een van mijn beste vriendinnen. Toen ik hielp met afleggen en haar daar zo zag liggen, ging er een oergevoel door me heen: wat ben ik blij dat ik mijn vlees en bloed achterlaat als ik hier eenmaal wegga. Dat ik voortleef. Daar had ik niet eerder zo bij stilgestaan. Bij mijn vriendin die nooit moeder is geworden, hield het leven, haar bloed, bij haar op. Dat was zo concreet. Maf.
Dit geldt puur voor mezelf, ik deel alleen maar wat er de afgelopen drie jaar (mijn dochter wordt eind deze maand drie en net voor kerst krijgt ze een broertje) door mij is heengegaan. Misschien heb je er wat aan. Het blijft gek om jezelf sowieso als moeder te zien. Toch? Maar het is gaaf te ontdekken dat jij het ook in je hebt en inderdaad zo'n leuke, lieve, slimme, avontuurlijk en mooie moeder zult zijn!
Nu aan het werk (ik dan, ik bedoel niet jullie hoor!),
Madelief
