Kinderen
alle pijlers
Geen kind aankunnen
zondag 7 september 2008 om 15:26
De titel is misschien heel erg extreem omdat het niet om een psychisch labiele moeder gaat.
Nee, ik ben zeker niet labiel.
In tegendeel. Heb in mijn ogen alles voor elkaar; boeiende baan, liefe man/familie/vrienden etc etc
Maar toch vind ik een onderwerp in mijn leven zo onzettend zwaar.
En dat is dde angst om ons kind van 4 jaar.
Hij is kerngezond, opgewekt, lief en leuk. Daar ben ik heel erg blij om.
Maar helaas kan ik daar niet altijd van genieten omdat ik zo een grote angst heb dat hem iets overkomt.
Een ongeluk of een vreselijke ziekte bijvoorbeeld.
Als hij me bijvoorbeeld spontaan een knuffel komt geven kan ik in tranen uitbreken en overvalt me die angst.
Ik zie in mijn omgeving zo vreselijke dingen gebeuren.
2 kennisse met doodzieke kinderen (de een leukemie, de ander en hele zware vorm van epilepsie).
1 familielid dat die hun kind aan een autoongeluk verloren hebben.
Verdronken kind van de buren en ga maar zo door.
Ik kan die angst maar niet loslaten.
Gelukkig is het niet zo erg dat ik zijn ontwikkeling hiermee beperk.
Ik kan hem wel loslaten.
Ik vroeg me af of zich iemand in mijn verhaal herkend.
p.s. smurfikind is enig kind en zal het misschieen ook wel blijven.
Nee, ik ben zeker niet labiel.
In tegendeel. Heb in mijn ogen alles voor elkaar; boeiende baan, liefe man/familie/vrienden etc etc
Maar toch vind ik een onderwerp in mijn leven zo onzettend zwaar.
En dat is dde angst om ons kind van 4 jaar.
Hij is kerngezond, opgewekt, lief en leuk. Daar ben ik heel erg blij om.
Maar helaas kan ik daar niet altijd van genieten omdat ik zo een grote angst heb dat hem iets overkomt.
Een ongeluk of een vreselijke ziekte bijvoorbeeld.
Als hij me bijvoorbeeld spontaan een knuffel komt geven kan ik in tranen uitbreken en overvalt me die angst.
Ik zie in mijn omgeving zo vreselijke dingen gebeuren.
2 kennisse met doodzieke kinderen (de een leukemie, de ander en hele zware vorm van epilepsie).
1 familielid dat die hun kind aan een autoongeluk verloren hebben.
Verdronken kind van de buren en ga maar zo door.
Ik kan die angst maar niet loslaten.
Gelukkig is het niet zo erg dat ik zijn ontwikkeling hiermee beperk.
Ik kan hem wel loslaten.
Ik vroeg me af of zich iemand in mijn verhaal herkend.
p.s. smurfikind is enig kind en zal het misschieen ook wel blijven.
maandag 8 september 2008 om 08:40
Smurfi , ook ik ken veel angsten mbt mijn zoon , alleen niet op die manier. Ik ben meer bang voor de teleurstellingen die hij in zijn leven mee zal maken. Ben bijv al aan het nadenken wat ik zou doen als hij geen vriendjes zou hebben of als hij zou worden gepest. Het is erg jammer dat we zo denken want het neemt soms echt de overhand waardoor de leuke dingen wegvallen.
Ik ben bij een maatsch. werkster en ik probeer nu heel anders tegen de dingen aan te kijken al valt dat echt niet mee.
Het geeft natuurlijk niks als je bezorgd bent om je kind , want sommige ouders interesseert het echt niks , maar het moet je leven niet gaan beheersen , dat heeft het bij mij wel gedaan de laatste tijd.
Probeer misschien hulp te zoeken , dat advies heb je vast ook al gekregen. Je bent een supermoeder , maar je moet er ook van kunnen genieten!! Sterkte ermee!
Ik ben bij een maatsch. werkster en ik probeer nu heel anders tegen de dingen aan te kijken al valt dat echt niet mee.
Het geeft natuurlijk niks als je bezorgd bent om je kind , want sommige ouders interesseert het echt niks , maar het moet je leven niet gaan beheersen , dat heeft het bij mij wel gedaan de laatste tijd.
Probeer misschien hulp te zoeken , dat advies heb je vast ook al gekregen. Je bent een supermoeder , maar je moet er ook van kunnen genieten!! Sterkte ermee!
maandag 8 september 2008 om 08:56
quote:Banba schreef op 08 september 2008 @ 08:36:
@Sunemon: Wat een mooie positing en wat ontzettend verdrietig dat je je kindje moet missen. Ik besef heel goed dat een kind nooit een vervanging kan zijn van een ander kind. Maar heb jij de indruk dat het hebben van nog twee kinderen het 'makkelijker' maakt om door te gaan met leven?
Ik moest eerst door het verdriet van het vrelies van mijn eerste heen voor ik een 'nieuw' kind aankon. Nu is het hebben van nog twee kinderen 'makkelijker' en het heeft zeker meegespeeld ik de keuze het zeker niet bij 1 kind te laten. Kinderen kunnen nooit een overleden broer/zus vervangen, maar de pijn van moeder zijn zonder een kind te hebben hoop ik nooit meer te voelen. Dat heeft er jarenlang heel diep ingehakt. Dat gevoel dat je ook mama bent, maar niemand het ziet omdat je nu eenmaal geen kind 'hebt'.
En twee jaar geleden zou ik deze vraag trouwens heel snel met ja hebben beantwoord. Mijn dochter maakte weer een zichtbare moeder van mij en dat heeft veel verdriet draaglijker gemaakt. Nu met de tweede, mijn tweede zoontje vind ik een antwoord hierop veel moeilijker. Hij is verschrikkelijk lief. Het is een geweldig mannetje, maar in sommige dingen lijkt hij zo ontzettend op zijn grote broer en daarmee maakt hij het verdriet soms veel meer voelbaar. Hem vergelijk ik ongewild en onbewust en dat steekt. Ik vrees heel erg het moment dat mijn jongste ouder zal zijn dan mijn oudste zoontje geworden is. Kan daar nu al verdrietig van worden.
Ik heb trouwens wel heel bewust gekozen voor meer kinderen nu. Het is ook een deel van het denkproces rondom nog een derde kindje van ons samen. Aan de ene (en meest doorslaggevende kant) natuurlijk dat we gewoon graag nog zo'n geweldig kindje willen en dat het goe din ons gezin zou kunnen passen. Aan de andere kant, dat ik graag een broer/zus voor mijn kinderen wil, zelfs als met 1 van de twee iets zou gebeuren. En dat ik zelf nooit meer de pijn hoop te voelen van het álleen'achterblijven zonder kind(eren). Het is geen vervanging van, maar het maakt mij als mens wel completer, omdat ik lange tijd geleefd heb als een moeder zonder kind en in die zin hefet het mij iets teruggegeven.
@Sunemon: Wat een mooie positing en wat ontzettend verdrietig dat je je kindje moet missen. Ik besef heel goed dat een kind nooit een vervanging kan zijn van een ander kind. Maar heb jij de indruk dat het hebben van nog twee kinderen het 'makkelijker' maakt om door te gaan met leven?
Ik moest eerst door het verdriet van het vrelies van mijn eerste heen voor ik een 'nieuw' kind aankon. Nu is het hebben van nog twee kinderen 'makkelijker' en het heeft zeker meegespeeld ik de keuze het zeker niet bij 1 kind te laten. Kinderen kunnen nooit een overleden broer/zus vervangen, maar de pijn van moeder zijn zonder een kind te hebben hoop ik nooit meer te voelen. Dat heeft er jarenlang heel diep ingehakt. Dat gevoel dat je ook mama bent, maar niemand het ziet omdat je nu eenmaal geen kind 'hebt'.
En twee jaar geleden zou ik deze vraag trouwens heel snel met ja hebben beantwoord. Mijn dochter maakte weer een zichtbare moeder van mij en dat heeft veel verdriet draaglijker gemaakt. Nu met de tweede, mijn tweede zoontje vind ik een antwoord hierop veel moeilijker. Hij is verschrikkelijk lief. Het is een geweldig mannetje, maar in sommige dingen lijkt hij zo ontzettend op zijn grote broer en daarmee maakt hij het verdriet soms veel meer voelbaar. Hem vergelijk ik ongewild en onbewust en dat steekt. Ik vrees heel erg het moment dat mijn jongste ouder zal zijn dan mijn oudste zoontje geworden is. Kan daar nu al verdrietig van worden.
Ik heb trouwens wel heel bewust gekozen voor meer kinderen nu. Het is ook een deel van het denkproces rondom nog een derde kindje van ons samen. Aan de ene (en meest doorslaggevende kant) natuurlijk dat we gewoon graag nog zo'n geweldig kindje willen en dat het goe din ons gezin zou kunnen passen. Aan de andere kant, dat ik graag een broer/zus voor mijn kinderen wil, zelfs als met 1 van de twee iets zou gebeuren. En dat ik zelf nooit meer de pijn hoop te voelen van het álleen'achterblijven zonder kind(eren). Het is geen vervanging van, maar het maakt mij als mens wel completer, omdat ik lange tijd geleefd heb als een moeder zonder kind en in die zin hefet het mij iets teruggegeven.
maandag 8 september 2008 om 09:02
Ik heb er ook maar eentje, en ik heb die angst ook. Ik weet niet of het komt omdat ik er maar eentje heb, ik denk dat als ik er meer gehad had, de angst dubbel of driedubbel zou zijn.
Mijn man denkt nooit na over wat er allemaal kan gebeuren, en ik leer best wel een hoop van hem. Als het je erg dwars zit, en je hebt echt last van deze gevoelens, dan is het misschien raadzaam om een paar sessies cognitieve therapie te volgen. Niet te zwaar opvatten, je bent niet gek, je bent neit raar, er is niets mis met je, maar een cognitief therapeut kan je helpen die liefde en bezorgdheid om te zetten in iets heel positiefs.
Mijn man denkt nooit na over wat er allemaal kan gebeuren, en ik leer best wel een hoop van hem. Als het je erg dwars zit, en je hebt echt last van deze gevoelens, dan is het misschien raadzaam om een paar sessies cognitieve therapie te volgen. Niet te zwaar opvatten, je bent niet gek, je bent neit raar, er is niets mis met je, maar een cognitief therapeut kan je helpen die liefde en bezorgdheid om te zetten in iets heel positiefs.
maandag 8 september 2008 om 10:27
quote:Sunemom schreef op 07 september 2008 @ 23:11:
Ik vind het ook behoorlijk naief om de angst dat er iets met je kind gebeurd irrationeel te noemen. Het is wel degelijk realistisch. Er gebeuren nu eenmaal ongelukken, ook met kinderen en hoewel iedereen altijd hoopt dat het hem/haar niet overkomt kan het nu eenmaal altijd gebeuren. Hetzelfde geldt voor ziek worden enz. Het is juist naief om altijd maar te denken mij gebeurd dat niet.
Ik noem de angst op zich niet irrationeel, maar smurfi opent deze topic, omdat haar angsten zo heel erg zijn/worden dat ze een erg groot deel van haar leven gaan opeisen.
Het is normaal, zelfs gezond om angst te voelen. Zonder angst zouden we teveel risico's nemen, maar als het je leven gaat beheersen is het toch echt irrationeel en ik denk dat smurfi dat wil voorkomen. Ze schrijft dat ze door haar angsten niet altijd kan genieten van haar kindje, dat soms gewoon een knuffel al teveel kan worden en dat haar kind nu, door deze angsten, misschien enig kind blijft.
Angst is normaal, maar het moet niet je leven gaan beheersen.
Ik vind het ook behoorlijk naief om de angst dat er iets met je kind gebeurd irrationeel te noemen. Het is wel degelijk realistisch. Er gebeuren nu eenmaal ongelukken, ook met kinderen en hoewel iedereen altijd hoopt dat het hem/haar niet overkomt kan het nu eenmaal altijd gebeuren. Hetzelfde geldt voor ziek worden enz. Het is juist naief om altijd maar te denken mij gebeurd dat niet.
Ik noem de angst op zich niet irrationeel, maar smurfi opent deze topic, omdat haar angsten zo heel erg zijn/worden dat ze een erg groot deel van haar leven gaan opeisen.
Het is normaal, zelfs gezond om angst te voelen. Zonder angst zouden we teveel risico's nemen, maar als het je leven gaat beheersen is het toch echt irrationeel en ik denk dat smurfi dat wil voorkomen. Ze schrijft dat ze door haar angsten niet altijd kan genieten van haar kindje, dat soms gewoon een knuffel al teveel kan worden en dat haar kind nu, door deze angsten, misschien enig kind blijft.
Angst is normaal, maar het moet niet je leven gaan beheersen.
maandag 8 september 2008 om 10:36
Ik heb niet alle reakties gelezen, maar hier is een moeder van een kindje die alle redenen heeft om zich zo te voelen vanwege een kindje met ernstige stofwisselingsziekte. En het klinkt misschien raar, maar ook daarmee leer je leven, je gaat meer leven met de dag. De toekomst is namelijk een vraagteken en hoe meer antwoorden je gaat zoeken, des te zwaarder maak je het voor jezelf. Misschien is het beter voor jou om je wat meer af te sluiten voor de ellende van een ander (ik bedoel niet dat je moet afstompen ofzo) maar blijkbaar trek je je het zoveel aan dat je niet meer kunt genieten, en daar zou je een betere balans in moeten zoeken.
Probeer gelukkig te zijn dat je een gezond en lief kindje hebt, want dat is inderdaad het grootste goed. Een mens lijdt het meest van het lijden wat hij vreest.
Probeer gelukkig te zijn dat je een gezond en lief kindje hebt, want dat is inderdaad het grootste goed. Een mens lijdt het meest van het lijden wat hij vreest.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 8 september 2008 om 10:40
quote:Sunemom schreef op 08 september 2008 @ 08:56:
[...]
Dat gevoel dat je ook mama bent, maar niemand het ziet omdat je nu eenmaal geen kind 'hebt'.
En dat ik zelf nooit meer de pijn hoop te voelen van het álleen'achterblijven zonder kind(eren). Het is geen vervanging van, maar het maakt mij als mens wel completer, omdat ik lange tijd geleefd heb als een moeder zonder kind en in die zin hefet het mij iets teruggegeven.Pffff, de vinger op de zere plek bij MIJ. Wij zitten nog te wachten op alle onderzoeken van de geneticus of er uberhaupt nog wel een 2e kan komen ivm erfelijkheid.
[...]
Dat gevoel dat je ook mama bent, maar niemand het ziet omdat je nu eenmaal geen kind 'hebt'.
En dat ik zelf nooit meer de pijn hoop te voelen van het álleen'achterblijven zonder kind(eren). Het is geen vervanging van, maar het maakt mij als mens wel completer, omdat ik lange tijd geleefd heb als een moeder zonder kind en in die zin hefet het mij iets teruggegeven.Pffff, de vinger op de zere plek bij MIJ. Wij zitten nog te wachten op alle onderzoeken van de geneticus of er uberhaupt nog wel een 2e kan komen ivm erfelijkheid.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 8 september 2008 om 11:17
@Maleficent. Hoe is de prognose van jullie zoontje? En wanneer krijgen jullie een uitslag over de mogelijkheden voor een eventuele 2de?
Dit soort situaties zijn heel moeilijk, maar precies wat jij ook schrijft. Je leert er mee om te gaan en het enige dat je kunt doen is proberen te genieten van wat je wel hebt. Heel veel sterkte in elk geval.
Dit soort situaties zijn heel moeilijk, maar precies wat jij ook schrijft. Je leert er mee om te gaan en het enige dat je kunt doen is proberen te genieten van wat je wel hebt. Heel veel sterkte in elk geval.
maandag 8 september 2008 om 11:27
Mijn schoonmoeder heeft ook altijd die angst gehad en nog steed over haar volwassen kinderen. Dat betekend als wij op vakantie gaan zij eigenlijk geen leven heeft, zeker op de reisdagen niet. Ook als wij bijvoorbeeld een dag weg gaan met de auto zit zij in zak en as. Zij verpest hiermee dus echt haar leven (zij heeft meerdere kinderen en kleinkinderen om zich zorgen over te maken) en wij vertellen haar zo min mogelijk over ons doen en laten. Mijn man heeft hier dus zijn hele leven mee gedeald, hij is er niet slechter van geworden. Maar het is wel mede oorzaak van een minder goede band me zijn moeder, juist omdat ze alleen ziet wat er zou kunnen gebeuren en dat zijn natuurlijk negatieve zaken.
Dus doe er wat mee, het kan echt je leven behoorlijk negatief beïnvloeden. Ik realiseer me dat het heel moeilijk is om de juiste balans hierin te vinden.
Sunemon: Wat een warme posting.
Dus doe er wat mee, het kan echt je leven behoorlijk negatief beïnvloeden. Ik realiseer me dat het heel moeilijk is om de juiste balans hierin te vinden.
Sunemon: Wat een warme posting.
maandag 8 september 2008 om 11:33
Ik merk hnu al dat mijn zoon van 5 zegt; 'ja ja, ik doe voorzichtig....' als hij iets gaat doen en ik mijn mond open trek om te roepen; 'doe je voor......'
Loslaten, loslaten, loslaten. En dat kun je leren. Lukt het je niet om jezelf dat aan te leren, dan zou ik echt hulp zoeken. En nogmaals; dat hoeft helemaal neit zwaar te zijn ofzo, gewoon iemand die je kan laten inzien dat eht ook anders kan. Ik heb er wel veel aan gehad hoor, het leren loslaten icm de zorg voor mijn zoon.
Als mijn man en zoon nu samen weg gaan met de auto dan denk ik niet meer 'als er nu iets gebeurt dan ben ik ze beiden kwijt' maar 'ik hoop dat ze voorzichtig doen en ik hoop dat ze heel veel plezier hebben samen'.
Loslaten, loslaten, loslaten. En dat kun je leren. Lukt het je niet om jezelf dat aan te leren, dan zou ik echt hulp zoeken. En nogmaals; dat hoeft helemaal neit zwaar te zijn ofzo, gewoon iemand die je kan laten inzien dat eht ook anders kan. Ik heb er wel veel aan gehad hoor, het leren loslaten icm de zorg voor mijn zoon.
Als mijn man en zoon nu samen weg gaan met de auto dan denk ik niet meer 'als er nu iets gebeurt dan ben ik ze beiden kwijt' maar 'ik hoop dat ze voorzichtig doen en ik hoop dat ze heel veel plezier hebben samen'.
maandag 8 september 2008 om 12:06
quote:Sunemom schreef op 08 september 2008 @ 11:17:
@Maleficent. Hoe is de prognose van jullie zoontje? En wanneer krijgen jullie een uitslag over de mogelijkheden voor een eventuele 2de?
Dit soort situaties zijn heel moeilijk, maar precies wat jij ook schrijft. Je leert er mee om te gaan en het enige dat je kunt doen is proberen te genieten van wat je wel hebt. Heel veel sterkte in elk geval.
Bedankt voor de en er een terug ! de prognose is dat 1 op de 3 volwassen wordt. En hoe ze volwassen zijn, dat is ook nog maar de vraag (of het leven dan wel makkelijk/pijnvrij is). Maar ons zoontje doet het wel heel goed gelukkig. De artsen zijn er erg verbaast over in ieder geval, gezien de diagnose, dus hij laat iedereen een poepie ruiken. Het uit zich voornamelijk in zijn koppie, hij heeft een fikse achterstand en veel last gehad van epilepsie, maar dat is nu gelukkig even wat rustiger (afkloppen). Hij is nu 2,5.
we hebben al wel te horen gekregen dat er geen fout in het dna is gevonden, wat het zoeken naar de oorzaak en prenatale screening dus onmogelijk maakt. De artsen zijn nu bezig met een stamboomonderzoek en gaan kijken of er nog hoop is als we gebruik maken van een donoreicel of zaad. Want mama worden zonder kind, nee, dat is mijn grootste angst... Maar het zomaar weer proberen durf ik ook niet goed.
@Maleficent. Hoe is de prognose van jullie zoontje? En wanneer krijgen jullie een uitslag over de mogelijkheden voor een eventuele 2de?
Dit soort situaties zijn heel moeilijk, maar precies wat jij ook schrijft. Je leert er mee om te gaan en het enige dat je kunt doen is proberen te genieten van wat je wel hebt. Heel veel sterkte in elk geval.
Bedankt voor de en er een terug ! de prognose is dat 1 op de 3 volwassen wordt. En hoe ze volwassen zijn, dat is ook nog maar de vraag (of het leven dan wel makkelijk/pijnvrij is). Maar ons zoontje doet het wel heel goed gelukkig. De artsen zijn er erg verbaast over in ieder geval, gezien de diagnose, dus hij laat iedereen een poepie ruiken. Het uit zich voornamelijk in zijn koppie, hij heeft een fikse achterstand en veel last gehad van epilepsie, maar dat is nu gelukkig even wat rustiger (afkloppen). Hij is nu 2,5.
we hebben al wel te horen gekregen dat er geen fout in het dna is gevonden, wat het zoeken naar de oorzaak en prenatale screening dus onmogelijk maakt. De artsen zijn nu bezig met een stamboomonderzoek en gaan kijken of er nog hoop is als we gebruik maken van een donoreicel of zaad. Want mama worden zonder kind, nee, dat is mijn grootste angst... Maar het zomaar weer proberen durf ik ook niet goed.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 8 september 2008 om 12:15
Maleficent ik kan me levendig voorstellen dat je het niet zomaar nog een keer durft te proberen. En je angst kan ik me ook heel goed voorstellen. Zo'n onzekere toekomst lijkt mij heel erg zwaar. Mijn eerste is heel plotseling overleden, het gevoel met een mogelijk tijdbom om te moeten gaan ken ik dan ook (gelukkig) niet. Ik vind het wel heel mooi om te lezen dat jullie zoontje het zo goed doet. De flexibiliteit van kinderen vind ik zo prachtig om te zien. Ik hoop voor je dat je er een voor jullie alle 3 goede weg in kunt vinden. Maar als ik je postings zo lees denk ik dat je daar al heel goed mee bezig bent.
Geniet van het prachtige mannetje dat hij ongetwijfeld is, want wat er ook gebeurd en hoe oud een mens ook wel of juist niet mag worden alle momenten die geweest zijn en waar je niet van hebt genoten kun je nooit meer overdoen (en zul je wellicht altijd spijt van houden) en alle momenten waar je wel van hebt genoten zullen voor altijd een prachtige herinnering achterlaten die niets of niemand (zelfs de dood niet) je ooit nog af kan nemen.
Geniet van het prachtige mannetje dat hij ongetwijfeld is, want wat er ook gebeurd en hoe oud een mens ook wel of juist niet mag worden alle momenten die geweest zijn en waar je niet van hebt genoten kun je nooit meer overdoen (en zul je wellicht altijd spijt van houden) en alle momenten waar je wel van hebt genoten zullen voor altijd een prachtige herinnering achterlaten die niets of niemand (zelfs de dood niet) je ooit nog af kan nemen.
maandag 8 september 2008 om 13:42
Helaas, is dit al te herkenbaar voor mij. Mijn dochter is anderhalf en het eerste jaar heeft angst een grote rol gespeeld dit ging samen met een postpartumdepressie. Ik had angsten voor alles, over dat IK haar groot moest brengen, over wat haar kan gebeuren, overkomen, qua gezondheid of gebeurtenissen in haar leven, hoe ze op zal groeien wat haar kansen zouden zijn enz enz.
Met behulp van een psycholoog heb ik geleerd om mijn angsten te kunnen relativeren (de psych behandelde mijn via de RET methode, wat ik hier ook ergens las).
Angst is een slechte raadgever, overigens geen erfelijke eigenschap maar wel een die je makkelijk overbrengt op je kind, dat is nu juist een eigenschap die ik niet zou willen overbrengen.
Met behulp van een psycholoog heb ik geleerd om mijn angsten te kunnen relativeren (de psych behandelde mijn via de RET methode, wat ik hier ook ergens las).
Angst is een slechte raadgever, overigens geen erfelijke eigenschap maar wel een die je makkelijk overbrengt op je kind, dat is nu juist een eigenschap die ik niet zou willen overbrengen.
dinsdag 9 september 2008 om 21:35
Ik moet er inderdaad ook niet aan denken dat er iets zou gebeuren met mijn kind.
Alleen iedereen ervaart angst op een andere manier en gaat er denk ik anders mee om.
Mijn moeder heeft vroeger geen moeder gehad. Omdat haar moeder straat vrees heeft. Mijn moeder was eigenlijk al vroeg de 2de moeder.
Ze heeft vroeg een een zusje verloren aan een auto ongeluk. En moest eigenlijk haar zussen en haar vader daarin opvangen.
Ze is eigenlijk nooit kind geweest.
Naar mij toe ook omdat ik de eerste was. Werd ik eigenlijk te beschermd opgevoed.
Ook al ben ik beschermd opgevoed. Ik kijk toch met ander ogen naar mijn dochtertje. Ik kan me gelukkig meer vrijheid geven aan haar.
Maar ongeluk zit inderdaad in een klein hoekje.
gelukkig verstikt het me niet.
Maar ik hou op mijn manier een oogje in het zeil.
Alleen de angst moet je niet belemmeren in dingen. Want anders kan je echt je zelf verliezen daar in. En bij 1 is de grens heel snel bereikt en bij de ander duurt het wat langer.
Ballans vinden, hoe doe je dat
Alleen iedereen ervaart angst op een andere manier en gaat er denk ik anders mee om.
Mijn moeder heeft vroeger geen moeder gehad. Omdat haar moeder straat vrees heeft. Mijn moeder was eigenlijk al vroeg de 2de moeder.
Ze heeft vroeg een een zusje verloren aan een auto ongeluk. En moest eigenlijk haar zussen en haar vader daarin opvangen.
Ze is eigenlijk nooit kind geweest.
Naar mij toe ook omdat ik de eerste was. Werd ik eigenlijk te beschermd opgevoed.
Ook al ben ik beschermd opgevoed. Ik kijk toch met ander ogen naar mijn dochtertje. Ik kan me gelukkig meer vrijheid geven aan haar.
Maar ongeluk zit inderdaad in een klein hoekje.
gelukkig verstikt het me niet.
Maar ik hou op mijn manier een oogje in het zeil.
Alleen de angst moet je niet belemmeren in dingen. Want anders kan je echt je zelf verliezen daar in. En bij 1 is de grens heel snel bereikt en bij de ander duurt het wat langer.
Ballans vinden, hoe doe je dat
dinsdag 9 september 2008 om 22:27
Ik had hier nooit veel last van toen ik 1 kind had. Maar toen ik bij kind 2 in het ziekenhuis lag, zag wat voor impact dat op mijn andere kind had, hoe ziek ik zelf opeens kon worden, hoe kwetsbaar zo'n kindje is als het geboren is met 30 weken en daar bovenop het feit dat vrienden hun kindje met 32 weken verloren zorgt ervoor dat ik er nu wél heel veel last van heb. Niet in de dagelijkse dingen, ik ben zelden bang voor dingen als vallen, iets breken of andere kleine ongelukjes, wat dat betreft ben ik heel relaxed. En ook uit logeren gaan of naar de creche gaan is geen probleem, ik kan ze goed loslaten. Maar ik heb toch veel last van het feit dat ik bang ben dat ikzelf heel ziek word, dat mijn kinderen heel ziek worden, dat 1 van ons of 1 van de kinderen overlijdt.
Dit past niet bij mij, zo reageerde ik vroeger nooit, ook niet toen ik al 1 kind had. En het was voor mij dus het teken dat het iets is wat niet bij mij hoort, maar een reactie is op alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar. En daarom heb ik me laten doorverwijzen naar een psycholoog, de eerste afspraak moet ik nog maken.
Ik denk dat kreten als 'de mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest' wel erg kort door de bocht zijn. Dat weet ik namelijk ook wel, en ik ben doorgaans een heel nuchter mens en kan alles prima rationaliseren, maar die angst, die zit er, en die gaat niet zomaar weg.
Dit past niet bij mij, zo reageerde ik vroeger nooit, ook niet toen ik al 1 kind had. En het was voor mij dus het teken dat het iets is wat niet bij mij hoort, maar een reactie is op alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar. En daarom heb ik me laten doorverwijzen naar een psycholoog, de eerste afspraak moet ik nog maken.
Ik denk dat kreten als 'de mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest' wel erg kort door de bocht zijn. Dat weet ik namelijk ook wel, en ik ben doorgaans een heel nuchter mens en kan alles prima rationaliseren, maar die angst, die zit er, en die gaat niet zomaar weg.
dinsdag 9 september 2008 om 22:38
dinsdag 9 september 2008 om 23:04
quote:Eowynn_ schreef op 09 september 2008 @ 22:27:
Ik denk dat kreten als 'de mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest' wel erg kort door de bocht zijn. Dat weet ik namelijk ook wel, en ik ben doorgaans een heel nuchter mens en kan alles prima rationaliseren, maar die angst, die zit er, en die gaat niet zomaar weg.
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Hoe goed bedoeld ook, je hebt niets aan zo'n uitspraak wanneer je het wel beseft maar het niet zo voelt. Een mens is nu eenmaal geen machine die emoties kan uitschakelen wanneer deze overbodig of niet functioneel blijken te zijn.
Goed trouwens dat je met een psycholoog gaat praten. Ik heb dit ook gedaan (welliswaar voor iets anders) en het heeft me veel goed gedaan.
Ik denk dat kreten als 'de mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest' wel erg kort door de bocht zijn. Dat weet ik namelijk ook wel, en ik ben doorgaans een heel nuchter mens en kan alles prima rationaliseren, maar die angst, die zit er, en die gaat niet zomaar weg.
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Hoe goed bedoeld ook, je hebt niets aan zo'n uitspraak wanneer je het wel beseft maar het niet zo voelt. Een mens is nu eenmaal geen machine die emoties kan uitschakelen wanneer deze overbodig of niet functioneel blijken te zijn.
Goed trouwens dat je met een psycholoog gaat praten. Ik heb dit ook gedaan (welliswaar voor iets anders) en het heeft me veel goed gedaan.
The time is now
