Relaties
alle pijlers
contact met vader verbroken
vrijdag 12 september 2008 om 11:06
Hij is JOUW vader, jij bent niet ZIJN moeder. Hij laat jou wél verantwoordelijk voor hem zijn...
Hoe oud ben je?
Ik heb na de scheiding geen contact meer gehad met mijn vader (ik was 23 toen ouders scheidden) hij is inmiddels ook alweer twee jaar dood (geen kaart oid gehad, gehoord viavia) maar ik kan niet zeggen dat ik er spijt van heb, dat ik hem nooit meer gezien of gesproken heb. Hij was een zelfde type als jouw vader.
vrijdag 12 september 2008 om 11:15
Ik ben ook 27
Mijn vader is ook niet bij mijn trouwen geweest, heeft niet geweten dat ik moeder werd, etc. Ik vind het wel jammer dat mijn kinderen nooit een opa zullen kennen (de vader van mijn man is ook overleden) maar als ik er aan denk hoe hij mijn moeder heeft behandeld, hoe hij ons heeft opgevoed (niet -> alle verantwoording lag bij mams) en hoe hij verder was (alcoholist) dan vind ik het niet erg.
Ik heb altijd voor mezelf de keuze gemaakt: wil ik zo iemand als vriend hebben? Nee, een alcoholist hoort niet in mijn vriendenkring, daar zou ik nooit voor kiezen. Waarom dan wel in dit geval? Omdat het mijn vader is? Hij heeft zich nooit zo gedragen, dus die benaming verdient hij ook eigenlijk niet.
Maar goed, da's wel een hele persoonlijke keuze verder
Mijn vader is ook niet bij mijn trouwen geweest, heeft niet geweten dat ik moeder werd, etc. Ik vind het wel jammer dat mijn kinderen nooit een opa zullen kennen (de vader van mijn man is ook overleden) maar als ik er aan denk hoe hij mijn moeder heeft behandeld, hoe hij ons heeft opgevoed (niet -> alle verantwoording lag bij mams) en hoe hij verder was (alcoholist) dan vind ik het niet erg.
Ik heb altijd voor mezelf de keuze gemaakt: wil ik zo iemand als vriend hebben? Nee, een alcoholist hoort niet in mijn vriendenkring, daar zou ik nooit voor kiezen. Waarom dan wel in dit geval? Omdat het mijn vader is? Hij heeft zich nooit zo gedragen, dus die benaming verdient hij ook eigenlijk niet.
Maar goed, da's wel een hele persoonlijke keuze verder
vrijdag 12 september 2008 om 11:16
Oh, en bovendien wilde hij zelf ook geen contact meer, we kwamen hem wel eens tegen (supermarkt oid) en dan wordt je gewoon genegeerd. Pijnlijk, zeker in het begin vlak na de scheiding, maar drukte me wel met mijn neus op de feiten. En bovendien bleek daar héél duidelijk uit dat we niks voor hem betekenden.
vrijdag 12 september 2008 om 11:17
Hoe is jouw moeder onder de relatie tussen jou en je vader? Steunt ze je?
Ik herken een deel van je verhaal. Ik heb zelf geen contact meer met beide ouders en het is enorm moeilijk geweest om deze stap te zetten. In het kort komt het er op neer dat mijn ouders niet van mij houden om de persoon die ik ben (geworden). Heel mijn leven heeft alleen maar om uiterlijkheden en "wat de buren er van denken" gedraaid en ik heb me altijd niet geaccepteerd gevoeld. Een voorbeeld: ik deed mavo en dit was iets wat voor de kennissen en vrienden werd verzwegen. Mijn zusje deed gymnasium en hun standaard antwoord op de vraag "wat doen jullie kinderen?" was: "Onze jongste zit in 2 gym en onze oudste in de vierde." Dat dit de vierde klas van de mavo was, werd voor het gemak maar even verzwegen. Dit is maar een voorbeeld, maar ik kan boeken volschrijven over de opmerkingen die mijn ouders hebben gemaakt en hoe ze mijn emoties altijd genegeeerd hebben.
Onlangs is de bom gebarsten, door een zeer ongewenste bemoeienis van mijn vader met onze zaken. Ik kan hier niet echt op ingaan in verband met herkenbaarheid, maar het komt er op neer dat ik me zo gekleineerd voelde en hij zowel mij als mijn man niet serieus nam, dat ik het contact heb verbroken.
Soms denk ik na over hoe het zal zijn als ik weer contact met ze zou hebben. Natuurlijk heb ik het liefst een goede relatie met mijn ouders, maar het zit er gewoon niet in. Ze hebben 31 jaar lang de kans gehad om mij te erkennen en waarderen als persoon, maar wat ik ook deed/doe, het is nooit goed genoeg. Ik denk niet dat ik ooit nog de erkenning en waardering zal krijgen van mijn ouders waar ik al heel mijn leven naar op zoek ben, helaas. Voor mij en mijn gezin is het gewoon beter als er geen contact meer is.
vrijdag 12 september 2008 om 11:24
quote:spitsmuisje schreef op 12 september 2008 @ 11:17:
Hoe is jouw moeder onder de relatie tussen jou en je vader? Steunt ze je?
Ik herken een deel van je verhaal. Ik heb zelf geen contact meer met beide ouders en het is enorm moeilijk geweest om deze stap te zetten. In het kort komt het er op neer dat mijn ouders niet van mij houden om de persoon die ik ben (geworden). Heel mijn leven heeft alleen maar om uiterlijkheden en "wat de buren er van denken" gedraaid en ik heb me altijd niet geaccepteerd gevoeld. Een voorbeeld: ik deed mavo en dit was iets wat voor de kennissen en vrienden werd verzwegen. Mijn zusje deed gymnasium en hun standaard antwoord op de vraag "wat doen jullie kinderen?" was: "Onze jongste zit in 2 gym en onze oudste in de vierde." Dat dit de vierde klas van de mavo was, werd voor het gemak maar even verzwegen. Dit is maar een voorbeeld, maar ik kan boeken volschrijven over de opmerkingen die mijn ouders hebben gemaakt en hoe ze mijn emoties altijd genegeeerd hebben.
Onlangs is de bom gebarsten, door een zeer ongewenste bemoeienis van mijn vader met onze zaken. Ik kan hier niet echt op ingaan in verband met herkenbaarheid, maar het komt er op neer dat ik me zo gekleineerd voelde en hij zowel mij als mijn man niet serieus nam, dat ik het contact heb verbroken.
Soms denk ik na over hoe het zal zijn als ik weer contact met ze zou hebben. Natuurlijk heb ik het liefst een goede relatie met mijn ouders, maar het zit er gewoon niet in. Ze hebben 31 jaar lang de kans gehad om mij te erkennen en waarderen als persoon, maar wat ik ook deed/doe, het is nooit goed genoeg. Ik denk niet dat ik ooit nog de erkenning en waardering zal krijgen van mijn ouders waar ik al heel mijn leven naar op zoek ben, helaas. Voor mij en mijn gezin is het gewoon beter als er geen contact meer is.Wow, dit is gewoon bijna hetzelfde als mijn verhaal! Zoveel overeenkomsten... Ik hoorde ook altijd wat ik niet goed deed en dat ik niet voldeed aan hun verwachtingen. Op een keer was de maat gewoon vol en is de bom gebarsten en heb ik aangegeven dat ik me niet gewaardeerd voel. Reactie? Boos de deur uitstampen en geen contact meer opnemen. Ik voel me gewoon een weggegooid kind!
Hoe is jouw moeder onder de relatie tussen jou en je vader? Steunt ze je?
Ik herken een deel van je verhaal. Ik heb zelf geen contact meer met beide ouders en het is enorm moeilijk geweest om deze stap te zetten. In het kort komt het er op neer dat mijn ouders niet van mij houden om de persoon die ik ben (geworden). Heel mijn leven heeft alleen maar om uiterlijkheden en "wat de buren er van denken" gedraaid en ik heb me altijd niet geaccepteerd gevoeld. Een voorbeeld: ik deed mavo en dit was iets wat voor de kennissen en vrienden werd verzwegen. Mijn zusje deed gymnasium en hun standaard antwoord op de vraag "wat doen jullie kinderen?" was: "Onze jongste zit in 2 gym en onze oudste in de vierde." Dat dit de vierde klas van de mavo was, werd voor het gemak maar even verzwegen. Dit is maar een voorbeeld, maar ik kan boeken volschrijven over de opmerkingen die mijn ouders hebben gemaakt en hoe ze mijn emoties altijd genegeeerd hebben.
Onlangs is de bom gebarsten, door een zeer ongewenste bemoeienis van mijn vader met onze zaken. Ik kan hier niet echt op ingaan in verband met herkenbaarheid, maar het komt er op neer dat ik me zo gekleineerd voelde en hij zowel mij als mijn man niet serieus nam, dat ik het contact heb verbroken.
Soms denk ik na over hoe het zal zijn als ik weer contact met ze zou hebben. Natuurlijk heb ik het liefst een goede relatie met mijn ouders, maar het zit er gewoon niet in. Ze hebben 31 jaar lang de kans gehad om mij te erkennen en waarderen als persoon, maar wat ik ook deed/doe, het is nooit goed genoeg. Ik denk niet dat ik ooit nog de erkenning en waardering zal krijgen van mijn ouders waar ik al heel mijn leven naar op zoek ben, helaas. Voor mij en mijn gezin is het gewoon beter als er geen contact meer is.Wow, dit is gewoon bijna hetzelfde als mijn verhaal! Zoveel overeenkomsten... Ik hoorde ook altijd wat ik niet goed deed en dat ik niet voldeed aan hun verwachtingen. Op een keer was de maat gewoon vol en is de bom gebarsten en heb ik aangegeven dat ik me niet gewaardeerd voel. Reactie? Boos de deur uitstampen en geen contact meer opnemen. Ik voel me gewoon een weggegooid kind!
vrijdag 12 september 2008 om 11:30
Louise zegt: ik voelde me een weggegooid kind.
Nou, hier dus ook zo, ik zeg altijd; wij waren het wegwerp-gezin Hij heeft nadien (in die twee jaar dat ie nog leefde dus) nog een nieuw gezin gemaakt. Tsja, tis maar wat je leuk vind he Maar goed: zowel mijn moeder als wij (broer en ik) werden dus ingeruild voor jongere exemplaren.
Nou, hier dus ook zo, ik zeg altijd; wij waren het wegwerp-gezin Hij heeft nadien (in die twee jaar dat ie nog leefde dus) nog een nieuw gezin gemaakt. Tsja, tis maar wat je leuk vind he Maar goed: zowel mijn moeder als wij (broer en ik) werden dus ingeruild voor jongere exemplaren.
vrijdag 12 september 2008 om 11:41
Dioni, fijn dat je steun krijgt van je moeder en broertje! Natuurlijk moet het gewoon kunnen dat je broertje wel contact met hem heeft en jij niet; jullie zijn twee verschillende personen met beiden een andere kijk op dingen, toch? Toch lijkt het me fijn dat hij jou begrijpt en je gevoelens jegens je vader respecteert!
Ik denk, net als Louise, dat je heel erg je best hebt gedaan om te praten met je vader. Meer kan je niet doen! Echt niet! Ouders mogen nooit, maar dan ook echt nooit, hun kinderen verantwoordelijk stellen voor hun geluk! (valt het op dat ik me hier vreselijk over op kan winden? )
Louise, herkenbaar! Toen ik de laatste keer dat ik mijn moeder zag aangaf dat ik me heel erg gekwetst voelde door mijn vader was haar antwoord: " Je hebt altijd alles gekregen wat je maar wilde en nog is het niet goed genoeg! Je bent ondankbaar en zou eens moeten kijken naar wat we allemaal voor jou hebben overgehad!" (deze woorden werden dus hysterisch gegild) Heel fijn dat ik alle materiele zaken kon krijgen die ik maar wilde, maar daar heb ik alleen nooit om gevraagd. Sterker nog, ik had en heb het nooit gewild! Wat ik wilde was dat mijn ouders me gewoon hadden gewaardeerd om wie ik ben!
Ik denk, net als Louise, dat je heel erg je best hebt gedaan om te praten met je vader. Meer kan je niet doen! Echt niet! Ouders mogen nooit, maar dan ook echt nooit, hun kinderen verantwoordelijk stellen voor hun geluk! (valt het op dat ik me hier vreselijk over op kan winden? )
Louise, herkenbaar! Toen ik de laatste keer dat ik mijn moeder zag aangaf dat ik me heel erg gekwetst voelde door mijn vader was haar antwoord: " Je hebt altijd alles gekregen wat je maar wilde en nog is het niet goed genoeg! Je bent ondankbaar en zou eens moeten kijken naar wat we allemaal voor jou hebben overgehad!" (deze woorden werden dus hysterisch gegild) Heel fijn dat ik alle materiele zaken kon krijgen die ik maar wilde, maar daar heb ik alleen nooit om gevraagd. Sterker nog, ik had en heb het nooit gewild! Wat ik wilde was dat mijn ouders me gewoon hadden gewaardeerd om wie ik ben!
vrijdag 12 september 2008 om 11:45
*Refresh Spitsmuis, refresh!*
Wat vervelend dat je oma je vader zo verdedigt. Het "maar hij kan er niets aan doen" is zo herkenbaar voor me, maar dan in de vorm van mijn moeder. Heb jij niet dat je je dan vreselijk machteloos en onbegrepen voelt? Zo voel/voelde ik me altijd namelijk als mijn moeder weer eens totaal niet luisterde naar me en mijn vader (mijns inziens onterecht) verdedigde.
Wat vervelend dat je oma je vader zo verdedigt. Het "maar hij kan er niets aan doen" is zo herkenbaar voor me, maar dan in de vorm van mijn moeder. Heb jij niet dat je je dan vreselijk machteloos en onbegrepen voelt? Zo voel/voelde ik me altijd namelijk als mijn moeder weer eens totaal niet luisterde naar me en mijn vader (mijns inziens onterecht) verdedigde.
vrijdag 12 september 2008 om 11:51
quote:spitsmuisje schreef op 12 september 2008 @ 11:45:
*Refresh Spitsmuis, refresh!*
Wat vervelend dat je oma je vader zo verdedigt. Het "maar hij kan er niets aan doen" is zo herkenbaar voor me, maar dan in de vorm van mijn moeder. Heb jij niet dat je je dan vreselijk machteloos en onbegrepen voelt? Zo voel/voelde ik me altijd namelijk als mijn moeder weer eens totaal niet luisterde naar me en mijn vader (mijns inziens onterecht) verdedigde.
Ja het maakt dat ik haar het hele verhaal wil toeschreeuwen, maar ik weet dat het niets op zal lossen. Zo star is ze eenmaal.
Maar ook naar mijn vader toe heb ik die neiging nog wle een beetje.
Bij zijn laatste brief zat een grote kaart in een rode envelop en op die kaart stond iets als: ik wens je alle geluk xxx beschouw deze kaart als ruggesteuntje. Uit het oog is niet uit het hart.
En dan denk ik :lul! Hoe kom je erbij? Maar ja, ik kan hem wel weer gaan terugschrijven en uit gaan leggen, maar het bord voor zijn hoofd is groter dan ik kan wegberedeneren voor hem...
Hoe oud ben jij trouwens? Uit nieuwsgierigheid.
*Refresh Spitsmuis, refresh!*
Wat vervelend dat je oma je vader zo verdedigt. Het "maar hij kan er niets aan doen" is zo herkenbaar voor me, maar dan in de vorm van mijn moeder. Heb jij niet dat je je dan vreselijk machteloos en onbegrepen voelt? Zo voel/voelde ik me altijd namelijk als mijn moeder weer eens totaal niet luisterde naar me en mijn vader (mijns inziens onterecht) verdedigde.
Ja het maakt dat ik haar het hele verhaal wil toeschreeuwen, maar ik weet dat het niets op zal lossen. Zo star is ze eenmaal.
Maar ook naar mijn vader toe heb ik die neiging nog wle een beetje.
Bij zijn laatste brief zat een grote kaart in een rode envelop en op die kaart stond iets als: ik wens je alle geluk xxx beschouw deze kaart als ruggesteuntje. Uit het oog is niet uit het hart.
En dan denk ik :lul! Hoe kom je erbij? Maar ja, ik kan hem wel weer gaan terugschrijven en uit gaan leggen, maar het bord voor zijn hoofd is groter dan ik kan wegberedeneren voor hem...
Hoe oud ben jij trouwens? Uit nieuwsgierigheid.
anoniem_54414 wijzigde dit bericht op 12-09-2008 14:48
Reden: spelvaut
Reden: spelvaut
% gewijzigd
vrijdag 12 september 2008 om 12:20
goh...ben dus niet de enige....Mijn ouders en vooral mijn moeder stellen mij ook erg vaak teleur. (zacht uitgedrukt) Zal het forum hier niet volproppen met alle verhalen, maar er is eens in de zoveel jaar wel weer iets.
Voel dus ontzettend mee met jullie verhalen! En muisje, ik wist niet dat dit allemaal speelde nog zo recent!
Ook mijn ouders hebben wel eens geroepen dat ze ''zoveel voor mij over hebben gehad" en dan komen ze met materialistische voorbeelden. Pfff als dat goed ouderschap betekent? Had liever wat meer aandacht gehad...Mijn moeder wist de helft van de tijd niet eens op welke school ik zat...En diploma uitreikingen waren voor mijn vader geen noodzaak om bij te zijn.
Vorige week heeft mijn moeder mij ook weer enorm gekwetst.
Maar contact verbreken voelt voor mij dus als geen optie..Ik heb een zoontje die echt enorm dol is op zijn opa en oma!
Daarom voel ik mij dus vaak met de rug tegen de muur gedrukt.
Dan kom ik nu bij mijn vraag, dione heb jij kinderen? En muis, wat voor gevoel heb jij erbij wat betreft je kids? (wat ik dan toevallig weet)
1 ding weet ik wel, ik weet nu wel heel goed wat ik mijn kinderen wil bijbrengen! En ik kan mij niet voorstellen dat ik de zelfde fout bega later!
Dus, dat is dan toch nog iets positiefs!
Voel dus ontzettend mee met jullie verhalen! En muisje, ik wist niet dat dit allemaal speelde nog zo recent!
Ook mijn ouders hebben wel eens geroepen dat ze ''zoveel voor mij over hebben gehad" en dan komen ze met materialistische voorbeelden. Pfff als dat goed ouderschap betekent? Had liever wat meer aandacht gehad...Mijn moeder wist de helft van de tijd niet eens op welke school ik zat...En diploma uitreikingen waren voor mijn vader geen noodzaak om bij te zijn.
Vorige week heeft mijn moeder mij ook weer enorm gekwetst.
Maar contact verbreken voelt voor mij dus als geen optie..Ik heb een zoontje die echt enorm dol is op zijn opa en oma!
Daarom voel ik mij dus vaak met de rug tegen de muur gedrukt.
Dan kom ik nu bij mijn vraag, dione heb jij kinderen? En muis, wat voor gevoel heb jij erbij wat betreft je kids? (wat ik dan toevallig weet)
1 ding weet ik wel, ik weet nu wel heel goed wat ik mijn kinderen wil bijbrengen! En ik kan mij niet voorstellen dat ik de zelfde fout bega later!
Dus, dat is dan toch nog iets positiefs!
vrijdag 12 september 2008 om 12:34
Jeetje wat een herkenbaarheid hier zeg.
Ik ben ook 27 en nu zo'n 3 jaar geen contact meer met mijn vader.
Vijf jaar geleden is mijn moeder overleden. Ons gezin was altijd goed en gelukkig. Dacht ik.. Maar toen ik volwassen werd, kwam ik er wel steeds achter dat hun huwelijk niet goed zat. Zo wilde mijn moeder scheiden, vader niet voor de buitenwereld. Toen mijn moeder was overleden vond mijn vader binnen het jaar een nieuwe vriendin. Dat is op zich niet erg. Wel erg was dat zij en haar kinderen binnen een maand of zo bij ons introkken. Het was een gezin alla familie Flodder. Heel aso, kinderen van verschillende vaders. Zo had ze een dochter van 14 die er constant vandoor ging met mannen van 30 en die was gerust een paar dagen zoek. Een dochter die erachter kwam dat ze zwanger was toen ze al zeven maanden zwanger was. Die kon ook wel bij ons komen wonen want haar eigen huis ging niet. Daar woonden nog twee zoons die constant feesten gaven met drugs en drank en politie invallen. Maar goed, alles zonder overleg met ons. Moest maar gewoon kunnen, want was zo zielig en het kon echt niet anders. Heb een behoolijk aantal gesprekken met mjin vader gehad hierover. Pittige gesprekken waarin ik aangaf dit niet te willen zo snel en waarin mij verweten werd dat mijn moeder hun ruzies met mij besprak, hem buitensloot en dat ik hem nooit geholpen heb met de familie van haar kant. Ze had haar familie nooit verteld dat ze ziek was en pas toen ze overleden was hoorde haar familie dat. En hij mocht dat gaan oplossen en ik hielp hem daar niet eens bij...
Puntje bij paaltje was de druppel dat hij de sloten veranderde omdat zijn vriendin hem had opgestookt dat mijn broertje de koelkast overdag leeg at!!! Enorme ruzie over gehad en hij vond voornamelijk dat wij hem zijn nieuwe relatie niet gunden en dat we altijd een betere band met onze moeder hadden gehad en dat wij met zijn drieen zijn leven verpest hebben.
Dat was genoeg. Mijn broertje, toen 17, is bij zijn vriendin en haar ouders gaan wonen. Ik bij mijn vriend (toen nog, nu man) en zijn ouders.
We zijn nu zoveel jaar verder en dit jaar ben ik hem voor het eerst op straat tegengekomen en hij negeert me gewoon. Wilde twee jaar terug ook niet op mijn bruiloft komen zonder haar. Was toen wel weer hertrouwd en had ons niet eens op de hoogte gesteld.
Tja, de koek was al op, maar nu zeker. Dit komt niet meer goed.
Maar vind het ook fijn jullie ervaringen te lezen. Denk soms dat ik uit een heel raar gezin kom en een soort van abnormaal ben..
Ik ben ook 27 en nu zo'n 3 jaar geen contact meer met mijn vader.
Vijf jaar geleden is mijn moeder overleden. Ons gezin was altijd goed en gelukkig. Dacht ik.. Maar toen ik volwassen werd, kwam ik er wel steeds achter dat hun huwelijk niet goed zat. Zo wilde mijn moeder scheiden, vader niet voor de buitenwereld. Toen mijn moeder was overleden vond mijn vader binnen het jaar een nieuwe vriendin. Dat is op zich niet erg. Wel erg was dat zij en haar kinderen binnen een maand of zo bij ons introkken. Het was een gezin alla familie Flodder. Heel aso, kinderen van verschillende vaders. Zo had ze een dochter van 14 die er constant vandoor ging met mannen van 30 en die was gerust een paar dagen zoek. Een dochter die erachter kwam dat ze zwanger was toen ze al zeven maanden zwanger was. Die kon ook wel bij ons komen wonen want haar eigen huis ging niet. Daar woonden nog twee zoons die constant feesten gaven met drugs en drank en politie invallen. Maar goed, alles zonder overleg met ons. Moest maar gewoon kunnen, want was zo zielig en het kon echt niet anders. Heb een behoolijk aantal gesprekken met mjin vader gehad hierover. Pittige gesprekken waarin ik aangaf dit niet te willen zo snel en waarin mij verweten werd dat mijn moeder hun ruzies met mij besprak, hem buitensloot en dat ik hem nooit geholpen heb met de familie van haar kant. Ze had haar familie nooit verteld dat ze ziek was en pas toen ze overleden was hoorde haar familie dat. En hij mocht dat gaan oplossen en ik hielp hem daar niet eens bij...
Puntje bij paaltje was de druppel dat hij de sloten veranderde omdat zijn vriendin hem had opgestookt dat mijn broertje de koelkast overdag leeg at!!! Enorme ruzie over gehad en hij vond voornamelijk dat wij hem zijn nieuwe relatie niet gunden en dat we altijd een betere band met onze moeder hadden gehad en dat wij met zijn drieen zijn leven verpest hebben.
Dat was genoeg. Mijn broertje, toen 17, is bij zijn vriendin en haar ouders gaan wonen. Ik bij mijn vriend (toen nog, nu man) en zijn ouders.
We zijn nu zoveel jaar verder en dit jaar ben ik hem voor het eerst op straat tegengekomen en hij negeert me gewoon. Wilde twee jaar terug ook niet op mijn bruiloft komen zonder haar. Was toen wel weer hertrouwd en had ons niet eens op de hoogte gesteld.
Tja, de koek was al op, maar nu zeker. Dit komt niet meer goed.
Maar vind het ook fijn jullie ervaringen te lezen. Denk soms dat ik uit een heel raar gezin kom en een soort van abnormaal ben..
vrijdag 12 september 2008 om 12:37
quote:framboos81 schreef op 12 september 2008 @ 12:20:
goh...ben dus niet de enige....Mijn ouders en vooral mijn moeder stellen mij ook erg vaak teleur. (zacht uitgedrukt) Zal het forum hier niet volproppen met alle verhalen, maar er is eens in de zoveel jaar wel weer iets.
Voel dus ontzettend mee met jullie verhalen! En muisje, ik wist niet dat dit allemaal speelde nog zo recent!
Ook mijn ouders hebben wel eens geroepen dat ze ''zoveel voor mij over hebben gehad" en dan komen ze met materialistische voorbeelden. Pfff als dat goed ouderschap betekent? Had liever wat meer aandacht gehad...Mijn moeder wist de helft van de tijd niet eens op welke school ik zat...En diploma uitreikingen waren voor mijn vader geen noodzaak om bij te zijn.
Vorige week heeft mijn moeder mij ook weer enorm gekwetst.
Maar contact verbreken voelt voor mij dus als geen optie..Ik heb een zoontje die echt enorm dol is op zijn opa en oma!
Daarom voel ik mij dus vaak met de rug tegen de muur gedrukt.
Dan kom ik nu bij mijn vraag, dione heb jij kinderen? En muis, wat voor gevoel heb jij erbij wat betreft je kids? (wat ik dan toevallig weet)
1 ding weet ik wel, ik weet nu wel heel goed wat ik mijn kinderen wil bijbrengen! En ik kan mij niet voorstellen dat ik de zelfde fout bega later!
Dus, dat is dan toch nog iets positiefs!
Nou, Framboos. Jij verwoordt dat goed. Je weet precies hoe je het wel wilt doen en vooral wat je niet wilt doen.
En dat materialisme klopt hier trouwens ook. Mijn oma, zijn moeder dus, verdedigde haar zoon ook en dan vooral met: Ik snap het niet. Jullie vader heeft jullie altijd zoveel gegeven. Op vakantie meegenomen naar Amerika en Canada.
Zucht.. Alsof dat alles beter maakt zeg. Dat ze dacht dat ik zou zeggen: Oh ja, dat is waar. Nou, zand erover maar weer. Ga het gelijk goedmaken.
goh...ben dus niet de enige....Mijn ouders en vooral mijn moeder stellen mij ook erg vaak teleur. (zacht uitgedrukt) Zal het forum hier niet volproppen met alle verhalen, maar er is eens in de zoveel jaar wel weer iets.
Voel dus ontzettend mee met jullie verhalen! En muisje, ik wist niet dat dit allemaal speelde nog zo recent!
Ook mijn ouders hebben wel eens geroepen dat ze ''zoveel voor mij over hebben gehad" en dan komen ze met materialistische voorbeelden. Pfff als dat goed ouderschap betekent? Had liever wat meer aandacht gehad...Mijn moeder wist de helft van de tijd niet eens op welke school ik zat...En diploma uitreikingen waren voor mijn vader geen noodzaak om bij te zijn.
Vorige week heeft mijn moeder mij ook weer enorm gekwetst.
Maar contact verbreken voelt voor mij dus als geen optie..Ik heb een zoontje die echt enorm dol is op zijn opa en oma!
Daarom voel ik mij dus vaak met de rug tegen de muur gedrukt.
Dan kom ik nu bij mijn vraag, dione heb jij kinderen? En muis, wat voor gevoel heb jij erbij wat betreft je kids? (wat ik dan toevallig weet)
1 ding weet ik wel, ik weet nu wel heel goed wat ik mijn kinderen wil bijbrengen! En ik kan mij niet voorstellen dat ik de zelfde fout bega later!
Dus, dat is dan toch nog iets positiefs!
Nou, Framboos. Jij verwoordt dat goed. Je weet precies hoe je het wel wilt doen en vooral wat je niet wilt doen.
En dat materialisme klopt hier trouwens ook. Mijn oma, zijn moeder dus, verdedigde haar zoon ook en dan vooral met: Ik snap het niet. Jullie vader heeft jullie altijd zoveel gegeven. Op vakantie meegenomen naar Amerika en Canada.
Zucht.. Alsof dat alles beter maakt zeg. Dat ze dacht dat ik zou zeggen: Oh ja, dat is waar. Nou, zand erover maar weer. Ga het gelijk goedmaken.
vrijdag 12 september 2008 om 12:49
Meid, veel sterkte en een dikke knuffel van mij.
En ik weet niet of je er iets aan hebt maar ik heb het contact ook verbroken. 2 keer, na de eerste keer is er toch weer wat contact geweest, maar liegen, niet waarderen enzenz. Het zorgde weer stress. Ik ben nu 28. Ouders al 20 jaar gescheiden
Nu is het contact verbroken en ik moet zeggen, het heeft me heel veel rust gegeven. Jammer of pijnlijk soms?.. ja natuurlijk! (vooral als je vriendinnen ziet met leuke vaders)
maar ik denk maar zo: Stel nou dat het een goede vriend was geweest die zo met je omging, zou je die vriendschap dan nog steeds aanhouden? Ook al is het je vader, op een gegeven moment is het genoeg geweest. Jij bent verantwoordelijk voor je leven en welke mensen je erin toe laat. Familie of geen familie.
En ik weet niet of je er iets aan hebt maar ik heb het contact ook verbroken. 2 keer, na de eerste keer is er toch weer wat contact geweest, maar liegen, niet waarderen enzenz. Het zorgde weer stress. Ik ben nu 28. Ouders al 20 jaar gescheiden
Nu is het contact verbroken en ik moet zeggen, het heeft me heel veel rust gegeven. Jammer of pijnlijk soms?.. ja natuurlijk! (vooral als je vriendinnen ziet met leuke vaders)
maar ik denk maar zo: Stel nou dat het een goede vriend was geweest die zo met je omging, zou je die vriendschap dan nog steeds aanhouden? Ook al is het je vader, op een gegeven moment is het genoeg geweest. Jij bent verantwoordelijk voor je leven en welke mensen je erin toe laat. Familie of geen familie.
vrijdag 12 september 2008 om 12:55
chicaatje wat heftig allemaal zeg! En helemaal als je nog zo jong bent...Bij mij zijn de problemen pas begonnen toen ik ''volwassen'' was en op mijzelf woonde, en meer een eigen (andere) mening had, Maar jij hebt niet eens een veilige thuishaven gehad!
'Grappig' om te lezen dat meerdere ouders-oma's het idee hebben dat je goed voor je kind zorgt als je het op materialistisch gebied alles maar geeft. Wat een kortzichtigheid toch!
Ik weet wel dat ik daardoor juist mijn kids helemaal niet verwen...Ik weet dat dit alleen helemaal niet zaligmakend is.
Tja, en zo leer je er toch weer wat van...
'Grappig' om te lezen dat meerdere ouders-oma's het idee hebben dat je goed voor je kind zorgt als je het op materialistisch gebied alles maar geeft. Wat een kortzichtigheid toch!
Ik weet wel dat ik daardoor juist mijn kids helemaal niet verwen...Ik weet dat dit alleen helemaal niet zaligmakend is.
Tja, en zo leer je er toch weer wat van...
vrijdag 12 september 2008 om 12:56
quote:JJ80 schreef op 12 september 2008 @ 12:49:
maar ik denk maar zo: Stel nou dat het een goede vriend was geweest die zo met je omging, zou je die vriendschap dan nog steeds aanhouden? Ook al is het je vader, op een gegeven moment is het genoeg geweest. Jij bent verantwoordelijk voor je leven en welke mensen je erin toe laat. Familie of geen familie.
Ja! Precies! Dat zei ik ook Kan me er helemaal in vinden.
'80/'81 was zo te lezen een slecht bouwjaar qua ouders
maar ik denk maar zo: Stel nou dat het een goede vriend was geweest die zo met je omging, zou je die vriendschap dan nog steeds aanhouden? Ook al is het je vader, op een gegeven moment is het genoeg geweest. Jij bent verantwoordelijk voor je leven en welke mensen je erin toe laat. Familie of geen familie.
Ja! Precies! Dat zei ik ook Kan me er helemaal in vinden.
'80/'81 was zo te lezen een slecht bouwjaar qua ouders
[/quote]
vrijdag 12 september 2008 om 13:06
JJ80: Nou, dat is waar. Veel mensen die niet zo dichtbij stonden zeiden dan wel eens: Nou, maar het blijft toch je vader! En: Het gaat toch wel weer eens goedkomen??
Maar... een vader die zijn kinderen op een gegeven moment negeert, dat is geen vader.. In mijn ogen.
Framboos: Bedankt voor je knuffel. Inmiddels gaat het wel steeds beter hoor. Ben getrouwd en net zwanger van de eerste. En mijn broertje is nu 21 en woont samen met zijn vriendin.
Heb zelf ook therapie gehad dit jaar. Daar kwam ik erachter dat er nog meer niet klopte in ons gezin en dat mijn vader al wel langer een ongelofelijke klootzak was. Mijn moeder zei wel eens, toen ze ziek was, dat mijn vader heus niet verdrietig was. Dat leek maar zo, maar eigenlijk vond hij het voornamelijk vervelend dat hij zijn huishoudster kwijt ging raken.
Vond dit altijd zo hard en heftig. Maar bleek nu wel waar te zijn..
Sarah Scott: Inderdaad een slecht bouwjaar wat ouders betreft zeg die jaren 80/81..
Maar... een vader die zijn kinderen op een gegeven moment negeert, dat is geen vader.. In mijn ogen.
Framboos: Bedankt voor je knuffel. Inmiddels gaat het wel steeds beter hoor. Ben getrouwd en net zwanger van de eerste. En mijn broertje is nu 21 en woont samen met zijn vriendin.
Heb zelf ook therapie gehad dit jaar. Daar kwam ik erachter dat er nog meer niet klopte in ons gezin en dat mijn vader al wel langer een ongelofelijke klootzak was. Mijn moeder zei wel eens, toen ze ziek was, dat mijn vader heus niet verdrietig was. Dat leek maar zo, maar eigenlijk vond hij het voornamelijk vervelend dat hij zijn huishoudster kwijt ging raken.
Vond dit altijd zo hard en heftig. Maar bleek nu wel waar te zijn..
Sarah Scott: Inderdaad een slecht bouwjaar wat ouders betreft zeg die jaren 80/81..
