Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 6

Present!
Dank voor het openen Olle. Wat mij betreft prima als de oude verdwijnt.

Present!

Ja, ik ben er ook weer hoor!

Joe, graag de swiffer erdoor.

Maisnon, wat prachtig hoe jullie dat doen op je werk. Fantastisch, naar de cliënt toe ipv andersom. Zie je daar dan ook de spanning afnemen?


En Selune, wat Maisnon zei maar ik vergat te zeggen: jij hebt de controle, jij bepaalt.
Je hoeft niet meer te pleasen om veilig te blijven.
Maar het is denk ik wel mooi als je samen kan kijken of er iets is dat wel haalbaar is.
Onze angsten zijn heftig, en erdoorheen gaan kan (met nadruk op kan) soms helpend zijn om verder te komen. Maar alleen als dat een autonoom besluit is.
Niet omdat je aan verwachtingen wilt voldoen of omdat je je klem voelt zitten.
Dan ben je aan het oefenen wat je al heel goed kan: je grenzen wegvagen voor een ander.

En wat Maisnon ook zei: opname is een (ook al enge) optie.
Misschien zijn er manieren waarop sommige stappen kleiner of wel haalbaar gemaakt kunnen worden. Maar het belangrijkste is denk ik of jij het ergens heel diep van binnen, achter de doodsangst, zou willen proberen.
Of er ergens een piepklein stukje van jou denkt 'ja, dat zou me wel eens kunnen helpen'. Een stukje dat je bijna niet hoort door alle delen die roepen dat dit stom is, boos zijn, jou bang maken of zelf doodsbang zijn.
Al die delen die je willen beschermen elk op zijn eigen manier en met zijn eigen reden.

Doet je therapeut aan Voice Dialogue of IFS?
Want daarmee kan je misschien wel een mooi zicht krijgen op waarom welke delen iets niet willen, wat ze daarmee voor je willen doen.
En wat zij nodig hebben om er wel vertrouwen in te krijgen. Succes.


Hier de man met de hamer tegengekomen.
Helaas toen ik bukte richting de doos kerstlichtjes, dus de boom is nog zielig. Pffd

Meelezer present.

Van mij mag hij ook poef verdwijnen.

Ik ben nu eva aan het kijken en ik heb zoon respect voor deze moeder.

Ben er ook.

.

Kan me heel goed voorstellen dat dat een moeilijke conclusie is Lucy. Tegelijk is dat het uitgangspunt ook wel een beetje toch, onderzoeken of en zo ja hoe je elkaar weer kunt vinden. Als dat "of" er uiteindelijk niet (echt) meer is, is dat heel naar, maar ook wel helder. Ik begrijp dat je iets heel anders hoopt(e), maar volgens mij heeft het je wel inzichten gegeven. Om echt iets te veranderen, als dat de wens is, moet je dat (helaas) allebei willen.
Enne als het helpt het virus dat nu rondgaat is heel hardnekkig; even bijkomen door nog een poosje verkouden te zijn en de tijd te krijgen je gevoelens te onderzoeken kan best wel. Lucy.

Hoe gaat het na de hamer Avo?

Ik heb jullie (Avo en Maisnon) gelezen, maar kan (durf) niet (te) reageren.

Ik ben er ook weer!
Olle, prima als het oude topic verdwijnt.

News flash: geen enkele collega wil ruilen.
Ik ga het nu weer bij lg leggen. En me bij erge overprikkeling woensdag ziekmelden.

De kerstboom staat en het huis is in kerstsfeer. Nu slapen

De tandjes, heb je tot 1.30 het huis versierd?
Allemaggies....
Ho pelijk geniet je er wel van morgen.

Hier ook een eind met versieren, maar het wilde niet meer. Mijn hoofd gaat er steeds vandoor ook tijdens het typen nu.

Morgen weer eens ouderwets dubbele afspraak: coach, hapto en POH op een dag.
Als ik dat geld nou eens in ons gezin zou steken zouden we elke maand een luxe weekend weg kunnen en het huis laten poetsen elke week...
Ik voel me zo'n waardeloze egoïst.

Ook dat ik nog wakker en angstig ben terwijl er niets meer is. Na een uur wakker schieten en niet weten waar ik ben, in een herbeleving raken, moeten spugen, maar tegen de muur lopen als je ik naar de badkamer wil sluipenb omdat ik in verwarring niet weet in welke slaapkamer ik ben...
Nooit saai met mij snachts..
Man wakker omdat ik tegen de muur loop of tegen andere dingen. Daar schuld en angst over.
Whoop whoop. Vette pret.
Doe mij ook maar een logeerkamer met een nachtlampje Lucy.

Wij hebben er geen, wil man liever niet omdat hij bang is dat ik daar dan ga wonen en dat het begin van het einde is.
En eerlijk, ik snap hem wel. We hebben natuurlijk al best een emotionele afstand.
Hoewel ik dit jaar probeern heb meer mee te nemen in wat speelt in mijn lijf.
Vindt ie zo rot voor me. En dan klaar.
Dat stuk. Werkt gewoon niet.

Lucy, de relatie therapie leert je volgens mij heel veel. Over jezelf, je behoeften, je man, hoe jullie de toekomst zien.
Weet man dat het erop of eronder is?
Of gaat ie mee naar relatie therapie als zijndrv de nieuwste therapie vorm van zijn vrouw, zodat ze erachter komt hoe goed ze het heeft, hij zijn beste kant heeft laten zien, en het allemaal toch gewoon zo zal blijven?

Maisnon, zijn de kinderen al uitgestuiterd dan de chocola en de magie?
Hart vol van hun blije gezichtjes?
Hoe trekt je dochter deze tijd?
Is dat extra ingewikkeld, gezien alles anders dan anders en de spanning van feestdagen en onrust op school?

Ik kom niet tot kerstsfeer tot nu toe. Misschien morgen even kleine boompjes scoren. Een grote is geen optie, wordt de kat te blij van.

Hier ook geen logeerkamer, we hebben een slaapkamer, werkkamer en de kids hebben hun eigen kamers, maar geen logeer. Nu is zoon er niet, dus we hebben in principe een bed over, maar mijn hoofd (zeker in nachtmerriemodus) kan het niet aan om in het bed van een kind te gaan liggen ook al is die volwassen. En man mag er al helemaal niet gaan liggen. Maar soms zou een logeerbeheer zijn voor iedereen z'n nachtrust.

Succes vandaag Avo!

.

Wat verdrietig, Lucy. Heb je in de relatietherapie al besproken hoe moelijk je het hiermee hebt? Of hoe moeilijk het je gemaakt wordt? Dit leest als iets wat snel aangekaart moet worden.

Ik snap dat dat triggert Selune. Dat het bed van kind geen optie is. Zoon heeft een veel fijner bed dan hrt bed op de studeerkamer, ik heb geen associaties zoals jij en toch zal ik daar niet gasn slapen. Raar he? Blijft zijn kamer ofzo.

Avo, welke verbinding zou je hopen? Meer doorvragen? Uit zichzelf dingen overnemen? Meer rekening houden? Heb je het idee dat het voor hem wel kwartjes zijn?

Diva, hoop dat lg het nu oppakt... kun je niet slspen door piekeren en ga je daarom snachts boom optuigen? Of is jouw leefritme eigenlijk meer snachts, als de rest van de wereld slaapt?

.

Deze stille af-en-toe-aanhaker/meelezer/meelever ook present.
Een dikke knuffel voor iedereen, wat een strijd...

Reflecteren jullie niet op de opdrachten die jullie meekrijgen Lucy?
Dan kan je inbrengen hoe het ging, hem laten vertellen dat hij het onzin vond, en aan de relatietherapeute vertellen wat dat met jou doet, hoe het je laat voelen.
Ze zal de oplossing niet hebben, of je man miraculeus kunnen veranderen, maar het laat wel heel mooi de dynamiek in jullie relatie zien.

Misschien geeft ze hem feedback of kan het patroon dat zij ondertussen ziet beschrijven.

Het kan voor jou fijn zijn als dat hetzelfde patroon is als jij ziet. En misschien ziet ze iets anders, wat je een nieuw inzicht geeft of een opening.

Ik vind 6 weken ertussen, met een weigerachtige man wel lang trouwens. Dat zijn 6 lange weken vol frustratie.

En ik vind het ontzettend ontzettend pijnlijk dat je niet hoeft te vertellen hoe het gaat, omdat dat hem teveel negatieve energie kost....
Wat een allejezus ongevoelige manier om te zeggen dat hij geen zin heeft in jouw sores en niet echt wil weten hoe het met jou gaat, maar er liever naar raad of het invult zoals het hem uitkomt.
Voor mij zou dit een reden zijn om me totaal terug te trekken uit het contact. Me teveel te voelen, overlast, en op te vatten als
'ik mag alleen bestaan als ik niet teveel ruimte inneem, en moet vrolijkheid uitstralen en zodat ik geen negatieve energie oproep en overlast bezorg met mijn aanwezigheid.'

Het zou spontaan mijn durf om me te uiten, authentiek te zijn doen oplossen.
Het doet me plaatsvervangend pijn, zoveel desinteresse in n de persoon waarvan je zegt zoveel te houden.


Verbinding hier. Ik weet niet of en wat ik zou willen. Ik ben er ook bang voor.
Kwetsbaar zijn, verkeerde indruk wekken, of juist zijn beeld van mij veranderen.
Dingen veranderen.
Ik weet niet of ik echt en diep wil praten met hem.
Ik zou wel vaker samen iets willen doen.
Wandelend, fietsen, stadje bezoeken, avondje naar theater, muziek, het strand, buiten even ballen, natuur bekijken, een museum bezoeken, winkelen, een stedentrip, bowlen, een pubquiz, karaoken, samen het huis versieren, bakken, puzzelen, een kanotocht maken, hiken, muziek maken, wat mij part schilderen, een (kook)workshop of dansles.

Man houdt daar niet van, en wil rustig thuis zijn.
En ik wil dat respecteren en doe alle bovenstaande dingen met de kinderen, vriendinnen, of zelf.
En als man meegaat organiseer ik het idd zelf. Net als de vakanties.
Maar dat is de andere kant van de medaille die me zo dierbaar is: zijn rust, voorspelbaarheid, betrouwbaarheid, weinige eisen aan mij en wat ik doe, en ontzettend tevreden zijn met een simpel leven, wat ik in principe ook ben.
Ik mis soms alleen een maatje dat ook een keer de slingers ophangt of me helpt lichtpuntjes te creëeren.

Ik denk dat meer samen doen ook gaat leiden tot meer samen praten, delen, verbinding, verdieping.
Nu praten we weinig, leven veel naast en langs elkaar. Wat ontzettend fijn en veilig is voor mij.
De manier waarop ik contact en nabijheid aankan.
Maar ook best eenzaam.


Maar goed.
Het was een rare dag vandaag.
Coach, hapto, bakkie bij een vriendin, poh.
En op een of andere manier verdriet.

Verdriet over dat het kut was. Afgelopen maand.
Alles elke keer doormaken.
En het weer weten dat het niet oke is, een kind op die manier straffen.
Dat het niet oke was.
Na alle angst en het wachten op straf, weten dat ik dat verdiende, de overtuiging hoe ik het verdiende afgelopen weken.
En ik weet niet wat precies allemaal.
Ik weet alleen dat er verdriet was. Veel.
Gearmd met coach lopend.
Bij hapto. Bij de poh...
En nog is er een zwaar voelend maar gedempt verdriet. Moe.
Het zit erop. De ergste tijd.
En ik zou moeten juichen en opgelucht zijn en blij.
Ik ben vrij, gezond, rijk, en zo zo zoveel meer en verder dan ik ooit had kunnen dromen.
Maar ik ben verdrietig. En zo zo moe.

En nu va ik mezelf voor het eerst sinds een maand weer naar de sportschool schoppen, en dan ben ik kapot na een dag van 7.30 tot 17.00 van huis zonder bijkomen of 'uit' en daarna koken en kerstlichtjes ophangen.

Wat een heftige dag Avo. Ik hoop dat het vanaf nu weer wat bergop gaat.

Je wensen op meer verbinding klinkrn niet raar. En de veiligheid zoals het nu gaat bekend.

Lucy, wat verdrietig die kloof tussen jullie. Ik zou me denk ik precies zo als jij voelen als mijn man zou aangeven niet te willen horen hoe het met mij gaat. Wat pijnlijk, en wat alleen. Het is ook niet per se iemands schuld als mensen uit elkaar groeien. Maar de situatie die voor hem wel prima is, is dat voor zijn vrouw niet. En daar stap hij wel gewoon overheen zo.
Ben je met dat graven op zoek naar wat je moet, of naar wat je wilt?
Dit triggert bij jou natuurlijk iets uit de kindertijd dus het raakt je extra hard en een deel van je reactie komt misschien daar vandaan. Maar ik denk niet dat het alleen maar onvolwassen is om hierdoor gekwetst te zijn, meer zorgzaamheid en interesse te willen, gefrustreerd te zijn over zijn houding.

Avo, ik zou gek staan te kijken als je nu opgeruimd en vrolijk fluitend door het leven zou stappen na deze weken. Opluchting dat ze weg zijn en de ergste paniek zakt die snap ik wel, maar het is een heel zware tijd geweest om een heel verdrietige en onrechtvaardige reden. Dus dan lijken vermoeidheid en verdriet me heel begrijpelijk.

Diva, ik denk eigenlijk: goed van je collega's. Nu komt het probleem weer waar het hoort, al is het natuurlijk mooi rot dat jij dan eerst weer eens over je grenzen moet gaan.

Selune, hoe ging vandaag?

Ik ben ook moe. Kijk uit naar de kerstvakantie en hoop heel erg dat ik dan werk ook daadwerkelijk uit mijn hoofd kan zetten. Het helpt dat die twee weken in mijn vakgebied wel standaard vakantie zijn, dus niemand verwacht iets van mij in die tijd. Nu ikzelf nog.
Mijn naaste was altijd van de grootst mogelijke kerstboom. 3 meter boom op een fiets naar huis slepen, recht zagen (vloekend), kruis timmeren, volhangen met kerstballen van bijna 100 jaar oud. Die plek kunnen we nu niet leeg laten maar ik voorzie emmers met tranen bij het opzetten. En toch kijk ik daar een beetje naar uit.

Ergens is het misschien wel een fijne manier het verdriet er even te laten zijn Tyche. Het is mooi om te lezen dat jullie het zo samen lijken te dragen

Het klinkt op zich als een redelijke, maar ook hele intensieve, dag Avo. Ik hoop dat het ook zo voelt.

Diva laat lg het inderdaad oplossen en als je kunt; kies voor jezelf!

Lucy ik kan me enorm goed voorstellen dat je je totaal ongezien en teveel voelt. In hoop dat je wel je eigen kompas kunt blijven volgen hierin. Je gevoel is hartstikke legitiem volgens mij

Ik kan niet uitleggen wat er allemaal in m'n hoofd speelt en heb het moeilijk.

Ja dat is zo Selune, we zijn samen en dat helpt.

Je hoeft niet uit te leggen. Fijn dat je incheckt.

Tyche, ik hoop dat het een moment mag zijn dat jullie met pijn in je hart en ook een glimlach op je lippen samen vol liefde terugdenken aan hoe je dierbare die te grote boom vloekend op maat zaagde. Samen de boom versieren, juist met je dierbare bij je in gedachten, even een moment om stil te staan bij het gemis, het verdriet, maar ook de liefde die je nog steeds zo duidelijk voelt en de mooie en fijne herrinneringen.
Dat de intense pijn en verdriet ook een glimlach mag opleveren en een warm gevoel omdat het laat zien hoeveel je van deze persoon hield, en hoeveel deze voor jou betekent heeft, toegevoegd heeft.
En als dat te vroeg is, teveel gevraagd, dan wens ik je gewoon veel sterkte, een hoop tissues, en de liefde, het begrip en knuffels van andere naasten om wat troost te kunnen bieden.
Al kan niemand de pijn en het gemis wegnemen. En dat moet ook niet, zo ondraaglijk als het moet zijn, is het een eerbetoon aan de liefde en band die er was.
Ik kan me indenken dat je er tegenop ziet, en eigenlijk ook gewoon niet in de mood bent om gezellig te doen en de boel kersterig te maken.
Het is tegelijkertijd geruststellend en afleiding, maar ook totaal onbegrijpelijk dat de wereld gewoon doordraait, terwijl in je hart er een stukje voor altijd stilgezet is.

Lucy, ik denk ook niet dat de relatietherapeut er is om een oordeel te geven oid. Wel om jullie patronen boven water te krijgen, (onuitgesproken) verwachtingen en wensen, en te kijken of er (weer) meer verbinding kan komen. Helpen bij communicatie.
Als man inderdaad geen verbinding en communicatie wil, dan is dat een ontzettend pijnlijke conclusie om te trekken. Vooral omdat je ergens hoopt dat je levenspartner het belangrijk vindt dat jij ook gelukkig bent in jullie relatie, en jouw geluk aan zijn hart gaat.

Is het voor jou idee/gevoel altijd zo dat hij wel geeft om jouw geluk?
Sommige mannen zijn meer van de praktische 'vrouwen hebben nu eenmaal altijd wat om ongelukkig over te zijn' en meer van de praktische ondersteunende kant ipv de communicatie of het tonen van emotie.
Wat is de liefdestaal van jouw man? Is die er?
Mijn man is bijvoobeeld typisch van de dienstbaarheid. Dat is zijn ultieme liefdestaal. Positieve woorden, het is niet zo'n prater. Aanraken ben ik bang dat hij door mijn houding minder doet dan hij misschien zou willen, behoefte aan heeft.
Weet je wat jouw liefdestaal is?
Je twijfels en vragen lijken me reeel om over na te denken en te bespreken met je therapeut. Zodat je samen kan kijken wat voortkomt uit oud zeer, wat gewoon zeer redelijke verwachtingen zijn, en waar je harde nee ligt.
Het lijkt me ontzettend ingewikkeld om dagelijks mee geconfronteerd te worden in huis. Ik kan me indenken dat dit voor jou namelijk ook enorm triggerend is, maar misschien vul ik dat verkeerd in?