Relaties
alle pijlers
Bitter.....
dinsdag 9 september 2008 om 22:11
Hallo,
Mijn aller, allerbeste vriend heeft in de afgelopen tien jaar veel meegemaakt. Hem is onrecht aangedaan, hij heeft dierbaren verloren en hij is in alle opzichten heel veel kwijtgeraakt. En dat, terwijl hij een in-goed mens is die altijd voor anderen klaarstaat.
Helaas gaat hij er niet goed mee om. Hij is verschrikkelijk bitter en boos op de hele wereld. Soms zie ik gewoon mijn lieve vriend, maar steeds vaker zie ik iemand die ik niet ken. Die altijd boos is en een ander niks gunt. Die jaloers is en achterdochtig en meteen het slechtste denkt. Die altijd negatief is en van het slechtste uitgaat.
Hierdoor is hij al veel mensen kwijtgeraakt en dat is in zijn ogen dan weer een bevestiging: ´zie je wel, toen ik X en Y moest helpen verhuizen was ik wél goed genoeg en nu hoor ik niets meer van ze´. Om heel eerlijk te zijn, ik weet het soms ook niet meer. Als ik hem zie probeer ik tegenwoordig eerst te peilen of het een ´goede´dag is of een slechte.
Weglopen is voor mij geen optie. Ik zie zijn wanhoop, ik weet waardoor hij zo geworden is en ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als ik hem in de steek zou laten.
Met hem praten is, zeker als hij zo´n bui heeft, onmogelijk en ook daarbuiten heel lastig. Hoewel hij snel is met zijn kritiek op iedereen en daar soms keihard in is, kan hij er zelf niet mee omgaan. Ik denk dat hij ondanks zijn grote mond ontzettend onzeker is.
Met zijn familie heeft hij geen contact meer en hoewel ik weet wie zijn huisarts is durf ik daar niet achter zijn rug naar toe te gaan.
Als jullie het tot hier hebben gelezen bedankt. Als jullie weten hoe ik hem zou kunnen helpen dan heel graag, ik weet het echt even niet meer. Ik snap dat hij niet heel sympatiek overkomt als je het stuk hierboven leest, maar hij is echt een goed mens waar ik heel veel van hou. Ik zou zo graag willen dat hij weer een beetje de oude wordt, voor hij iedereen heeft weggejaagd uit zijn leven.
Tour
Mijn aller, allerbeste vriend heeft in de afgelopen tien jaar veel meegemaakt. Hem is onrecht aangedaan, hij heeft dierbaren verloren en hij is in alle opzichten heel veel kwijtgeraakt. En dat, terwijl hij een in-goed mens is die altijd voor anderen klaarstaat.
Helaas gaat hij er niet goed mee om. Hij is verschrikkelijk bitter en boos op de hele wereld. Soms zie ik gewoon mijn lieve vriend, maar steeds vaker zie ik iemand die ik niet ken. Die altijd boos is en een ander niks gunt. Die jaloers is en achterdochtig en meteen het slechtste denkt. Die altijd negatief is en van het slechtste uitgaat.
Hierdoor is hij al veel mensen kwijtgeraakt en dat is in zijn ogen dan weer een bevestiging: ´zie je wel, toen ik X en Y moest helpen verhuizen was ik wél goed genoeg en nu hoor ik niets meer van ze´. Om heel eerlijk te zijn, ik weet het soms ook niet meer. Als ik hem zie probeer ik tegenwoordig eerst te peilen of het een ´goede´dag is of een slechte.
Weglopen is voor mij geen optie. Ik zie zijn wanhoop, ik weet waardoor hij zo geworden is en ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als ik hem in de steek zou laten.
Met hem praten is, zeker als hij zo´n bui heeft, onmogelijk en ook daarbuiten heel lastig. Hoewel hij snel is met zijn kritiek op iedereen en daar soms keihard in is, kan hij er zelf niet mee omgaan. Ik denk dat hij ondanks zijn grote mond ontzettend onzeker is.
Met zijn familie heeft hij geen contact meer en hoewel ik weet wie zijn huisarts is durf ik daar niet achter zijn rug naar toe te gaan.
Als jullie het tot hier hebben gelezen bedankt. Als jullie weten hoe ik hem zou kunnen helpen dan heel graag, ik weet het echt even niet meer. Ik snap dat hij niet heel sympatiek overkomt als je het stuk hierboven leest, maar hij is echt een goed mens waar ik heel veel van hou. Ik zou zo graag willen dat hij weer een beetje de oude wordt, voor hij iedereen heeft weggejaagd uit zijn leven.
Tour
dinsdag 9 september 2008 om 22:25
Het enige wat je kunt doen is er voor hem te zijn.
Laten zien dat er ook mensen zijn die niet afhaken.
Zo kun je laten zien dat hij op je kan vertrouwen en kan hij op den duur misschien ook weer vertrouwen hebben in andere mensen.
Maar als iemand totaal geen kontakt meer heeft met zijn familie en ook het kontakt met alle andere mensen verliest dan is dit meestal niet voor niets. Meestal heeft zo'n persoon dan ook gewoon nare egoïstische trekjes en het is heel goed mogelijk dat jij die niet kan of wil zien maar een ander wel.
Laten zien dat er ook mensen zijn die niet afhaken.
Zo kun je laten zien dat hij op je kan vertrouwen en kan hij op den duur misschien ook weer vertrouwen hebben in andere mensen.
Maar als iemand totaal geen kontakt meer heeft met zijn familie en ook het kontakt met alle andere mensen verliest dan is dit meestal niet voor niets. Meestal heeft zo'n persoon dan ook gewoon nare egoïstische trekjes en het is heel goed mogelijk dat jij die niet kan of wil zien maar een ander wel.
dinsdag 9 september 2008 om 23:09
Hij moet het inderdaad zélf doen ja, maar is al zó vaak door mensen teleurgesteld..
Kan me zijn gedragingen ergens goed voorstellen.
Probeer hem tot (cognitieve) gedragstherapie te krijgen,
Leg hem uit dat het mogelijk is om zijn eigen leven weer in handen te krijgen, maar vergeet je zelf hier ook niet in!
verlies jezelf niet in zijn ellende! uiteindelijk kun je iemand maar zo lang drijvende houden, maar als 'ie niet wil zwemmen, trekt íe je mee onder..
Sterkte
Kan me zijn gedragingen ergens goed voorstellen.
Probeer hem tot (cognitieve) gedragstherapie te krijgen,
Leg hem uit dat het mogelijk is om zijn eigen leven weer in handen te krijgen, maar vergeet je zelf hier ook niet in!
verlies jezelf niet in zijn ellende! uiteindelijk kun je iemand maar zo lang drijvende houden, maar als 'ie niet wil zwemmen, trekt íe je mee onder..
Sterkte
dinsdag 9 september 2008 om 23:20
quote:wuiles schreef op 09 september 2008 @ 22:21:
De vraag is of je hem kúnt helpen. Als iemand willens en wetens volhardt in bepaald gedrag en niet het inzicht heeft dat nodig is om te zien welk effect zijn gedrag heeft op anderen, tja, dan houdt het op.
Denk dat dat een beetje te makkelijk gedacht is. Als iemand tik op tik heeft gehad en uiteindelijk niet de mentale weerbaarheid bezit om deze zonder kleerscheuren te incasseren, kun je dat iemand imho niet aanrekenen. Iedereen heeft ergens een breekpunt. Als iemand door tegenslagen stiller, negatiever, agressiever of onzekerder wordt is dat niet een "willens en wetens" gedrag. Het is niet iets waar iemand zelf voor kiest.
Dit klinkt niet als iets waar je in een paar weken weer uit bent. Het spreekt voor TO dat ze niet direct voor zijn problemen wegloopt en deze niet primair op hun relatie betrekt. Is vast niet altijd makkelijk. Dat hij moeilijk toegankelijk is om er over te praten maakt het alleen nog maar moeilijker. Zijn er mensen in zijn omgeving waarmee hij een goede vertrouwensband heeft?
Alleen door het bespreekbaar te maken en hem zichzelf bewust te laten zijn van het negativisme, kan je op termijn uit zoiets komen. Ik denk dat daarin ook voor TO de mogelijkheid zit om hem te helpen.
De vraag is of je hem kúnt helpen. Als iemand willens en wetens volhardt in bepaald gedrag en niet het inzicht heeft dat nodig is om te zien welk effect zijn gedrag heeft op anderen, tja, dan houdt het op.
Denk dat dat een beetje te makkelijk gedacht is. Als iemand tik op tik heeft gehad en uiteindelijk niet de mentale weerbaarheid bezit om deze zonder kleerscheuren te incasseren, kun je dat iemand imho niet aanrekenen. Iedereen heeft ergens een breekpunt. Als iemand door tegenslagen stiller, negatiever, agressiever of onzekerder wordt is dat niet een "willens en wetens" gedrag. Het is niet iets waar iemand zelf voor kiest.
Dit klinkt niet als iets waar je in een paar weken weer uit bent. Het spreekt voor TO dat ze niet direct voor zijn problemen wegloopt en deze niet primair op hun relatie betrekt. Is vast niet altijd makkelijk. Dat hij moeilijk toegankelijk is om er over te praten maakt het alleen nog maar moeilijker. Zijn er mensen in zijn omgeving waarmee hij een goede vertrouwensband heeft?
Alleen door het bespreekbaar te maken en hem zichzelf bewust te laten zijn van het negativisme, kan je op termijn uit zoiets komen. Ik denk dat daarin ook voor TO de mogelijkheid zit om hem te helpen.
Clowns to the left of me..
dinsdag 9 september 2008 om 23:56
woensdag 10 september 2008 om 01:40
mensen voelen zicht niet gelukkig als ze steeds dit soort gevoelens ervaren. ik neem aan je vriend dus ook niet.
misschien kun je hem hier op bevragen. wat het met hem doet dat hij steeds dit soort negatieve gevoelens ervaart over alles en de wereld.
als hij aangeeft dat dat het leven voor hem rotter en moeilijker maakt, kun je vragen of hij liever een leven wil hebben zonder deze gevoelens.
als hij dit wil, zou je hem daarmee verder kunnen helpen, evt met professionele hulp erbij...
misschien kun je hem hier op bevragen. wat het met hem doet dat hij steeds dit soort negatieve gevoelens ervaart over alles en de wereld.
als hij aangeeft dat dat het leven voor hem rotter en moeilijker maakt, kun je vragen of hij liever een leven wil hebben zonder deze gevoelens.
als hij dit wil, zou je hem daarmee verder kunnen helpen, evt met professionele hulp erbij...
woensdag 10 september 2008 om 09:52
Heel erg bedankt voor jullie snelle reacties, er zit een hoop tussen waarover ik wil nadenken.
Ik ken hem al bijna mijn hele leven, wij waren praktisch buren en zijn samen opgegroeid. Ik ken dan ook zijn thuissituatie en dat hij vrijwel geen contact meer heeft met zijn familie verbaast me niet en dat ligt ook zeker niet (alleen) aan hem.
Zijn vader was overigens ook altijd moe, veel boos. De ene keer kon alles, was iedereen welkom, werd er volop gespeeld en een dag later was dan weer alles te veel en slopen we door het huis om maar geen geluid te maken. Meestal zaten we dus bij mij thuis.
Mijn vriend is overigens niet geisoleerd, hij werkt en sport en heeft ook veel kennissen. Maar dat is steeds meer doen alsof en het kost hem ook steeds meer moeite. Hij is denk ik bang dat als hij niet altijd vrolijk is en voor iedereen alles doet mensen hem niet de moeite waard vinden??
Hij heeft maar twee personen in zijn leven (een andere vriend en ik)bij wie hij echt zichzelf durft te zijn en ik schrik er soms van hoe boos en bitter hij is. Hij ziet echt alleen het negatieve.
Natuurlijk heb ik het er met zijn andere vriend weleens over maar we zijn allebei heel bang dat als we hem echt aanspreken hij dat voelt alsof wij ook tegen hem zijn en ons buitensluit. Dan heeft hij helemaal niemand meer.
Ik ben het ook weleens helemaal zat, ik zou ook weleens tegen hem willen schreeuwen: kijk nou eens om je heen? Kijk nou eens naar wat je wél hebt!´ en ik ben wel eens enorm nijdig op hem.
Maar ik ken hem zo goed, ik weet dat hij van binnen niet écht is wie hij nu is en dat hij het vooral zichzelf moeilijk maakt.
Nogmaals dank voor jullie reacties, ik ga overal over nadenken.
Groet, Tour
Ik ken hem al bijna mijn hele leven, wij waren praktisch buren en zijn samen opgegroeid. Ik ken dan ook zijn thuissituatie en dat hij vrijwel geen contact meer heeft met zijn familie verbaast me niet en dat ligt ook zeker niet (alleen) aan hem.
Zijn vader was overigens ook altijd moe, veel boos. De ene keer kon alles, was iedereen welkom, werd er volop gespeeld en een dag later was dan weer alles te veel en slopen we door het huis om maar geen geluid te maken. Meestal zaten we dus bij mij thuis.
Mijn vriend is overigens niet geisoleerd, hij werkt en sport en heeft ook veel kennissen. Maar dat is steeds meer doen alsof en het kost hem ook steeds meer moeite. Hij is denk ik bang dat als hij niet altijd vrolijk is en voor iedereen alles doet mensen hem niet de moeite waard vinden??
Hij heeft maar twee personen in zijn leven (een andere vriend en ik)bij wie hij echt zichzelf durft te zijn en ik schrik er soms van hoe boos en bitter hij is. Hij ziet echt alleen het negatieve.
Natuurlijk heb ik het er met zijn andere vriend weleens over maar we zijn allebei heel bang dat als we hem echt aanspreken hij dat voelt alsof wij ook tegen hem zijn en ons buitensluit. Dan heeft hij helemaal niemand meer.
Ik ben het ook weleens helemaal zat, ik zou ook weleens tegen hem willen schreeuwen: kijk nou eens om je heen? Kijk nou eens naar wat je wél hebt!´ en ik ben wel eens enorm nijdig op hem.
Maar ik ken hem zo goed, ik weet dat hij van binnen niet écht is wie hij nu is en dat hij het vooral zichzelf moeilijk maakt.
Nogmaals dank voor jullie reacties, ik ga overal over nadenken.
Groet, Tour
woensdag 10 september 2008 om 10:29
quote:Tourmalijn schreef op 10 september 2008 @ 09:52:
Natuurlijk heb ik het er met zijn andere vriend weleens over maar we zijn allebei heel bang dat als we hem echt aanspreken hij dat voelt alsof wij ook tegen hem zijn en ons buitensluit. Dan heeft hij helemaal niemand meer.
Snap wat je zegt, maar je geeft eigenlijk ook aan dat jullie de meest aangewezen personen zijn om hem erop aan te spreken. Het hoeft niet persé negatief te zijn als er door confrontatie een flinke crisis ontstaat, dat kan juist ook verhelderend werken.
Het alternatief is professionele hulp, maar dat zal ook eerst door hem geaccepteerd moeten worden en dat kan dus ook pas als hij het probleem ziet.
Succes.
Natuurlijk heb ik het er met zijn andere vriend weleens over maar we zijn allebei heel bang dat als we hem echt aanspreken hij dat voelt alsof wij ook tegen hem zijn en ons buitensluit. Dan heeft hij helemaal niemand meer.
Snap wat je zegt, maar je geeft eigenlijk ook aan dat jullie de meest aangewezen personen zijn om hem erop aan te spreken. Het hoeft niet persé negatief te zijn als er door confrontatie een flinke crisis ontstaat, dat kan juist ook verhelderend werken.
Het alternatief is professionele hulp, maar dat zal ook eerst door hem geaccepteerd moeten worden en dat kan dus ook pas als hij het probleem ziet.
Succes.
Clowns to the left of me..
woensdag 10 september 2008 om 10:32
Hoi Tour,
herken veel in het verhaal van je vriend, heb erzelf ook zo een beetje voorgestaan. Wat mij veel geholpen heeft is toch veel lezen en over mezelf nadenken. merk nu dat ik door slechte ervaringen en negatief enz geen aansluiting meer kon vinden met mijn gevoel en inderdaad het vertrouwen in alles, alsof je overal buiten staat. Hoe dit bij mij langzaam minder is geworden, toch door een vriendin die er echt voor me was en me daar bewust van maakte dat het ook anders kon,en dat ik uiteindelijk zag dat ik door een ouder die ook zo negatief de wereld in keek nooit heb geleerd in vertrouwen en oplossingen te denken, alles op mezelf betrok , geen hulp kon vragen/toelaten , en niet voor mezelf opkwam grenzen had, heel dubbel. Heb ook veel aan het boek, jezelf en de ander, grenzen in menselijke relaties gehad. Weet niet denk dat het heel fijn is voor je vriend dat jij er bent, aleen kan hij het niet goed toelaten. Hij moet leren dat als die mensen dan niks meer laten horen, dat dat hun probleem is en niets met hem te maken heeft. En hij daar iets van mag zeggen ipv zichzelf optevreten daarover.Hmm niet makkelijk! Hij mist hierdoor de hoop, het kunnen denken in dat dingen kunnen veranderen en dat hij dat zelf voor een groot deel zelf kan bepalen, hij voelt zich nu te veel speelbal van alles om hem heen en dat alles altijd zo zal blijven..En je hebt helemaal gelijk, ook ik had een grote mond maar was eigenlijk heel onzeker en snapte er niks van. Maar mezelf kwetsbaar opstellen was heel moeilijk en kon ik aleen maar in de vorm van boos en bitter, niet vanuit een andere manier.
herken veel in het verhaal van je vriend, heb erzelf ook zo een beetje voorgestaan. Wat mij veel geholpen heeft is toch veel lezen en over mezelf nadenken. merk nu dat ik door slechte ervaringen en negatief enz geen aansluiting meer kon vinden met mijn gevoel en inderdaad het vertrouwen in alles, alsof je overal buiten staat. Hoe dit bij mij langzaam minder is geworden, toch door een vriendin die er echt voor me was en me daar bewust van maakte dat het ook anders kon,en dat ik uiteindelijk zag dat ik door een ouder die ook zo negatief de wereld in keek nooit heb geleerd in vertrouwen en oplossingen te denken, alles op mezelf betrok , geen hulp kon vragen/toelaten , en niet voor mezelf opkwam grenzen had, heel dubbel. Heb ook veel aan het boek, jezelf en de ander, grenzen in menselijke relaties gehad. Weet niet denk dat het heel fijn is voor je vriend dat jij er bent, aleen kan hij het niet goed toelaten. Hij moet leren dat als die mensen dan niks meer laten horen, dat dat hun probleem is en niets met hem te maken heeft. En hij daar iets van mag zeggen ipv zichzelf optevreten daarover.Hmm niet makkelijk! Hij mist hierdoor de hoop, het kunnen denken in dat dingen kunnen veranderen en dat hij dat zelf voor een groot deel zelf kan bepalen, hij voelt zich nu te veel speelbal van alles om hem heen en dat alles altijd zo zal blijven..En je hebt helemaal gelijk, ook ik had een grote mond maar was eigenlijk heel onzeker en snapte er niks van. Maar mezelf kwetsbaar opstellen was heel moeilijk en kon ik aleen maar in de vorm van boos en bitter, niet vanuit een andere manier.
maandag 15 september 2008 om 12:21
Wolkje, hoe ben jij er uiteindelijk uitgekomen? Je schrijft dat je hebt gelezen en nagedacht, maar ergens moet je toch de beslissing genomen hebben dat het niet goed ging, dat je zo niet verder wilde leven. Wat gaf bij jou de doorslag?
Hier is het relatief rustig, op dit moment. Soms denk ik wel eens dat mijn stemming te zeer wordt bepaald door de zijne, maar ik geniet in elk geval van de rust en gezelligheid nu.
Ik voel me niet verantwoordelijk voor zijn geluk - misschien een klein beetje - en heb ook gewoon mijn eigen leven. Maar ik gun hem zo veel meer dan dit. Door bij iedereen meteen van het slechtste uit te gaan ontzegd hij zichzelf ook van alles.
Enfin, ik dank jullie nogmaals voor jullie reacties. Een gesprek, een bezoekje aan zijn huisarts....ik ben er nog niet uit.
Groet, Tour
Hier is het relatief rustig, op dit moment. Soms denk ik wel eens dat mijn stemming te zeer wordt bepaald door de zijne, maar ik geniet in elk geval van de rust en gezelligheid nu.
Ik voel me niet verantwoordelijk voor zijn geluk - misschien een klein beetje - en heb ook gewoon mijn eigen leven. Maar ik gun hem zo veel meer dan dit. Door bij iedereen meteen van het slechtste uit te gaan ontzegd hij zichzelf ook van alles.
Enfin, ik dank jullie nogmaals voor jullie reacties. Een gesprek, een bezoekje aan zijn huisarts....ik ben er nog niet uit.
Groet, Tour
maandag 15 september 2008 om 12:33
Een bezoekje aan zijn huisarts??? Je loopt al weg voor een gesprek met hem omdat je bang bent voor zijn reactie maar je overweegt wel serieus een bezoekje aan zijn huisarts achter zijn rug om?
Wat is dit voor vriendschap waarbij niemand de olifant in de kamer wil zien?
Je klinkt echt alsof je veel om hem geeft, maar ik vind het echt onterend dat je hem niet verteld wat je van zijn gedrag vindt. Ik heb zelf ook een vriendin, op dat moment nog een gewoon kennisje, die altijd negatief sprak over haar hele omgeving. Ik heb haar gevraagd hoe het kwam dat ze alles zo negatief zag. Ze zei, na lang gepraat te hebben, dat het erin geslopen was en dat ze zich er eigenlijk helemaal niet bewust van was geweest.
De veranderingen die ze heeft doorgemaakt na dat gesprek zijn heel groot geweest. Ze heeft een studie gevolgd, is gaan werken, is totaal anders tegen haar gezin en omgeving gaan aankijken, leest veel boeken waarin ze antwoorden voor zichzelf vindt en is een positief persoon geworden.
Ik zeg niet dat het bij jou ook zo'n succesverhaal wordt, maar met niets doen moedig je het eigenlijk gewoon aan.
Dus, bespreekbaar maken.
Succes.
Wat is dit voor vriendschap waarbij niemand de olifant in de kamer wil zien?
Je klinkt echt alsof je veel om hem geeft, maar ik vind het echt onterend dat je hem niet verteld wat je van zijn gedrag vindt. Ik heb zelf ook een vriendin, op dat moment nog een gewoon kennisje, die altijd negatief sprak over haar hele omgeving. Ik heb haar gevraagd hoe het kwam dat ze alles zo negatief zag. Ze zei, na lang gepraat te hebben, dat het erin geslopen was en dat ze zich er eigenlijk helemaal niet bewust van was geweest.
De veranderingen die ze heeft doorgemaakt na dat gesprek zijn heel groot geweest. Ze heeft een studie gevolgd, is gaan werken, is totaal anders tegen haar gezin en omgeving gaan aankijken, leest veel boeken waarin ze antwoorden voor zichzelf vindt en is een positief persoon geworden.
Ik zeg niet dat het bij jou ook zo'n succesverhaal wordt, maar met niets doen moedig je het eigenlijk gewoon aan.
Dus, bespreekbaar maken.
Succes.
maandag 15 september 2008 om 12:37
Toermalijn ik denk dat je hem niet hoeft te laten vallen maar dat je best voorzichtig mag zeggen welke invloed zijn gedrag op jouw heefft. Hij moet toch ook enigszins kunnen inzien dat hij met zijn houding mensen wegjaagt? Voor iemand klaar staan is 1 maar je eigen innerlijke huishouding laten verzieken door schadelijk gedrag van de ander is 2. Dus klaarstaan ja, maar geef aub je grenzen aan.
Google anders op toxic relationships, talloze sites waar je informatie kunt vinden over giftige relaties. Het zegt overigens niets of hij goed of slecht is maar het zegt iets over de kwaliteit van jullie vriendschap.
Heel veel sterkte!
Google anders op toxic relationships, talloze sites waar je informatie kunt vinden over giftige relaties. Het zegt overigens niets of hij goed of slecht is maar het zegt iets over de kwaliteit van jullie vriendschap.
Heel veel sterkte!
maandag 15 september 2008 om 13:27
Evidenza, ik schrok even van jouw reactie maar het is wel een eye-opener.
Achter zijn rug om naar de huisarts is inderdaad laf. Natuurlijk moet ik met hem praten. Ik heb het zelfs wel eens - heel voorzichtig- geprobeerd. Dat liep niet goed af.
Af en toe ben ik het spuugzat en ik heb ook weleens een tijdje het contact verbroken.
Het is echt niet zo dat ik hem niet aan durf te spreken uit angst voor de gevolgen voor mij, het is meer dat ik bang ben voor de gevolgen voor hém.
Als hij zich door mij aangevallen (lees: verraden) voelt en mij ook buitensluit schiet niemand er iets mee op.
De huisarts is een buitenstaander en vreemde ogen dwingen soms - dacht ik.
Maar je hebt wel gelijk, ik zou het zelf ook verschrikkelijk vinden als iemand achter mijn rug om naar mijn huisarts zou gaan.
Groet, Tour
Achter zijn rug om naar de huisarts is inderdaad laf. Natuurlijk moet ik met hem praten. Ik heb het zelfs wel eens - heel voorzichtig- geprobeerd. Dat liep niet goed af.
Af en toe ben ik het spuugzat en ik heb ook weleens een tijdje het contact verbroken.
Het is echt niet zo dat ik hem niet aan durf te spreken uit angst voor de gevolgen voor mij, het is meer dat ik bang ben voor de gevolgen voor hém.
Als hij zich door mij aangevallen (lees: verraden) voelt en mij ook buitensluit schiet niemand er iets mee op.
De huisarts is een buitenstaander en vreemde ogen dwingen soms - dacht ik.
Maar je hebt wel gelijk, ik zou het zelf ook verschrikkelijk vinden als iemand achter mijn rug om naar mijn huisarts zou gaan.
Groet, Tour
maandag 15 september 2008 om 14:30
Als ik je verhaal zo lees, zie ik ook verschijnselen die mensen met psychische stoornissen hebben, de bitterheid en de overtuiging dat de anderen tegen hun zijn en daarin voortdurend de bevestiging onbewust zoeken en dus ook krijgen... De stoornis brengt o.a. met zich mee het niet kunnen relativeren van gevoelde afwijzingen en het niet rationeel kunnen terugbrengen tot gewoon pech of verkeerde communicatie.
De meeste mensen krijgen tegenslagen of worden wel eens onheus/onvriendelijk behandeld. En krabbelen daarna weer op. Het leven selecteert geen mensen om extra rot tegen te doen. Mensen kunnen dat soms ook onbewust aantrekken.
Het heeft wel met vermogen om te dealen met zulke dingen te maken en met vaardigheden, die ontbreken bij bepaalde stoornissen.
Heb je daar wel eens aan gedacht? Leven met iemand met een ps.stoornis is niet zomaar iets. Heeft hij zich daar al eens op laten onderzoeken?
Ik denk aan een vorm van/aspecten van autisme. Niet dat hele expliciete en extreme autisme, maar wel een vorm van.
Stel dat zoiets wel bij een diagnose naar voren zou komen: dan weet je beter hoe je ermee om moet gaan en ga je er anders mee om.
Dit is niet beledigend bedoeld, maar het komt immers veel vaker voor.
De meeste mensen krijgen tegenslagen of worden wel eens onheus/onvriendelijk behandeld. En krabbelen daarna weer op. Het leven selecteert geen mensen om extra rot tegen te doen. Mensen kunnen dat soms ook onbewust aantrekken.
Het heeft wel met vermogen om te dealen met zulke dingen te maken en met vaardigheden, die ontbreken bij bepaalde stoornissen.
Heb je daar wel eens aan gedacht? Leven met iemand met een ps.stoornis is niet zomaar iets. Heeft hij zich daar al eens op laten onderzoeken?
Ik denk aan een vorm van/aspecten van autisme. Niet dat hele expliciete en extreme autisme, maar wel een vorm van.
Stel dat zoiets wel bij een diagnose naar voren zou komen: dan weet je beter hoe je ermee om moet gaan en ga je er anders mee om.
Dit is niet beledigend bedoeld, maar het komt immers veel vaker voor.
