Relaties
alle pijlers
contact met vader verbroken
maandag 15 september 2008 om 12:53
quote:spitsmuisje schreef op 13 september 2008 @ 20:11:
Dioni, de vraag "wat als ik spijt krijg" speelt regelmatig door mijn hoofd. Mijn vader is een heel lieve, maar ook heel moeilijke man. Hem neem ik, gek genoeg, minder kwalijk dan mijn moeder, terwijl hij de meest idiote dingen tegen me heeft gezegd. (mijn moeder heeft het nooit voor me opgenomen, maar me alleen maar laten stikken voor mijn gevoel) Ik heb dus ook absoluut geen hekel aan mijn vader, maar omgaan met hem kan ik gewoon niet. (en geloof me, ik heb het geprobeerd!) Ik weet gewoon niet wat ik zou doen als ik nu te horen zou krijgen dat hij zou zijn overleden. Ik weet dat ik het vreselijk zou vinden, maar de reden daarvoor weet ik niet. Is het omdat ik dan de zekerheid heb dat ik NOOIT meer de bevestiging en erkenning zal krijgen waar ik stiekem nog steeds op hoop? (Rationeel weet ik wel beter, maar toch...) Is het omdat ik hem ga missen? Zo ja, wie mis ik dan: de vader die ik als kind in mijn hoofd had (hij was echt mijn held toen ik nog een kleutertje was), de vader die ik nooit heb gehad (de man die mij erkenning zou geven dus) of de vader die ik altijd heb gewild? Ik weet het niet.
Chica, therapie heeft jou dus goed gedaan, wat fijn! Wat voor therapie heb je gehad? Ik zit er ook aan te denken om toch maar een peut in te schakelen, want ik ben bang dat ik onbewust mijn frustraties jegens mijn ouders op mijn kinderen ga projecteren. Ik heb me voorgenomen om ze op te voeden tot zelfstandige personen die een eigen mening hebben en niet bang zijn voor wat een ander denkt/vindt/wil. Mijn vader had zich dit ook voorgenomen, maar hij heeft mij precies dezelfde jeugd gegeven als hij zelf heeft gehad. Ik ben dus bang dat ik hetzelfde ga doen bij mijn zoontjes en dit is het laatste wat ik wil! Vandaar dat ik dus denk dat een therapie mij wel eens heel erg goed zou gaan doen. (heb overigens wel vaker therapie gehad, maar ik kon toen maar niet mijn vinger leggen op waar dat negatieve zelfbeeld en die onzekerheid maar vandaan kwam. Moet wel zeggen dat mijn moeder daar ook niet echt in meehielp, maar goed)
Ja, therapie kan heel goed helpen. Ik heb momenteel nog steeds therapie. Wel aan het afbouwen, want het gaat gewoon heel goed. Maar ik heb psychotherapie gehad. Dat was ook vanwege de rouwverwerking van mijn moeder. Dat had ik ook nog niet verwerkt. Ik vond het heel fijn, want een therapeut kan echt heel goed zien wat er fout ging en wanneer. Zo had ik een hele goede band met mijn moeder, maar zij heeft ook genoeg dingen niet goed aangepakt in mijn opvoeding en dat heeft wel zijn weerslag in hoe je als persoon wordt zeg maar.
Door dat te analyseren weet ik ook hoe ik het niet ga doen. Een aantal dingen ga ik dus ook zeker niet zo doen als mijn moeder hoeveel ik ook van haar hield en hoezeer ik ook tegen haar opkeek.
Maar als ik jou was, zou ik gewoon een verwijsbrief vragen bj de huisarts en bij een goede praktijk (je huisarts weet vast wel een goede) langsgaan voor een intakegesprek.
Dioni, de vraag "wat als ik spijt krijg" speelt regelmatig door mijn hoofd. Mijn vader is een heel lieve, maar ook heel moeilijke man. Hem neem ik, gek genoeg, minder kwalijk dan mijn moeder, terwijl hij de meest idiote dingen tegen me heeft gezegd. (mijn moeder heeft het nooit voor me opgenomen, maar me alleen maar laten stikken voor mijn gevoel) Ik heb dus ook absoluut geen hekel aan mijn vader, maar omgaan met hem kan ik gewoon niet. (en geloof me, ik heb het geprobeerd!) Ik weet gewoon niet wat ik zou doen als ik nu te horen zou krijgen dat hij zou zijn overleden. Ik weet dat ik het vreselijk zou vinden, maar de reden daarvoor weet ik niet. Is het omdat ik dan de zekerheid heb dat ik NOOIT meer de bevestiging en erkenning zal krijgen waar ik stiekem nog steeds op hoop? (Rationeel weet ik wel beter, maar toch...) Is het omdat ik hem ga missen? Zo ja, wie mis ik dan: de vader die ik als kind in mijn hoofd had (hij was echt mijn held toen ik nog een kleutertje was), de vader die ik nooit heb gehad (de man die mij erkenning zou geven dus) of de vader die ik altijd heb gewild? Ik weet het niet.
Chica, therapie heeft jou dus goed gedaan, wat fijn! Wat voor therapie heb je gehad? Ik zit er ook aan te denken om toch maar een peut in te schakelen, want ik ben bang dat ik onbewust mijn frustraties jegens mijn ouders op mijn kinderen ga projecteren. Ik heb me voorgenomen om ze op te voeden tot zelfstandige personen die een eigen mening hebben en niet bang zijn voor wat een ander denkt/vindt/wil. Mijn vader had zich dit ook voorgenomen, maar hij heeft mij precies dezelfde jeugd gegeven als hij zelf heeft gehad. Ik ben dus bang dat ik hetzelfde ga doen bij mijn zoontjes en dit is het laatste wat ik wil! Vandaar dat ik dus denk dat een therapie mij wel eens heel erg goed zou gaan doen. (heb overigens wel vaker therapie gehad, maar ik kon toen maar niet mijn vinger leggen op waar dat negatieve zelfbeeld en die onzekerheid maar vandaan kwam. Moet wel zeggen dat mijn moeder daar ook niet echt in meehielp, maar goed)
Ja, therapie kan heel goed helpen. Ik heb momenteel nog steeds therapie. Wel aan het afbouwen, want het gaat gewoon heel goed. Maar ik heb psychotherapie gehad. Dat was ook vanwege de rouwverwerking van mijn moeder. Dat had ik ook nog niet verwerkt. Ik vond het heel fijn, want een therapeut kan echt heel goed zien wat er fout ging en wanneer. Zo had ik een hele goede band met mijn moeder, maar zij heeft ook genoeg dingen niet goed aangepakt in mijn opvoeding en dat heeft wel zijn weerslag in hoe je als persoon wordt zeg maar.
Door dat te analyseren weet ik ook hoe ik het niet ga doen. Een aantal dingen ga ik dus ook zeker niet zo doen als mijn moeder hoeveel ik ook van haar hield en hoezeer ik ook tegen haar opkeek.
Maar als ik jou was, zou ik gewoon een verwijsbrief vragen bj de huisarts en bij een goede praktijk (je huisarts weet vast wel een goede) langsgaan voor een intakegesprek.
maandag 15 september 2008 om 13:06
Hier nog iemand van 27 .
Ik heb de laatste jaren, mijn ouders zijn gescheiden toen ik 20 was, ook bijna geen contact meer gehad met mijn vader. De laatste 2 jaar bestaat het contact alleen nog maar uit een kaartje met verjaardag en kerst.Ik mis het wel om een vader te hebben en ben jaloers op andere mensen die wel een leuke vader hebben. Maar goed ik zal ermee moeten leren leven. Ik ga binnenkort een brief schrijven, waarin in precies ga vertellen hoe ik over hem denk en wat hij ons heeft aangedaan.Ik denk niet dat ik zal huilen als mijn vader zou overlijden. Misschien alleen om het gemis dat ik nooit echt een vader gehad heb.
Iedereen in dezelfde situatie, veel sterkte!!
Ik heb de laatste jaren, mijn ouders zijn gescheiden toen ik 20 was, ook bijna geen contact meer gehad met mijn vader. De laatste 2 jaar bestaat het contact alleen nog maar uit een kaartje met verjaardag en kerst.Ik mis het wel om een vader te hebben en ben jaloers op andere mensen die wel een leuke vader hebben. Maar goed ik zal ermee moeten leren leven. Ik ga binnenkort een brief schrijven, waarin in precies ga vertellen hoe ik over hem denk en wat hij ons heeft aangedaan.Ik denk niet dat ik zal huilen als mijn vader zou overlijden. Misschien alleen om het gemis dat ik nooit echt een vader gehad heb.
Iedereen in dezelfde situatie, veel sterkte!!
maandag 15 september 2008 om 16:04
Ik mis mijn vader echt wel. Ook heb ik wel spijt dat het zo gelopen is. Ik heb echter meerdere keren geprobeerd een goede band met hem gekregen en heb de deur ook voor hem opengezet. Ik wilde alleen wel geaccepteerd worden en gewaardeerd voor wie ik ben. Ik verdien geen tonnen per jaar en mijn man ook niet: in zijn ogen ben je dan mislukt. Het materiele is belangrijker dan het emotionele. Homoseksualiteit en anders-zijn is taboe, want wat zullen de buren en de familie denken? Ik ben ook een hard persoon geworden hierdoor. Nu ik zwanger ben, huil ik wel, maar normaal huil ik echt nooit en word ik in dat soort situaties alleen maar heel erg boos. Dit is toch het effect dat ik heb opgelopen omdat ik altijd hoorde van hem dat ik zo lelijk was als ik huilde en dat ik op moest met huilen want anders stuurde hij mij naar mijn moeder (ze waren gescheiden en mijn moeder kon vanwege verslavingsissues niet voor me zorgen), en dat was voor mij echt heel eng, want ik was als de dood voor mijn moeder. Ik heb hem dat achteraf wel een beetje kwalijk genomen dat hij nooit mij beschermd heeft tegenover mijn moeder. Hij zei bijvoorbeeld dat mijn moeder geen zin had om voor mij te zorgen en dat ik daarom aan hem was toegewezen. Ik vind dat achteraf gemeen! Ik weet dat hij uit een gezin komt waar liefde niet echt zichtbaar getoond werd, maar het er wel in meerdere mate aanwezig was dan hij mij ooit heeft kunnen tonen. Je hoeft niet te zeggen dat je van iemand houdt; dat kan hij ook niet, maar je kunt het wel laten blijken door een aanraking of de manier waarop je naar iemand kijkt.
dinsdag 16 september 2008 om 16:37
Spitsmuisje,
Dat had ik dus ook met jouw verhaal...
Het is niet zo dat ik elke dag in zak en as zit, maar het lucht zo op om tegen mensen te beppen die hetzelfde hebben meegemaakt. Mijn vrienden en vriendinnen hebben toch een wat probleemlozere jeugd gehad en zij geloven gewoon in 100% onconditionele ouder-kind-liefde. Mijn verhalen zijn voor hun niet te begrijpen. Ook mijn man raakt er van in de war; hij weet niet wat hij moet zeggen. Hij steunt me wel, en hij geeft me zo'n tegenwicht! Ik ben nu zelf moeder en we hebben het leuk thuis. We zijn helemaal gek met onze kindjes (in 2009 wordt de derde geboren) en prijzen ons gelukkig.
Dat had ik dus ook met jouw verhaal...
Het is niet zo dat ik elke dag in zak en as zit, maar het lucht zo op om tegen mensen te beppen die hetzelfde hebben meegemaakt. Mijn vrienden en vriendinnen hebben toch een wat probleemlozere jeugd gehad en zij geloven gewoon in 100% onconditionele ouder-kind-liefde. Mijn verhalen zijn voor hun niet te begrijpen. Ook mijn man raakt er van in de war; hij weet niet wat hij moet zeggen. Hij steunt me wel, en hij geeft me zo'n tegenwicht! Ik ben nu zelf moeder en we hebben het leuk thuis. We zijn helemaal gek met onze kindjes (in 2009 wordt de derde geboren) en prijzen ons gelukkig.
zaterdag 20 september 2008 om 04:28
Dioni, ik kan me indenken dat je hiervan overstuur raakt! Persoonlijk zou ik het kaartje maar in de papierbak gooien, dat lijkt mij de beste optie. (al zou ik het liefst een pissige brief schrijven en hem eens goed laten weten wat ik denk!)
Grappig dat jij over een kaartje begint! Ik kreeg een paar dagen geleden een heel luchtig sms-je van mijn moeder waar ik dus echt helemaal niets mee kon. Ik heb er dan ook niet op gereageerd! Ik snap niet dat zij zo luchtig kan doen en vrolijk vragen of alles goed gaat, terwijl er zo veel spanningen zijn!
Louise, ik loop er ook vaak tegenaan dat mensen in mijn omgeving maar vinden dat ik alles moet vergeven en vergeten, omdat het mijn ouders zijn. Sterker nog, mijn eigen zusje vindt dat ik milder moet zijn jegens mijn ouders, aangezien "zij de personen zijn die het meeste van mij houden". Tja. Ik kan er gewoon helemaal niets mee! Voor mij is de ouder-kind relatie niet meteen onvoorwaardelijk, alleen snap ik mijn ouders niet sinds ik zelf kinderen heb. Ik kan me echt niet indenken dat ik ooit meer van mijn ene zoontje zou kunnen houden dan van mijn andere zoontje, laat staan dat ik er eentje zo zou kunnen laten vallen! Ik hou dus wel onvoorwaardelijk van mijn kinderen, maar mijn ouders niet van mij. Pijnlijk.
*vind eigenlijk dat haar ouders ook wel eens milder hadden mogen zijn, aangezien ik hun kind ben!*
Grappig dat jij over een kaartje begint! Ik kreeg een paar dagen geleden een heel luchtig sms-je van mijn moeder waar ik dus echt helemaal niets mee kon. Ik heb er dan ook niet op gereageerd! Ik snap niet dat zij zo luchtig kan doen en vrolijk vragen of alles goed gaat, terwijl er zo veel spanningen zijn!
Louise, ik loop er ook vaak tegenaan dat mensen in mijn omgeving maar vinden dat ik alles moet vergeven en vergeten, omdat het mijn ouders zijn. Sterker nog, mijn eigen zusje vindt dat ik milder moet zijn jegens mijn ouders, aangezien "zij de personen zijn die het meeste van mij houden". Tja. Ik kan er gewoon helemaal niets mee! Voor mij is de ouder-kind relatie niet meteen onvoorwaardelijk, alleen snap ik mijn ouders niet sinds ik zelf kinderen heb. Ik kan me echt niet indenken dat ik ooit meer van mijn ene zoontje zou kunnen houden dan van mijn andere zoontje, laat staan dat ik er eentje zo zou kunnen laten vallen! Ik hou dus wel onvoorwaardelijk van mijn kinderen, maar mijn ouders niet van mij. Pijnlijk.
*vind eigenlijk dat haar ouders ook wel eens milder hadden mogen zijn, aangezien ik hun kind ben!*
zaterdag 20 september 2008 om 17:42
quote:Dioni schreef op 12 september 2008 @ 11:09:
Ja inderdaad, dat was me ook al opgevallen. Nee zonder gekheid, ik weet het. Normaal gesproken laat ik me dat niet gebeuren, het is mijn werk om mensen hun verantwoordelijkheid terug te geven, maar omdat hij mijn vader is denk ik dat dat toch wat anders ligt. Heel vervelend dit!
Ik word over een paar dagen 27.
Bedankt voor je snelle reactie trouwens, fijn. En goed te horen dat je een zelfde soort ervaring hebt gehad, maar dat je er geen spijt
van hebt.
Hallo meid,
Ik weet hoe jij je voelt. Heb net een topic geopend ( Reden tot een feestje) waarin ik vertel dat mijn vader mij van de trap probeerde af te duwen op mijn verjaardag.
Wat jij vader doet is jou manipuleren. Dreigen met zlefmoordpogingen is niet gezond en er zal zeker een steekje bij hem los zitten. En het feit dat hij de schuld bij jou legt is lekker makkelijk. Lekker afschuiven de boel. En natuurlijk heb jij het gedaan , jij bent jonger en dus probleemloos en duz sterk ..je kunt de hele wereld aan , hebt geen problemen van je eigen en kunt lekker je grote papa erbij hebben met al zijn kronkels en hysterie!
Meid , ik heb geen oplossing. Telkens trapik er weer in, in de hoop dat het goed gaat. Maar de patronen herhalen zich telkens weer. Het is telkens weer hetzelfde ,,,,Again and again and again...Waarom moe tjij rekening methem houden als hij he tniet doet bij jou ? Telkens weer permiteert hij het om jou een rot gevoel te bezorgen en jij moe thet maar slikken???
Het is jouw vader ja..Ik heb hetzelfde..Ik blijf maar weer vergeven. telkens weer. Alleen heeft mijne losse handjes ( wat bij mij telkens weer hard aankomt waaien, kanniet zo goed tegen fysiek geweld)
Ja inderdaad, dat was me ook al opgevallen. Nee zonder gekheid, ik weet het. Normaal gesproken laat ik me dat niet gebeuren, het is mijn werk om mensen hun verantwoordelijkheid terug te geven, maar omdat hij mijn vader is denk ik dat dat toch wat anders ligt. Heel vervelend dit!
Ik word over een paar dagen 27.
Bedankt voor je snelle reactie trouwens, fijn. En goed te horen dat je een zelfde soort ervaring hebt gehad, maar dat je er geen spijt
van hebt.
Hallo meid,
Ik weet hoe jij je voelt. Heb net een topic geopend ( Reden tot een feestje) waarin ik vertel dat mijn vader mij van de trap probeerde af te duwen op mijn verjaardag.
Wat jij vader doet is jou manipuleren. Dreigen met zlefmoordpogingen is niet gezond en er zal zeker een steekje bij hem los zitten. En het feit dat hij de schuld bij jou legt is lekker makkelijk. Lekker afschuiven de boel. En natuurlijk heb jij het gedaan , jij bent jonger en dus probleemloos en duz sterk ..je kunt de hele wereld aan , hebt geen problemen van je eigen en kunt lekker je grote papa erbij hebben met al zijn kronkels en hysterie!
Meid , ik heb geen oplossing. Telkens trapik er weer in, in de hoop dat het goed gaat. Maar de patronen herhalen zich telkens weer. Het is telkens weer hetzelfde ,,,,Again and again and again...Waarom moe tjij rekening methem houden als hij he tniet doet bij jou ? Telkens weer permiteert hij het om jou een rot gevoel te bezorgen en jij moe thet maar slikken???
Het is jouw vader ja..Ik heb hetzelfde..Ik blijf maar weer vergeven. telkens weer. Alleen heeft mijne losse handjes ( wat bij mij telkens weer hard aankomt waaien, kanniet zo goed tegen fysiek geweld)
zaterdag 20 september 2008 om 17:48
quote:Missy001 schreef op 12 september 2008 @ 15:42:
Ja, mijn ouders zijn bij elkaar. Ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld in mijn moeder. Zij kiest "de kant" van mijn vader. Ik had meer van haar verwacht - ik dacht dat ze mijn reactie wel zou begrijpen. Gelukkig heb ik een geweldige zus die mij nu erg steunt.
Nu komen ze beiden niet als de baby er is. Ik heb gezegd dat ze allebei erg welkom zijn, maar het is nu hun beslissing. De hele situatie is hopeloos, omdat het helemaal nergens omgaat !ja , ook mijn moeder kiest d ekant van mijn vader en probeerde mij samen met hem van de trap te gooien. al dat geduw en getrek doet me weinig goeds.
Ja, mijn ouders zijn bij elkaar. Ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld in mijn moeder. Zij kiest "de kant" van mijn vader. Ik had meer van haar verwacht - ik dacht dat ze mijn reactie wel zou begrijpen. Gelukkig heb ik een geweldige zus die mij nu erg steunt.
Nu komen ze beiden niet als de baby er is. Ik heb gezegd dat ze allebei erg welkom zijn, maar het is nu hun beslissing. De hele situatie is hopeloos, omdat het helemaal nergens omgaat !ja , ook mijn moeder kiest d ekant van mijn vader en probeerde mij samen met hem van de trap te gooien. al dat geduw en getrek doet me weinig goeds.
zaterdag 20 september 2008 om 18:57
Ik wil jullie nog even een grote knuffel geven.
Jullie relaties waren altijd al zo begrijp ik? Mijn vaders ware aard kwam pas boven toen mijn moeder overleden is. En volgens mij is hij ook gewoon goed gehersenspoeld door zijn nieuwe vrouw.
Hier is er helemaal geen contact meer. Ik kan hem ook niet vergeven, want daar vraagt hij niet om. Broertje staat er net zo in als ik. Hij is alleen nog wel behoorlijk boos. Hij is dan ook jonger. Dat boze heb ik een beetje kunnen laten gaan. Nu ga ik alleen zakelijk met hem om. Nadat hij mij een aantal keer in het openbaar genegeerd had, ging er bij mij een knop om. En ik heb dan ook besloten om mijn kindsdeel op te eisen. En dat van mijn broertje. Lukt aardig. Hij moet wel meewerken namelijk. Stom van hem. Als hij niet getrouwd was, had het niet gekund. En als hij me niet zo genegeerd had, had ik het niet eens gedaan.
Het liefst heb ik dat ie zijn huis moet verkopen en met haar in een caravan moet wonen of zo.
Maar goed. Het leven gaat door. Hij schrijft mij hele zakelijke brieven over onze juridische discussie zeg maar. En als dat afgehandeld is, ben ik klaar met hem.
Jullie relaties waren altijd al zo begrijp ik? Mijn vaders ware aard kwam pas boven toen mijn moeder overleden is. En volgens mij is hij ook gewoon goed gehersenspoeld door zijn nieuwe vrouw.
Hier is er helemaal geen contact meer. Ik kan hem ook niet vergeven, want daar vraagt hij niet om. Broertje staat er net zo in als ik. Hij is alleen nog wel behoorlijk boos. Hij is dan ook jonger. Dat boze heb ik een beetje kunnen laten gaan. Nu ga ik alleen zakelijk met hem om. Nadat hij mij een aantal keer in het openbaar genegeerd had, ging er bij mij een knop om. En ik heb dan ook besloten om mijn kindsdeel op te eisen. En dat van mijn broertje. Lukt aardig. Hij moet wel meewerken namelijk. Stom van hem. Als hij niet getrouwd was, had het niet gekund. En als hij me niet zo genegeerd had, had ik het niet eens gedaan.
Het liefst heb ik dat ie zijn huis moet verkopen en met haar in een caravan moet wonen of zo.
Maar goed. Het leven gaat door. Hij schrijft mij hele zakelijke brieven over onze juridische discussie zeg maar. En als dat afgehandeld is, ben ik klaar met hem.
maandag 22 september 2008 om 16:49
Ik begrijp jouw situatie nu inderdaad beter. Je begon steeds meer te merken dat jij eigenlijk de volwassene was i.p.v. andersom?
Met mijn vader altijd een wat zakelijke band gehad. Hij was er voor het geld en ik kon wel aardig met hem praten over opleidingen en toekomst enzo. Maar dat was het ook wel.
Met mijn kindsdeel, bedoel ik dat stuk erfenis van mijn moeder. Daar hebben wij (mijn broertje en ik) nu recht op aangezien hij hertrouwd is. Dat staat zo in mijn moeders testament. Veel mensen die ons verhaal hoorden, zeiden me dat we daar achteraan moesten gaan. Al voor mijn vader hertrouwd was, maar dat kon niet. Hij hertrouwde zonder ons op de hoogte te stellen (was ik ook best pissig om), maar gelukkig wonen we op het platteland, dus iets blijft hier niet lang geheim. Ik kwam erachter dat hij getrouwd was, maar niks mee gedaan. Dat is nu 2 jaar geleden of zo. Maar dit voorjaar kwam ik hem voor het eerst weer tegen en hij keek gewoon de andere kant op. Zag me wel, maar keek me gewoon niet aan. En dat gebeurde nog een paar keer zo. Niet eens een simpel goedendag. En toen werd ik zo pissig en toen dacht ik: Ja, en waarom eis ik dat kindsdeel en dat van mijn broertje niet gewoon op. De zak! Vandaar. Juridische kwestie is het nu. Hij zit in die wereld, maar wij staan behoorlijk sterk, dus hij werkt wel mee. Het liefst heb ik dat zijn huis verkocht moet worden of zo, maar zo ver komt het niet. Toch zal het wel pijn doen en dat is eigenlijk wat ik wil. Ik wil hem raken daar waar het schijnbaar nog wel pijn doet. Klinkt misschien heel verbitterd, maar man wat doet het pijn als je eigen vader je negeert.
En daarbij wil ik ook niet dat die heks van een stiefmoeder en haar vier kinderen hier ook maar iets van krijgt.
Met mijn vader altijd een wat zakelijke band gehad. Hij was er voor het geld en ik kon wel aardig met hem praten over opleidingen en toekomst enzo. Maar dat was het ook wel.
Met mijn kindsdeel, bedoel ik dat stuk erfenis van mijn moeder. Daar hebben wij (mijn broertje en ik) nu recht op aangezien hij hertrouwd is. Dat staat zo in mijn moeders testament. Veel mensen die ons verhaal hoorden, zeiden me dat we daar achteraan moesten gaan. Al voor mijn vader hertrouwd was, maar dat kon niet. Hij hertrouwde zonder ons op de hoogte te stellen (was ik ook best pissig om), maar gelukkig wonen we op het platteland, dus iets blijft hier niet lang geheim. Ik kwam erachter dat hij getrouwd was, maar niks mee gedaan. Dat is nu 2 jaar geleden of zo. Maar dit voorjaar kwam ik hem voor het eerst weer tegen en hij keek gewoon de andere kant op. Zag me wel, maar keek me gewoon niet aan. En dat gebeurde nog een paar keer zo. Niet eens een simpel goedendag. En toen werd ik zo pissig en toen dacht ik: Ja, en waarom eis ik dat kindsdeel en dat van mijn broertje niet gewoon op. De zak! Vandaar. Juridische kwestie is het nu. Hij zit in die wereld, maar wij staan behoorlijk sterk, dus hij werkt wel mee. Het liefst heb ik dat zijn huis verkocht moet worden of zo, maar zo ver komt het niet. Toch zal het wel pijn doen en dat is eigenlijk wat ik wil. Ik wil hem raken daar waar het schijnbaar nog wel pijn doet. Klinkt misschien heel verbitterd, maar man wat doet het pijn als je eigen vader je negeert.
En daarbij wil ik ook niet dat die heks van een stiefmoeder en haar vier kinderen hier ook maar iets van krijgt.
maandag 22 september 2008 om 16:54
quote:Chi caatje schreef op 22 september 2008 @ 16:49:
Ik begrijp jouw situatie nu inderdaad beter. Je begon steeds meer te merken dat jij eigenlijk de volwassene was i.p.v. andersom?
Met mijn vader altijd een wat zakelijke band gehad. Hij was er voor het geld en ik kon wel aardig met hem praten over opleidingen en toekomst enzo. Maar dat was het ook wel.
Met mijn kindsdeel, bedoel ik dat stuk erfenis van mijn moeder. Daar hebben wij (mijn broertje en ik) nu recht op aangezien hij hertrouwd is. Dat staat zo in mijn moeders testament. Veel mensen die ons verhaal hoorden, zeiden me dat we daar achteraan moesten gaan. Al voor mijn vader hertrouwd was, maar dat kon niet. Hij hertrouwde zonder ons op de hoogte te stellen (was ik ook best pissig om), maar gelukkig wonen we op het platteland, dus iets blijft hier niet lang geheim. Ik kwam erachter dat hij getrouwd was, maar niks mee gedaan. Dat is nu 2 jaar geleden of zo. Maar dit voorjaar kwam ik hem voor het eerst weer tegen en hij keek gewoon de andere kant op. Zag me wel, maar keek me gewoon niet aan. En dat gebeurde nog een paar keer zo. Niet eens een simpel goedendag. En toen werd ik zo pissig en toen dacht ik: Ja, en waarom eis ik dat kindsdeel en dat van mijn broertje niet gewoon op. De zak! Vandaar. Juridische kwestie is het nu. Hij zit in die wereld, maar wij staan behoorlijk sterk, dus hij werkt wel mee. Het liefst heb ik dat zijn huis verkocht moet worden of zo, maar zo ver komt het niet. Toch zal het wel pijn doen en dat is eigenlijk wat ik wil. Ik wil hem raken daar waar het schijnbaar nog wel pijn doet. Klinkt misschien heel verbitterd, maar man wat doet het pijn als je eigen vader je negeert.
En daarbij wil ik ook niet dat die heks van een stiefmoeder en haar vier kinderen hier ook maar iets van krijgt.
en gelijk heb je! procederen!
wat een drol doos jouw vader, ipv alles eerlijk te verdelen en jou op de hoogte te stellen. BAH!
Ik begrijp jouw situatie nu inderdaad beter. Je begon steeds meer te merken dat jij eigenlijk de volwassene was i.p.v. andersom?
Met mijn vader altijd een wat zakelijke band gehad. Hij was er voor het geld en ik kon wel aardig met hem praten over opleidingen en toekomst enzo. Maar dat was het ook wel.
Met mijn kindsdeel, bedoel ik dat stuk erfenis van mijn moeder. Daar hebben wij (mijn broertje en ik) nu recht op aangezien hij hertrouwd is. Dat staat zo in mijn moeders testament. Veel mensen die ons verhaal hoorden, zeiden me dat we daar achteraan moesten gaan. Al voor mijn vader hertrouwd was, maar dat kon niet. Hij hertrouwde zonder ons op de hoogte te stellen (was ik ook best pissig om), maar gelukkig wonen we op het platteland, dus iets blijft hier niet lang geheim. Ik kwam erachter dat hij getrouwd was, maar niks mee gedaan. Dat is nu 2 jaar geleden of zo. Maar dit voorjaar kwam ik hem voor het eerst weer tegen en hij keek gewoon de andere kant op. Zag me wel, maar keek me gewoon niet aan. En dat gebeurde nog een paar keer zo. Niet eens een simpel goedendag. En toen werd ik zo pissig en toen dacht ik: Ja, en waarom eis ik dat kindsdeel en dat van mijn broertje niet gewoon op. De zak! Vandaar. Juridische kwestie is het nu. Hij zit in die wereld, maar wij staan behoorlijk sterk, dus hij werkt wel mee. Het liefst heb ik dat zijn huis verkocht moet worden of zo, maar zo ver komt het niet. Toch zal het wel pijn doen en dat is eigenlijk wat ik wil. Ik wil hem raken daar waar het schijnbaar nog wel pijn doet. Klinkt misschien heel verbitterd, maar man wat doet het pijn als je eigen vader je negeert.
En daarbij wil ik ook niet dat die heks van een stiefmoeder en haar vier kinderen hier ook maar iets van krijgt.
en gelijk heb je! procederen!
wat een drol doos jouw vader, ipv alles eerlijk te verdelen en jou op de hoogte te stellen. BAH!
maandag 22 september 2008 om 16:56
quote:Dioni schreef op 21 september 2008 @ 10:51:
Zo twijfelvrouwtje, dat zijn geen fijne verhalen. Mijn vader heeft me een keer een trap onder mijn gat gegeven en vast ook nog wel eens een draai om mijn oren, maar dan had hij er wel reden toe. Het lijkt me vreselijk als je vader losse handjes heeft zeg!
Ik zal gauw es in je topic gaan lezen. Sterkte meis!
dankje...Toen was je jaartje of 11 omdat je snoep uit de kast had gejat? Ik ben 25 jaar en idd geen reden om aan me te zitten, ook al was die reden daar dan nog kan ik het niet begrijpen.
Ik zit toch niet aan ze , waarom zij wel aan mij. Triest ja, maar goed, weinig aan te doen!
Zo twijfelvrouwtje, dat zijn geen fijne verhalen. Mijn vader heeft me een keer een trap onder mijn gat gegeven en vast ook nog wel eens een draai om mijn oren, maar dan had hij er wel reden toe. Het lijkt me vreselijk als je vader losse handjes heeft zeg!
Ik zal gauw es in je topic gaan lezen. Sterkte meis!
dankje...Toen was je jaartje of 11 omdat je snoep uit de kast had gejat? Ik ben 25 jaar en idd geen reden om aan me te zitten, ook al was die reden daar dan nog kan ik het niet begrijpen.
Ik zit toch niet aan ze , waarom zij wel aan mij. Triest ja, maar goed, weinig aan te doen!
