Relaties
alle pijlers
Waarom lijken juist mensen met kleine kinderen uit elkaar te
donderdag 9 oktober 2008 om 10:49
Om me heen zie ik ineens allemaal mensen uit elkaar gaan. Juist allemaal mensen met kleine kinderen. Vaak hoor je dan de vraag of ze niet te snel opgeven. Bij deze mensen ben ik van mening van niet. Sommigen hebben denk ik zelfs te lang volgehouden. Ik vind zelf dat je moet vechten voor een relatie, zeker met kinderen. Zodat je voor jezelf kunt zeggen dat je er alles aan gedaan hebt. Zonder kinderen ligt de grens dan toch anders voor mij.
Maar ja waar ligt de grens? Dat is natuurlijk voor iedereen anders.
En wat mij verder opvalt is dat het juist gezinnen zijn met kleine kinderen. Alsof dat de periode is dat het mis gaat. Ik weet dat het een heftige periode is. Dat het soms best pittig is om je relatie leuk te houden, om dat je moe bent, soms merkt dat je anders in dingen staat, etc. Je moet een nieuwe balans zien te vinden en dat is soms best lastig. Maar daar probeer je dan toch samen aan te werken? Hoor te veel dat een van de twee vreemd is gegaan, of geen verantwoordelijkheid wil nemen. Wat is dat toch?
En zelfs bij vreemdgaan weet ik niet of dat voor mij gelijk einde relatie zou betekenen. Ik kan me best voorstellen dat ik voor mijn kleintje vrij ver zou gaan om het goed te houden. Zolang we nog als vrienden door een deur kunnen. Natuurlijk is het situatie afhankelijk en afhankelijk van de instelling van de ander. Ik weet dat er ook mensen zijn die dan in therapie gaan en dan nog steeds alleen maar negatief zijn en de ander van alles verwijten. Dan houd het denk ik wel op.
Maar wat is dat toch dat juist mensen met kleine kinderen uit elkaar lijken te gaan of vreemd lijken te gaan?
Maar ja waar ligt de grens? Dat is natuurlijk voor iedereen anders.
En wat mij verder opvalt is dat het juist gezinnen zijn met kleine kinderen. Alsof dat de periode is dat het mis gaat. Ik weet dat het een heftige periode is. Dat het soms best pittig is om je relatie leuk te houden, om dat je moe bent, soms merkt dat je anders in dingen staat, etc. Je moet een nieuwe balans zien te vinden en dat is soms best lastig. Maar daar probeer je dan toch samen aan te werken? Hoor te veel dat een van de twee vreemd is gegaan, of geen verantwoordelijkheid wil nemen. Wat is dat toch?
En zelfs bij vreemdgaan weet ik niet of dat voor mij gelijk einde relatie zou betekenen. Ik kan me best voorstellen dat ik voor mijn kleintje vrij ver zou gaan om het goed te houden. Zolang we nog als vrienden door een deur kunnen. Natuurlijk is het situatie afhankelijk en afhankelijk van de instelling van de ander. Ik weet dat er ook mensen zijn die dan in therapie gaan en dan nog steeds alleen maar negatief zijn en de ander van alles verwijten. Dan houd het denk ik wel op.
Maar wat is dat toch dat juist mensen met kleine kinderen uit elkaar lijken te gaan of vreemd lijken te gaan?
donderdag 9 oktober 2008 om 10:56
wat jij zegt dacht ik ook; dat als er kinderen zijn en je nog samen door een deur kon je er voor moet vechten.
man en ik zijn nog samen, maar het had niet veel gescheeld of dat was anders geweest (heb de scheidingspapieren in huis!)
wij zijn door een heel diep dal geklommen en we zijn er zeker ook nog niet uit, de reden dat we volgehouden hebben zijn de kinderen, maar als we dieer gegaan waren had ik er dus wel mee opgehouden. de kinderen gaan voor, maar ten kosten van wat?
mijn idee is dus wel wat bij gesteld daarin en het; zolang je nog dor een deur kan principe heb ik overboord gegooit. mijn kinderen gaan over een jaar of 20 de deur uit een eigen leven leiden, dan wil ik niet wakker worden en merken dat ik 20 jaar weggegooid heb zonder daar zelf gelukkiger van geworden te zijn.
man en ik zijn nog samen, maar het had niet veel gescheeld of dat was anders geweest (heb de scheidingspapieren in huis!)
wij zijn door een heel diep dal geklommen en we zijn er zeker ook nog niet uit, de reden dat we volgehouden hebben zijn de kinderen, maar als we dieer gegaan waren had ik er dus wel mee opgehouden. de kinderen gaan voor, maar ten kosten van wat?
mijn idee is dus wel wat bij gesteld daarin en het; zolang je nog dor een deur kan principe heb ik overboord gegooit. mijn kinderen gaan over een jaar of 20 de deur uit een eigen leven leiden, dan wil ik niet wakker worden en merken dat ik 20 jaar weggegooid heb zonder daar zelf gelukkiger van geworden te zijn.
donderdag 9 oktober 2008 om 10:57
Ik ben hier ook wel mee bezig - net gehoord dat twee stellen met wie we heel veel omgaan uit elkaar gaan, ook met kleine kinderen... heel triest voor alle betrokken partijen.
Mijn theorie is dat je in een relatie vaak toewerkt naar allerlei bijzondere, leuke dingen: voor het eerst op vakantie samen, gaan samenwonen, gaan trouwen misschien, en dan een eerste (en tweede) kindje. Allemaal dingen die heel spannend en leuk zijn, die het gevoel geven samen een avontuur aan te gaan en waar je heel gelukkig mee kunt zijn. En dan... dan ben je gesetteld. Het gewone dagelijkse leven met een jong gezin is zwaar. Veel mensen missen een perspectief op een nieuw avontuur, een nieuw 'project', en dat zijn de mensen die risico lopen snel uitgekeken te zijn op hun relatie. Ik denk dat in een goede relatie je gewoon van de rust kunt genieten of samen nieuwe 'avonturen' kunt bedenken - wij zijn bijv. een jaar in het buitenland gaan wonen, of je zou ook kunnen denken aan je huis verbouwen/verhuizen/sparen voor een reis/vakantiehuisje, veel sporten/vrijwilligerswerk doen/ nieuwe studie oppakken etc.
Wat vinden jullie van mijn theorie? Herkenbaar?
Mijn theorie is dat je in een relatie vaak toewerkt naar allerlei bijzondere, leuke dingen: voor het eerst op vakantie samen, gaan samenwonen, gaan trouwen misschien, en dan een eerste (en tweede) kindje. Allemaal dingen die heel spannend en leuk zijn, die het gevoel geven samen een avontuur aan te gaan en waar je heel gelukkig mee kunt zijn. En dan... dan ben je gesetteld. Het gewone dagelijkse leven met een jong gezin is zwaar. Veel mensen missen een perspectief op een nieuw avontuur, een nieuw 'project', en dat zijn de mensen die risico lopen snel uitgekeken te zijn op hun relatie. Ik denk dat in een goede relatie je gewoon van de rust kunt genieten of samen nieuwe 'avonturen' kunt bedenken - wij zijn bijv. een jaar in het buitenland gaan wonen, of je zou ook kunnen denken aan je huis verbouwen/verhuizen/sparen voor een reis/vakantiehuisje, veel sporten/vrijwilligerswerk doen/ nieuwe studie oppakken etc.
Wat vinden jullie van mijn theorie? Herkenbaar?
donderdag 9 oktober 2008 om 11:01
Daar ben ik het wel mee eens. Wat ik ook al zei, sommigen gaan juist te ver daarin. Maar wat is het toch dat het juist als er kinderen zijn ineens fout lijkt te gaan. Dat mensen dan ineens vreemdgaan, rare dingen gaan doen, etc.
Ik vind zeker niet dat je jezelf helemaal weg moet cijferen. Maar ook niet dat je te snel op moet geven of maar gelijk toe moet geven aan eventuele gevoelens voor een ander of weet ik veel wat. Het kan natuurlijk altijd fout gaan en niet alles valt te lijmen. Kinderen hebben er meer aan als je uitelkaar gaat als je nog vrienden kunt zijn misschien dan als je bij elkaar blijft tot je elkaar echt niet meer kunt luchten of zien. Maar het lijkt soms wel of ze als er kinderen zijn juist eerder uit elkaar gaan. Alsof ze dan ineens minder rekening met elkaar kunnen houden.
Ik vind zeker niet dat je jezelf helemaal weg moet cijferen. Maar ook niet dat je te snel op moet geven of maar gelijk toe moet geven aan eventuele gevoelens voor een ander of weet ik veel wat. Het kan natuurlijk altijd fout gaan en niet alles valt te lijmen. Kinderen hebben er meer aan als je uitelkaar gaat als je nog vrienden kunt zijn misschien dan als je bij elkaar blijft tot je elkaar echt niet meer kunt luchten of zien. Maar het lijkt soms wel of ze als er kinderen zijn juist eerder uit elkaar gaan. Alsof ze dan ineens minder rekening met elkaar kunnen houden.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:03
Zou het ook niet zo kunnen zijn dat veel stellen de impact van kinderen op hun leven en relatie onderschatten? Je hoort vaak dat het tropenjaren zijn.
En je hebt ook nog de categorie mensen die denkt een wankele relatie te redden door aan kinderen te beginnen. Volgens mij het meest funeste wat je kunt doen.
En je hebt ook nog de categorie mensen die denkt een wankele relatie te redden door aan kinderen te beginnen. Volgens mij het meest funeste wat je kunt doen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:04
Ik denk ook dat er heel veel mensen zijn die een kind nemen op een moment dat het niet zo heel goed gaat met de relatie, en denken dat het daarna beter wordt. Daarbij is de taak- en rol verdeling bij de meeste stellen beroerd en dan gaat het vaker mis.
Ik snap er geen hol van overigens. Mijn relatie is eigenlijk alleen beter geworden. Alles is wat ingewikkelder, maar ook intenser en leuker.
Overigens denk ik dat er véél te makkelijk gezegd wordt 'kinderen hebben meer aan ouders die uit elkaar gaan dan aan ongelukkige ouders'. De schade die aan kinderen toegebracht wordt door scheiden wordt schromelijk onderschat.
Ik snap er geen hol van overigens. Mijn relatie is eigenlijk alleen beter geworden. Alles is wat ingewikkelder, maar ook intenser en leuker.
Overigens denk ik dat er véél te makkelijk gezegd wordt 'kinderen hebben meer aan ouders die uit elkaar gaan dan aan ongelukkige ouders'. De schade die aan kinderen toegebracht wordt door scheiden wordt schromelijk onderschat.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:05
Zoals je zegt: kinderen hebben heel veel invloed op een relatie. De verhoudingen veranderen (er komt nu eenmaal iemand bij) en dat kan moeilijk zijn om te accepteren en kan moeilijk zijn om mee om te gaan.
Je kan er met nog zoveel mensen over praten maar wat het precies inhoudt kan je alleen maar door het te ervaren leren. Bovendien is het voor iedereen weer anders.
Ik krijg ook de indruk dat mensen het snel opgeven. Maar of iemand (te) snel opgeeft is natuurlijk moeilijk na te gaan zo niet onmogelijk. Het hangt af van ieders eigen grenzen. En iedereen heeft het recht om die grenzen zelf te bepalen.
Maar tegenwoordig is het veel "normaler" om uit elkaar te gaan. Dat kan mensen over een drempel heen helpen die vroeger niet uit elkaar waren gegaan. Dat is wel een punt dat speelt denk ik.
Je kan er met nog zoveel mensen over praten maar wat het precies inhoudt kan je alleen maar door het te ervaren leren. Bovendien is het voor iedereen weer anders.
Ik krijg ook de indruk dat mensen het snel opgeven. Maar of iemand (te) snel opgeeft is natuurlijk moeilijk na te gaan zo niet onmogelijk. Het hangt af van ieders eigen grenzen. En iedereen heeft het recht om die grenzen zelf te bepalen.
Maar tegenwoordig is het veel "normaler" om uit elkaar te gaan. Dat kan mensen over een drempel heen helpen die vroeger niet uit elkaar waren gegaan. Dat is wel een punt dat speelt denk ik.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:05
Oh, en voor de meeste stellen is hun relatie vóór de kinderen vooral veel uitgaan, veel op vakantie, veel werken, veel leuke dingen doen en géén moeilijkheden en niet overdreven hard werken. Als er kinderen komen zie je opeens hoe mensen écht zijn en reageren op veranderingen. En dat kan weleens tegenvallen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:05
Dit is mijn theorie; er zijn te veel mensen samen, die beter uit elkaar zouden kunnen gaan. Vaak omdat ze al te lang bij elkaar zijn ,of op te jonge leeftijd, nog niet echt weten wat ze van een relatie verwachten, en van elkaar en van het leven. Er is te weinig diepgang, te weinig echte interesse meer in elkaar. Maar ja, uit elkaar gaan doe je ook niet zomaar, 'breaking up is hard to do'.
Men besluit voor kinderen te gaan, en tja, dan gaat het leven echt eisen aan hen stellen en aan elkaar. Je wordt moe, prikkelbaar, je kunt niet meer gaan en staan waar je wilt, financieel wordt het anders, de moeder gaat misschien helemaal op in haar kinderen, papa voelt zich opgesloten. Kortom, men wordt ontevreden. En dan gaan mensen vaak uit elkaar, ze worden keihard met de neus op de feiten gedrukt. In januari verwachten wij binnen onze relatie voor het eerst gezinsuitbreiding, dus spannend vind ik het wel, hoe zal het ons vergaan??
Men besluit voor kinderen te gaan, en tja, dan gaat het leven echt eisen aan hen stellen en aan elkaar. Je wordt moe, prikkelbaar, je kunt niet meer gaan en staan waar je wilt, financieel wordt het anders, de moeder gaat misschien helemaal op in haar kinderen, papa voelt zich opgesloten. Kortom, men wordt ontevreden. En dan gaan mensen vaak uit elkaar, ze worden keihard met de neus op de feiten gedrukt. In januari verwachten wij binnen onze relatie voor het eerst gezinsuitbreiding, dus spannend vind ik het wel, hoe zal het ons vergaan??
donderdag 9 oktober 2008 om 11:06
Als je nog geen kinderen hebt zijn een aantal eigenschappen van je partner niet zo belangrijk. Zo kon het mij nooit wat schelen als hij later thuis kwam dan afgesproken. Als ik geen zin had om te wachten ging ik zelf gewoon wat anders doen. Met kinderen kan dat niet. De ruimte voor de een gaat vaak tenkoste van de ruimte voor de ander. Je moet niet alleen goede vrienden zijn maar ook kunnen samenwerken. Veel mensen komen erachter dat ze dat helemaal niet goed kunnen met elkaar, dat samenwerken.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 9 oktober 2008 om 11:06
Een relatie goed en sleurvrij houden is sowieso niet simpel, als er kleine kinderen komen wordt er nog veel meer druk op gezet. Denk dat het hebben van kinderen die aandacht/tijd vreten voor relaties die al niet helemaal lekker meer lopen, de spreekwoordelijke druppel kan zijn. Inderdaad zie ik ook juist meer koppels uit elkaar gaan die jonge kinderen hebben, dan stellen die kindvrij zijn gebleven. Die hebben tenslotte meer ruimte om hun eigen dingen te blijven doen en daarnaast quality time in de relatie te steken ipv elke dag te moeten jugglen met opvang, school, werk, huishouden, verzorging en opvoeding.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:07
MissMara misschien zit er wel wat in. En nieuwe doelen samen kun je inderdaad toch ook samen zoeken? Een nieuwe leuke vakantie kan wat mij betreft al een uitdaging zijn. Of samen even weg, even zonder kinderen en weer een hele dag in de hotelkamer blijven. Helpt hier ook wel om de balans goed te houden.
Ik heb zelf ook wel gemerkt dat ik het best moeilijk vond om een nieuwe balans te vinden in het begin toen de kleine er net was (eigenlijk wel de eerste 1,5 jaar). Misschien dat dat ook een gevaarlijk moment is. Misschien dat sommige mannen zich dan ook alleen voelen of zo. Er verandert natuurlijk een hoop in je leven en in je relatie. Maar toch, het zijn vaak juist mensen die al jaren bij elkaar zijn en die dan aan kinderen beginnen en dan ineens lijken te bedenken dat ze toch niet zo goed bij elkaar passen. Het lijkt me trouwens wel heel moeilijk om daar dan achter te komen.
Ik heb zelf ook wel gemerkt dat ik het best moeilijk vond om een nieuwe balans te vinden in het begin toen de kleine er net was (eigenlijk wel de eerste 1,5 jaar). Misschien dat dat ook een gevaarlijk moment is. Misschien dat sommige mannen zich dan ook alleen voelen of zo. Er verandert natuurlijk een hoop in je leven en in je relatie. Maar toch, het zijn vaak juist mensen die al jaren bij elkaar zijn en die dan aan kinderen beginnen en dan ineens lijken te bedenken dat ze toch niet zo goed bij elkaar passen. Het lijkt me trouwens wel heel moeilijk om daar dan achter te komen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:09
Vicky, zou dat echt met te jong bij elkaar zijn te maken hebben? Manlief en ik waren 16 en 20 toen we iets kregen, 21 en 25 toen we trouwden en inmiddels zijn we 25 en 29 en hebben we twee kinderen. En ik vermoed dat we een stabielere en leukere relatie hebben dan de meeste 30ers. Leeftijd en hoelang je bij elkaar bent zegt niet zoveel. Hoe je met elkaar omgaat, hoeveel ruimte je elkaar gunt en hoe goed je voor elkaar zorgt zegt wél wat.
Ik vind het altijd vrij stuitend als ouders zeggen dat hun kind ten koste van alles op nr 1 staat. Ik kán dat niet zeggen, mijn man staat namelijk ook op nummer 1. Zonder hem hád ik die kinderen helemaal niet. Onze relatie is de basis, en die is minstens zou belangrijk als onze kinderen.
Ik vind het altijd vrij stuitend als ouders zeggen dat hun kind ten koste van alles op nr 1 staat. Ik kán dat niet zeggen, mijn man staat namelijk ook op nummer 1. Zonder hem hád ik die kinderen helemaal niet. Onze relatie is de basis, en die is minstens zou belangrijk als onze kinderen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:10
En Elninjoo zal dit topic natuurlijk weer niet ongebruikt laten om te vermelden hoe dóm het wel niet is om kinderen te nemen en dat ze zó blij is dat zíj dat níet heeft gedaan. Wat een orginaliteit. Zeg Elninjoo, zijn kinderen ook de oorzaak van de kredietcrisis? Of heb je daar nog geen verband bij kunnen verzinnen?
donderdag 9 oktober 2008 om 11:10
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 11:06:
En ik vind dat het best verplicht gesteld kan worden om een gesprek met een relatietherapeut te hebben voor er gescheiden mag worden als er kinderen in het spel zijn.Dat is de put dempen als het kalf verdronken is. Ik vind dat mensen juist vóórdat ze aan kinderen beginnen gescreend zouden moeten worden of ze wel capabel zijn om kinderen in hun leven in te kunnen passen.
En ik vind dat het best verplicht gesteld kan worden om een gesprek met een relatietherapeut te hebben voor er gescheiden mag worden als er kinderen in het spel zijn.Dat is de put dempen als het kalf verdronken is. Ik vind dat mensen juist vóórdat ze aan kinderen beginnen gescreend zouden moeten worden of ze wel capabel zijn om kinderen in hun leven in te kunnen passen.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:11
MissMara, zo denk ik er precies over! Niet voor niets dat bij vreemdgaan de spanning weer ervaren als reden wordt aangevoerd. Je zit in je dagelijkse routine, je kunt je partner uittekenen, men wil spanning maar weet niet hoe dat te krijgen want met kleine kinderen is het soms lastig organiseren.
Ik denk weleens, gaan mensen niet gewoon trouwen omdat het weer een uitzicht is op iets nieuws? Je leeft er maanden naar toe, en als de dag voorbij is, vallen sommigen in een gat.
Of nog een kind erbij, ook een nieuw "project". Emigreren valt mi ook onder het opzoeken van spanning, alles is nieuw en er zijn nieuwe avonturen te beleven. Met de kans dat het enorm tegenvalt, want de verwachtingen waren vrij hoog.
Dat laatste geldt ook in geval van vreemdgaan; niet voor niets dat het gras groener lijkt, de verwachtingen waren hoog gespannen en dus is de kans dat het tegenvalt, erg hoog.
Misschien zijn mensen met kinderen teveel gericht op wat het beste is voor de kinderen, en verliezen ze hun eigen behoeften uit het oog. Ik zeg altijd; een kind komt erbij. Die draait mee in de manier waarop ik mijn leven leidde. Als ik enorm happy word van een backpack vakantie in Thailand, dan blijf ik dat doen, met kind. En vervolgens weet die ook niet beter. Zou ik ineens op vakantie naar Landal Greenparks gaan, dan ben ik niet happy, en dat straal ik uit naar mijn kind.
Ik denk weleens, gaan mensen niet gewoon trouwen omdat het weer een uitzicht is op iets nieuws? Je leeft er maanden naar toe, en als de dag voorbij is, vallen sommigen in een gat.
Of nog een kind erbij, ook een nieuw "project". Emigreren valt mi ook onder het opzoeken van spanning, alles is nieuw en er zijn nieuwe avonturen te beleven. Met de kans dat het enorm tegenvalt, want de verwachtingen waren vrij hoog.
Dat laatste geldt ook in geval van vreemdgaan; niet voor niets dat het gras groener lijkt, de verwachtingen waren hoog gespannen en dus is de kans dat het tegenvalt, erg hoog.
Misschien zijn mensen met kinderen teveel gericht op wat het beste is voor de kinderen, en verliezen ze hun eigen behoeften uit het oog. Ik zeg altijd; een kind komt erbij. Die draait mee in de manier waarop ik mijn leven leidde. Als ik enorm happy word van een backpack vakantie in Thailand, dan blijf ik dat doen, met kind. En vervolgens weet die ook niet beter. Zou ik ineens op vakantie naar Landal Greenparks gaan, dan ben ik niet happy, en dat straal ik uit naar mijn kind.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:11
Ben het helemaal met Lolapaloeza eens. Dat was voor mij ook een van de grootste redenen om te gaan scheiden vorig jaar (met kindje van nu ruim 4). Mijn ex had veel eigenschappen die ik wel 'vervelend' vond (zoals inderdaad dat te laat thuis komen, en nooit dingen doen die hij wel beloofde), maar waar ik me niet echt aan stoorde, omdat ik toch mijn eigen plan kon trekken. Toen er eenmaal een kind in het spel was, zat ik dus altijd thuis met dat kind op hem te wachten (terwijl ik dan bijv. weer afgesproken had en dat gebaseerd had op zijn beloftes).
Kortom, bij mij bleek mijn ex niet de man te zijn die ik gedacht had dat hij zou zijn.
En wat betreft kinderen die heel ongelukkig worden van de scheiding. Volgens mij valt dat hier reuze mee, ik zie aan onze kleine dat zij ook weer opbloeit nu, nu ze ziet dat zowel vader als moeder weer prettig in hun vel zitten (en overigens ook nog heel goed met elkaar omgaan).
Kortom, bij mij bleek mijn ex niet de man te zijn die ik gedacht had dat hij zou zijn.
En wat betreft kinderen die heel ongelukkig worden van de scheiding. Volgens mij valt dat hier reuze mee, ik zie aan onze kleine dat zij ook weer opbloeit nu, nu ze ziet dat zowel vader als moeder weer prettig in hun vel zitten (en overigens ook nog heel goed met elkaar omgaan).
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
donderdag 9 oktober 2008 om 11:12
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 11:10:
En Elninjoo zal dit topic natuurlijk weer niet ongebruikt laten om te vermelden hoe dóm het wel niet is om kinderen te nemen en dat ze zó blij is dat zíj dat níet heeft gedaan. Wat een orginaliteit. Zeg Elninjoo, zijn kinderen ook de oorzaak van de kredietcrisis? Of heb je daar nog geen verband bij kunnen verzinnen?Hee, ik heb het topic niet verzonnen. Het is gewoon realiteit dat mensen met kinderen vaker uit elkaar gaan dan zonder, dus waar zou dat dan aan liggen? Mijn schuld is dat in elk geval niet.
En Elninjoo zal dit topic natuurlijk weer niet ongebruikt laten om te vermelden hoe dóm het wel niet is om kinderen te nemen en dat ze zó blij is dat zíj dat níet heeft gedaan. Wat een orginaliteit. Zeg Elninjoo, zijn kinderen ook de oorzaak van de kredietcrisis? Of heb je daar nog geen verband bij kunnen verzinnen?Hee, ik heb het topic niet verzonnen. Het is gewoon realiteit dat mensen met kinderen vaker uit elkaar gaan dan zonder, dus waar zou dat dan aan liggen? Mijn schuld is dat in elk geval niet.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:13
quote:Julus schreef op 09 oktober 2008 @ 11:11:
Misschien zijn mensen met kinderen teveel gericht op wat het beste is voor de kinderen, en verliezen ze hun eigen behoeften uit het oog. Ik zeg altijd; een kind komt erbij. Die draait mee in de manier waarop ik mijn leven leidde. Als ik enorm happy word van een backpack vakantie in Thailand, dan blijf ik dat doen, met kind. En vervolgens weet die ook niet beter. Zou ik ineens op vakantie naar Landal Greenparks gaan, dan ben ik niet happy, en dat straal ik uit naar mijn kind.Mooi gezegd! Zo denk ik er ook over!
Misschien zijn mensen met kinderen teveel gericht op wat het beste is voor de kinderen, en verliezen ze hun eigen behoeften uit het oog. Ik zeg altijd; een kind komt erbij. Die draait mee in de manier waarop ik mijn leven leidde. Als ik enorm happy word van een backpack vakantie in Thailand, dan blijf ik dat doen, met kind. En vervolgens weet die ook niet beter. Zou ik ineens op vakantie naar Landal Greenparks gaan, dan ben ik niet happy, en dat straal ik uit naar mijn kind.Mooi gezegd! Zo denk ik er ook over!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
donderdag 9 oktober 2008 om 11:14
Ja misschien, blijven sommige mensen te lang bij elkaar en merken ze juist als er kinderen komen dat het niet meer gaat. Of hebben ze verkeerde verwachtingen van een relatie.
En ja er sluipt natuurlijk gemakkelijker sleur in je relatie en dan is een ander misschien spannend en lijkt dingen te bieden die je thuis niet meer vindt. Of niet meer denkt te kunnen vinden, want als je samen wat verder kijkt of verder zoekt is dat misschien ook helemaal anders. Het zijn trouwens niet alleen vaders die vreemdgaan. Het zijn soms ook de nieuwe moeders. Die blijkbaar ineens wat anders willen.
Zouden sommige mensen niet ook stiekem deels terugverlangen naar een bepaalde ongecompliceerdheid van het leven voor de kinderen. Idd, dat uitgaan, vakanties, veel sex, etc. En die spanning dan denken te vinden in een ander? Alleen vergeten ze dan dat het als je uit elkaar gaat niet meer zo ongecompliceerd wordt, want die kinderen gaan niet weg, die verantwoordelijkheid blijft wel.
En ja er sluipt natuurlijk gemakkelijker sleur in je relatie en dan is een ander misschien spannend en lijkt dingen te bieden die je thuis niet meer vindt. Of niet meer denkt te kunnen vinden, want als je samen wat verder kijkt of verder zoekt is dat misschien ook helemaal anders. Het zijn trouwens niet alleen vaders die vreemdgaan. Het zijn soms ook de nieuwe moeders. Die blijkbaar ineens wat anders willen.
Zouden sommige mensen niet ook stiekem deels terugverlangen naar een bepaalde ongecompliceerdheid van het leven voor de kinderen. Idd, dat uitgaan, vakanties, veel sex, etc. En die spanning dan denken te vinden in een ander? Alleen vergeten ze dan dat het als je uit elkaar gaat niet meer zo ongecompliceerd wordt, want die kinderen gaan niet weg, die verantwoordelijkheid blijft wel.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:17
quote:elninjoo schreef op 09 oktober 2008 @ 11:12:
[...]
Hee, ik heb het topic niet verzonnen. Het is gewoon realiteit dat mensen met kinderen vaker uit elkaar gaan dan zonder, dus waar zou dat dan aan liggen? Mijn schuld is dat in elk geval niet.Nou niet aan de kinderen hoor, maar aan hoe de ouders met het ouderschap omgaan.
[...]
Hee, ik heb het topic niet verzonnen. Het is gewoon realiteit dat mensen met kinderen vaker uit elkaar gaan dan zonder, dus waar zou dat dan aan liggen? Mijn schuld is dat in elk geval niet.Nou niet aan de kinderen hoor, maar aan hoe de ouders met het ouderschap omgaan.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:17
Ik denk juist dat die angst voor sleur is wat de meeste relaties de das omdoet. Wat is er nou precies mis met sleur? Tuurlijk, je moet tijd voor elkaar nemen en naar elkaar luisteren, en elkaars behoeften in het oog houden, maar koste wat kost sleur willen voorkomen is onrealistisch en dom met kleine kinderen. Dat voorkom je namelijk niet. En van sleur ga je niet dood, dat kan heel gezond zijn voor een mens, tot op zekere hoogte. Met hele kleine kinderen móet je in zekere zin in een sleur zitten, want dat hebben ze nodig.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:19
Tsja, als je aan kinderen begint dan maak je toch bewust de beslissing dat je eigen leven voorbij is en dat je leven nu volledig in het teken staat van je kind? (daarna kan het altijd meevallen als je geluk hebt ) Om dan spanning te zoeken bij een ander omdat je vrouw te vermoeid is om spannend en sexy te wezen of omdat je man niet meer die gezellige jongen is van weleer...daar had je eerder over na kunnen denken.
donderdag 9 oktober 2008 om 11:19
Het is niet zo handig om je kind op nummer 1 te zetten. Natuurljk doe je geen dingen die je kind schaden, maar waarom niet gewoon de dingen blijven doen die je al deed toen jullie kinderloos waren?
Enige verschil is dat je er nu oppas voor moet regelen.
Ik vind het ook saai om alleen maar op de bank te zitten, niks meer mee te maken, net als vriend. Maar als ik niks meer zou willen, omdat ik nu moeder ben, dan zal vriend heel hard protesteren. En dat protest kan vele vormen aannemen. Dan krijg je gekke dingen als vreemdgaan en mannen/vrouwen die ineens foetsie zijn. Ook niet onbelangrijk om aandacht te blijven besteden aan de vrouw in jezelf. Het is niet spannend of lustopwekkend om naar een verslonste partner te kijken. Het gaat om het verrassingseffect; opeens een heel ander kapsel, of ander soort kleding. Zodat je partner je weer in een ander licht kan zien. Dat prikkelt, wekt interesse op.
Enige verschil is dat je er nu oppas voor moet regelen.
Ik vind het ook saai om alleen maar op de bank te zitten, niks meer mee te maken, net als vriend. Maar als ik niks meer zou willen, omdat ik nu moeder ben, dan zal vriend heel hard protesteren. En dat protest kan vele vormen aannemen. Dan krijg je gekke dingen als vreemdgaan en mannen/vrouwen die ineens foetsie zijn. Ook niet onbelangrijk om aandacht te blijven besteden aan de vrouw in jezelf. Het is niet spannend of lustopwekkend om naar een verslonste partner te kijken. Het gaat om het verrassingseffect; opeens een heel ander kapsel, of ander soort kleding. Zodat je partner je weer in een ander licht kan zien. Dat prikkelt, wekt interesse op.
