Kinderen
alle pijlers
help!
donderdag 9 oktober 2008 om 13:35
hoi ik ben nieuw hier en zie al wat topics over huilbabies etc maar ik zit er doorheen en heb tips nodig. Ik begin gelijk assertief: tipe en dus geen kritiek en ander commentaar of discussies.
heb een zoon van 9 weken die wordt behandeld voor KISS, het krijsen werd huilen en wij zagen een patroon, tijdens en na de fles drama en tegen de tijd dat ie rustig was was het weer flestijd.We zijn bij de kinderarts beland en vermoedelijk een koemelkallergie.Zitten nu 2 dagen aan de Nutramigen en merken al verschil, eten gaat goed, lekkerer in zijn vel.
Ik heb hem 9 weken overdag bij me gesjouwd met als gevolg dat ie niet in zijn bed wil slapen.
De kinderarts ( een jonge moderne dokter) zegt dat wij door de zure appel moeten bijten , consequent regelmaat moeten gaan bieden en daarbij mag hij een uur huilen,
vooropgesteld wordt dit voor mij een hel, ben niet van het laten huilen. En of dit wel of niet goed is is de vraag niet., de vraag is om tips om het voor mij en mijn zoon draaglijk te maken en met gevolg dat ie in zijn bed gaat slapen.
bvd
een op het randje van een inzinking zittende moeder
heb een zoon van 9 weken die wordt behandeld voor KISS, het krijsen werd huilen en wij zagen een patroon, tijdens en na de fles drama en tegen de tijd dat ie rustig was was het weer flestijd.We zijn bij de kinderarts beland en vermoedelijk een koemelkallergie.Zitten nu 2 dagen aan de Nutramigen en merken al verschil, eten gaat goed, lekkerer in zijn vel.
Ik heb hem 9 weken overdag bij me gesjouwd met als gevolg dat ie niet in zijn bed wil slapen.
De kinderarts ( een jonge moderne dokter) zegt dat wij door de zure appel moeten bijten , consequent regelmaat moeten gaan bieden en daarbij mag hij een uur huilen,
vooropgesteld wordt dit voor mij een hel, ben niet van het laten huilen. En of dit wel of niet goed is is de vraag niet., de vraag is om tips om het voor mij en mijn zoon draaglijk te maken en met gevolg dat ie in zijn bed gaat slapen.
bvd
een op het randje van een inzinking zittende moeder
donderdag 9 oktober 2008 om 13:39
tip 1; besteed je kind een dag uit! ten eerste kan jij opladen, ten tweede is het voor een buitenstaander makkelijker een patroon te doorbreken.
mijn kind had ook allergie en heeft de eerste weken alleen maar gehuild (gelukkig geen andere zaken) en zat ook echt aan mij vast geplakt. ik moet heel eerlijk zeggen; ik herinner mij er niet veel meer van, maar het gaat over.
je kind een dag uitbesteden is niet zielig, zelf depressief worden oid heeft je kind (en jij) veel meer last van
mijn kind had ook allergie en heeft de eerste weken alleen maar gehuild (gelukkig geen andere zaken) en zat ook echt aan mij vast geplakt. ik moet heel eerlijk zeggen; ik herinner mij er niet veel meer van, maar het gaat over.
je kind een dag uitbesteden is niet zielig, zelf depressief worden oid heeft je kind (en jij) veel meer last van
donderdag 9 oktober 2008 om 13:39
Als je zeker weet dat ie geen poepluier heeft, goed gegeten heeft en geen last van krampjes heeft, dan kan je hem gerust in zijn bedje leggen hoor. Het is helemaal niet erg als een babytje in zijn bedje huilt. Huilen is het enige wat ze kunnen op die leeftijd en het heeft ook niet zoveel zin om hem dan steeds eruit te halen, want daar wordt ie alleen maar onrustiger van.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:42
wat wil je? Als je echt wil dat je zoon in zijn eigen bed zal slapen denk ik ook dat je erdoorheen moet. Je kan het je kind niet kwalijk nemen dat hij niet gewend is aan in bed slapen. Hij moet dat leren en jij bent degene die hem daarbij zal moeten helpen. Dat jij niet tegen laten huilen kan is heel vervelend voor jou, maar waarschijnlijk ontkom je er niet aan. Stel dus prioriteiten: of je kind slaapt niet in bed (lijkt me de slechtste oplossing de je bedenken kan, want ooit moet hij toch echt zelf leren slapen en hoe jonger hoe beter is mijn idee), of jij bijt door de zure appel heen. Het kan best meevallen en los van het wel of niet kritiek hebben op jou of jouw situatie: je kan meer dan je denkt.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:44
ik heb mijn zoon met 8 weken op zijn buik gelegd. Dan sliep hij tenminste. Hij had ook symptomen van wat KISS wordt genoemd (ik twijfel aan het bestaan ervan, maar goed, dat is een andere discussie).
Wat bedoel je met jonge en moderne dokter? Ritme en regelmaat is al zo oud als de weg naar Methusalem. Ik kan mij voorstellen dat wanneer jij jou en je zoon hebt aangewend dat je met hem rondwandelt, dat hij het nu niet leuk vindt om in bed in slaap te vallen. Wat dat betreft ben ik het dus wel met hem eens (hoeraa, ben ik ook eens modern). Ik heb zelf veel gehad aan het boek van Ria Blom. Ben van nature namelijk helemaal niet van de ritme en regelmaat, maar mijn zoon is (helaas voor mij) wel zo.
Verder idd, besteed hem een dag uit. Kun jij opladen zodat je er wat beter tegen kan.
Wat bedoel je met jonge en moderne dokter? Ritme en regelmaat is al zo oud als de weg naar Methusalem. Ik kan mij voorstellen dat wanneer jij jou en je zoon hebt aangewend dat je met hem rondwandelt, dat hij het nu niet leuk vindt om in bed in slaap te vallen. Wat dat betreft ben ik het dus wel met hem eens (hoeraa, ben ik ook eens modern). Ik heb zelf veel gehad aan het boek van Ria Blom. Ben van nature namelijk helemaal niet van de ritme en regelmaat, maar mijn zoon is (helaas voor mij) wel zo.
Verder idd, besteed hem een dag uit. Kun jij opladen zodat je er wat beter tegen kan.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:44
ik zou een draagdoek kopen en hem een tijdje dragen overdag.. Hij heeft een periode veel pijn gehad en heeft juist nu jouw nabijheid nodig om te ontspannen.. Als het grote huilen voorbij is kun je gaan oefenen met het in bed in slaap vallen.. Maar mijn mening is dat hij vooral nu jou nodig heeft! (en je partner natuurlijk, of een oma, tante bij wie hij zich prettig voelt..)
donderdag 9 oktober 2008 om 13:45
Ja, wees de inzinking voor en laat iemand anders even (al is het maar een paar uurtjes) de zorg dragen. Een paar uurtjes huilen is voor een ander die er niet al 9 weken meezit veel minder zwaar. Hup, op naar de kapper en de schoonheidsspecialist, de bieb voor de rust en de Viva of een vriendin voor de andere verhalen van het leven. Dan kan je het weer beter aan.
Verder boven het bedje een draaiende mobile voor de afleiding van de kleine man en idd consequent in bedje leggen. Klinkt makkelijk, maar ik weet hoe moeilijk het is.
En inderdaad wat Gigaluilak zegt, ook al geloof je het niet, over een half jaar ben je het vergeten. Heus, je gaat dit overleven ook al voelt het nu anders.
Verder boven het bedje een draaiende mobile voor de afleiding van de kleine man en idd consequent in bedje leggen. Klinkt makkelijk, maar ik weet hoe moeilijk het is.
En inderdaad wat Gigaluilak zegt, ook al geloof je het niet, over een half jaar ben je het vergeten. Heus, je gaat dit overleven ook al voelt het nu anders.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
donderdag 9 oktober 2008 om 13:45
Je klinkt inderdaad uitgeput, en ik snap je gevoel. Mijn zoon heeft op die leeftijd ook zo hartstochtelijk gehuild... Zelf slapen was heel lastig, wij zetten hem uit pure wanhoop in de wipper onder de afzuigkap, want met dat geluid (of dat van een stofzuiger, fohn etc.) kon hij ontspannen - niet slapen. Wat was ik moe in die tijd...
1) het gaat over!!!!
2) zorg voor oppas/logeeradres en slaap zelf eens lekker bij. Wees lief voor jezelf. Dit is een moeilijke tijd.
3) boeken waar ik veel aan heb gehad: Regelmaat en Inbakeren van Ria Blom en De Taal van het huilen (van Sollter ofzo). Die boeken spreken elkaar tegen - volgens het eerste kun je een kind een tijdje laten huilen voordat het in slaap valt, terwijl het tweede vindt dat je aandacht moet geven aan een huilend kind, maar het niet moet troosten. Ik heb beide inzichten afwisselend toegepast en had het gevoel meer grip op de situatie te hebben.
sterkte moeke!
1) het gaat over!!!!
2) zorg voor oppas/logeeradres en slaap zelf eens lekker bij. Wees lief voor jezelf. Dit is een moeilijke tijd.
3) boeken waar ik veel aan heb gehad: Regelmaat en Inbakeren van Ria Blom en De Taal van het huilen (van Sollter ofzo). Die boeken spreken elkaar tegen - volgens het eerste kun je een kind een tijdje laten huilen voordat het in slaap valt, terwijl het tweede vindt dat je aandacht moet geven aan een huilend kind, maar het niet moet troosten. Ik heb beide inzichten afwisselend toegepast en had het gevoel meer grip op de situatie te hebben.
sterkte moeke!
donderdag 9 oktober 2008 om 13:45
donderdag 9 oktober 2008 om 13:47
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 13:44:
Je hebt me eigenlijk al alle zin ontnomen om serieus te reageren met je openingspost.Was ook mijn eerste reactie, Eowynn... Maar toen bedacht ik hoe erg ik er doorzat toen mijn zoon die leeftijd had en ook allergisch was en ook alleen maar huilde. Ik kon echt helemaal niks hebben! Ik denk dat Moeke over een jaartje een heel andere toon treft in haar posts. Ik hoop het in ieder geval voor haar!
Je hebt me eigenlijk al alle zin ontnomen om serieus te reageren met je openingspost.Was ook mijn eerste reactie, Eowynn... Maar toen bedacht ik hoe erg ik er doorzat toen mijn zoon die leeftijd had en ook allergisch was en ook alleen maar huilde. Ik kon echt helemaal niks hebben! Ik denk dat Moeke over een jaartje een heel andere toon treft in haar posts. Ik hoop het in ieder geval voor haar!
donderdag 9 oktober 2008 om 13:48
Hoihoi,
Wat moet dit een zware periode voor je zijn. Misschien dat deze tip je kan helpen: Ik weet niet hoe je tegenover inbakeren staat, maar bij ons heeft het prima geholpen en uit die visieuze cirkel te komen. Dit hebben we inderdaad wel toegepast samen met het aanbieden van regelmaat. Wij hadden een inbakerzakje van SwaddleMe en dochterlief heeft daar veel baat bij gehad. Met name het inslapen was ook bij ons soms lastig. Wij zorgen ervoor dat ze al ingebakerd haar voeding kreeg, omdat ze niet met haar ampjes kon zwaaien dronk ze rustiger en daardoor weer minder buikkrampjes. En na de voeding konden we haar makkelijker in haar bedje leggen zonder dat ze wakker werd. Ik voedde haar boven op bed, zodat ik zelf ook helemaal rustig was in de hoop dit naar haar uit te stralen, en dan was ik in twee stappen met haar bij haar bedje na de voeding.
Wat ik overdags ook wel eens deed, was meteen na de voeding met haar gaan wandelen. Dan viel ze in slaap en als we dan weet thuiskwamen liet ik haar verder slapen in de gang in de wandelwagen.
Heel veel sterkte. Laat je niet gek maken door de mening van iedereen!
Wat moet dit een zware periode voor je zijn. Misschien dat deze tip je kan helpen: Ik weet niet hoe je tegenover inbakeren staat, maar bij ons heeft het prima geholpen en uit die visieuze cirkel te komen. Dit hebben we inderdaad wel toegepast samen met het aanbieden van regelmaat. Wij hadden een inbakerzakje van SwaddleMe en dochterlief heeft daar veel baat bij gehad. Met name het inslapen was ook bij ons soms lastig. Wij zorgen ervoor dat ze al ingebakerd haar voeding kreeg, omdat ze niet met haar ampjes kon zwaaien dronk ze rustiger en daardoor weer minder buikkrampjes. En na de voeding konden we haar makkelijker in haar bedje leggen zonder dat ze wakker werd. Ik voedde haar boven op bed, zodat ik zelf ook helemaal rustig was in de hoop dit naar haar uit te stralen, en dan was ik in twee stappen met haar bij haar bedje na de voeding.
Wat ik overdags ook wel eens deed, was meteen na de voeding met haar gaan wandelen. Dan viel ze in slaap en als we dan weet thuiskwamen liet ik haar verder slapen in de gang in de wandelwagen.
Heel veel sterkte. Laat je niet gek maken door de mening van iedereen!
donderdag 9 oktober 2008 om 13:52
Ik ga toch maar een poging doen, want ik snap het ook wel:
Wat onze neonatologie verpleegkundigen ons aanraadden bij onze zoon: (ernstgie prematuur, en die kindjes zijn snel overprikkeld en krijgen in de eerste weken enorm veel negatieve prikkels door alle infusen, onderzoeken enzovoorts, veel premature baby's worden huilbaby's):
Zij zeiden dat hij in de eerste weken zoveel negatieve prikkels heeft gehad dat wij eigenlijk alleen maar moesten zorgen dat die vergeten werden en vervangen door positieve prikkels. Dus heel veel bij ons houden, lekker knuffelen, draagdoek, enzovoorts. Geen populaire opvatting tegenwoordig, maar wel zo menselijk en heel logisch lijkt me.
Jouw zoontje heeft waarschijnlijk ook veel negatieve dingen ondervonden, veel pijn door KISS, veel ongemak vanwege een allergie. Dus ik zou hem vooral véél veiligheid en geborgenheid geven, veel bij je houden en doen wat voor jullie goed voelt.
Als je het trekt. Trek je dat niet, zorg dan dat je oplaadt. Sta de zorg even af en doe wat voor jezelf. Dan kun je die energie en rust daarna weer doorgeven aan je kind.
Wat onze neonatologie verpleegkundigen ons aanraadden bij onze zoon: (ernstgie prematuur, en die kindjes zijn snel overprikkeld en krijgen in de eerste weken enorm veel negatieve prikkels door alle infusen, onderzoeken enzovoorts, veel premature baby's worden huilbaby's):
Zij zeiden dat hij in de eerste weken zoveel negatieve prikkels heeft gehad dat wij eigenlijk alleen maar moesten zorgen dat die vergeten werden en vervangen door positieve prikkels. Dus heel veel bij ons houden, lekker knuffelen, draagdoek, enzovoorts. Geen populaire opvatting tegenwoordig, maar wel zo menselijk en heel logisch lijkt me.
Jouw zoontje heeft waarschijnlijk ook veel negatieve dingen ondervonden, veel pijn door KISS, veel ongemak vanwege een allergie. Dus ik zou hem vooral véél veiligheid en geborgenheid geven, veel bij je houden en doen wat voor jullie goed voelt.
Als je het trekt. Trek je dat niet, zorg dan dat je oplaadt. Sta de zorg even af en doe wat voor jezelf. Dan kun je die energie en rust daarna weer doorgeven aan je kind.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:53
In het andere ziekenhuis waar hij lag raadden ze juist het populaire riedeltje van rust en regelmaat, laten huilen enzovoorts aan, maar dat vond ik een minder prettige oplossing.
Zoon heeft hier de eerste 4 maanden dat hij thuis was voornamelijk in de woonkamer in de kinderwagenbak of in de draagdoek geslapen en alleen 's nachts in zijn eigen bed, op onze kamer. We waren altijd bij hem. En dat heeft gewerkt. De artsen zijn er stuk voor stuk verbaasd over dat hij zo ontspannen en vrolijk is, dat zien ze kennelijk niet heel vaak. Huilen deed hij bijna nooit.
Zoon heeft hier de eerste 4 maanden dat hij thuis was voornamelijk in de woonkamer in de kinderwagenbak of in de draagdoek geslapen en alleen 's nachts in zijn eigen bed, op onze kamer. We waren altijd bij hem. En dat heeft gewerkt. De artsen zijn er stuk voor stuk verbaasd over dat hij zo ontspannen en vrolijk is, dat zien ze kennelijk niet heel vaak. Huilen deed hij bijna nooit.
donderdag 9 oktober 2008 om 13:55
quote:Eowynn_ schreef op 09 oktober 2008 @ 13:52:
Ik ga toch maar een poging doen, want ik snap het ook wel:
Wat onze neonatologie verpleegkundigen ons aanraadden bij onze zoon: (ernstgie prematuur, en die kindjes zijn snel overprikkeld en krijgen in de eerste weken enorm veel negatieve prikkels door alle infusen, onderzoeken enzovoorts, veel premature baby's worden huilbaby's):
Zij zeiden dat hij in de eerste weken zoveel negatieve prikkels heeft gehad dat wij eigenlijk alleen maar moesten zorgen dat die vergeten werden en vervangen door positieve prikkels. Dus heel veel bij ons houden, lekker knuffelen, draagdoek, enzovoorts. Geen populaire opvatting tegenwoordig, maar wel zo menselijk en heel logisch lijkt me.
Jouw zoontje heeft waarschijnlijk ook veel negatieve dingen ondervonden, veel pijn door KISS, veel ongemak vanwege een allergie. Dus ik zou hem vooral véél veiligheid en geborgenheid geven, veel bij je houden en doen wat voor jullie goed voelt.
Als je het trekt. Trek je dat niet, zorg dan dat je oplaadt. Sta de zorg even af en doe wat voor jezelf. Dan kun je die energie en rust daarna weer doorgeven aan je kind.dat is precies hoe ik erover denk!!!!
Ik ga toch maar een poging doen, want ik snap het ook wel:
Wat onze neonatologie verpleegkundigen ons aanraadden bij onze zoon: (ernstgie prematuur, en die kindjes zijn snel overprikkeld en krijgen in de eerste weken enorm veel negatieve prikkels door alle infusen, onderzoeken enzovoorts, veel premature baby's worden huilbaby's):
Zij zeiden dat hij in de eerste weken zoveel negatieve prikkels heeft gehad dat wij eigenlijk alleen maar moesten zorgen dat die vergeten werden en vervangen door positieve prikkels. Dus heel veel bij ons houden, lekker knuffelen, draagdoek, enzovoorts. Geen populaire opvatting tegenwoordig, maar wel zo menselijk en heel logisch lijkt me.
Jouw zoontje heeft waarschijnlijk ook veel negatieve dingen ondervonden, veel pijn door KISS, veel ongemak vanwege een allergie. Dus ik zou hem vooral véél veiligheid en geborgenheid geven, veel bij je houden en doen wat voor jullie goed voelt.
Als je het trekt. Trek je dat niet, zorg dan dat je oplaadt. Sta de zorg even af en doe wat voor jezelf. Dan kun je die energie en rust daarna weer doorgeven aan je kind.dat is precies hoe ik erover denk!!!!
donderdag 9 oktober 2008 om 13:59
donderdag 9 oktober 2008 om 14:03
Hoi Lieverds (allemaal) en ik snap dat de zin van het reageren sommigen ontnomen is maar begrijp me niet verkeerd, 8 weken van het kastje naar de muur gestuurd worden is niet grappig, kom zelf totaal niet aan rust toe laat staan aan herstel.
dat die roze wolk niet roze zou zijn wist ik maar inmiddels is tie donkergrijs... ben stapelgek op het mannetje hoor!!
Hij wordt al ingebakerd, ik hanteer de regelmaat, de rust vond ie dan tot op heden bij mij, hij heeft tot vorige week in de draagzak gelegen, maar hij weegt inmiddels 6 kilo...nu een baby bjorn maar moet ie aan wennen, en het uitbesteden al geprobeerd maar men wordt na een kwartier (men staat voor ouders en schoonouders) al gefrustreerd....mijn man neemt nu elke woensdag vrij en gaat waarschijnlijk binnenkort zorgverlof opnemen maar dat kan op zijn werk heel vervelend gaan uitpakken...(en dat weten wij uit ervaring)
het spijt me van mijn ondertoon, ben blij dat sommigfe de wanhoop erdoorheen zien/lezen want ik kan het niet anders noemen.daarbij is dit niet het eerste forum waarbij ik vragen stel en weet dat het vaak overgaat in discussies tussen derden en daar zit je niet op te wachten als je om tips vraagt, moet je het toch mee eens zijn denk ik...
dikke kus hoor!! vind het gewoon loeimoeilijk en weet echt niet meer wat te doen.
dat die roze wolk niet roze zou zijn wist ik maar inmiddels is tie donkergrijs... ben stapelgek op het mannetje hoor!!
Hij wordt al ingebakerd, ik hanteer de regelmaat, de rust vond ie dan tot op heden bij mij, hij heeft tot vorige week in de draagzak gelegen, maar hij weegt inmiddels 6 kilo...nu een baby bjorn maar moet ie aan wennen, en het uitbesteden al geprobeerd maar men wordt na een kwartier (men staat voor ouders en schoonouders) al gefrustreerd....mijn man neemt nu elke woensdag vrij en gaat waarschijnlijk binnenkort zorgverlof opnemen maar dat kan op zijn werk heel vervelend gaan uitpakken...(en dat weten wij uit ervaring)
het spijt me van mijn ondertoon, ben blij dat sommigfe de wanhoop erdoorheen zien/lezen want ik kan het niet anders noemen.daarbij is dit niet het eerste forum waarbij ik vragen stel en weet dat het vaak overgaat in discussies tussen derden en daar zit je niet op te wachten als je om tips vraagt, moet je het toch mee eens zijn denk ik...
dikke kus hoor!! vind het gewoon loeimoeilijk en weet echt niet meer wat te doen.
donderdag 9 oktober 2008 om 14:08
quote:moeke78 schreef op 09 oktober 2008 @ 14:03:
en het uitbesteden al geprobeerd maar men wordt na een kwartier (men staat voor ouders en schoonouders) al gefrustreerd.
Dat gefrustreerde heb jij geen last van dan toch? Het gaat er om dat jíj even kunt bijtanken dus wat jouw (schoon)ouders dan voelen lijkt me niet echt belangrijk. Zorg je er wel voor dat jij dan letterlijk afstand neemt door op een andere plek/ in een andere woning te zijn? Laat je zoontje een middagje bij je (schoon)ouders en slaap zelf bij zou ik zeggen!
Als je familie het niet trekt zou ik zo snel mogelijk gebruik gaan maken van een gastouder of een kdv voor in ieder geval een paar uurtjes per week. Als jij niet uitgerust en enigzins fit bent kun je weinig voor je zoontje betekenen...
Sterkte!
en het uitbesteden al geprobeerd maar men wordt na een kwartier (men staat voor ouders en schoonouders) al gefrustreerd.
Dat gefrustreerde heb jij geen last van dan toch? Het gaat er om dat jíj even kunt bijtanken dus wat jouw (schoon)ouders dan voelen lijkt me niet echt belangrijk. Zorg je er wel voor dat jij dan letterlijk afstand neemt door op een andere plek/ in een andere woning te zijn? Laat je zoontje een middagje bij je (schoon)ouders en slaap zelf bij zou ik zeggen!
Als je familie het niet trekt zou ik zo snel mogelijk gebruik gaan maken van een gastouder of een kdv voor in ieder geval een paar uurtjes per week. Als jij niet uitgerust en enigzins fit bent kun je weinig voor je zoontje betekenen...
Sterkte!
donderdag 9 oktober 2008 om 14:15
Ik heb de andere reacties niet gelezen, maar ik denk dat je opties simpel zijn:
1) je gaat door met hem rondsjouwen en stort straks werkelijk in (waarbij je zoon het zonder rondsjouwen zal moeten gaan doen, waarvan hij moet huilen) en
2) je stopt nu met rondsjouwen en zoekt naar een manier om ervoor te zorgen dat je zoontje wel weer in zijn bed wil gaan slapen
In een normale situatie zou ik zeggen: vasthouden, blijven rondsjouwen, je kunt een kind geen aandacht genoeg geven. Maar omdat bij jou de grens van wat mogelijk is al in zicht is, moet je een andere strategie bedenken.
Mijn psycholoog zei: als je continue 100% probeert te bieden, dat red je niet. Resultaat is dat je continue 80% biedt en je er dus eigenlijk nooit echt bent voor je kind.
Om ervoor te zorgen dat je er 100% voor kunt zijn voor je kind, is het nodig dat jij óók je rust pakt. Dus als je even iets anders doet en je kind huilt, dan maak je eerst dat andere af en pas daarná ga je naar je kind. Tegen die tijd kun je er ook voor 100% zijn.
Ikzelf heb voor de optie zonder instorten gekozen. Toen bij mij de grens van wat ik kon doen voor mijn kind in zicht was, heb ik hulp gezocht (in de zin van: psychische hulp voor mij, maar óók in de zin van: logeeradresjes voor mijn kind), zodat we even opnieuw prioriteiten konden bepalen (waarbij ik óók prioriteit kreeg), zodat ik even tot rust kon komen en zodat ik er op de momenten dat ik er was voor mijn kind, er ook écht was.
Jou zou ik niets anders aanraden dan dat. De keuze voor jezelf en voor behoud van jezelf is ook een keuze vóór je kind. Als dat betekent dat hij nu maar even moet huilen, dan moet hij nu maar even huilen. Een kind beschadigt niet van een keertje huilen. Zo lang je maar regelmatig laat weten dat je er bent, zodat hij zijn basisvertrouwen niet kwijtraakt. Je moet 'm geen uur aan een stuk laten huilen. (Alhoewel: nog steeds liever dát dan dat jij eraan onderdoor gaat.)
Waar is overigens je man in dit verhaal? Het lijkt me van nogal essentiëel belang dat hij de helft van de zorgtaken op zich neemt. Zelfs al werkt hij wel en jij niet: hij heeft ook een taak. Als is het maar omdat hij er óók niet beter van wordt dat jij instort.
1) je gaat door met hem rondsjouwen en stort straks werkelijk in (waarbij je zoon het zonder rondsjouwen zal moeten gaan doen, waarvan hij moet huilen) en
2) je stopt nu met rondsjouwen en zoekt naar een manier om ervoor te zorgen dat je zoontje wel weer in zijn bed wil gaan slapen
In een normale situatie zou ik zeggen: vasthouden, blijven rondsjouwen, je kunt een kind geen aandacht genoeg geven. Maar omdat bij jou de grens van wat mogelijk is al in zicht is, moet je een andere strategie bedenken.
Mijn psycholoog zei: als je continue 100% probeert te bieden, dat red je niet. Resultaat is dat je continue 80% biedt en je er dus eigenlijk nooit echt bent voor je kind.
Om ervoor te zorgen dat je er 100% voor kunt zijn voor je kind, is het nodig dat jij óók je rust pakt. Dus als je even iets anders doet en je kind huilt, dan maak je eerst dat andere af en pas daarná ga je naar je kind. Tegen die tijd kun je er ook voor 100% zijn.
Ikzelf heb voor de optie zonder instorten gekozen. Toen bij mij de grens van wat ik kon doen voor mijn kind in zicht was, heb ik hulp gezocht (in de zin van: psychische hulp voor mij, maar óók in de zin van: logeeradresjes voor mijn kind), zodat we even opnieuw prioriteiten konden bepalen (waarbij ik óók prioriteit kreeg), zodat ik even tot rust kon komen en zodat ik er op de momenten dat ik er was voor mijn kind, er ook écht was.
Jou zou ik niets anders aanraden dan dat. De keuze voor jezelf en voor behoud van jezelf is ook een keuze vóór je kind. Als dat betekent dat hij nu maar even moet huilen, dan moet hij nu maar even huilen. Een kind beschadigt niet van een keertje huilen. Zo lang je maar regelmatig laat weten dat je er bent, zodat hij zijn basisvertrouwen niet kwijtraakt. Je moet 'm geen uur aan een stuk laten huilen. (Alhoewel: nog steeds liever dát dan dat jij eraan onderdoor gaat.)
Waar is overigens je man in dit verhaal? Het lijkt me van nogal essentiëel belang dat hij de helft van de zorgtaken op zich neemt. Zelfs al werkt hij wel en jij niet: hij heeft ook een taak. Als is het maar omdat hij er óók niet beter van wordt dat jij instort.
