aanstaande moeders

Nee nooit eigenlijk. Mijn man is minstens zo belangrijk voor me als mijn kinderen en ik kan me net zo min voorstellen dat wij uit elkaar gaan als dat ik mijn kinderen in de steek zou laten.



Daarbij, zélfs al zouden we uit elkaar gaan, hij blijft hun vader en zou ook geen genoegen nemen met minder dan 50% van de zorg en tijd.



Dat mensen scheiden vind ik al onbegrijpelijk, maar dat dat in veel gevallen ook betekend dat de kinderen ook geen vader meer hebben, dat is me altijd een beetje ontgaan.

Dat is precies wat ik bedoel ja, en ik vermoed niet dat mijn man (of ikzelf) daar genoegen mee zou nemen. Maar het is maar net hoe je het vóór de scheiding deed. Als vaderlief dan 50 uur per week werkte, moeder thuis zat met de kinderen is het níet zo logisch dat vader de kinderen 50% van de tijd in huis heeft.



Hoe was dat bij je vriendinnen?

Ik houd daar wel rekening mee, maar dan andersom. Dat als ik weg zou vallen, mijn kind door mijn man alleen of misschien door mijn man samen met een andere vrouw grootgebracht zou worden.



Uit elkaar gaan is in mijn hoofd geen optie, maar als het al zou gebeuren, dan zou dat heel lastig worden. Mijn man werkt fulltime en ik niet. Hoe ik het zou gaan redden weet ik niet, maar ik weet wel dat mijn man er geen 50% zorg voor een kind bij trekt in de huidige situatie. Ik heb daar wel over nagedacht, maar ik kan er geen oplossing voor verzinnen. Maar goed, mocht dat aan de orde komen (en die kans lijkt me bijzonder klein), dan zien we dan wel hoe we dat organiseren. We zijn beiden niet haatdragend, te porren voor wraak of van het onvolwassen soort dat ruzies over de rug van een ander uitspeelt. Ik vertrouw erop dat de waarden en normen die zo diep in ons karakter verankerd zijn ook na een eventuele scheiding de boventoon blijven voeren. En daarop vertrouwende, kan ik me niet voorstellen dat we uit zouden komen op een model waarin ik de volledige zorg (op een weekend in de twee weken na) voor ons kind zou dragen, hetzij alleen, hetzij met een andere man. Wellicht zou het wel een scheve verdeling worden (dat is het nu immers ook), maar zo scheef dat hij zijn kind zo weinig ziet, dat zou ik zo onwenselijk vinden, dat ik me niet anders kan voorstellen dan dat ik me dan in bochten ga wringen om vaker contact mogelijk te maken. En omgekeerd geldt hetzelfde, afgaande op mijn man zijn karakter.

Toevoeging: dit zijn ook dingen die we onderling gewoon besproken hebben trouwens en waar we samen voorzorgsmaatregelen voor getroffen hebben door bijvoorbeeld te trouwen en bepaalde zaken in de huwelijkse voorwaarden vast te leggen.



Hoewel ik oprecht geloof dat ons dit niet gaat gebeuren, lijkt het me vrij naïef om er géén rekening mee te houden.