Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

quote:mamzelle schreef op 05 oktober 2008 @ 18:34:

En een hele dikke knuffel voor je dochter, de ziel. Weet je al dat een washandje havermout, of een badje havermout, verlichtend kan zijn tegen de jeuk? Nooit geprobeerd, van horen zeggen.Tip kreeg ik van Dubiootje ook. Dankje!

Mamz, ik realiseer me dat er een verjaardag was rond deze tijd.

Hoop dat het okee is dat ik dit schrijf.

Vergeetmenietjes, voor twee kinderen ver weg.

Wat gaaf, dat is echt goed nieuws zeg!

Je gaat goed!

Ik ga duimen voor je, je hoort het dus over twee weken.

Ga je meer uren werken dan ook?

2240ste bericht.

Dat is niks.... hihi!

Elfje.

Het is geloof ik meer dan een maand geleden dat je schreef dat het niet langer zo ging en dat je weg wilde. Wat was de aanleiding voor je besluit?

Hoe gaat het nu met je?

Waar ben je? Hoe is het gegaan de afgelopen weken?



Dertigmin, hoe gaat het met jou?

Goedemorgen Dames,



Ik lees zeker veel mee, maar de discussie met Nicole heb ik gewoon weinig nieuws op in te brengen. Ik ben mezelf nog aan het losweken zeg maar.........



Het gaat goed. Draak heeft het naar zijn zin op zijn nieuwe school. Daar ben ik enorm blij om.



Ex is inmiddels via zijn advocaat met een voorstel gekomen qua omgang waar ik mezelf wel iets in kan vinden. Alleen we zijn het niet helemaal eens.



Nu is het zo dat hij voor het eerst in 1,5 jaar met een voorstel komt en dat dat voor zijn gevoel ook meteen heilig is. (Hij strijkt de hand over zijn hart om een voorstel te doen en 30- moet maar buigen of barsten). Zo werkt het natuurlijk niet (meer).



Dus nu alweer 3 weken aan het steggelen. Het is zo verschrikkelijk vermoeiend. Aan de ene kant wil ik toegeven, dan ben ik er maar vanaf allemaal en kan de rest van de scheiding geregeld worden, maar ik weet ook donders goed dat als ik iets teken waar ik niet helemaal achter sta, ik daar later spijt van ga krijgen. Dus kin omhoog en naar de belangen van draak kijken.



Jij klinkt (leest) ook wat beter Iseo! Fijn.



Liefs 30-

Even een kort een berichtje van mij. Ben even erg druk, hyper kan je wel zeggen.

Ex heeft besloten heeft advocaat bij de arm te nemen en zal akkoord gaan met het voorstel. Klinkt me iets te mooi dus ben wantrouwend. Met mij gaat het opzich wel goed, houd me sterk en bij mijn standpunt.



Nicole hoe gaat het nu met je? Lees je nog mee? Ik wil wel voor je kijken of ik wat kan vinden betreft die meditatie als je dat wil.



Iseo beterschap voor de kleine meid. Ik weet nog goed toen ik studeerde en mijn oudste was ziek. Erg jammer dat je dan net die vakken moet missen die belangrijk zijn. Maar ook daar vind je wel een oplossing op. Je word uiteindelijk heel creatief in dat soort zaken. Ik vind het knap hoe je met alles omgaat.



Knuf aan iedereen.



Liefs

Lieve Klara!

Al iets rustiger?

Je klinkt goed, het zal energie kosten om je sterk te houden en bij je standpunt te blijven. Maar het levert je meteen ook weer kracht, denk ik.

Heeft hij alleen een reactie gegeven op het voorstel, waren er nog dreigementen in de tussentijd? Op welke manier heeft hij gereageerd, al via zijn advocaat?

Hoe voel je je nu over de financiële situatie? Misschien heb je nog contact met het MW, hoe voel je je daar over?



Hoe gaat het praktisch gezien verder met jou en de kinderen? Waar zijn jullie nu?

Ik stel allemaal vragen, kijk maar of je wilt schrijven hoor!





Op welke manier gaat nu het contact over de kinderen?

Hoe gaat het met ze? Oudste nog steeds naar zijn zin op school?

Veel liefs voor jou en de kinderen

Pfff, dames, wat hebben jullie veel geschreven hier, en ik zie het nu pas weer. Ja, wij zijn in het weekend samen geweest, en dan zit ik niet veel aan de pc.



Leo, ik wil eerst op jou reageren. Jij schrijft:

"Ik werd enorm getriggerd door het gebagatelliseer van Nicole in de posting over het uitvergroten van wat hier over de respectievelijke relaties geschreven wordt. Ik kan er naast zitten maar ik heb toch echt het gevoel dat dat een opmerking over het algemene posten hier was. Later teruggedraaid in een posting aan Iseo."



Het spijt me heel erg, maar ik had het op dat moment puur over mezelf, en was hierin niet duidelijk. Ik heb het op zich (vind ik dan) niet voldoende over de positieve dingen die er echt heel veel zijn; meer dan het negatieve. Maar jullie hebben wel gelijk: het negatieve is wel vaak heftig, niet goed, en ik probeer het inderdaad goed te praten.

Door alle omstandigheden, verkeerde relatie (was niet de vader van de kinderen maar mijn vorige vriend met borderline, waardoor ik hier terecht kwam, dus niet om huidige vriend); zoektocht naar wat mijn zoon mankeerde, en dan inderdaad de aandacht die mijn dochter moest missen... Ik zat diep, en ik kon alleen de ellende nog maar spuien, alles wat niet goed ging. En wat wel goed ging, daar genoot (geniet) ik van, maar is niet de moeite om over te schrijven of praten, immers dat ging goed.



Verder zei ik, dat ik de oogkleppen weer stevig op had (sorry, als ze hier afmoeten), maar zo stevig zitten ze echt niet, heb ik wel gemerkt.



Klopt, ik vond jullie erg hard, en heb moeite op sommigen te reageren.



Maar Pom, ik kijk ook echt wel naar mijn rol in het geheel. Misschien kom ik hierover als een klagend slachtoffer, maar ik denk niet dat ik dat echt ben. Ja, ik heb moeite in de omgang met mijn dochter; wetende dat ze op feestjes alcohol drinkt, jointjes rookt na school en in het weekend. Ze is overigens net 14 jaar geworden, dus nog lang geen 16. Van vader mag ze drinken, die vindt het grappig. De gezinsvoogd vindt, dat ik met haar in gesprek moet blijven, en het niet mag verbieden. Verdorie, het is niet eens te verbieden, ik kan haar niet in het weekend thuishouden, en door de week binnen. Zij heeft recht op haar contact met vrienden. Hoe ik haar wel kan sturen? Geen idee. Ik praat echt met haar hierover, en hoop dat ze over enige tijd inziet, dat veel blowen en alcohol niet echt goed is voor haar....

Iemand schrijft, dat ik voor mijn vriend gekozen heb. (Dubio?) Ik heb er inderdaad voor gekozen om niet met hem te breken, maar als het erop aankomt, kies ik (voor mijn gevoel, komt misschien anders over) toch voor mijn dochter. Maar dochterlief kiest al heel lang niet meer voor mij. Ik ben in haar ogen te streng, bij papa mag ze veel meer, met hem kan ze beter praten (ja, klopt: van hem mag ze roken, laat thuis komen, etc. Dan kan ik ook beter met iemand 'praten', als die iemand me naar de mond praat!).



Tja, en of vriend al dan niet narcisme heeft, zal op zich inderdaad niets uitmaken; hij heeft trekjes die me niet aanstaan. Maar hij heeft ook een andere kant. En de trekjes die mij niet aanstaan...hij werkt eraan, en checkt bij mij, of er iets verandert. Wil ik hem veranderen? Ik weet het niet. Ik weet wel, dat ik hem niet kan veranderen, dat moet hij evt. zelf willen; en hij wil het dus wel.



Ik heb hier gezegd, dat ik voor de relatie wil gaan, en dat is ook zo. Maar niet onbeperkt. Op dit moment krijg ik steeds meer in de gaten hoe het tussen ons zit (en ja, dat is scheef, ook al voelt het vaak goed). Maar waar ik in het begin alles van hem accepteerde en mezelf terugtrok en minderwaardig voelde, heb ik nu toch meer het idee, dat ik mijn ding uitspreek en doe. Nog niet genoeg, maar het begin is er. En als dan blijkt, dat het werkt, is het goed, maar als blijkt, dat het dan niet werkt, is het ook goed. Ik denk dat ik daar dan de kracht uithaal om er mee te stoppen. Op dit moment ervaar ik steun aan hem, ook naar mijn dochter toe; en zijn de weekenden over het algemeen toch heerlijk om even bij te tanken. Maar als mijn dochter bij mij is, zijn de weekenden toch korter. Ik wil niet dat zij elk weekend ergens anders slaapt omdat ik zo nodig met vriend samen wil/moet zijn. En ja, ik wil dan ook tijd met mijn dochter doorbrengen, maar zij verkiest haar vrienden boven mij (logisch misschien, wel moeilijk!).



Iseo, jij vraagt (ergens in een posting), wat ik zoek in een relatie, en waar ik over een jaar denk te staan. Op veel vragen heb ik inderdaad nog niet echt een antwoord. Ik ben heel erg zoekende naar wat ik wil, voel, maar kom er niet bij. Wat betreft 'ons': hoe meer we bij elkaar zijn, hoe beter het voelt.



Leo, van jou wil ik ook nog iets aanhalen:

"Jij kunt hem niet veranderen, je kunt alleen aan jezelf het een en ander bijsturen maar redelijkerwijs kun je denk ik concluderen dat dat niet zal lukken met je vriend erbij. Hij verlamt je in zekere zin alleen maar."

Dit is inderdaad soms letterlijk zo. Sorry, ik hoef me eigenlijk niet te verontschuldigen, maar verdorie, als ik lees hoe jullie tegen me praten (positief), schaam ik me gewoon, dat ik nog in de relatie blijf zitten.



Toch, Pom, wil ik bij jou ook nog wel even reageren. Ik ga echt niet voorbij aan de gevoelens van mijn dochter; ik praat met haar over hoe ze zich voelt, heb ook contact op school, om te kijken hoe het daar gaat. Zij heeft het inderdaad nooit gemakkelijk gehad. Eerst een vader, die ze aanbad, maar die er nooit voor haar was; toen die partner met borderline, die haar de grond inboorde, en ik was er niet (genoeg) voor haar.

En nu deze situatie. Toch denk ik, dat ik haar nu niet tekort doe. Ik weet dat ik het ook in deze relatie wel gedaan heb, en misschien nog wel een beetje, maar het gaat wat de aandacht naar haar betreft echt wel de goede kant op. Neem niet weg, dat ik tekorteschoten ben, en dat niet meer goed kan maken.

Echter het is ook niet zo, dat ik er nooit voor haar was; ik was (en ben) er wel voor haar.

Net zoals ik er ook voor mijn zoon was (en ben).



Iemand vroeg nog hoe het met hem ging. Pfff, lastig. Bevalt hem wel bij vader, maar hij trekt heel erg naar mij. Op school gaat het goed; blijkt weer dat hij beter kan, dan hij nu doet.

Ik kan hem nog steeds niet peilen, merk duidelijk dat hij 'anders' is. School ziet dit ook, maar vader (nog) niet; de zorgen blijven dus nog steeds.

Dochter mist hem heel erg, maar mag van BJZ niet eens op school met hem praten (ze zitten op dezelfde school). Dochter heeft het ook hier erg moeilijk mee. Alles bij elkaar wil zij vaak niet meer leven, vindt ze het leven erg zwaar. Ik heb begeleiding gevraagd voor haar/mij, om hier op een goede manier mee om te gaan, maar het wordt afgedaan als iets onbenulligs.

quote:Lemmy schreef op 05 oktober 2008 @ 00:09:

Pom, wat ik dan interessant zou vinden om te weten is waarom de dochter moeite heeft met de relatie, weet je dat misschien?

Als de dochter er moeite mee heeft omdat ze ziet dat haar moeder ongelukkig is met de relatie bijvoorbeeld, zou ik dat heel zwaar vinden wegen.

Waar dochter moeite mee heeft?

Zij vindt vriend aardig, grappig, leuk, etc. Dat is het probleem niet. Zij heeft er moeite mee, dat hij van haar verlangt, dat ze enige huishoudelijke klusjes opknapt, zoals tafeldekken, en afwassen. Zij schuift het liefst aan tafel aan, eet, en gaat dan meteen op msn. Oke, het is aan mij om dit te regelen, en vriend heeft zich hier in een opwelling mee bemoeid. Maar zij komt dus inderdaad vaak over als een verwend nest, die niets wenst te doen, zeker als hij er is. Als we alleen zijn, helpt ze me best wel.

Maar daar is dus de scheefgroei ontstaan, waarvan ik niet goed weet hoe ik dat recht kan breien. En daar zit echt het probleem(pje) tussen haar en hem.

quote:pom508 schreef op 05 oktober 2008 @ 10:43:

Nee, Lemmy het was niet omdat Nicole ongelukkig is met deze relatie. Ik meen dat de essentie er toch in lag dat zij grote moeite had met de vriend als persoon (feitelijk waar Nicole hier ook over schrijft) en dat er afgesproken is dat hij en zij niet samen meer in een huis zijn. Volgens mij gaat zij dus naar haar vader toe wanneer hij komt.Er is inderdaad door BJZ opgelegd, dat ik dochter niet meer met vriend mag confronteren, als zij het niet wil. Zij gaat echter om de 2 weken naar vader toe, en die andere weekenden zou ze bij mij zijn. Intussen heeft ze al een paar keer bij een vriendin geslapen, en dan 'mag' ik weg, naar vriend. Maar als zij thuis is, ben ik er wel voor haar, ook al zal vriend me dat kwalijk nemen (is al een paar keer gebeurd, dat ik het weekend voor een gedeelte thuis bij haar ben; en ja, ik vind het dan fijn, om met haar te zijn!)

quote:mamzelle schreef op 05 oktober 2008 @ 11:35:

Lemmy, de relatie van Nicole, en haar verhaal op dit moment, triggert me.

Ook in die relatie van me die ik nu als slecht genoeg betitel om hier mee te schrijven zaten meer dan genoeg goede momenten. Ik voelde me gek genoeg veilig bij hem, ik had het idee dat hij iets wezenlijks kon bijdragen voor de kinderen.

Ik was niet gek, dat wás er, naast alle ellende, ook.

Ook mijn ex vond dat ik moest veranderen, mondiger moest worden, de waarheid zeggen, weerwoord geven.

Jammer dat hij er totaal geen rekening mee hield dat ik dat bij hem moeilijk vond, dat zijn tegengas mij in mezelf terugsloeg.



Ik hoop dat al dit schrijven hier Nicole niet wegjaagt -integendeel- Ik hoop wel dat het eraan bijdraagt dat zij durft te denken aan waar ze nu in zit, aan wat ze echt zelf wil, en of deze relatie goed genoeg is voor haar en haar dochter.

Al is het maar dat ze door het lezen van dit topic het aandurft om haar partner te confronteren met dingen die haar tegenstaan.



En natuurlijk ga ik heel erg van mezelf uit, zoals iedereen, bottomline. Ik heb op dit forum zeker een jaar mijn relatie lopen verdedigen. Heb me wel aangevallen gevoeld, nooit onwelkom.

En het schrijven op het forum heeft me heel erg geholpen om mijn ex te confronteren, mijn mening te uiten, uiteindelijk weg te gaan omdat het roeien tegen de stroom in bleek.



Die moeheid van Nicole triggert me ook want het is verdomde moeilijk om voor jezelf te kiezen als je twijfelt of je ooit de moeite van een keuze waard bent of als je bang bent dat je er in je eentje helemaal niks van gaat bakken.



Nicole, ik hoop dat je blijft schrijven en als dat op dit moment alleen maar klagen over je lot kan zijn dan moet het dat maar zijn.

Komt echt goed, ooit. Dat hoop ik wel.



Mamzelle, eigenlijk wilde ik niet meer reageren, vind dat ik al zoveel opeis de laatste paar dagen, en heb nog niet alles bijgelezen, maar ook jouw woorden raken me. Ik wil niemand triggeren, weet dat iedereen hier niet voor niets zit, en dat er vaak genoeg nog dingen boven komen. Maar nu zit ik te huilen. Dank je wel voor dit bericht, het raakt me enorm, het is zo herkenbaar!



Als ik naar mezelf kijk: dom ben ik niet, maar verdorie, in de maatschappij kon ik niet mee, sociale contacten heb ik moeite mee. Wat heb ik dan aan intelligentie? Adequaat reageren op vragen/opmerkingen lukt niet. Ik moet eerst naar huis, en dan schiet me van alles te binnen, wat ik had willen zeggen. Frustrerend vaak.



Dank je, dat ik mag klagen , maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Vóór mijn vorige relatie (en zelfs tijdens) was ik heel positief, zag ik het nog allemaal zonnig tegemoet. Op het laatst, toen ik de relatie verbrak, was ik helemaal weg, zag het alleen nog maar somber in, en blijkbaar kom ik niet uit dat dal. (al denk ik soms dat ik iets omhoog geklommen ben). En ja, de laatste tijd straal ik weer meer, voel ik me sterker, maar het is nog niet genoeg.

Ik voel me echter nog steeds de 'mindere', en daar ben ik me nu weer van bewust. Dit wil ik vasthouden, en rond kijken, weten, dat ik er wel mag zijn, en voor mijn mening opkomen.

quote:mamzelle schreef op 05 oktober 2008 @ 19:09:

13000ste bericht.



Wat lief van je, Iseo..



Ik vind het superspannend, maar na de eerste schrik heb ik er vooral veel zin in. Ach, waarom nog geheimzinnig doen. Als alles goed gaat ben ik over twee weken de uitkering uit en dan hoop ik dat er volgend jaar genoeg werk is om eruit te blijven.



Hee, wat goed voor jou! Dat is toch heerlijk. Wens je heel veel succes hiermee.







Klara, als je wil, mag je me inderdaad wel wat info geven/sturen over die meditatie, kijken wat ik ermee kan.



Verder: ja, jullie zetten me wel aan het denken, ik blijf echt niet alleen op de roze wolk zitten, en door een roze bril kijken.

Heb het vaak moeilijk met de 'harde' reacties, maar ook die horen erbij.

Nicole.................... Read my lipps......



Hou! op! met! zeggen! dat! je! te! veel! ruimte! inneemt!

Kap met jezelf zo naar beneden te halen! Echt, vandaag nog!



Niemand wil dat je ongelukkig bent en niemand wil dat je huilt en niemand wil dat jij gaat doen wat een ander zegt. We willen allemaal (en de manieren waarop we dat zeggen verschillen van elkaar, dat is helemaal waar) dat je ge-luk-kig wordt!



En het spijt me lieve schat maar ik heb vaak het gevoel dat je dat niet bent en dat vind ik erg voor je en ik weet dat de anderen daar ook zo over denken, die zien jou ook graag happy met een liefde en met de kinderen. Ik hoop alleen zo dat je niet nodeloos energie stopt in iets wat niet gezelliger zal worden en dat je dat jaren blijft doen.



Droog je tranen meid en huil niet om wat hier geschreven staat omdat het je verdriet doet. Ik wilde je wakker maken, niet verdrietig.

Lieve Nicole, zo, wat ontzettend goed dat je zo uitgebreid reageert. Petje af. Want je kreeg nogal wat over je heen de afgelopen dagen. Hoe goed bedoeld ook. Maar ga er maar aan staan, ik ben trots dat je er wat mee doet en je niet uit het veld laat slaan.

Och, je dochter is pas 14. Toen ik 14 was was ik ook heel ongelukkig, terwijl ik het thuis heel erg leuk had, mijn ouder een droomhuwelijk hadden/hebben en het goed ging op school. Dus ik kan me voorstellen dat jouw pubermeisje zich tegendraads gedraagt. Ze keert zich niet van jou af, ze zoekt haar grenzen op en heeft waarschijnlijk moeite met intimiteit richting jou.

Op de een of andere keer raakt het me, omdat ze nog een kind is en nog lang niet volwassen. Soms heb ik het idee dat je haar volwassener maakt dan ze is. Vanwege het blowen en drinken misschien?

Ik vind het niet zo gek dat ze zich zo gedraagt gezien ze heeft meeemaakt. Hulp zoeken voor jullie samen is wel een goed idee inderdaad.

Nicole, ik ga nu eerst Flikken Maastricht kijken met ons aller Leo, ik lees je later

Goh, Dubio, ik begreep je eerst niet helemaal, dacht dat je samen met Leo Flikken ging kijken, maar Leo speelt hierin mee, toch??? Ik heb dan ook snel nog de laatste 20 minuten gekeken, en me afgevraagd, of ik Leo nog ergens moest herkennen....



Voor nu: ik ga slapen, moet er morgen weer vroeg uit, en ben echt moe.



voor alle lieve, goedbedoelde reacties.



Geloof me, ik doe er zeker iets mee; het zet me sowieso aan het denken.

Fijn dat het je aan denken zet, dat gaat voor jezelf gewoon meer duidelijkheid brengen.

Slaap lekker

Lieve Nicole, fijn dat je zo uitgebreid reageert. Ik heb nog niet alles gelezen, maar ben erg geschrokken over de opmerking dat je dochter soms zegt dat ze niet meer wil leven. Ik weet echt niet wat ik daarop moet zeggen. Wat verschrikkelijk Hoe is het voor jou om haar dat te horen zeggen? En wat een drama dat je om hulp vraagt en die niet krijgt, dat het wordt afgedaan als iets onbelangrijks. Ik zou je graag willen helpen, maar hier heb ik echt geen kaas van gegeten. Ik hoop zo dat je goede hulp en adviezen kunt krijgen (misschien in je topic op Kinderen?) die je helpen daarmee om te gaan.



Ik begrijp ook niet waarom ze niet met haar broer mag praten. Het lijkt wel of ze gestraft wordt!



Ik schreef inderdaad dat je feitelijk voor je vriend gekozen hebt. Dat is misschien wat gechargeerd gezegd, maar ik wilde daarmee zeggen dat geen keuze maken ook een keuze is. De hulpverlening (BJZ?) heeft je destijds geadviseerd je relatie te verbreken. Je hebt toen besloten die op een laag pitje te zetten. Maar dan begint je vriend weer te trekken (denk ik) en dan beloof je hem dat je er helemaal voor gaat.



Ik heb het idee dat je graag wil doen wat iedereen van je verwacht en daarbij je eigen koers uit het oog verliest. Ik denk dat je verstrikt raakt in je eigen goede bedoelingen. Het is niet dat je geen initiatieven neemt of actie onderneemt, maar je laat toch wel veel door anderen bepalen, of over je heen komen. Daarvan getuigen ook je uitspraken dat je hoopt dat dingen mettertijd wel beter zullen gaan... de tijd zelf verandert dingen niet: als je wilt dat ze veranderen in de richting die jij wilt, moet jij het voortouw nemen. Maar daarvoor moet je eerst weten welke kant je op wilt.



Ik kan me echt voorstellen hoe verwarrend dit allemaal voor je moet zijn, al die mensen die wat van je willen en nodig hebben en vragen, en je moet je bij iedereen afvragen wat hun agenda is. De enige die het antwoord weet, ben jijzelf. Het lastige is dat het door al die stemmen heen moeilijk is jezelf nog te verstaan. Misschien is even rust geboden, een paar dagen helemaal tot jezelf komen? Even niet die invloeden van buitenaf?



liefs,

dubio

3174, groentje. Maar ik schrijf wel vaak lange lappen, tellen die niet (drie/vier/vijf)dubbel? Mamz, jij schrijft toch bij het niet-groepje? Dat schiet lekker op

Lieve Lé, ik hoop dat je lekker slaapt vannacht (hopelijk lig je al in bed en lees je dit morgen pas ).

quote:dubiootje schreef op 06 oktober 2008 @ 23:42:

Lieve Nicole, fijn dat je zo uitgebreid reageert. Ik heb nog niet alles gelezen, maar ben erg geschrokken over de opmerking dat je dochter soms zegt dat ze niet meer wil leven. Ik weet echt niet wat ik daarop moet zeggen. Wat verschrikkelijk Hoe is het voor jou om haar dat te horen zeggen? Dit zegt ze al jaren en best heel vaak! Hoe ik ermee om moet gaan, ik weet het echt niet. De een zegt, dat je het serieus moet nemen, de ander weer niet. Volgens mij is het meestal een roep om aandacht, maar toch. Ze heeft het ontzettend zwaar, en ik zou willen, dat ik haar de last (grotendeels) kon afnemen, dat ze kon genieten van haar jeugd! En wat een drama dat je om hulp vraagt en die niet krijgt, dat het wordt afgedaan als iets onbelangrijks. Ik zou je graag willen helpen, maar hier heb ik echt geen kaas van gegeten. Ik hoop zo dat je goede hulp en adviezen kunt krijgen (misschien in je topic op Kinderen?) die je helpen daarmee om te gaan. In het topic op Kinderen heb ik reacties gehad van Poezewoes: wat ik ook al dacht, ik mag nu géén hulp vragen, zonder dat BJZ hiervan afweet. Toch weet ik niet goed wat ik hiermee ga doen. Als BJZ er niet achter staat, en ik vind het wel nodig, ga ik toch rondbellen!!



Ik begrijp ook niet waarom ze niet met haar broer mag praten. Het lijkt wel of ze gestraft wordt! Dit is omdat broer net op een nieuwe school zit, en het door zijn beperking al moeilijk genoeg heeft. BJZ kijkt naar het belang van de kinderen, maar ik heb hier inderdaad het idee, dat het belang van zoonlief voorgaat op het belang van dochterlief!



Ik schreef inderdaad dat je feitelijk voor je vriend gekozen hebt. Dat is misschien wat gechargeerd gezegd, maar ik wilde daarmee zeggen dat geen keuze maken ook een keuze is. De hulpverlening (BJZ?) heeft je destijds geadviseerd je relatie te verbreken. Je hebt toen besloten die op een laag pitje te zetten. Maar dan begint je vriend weer te trekken (denk ik) klopt en dan beloof je hem dat je er helemaal voor gaat.



Ik heb het idee dat je graag wil doen wat iedereen van je verwacht en daarbij je eigen koers uit het oog verliest. Ik denk dat je verstrikt raakt in je eigen goede bedoelingen. Het is niet dat je geen initiatieven neemt of actie onderneemt, maar je laat toch wel veel door anderen bepalen, of over je heen komen. Daarvan getuigen ook je uitspraken dat je hoopt dat dingen mettertijd wel beter zullen gaan... de tijd zelf verandert dingen niet: als je wilt dat ze veranderen in de richting die jij wilt, moet jij het voortouw nemen. Maar daarvoor moet je eerst weten welke kant je op wilt. Ik wil inderdaad doen wat iedereen (men) van me verwacht, dat zit er zó diep in, kom ik niet los van. Is een grote valkuil, vaak heb ik het niet eens in de gaten. Zou willen dat ik wist welke kant ik uit wilde. Soms zou ik graag eens even weg willen van echt alles en iedereen, zodat ik helemaal tot mezelf kon komen, misschien zou het me dan duidelijk worden, maar nu....heb het idee, dat ik het echt niet meer weet



Ik kan me echt voorstellen hoe verwarrend dit allemaal voor je moet zijn, al die mensen die wat van je willen en nodig hebben en vragen, en je moet je bij iedereen afvragen wat hun agenda is. De enige die het antwoord weet, ben jijzelf. Het lastige is dat het door al die stemmen heen moeilijk is jezelf nog te verstaan. Misschien is even rust geboden, een paar dagen helemaal tot jezelf komen? Even niet die invloeden van buitenaf?

Dank je voor het meedenken. BJZ adviseerde me trouwens inderdaad wel om mijn relatie te verbreken, het was géén must; wel op een laag pitje zetten.

liefs,

dubio