Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

quote:dubiootje schreef op 07 oktober 2008 @ 00:01:

3174, groentje. Maar ik schrijf wel vaak lange lappen, tellen die niet (drie/vier/vijf)dubbel? Mamz, jij schrijft toch bij het niet-groepje? Dat schiet lekker op Intussen al weer een paar meer, en die lange lappen tellen zeker, kun je volgende keer misschien verdelen over enkele reacties, dan telt het lekker aan!!

Goeiemorgen allemaal! (dat tikt lekker aan )

Lieve Nicole,



Ik begrijp dat je deze uitspraken van je dochter hebt besproken met het BJZ, maar dat die ze niet serieus neemt? Het lijkt me inderdaad een goed idee dan eens met iemand te gaan praten en BJZ daarvan op de hoogte te stellen. Je kan ook eerst zelf gaan praten met een hulpverlener (bijv. een kinderpsychiater, of een psychiater die veel ervaring heeft met adolescenten) en aan hem/haar de vraag voorleggen of het verstandig is met je dochter te komen.



Als je die stapt neemt, zou ik zorgen voor een goede schriftelijke communicatie met haar vader en BJZ over de stappen die je neemt en wat daaruit komt, om te voorkomen dat je zaken verweten worden. Maar ook omdat je dochter erbij gebaat is dat 'de neuzen dezelfde kant op staan' of dat er ten minste overleg is tussen alle partijen die haar willen helpen. Ze moet zeker niet het idee krijgen dat iedereen aan haar trekt en haar een andere richting uit wil hebben.



Het klinkt alsof je meisje erg met zichzelf in de knoop zit Wat ontzettend moeilijk moet dat zijn om te zien en je tamelijk machteloos te voelen om er iets aan te doen. Ook al is het een roep om aandacht, dan is het zeker eentje die je serieus moet nemen. Een kind zegt niet zomaar dat soort dingen. Het is inderdaad een teken (denk ik) dat ze het heel moeilijk heeft en niet weet hoe ze zichzelf hieruit kan helpen.



Je geeft zelf ook aan dat je graag een tijdje rust wilt. Is dat haalbaar, dat je er bijvoorbeeld een lang weekend alleen tussenuit gaat? Ik denk inderdaad dat je dat nodig hebt om weer naar je eigen gevoel te leren luisteren en te bedenken wat jij wilt en nodig hebt. Een rustige plek, geen mensen om je heen, geen mobiel of internet.



Je ging toch ook naar een psycholoog? Helpen de gesprekken daar je niet meer tot jezelf te komen?



liefs,

dubio

quote:dubiootje schreef op 07 oktober 2008 @ 10:22:

Lieve Nicole,



Ik begrijp dat je deze uitspraken van je dochter hebt besproken met het BJZ, maar dat die ze niet serieus neemt? Klopt. Zij vinden dat dochter genoeg begeleiding heeft op school (een vertrouwenspersoon, met wie ze niet alles mag bespreken...en de gezinsvoogd, in wie ze geen vertrouwen heeft. ) Op mijn werk heb ik dit ook besproken en daar hebben ze mij geadviseerd om dochter op een time-out te plaatsen mét professionele begeleiding, omdat het toch wel ernstig is, en gewoon echt niet goed gaat met haar. Het lijkt me inderdaad een goed idee dan eens met iemand te gaan praten en BJZ daarvan op de hoogte te stellen. Je kan ook eerst zelf gaan praten met een hulpverlener (bijv. een kinderpsychiater, of een psychiater die veel ervaring heeft met adolescenten) en aan hem/haar de vraag voorleggen of het verstandig is met je dochter te komen. Ik ga het inderdaad toch opnemen met een professioneel iemand; wil niet wachten tot het helemaal fout loopt! Maar: als er een OTS is, ben je heel erg beperkt in je ouderlijke macht; mag eigenlijk niets doen zonder toestemming van voogd; hij of zij draagt ook de verantwoordelijkheid, maar wat als het te laat is??? Het gaat wel om mijn kind, toch?



Als je die stapt neemt, zou ik zorgen voor een goede schriftelijke communicatie met haar vader en BJZ over de stappen die je neemt en wat daaruit komt, om te voorkomen dat je zaken verweten worden. Maar ook omdat je dochter erbij gebaat is dat 'de neuzen dezelfde kant op staan' of dat er ten minste overleg is tussen alle partijen die haar willen helpen. Ze moet zeker niet het idee krijgen dat iedereen aan haar trekt en haar een andere richting uit wil hebben. Dit is op zich een hele goede; echter tussen vader en mij is er nog steeds geen goede communicatie, en de communicatie die er is, komt van mij uit. Hij vindt het niet zo erg met dochter, het valt volgens hem allemaal wel mee, maar hij heeft al jaren niet gezien hoe zij zich hier kan gedragen; zeker als ze niet lekker in haar vel zit. Zal dus een zware dobber worden.



Het klinkt alsof je meisje erg met zichzelf in de knoop zit Wat ontzettend moeilijk moet dat zijn om te zien en je tamelijk machteloos te voelen om er iets aan te doen. Ook al is het een roep om aandacht, dan is het zeker eentje die je serieus moet nemen. Een kind zegt niet zomaar dat soort dingen. Het is inderdaad een teken (denk ik) dat ze het heel moeilijk heeft en niet weet hoe ze zichzelf hieruit kan helpen. Zij zit echt met zichzelf in de knoop. En iemand schreef hier, dat ik haar misschien wel voor meer volwassen aanzie, dan ze is met haar 14 jaar. Dat klopt. Ik moet er echt voor waken, dat ik haar als een kind/puber behandel. Zij ziet er gewoon veel ouder uit, dan ze is, doet dingen die niet bij de leeftijd passen, maar op ander gebied kan ze nog een kind zijn, en ook op die manier reageren. Dit maakt het voor mij heel moeilijk om haar op de juiste manier te benaderen (ik hoop dat het een beetje duidelijk is, hoe ik het bedoel.).



Je geeft zelf ook aan dat je graag een tijdje rust wilt. Is dat haalbaar, dat je er bijvoorbeeld een lang weekend alleen tussenuit gaat? Ik denk inderdaad dat je dat nodig hebt om weer naar je eigen gevoel te leren luisteren en te bedenken wat jij wilt en nodig hebt. Een rustige plek, geen mensen om je heen, geen mobiel of internet. Dubio, dit is een ideaal, wat ik zou willen. Als het moet kan heel veel, dat weet ik; dan zou ook dit kunnen. Alleen zal ik nu ergens de kracht vandaan moeten halen om het waar te kunnen maken; daar ontbreekt het even aan. Toch voel ik me sterker worden de laatste paar dagen. En veel haal ik uit hetgeen ik hier lees. Het voelt zo goed, ondanks de harde reacties.



Je ging toch ook naar een psycholoog? Helpen de gesprekken daar je niet meer tot jezelf te komen? Hm, de gesprekken bij de psycholoog zijn net zo wisselend als hier. Het ene moment vol overgave dat ik verder wil met vriend, de volgende keer wil ik ervan af. Dat is volgens mij iets, wat mij het eerste duidelijk moet worden. Maar ze helpen me toch wel dingen op een rijtje te zetten.



liefs,

dubio



Verder: ik heb een aantal pagina's van hier gekopieerd, zodat ik ze gemakkelijk terug kan vinden om ze nog eens na te lezen; ik denk dat die me heel erg kunnen helpen.



Hoe is het met de anderen hier????

Fijn Nicole dat je zo uitgebreid geantwoord hebt. Er zijn eigenlijk al veel goede dingen gezegd, waar je echt wat mee kan. Wat er voor mij het meeste uitspringt is wat Dubio zegt over dat jij allereerst eens zelf moet gaan bepalen wat je nu echt wil en daar ook echt naar gaat handelen.

Denk eens goed na wat jij jouw streven is met je dochter. Ook wat je nu echt wil met de relatie met J en dit niet af laten hangen van een fijn weekend of een opleving.

Zit zelf even krap in de tijd, ik kom er later nog wel nader op terug.



Knuffel voor iedereen!



Ennuh

Hollywood here we come!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Hoi, even kort. Pom, wat jij schrijft over wat mijn streven is met dochter en met vriend: klopt, daar moet ik eerst zelf mee klaar komen. Wat dochter betreft: ik wil dat zij zich in elk geval beter gaat voelen, en daar heb ik echt hulp bij nodig (neem aan dat dit logisch is bij haar uitspraken dat haar leven zwaar is, en dat ze dood wil).

Wat vriend betreft: één ding is me duidelijk, en dat hindert mij: ik mis boosheid in mij. Ik kan best zien, dat hij me niet goed behandelt, maar laat alles maar over me heen komen. Soms word ik heel even kwaad, maar over het algemeen ebt die boosheid veel te snel weg, en is het weer voorbij. Zou willen, dat die wat langer bleef hangen, is misschien iets om aan te werken met mijn psych.

quote:pom508 schreef op 07 oktober 2008 @ 20:24:



Ennuh

Hollywood here we come!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Wat is het moeilijk. Sorry dat ik het hier alleen over mezelf heb.

Maar ik kom net van mijn ex vandaan. Die niet kan begrijpen dat ik er niet voor wil vechten. Ik krijg allerlei beschuldigingen naar mijn hoofd over dat het wel een hele andere reden moet zijn dat ik weg ben. Hij vertrouwd het niet, een aantal van mijn vrienden hebben hem van de Hyves afgegooid. Dit is toch echt een reden tot wantrouwen. Er zit veel meer achter dan ik wil toegeven. Ik heb nooit voor ons huwelijk gevecht zegt hij. Ik liep altijd weg. Klopt ik ben een keer weg gegaan nadat hij mij met zijn woorden met de grond gelijk had gemaakt toen hij dacht dat ik een ander had. Hier heeft hij toen de tijd natuurlijk veel spijt van gehad maar nu niet meer want er is was aan het flirten met andere mannen. Ik word hier zo boos om want niets van wat hij zegt is waar, hij wilde nooit praten, kon alleen maar schelden of me dagen lang negeren, drinken, en vervolgens slaan zodat ik op de eerste hulp kwam te zitten.

Ik vind het te gek voor woorden en zou hem zo graag willen duidelijk maken dat het anders is, maar het heeft toch geen zin. Hij kan zich niet voorstellen dat ik bij hem weg ga om hem. Wat is hij gemeen. Ik kan wel janken. Geen enkel van zijn beloftes heeft hij ooit waar gemaakt en nu zal hij het wel doen. Ik geloof het niet meer en dat is niet genoeg reden om weg te gaan? Alleen hij heeft het moeilijk en daarom mag hij de ene keer zo doen en dan weer totaal anders. Met mijn gevoelens tellen niet omdat ik degene ben die weggegaan is.

Hoe ga ik hier mee om, hoe hou ik me sterk.

Ik wou dat alles snel achter de rug is. Trek het even niet. Bah

Hé lieverd

Hij zal het nooit begrijpen. Hij wil het niet eens begrijpen.

Zal net zo lang doorgaan in dit, als het kan. Hij heeft dit onderwerp als het ware gekozen om je mee te raken en je kwalijk te nemen.

Het is natuurlijk onzin dat jij niet voor je huwelijk heb gevochten en ik weet nog goed hoe je al die tijd schreef en je best deed en je steeds opnieuw inzette en zo hard werkte voor alles.



Het is ook te gek voor woorden. Hij zal het alleen niet opgeven. Hij zal niet toegeven dat het niet aan jou ligt. Maar jij zult wel sterker worden en hier beter mee om kunnen gaan, hoe gemeen en onterecht zijn beschuldigingen ook zijn.

Wat blijft het toch naar dat hij geen oog heeft voor jouw gevoelens.

En dingen zullen verdraaid worden, het is een duidelijk patroon. Selectief geheugen en al zijn hersenspinsels krijg jij weer voor je voeten geworpen. Hij zal zich in allerlei bochten wringen, denk ik, om hier onderuit te komen. Hij weet dat het een bepaald effect heeft omdat het je sowieso raakt.

Dit is hoe ik erover denk, en ik heb echt met je te doen.

Zo'n dag als vandaag is echt rot.

Goed dat je schrijft. En het wordt echt beter, jij neemt al zoveel goede stappen.

Dat Hyves, wat geeft dat toch vaak een hoop wantrouwen.

Klara, het beste is toch om dit soort gesprekken direct af te kappen. Daar waar je vroeger nog weerwoord gaf, stokt nu direct de communicatie.

Bijv. wat jouw vrienden doen met hem op Hyves is hun pakkie an. Einde discussie.

De reden voor de scheiding, die is al lang bekend. Einde discussie.

Op opmerkingen dat jij bijv. niet gevochten hebt voor de relatie ga je totaal niet in.

Een hele vervelende manier van communiceren (ik kan me voorstellen dat je het wel uit wil schreeuwen richting hem), maar wel de meest effectieve. Voor jou dan.

Ga eens proberen om op een andere manier met hem te praten. Dat zal je helpen.



Die boosheid, of het ontbreken daarvan, is wel iets wat ik herken. Toch huist er wel degelijk een boosheid richting hem in je, anders sneed je niet zulke problematieken aan hier op een forum. Maar deze lieve vriend van je is er heer en meester in om je te manipuleren. Het is voor jou verdomde moeilijk om standvastig te zijn richting hem.

Heb je wel eens een assertiviteitscursus gedaan?

Je dochter is het zeer zeker wel waard om je aandacht op te richten. Misschien wanneer je dat echt de prioriteit geeft zal je inzake andere dingen in je leven ook standvastiger worden.

Miss denk je dat ze nu je prioriteit heeft, het komt op haar anders over. Ze is veel te vogelvrij in het weekend. Ze weet dat jij graag bij J bent en dat geeft haar carte blanche om uit te fladderen. Daar zit toch een deel van de oplossing.

Het is een oud patroon Klara, dat doorbreek je niet zomaar. Hij hengelt en jij hapt. Hij weet precies waar jij op reageert, wat je kwetsbare punten zijn. Dus daar begint hij over. Dat je niet genoeg gegeven hebt (dúh), dat je niet hard genoeg gevochten hebt (dúh!), dat je vreemdgaat (dúh!!!).



Zoals Pom zegt, verander je communicatie en kap het af. Het duurt eventjes voor hij doorheeft dat je niet meer hapt, maar als hij dat snapt, dan stopt hij ook met hengelen. Zo werkt dat in de visserij



Wees harder voor jezelf, spreek jezelf eens goed toe dat je dit niet meer van jezelf accepteert. Best dat je na zo'n gesprek half kapot bent en ligt te janken, maar laat je kwetsbaarheid niet meer aan hem zien. Hij misbruikt die maar.



Je bent hem nu geen verklaring meer schuldig over waarom je gaat scheiden en al helemaal niet waar je nu mee bezig bent. Al heb je tien anderen, het gaat hem geen bal aan. Bedenk bij zo'n gesprek wat jij van hem wilt - dat is waarschijnlijk: stoppen met jou lastigvallen, vragen stellen en verwijten maken.



Hou dat steeds voor ogen als je met hem praat. (Als je een gesprek helemaal kan vermijden, des te beter!) Je kan een mantra verzinnen dat je blijft herhalen. Bijvoorbeeld: ik heb alles gezegd wat ik hierover wil zeggen. Of: ik wil het er niet meer over hebben. Of: we zijn uit elkaar, ik hoef jou geen uitleg meer te geven.



Niets inhoudelijks, want daarmee geef je hem weer aas om mee te hengelen. Als jij hem een verwijt maakt of jezelf verdedigt, heeft hij weer iets wat hij kan verdraaien en voor je het weet zit je weer midden in een discussie.



Wees niet boos op jezelf, dat dit je overkomt. Je bent er nu achteraf over aan het nadenken en dat is weer een stap in het proces. Straks denk je vlak na het gesprek: verdorie, dit had ik moeten zeggen, en de keer daarop bedenk je het tijdens het gesprek zelf.



Het is trouwens ook een optie om helemaal niets te zeggen. Dat kan ook heel sterk zijn. Bijvoorbeeld die opmerking over hyves... wat kan jij daarover zeggen? Dat gaat helemaal niet over jou. Dus dan kun je prima je mond houden.



Zoek wel een uitlaatklep voor de gevoelens die hij nog steeds in je oproept. Praat hier of met mensen in je omgeving, bel iemand als hij weer weg is, of ga sporten, dansen, keihard zingen o.i.d. En haal dan diep adem en ga verder. Je komt er wel hoor!





dubio

Klara, geen verontschuldiging omdat je hier voor jezelf schrijft; doe ik (meestal) ook, en zo zijn er nog meer, die het gewoon nodig hebben, en zo vol zitten, dat het gewoon niet mogelijk is om ook nog op anderen te reageren.

Over het algemeen houd jij je volgens mij al ontzettend sterk, met nu een dip. Ik herken het heel erg, het idee, dat jij je moet verantwoorden, waarom je weggaat; de beloftes die hij altijd heeft gedaan, en die hij nu wel echt gaat waarmaken, waardoor misschien weer twijfel bij jou ontstaat (ook weer niet, want je zegt zelf al dat je hem niet gelooft!). Je staat nog steeds sterk, ook al zie je het zelf even anders.



Pom: "Die boosheid, of het ontbreken daarvan, is wel iets wat ik herken. Toch huist er wel degelijk een boosheid richting hem in je, anders sneed je niet zulke problematieken aan hier op een forum. Maar deze lieve vriend van je is er heer en meester in om je te manipuleren. Het is voor jou verdomde moeilijk om standvastig te zijn richting hem.

Heb je wel eens een assertiviteitscursus gedaan? Ik heb inderdaad al een assertiviteitscursus gedaan, maar ben weer heel erg teruggevallen. De boosheid ervaar ik soms wel, maar ik zei al, die ebt nog snel weg; moet het vast kunnen houden. Maar misschien komt het wel, als ik het steeds vaker zie; die trekjes die me niet zo aanstaan, en blijft het dan wel hangen.

Je dochter is het zeer zeker wel waard om je aandacht op te richten. Misschien wanneer je dat echt de prioriteit geeft zal je inzake andere dingen in je leven ook standvastiger worden.

Miss denk je dat ze nu je prioriteit heeft, het komt op haar anders over. Ze is veel te vogelvrij in het weekend. Ze weet dat jij graag bij J bent en dat geeft haar carte blanche om uit te fladderen. Klopt, en dat zij hele weekenden 'uitfladdert' zoals je het noemt, daar ben ik het dus niet mee eens, en ik ben bezig dit in te perken, door meer thuis te zijn. Kost me ontzettend veel moeite richting J. dit uit te spreken, maar ik vind dat ik dit aan dochter verplicht ben; ik wil er gewoon meer voor haar zijn. Zijzelf echter wil graag in het weekend bij vrienden zijn, ook omdat ze dan de kans heeft te drinken, blowen, roken. En ik ben er gisteravond achtergekomen, dat ze toch liever bij haar vader wil wonen. Dit deed me pijn. Niet omdat ik het haar niet gun, als zij dat graag wil, gun ik het haar wel, maar het is gewoon niet mogelijk. Daar zit toch een deel van de oplossing."

Wat bedoel je met 'daar zit toch een deel van de oplossing'?

Vind jij het een goede optie dat zij bij haar vader gaat wonen, maar is dit niet mogelijk vanwege je zoon?

Ehm, Pom, dat was de laatste zin van je eigen stukje waar Nicole op reageert.

Haha, dat snapte ik ook al niet

Gelukkig ben ik wél wakker.

Lemmy, goed dat jij zo wakker bent, je hebt gelijk: die laatste zin was inderdaad van Pom zelf! Maar het is voor dochterlief niet mogelijk om bij vader te gaan wonen, terwijl ze dat al meer dan 5 jaar wil. Is een lang verhaal, wat ik hier al wel eens neergeschreven heb. Zij ziet haar vader echt op een heel hoog voetstuk staan, idealiseert hem. Er is ruim 3 jaar geen omgang geweest, maar omdat zij zo om hem smeekte heb ik de omgang weer toegestaan. Vanaf toen is ook de ellende weer begonnen, en is het contact tussen dochter en mij weer slechter geworden. (Vader spreekt naar de kids slecht over mij...).



En nu had zij bij de RvdK aangegeven, dat ze bij papa wilde wonen, maar de RvdK heeft ervoor gekozen om zoon bij papa te laten wonen, omdat het zowel tussen zoon en mij, als tussen dochter en zoon, niet goed ging. Dochter mag dan ook nu niet bij vader gaan wonen, omdat het volgens de RvdK beter is, als ze niet bij elkaar wonen. Gaven wel aan, dat dochter dus ook in dit geval aan het kortste eindje trok, omdat haar broer kreeg (en dit niet perse wilde), wat zij wilde... Hoop dat het een beetje duidelijk is, anders hoor ik het wel.

Hoi Nicole

Hoe gaat het vandaag? Hoe is het met je dochter?

Goed dat je zo uitgebreid hebt gereageerd.

Kan me voorstellen dat je je vaak aardig klem voelt zitten.

Heb je hier nog over kunnen praten met je vriend?

Weet hij hoe moeilijk het gaat op dit moment, en wat vind jij er van dat hij toch op zo'n manier aan je trekt dat jij bang bent hem kwijt te raken als je niet toegeeft? Ik kan me nog herinneren dat je een paar weken terug schreef, dat hij wel vindt dat hij mag gaan rondkijken als je niet genoeg tijd voor hem vrijmaakt.

Is dit nu uitgesproken? Ik hoop dat het lukt om er goed over te praten, wat jij graag zou zien veranderen. Dat er iets van die druk af gaat omdat hij begrijpt hoe het voor jou is ook.

Klara, hoe gaat het nu?

Je schreef dat je vorige keer net bij je ex vandaan kwam. Je was overstuur, kan me dat goed voostellen.

Is het mogelijk dat je het contact wat je met hem moet hebben beperkt tot alleen het noodzakelijke en op een manier invult waarbij je je rustiger en veiliger voelt?

Hij had de kans om heel zijn riedel op je af te vuren, om jou mee te raken. Kunnen we meedenken om dit de volgende keer te voorkomen door het anders aan te pakken waneer je hem moet zien ? Vanwege de kinderen was het misschien?

Elf, hoe gaat het toch?

Ook als je wilt schrijven, terwijl je toch bent gebleven, voel je welkom hier he..

Ik heb je weer uitgenodigd op hyves.

Veel liefs!

Okee, dat zeg ik misschien onhandig Elf. Ik bedoel, omdat je vorige keer schreef dat het genoeg was en je weg wilde. Misschien voelt het moeilijk om weer hier te schrijven, daarom wilde ik dat tegen je zeggen.

Hoi,



Iseo, lief dat je naar me vraagt. Met mij gaat het wel, ben het weekend bij vriend geweest, was erg heftig. Er moest veel geregeld worden, en hij was gespannen, iets wat hij op mij afreageerde. Ik heb aangegeven, dat ik best begrip heb voor zijn gevoel, maar dat ik het niet verdien, zoals hij op mij reageert....

Praten is niet heel erg gelukt, maar ik zie het wel. Als ik maar zelf in ga zien, dat het niet aan mij ligt, dat ik het niet allemaal fout doe, maar dat veel ook aan zijn gedrag ligt. Dat wordt me steeds duidelijker.



Verder wil ik op dit moment gewoon kijken wat goed is voor dochterlief. Zij zit niet lekker in haar vel, en is erg veel (te veel??) buiten, waar ze kan roken (sigaretten? wiet?). Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan; is eerste prioriteit. Wil en kan het niet verbieden, want dan zal ze dat stiekem gaan doen; wil het ook niet goedkeuren; praten helpt niet...

Morgen ga ik contact opnemen met een bureau hier in de buurt, kijken of zij iets voor mij en haar kunnen betekenen, en ik ga weer bij BJZ aankaarten, dat ik het er niet mee eens ben, dat ik haar zo vrij moet laten, en vertrouwen hebben.

Mamzelle, ik weet het niet (was zelf ook een erg brave puber...), maar ik woon in een nogal klein dorpje, en zij wil verder weg; dat kan nu het donker is gewoon niet meer.



Als ze thuis is, hebben we het meestal even gezellig samen, maar dan wil ze weer graag op msn, moet ook kunnen. We hebben wel wat afgesproken, maar dat komt niet altijd zo uit.