Relaties
alle pijlers
Verliefd
donderdag 23 oktober 2008 om 20:24
Ook ik hier met een verhaal.
Waar beginnen...
Ik heb vier jaar een relatie met een lieve jongen.
Nu is een maand of vier geleden een van zijn beste vriendinnen opgenomen in een psychiatrische instelling.
Ik en een andere vriend hebben de opname in werking gezet en ben daardoor ook het eerste contactpersoon van de instelling.
Al vier maanden lang ga ik minimaal 2 keer per week naar de instelling toe om haar een paar uur te bezoeken. (een heel rooster opgesteld met 2 andere vrienden, de vriendin in kwestie wil alleen ons drieen zien)
Dit eist natuurlijk sowiezo al zijn tol op de relatie die ik heb maar waar ik mij vooral alleen in voel is het mij niet gesteund voelen. Hij neemt het maar voor lief aan dat ik dit op mij neem. Hij laat zo nu en dan eens vallen dat hij trots op mij is maar om nou eens aan te bieden of hij wat kan doen of regelen (oh ja, het regelen, ik houd naast de bezoekjes ook haar financien/huur/verzekering/huisje op orde houden/plantjes water geven op orde)
Goed, ik voel mij dus vrij alleen..... heb dit al een paar keer in een gesprek aangegeven maar eigenlijk is er geen verbetering. We zijn flink van elkaar aan het vervreemden. (en natuurlijk niet alleen door wat er nu gebeurd is met die vriendin)
Vorige week ben ik op de afdeling waar het vriendinnetje zit een jongen tegen gekomen waar ik echt vanaf moment 1 een bepaalde aantrekkingskracht bij had.
Hij zit daar als patient in de psychiatrische instelling.... maar hij doet wat met mij.
We msn'den al wat met elkaar de afgelopen dagen ... maar vanavond kwam eigenlijk zo bei ons beiden het hoge woord eruit dat we elkaar dus stiekem heeeeeeeeel erg leuk vinden.
Ik voel me een beetje lomp momenteel dat ik dit eerlijk aan hem heb toe gegeven.
1 voordeel. Hij zit op een gesloten afdeling... mijn vriendinnetje is er altijd bij... dus ik kan niet alleen met hem zijn waardoor ik dingen zou kunnen doen waar ik spijt van zou krijgen... maar het feit dat ik er continu aan denk dat ik hem oh zo graag zou willen zoenen maakt het niet dat ik mij beter ga voelen.
Niemand die mij hier waarschijnlijk een tip kan geven of iets zinnigs hierover kan melden maar ik moest het gewoon kwijt.
enfin, hier dus mijn verhaal wat ik kwijt moest. het zal wel onsamenhangend over komen maar weet ook niet meer zo goed wat ik nu moet denken of voelen
Waar beginnen...
Ik heb vier jaar een relatie met een lieve jongen.
Nu is een maand of vier geleden een van zijn beste vriendinnen opgenomen in een psychiatrische instelling.
Ik en een andere vriend hebben de opname in werking gezet en ben daardoor ook het eerste contactpersoon van de instelling.
Al vier maanden lang ga ik minimaal 2 keer per week naar de instelling toe om haar een paar uur te bezoeken. (een heel rooster opgesteld met 2 andere vrienden, de vriendin in kwestie wil alleen ons drieen zien)
Dit eist natuurlijk sowiezo al zijn tol op de relatie die ik heb maar waar ik mij vooral alleen in voel is het mij niet gesteund voelen. Hij neemt het maar voor lief aan dat ik dit op mij neem. Hij laat zo nu en dan eens vallen dat hij trots op mij is maar om nou eens aan te bieden of hij wat kan doen of regelen (oh ja, het regelen, ik houd naast de bezoekjes ook haar financien/huur/verzekering/huisje op orde houden/plantjes water geven op orde)
Goed, ik voel mij dus vrij alleen..... heb dit al een paar keer in een gesprek aangegeven maar eigenlijk is er geen verbetering. We zijn flink van elkaar aan het vervreemden. (en natuurlijk niet alleen door wat er nu gebeurd is met die vriendin)
Vorige week ben ik op de afdeling waar het vriendinnetje zit een jongen tegen gekomen waar ik echt vanaf moment 1 een bepaalde aantrekkingskracht bij had.
Hij zit daar als patient in de psychiatrische instelling.... maar hij doet wat met mij.
We msn'den al wat met elkaar de afgelopen dagen ... maar vanavond kwam eigenlijk zo bei ons beiden het hoge woord eruit dat we elkaar dus stiekem heeeeeeeeel erg leuk vinden.
Ik voel me een beetje lomp momenteel dat ik dit eerlijk aan hem heb toe gegeven.
1 voordeel. Hij zit op een gesloten afdeling... mijn vriendinnetje is er altijd bij... dus ik kan niet alleen met hem zijn waardoor ik dingen zou kunnen doen waar ik spijt van zou krijgen... maar het feit dat ik er continu aan denk dat ik hem oh zo graag zou willen zoenen maakt het niet dat ik mij beter ga voelen.
Niemand die mij hier waarschijnlijk een tip kan geven of iets zinnigs hierover kan melden maar ik moest het gewoon kwijt.
enfin, hier dus mijn verhaal wat ik kwijt moest. het zal wel onsamenhangend over komen maar weet ook niet meer zo goed wat ik nu moet denken of voelen
vrijdag 24 oktober 2008 om 10:30
KaAm: allereerst: fantastisch wat je doet je voor je vriendin!
Echt waar: ik wou dat meer mensen zo goed en respectvol met haar situatie omgaan. Veel mensen zijn 'bang' voor psychiatrische instellingen of ziekenhuizen en patienten raken hierdoor vaak eenzaam... wat de situatie van de clienten vaak verslechterd.
Ten tweede: wat wil je zelf (ook op dit topic)?
Wil je alleen je verhaal kwijt? Wil je medelotgenoten horen? Wil je advies over je huidige relatie en je nieuwe verliefdheid?
Echt waar: ik wou dat meer mensen zo goed en respectvol met haar situatie omgaan. Veel mensen zijn 'bang' voor psychiatrische instellingen of ziekenhuizen en patienten raken hierdoor vaak eenzaam... wat de situatie van de clienten vaak verslechterd.
Ten tweede: wat wil je zelf (ook op dit topic)?
Wil je alleen je verhaal kwijt? Wil je medelotgenoten horen? Wil je advies over je huidige relatie en je nieuwe verliefdheid?
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
vrijdag 24 oktober 2008 om 12:06
vrijdag 24 oktober 2008 om 12:38
Misschien is het een optie je vriend te confronteren met je gevoelens? Ik heb zo het idee dat hij niet goed weet wat er in je omgaat en wat je van hem verwacht. Misschien drukt dit hem met de neus op de feiten en weet hij dat hij wat meer moeite zal moeten doen voor jou en jullie relatie.
Hoewel het natuurlijk beter zou zijn als je er samen goed over praat. Ik zou zelf wel eerlijk (willen) zijn en zou dat ook van mijn vriend verwachten.
Verder zou 'die jongen' even ontwijken. 2 dingen tegelijk gaat zeker mis...
Hoewel het natuurlijk beter zou zijn als je er samen goed over praat. Ik zou zelf wel eerlijk (willen) zijn en zou dat ook van mijn vriend verwachten.
Verder zou 'die jongen' even ontwijken. 2 dingen tegelijk gaat zeker mis...
zaterdag 25 oktober 2008 om 23:22
Ok, we had the talk.....
Hij zegt dat hij niet kan veranderen qua steunen.... maar begrijpt dat het voor mij een struikelblok is.
Hij zegt dat dit nu eenmaal is hoe hij op stress reageert.... door zich terug te trekken.
Het is allemaal heel verdrietig.... maar het ziet er nu naar uit dat we uit elkaar gaan.
Hij zegt dat hij niet kan veranderen qua steunen.... maar begrijpt dat het voor mij een struikelblok is.
Hij zegt dat dit nu eenmaal is hoe hij op stress reageert.... door zich terug te trekken.
Het is allemaal heel verdrietig.... maar het ziet er nu naar uit dat we uit elkaar gaan.
woensdag 29 oktober 2008 om 09:27
Ik denk dat jullie niet samen passen. Veel mannen kunnen niet om met situaties waarbij veel gevoelens en zo spelen. Dus ik kan me er wel wat bij voorstellen dat jouw vriend, als hij zo iemand is, er niets voor voelt die opgenomen vriendin te gaan bezoeken. Misschien is het zelfs in zekere zin goed dat hij haar niet gaat bezoeken, want ik kan me voorstellen dat hij zichzelf geen houding zou weten te geven. Misschien verwacht je teveel van hem? Misschien wil je hem in een soort hulpverlener omtoveren. Hij weet best van zichzelf dat hij dat nooit kan of wil zijn en trekt zich daarom terug. Geen wonder dat de relatie tussen jullie dan bekoelt. Een partner kan ook op andere manieren helpen, bijvoorbeeld door inderdaad de boodschappen te doen zodat jij haar kan bezoeken.
Anderzijds zeg je in je OP dat je vriendin alleen jullie drieen wil zien (de drie vrienden die haar nu bezoeken), dus eigenlijk heeft ze er misschien helemaal geen behoefte aan om hem te zien?
Tenslotte, heb ik toch een beetje de indruk dat je iemand bent die heel erg bezig is met 'hulp verlenen'. Je kan daar ook te ver in gaan. Sommige mensen zijn nu eenmaal aangetrokken door alles en iedereen die in hun ogen hulp nodig heeft. Ik zou daar toch voorzichtig mee zijn. Verliefd worden op iemand die opgenomen is, heeft hier ook mee te maken en is m.i. geen goed idee.
Anderzijds zeg je in je OP dat je vriendin alleen jullie drieen wil zien (de drie vrienden die haar nu bezoeken), dus eigenlijk heeft ze er misschien helemaal geen behoefte aan om hem te zien?
Tenslotte, heb ik toch een beetje de indruk dat je iemand bent die heel erg bezig is met 'hulp verlenen'. Je kan daar ook te ver in gaan. Sommige mensen zijn nu eenmaal aangetrokken door alles en iedereen die in hun ogen hulp nodig heeft. Ik zou daar toch voorzichtig mee zijn. Verliefd worden op iemand die opgenomen is, heeft hier ook mee te maken en is m.i. geen goed idee.
