Relaties
alle pijlers
Ik wil alleen op reis, maar man is het er niet mee eens.
maandag 27 oktober 2008 om 12:13
Hoi! Ik heb een tijdje gezocht tussen de andere onderwerpen, maar niets vergelijkbaars gevonden met mijn probleem, dus vandaar dat ik mijn eigen topic maar ben begonnen. Ik ben nu 4 jaar getrouwd met de man waar ik 6 jaar een relatie mee heb. We zijn gelukkig met elkaar en hebben samen een goedlopend bedrijfje. Nu heb ik al vanaf mijn 18e de wens om alleen een wereldreis maken. Door omstandigheden is het er nooit van gekomen. De laatste 2 jaar ben ik er toch weer erg mee bezig om dit eventueel alsnog te gaan doen. We hebben geen kinderen, dus het zou nu nog mooi kunnen voordat we er aan zouden beginnen, als het allemaal zou lukken natuurlijk. (ook niet meer vanzelfsprekend tegenwoordig) Maar goed, mijn man is het er niet mee eens. Hij kan niet zonder mij zegt hij en zeker niet zo'n lange periode.(3 maanden tot een half jaar) We hebben er laatst zo'n ruzie over gehad: hij heeft aangegeven, dat als ik dit wil doorzetten ik maar van hem moet scheiden. Ik hou heel veel van hem en wil hem niet kwijt, maar hij pakt als het ware mijn droom af. Wat moet ik toch doen?
woensdag 29 oktober 2008 om 23:21
maar het gaat hier niet om een jaarlijks terugkerende vakantie het gaat over iets dat eenmalig is. En 6 maanden is inderdaad lang daarom zei ik 3 maanden omdat zoiets eenmalig wel is te overzien!
en 6 maanden over 1 kam scheren met 3 jaar vind ik wat ver gaan, het gaat niet over iets terugkerends maar iets eenmaligs.
Ja je moet elkaar dingen gunnen maar wel onder het mom van een compromi want je bent wel samen!
en mar12 als je van iemand houdt en je bent bang dat iemand veranderd is het toch heel onlogisch om dan maar alvast het vrije leven op te zoeken want je weet nog niet hoe het na de reis is. Wie zegt dat als je 3 maanden op reis gaat je geen contact onderhoudt?
Ja ik zou ook bang zijn dat mijn relatie zou veranderen door de reis maar daar kan je over praten in een relatie en oplossingen voor vinden. To's vriend zou bijvoorbeeld in deze periode de week vakantie kunnen nemen en haar opzoeken met 2 weekenden erbij eventueel.
En orianne
gunt je man jou niets was natuurlijk niet letterlijk bedoeld maar ik voel mij hier gewoon boos worden omdat To's man hier niet eens over wil praten om te zoeken naar een oplossing.
en 6 maanden over 1 kam scheren met 3 jaar vind ik wat ver gaan, het gaat niet over iets terugkerends maar iets eenmaligs.
Ja je moet elkaar dingen gunnen maar wel onder het mom van een compromi want je bent wel samen!
en mar12 als je van iemand houdt en je bent bang dat iemand veranderd is het toch heel onlogisch om dan maar alvast het vrije leven op te zoeken want je weet nog niet hoe het na de reis is. Wie zegt dat als je 3 maanden op reis gaat je geen contact onderhoudt?
Ja ik zou ook bang zijn dat mijn relatie zou veranderen door de reis maar daar kan je over praten in een relatie en oplossingen voor vinden. To's vriend zou bijvoorbeeld in deze periode de week vakantie kunnen nemen en haar opzoeken met 2 weekenden erbij eventueel.
En orianne
gunt je man jou niets was natuurlijk niet letterlijk bedoeld maar ik voel mij hier gewoon boos worden omdat To's man hier niet eens over wil praten om te zoeken naar een oplossing.
donderdag 30 oktober 2008 om 00:11
even in oplossingen denkend voor To:
Deze issue met je man is een obstakel in jullie relatie. Want jij wil wel hij wil niet. Als je dit uit de weg gaat door maar niet te gaan blijft dit hangen tussen jullie.
En het zal altijd op een of andere manier terugkomen (want of je neemt het hem kwalijk of hij is boos op je). Dus je moet er doorheen! En samen er sterker weer uitkomen. Want als je dit niet kan doorstaan en alle obstakels samen maar negeert (zoals nu want je man wil er niet eens over praten) dan stapelt zoiets zich op en dat kan nooit goed zijn voor je relatie.
Als je niet gaat, ga je je man dit kwalijk nemen? Als je denkt van wel moet je gaan.
Als hij hier nog steeds totaal niet over wilt praten zou ik alles in een brief opschrijven wat je wilt zeggen en ook voorstellen hoe het contact gaat zijn als je zou gaan, hem daarna een paar dagen de tijd geven (misschien dat hij de rust nodig heeft om alles langzaam op te nemen en de consequenties door te kijken?)
Omdat je man er zo stellig over is dat er geen discussie kan ontstaan kan je het in deze situatie misschien vergelijken met iemand die vanaf nu niet meer monogaam wil zijn en de ander wel. Je komt er niet uit want de een wil dit en de ander wil dat. En wat doe je dan, uit elkaar? Of laat je die ander? In dit geval gaat het om een eenmalige ervaring en niet om een levensstijl die je wilt veranderen waarin er geen emotionele en fysieke vorm van vreemdgaan ter sprake is. nog een vraag: zou hij dit kunnen zien als emotioneel vreemdgaan?
Deze issue met je man is een obstakel in jullie relatie. Want jij wil wel hij wil niet. Als je dit uit de weg gaat door maar niet te gaan blijft dit hangen tussen jullie.
En het zal altijd op een of andere manier terugkomen (want of je neemt het hem kwalijk of hij is boos op je). Dus je moet er doorheen! En samen er sterker weer uitkomen. Want als je dit niet kan doorstaan en alle obstakels samen maar negeert (zoals nu want je man wil er niet eens over praten) dan stapelt zoiets zich op en dat kan nooit goed zijn voor je relatie.
Als je niet gaat, ga je je man dit kwalijk nemen? Als je denkt van wel moet je gaan.
Als hij hier nog steeds totaal niet over wilt praten zou ik alles in een brief opschrijven wat je wilt zeggen en ook voorstellen hoe het contact gaat zijn als je zou gaan, hem daarna een paar dagen de tijd geven (misschien dat hij de rust nodig heeft om alles langzaam op te nemen en de consequenties door te kijken?)
Omdat je man er zo stellig over is dat er geen discussie kan ontstaan kan je het in deze situatie misschien vergelijken met iemand die vanaf nu niet meer monogaam wil zijn en de ander wel. Je komt er niet uit want de een wil dit en de ander wil dat. En wat doe je dan, uit elkaar? Of laat je die ander? In dit geval gaat het om een eenmalige ervaring en niet om een levensstijl die je wilt veranderen waarin er geen emotionele en fysieke vorm van vreemdgaan ter sprake is. nog een vraag: zou hij dit kunnen zien als emotioneel vreemdgaan?
donderdag 30 oktober 2008 om 07:35
quote:Oriane schreef op 29 oktober 2008 @ 22:48:
Overigens, waar ligt bij de dames van wie 'alles' mag de grens? Als er wel kinderen zijn? Al ze niet 6 maanden maar 3 jaar weg wil? Want he, wat is nu 3 jaar op een leven van 80 jaar. Als je partner wel 6 maanden gaat maar dan met die 'hele goede vriendin' met wie hij ooit samen op dat idee is gekomen, en jij wilt liever niet mee?
Ik vind dit een ontzettende drogreden want er zit echt wel een verschil tussen 6 maanden en 3 jaar. Maar om antwoord te geven: drie jaar is lang, maar zes maanden zou ik nog wel trekken hoor. En ik ga er trouwens niet vanuit dat ik de respectabele leeftijd van tachtig jaar bereik dus ik redeneer nooit vanuit dat "een mensenleven duurt zo lang"-idee). En ook als de reis met een hele goede vriendin is met wie hij ooit samen op dat idee is gekomen. Ik vertrouw mijn vriend volledig en wil hem niet krampachtig aan mij binden. Boeddhisten zeggen ook wel: "Als je echt van iemand houdt, laat diegene gaan. Als de persoon terugkomt, is hij/zij van jou." Ik sta daar ontzettend achter.
En het kan misschien best wel zo zijn dat je in een huwelijk voor elkaar kiest, maar wat ik van TO heb begrepen is dat zij erg jong getrouwd is en nog nooit alleen is geweest. Juist dan lijkt het me extra zinvol zo'n ervaring mee te maken, al is het maar voor een aantal weken.
Er is een groot verschil tussen een half jaar weggaan en iemand aan zijn lot overlaten en niet meer achterom kijken, en de houding van TO die compromissen wil sluiten, de periode wil inkorten, het contact wil onderhouden, etc. Ik vind het dan ook onterecht dat zij hier wordt aangevallen en als egoistisch wordt neergezet omdat ze nu eenmaal een droom heeft.
Overigens, waar ligt bij de dames van wie 'alles' mag de grens? Als er wel kinderen zijn? Al ze niet 6 maanden maar 3 jaar weg wil? Want he, wat is nu 3 jaar op een leven van 80 jaar. Als je partner wel 6 maanden gaat maar dan met die 'hele goede vriendin' met wie hij ooit samen op dat idee is gekomen, en jij wilt liever niet mee?
Ik vind dit een ontzettende drogreden want er zit echt wel een verschil tussen 6 maanden en 3 jaar. Maar om antwoord te geven: drie jaar is lang, maar zes maanden zou ik nog wel trekken hoor. En ik ga er trouwens niet vanuit dat ik de respectabele leeftijd van tachtig jaar bereik dus ik redeneer nooit vanuit dat "een mensenleven duurt zo lang"-idee). En ook als de reis met een hele goede vriendin is met wie hij ooit samen op dat idee is gekomen. Ik vertrouw mijn vriend volledig en wil hem niet krampachtig aan mij binden. Boeddhisten zeggen ook wel: "Als je echt van iemand houdt, laat diegene gaan. Als de persoon terugkomt, is hij/zij van jou." Ik sta daar ontzettend achter.
En het kan misschien best wel zo zijn dat je in een huwelijk voor elkaar kiest, maar wat ik van TO heb begrepen is dat zij erg jong getrouwd is en nog nooit alleen is geweest. Juist dan lijkt het me extra zinvol zo'n ervaring mee te maken, al is het maar voor een aantal weken.
Er is een groot verschil tussen een half jaar weggaan en iemand aan zijn lot overlaten en niet meer achterom kijken, en de houding van TO die compromissen wil sluiten, de periode wil inkorten, het contact wil onderhouden, etc. Ik vind het dan ook onterecht dat zij hier wordt aangevallen en als egoistisch wordt neergezet omdat ze nu eenmaal een droom heeft.
donderdag 30 oktober 2008 om 07:46
quote:koetje1984 schreef op 30 oktober 2008 @ 07:35:
[...]
Ik vind dit een ontzettende drogreden want er zit echt wel een verschil tussen 6 maanden en 3 jaar. Maar om antwoord te geven: drie jaar is lang, maar zes maanden zou ik nog wel trekken hoor. En ik ga er trouwens niet vanuit dat ik de respectabele leeftijd van tachtig jaar bereik dus ik redeneer nooit vanuit dat "een mensenleven duurt zo lang"-idee). En ook als de reis met een hele goede vriendin is met wie hij ooit samen op dat idee is gekomen. Ik vertrouw mijn vriend volledig en wil hem niet krampachtig aan mij binden. Boeddhisten zeggen ook wel: "Als je echt van iemand houdt, laat diegene gaan. Als de persoon terugkomt, is hij/zij van jou." Ik sta daar ontzettend achter.
En het kan misschien best wel zo zijn dat je in een huwelijk voor elkaar kiest, maar wat ik van TO heb begrepen is dat zij erg jong getrouwd is en nog nooit alleen is geweest. Juist dan lijkt het me extra zinvol zo'n ervaring mee te maken, al is het maar voor een aantal weken.
Er is een groot verschil tussen een half jaar weggaan en iemand aan zijn lot overlaten en niet meer achterom kijken, en de houding van TO die compromissen wil sluiten, de periode wil inkorten, het contact wil onderhouden, etc. Ik vind het dan ook onterecht dat zij hier wordt aangevallen en als egoistisch wordt neergezet omdat ze nu eenmaal een droom heeft.Het maakt niet uit of die periode ingekort wordt, het contact wordt onderhouden enzenz. Haar man wil het gewoon niet. En ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
[...]
Ik vind dit een ontzettende drogreden want er zit echt wel een verschil tussen 6 maanden en 3 jaar. Maar om antwoord te geven: drie jaar is lang, maar zes maanden zou ik nog wel trekken hoor. En ik ga er trouwens niet vanuit dat ik de respectabele leeftijd van tachtig jaar bereik dus ik redeneer nooit vanuit dat "een mensenleven duurt zo lang"-idee). En ook als de reis met een hele goede vriendin is met wie hij ooit samen op dat idee is gekomen. Ik vertrouw mijn vriend volledig en wil hem niet krampachtig aan mij binden. Boeddhisten zeggen ook wel: "Als je echt van iemand houdt, laat diegene gaan. Als de persoon terugkomt, is hij/zij van jou." Ik sta daar ontzettend achter.
En het kan misschien best wel zo zijn dat je in een huwelijk voor elkaar kiest, maar wat ik van TO heb begrepen is dat zij erg jong getrouwd is en nog nooit alleen is geweest. Juist dan lijkt het me extra zinvol zo'n ervaring mee te maken, al is het maar voor een aantal weken.
Er is een groot verschil tussen een half jaar weggaan en iemand aan zijn lot overlaten en niet meer achterom kijken, en de houding van TO die compromissen wil sluiten, de periode wil inkorten, het contact wil onderhouden, etc. Ik vind het dan ook onterecht dat zij hier wordt aangevallen en als egoistisch wordt neergezet omdat ze nu eenmaal een droom heeft.Het maakt niet uit of die periode ingekort wordt, het contact wordt onderhouden enzenz. Haar man wil het gewoon niet. En ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
donderdag 30 oktober 2008 om 08:10
quote:mar12 schreef op 29 oktober 2008 @ 22:12:
Even vanuit een ander perspectief:
Wat als reisfan terugkomt van wereldreis en manlief heeft die tijd niet stilgezeten (reisfan komt ook niet onveranderd terug) en manlief heeft een nieuwe liefde ontmoet.
Of wordt er verwacht dat hij maar smachtend al die tijd wacht op reisfan. Ook zijn leven gaat door.Wat een gelul zeg! Dus omdat iemand zijn partner drie maanden niet ziet verwacht je dat hij meteen maar vreemdgaat? Hoe denk je dat anderen dat doen; zeelieden, militairen, die zijn ook wel eens een half jaar van huis. Ga je er dan ook van uit dat hun achterblijvende partners meteen op zoek gaan naar een nieuwe liefde? Als dat zo zou zijn dan kunnen ze inderdaad maar beter meteen scheiden, want dan stelt hun relatie niets voor.
Even vanuit een ander perspectief:
Wat als reisfan terugkomt van wereldreis en manlief heeft die tijd niet stilgezeten (reisfan komt ook niet onveranderd terug) en manlief heeft een nieuwe liefde ontmoet.
Of wordt er verwacht dat hij maar smachtend al die tijd wacht op reisfan. Ook zijn leven gaat door.Wat een gelul zeg! Dus omdat iemand zijn partner drie maanden niet ziet verwacht je dat hij meteen maar vreemdgaat? Hoe denk je dat anderen dat doen; zeelieden, militairen, die zijn ook wel eens een half jaar van huis. Ga je er dan ook van uit dat hun achterblijvende partners meteen op zoek gaan naar een nieuwe liefde? Als dat zo zou zijn dan kunnen ze inderdaad maar beter meteen scheiden, want dan stelt hun relatie niets voor.
donderdag 30 oktober 2008 om 08:15
Ik woonde al samen toen ik voor zes maanden op stage ging naar een Zuid Amerikaans land. Mijn toenmalige vriend, was ondanks zn bovenmatige jaloezie, eens dat ik zou gaan.
Ik was nog jong, 21, en die stage heeft een verpletterende indruk op me achter gelaten. Van mn veilige comfort zone ineens naar een derde wereld land waar je notabene nog bijna als een halfgod wordt aangezien ook "omdat je uit Europa komt". Die ervaringen probeerde ik met mn vriendje thuis te delen, het tijdsverschil maakte dat al moeilijk (toen was email/internet nog niet zo mainstream, dus bellen) maar het feit dat voor hem zn 'normale' leven gewoon doorging, maakte zijn inlevingsvermogen heel beperkt.
Jij maakt zoveel mee en kan dat niet delen, wel met reizigers die je tegenkomt, maar niet echt met je partner. Je partner klaagt bijvoorbeeld dat de Nuon man een uur te laat kwam terwijl jij misschien net mee hebt gemaakt dat er een week geen stromend water was ofzo.
Daarbij kwam dat mijn vriend ook het type "ik kan niet zonder je" was en dat heeft zn tol geeist. Na een maand of drie was hij met stappen een andere meid tegen gekomen waar ie erg veel aandacht van kreeg en....uiteindelijk ook (vaker) mee in bed is beland.
Toen ik terug kwam hebben we het nog wel geprobeerd te lijmen, maar ik was echt een ander mens geworden door die ervaring en we bleken uit elkaar gegroeid (niet lang daarna uit elkaar gegaan). Zes maanden is op een leven niks, maar kan voor een relatie de doodsteek zijn. Kan, zeg ik erbij, ik ken namelijk wel stellen waar het goed bij gaat, echter die zijn het allebei eens dat een van de twee weggaat voor langere tijd.
Wat ik overigens wel vreemd vind is dat je al twee jaar met het idee loopt en de indruk hebt dat je in eventueel 3 maanden "de wereld"kan zien. Dat kan niet, da's echt veel te kort. Dat is van alles wat en dan maar een klein beetje. Denk dat je je dan beter kan beperken tot een gebied/continent.
Een compromis kan wel zijn dat je man je op een punt op komt zoeken en jullie samen een week of 3 optrekken ofzo. Maar als hij per definite niet wil dat je dit doet, moet je dat denk ik toch respecteren. Ik zou er ook niet blij mee zijn als mijn vriend zou besluiten ineens base jumper/K2 beklimmer/rally rijder/swinger te worden omdat ie dat al heel lang wil. Relatie is geven en nemen, niet alleen maar nemen.
Ga om te beginnen samen eens op vakantie naar verre en exotische oorden, wellicht gaat hij je wens dan beter begrijpen.
Ik was nog jong, 21, en die stage heeft een verpletterende indruk op me achter gelaten. Van mn veilige comfort zone ineens naar een derde wereld land waar je notabene nog bijna als een halfgod wordt aangezien ook "omdat je uit Europa komt". Die ervaringen probeerde ik met mn vriendje thuis te delen, het tijdsverschil maakte dat al moeilijk (toen was email/internet nog niet zo mainstream, dus bellen) maar het feit dat voor hem zn 'normale' leven gewoon doorging, maakte zijn inlevingsvermogen heel beperkt.
Jij maakt zoveel mee en kan dat niet delen, wel met reizigers die je tegenkomt, maar niet echt met je partner. Je partner klaagt bijvoorbeeld dat de Nuon man een uur te laat kwam terwijl jij misschien net mee hebt gemaakt dat er een week geen stromend water was ofzo.
Daarbij kwam dat mijn vriend ook het type "ik kan niet zonder je" was en dat heeft zn tol geeist. Na een maand of drie was hij met stappen een andere meid tegen gekomen waar ie erg veel aandacht van kreeg en....uiteindelijk ook (vaker) mee in bed is beland.
Toen ik terug kwam hebben we het nog wel geprobeerd te lijmen, maar ik was echt een ander mens geworden door die ervaring en we bleken uit elkaar gegroeid (niet lang daarna uit elkaar gegaan). Zes maanden is op een leven niks, maar kan voor een relatie de doodsteek zijn. Kan, zeg ik erbij, ik ken namelijk wel stellen waar het goed bij gaat, echter die zijn het allebei eens dat een van de twee weggaat voor langere tijd.
Wat ik overigens wel vreemd vind is dat je al twee jaar met het idee loopt en de indruk hebt dat je in eventueel 3 maanden "de wereld"kan zien. Dat kan niet, da's echt veel te kort. Dat is van alles wat en dan maar een klein beetje. Denk dat je je dan beter kan beperken tot een gebied/continent.
Een compromis kan wel zijn dat je man je op een punt op komt zoeken en jullie samen een week of 3 optrekken ofzo. Maar als hij per definite niet wil dat je dit doet, moet je dat denk ik toch respecteren. Ik zou er ook niet blij mee zijn als mijn vriend zou besluiten ineens base jumper/K2 beklimmer/rally rijder/swinger te worden omdat ie dat al heel lang wil. Relatie is geven en nemen, niet alleen maar nemen.
Ga om te beginnen samen eens op vakantie naar verre en exotische oorden, wellicht gaat hij je wens dan beter begrijpen.
donderdag 30 oktober 2008 om 10:17
quote:koetje1984 schreef op 30 oktober 2008 @ 07:35:
[...]
Ik vind dit een ontzettende drogreden want er zit echt wel een verschil tussen 6 maanden en 3 jaar. Maar om antwoord te geven: drie jaar is lang, maar zes maanden zou ik nog wel trekken hoor. En ik ga er trouwens niet vanuit dat ik de respectabele leeftijd van tachtig jaar bereik dus ik redeneer nooit vanuit dat "een mensenleven duurt zo lang"-idee). En ook als de reis met een hele goede vriendin is met wie hij ooit samen op dat idee is gekomen. Ik vertrouw mijn vriend volledig en wil hem niet krampachtig aan mij binden. Boeddhisten zeggen ook wel: "Als je echt van iemand houdt, laat diegene gaan. Als de persoon terugkomt, is hij/zij van jou." Ik sta daar ontzettend achter.
En het kan misschien best wel zo zijn dat je in een huwelijk voor elkaar kiest, maar wat ik van TO heb begrepen is dat zij erg jong getrouwd is en nog nooit alleen is geweest. Juist dan lijkt het me extra zinvol zo'n ervaring mee te maken, al is het maar voor een aantal weken.
Er is een groot verschil tussen een half jaar weggaan en iemand aan zijn lot overlaten en niet meer achterom kijken, en de houding van TO die compromissen wil sluiten, de periode wil inkorten, het contact wil onderhouden, etc. Ik vind het dan ook onterecht dat zij hier wordt aangevallen en als egoistisch wordt neergezet omdat ze nu eenmaal een droom heeft.
En dat is dus net de reactie waarop ik hoopte! JIj vind een half jaar te overzien en drie jaar lang. Maar mag een ieder voor zichzelf bepalen wat hij of zij lang vind? Volgens mij is een persoonlijke mening nu eenmaal geen 'meetbaar' iets.
Het ging mij om dat je je partner altijd de vrijheid moet gunnen, maar blijkbaar is vrijheid wel degelijk aan een tijdslimiet gebonden. Voor jou is een half jaar niet zo veel, voor een ander heel lang. En wie zijn wij om in godesnaam een ander ons mening over 'tijd' op te dringen. Omdat IK het niet te lang vind, is het onzin dat JIJ het wel te lang vind. Daar kom je gewoon niet uit.
Overigens, ik ga er ook niet van uit dat ik 80 ga worden, maar in meerdere reacties hier blijkt dat veel mensen dat dus wel doen...
[...]
Ik vind dit een ontzettende drogreden want er zit echt wel een verschil tussen 6 maanden en 3 jaar. Maar om antwoord te geven: drie jaar is lang, maar zes maanden zou ik nog wel trekken hoor. En ik ga er trouwens niet vanuit dat ik de respectabele leeftijd van tachtig jaar bereik dus ik redeneer nooit vanuit dat "een mensenleven duurt zo lang"-idee). En ook als de reis met een hele goede vriendin is met wie hij ooit samen op dat idee is gekomen. Ik vertrouw mijn vriend volledig en wil hem niet krampachtig aan mij binden. Boeddhisten zeggen ook wel: "Als je echt van iemand houdt, laat diegene gaan. Als de persoon terugkomt, is hij/zij van jou." Ik sta daar ontzettend achter.
En het kan misschien best wel zo zijn dat je in een huwelijk voor elkaar kiest, maar wat ik van TO heb begrepen is dat zij erg jong getrouwd is en nog nooit alleen is geweest. Juist dan lijkt het me extra zinvol zo'n ervaring mee te maken, al is het maar voor een aantal weken.
Er is een groot verschil tussen een half jaar weggaan en iemand aan zijn lot overlaten en niet meer achterom kijken, en de houding van TO die compromissen wil sluiten, de periode wil inkorten, het contact wil onderhouden, etc. Ik vind het dan ook onterecht dat zij hier wordt aangevallen en als egoistisch wordt neergezet omdat ze nu eenmaal een droom heeft.
En dat is dus net de reactie waarop ik hoopte! JIj vind een half jaar te overzien en drie jaar lang. Maar mag een ieder voor zichzelf bepalen wat hij of zij lang vind? Volgens mij is een persoonlijke mening nu eenmaal geen 'meetbaar' iets.
Het ging mij om dat je je partner altijd de vrijheid moet gunnen, maar blijkbaar is vrijheid wel degelijk aan een tijdslimiet gebonden. Voor jou is een half jaar niet zo veel, voor een ander heel lang. En wie zijn wij om in godesnaam een ander ons mening over 'tijd' op te dringen. Omdat IK het niet te lang vind, is het onzin dat JIJ het wel te lang vind. Daar kom je gewoon niet uit.
Overigens, ik ga er ook niet van uit dat ik 80 ga worden, maar in meerdere reacties hier blijkt dat veel mensen dat dus wel doen...
donderdag 30 oktober 2008 om 10:32
Ik zou het absoluut niet pikken als mijn man een half jaar ertussenuit zou gaan, en dan voornamelijk om de redenen die Booyah aangeeft. Ik heb zelf 3 maanden in het buitenland gewerkt toen ik 17 was en dat heeft me toen al zo veranderd, ik geloof nooit dat je relatie een wereldreis van 6 maanden overleefd. Ik zou zeker ook het gevoel krijgen dat ik in de steek gelaten zou worden als ik zelf het bedrijf draaiende zou moeten houden in de afwezigheid van mijn partner.
TO had dit moeten doen toen ze nog niet getrouwd was, nu kan ze toch ook samen met haar man mooie verre reizen maken? Lijkt me voor jezelf ook veel leuker als je bij thuiskomst je ervaringen kunt delen met je man.
TO had dit moeten doen toen ze nog niet getrouwd was, nu kan ze toch ook samen met haar man mooie verre reizen maken? Lijkt me voor jezelf ook veel leuker als je bij thuiskomst je ervaringen kunt delen met je man.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:02
quote:Capibara schreef op 30 oktober 2008 @ 08:10:
[...]
Wat een gelul zeg! Dus omdat iemand zijn partner drie maanden niet ziet verwacht je dat hij meteen maar vreemdgaat? Hoe denk je dat anderen dat doen; zeelieden, militairen, die zijn ook wel eens een half jaar van huis. Ga je er dan ook van uit dat hun achterblijvende partners meteen op zoek gaan naar een nieuwe liefde? Als dat zo zou zijn dan kunnen ze inderdaad maar beter meteen scheiden, want dan stelt hun relatie niets voor.Ja, die zijn ook wel eens een half jaar van huis, maar ik kan me niet voorstellen dat de achterblijvende partner daar geen moeite mee heeft. Bovendien gaan zeelieden en militairen meestal niet op vrijwillige basis een half jaar van huis. Lijkt me niet echt een vergelijking met TO's geval.
[...]
Wat een gelul zeg! Dus omdat iemand zijn partner drie maanden niet ziet verwacht je dat hij meteen maar vreemdgaat? Hoe denk je dat anderen dat doen; zeelieden, militairen, die zijn ook wel eens een half jaar van huis. Ga je er dan ook van uit dat hun achterblijvende partners meteen op zoek gaan naar een nieuwe liefde? Als dat zo zou zijn dan kunnen ze inderdaad maar beter meteen scheiden, want dan stelt hun relatie niets voor.Ja, die zijn ook wel eens een half jaar van huis, maar ik kan me niet voorstellen dat de achterblijvende partner daar geen moeite mee heeft. Bovendien gaan zeelieden en militairen meestal niet op vrijwillige basis een half jaar van huis. Lijkt me niet echt een vergelijking met TO's geval.
donderdag 30 oktober 2008 om 11:21
Ik zeg ook niet dat de achetrblijvende partner daar geen moeite mee zou (mogen) hebben. Alleen zit er wel een groot verschil tussen er moeite mee hebben of iemand missen, en het gewoon domweg verbieden! Ik zou ook niet staan te juichen als mijn man een paar maanden zou willen gaan reizen zonder mij, maar als dat echt een droom van hem zou zijn zouden we daar over praten. Ik zou zeker niet dreigen met een scheiding!
Overigens zou ik wel heel graag mee willen, i.t.t. de man van reisfan.
En b.t.w.: ook zeelieden en militairen hebben er zelf voor gekozen. Als je zo'n beroep kiest weet je dat je regelmatig langer van huis bent, ook als het een half jaar of langer zou zijn. Als ze dat niet willen moeten ze een andere baan zoeken.
Overigens zou ik wel heel graag mee willen, i.t.t. de man van reisfan.
En b.t.w.: ook zeelieden en militairen hebben er zelf voor gekozen. Als je zo'n beroep kiest weet je dat je regelmatig langer van huis bent, ook als het een half jaar of langer zou zijn. Als ze dat niet willen moeten ze een andere baan zoeken.
anoniem_61593 wijzigde dit bericht op 30-10-2008 11:23
Reden: aanvulling over dat ik wel mee zou willen
Reden: aanvulling over dat ik wel mee zou willen
% gewijzigd
donderdag 30 oktober 2008 om 11:40
quote:Capibara schreef op 30 oktober 2008 @ 11:21:
Ik zeg ook niet dat de achetrblijvende partner daar geen moeite mee zou (mogen) hebben. Alleen zit er wel een groot verschil tussen er moeite mee hebben of iemand missen, en het gewoon domweg verbieden! Ik zou ook niet staan te juichen als mijn man een paar maanden zou willen gaan reizen zonder mij, maar als dat echt een droom van hem zou zijn zouden we daar over praten. Ik zou zeker niet dreigen met een scheiding!
Overigens zou ik wel heel graag mee willen, i.t.t. de man van reisfan.
Vind ik niet hoor. Het uiteindelijke resultaat is hetzelfde nl. dat TO's man het niet wil. Of je daar nu in alle redelijkheid over gaat praten of gaat verbieden. En je kunt nu eenmaal niet alles in het leven hebben. Ik ben ook nooit alleen geweest en heb me serieus afgevraagd of het niet beter geweest zou zijn als ik eerst op mijzelf had gewoond, maar dat is nou eenmaal niet het geval. Dan zijn er wel weer andere zaken die ik wel heb ervaren, maar een ander weer niet. En voor wat betreft die scheiding: iedereen zegt in zijn emoties wel eens dingen, die je beter niet had kunnen zeggen.
Ik zeg ook niet dat de achetrblijvende partner daar geen moeite mee zou (mogen) hebben. Alleen zit er wel een groot verschil tussen er moeite mee hebben of iemand missen, en het gewoon domweg verbieden! Ik zou ook niet staan te juichen als mijn man een paar maanden zou willen gaan reizen zonder mij, maar als dat echt een droom van hem zou zijn zouden we daar over praten. Ik zou zeker niet dreigen met een scheiding!
Overigens zou ik wel heel graag mee willen, i.t.t. de man van reisfan.
Vind ik niet hoor. Het uiteindelijke resultaat is hetzelfde nl. dat TO's man het niet wil. Of je daar nu in alle redelijkheid over gaat praten of gaat verbieden. En je kunt nu eenmaal niet alles in het leven hebben. Ik ben ook nooit alleen geweest en heb me serieus afgevraagd of het niet beter geweest zou zijn als ik eerst op mijzelf had gewoond, maar dat is nou eenmaal niet het geval. Dan zijn er wel weer andere zaken die ik wel heb ervaren, maar een ander weer niet. En voor wat betreft die scheiding: iedereen zegt in zijn emoties wel eens dingen, die je beter niet had kunnen zeggen.
donderdag 30 oktober 2008 om 13:42
Plaats je eens in elkaars situaties. Wat zou je doen als jouw man nou met de mededeling was gekomen dat hij graag een half jaar wilt gaan reizen. Zou jij het toejuichen en meteen een ticket voor hem boeken en hem een half jaar later opwachten op het vliegveld met een bos rozen? Of zou je het zelf ook moeilijk vinden om je man een half jaar te moeten missen? Hoe zou je dat vinden en hoe zou je dat willen oplossen?
donderdag 30 oktober 2008 om 14:06
quote:Bianci28 schreef op 30 oktober 2008 @ 13:42:
Plaats je eens in elkaars situaties. Wat zou je doen als jouw man nou met de mededeling was gekomen dat hij graag een half jaar wilt gaan reizen. Zou jij het toejuichen en meteen een ticket voor hem boeken en hem een half jaar later opwachten op het vliegveld met een bos rozen? Of zou je het zelf ook moeilijk vinden om je man een half jaar te moeten missen? Hoe zou je dat vinden en hoe zou je dat willen oplossen?
Ik zou het moeilijk vinden hem te moeten missen, maar ik zou 'm niet tegen houden.
Je hebt 't zelfde en dan voor veel langer/vaker en met meer risico's als je 'n relatie hebt met iemand bij de luchtmacht bijv. Die worden ook regelmatig uitgezonden en dan blijft je niet alleen alleen achter, je kunt tussendoor ook niet even een paar weken op bezoek komen, wat je met 'n gewone reis wél kan.
Plaats je eens in elkaars situaties. Wat zou je doen als jouw man nou met de mededeling was gekomen dat hij graag een half jaar wilt gaan reizen. Zou jij het toejuichen en meteen een ticket voor hem boeken en hem een half jaar later opwachten op het vliegveld met een bos rozen? Of zou je het zelf ook moeilijk vinden om je man een half jaar te moeten missen? Hoe zou je dat vinden en hoe zou je dat willen oplossen?
Ik zou het moeilijk vinden hem te moeten missen, maar ik zou 'm niet tegen houden.
Je hebt 't zelfde en dan voor veel langer/vaker en met meer risico's als je 'n relatie hebt met iemand bij de luchtmacht bijv. Die worden ook regelmatig uitgezonden en dan blijft je niet alleen alleen achter, je kunt tussendoor ook niet even een paar weken op bezoek komen, wat je met 'n gewone reis wél kan.
donderdag 30 oktober 2008 om 14:53
Sommige wensen of verlangens zijn zo sterk in je verankerd dat je jezelf geweld aandoet door ze niet na te streven. Ik weet niet of het voor TO zo voelt, maar áls dat zo is dan vind ik dat ze moet gaan. Want anders komt elk jaar dat verlangen weer op en moet ze dat elk jaar weer met veel verdriet wegstoppen omdat haar man het nou eenmaal niet wilt. Daar wordt je echt geen leuker persoon van lijkt mij.
Voor mij is zo'n reis maken die sterke wens. En ondanks dat ik het een vervelend idee vind dat ik straks 4 maanden mijn vriendje moet gaan missen en dat ik misschien wel als een ander mens terugkom vind ik dat altijd nog minder eng dat het idee dat ik die droom op zou geven.
Ik hoop dat TO en haar man hier eindelijk eens een écht gesprek over kunnen voeren, want dat lijkt me hard nodig.
Voor mij is zo'n reis maken die sterke wens. En ondanks dat ik het een vervelend idee vind dat ik straks 4 maanden mijn vriendje moet gaan missen en dat ik misschien wel als een ander mens terugkom vind ik dat altijd nog minder eng dat het idee dat ik die droom op zou geven.
Ik hoop dat TO en haar man hier eindelijk eens een écht gesprek over kunnen voeren, want dat lijkt me hard nodig.
donderdag 30 oktober 2008 om 15:44
donderdag 30 oktober 2008 om 15:45
Ik had altijd al de wens om 's een paar maanden tot een half jaar door Australië te reizen. Dat idee ontstond toen ik een jaar of 16 was. Elke jaar weer begon het te kriebelen, maar door omstandigheden (eerst studie, toen financiën, daarna m'n baan) kwam het er steeds niet van.
Nooit is het toentertijd in me op gekomen om mijn toenmalige vriend mee te vragen op reis. Ik zag het mezelf gewoon niet met hem doen.
Toen ik mijn huidige vriend ontmoette, wilde ik al heel vroeg in de relatie weten of hij daar zin in zou hebben. Ik wilde het absoluut met hem delen.
Mooie, leuk, spannende dingen meemaken op een reis maken het juist zo bijzonder door het met iemand te delen die speciaal voor je is. Klinkt wat geitenwollensokkenachtig (is dat wel een woord??), maar als ik nu (zonder mijn vriend dus) voor en door mijn werk in het buitenland ben, dan is het allemaal helemaal niet zo interessant. Ik deel de belevenissen met mijn collega's en dat maakt het allemaal minder boeiend.
Een weekje op een tropisch eiland/een paar dagen door een cosmopolitische stad slenteren is veel spannender/leuker/mooier/relaxter als hij mee is.
(Ik bedenk me nu pas dat ik dit hier misschien al eerder heb gepost... :s)
Nooit is het toentertijd in me op gekomen om mijn toenmalige vriend mee te vragen op reis. Ik zag het mezelf gewoon niet met hem doen.
Toen ik mijn huidige vriend ontmoette, wilde ik al heel vroeg in de relatie weten of hij daar zin in zou hebben. Ik wilde het absoluut met hem delen.
Mooie, leuk, spannende dingen meemaken op een reis maken het juist zo bijzonder door het met iemand te delen die speciaal voor je is. Klinkt wat geitenwollensokkenachtig (is dat wel een woord??), maar als ik nu (zonder mijn vriend dus) voor en door mijn werk in het buitenland ben, dan is het allemaal helemaal niet zo interessant. Ik deel de belevenissen met mijn collega's en dat maakt het allemaal minder boeiend.
Een weekje op een tropisch eiland/een paar dagen door een cosmopolitische stad slenteren is veel spannender/leuker/mooier/relaxter als hij mee is.
(Ik bedenk me nu pas dat ik dit hier misschien al eerder heb gepost... :s)
donderdag 30 oktober 2008 om 15:51
Mijn vriend is twee jaar geleden een half jaar naar het buitenland geweest. Een sabbatical, hij ging werkervaring opdoen en lekker rondreizen. En ik bleef thuis. Geen probleem in de relatie, ik vond het een goed idee van hem. Ik heb hem wel gemist, maar we hebben af en toe gebeld (niet erg vaak, hij vliegt natuurlijk niet de halve wereld over om daar dan in telefooncellen te hangen) en ik ben halverwege een paar weken daar geweest om samen rond te reizen. En natuurlijk mailen...
Ik weet niet wat er was gebeurd als ik er wel erg veel problemen mee had gehad, want het verlangen om dit avontuur te gaan ondernemen, zat erg diep bij hem.
Ik weet niet wat er was gebeurd als ik er wel erg veel problemen mee had gehad, want het verlangen om dit avontuur te gaan ondernemen, zat erg diep bij hem.
donderdag 30 oktober 2008 om 16:27
quote:Burns schreef op 30 oktober 2008 @ 15:36:
Maar dan mag haar man toch zeker wel een sex-dinnetje, voor de eenzame momenten. Just relief, nothing more....
Dat moet ze hem toch zeker wel GUNNEN !!??
dit is weer een heel ander onderwerp dan het reizen, want zo kan je met alles wel oneindig doorgaan.
En op de reactie van bianci:
toejuichen is iets anders dan er niet over willen praten en boos worden.
Stel het was inderdaad andersom geweest dan had ook iedereen TO de grond in gestampt omdat TO dan weigert om er zelfs maar over te praten. De man van To is niet alleen bezig met zijn mening over de reis verkondigen hij is bezig met een relatiefout: dingen wegdrukken en er weigeren over te praten, buiten de rede waarom dit probleem er is zou normaal niemand dit accepteren of heb ik het nou mis?
Maar dan mag haar man toch zeker wel een sex-dinnetje, voor de eenzame momenten. Just relief, nothing more....
Dat moet ze hem toch zeker wel GUNNEN !!??
dit is weer een heel ander onderwerp dan het reizen, want zo kan je met alles wel oneindig doorgaan.
En op de reactie van bianci:
toejuichen is iets anders dan er niet over willen praten en boos worden.
Stel het was inderdaad andersom geweest dan had ook iedereen TO de grond in gestampt omdat TO dan weigert om er zelfs maar over te praten. De man van To is niet alleen bezig met zijn mening over de reis verkondigen hij is bezig met een relatiefout: dingen wegdrukken en er weigeren over te praten, buiten de rede waarom dit probleem er is zou normaal niemand dit accepteren of heb ik het nou mis?
donderdag 30 oktober 2008 om 17:26
quote:Burns schreef op 30 oktober 2008 @ 15:36:
Maar dan mag haar man toch zeker wel een sex-dinnetje, voor de eenzame momenten. Just relief, nothing more....
Dat moet ze hem toch zeker wel GUNNEN !!??
Wat een onzin zeg. Alsof dat vergelijkbaar is.
Reisfan heeft haar wensen, haar man de zijne. Dat komt wel vaker voor in relaties of niet? Het stoort me dat zij afgeschilderd wordt als een egoïstische tante die haar wil doordrijft. En hij is ook geen sukkel omdat hij er moeite mee heeft. Het lijkt me heel normaal dat hij niet staat te springen van enthousiasme en haar backpack alvast inpakt. Reisfan zegt ook nergens dat ze niet snapt dat hij er moeite mee heeft. Alleen simpelweg dreigen met een scheiding en het onderwerp verder vermijden door boos te worden, dat is niet de manier.
Reisfan is bereid tot compromissen. En is dat niet een ding waar je vaker mee te maken krijgt in je relatie? Compromissen sluiten? Grote en kleine. En dit is een iets grotere waarschijnlijk.
En nee, ik zou ook niet hoera roepen als mijn vriend met zo'n wens zou komen. Ik zou overigens graag mee willen maar volgens mij is de bedoeling van TO dat ze juist in haar eentje zoiets wil uitvogelen. Wat is daar in godsnaam zo erg aan? Natuurlijk is het spannend, natuurlijk neemt ze een bepaald risico. Maar welk risico neemt ze als ze zich zonder meer voegt naar haar echtgenoot? Dan ontploft het een keer, gegarandeerd.
Haar taken in het bedrijf worden overgenomen, ze betaalt alles zelf, ze is bereid haar reis in te korten tot slechts 6 weken (hallo, is dat een scheiding waard??), ze zou willen dat haar man ook een keertje overkomt tijdens die reis... Wat een trut zeg. Alle reden om haar zo aan te vallen. Not.
Reisfan, hoe is het met je eigenlijk? Het blijft zo stil... hopelijk omdat je in een goed gesprek zit met je man?
Maar dan mag haar man toch zeker wel een sex-dinnetje, voor de eenzame momenten. Just relief, nothing more....
Dat moet ze hem toch zeker wel GUNNEN !!??
Wat een onzin zeg. Alsof dat vergelijkbaar is.
Reisfan heeft haar wensen, haar man de zijne. Dat komt wel vaker voor in relaties of niet? Het stoort me dat zij afgeschilderd wordt als een egoïstische tante die haar wil doordrijft. En hij is ook geen sukkel omdat hij er moeite mee heeft. Het lijkt me heel normaal dat hij niet staat te springen van enthousiasme en haar backpack alvast inpakt. Reisfan zegt ook nergens dat ze niet snapt dat hij er moeite mee heeft. Alleen simpelweg dreigen met een scheiding en het onderwerp verder vermijden door boos te worden, dat is niet de manier.
Reisfan is bereid tot compromissen. En is dat niet een ding waar je vaker mee te maken krijgt in je relatie? Compromissen sluiten? Grote en kleine. En dit is een iets grotere waarschijnlijk.
En nee, ik zou ook niet hoera roepen als mijn vriend met zo'n wens zou komen. Ik zou overigens graag mee willen maar volgens mij is de bedoeling van TO dat ze juist in haar eentje zoiets wil uitvogelen. Wat is daar in godsnaam zo erg aan? Natuurlijk is het spannend, natuurlijk neemt ze een bepaald risico. Maar welk risico neemt ze als ze zich zonder meer voegt naar haar echtgenoot? Dan ontploft het een keer, gegarandeerd.
Haar taken in het bedrijf worden overgenomen, ze betaalt alles zelf, ze is bereid haar reis in te korten tot slechts 6 weken (hallo, is dat een scheiding waard??), ze zou willen dat haar man ook een keertje overkomt tijdens die reis... Wat een trut zeg. Alle reden om haar zo aan te vallen. Not.
Reisfan, hoe is het met je eigenlijk? Het blijft zo stil... hopelijk omdat je in een goed gesprek zit met je man?
