Relaties
alle pijlers
Hoe help ik mijn vriendin uit haar slachtofferrol
maandag 3 november 2008 om 19:33
Beste allemaal, ik ben nieuw hier, weet niet veel van forums, dus mocht ik iets niet helemaal goed begrijpen, sorry alvast.
Ik heb een probleem, voor mij een grote waarvan ik niet weet hoe deze op te lossen.
Mijn vriendin is ziek, ze zegt zelf dat ze niet in staat is om te werken, ik denk dat zij overdrijft. Nu gaat ze scheiden, ik weet dat haar a.s. ex hetzelfde denkt als ik, ze klaagt steen en been, doet niets of nauwelijks iets aan haar uiterlijk, doet niets of nauwelijks meer iets in huis ( want ze is ziek...) etc etc. Dat scheiden is natuurlijk heel vervelend, dat snap ik, maar nu , na 6 maanden, de scheiding is op één grote ruzie uitgelopen, kan ze alleen maar praten over hoeveel onrecht haar is aangedaan en aangedaan wordt. Hoe zij straks zonder geld op een klein flatje moet leven terwijl de a.s. ex alweer een nieuwe vriendin heeft en eigenlijk wel weer gelukkig is. Daarbij blijft ze klagen over haar ziekte, vooralsnog heeft ze nog geen hulpmiddelen nodig, maar als je haar verhalen aanhoort zit ze al in een rolstoel en is alles teveel.
Ik merk aan mezelf dat ik het behoorlijk zat begin te worden. Ik spreek haar minimaal 4 keer per week en het gaat alleen maar over haar ellende, haar ziek zijn, haar zielige toekomst. Ze onderneemt niets en ik denk dat zij van mij verwacht dat ik haar op sleeptouw ga nemen. Eerlijk gezegd, pas ik daarvoor. Ik heb nl. wel een leuk leven, een leuke man, een leuk huis en genoeg leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Ik heb haar al een paar keer meegenomen, de stad in bijvoorbeeld ( waar ze niets kon kopen omdat ze geen geld meer heeft sinds de scheiding)of mee naar een discotheek ( waar zij tegen iedere willekeurige vreemde haar levensverhaal van de scheiding en haar ziek zijn begon op te hangen). Het maakt niet uit wat ik ( of iemand anders) zegt, ze draait het verhaal zo dat het wederom over haar gaat en hoe zielig ze is.
Nu hoor ik om mij heen, zeg het haar, doe het gewoon. Maar dat is zo makkelijk gezegd. Want ze is echt overtuigd van haar gelijk en moet ik haar dan nog verder de grond in boren? Want dat is de manier waarop zij dit op gaat vatten, nog iemand die "tegen" haar is, terwijl ik dat helemaal niet zo bedoel. Het is namelijk een ontzettend lieve en leuke meid, dat heeft ze helaas erg ver weg gestopt. Ik heb als eens voorzichtig geopperd dat het verstandig is om haar "rugzak met bagage" af te doen als we uit zijn, mannen zitten niet te wachten op een gezellige avond dat iemand z'n hele ziel en zaligheid op tafel gaat leggen.
Ze blijft steken, stilstaan en zwelgt in zelfmedelijden, ze heeft geen andere vriendinnen ( gek hè), ik wil haar dus niet laten vallen, hoe pak ik dit aan zonder dat zij het gevoel heeft er totaal alleen voor te staan?
Ik heb een probleem, voor mij een grote waarvan ik niet weet hoe deze op te lossen.
Mijn vriendin is ziek, ze zegt zelf dat ze niet in staat is om te werken, ik denk dat zij overdrijft. Nu gaat ze scheiden, ik weet dat haar a.s. ex hetzelfde denkt als ik, ze klaagt steen en been, doet niets of nauwelijks iets aan haar uiterlijk, doet niets of nauwelijks meer iets in huis ( want ze is ziek...) etc etc. Dat scheiden is natuurlijk heel vervelend, dat snap ik, maar nu , na 6 maanden, de scheiding is op één grote ruzie uitgelopen, kan ze alleen maar praten over hoeveel onrecht haar is aangedaan en aangedaan wordt. Hoe zij straks zonder geld op een klein flatje moet leven terwijl de a.s. ex alweer een nieuwe vriendin heeft en eigenlijk wel weer gelukkig is. Daarbij blijft ze klagen over haar ziekte, vooralsnog heeft ze nog geen hulpmiddelen nodig, maar als je haar verhalen aanhoort zit ze al in een rolstoel en is alles teveel.
Ik merk aan mezelf dat ik het behoorlijk zat begin te worden. Ik spreek haar minimaal 4 keer per week en het gaat alleen maar over haar ellende, haar ziek zijn, haar zielige toekomst. Ze onderneemt niets en ik denk dat zij van mij verwacht dat ik haar op sleeptouw ga nemen. Eerlijk gezegd, pas ik daarvoor. Ik heb nl. wel een leuk leven, een leuke man, een leuk huis en genoeg leuke dingen te doen in mijn vrije tijd. Ik heb haar al een paar keer meegenomen, de stad in bijvoorbeeld ( waar ze niets kon kopen omdat ze geen geld meer heeft sinds de scheiding)of mee naar een discotheek ( waar zij tegen iedere willekeurige vreemde haar levensverhaal van de scheiding en haar ziek zijn begon op te hangen). Het maakt niet uit wat ik ( of iemand anders) zegt, ze draait het verhaal zo dat het wederom over haar gaat en hoe zielig ze is.
Nu hoor ik om mij heen, zeg het haar, doe het gewoon. Maar dat is zo makkelijk gezegd. Want ze is echt overtuigd van haar gelijk en moet ik haar dan nog verder de grond in boren? Want dat is de manier waarop zij dit op gaat vatten, nog iemand die "tegen" haar is, terwijl ik dat helemaal niet zo bedoel. Het is namelijk een ontzettend lieve en leuke meid, dat heeft ze helaas erg ver weg gestopt. Ik heb als eens voorzichtig geopperd dat het verstandig is om haar "rugzak met bagage" af te doen als we uit zijn, mannen zitten niet te wachten op een gezellige avond dat iemand z'n hele ziel en zaligheid op tafel gaat leggen.
Ze blijft steken, stilstaan en zwelgt in zelfmedelijden, ze heeft geen andere vriendinnen ( gek hè), ik wil haar dus niet laten vallen, hoe pak ik dit aan zonder dat zij het gevoel heeft er totaal alleen voor te staan?
maandag 3 november 2008 om 19:50
Pfff....heftig hoor. Denk toch dat je het beste eerlijk kunt zijn tegen haar en een goed gesprek met haar moet hebben. Kijk kritiek krijgen is voor haar misschien niet leuk, maar in dit geval help je haar echt niet door mee te gaan in haar zelfmedelijden. Dat voelt ze alleen maar als bevestiging van haar o zo zielige situatie.
maandag 3 november 2008 om 19:55
Je kunt niet meer doen dan duidelijk zijn.
Ze zal als ze dat zelf wil haar slachtofferjuk af moeten gooien. Sommige mensen vinden de slachtofferrol wel bij hun passen en veranderen daar niets in, gewild of ongewild. Jij kunt van alles wel voor haar willen maar ze zal zelf in moeten zien dat het zo niet werken gaat. Neem een bepaalde afstand in zodat het niet teveel van jou vergt en het jullie vriendschap tot barsten brengt.
Ze zal als ze dat zelf wil haar slachtofferjuk af moeten gooien. Sommige mensen vinden de slachtofferrol wel bij hun passen en veranderen daar niets in, gewild of ongewild. Jij kunt van alles wel voor haar willen maar ze zal zelf in moeten zien dat het zo niet werken gaat. Neem een bepaalde afstand in zodat het niet teveel van jou vergt en het jullie vriendschap tot barsten brengt.
maandag 3 november 2008 om 20:00
[quote]Juliette69 schreef op 03 november 2008 @ 19:33:
Nu hoor ik om mij heen, zeg het haar, doe het gewoon.
Ik verwacht dat vriendinnen eerlijk zijn tegenover mij, net zoals ik hen eerlijk vertel hoe ik iets zie. Dus idd , haar zeggen hoe jij tegen 1 en ander aankijkt is de manier. Ook voor jezelf. Misschien heeft ze het nodig om wakker geschudt te worden? Jij kent haar goed dus weet ook ze voor de scheiding in elkaar stak.
Het is fantastisch als je er voor elkaar bent in een moeilijke periode maar op den duur verwacht je toch weer de normale omgangsvorm, je bent niet haar hulpverlener tenslotte.
Nu hoor ik om mij heen, zeg het haar, doe het gewoon.
Ik verwacht dat vriendinnen eerlijk zijn tegenover mij, net zoals ik hen eerlijk vertel hoe ik iets zie. Dus idd , haar zeggen hoe jij tegen 1 en ander aankijkt is de manier. Ook voor jezelf. Misschien heeft ze het nodig om wakker geschudt te worden? Jij kent haar goed dus weet ook ze voor de scheiding in elkaar stak.
Het is fantastisch als je er voor elkaar bent in een moeilijke periode maar op den duur verwacht je toch weer de normale omgangsvorm, je bent niet haar hulpverlener tenslotte.
maandag 3 november 2008 om 20:10
[quote]Juliette69 schreef op 03 november 2008 @ 19:33:
Want ze is echt overtuigd van haar gelijk en moet ik haar dan nog verder de grond in boren? Want dat is de manier waarop zij dit op gaat vatten, nog iemand die "tegen" haar is, terwijl ik dat helemaal niet zo bedoel. Het is namelijk een ontzettend lieve en leuke meid, dat heeft ze helaas erg ver weg gestopt.
Toch is het een feit dat ze mensen afstoot als ze dit gedrag blijft vertonen. Je merkt nu aan jezelf dat je dr af en toe klaar mee bent volgens mij vandaar ook dit topic. Het is allemaal reuzesneu dat het zo is gelopen maar ze moet leren kijken naar wat ze heeft en niet naar wat ze had.
Want ze is echt overtuigd van haar gelijk en moet ik haar dan nog verder de grond in boren? Want dat is de manier waarop zij dit op gaat vatten, nog iemand die "tegen" haar is, terwijl ik dat helemaal niet zo bedoel. Het is namelijk een ontzettend lieve en leuke meid, dat heeft ze helaas erg ver weg gestopt.
Toch is het een feit dat ze mensen afstoot als ze dit gedrag blijft vertonen. Je merkt nu aan jezelf dat je dr af en toe klaar mee bent volgens mij vandaar ook dit topic. Het is allemaal reuzesneu dat het zo is gelopen maar ze moet leren kijken naar wat ze heeft en niet naar wat ze had.
dogcrazy wijzigde dit bericht op 03-11-2008 20:12
Reden: woordje vergeten
Reden: woordje vergeten
% gewijzigd
maandag 3 november 2008 om 20:28
Klinkt hard, maar we maken dingen moeilijker voor onszelf en anderen dan ze daadwerkelijk zijn. Ze heeft een klap gehad, snapt nog steeds niet wat er gebeurd is en blijft daarmee hangen in haar dip. De klachten die ze claimt te hebben zouden somatisch zijn, inhoudend dat door haar psychische chaos zij zichzelf ziek lichamelijk ziek maakt. Lichaam en geest hangen nauw samen en bij de een heeft het een sterkere uitwerking dan de ander. Je zegt ook zelf "als je haar verhalen zou moeten geloven". Voor haar beleving is alles misschien intenser, groter, heftiger, intenser.
Tot zover haar, je bent hier tenslotte omdat je zelf verder wilt. Ga eerst na: ben je een echte vriendin of ben je gewoon een vriendin die gezellige dingen met haar wil doen en verder geen gezeur. Want jouw vriendin maakt een periode mee waar ze zich duidelijk geen raad mee weet en de enige manier van aandacht die ze nu nog weet te krijgen is negatieve aandacht. In het geval jij een vriendin wilt die niet zanikt en lekker gezellig is geef ik je het advies om afstand te doen. Maar ben je een hechte vriendin, dan raad ik je aan om haar met beide benen op de grond te zetten.
Kun je denken, ja leuk. En hoe doe ik dat? Simpel. Iemand die zelf niet snapt wat er gebeurd, voelt de situatie aan alsof het haar overkomt. Ga je die verhalen aanhoren en erin mee, dan geef je ruimte voor iemand die gaat leven in een slachtofferrol. En dat is gelukt. Hoe nu verder? Je verteld haar de waarheid. En dan niet in een poeslieve verpakking, maar recht voor zijn raap zoals hij is. Niet met vingers wijzen maar feiten samen op een rij zetten. Ze zeurt altijd, is niet sociaal want het gaat altijd over haar, ja het is kut dat ze gaat scheiden, ze zorgt slecht voor zichzelf en zolang ze niet psychisch of lichamelijk gehandicapt is kan ze gewoon werken. Krijg je het "je begrijpt het niet" dan klopt dat. Dat doe je niet, maar dat houdt niet in dat ze volledig mee moet gaan in haar negatieve gevoel. Dus steek er een stokje voor en wees duidelijk naar haar over jouw grenzen, wensen en behoeften,wees het luisterende oor daar waar nodig en geef ongecensureerd jouw mening zonder je ergens in te mengen. Laat haar weten dat het niet het einde van de wereld is en dat ze als vrouw best haar mannetje mag staan door onafhankelijk te zijn. Extra tip: laat haar af en toe een positief puntje noemen, de rest komt vanzelf. (Bijv. Nu ze alleen is, heeft ze weer alle vrijheid om te gaan en staan waar ze wilt.) Iemand voor de keuze stellen helpt vaak ook. Daar kan ze boos van worden, maar dat trekt vaak vanzelf bij.
Over zeurende vriendinnen: geef het niet teveel ruimte. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden dus geef duidelijk je grens aan en wees open naar elkaar. Lukt het haar niet zo goed? Laat haar dan een X aantal minuten keihard spuien en dan is het klaar.
Tot zover haar, je bent hier tenslotte omdat je zelf verder wilt. Ga eerst na: ben je een echte vriendin of ben je gewoon een vriendin die gezellige dingen met haar wil doen en verder geen gezeur. Want jouw vriendin maakt een periode mee waar ze zich duidelijk geen raad mee weet en de enige manier van aandacht die ze nu nog weet te krijgen is negatieve aandacht. In het geval jij een vriendin wilt die niet zanikt en lekker gezellig is geef ik je het advies om afstand te doen. Maar ben je een hechte vriendin, dan raad ik je aan om haar met beide benen op de grond te zetten.
Kun je denken, ja leuk. En hoe doe ik dat? Simpel. Iemand die zelf niet snapt wat er gebeurd, voelt de situatie aan alsof het haar overkomt. Ga je die verhalen aanhoren en erin mee, dan geef je ruimte voor iemand die gaat leven in een slachtofferrol. En dat is gelukt. Hoe nu verder? Je verteld haar de waarheid. En dan niet in een poeslieve verpakking, maar recht voor zijn raap zoals hij is. Niet met vingers wijzen maar feiten samen op een rij zetten. Ze zeurt altijd, is niet sociaal want het gaat altijd over haar, ja het is kut dat ze gaat scheiden, ze zorgt slecht voor zichzelf en zolang ze niet psychisch of lichamelijk gehandicapt is kan ze gewoon werken. Krijg je het "je begrijpt het niet" dan klopt dat. Dat doe je niet, maar dat houdt niet in dat ze volledig mee moet gaan in haar negatieve gevoel. Dus steek er een stokje voor en wees duidelijk naar haar over jouw grenzen, wensen en behoeften,wees het luisterende oor daar waar nodig en geef ongecensureerd jouw mening zonder je ergens in te mengen. Laat haar weten dat het niet het einde van de wereld is en dat ze als vrouw best haar mannetje mag staan door onafhankelijk te zijn. Extra tip: laat haar af en toe een positief puntje noemen, de rest komt vanzelf. (Bijv. Nu ze alleen is, heeft ze weer alle vrijheid om te gaan en staan waar ze wilt.) Iemand voor de keuze stellen helpt vaak ook. Daar kan ze boos van worden, maar dat trekt vaak vanzelf bij.
Over zeurende vriendinnen: geef het niet teveel ruimte. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden dus geef duidelijk je grens aan en wees open naar elkaar. Lukt het haar niet zo goed? Laat haar dan een X aantal minuten keihard spuien en dan is het klaar.
maandag 3 november 2008 om 20:29
Stom hè, ik weet best dat ik het haar eigenlijk moet zeggen, wie kent het spreekwoord niet "zachte heelmeesters maken stinkende wonden".... en dat ben ik nu dus aan het doen, dat realiseer ik me best...pfffft. Maar jullie hebben allemaal gelijk, zeggen dus, nu nog een subtiele manier vinden hoe ik het haar duidelijk ga maken.
En ze stoot idd mensen af, ik ben niet voor niets de enige die ze heeft. En dan te bedenken dat ik de relatie met haar, voordat ze ging scheiden, eigenlijk al op een heel laag pitje had gezet, toen gebeurde dit, ik wilde haar dus niet laten steunen. Want eigenlijk was ze vroeger ook al zo, het loopt nu alleen de spuigaten uit. Misschien wel omdat ze nu eens terecht mag klagen, want haar ex is echt een hufter. Maar goed, dank jullie allemaal voor de reacties, ik ga eens bedenken hoe... een aanleiding vinden is niet zo moeilijk, daarvan krijg ik er tientallen per gesprek.
En ze stoot idd mensen af, ik ben niet voor niets de enige die ze heeft. En dan te bedenken dat ik de relatie met haar, voordat ze ging scheiden, eigenlijk al op een heel laag pitje had gezet, toen gebeurde dit, ik wilde haar dus niet laten steunen. Want eigenlijk was ze vroeger ook al zo, het loopt nu alleen de spuigaten uit. Misschien wel omdat ze nu eens terecht mag klagen, want haar ex is echt een hufter. Maar goed, dank jullie allemaal voor de reacties, ik ga eens bedenken hoe... een aanleiding vinden is niet zo moeilijk, daarvan krijg ik er tientallen per gesprek.
anoniem_76121 wijzigde dit bericht op 03-11-2008 20:32
Reden: tikfoutje
Reden: tikfoutje
% gewijzigd
dinsdag 4 november 2008 om 09:44
Wees duidelijk in dat je de vriendschap waardeer(t)de(anders zie je mekaar geen 4x per week toch?) maar dat het nu belangrijk is dat er dingen gaan veranderen. Houdt het gevoel wat je dan beschrijft bij jezelf, dus wat jullie vriendschap op dit moment voor jou inhoud (1richtingsverkeer omdat het alleen over haar gaat, beklemmend omdat ze aan jou hangt en verwachtingen lijkt te hebben dat jij haar op sleeptouw gaat nemen enz) en wat jij verwacht in een vriendschap. Dit hoeft niet op een verwijtende toon, maar je bent wel op een punt gekomen dat het genoeg is geweest en dat je t anders wilt. Geef haar schakeltijd om met de gekregen info wat te doen. Of er ooit ruimte is voor een gelijkwaardige vriendschap, geen idee........Hopelijk is het voor haar een eyeopener. Uiteindelijk heeft je vriendin de keus om iets te veranderen, maar alleen als ze dat zelf wil.
Hoe je het ook brengt, leuk zal ze het niet vinden maar het is niet eerlijk naar jezelf toe je zelf op te offeren en alleen maar te geven.
Hoe je het ook brengt, leuk zal ze het niet vinden maar het is niet eerlijk naar jezelf toe je zelf op te offeren en alleen maar te geven.
dinsdag 4 november 2008 om 18:32
@dogcrazy: de vriendschap is niet zozeer éénrichtingsverkeer omdat het alleen over haar gaat, dat maakt me niet zoveel uit. Het zeuren, het denken in onmogelijkheden, haar negatieve uitstraling, dat stoort me vooral. Overal commentaar op, niets is goed, maar er zelf niets aan willen doen. Beklemmend voelt het, dat is het juiste woord. Dank je voor je commentaar.
@ Felicitaatje: Ik ken haar al jaren >20. Wij waren eigenlijk een beetje uit elkaar gegroeid. Je kent het misschien wel, jaren volgden we hetzelfde pad, trouwen, kindjes en langzaam gingen we een andere kant op. Tegengestelde kant dan welteverstaan. In mijn ogen maakte zij niets meer van het leven, zat vooral thuis en kon nergens anders over praten dan haar ziek zijn. Ik ging weer uit, deed ( en doe) leuke dingen in het weekend en maakte hierdoor ook weer nieuwe vrienden. Al met al heb ik haar een tijd niet gesproken totdat ik zelf weer eens belde. Toen hoorde ik van haar scheiding, de week ervoor had haar man haar de wacht aan gezegd. Vanaf dat moment is zij mij weer gaan bellen, in het begin veel, heel veel. Zo is het contact dus weer opnieuw leven ingeblazen. Zoals ik al eerder schreef, ik wilde haar niet laten zitten, ik wilde haar steunen, maar op dit moment zegt mijn gevoel: de grens van het steunen en luisteren is bereikt, doe iets! Maar ik krijg het op één of andere manier niet voor elkaar om het haar duidelijk te maken. Ik ben niet duidelijk genoeg klaarblijkelijk, ik hoopte om, door deze weg mijn probleem kenbaar te maken, tips te krijgen hoe ik dit kon aanpakken, indien mogelijk op de vriendelijke manier, ik wil haar niet het gevoel geven dat ik haar laat vallen.
@ Felicitaatje: Ik ken haar al jaren >20. Wij waren eigenlijk een beetje uit elkaar gegroeid. Je kent het misschien wel, jaren volgden we hetzelfde pad, trouwen, kindjes en langzaam gingen we een andere kant op. Tegengestelde kant dan welteverstaan. In mijn ogen maakte zij niets meer van het leven, zat vooral thuis en kon nergens anders over praten dan haar ziek zijn. Ik ging weer uit, deed ( en doe) leuke dingen in het weekend en maakte hierdoor ook weer nieuwe vrienden. Al met al heb ik haar een tijd niet gesproken totdat ik zelf weer eens belde. Toen hoorde ik van haar scheiding, de week ervoor had haar man haar de wacht aan gezegd. Vanaf dat moment is zij mij weer gaan bellen, in het begin veel, heel veel. Zo is het contact dus weer opnieuw leven ingeblazen. Zoals ik al eerder schreef, ik wilde haar niet laten zitten, ik wilde haar steunen, maar op dit moment zegt mijn gevoel: de grens van het steunen en luisteren is bereikt, doe iets! Maar ik krijg het op één of andere manier niet voor elkaar om het haar duidelijk te maken. Ik ben niet duidelijk genoeg klaarblijkelijk, ik hoopte om, door deze weg mijn probleem kenbaar te maken, tips te krijgen hoe ik dit kon aanpakken, indien mogelijk op de vriendelijke manier, ik wil haar niet het gevoel geven dat ik haar laat vallen.
