Relaties
alle pijlers
Hersenbloeding bij vriend
zaterdag 16 mei 2015 om 22:53
Dit is het derde topic in korte tijd die ik open over mijn vriend en tegelijk ook het topic dat ik nooit heb willen openen…
Vorige week vrijdag stond mijn vriend op met hevige hoofdpijn. Hij had wat slecht geslapen en schreef het daaraan toe. Hij ging nog wat op de zetel rusten en dan wat later naar zijn werk proberen gaan. Ik gaf hem een kus en ben zelf gaan werken. Ik heb hem nog een berichtje gestuurd, waar hij niet op antwoordde. Ik dacht dat hij in slaap was gevallen. Op de middag kreeg ik een telefoontje van mijn buurman met de mededeling dat er een ambulance en MUG voor mijn deur stond. Mijn vriend was zo onwel geworden dat hij een ambulance had gebeld.
Ik ben onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden. Bij aankomst was mijn vriend niet meer bij bewustzijn. Hij heeft een hersenbloeding gehad op basis van een aneurysma. Mijn jonge, sportieve vriend lag in coma. Hij heeft dezelfde dag nog twee operaties gehad, één om de druk van zijn hersenen te halen en één waarbij een veertje in het aneurysma werd geplaatst om verdere bloeding te voorkomen.
Ik ben 24u bij hem gebleven. Toen ik terug thuis kwam om verse kledij te halen, zag ik pas hoe hard hij had afgezien. De ambulanciers hadden de voordeur achter zich dichtgetrokken en er was sindsdien niemand meer binnen geweest. Hij had overgegeven in de hal waar ze hem gevonden en hij heeft de controle over zijn darmen verloren. Ik heb alles opgepoetst terwijl ik dacht dat het misschien het laatste beeld was dat ik van mijn vriend zou onthouden in ons pas gekochte huis.
De laatste dagen zijn er wat voorzichtig positieve berichten. Zijn hersendruk steeg initieel toen de dokters hem van de sedatie haalden. Dit hebben ze enkele keren moeten proberen. Sinds donderdag hebben ze zijn medicatie wel sterk kunnen verminderen. Hij heeft zijn ogen geopend, maar hij lijkt toch niet echt wakker. Hij reageert op prikkels die de dokters hem geven. Ik zag zijn hartslag versnellen op de monitor toen ik mijn hand op zijn borst legde, alsof hij toch besefte dat ik er was.
Ik heb dit topic geopend om mijn gedachten eens te ordenen. Misschien zijn er hier ook mensen met positieve ervaringsverhalen?
Vorige week vrijdag stond mijn vriend op met hevige hoofdpijn. Hij had wat slecht geslapen en schreef het daaraan toe. Hij ging nog wat op de zetel rusten en dan wat later naar zijn werk proberen gaan. Ik gaf hem een kus en ben zelf gaan werken. Ik heb hem nog een berichtje gestuurd, waar hij niet op antwoordde. Ik dacht dat hij in slaap was gevallen. Op de middag kreeg ik een telefoontje van mijn buurman met de mededeling dat er een ambulance en MUG voor mijn deur stond. Mijn vriend was zo onwel geworden dat hij een ambulance had gebeld.
Ik ben onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden. Bij aankomst was mijn vriend niet meer bij bewustzijn. Hij heeft een hersenbloeding gehad op basis van een aneurysma. Mijn jonge, sportieve vriend lag in coma. Hij heeft dezelfde dag nog twee operaties gehad, één om de druk van zijn hersenen te halen en één waarbij een veertje in het aneurysma werd geplaatst om verdere bloeding te voorkomen.
Ik ben 24u bij hem gebleven. Toen ik terug thuis kwam om verse kledij te halen, zag ik pas hoe hard hij had afgezien. De ambulanciers hadden de voordeur achter zich dichtgetrokken en er was sindsdien niemand meer binnen geweest. Hij had overgegeven in de hal waar ze hem gevonden en hij heeft de controle over zijn darmen verloren. Ik heb alles opgepoetst terwijl ik dacht dat het misschien het laatste beeld was dat ik van mijn vriend zou onthouden in ons pas gekochte huis.
De laatste dagen zijn er wat voorzichtig positieve berichten. Zijn hersendruk steeg initieel toen de dokters hem van de sedatie haalden. Dit hebben ze enkele keren moeten proberen. Sinds donderdag hebben ze zijn medicatie wel sterk kunnen verminderen. Hij heeft zijn ogen geopend, maar hij lijkt toch niet echt wakker. Hij reageert op prikkels die de dokters hem geven. Ik zag zijn hartslag versnellen op de monitor toen ik mijn hand op zijn borst legde, alsof hij toch besefte dat ik er was.
Ik heb dit topic geopend om mijn gedachten eens te ordenen. Misschien zijn er hier ook mensen met positieve ervaringsverhalen?
dinsdag 13 oktober 2015 om 21:53
Hoi.
mijn vader heeft 5 jaar geleden een hele zware hersen infarct gehad.
hij heeft toen 4 maanden in een revalidatiecentrum gezeten.
in het begin eeeste 2 weken was hij verlamd en verwaarloosde zijn linkerkant.
ook zijn geestelijke geremdheid was weg.
hierdoor zei hij wat hij dacht op een nagatieve kwetsende manier.
door de revalidatie heeft hij alles opnieuw moeten leren.
denk aan veters strikken...volgorde douchen aankleden...brood smeren.
ik als dochter heb een nieuwe vader gekregen die ik op moest voeden.
ook kreeg hij zware depressies en psychoses wat soms levensbedreigend voor mij was.
dit alles heeft het eerste jaar afgespeeld.
na dat jaar is alles beter geworden hij gaat nu naar de dagopvang en loopt normaal kan communiceren.
maar hij is qua karakter wel veranderd.
hij heeft een blijvende schade aan zijn rechterhersenhelft.
Maar hij is er nog!
Wat ik jou wil meegeven....
vraag aan welk gedeelte van zijn hersenen er een bloeding heeft plaatsgevonden.
en wat doet dat gedeelte met het lichaam wel symptomen van verandering kunnen daar bijkomen.
als je dat weet mocht het zo zijn...dan kun je er makkelijker mee omgaan.
wat zeker niet makkelijk is.
heel vaak wordt er gezegd wat vreselijk voor hem! Nee ook voor jou!
Ik hoop voor jou dat zijn hersenen geen blijvende schade hebben opgelopen.
want als dat zo is komen ze er vaak weer goed uit.
maar ik geef je mee...ben veel bij bijeenkomsten geweest...
er blijft altijd een spoor achter. Van iets kleins van een trillend ooglid of groter.
maar dat weet ik niet.
sorry tis niet heel positief van mij kant maar weet dat de komende maanden zwaar wordt.
denk goed aan jezelf en hoop zo ontzettend dat hij het er goed van afbrengt.
liefs xx
mijn vader heeft 5 jaar geleden een hele zware hersen infarct gehad.
hij heeft toen 4 maanden in een revalidatiecentrum gezeten.
in het begin eeeste 2 weken was hij verlamd en verwaarloosde zijn linkerkant.
ook zijn geestelijke geremdheid was weg.
hierdoor zei hij wat hij dacht op een nagatieve kwetsende manier.
door de revalidatie heeft hij alles opnieuw moeten leren.
denk aan veters strikken...volgorde douchen aankleden...brood smeren.
ik als dochter heb een nieuwe vader gekregen die ik op moest voeden.
ook kreeg hij zware depressies en psychoses wat soms levensbedreigend voor mij was.
dit alles heeft het eerste jaar afgespeeld.
na dat jaar is alles beter geworden hij gaat nu naar de dagopvang en loopt normaal kan communiceren.
maar hij is qua karakter wel veranderd.
hij heeft een blijvende schade aan zijn rechterhersenhelft.
Maar hij is er nog!
Wat ik jou wil meegeven....
vraag aan welk gedeelte van zijn hersenen er een bloeding heeft plaatsgevonden.
en wat doet dat gedeelte met het lichaam wel symptomen van verandering kunnen daar bijkomen.
als je dat weet mocht het zo zijn...dan kun je er makkelijker mee omgaan.
wat zeker niet makkelijk is.
heel vaak wordt er gezegd wat vreselijk voor hem! Nee ook voor jou!
Ik hoop voor jou dat zijn hersenen geen blijvende schade hebben opgelopen.
want als dat zo is komen ze er vaak weer goed uit.
maar ik geef je mee...ben veel bij bijeenkomsten geweest...
er blijft altijd een spoor achter. Van iets kleins van een trillend ooglid of groter.
maar dat weet ik niet.
sorry tis niet heel positief van mij kant maar weet dat de komende maanden zwaar wordt.
denk goed aan jezelf en hoop zo ontzettend dat hij het er goed van afbrengt.
liefs xx
maandag 9 november 2015 om 19:08
Ik weet dat het nu al een tijdje geleden is voor jou, maar helaas heb ik hier ook ervaring mee.
Mijn vriend (25) en ik (inmiddels 19, toen 18) woonden net anderhalve maand samen. Ik kende hem niet anders als met hoofdpijn, clusterhoofdpijn. Ik heb af en toe migraine, maar dat valt in het niet in vergelijking met de pijn die hij had. Afgelopen januari ging het fout, toen hij na onze housewarming party een hersenbloeding kreeg. Dit was op een zondagavond, hij werd niet goed wakker en praatte heel raar. Bovendien vergat hij bijna meteen iets als het tegen hem werd gezegd. Na het een dag aangekeken te hebben, werd de huisartsenpost ingeschakeld. Deze vertrouwden het ook niet en zo werden we doorgestuurd naar de Eerste Hulp.
Daar aangekomen kregen we te maken met een arts IN OPLEIDING (niet eens een echte arts), die mijn verhaal kalmpjes aanhoorde en vroeg wat er was gebeurd. Bij het feest waren er de nodige middelen gebruikt, en dat zei ik dus eerlijk tegen hem. Dat is regel 1 bij drugsgebruik, als er iets mis gaat ben dan altijd eerlijk tegen de artsen. Toen de arts dit hoorde, sloeg hij compleet dicht. Hij zei dat het het door de drugs kwam, dat hij zo 3 gevallen per week zag. Hij luisterde niet naar mijn argumenten dat het al ruim 24 uur geleden is dat hij iets had gehad, dat het dan niet meer in zijn systeem zat, en dat je met afkickverschijnselen niet de hele tijd kon slapen. Hij stuurde ons naar huis. Ik besloot terug te gaan naar mijn ouders, aangezien ik zelf een flinke hersenschudding had opgelopen. Mijn vriend ging terug naar zijn ouders.
De dag daarop belde zijn moeder de huisarts, die weigerde langs te komen. Mijn vriend sliep 99% van de tijd. Dit ging door tot de donderdag, toen ze mijn vriend via een douche eindelijk naar beneden en naar de huisarts kregen. Toen werd hij ineens met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis waar we de eerste keer ook zijn geweest. Daar heeft hij de hele dag gelegen, en is er een scan gemaakt. Hieruit bleek dat hij een hersenbloeding had. Die dag hebben ze overdag alleen zijn bloeddruk bijgehouden en af en toe temperatuur opgenomen. En dat zo'n 8 uur lang.
's Avonds werd hij eindelijk doorgestuurd naar een ander ziekenhuis, waar hij midden in de nacht is geopereerd. Er werd een drain geplaatst, waardoor de druk van zijn hersenen kon. Vanaf dat moment konden we hem niet alleen laten; hij vergat steeds dat hij niet mocht opstaan met die drain. Als wij er niet bij zouden blijven, moest hij worden vastgebonden. Dit was voor ons allemaal erg zwaar.
De eerste week dat hij er lag werden zijn reflexen getest; gelukkig waren deze allemaal nog goed. Gedurende de tweede week mocht de drain af en toe dicht, dan kon hij ook recht op zitten. Nadat op de tweede woensdag de drain 24 uur dicht was geweest, werd hij op vrijdag ontslagen uit het ziekenhuis, na 2 weken. Ik was inmiddels van 64 naar 52 kilo gegaan (ik ben 1.84 lang), had totaal geen energie en stortte me op school om er maar even niet aan te denken.
Omdat hij nog vaak moe was en veel dingen vergat, werd besloten dat hij een ambulant revalidatieprogramma ging volgen. Hij verbleef bij zijn ouders, en ging regelmatig voor therapie naar de kliniek. Inmiddels heeft hij zijn therapie afgesloten, werkt hij weer 40 uur in de week en wonen we weer samen.
Ik wil je één ding meegeven na dit hele verhaal; Zorg ervoor dat jouw vriend goede psychische hulp krijgt en dit ook aanneemt. Ik ben bang dat mijn relatie kapot gaat lopen omdat mijn vriend niks verwerkt, zijn psychiater om de tuin leidt en bepaalde gevolgen ontkent. Je moet er voor hem zijn, hem steunen, maar je moet jezelf niet vergeten. Als je niet goed voor jezelf zorgt, kan je ook niet voor anderen zorgen. Ik vergat mezelf, en momenteel zit ik met een depressie. Maak mijn fout niet.
Ik hoop dat het nu een stuk beter gaat, en ik wens je enorm veel sterkte. Als je iets wil vragen, of even je hart wil luchten, stuur me een bericht.
Mijn vriend (25) en ik (inmiddels 19, toen 18) woonden net anderhalve maand samen. Ik kende hem niet anders als met hoofdpijn, clusterhoofdpijn. Ik heb af en toe migraine, maar dat valt in het niet in vergelijking met de pijn die hij had. Afgelopen januari ging het fout, toen hij na onze housewarming party een hersenbloeding kreeg. Dit was op een zondagavond, hij werd niet goed wakker en praatte heel raar. Bovendien vergat hij bijna meteen iets als het tegen hem werd gezegd. Na het een dag aangekeken te hebben, werd de huisartsenpost ingeschakeld. Deze vertrouwden het ook niet en zo werden we doorgestuurd naar de Eerste Hulp.
Daar aangekomen kregen we te maken met een arts IN OPLEIDING (niet eens een echte arts), die mijn verhaal kalmpjes aanhoorde en vroeg wat er was gebeurd. Bij het feest waren er de nodige middelen gebruikt, en dat zei ik dus eerlijk tegen hem. Dat is regel 1 bij drugsgebruik, als er iets mis gaat ben dan altijd eerlijk tegen de artsen. Toen de arts dit hoorde, sloeg hij compleet dicht. Hij zei dat het het door de drugs kwam, dat hij zo 3 gevallen per week zag. Hij luisterde niet naar mijn argumenten dat het al ruim 24 uur geleden is dat hij iets had gehad, dat het dan niet meer in zijn systeem zat, en dat je met afkickverschijnselen niet de hele tijd kon slapen. Hij stuurde ons naar huis. Ik besloot terug te gaan naar mijn ouders, aangezien ik zelf een flinke hersenschudding had opgelopen. Mijn vriend ging terug naar zijn ouders.
De dag daarop belde zijn moeder de huisarts, die weigerde langs te komen. Mijn vriend sliep 99% van de tijd. Dit ging door tot de donderdag, toen ze mijn vriend via een douche eindelijk naar beneden en naar de huisarts kregen. Toen werd hij ineens met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis waar we de eerste keer ook zijn geweest. Daar heeft hij de hele dag gelegen, en is er een scan gemaakt. Hieruit bleek dat hij een hersenbloeding had. Die dag hebben ze overdag alleen zijn bloeddruk bijgehouden en af en toe temperatuur opgenomen. En dat zo'n 8 uur lang.
's Avonds werd hij eindelijk doorgestuurd naar een ander ziekenhuis, waar hij midden in de nacht is geopereerd. Er werd een drain geplaatst, waardoor de druk van zijn hersenen kon. Vanaf dat moment konden we hem niet alleen laten; hij vergat steeds dat hij niet mocht opstaan met die drain. Als wij er niet bij zouden blijven, moest hij worden vastgebonden. Dit was voor ons allemaal erg zwaar.
De eerste week dat hij er lag werden zijn reflexen getest; gelukkig waren deze allemaal nog goed. Gedurende de tweede week mocht de drain af en toe dicht, dan kon hij ook recht op zitten. Nadat op de tweede woensdag de drain 24 uur dicht was geweest, werd hij op vrijdag ontslagen uit het ziekenhuis, na 2 weken. Ik was inmiddels van 64 naar 52 kilo gegaan (ik ben 1.84 lang), had totaal geen energie en stortte me op school om er maar even niet aan te denken.
Omdat hij nog vaak moe was en veel dingen vergat, werd besloten dat hij een ambulant revalidatieprogramma ging volgen. Hij verbleef bij zijn ouders, en ging regelmatig voor therapie naar de kliniek. Inmiddels heeft hij zijn therapie afgesloten, werkt hij weer 40 uur in de week en wonen we weer samen.
Ik wil je één ding meegeven na dit hele verhaal; Zorg ervoor dat jouw vriend goede psychische hulp krijgt en dit ook aanneemt. Ik ben bang dat mijn relatie kapot gaat lopen omdat mijn vriend niks verwerkt, zijn psychiater om de tuin leidt en bepaalde gevolgen ontkent. Je moet er voor hem zijn, hem steunen, maar je moet jezelf niet vergeten. Als je niet goed voor jezelf zorgt, kan je ook niet voor anderen zorgen. Ik vergat mezelf, en momenteel zit ik met een depressie. Maak mijn fout niet.
Ik hoop dat het nu een stuk beter gaat, en ik wens je enorm veel sterkte. Als je iets wil vragen, of even je hart wil luchten, stuur me een bericht.
anoniem_260731 wijzigde dit bericht op 09-11-2015 19:09
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
If life closes all doors, I'll jump trough the window.
woensdag 3 februari 2016 om 08:46
Vijf jaar geleden heb ik ook een hersenbloeding gehad ten gevolge van een gescheurd aneurysma. Ze noemen zo'n hersenbloeding een SAB of subarachnoïdale bloeding. Ik ben er goed vanaf gekomen hoewel ze mij aanvankelijk verkeerd hadden gediagnostiseerd en ik daarom laat ben geopereerd. Ongeveer eenderde overleeft een SAB niet en nog eens dat percentage houdt er ernstige blijvende gevolgen aan over. Ik mag van geluk spreken. Behalve dat me minder goed kan concentreren en sneller last heb van stress en herrie heb ik er niets aan overgehouden.
zaterdag 21 mei 2016 om 15:27
