Relaties
alle pijlers
Partner biecht op...
maandag 18 april 2016 om 15:01
Even een nieuwe nick aangemaakt.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
maandag 2 mei 2016 om 14:17
Zeeland, niet verbaasd zijn als een 'echte' minnares er ook geweest is. Of nog is. Ik wil je er bijna voor behoeden, maar dat kan ik niet. Het kan nog pijnlijker zijn als nog niet alles gezegd is. Ja, ik weet waarover ik het heb. Daarom vind ik het zo belangrijk dat je HEM laat werken. Als hij dat niet doet, of niet voldoende, is hij met zijn hoofd en hart niet bij jou. Dan zijn er opties, dan is hij niet gecommitteerd aan jullie relatie. Dat moet je willen zien, want dat geeft helderheid. Geef hem die kans. Niet om het 'met jou goed te maken', maar om te handelen zoals hij nu wil handelen. Zodat je ziet wat dat betekent: is hij vol bij jou, of hangt hij daar, bang en verongelijkt en van slag? Het 'jou de schuld geven' duidt op het laatste. Geef hem die kans niet. Zeg iets als: "Dit hoef ik niet te horen. Ik zie en merk het wel hoe jij op de goede manier met mij omgaat. Dit is die manier NIET. "En dan is dat gesprek weer klaar.
maandag 2 mei 2016 om 14:17
quote:Zeeland1970 schreef op 02 mei 2016 @ 13:49:
[...]
Hoe weet je dit OOIT zeker..?
Zekerheid heb je nooit. Ik dacht dat ik hem nooit meer kon vertrouwen. Maar ik dacht ook dat ik een hele goede relatie had. Wij hadden vaak diepgaande gesprekken, het ging over wezenlijke dingen, er was alle ruimte om zijn frustraties te bespreken. En toch deed hij dat niet. We waren altijd zo blij met elkaar. Ik voelde me zo ontzettend naief. Met terugwerkende kracht leek onze hele relatie niets meer waard. Dat maakte het zo wrang allemaal.
Nu, achteraf, kan ik inzien dat we wel een goede relatie hadden (ik kan het hoongelach al horen), maar dat dit geheim voor hem zo groot was dat hij het toch niet met me kon delen. Hij splitste zich als het ware af. Ik bedoel daarmee dat ik, vlak nadat het allemaal uitkwam, alles een grote leugen leek. Maar later heb ik geleerd dat hij in een grote leugen leefde, niet ik.
Hij was op zoek naar spanning, een onvolwassen hang naar grenzen opzoeken en daar over heen gaan. Geraakt willen worden en op een gegeven moment is drank/drugs/vul maar in niet meer genoeg en is hij op zoek gegaan naar meer extremen. In een periode die bekend staat als lastig voor jonge stellen: twee kleine kinderen kort op elkaar. Zo raakte hij mij kwijt. Dacht hij. Ik voelde dat niet zo. Natuurlijk was het een zware tijd, slaapgebrek, weinig tijd voor elkaar. Maar voor mij was het een gelukkige tijd. Ik kan nu weer naar de foto's kijken van die periode en ervan genieten.
Ik verbaas me er nu nog over dat die hang naar spanning er haast niet meer is bij hem. Soms stak opeens het wantrouwen op en dacht ik, ben ik nou gek? Dit kan toch niet over zijn? Maar het kan dus wel. Hij zegt zelf dat hij er geen behoefte meer aan heeft. Hij is in de therapie op zoek gegaan naar de oorzaken en welke triggers bij hem ervoor zorgen dat hij de extremen opzocht. Nu herkent hij die signalen, als ze er al zijn, heel vroeg en handelt er naar, zodat het niet kan gaan "broeien" en "opbouwen". Snap je wat ik bedoel? Maar het is eigenlijk geen issue meer voor hem nu. Ik ben er ook niet bang voor. Als het wel weer zou voorkomen, dan vertrouw ik erop dat we er samen weer uitkomen. Zeg nooit nooit. Dat heb ik wel geleerd.
Ik schrijf hier niet om gelijk te hebben, of veroordeeld te worden om mijn keuzes. Ik wil je gewoon mijn perspectief laten zien, misschien dat het je helpt.
[...]
Hoe weet je dit OOIT zeker..?
Zekerheid heb je nooit. Ik dacht dat ik hem nooit meer kon vertrouwen. Maar ik dacht ook dat ik een hele goede relatie had. Wij hadden vaak diepgaande gesprekken, het ging over wezenlijke dingen, er was alle ruimte om zijn frustraties te bespreken. En toch deed hij dat niet. We waren altijd zo blij met elkaar. Ik voelde me zo ontzettend naief. Met terugwerkende kracht leek onze hele relatie niets meer waard. Dat maakte het zo wrang allemaal.
Nu, achteraf, kan ik inzien dat we wel een goede relatie hadden (ik kan het hoongelach al horen), maar dat dit geheim voor hem zo groot was dat hij het toch niet met me kon delen. Hij splitste zich als het ware af. Ik bedoel daarmee dat ik, vlak nadat het allemaal uitkwam, alles een grote leugen leek. Maar later heb ik geleerd dat hij in een grote leugen leefde, niet ik.
Hij was op zoek naar spanning, een onvolwassen hang naar grenzen opzoeken en daar over heen gaan. Geraakt willen worden en op een gegeven moment is drank/drugs/vul maar in niet meer genoeg en is hij op zoek gegaan naar meer extremen. In een periode die bekend staat als lastig voor jonge stellen: twee kleine kinderen kort op elkaar. Zo raakte hij mij kwijt. Dacht hij. Ik voelde dat niet zo. Natuurlijk was het een zware tijd, slaapgebrek, weinig tijd voor elkaar. Maar voor mij was het een gelukkige tijd. Ik kan nu weer naar de foto's kijken van die periode en ervan genieten.
Ik verbaas me er nu nog over dat die hang naar spanning er haast niet meer is bij hem. Soms stak opeens het wantrouwen op en dacht ik, ben ik nou gek? Dit kan toch niet over zijn? Maar het kan dus wel. Hij zegt zelf dat hij er geen behoefte meer aan heeft. Hij is in de therapie op zoek gegaan naar de oorzaken en welke triggers bij hem ervoor zorgen dat hij de extremen opzocht. Nu herkent hij die signalen, als ze er al zijn, heel vroeg en handelt er naar, zodat het niet kan gaan "broeien" en "opbouwen". Snap je wat ik bedoel? Maar het is eigenlijk geen issue meer voor hem nu. Ik ben er ook niet bang voor. Als het wel weer zou voorkomen, dan vertrouw ik erop dat we er samen weer uitkomen. Zeg nooit nooit. Dat heb ik wel geleerd.
Ik schrijf hier niet om gelijk te hebben, of veroordeeld te worden om mijn keuzes. Ik wil je gewoon mijn perspectief laten zien, misschien dat het je helpt.
maandag 2 mei 2016 om 14:26
quote:wiebeltje schreef op 02 mei 2016 @ 14:10:
En geloof me: als er dingen in een huwelijk/relatie zijn die iemand niet bevallen, probeer je die IN de relatie op te lossen. Zodra dat daar buiten gebeurt, met andere mensen (minnares, 'iemand met wie ik zo goed kan praten', een hoer) is dat per definitie niet een oplossing IN de relatie. De schuldvraag doet er niet toe. Je moet de problemen oplossen waar ze liggen, namelijk IN de relatie. Daar buiten is per definitie zinloos en maakt veel stuk. Jij staat nu met die brokstukken in je handen. Niet omdat jij dingen 'fout gedaan hebt', maar omdat je man de oplossing BUITEN jullie huwelijk heeft gezocht.
Dat is nu juist waar ik het anders zie. Partner van Zeeland deed dit al voordat hij met haar was. Het was al een bekend 'coping mechanisme' voor hem. Iets waarin hij terugviel na vier jaar met Zeeland. En zoals ik het lees, een gelukkige vier jaar met elkaar, des te moeilijker als er, om wat voor aanleiding dan ook, hij weer in zijn oude patroon is teruggevallen. Ik wed dat hij die eerste keer nog heel goed weet, Zeeland, dat hij weer de fout inging. En hij heeft inderdaad toen de keus gehad om het te vertellen. Maar waarschijnlijk door schaamte, schuld, angst heeft hij dat niet gedaan. En heeft het patroon weer de kop opgestoken.
Dus het gaat niet om dingen in de relatie die hem niet zouden bevallen, zoals Wiebeltje schrijft, maar zijn manier om uberhaupt met stress en spanning om te gaan.
Door er zo naar te kijken kon ik het loskoppelen van de relatie. Hij kon met zijn stuk aan de slag. Dat er nog heel wat therapie/gesprekken etc. voor nodig waren om er samen uit te komen spreekt hopelijk voor zich. Ik ben wel benieuwd hoe man van Zeeland zich hierin opstelt.
En geloof me: als er dingen in een huwelijk/relatie zijn die iemand niet bevallen, probeer je die IN de relatie op te lossen. Zodra dat daar buiten gebeurt, met andere mensen (minnares, 'iemand met wie ik zo goed kan praten', een hoer) is dat per definitie niet een oplossing IN de relatie. De schuldvraag doet er niet toe. Je moet de problemen oplossen waar ze liggen, namelijk IN de relatie. Daar buiten is per definitie zinloos en maakt veel stuk. Jij staat nu met die brokstukken in je handen. Niet omdat jij dingen 'fout gedaan hebt', maar omdat je man de oplossing BUITEN jullie huwelijk heeft gezocht.
Dat is nu juist waar ik het anders zie. Partner van Zeeland deed dit al voordat hij met haar was. Het was al een bekend 'coping mechanisme' voor hem. Iets waarin hij terugviel na vier jaar met Zeeland. En zoals ik het lees, een gelukkige vier jaar met elkaar, des te moeilijker als er, om wat voor aanleiding dan ook, hij weer in zijn oude patroon is teruggevallen. Ik wed dat hij die eerste keer nog heel goed weet, Zeeland, dat hij weer de fout inging. En hij heeft inderdaad toen de keus gehad om het te vertellen. Maar waarschijnlijk door schaamte, schuld, angst heeft hij dat niet gedaan. En heeft het patroon weer de kop opgestoken.
Dus het gaat niet om dingen in de relatie die hem niet zouden bevallen, zoals Wiebeltje schrijft, maar zijn manier om uberhaupt met stress en spanning om te gaan.
Door er zo naar te kijken kon ik het loskoppelen van de relatie. Hij kon met zijn stuk aan de slag. Dat er nog heel wat therapie/gesprekken etc. voor nodig waren om er samen uit te komen spreekt hopelijk voor zich. Ik ben wel benieuwd hoe man van Zeeland zich hierin opstelt.
maandag 2 mei 2016 om 14:29
Allemaal heel fijn, maar gooi aub die man het kanaal in.
.
En als hij dan echt, echt , heel echt, echt terug wil...dan laat hem maar flink kruipen.
.
En oh ja!..hij moet de marathon lopen, van 10:0000 honderd kilometermijl.
Das ongeveer de wereld rond.
.
En als hij dan echt, echt , heel echt, echt terug wil...dan laat hem maar flink kruipen.
.
En oh ja!..hij moet de marathon lopen, van 10:0000 honderd kilometermijl.
Das ongeveer de wereld rond.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
maandag 2 mei 2016 om 14:30
quote:Zeeland1970 schreef op 02 mei 2016 @ 14:13:
[...]
Ik weet niet wat ik erger zou vinden. Een dvp of langdurige 'echte' minnares.
Aan het begin van het topic waren we het er toch over eens dat een DVP, en dan zo'n goedkope en wratten dragende dame het toppunt van smerigheid was..!
Ik ben het met je eens dat het onder de Streep in beide gevallen zeer pijnlijk is.
[...]
Ik weet niet wat ik erger zou vinden. Een dvp of langdurige 'echte' minnares.
Aan het begin van het topic waren we het er toch over eens dat een DVP, en dan zo'n goedkope en wratten dragende dame het toppunt van smerigheid was..!
Ik ben het met je eens dat het onder de Streep in beide gevallen zeer pijnlijk is.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 2 mei 2016 om 14:33
quote:wiebeltje schreef op 02 mei 2016 @ 14:10:
Zeeland, jij schrijft ergens: "Omdat ik het ergens tot een 'logisch verhaal' wil maken."
En nu schrijft Nelladella: "Hij zal van alles verzinnen, tot hij op een verhaaltje stuit waar jij vrede mee hebt."
Dat is het precies.
Hij schiet met hagel en hoopt dat hij een keer raak schiet in de zin van dat jij het/hem dan begrijpt.
Ik zie jou weer loeihard werken. HIJ krijgt advies bij de huisarts, JIJ gaat er achteraan, nagaan of dat instituut een goede plek is. Hoe zou het voor je zijn als je het handelen, het stappen zetten, echt aan hem overlaat? Kun je meteen zien wat hij doet omdat HIJ het wil, en wat hij doet en zegt om JOU tevreden te stellen. Dat zou volgens mij een heel goede stap zijn, in welke richting dan ook.
De verantwoordelijkheid (of je iets nu begrijpt of niet begrijpt) laten liggen bij degene die 'm heeft en moet hebben.
En geloof me: als er dingen in een huwelijk/relatie zijn die iemand niet bevallen, probeer je die IN de relatie op te lossen. Zodra dat daar buiten gebeurt, met andere mensen (minnares, 'iemand met wie ik zo goed kan praten', een hoer) is dat per definitie niet een oplossing IN de relatie. De schuldvraag doet er niet toe. Je moet de problemen oplossen waar ze liggen, namelijk IN de relatie. Daar buiten is per definitie zinloos en maakt veel stuk. Jij staat nu met die brokstukken in je handen. Niet omdat jij dingen 'fout gedaan hebt', maar omdat je man de oplossing BUITEN jullie huwelijk heeft gezocht.
Als je zo niet in elkaar zit, als je graag zelf de verantwoordelijkheid neemt en trouw wilt zijn (aan jezelf en aan de ander) (en ik vermoed dat jij zo iemand bent) ga je dit alles PER DEFINITIE niet begrijpen. Maar zo lang jij zoekt, zal hij je dingen blijven aanreiken. Trial and error. Hij ziet vanzelf wel wat 'er in gaat' en wat niet, bij je. Ik denk dat dat begrip nooit komt. Je zult het nooit 'bevatten'. Simpelweg omdat het jouw manier van leven, van handelen, van omgaan met ongenoegen en problemen niet is.
Jeetje, ja, goede post.
Mss schiet hij nu idd met hagel, en het stomme is dat ik ook HOOP dat er iets van logica ergens inzit. Iets, wat me kan helpen het tot een logisch geheel te maken.
Niet om hem goed te praten.
Niet om te kunnen bagatelliseren.
Maar om het ergens te kunnen 'plaatsen', te begrijpen.
Om ZELF te kunnen helen.
En mss zal ik straks 'begrijpen' dat het een trouweloze hond is. Begint dit plaatje te vormen. Is DAT de logische conclusie. En dan zal ik mss niet anders kunnen concluderen dat ik 'dus' niet met hem verder kan. Omdat ik voor mijzelf juist een gevoel van basisveiligheid nodig heb. Bijvoorbeeld.
Maar NU zit ik nog met scherven die niet in elkaar lijken te passen. Het plaatje klopt niet.
Niet omdat ik niet zal kunnen leven met de uitkomst vd puzzel (" verrek, als ik het nu in elkaar puzzel zie ik een lelijk plaatje, ik weiger dit te geloven!"), maar omdat de puzzelstukjes nog niet passen.
Hoe kun je liefdevol wekelijks (redelijk) goede seks hebben, en daarnaast naar de hoeren gaan? Hoe kun je politieke betrokkenheid hebben, lid zijn van amnesty international, en tegelijkertijd Oost Europese hoeren uitbuiten/sponsoren?
Hoe kun je mij hoogzwanger laten aantobben met details ('oei, ik denk dat ik beter geen aardbeien meer kan eten tenzij ze onbespoten zijn, want tja, hoeveel was je eraf hè? Met water? Wat vind jij? Zou dat veilig zijn, schat? ') en vervolgens de dag na je hoerenbezoek je l#l in me steken, wetend dat er soa's zijn die je ook doorgeeft ondanks je condoom? Herpes, wratten, platjes etc.
Nouja, die laatste vraag is meer een woede vraag...
Het is ZO tegenstrijdig. Zo hypocriet. WIE IS DEZE MAN, die ik al zo lang denk te kennen..?
Zeeland, jij schrijft ergens: "Omdat ik het ergens tot een 'logisch verhaal' wil maken."
En nu schrijft Nelladella: "Hij zal van alles verzinnen, tot hij op een verhaaltje stuit waar jij vrede mee hebt."
Dat is het precies.
Hij schiet met hagel en hoopt dat hij een keer raak schiet in de zin van dat jij het/hem dan begrijpt.
Ik zie jou weer loeihard werken. HIJ krijgt advies bij de huisarts, JIJ gaat er achteraan, nagaan of dat instituut een goede plek is. Hoe zou het voor je zijn als je het handelen, het stappen zetten, echt aan hem overlaat? Kun je meteen zien wat hij doet omdat HIJ het wil, en wat hij doet en zegt om JOU tevreden te stellen. Dat zou volgens mij een heel goede stap zijn, in welke richting dan ook.
De verantwoordelijkheid (of je iets nu begrijpt of niet begrijpt) laten liggen bij degene die 'm heeft en moet hebben.
En geloof me: als er dingen in een huwelijk/relatie zijn die iemand niet bevallen, probeer je die IN de relatie op te lossen. Zodra dat daar buiten gebeurt, met andere mensen (minnares, 'iemand met wie ik zo goed kan praten', een hoer) is dat per definitie niet een oplossing IN de relatie. De schuldvraag doet er niet toe. Je moet de problemen oplossen waar ze liggen, namelijk IN de relatie. Daar buiten is per definitie zinloos en maakt veel stuk. Jij staat nu met die brokstukken in je handen. Niet omdat jij dingen 'fout gedaan hebt', maar omdat je man de oplossing BUITEN jullie huwelijk heeft gezocht.
Als je zo niet in elkaar zit, als je graag zelf de verantwoordelijkheid neemt en trouw wilt zijn (aan jezelf en aan de ander) (en ik vermoed dat jij zo iemand bent) ga je dit alles PER DEFINITIE niet begrijpen. Maar zo lang jij zoekt, zal hij je dingen blijven aanreiken. Trial and error. Hij ziet vanzelf wel wat 'er in gaat' en wat niet, bij je. Ik denk dat dat begrip nooit komt. Je zult het nooit 'bevatten'. Simpelweg omdat het jouw manier van leven, van handelen, van omgaan met ongenoegen en problemen niet is.
Jeetje, ja, goede post.
Mss schiet hij nu idd met hagel, en het stomme is dat ik ook HOOP dat er iets van logica ergens inzit. Iets, wat me kan helpen het tot een logisch geheel te maken.
Niet om hem goed te praten.
Niet om te kunnen bagatelliseren.
Maar om het ergens te kunnen 'plaatsen', te begrijpen.
Om ZELF te kunnen helen.
En mss zal ik straks 'begrijpen' dat het een trouweloze hond is. Begint dit plaatje te vormen. Is DAT de logische conclusie. En dan zal ik mss niet anders kunnen concluderen dat ik 'dus' niet met hem verder kan. Omdat ik voor mijzelf juist een gevoel van basisveiligheid nodig heb. Bijvoorbeeld.
Maar NU zit ik nog met scherven die niet in elkaar lijken te passen. Het plaatje klopt niet.
Niet omdat ik niet zal kunnen leven met de uitkomst vd puzzel (" verrek, als ik het nu in elkaar puzzel zie ik een lelijk plaatje, ik weiger dit te geloven!"), maar omdat de puzzelstukjes nog niet passen.
Hoe kun je liefdevol wekelijks (redelijk) goede seks hebben, en daarnaast naar de hoeren gaan? Hoe kun je politieke betrokkenheid hebben, lid zijn van amnesty international, en tegelijkertijd Oost Europese hoeren uitbuiten/sponsoren?
Hoe kun je mij hoogzwanger laten aantobben met details ('oei, ik denk dat ik beter geen aardbeien meer kan eten tenzij ze onbespoten zijn, want tja, hoeveel was je eraf hè? Met water? Wat vind jij? Zou dat veilig zijn, schat? ') en vervolgens de dag na je hoerenbezoek je l#l in me steken, wetend dat er soa's zijn die je ook doorgeeft ondanks je condoom? Herpes, wratten, platjes etc.
Nouja, die laatste vraag is meer een woede vraag...
Het is ZO tegenstrijdig. Zo hypocriet. WIE IS DEZE MAN, die ik al zo lang denk te kennen..?
maandag 2 mei 2016 om 14:34
quote:wiebeltje schreef op 02 mei 2016 @ 14:10:
Zeeland, jij schrijft ergens: "Omdat ik het ergens tot een 'logisch verhaal' wil maken."
En nu schrijft Nelladella: "Hij zal van alles verzinnen, tot hij op een verhaaltje stuit waar jij vrede mee hebt."
Dat is het precies.
Hij schiet met hagel en hoopt dat hij een keer raak schiet in de zin van dat jij het/hem dan begrijpt.
Ik zie jou weer loeihard werken. HIJ krijgt advies bij de huisarts, JIJ gaat er achteraan, nagaan of dat instituut een goede plek is. Hoe zou het voor je zijn als je het handelen, het stappen zetten, echt aan hem overlaat? Kun je meteen zien wat hij doet omdat HIJ het wil, en wat hij doet en zegt om JOU tevreden te stellen. Dat zou volgens mij een heel goede stap zijn, in welke richting dan ook.
De verantwoordelijkheid (of je iets nu begrijpt of niet begrijpt) laten liggen bij degene die 'm heeft en moet hebben.
En geloof me: als er dingen in een huwelijk/relatie zijn die iemand niet bevallen, probeer je die IN de relatie op te lossen. Zodra dat daar buiten gebeurt, met andere mensen (minnares, 'iemand met wie ik zo goed kan praten', een hoer) is dat per definitie niet een oplossing IN de relatie. De schuldvraag doet er niet toe. Je moet de problemen oplossen waar ze liggen, namelijk IN de relatie. Daar buiten is per definitie zinloos en maakt veel stuk. Jij staat nu met die brokstukken in je handen. Niet omdat jij dingen 'fout gedaan hebt', maar omdat je man de oplossing BUITEN jullie huwelijk heeft gezocht.
Als je zo niet in elkaar zit, als je graag zelf de verantwoordelijkheid neemt en trouw wilt zijn (aan jezelf en aan de ander) (en ik vermoed dat jij zo iemand bent) ga je dit alles PER DEFINITIE niet begrijpen. Maar zo lang jij zoekt, zal hij je dingen blijven aanreiken. Trial and error. Hij ziet vanzelf wel wat 'er in gaat' en wat niet, bij je. Ik denk dat dat begrip nooit komt. Je zult het nooit 'bevatten'. Simpelweg omdat het jouw manier van leven, van handelen, van omgaan met ongenoegen en problemen niet is.+1
Zeeland, jij schrijft ergens: "Omdat ik het ergens tot een 'logisch verhaal' wil maken."
En nu schrijft Nelladella: "Hij zal van alles verzinnen, tot hij op een verhaaltje stuit waar jij vrede mee hebt."
Dat is het precies.
Hij schiet met hagel en hoopt dat hij een keer raak schiet in de zin van dat jij het/hem dan begrijpt.
Ik zie jou weer loeihard werken. HIJ krijgt advies bij de huisarts, JIJ gaat er achteraan, nagaan of dat instituut een goede plek is. Hoe zou het voor je zijn als je het handelen, het stappen zetten, echt aan hem overlaat? Kun je meteen zien wat hij doet omdat HIJ het wil, en wat hij doet en zegt om JOU tevreden te stellen. Dat zou volgens mij een heel goede stap zijn, in welke richting dan ook.
De verantwoordelijkheid (of je iets nu begrijpt of niet begrijpt) laten liggen bij degene die 'm heeft en moet hebben.
En geloof me: als er dingen in een huwelijk/relatie zijn die iemand niet bevallen, probeer je die IN de relatie op te lossen. Zodra dat daar buiten gebeurt, met andere mensen (minnares, 'iemand met wie ik zo goed kan praten', een hoer) is dat per definitie niet een oplossing IN de relatie. De schuldvraag doet er niet toe. Je moet de problemen oplossen waar ze liggen, namelijk IN de relatie. Daar buiten is per definitie zinloos en maakt veel stuk. Jij staat nu met die brokstukken in je handen. Niet omdat jij dingen 'fout gedaan hebt', maar omdat je man de oplossing BUITEN jullie huwelijk heeft gezocht.
Als je zo niet in elkaar zit, als je graag zelf de verantwoordelijkheid neemt en trouw wilt zijn (aan jezelf en aan de ander) (en ik vermoed dat jij zo iemand bent) ga je dit alles PER DEFINITIE niet begrijpen. Maar zo lang jij zoekt, zal hij je dingen blijven aanreiken. Trial and error. Hij ziet vanzelf wel wat 'er in gaat' en wat niet, bij je. Ik denk dat dat begrip nooit komt. Je zult het nooit 'bevatten'. Simpelweg omdat het jouw manier van leven, van handelen, van omgaan met ongenoegen en problemen niet is.+1
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 2 mei 2016 om 14:35
quote:Baggal schreef op 02 mei 2016 @ 14:30:
[...]
Aan het begin van het topic waren we het er toch over eens dat een DVP, en dan zo'n goedkope en wratten dragende dame het toppunt van smerigheid was..!
Ik ben het met je eens dat het onder de Streep in beide gevallen zeer pijnlijk is.
U bedoeld streep erdoor!!
.
.
Lingo!
En bingo.
Dat zijn samen twee prijzen, ...en dat is veel.
[...]
Aan het begin van het topic waren we het er toch over eens dat een DVP, en dan zo'n goedkope en wratten dragende dame het toppunt van smerigheid was..!
Ik ben het met je eens dat het onder de Streep in beide gevallen zeer pijnlijk is.
U bedoeld streep erdoor!!
.
.
Lingo!
En bingo.
Dat zijn samen twee prijzen, ...en dat is veel.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
maandag 2 mei 2016 om 14:37
Ano, ik bedoel niet dat er dingen in de relatie waren (al zijn er in iedere relatie altijd dingen), ik bedoelde mijn woorden als reactie op het 'de schuld geven aan die dingen' door de man van Zeeland! En dat zij reageerde met: ik weet niet of ik het (nu) aankan om in relatietherapie te gaan, want dan moet ik ook naar míjn dingen kijken (twee schuldigen, had ze het over). Dáár op reageerde ik met: een oplossing buiten je relatie zoeken als het waar is wat jouw man zegt (dat hij dingen irritant vond, daarom naar de hoeren ging en dat dan inderdaad als coping strategie heeft), is per definitie zinloos en dat weet een 'gezond in de relatie zittend mens'. Althans, daar wil ik vanuit gaan. We bedoelen denk ik hetzelfde te zeggen. Namelijk dat Zeeland geen 'schuld' heeft voor de rare manier van 'open' van haar man. Op geen enkele wijze wat mij betreft.
maandag 2 mei 2016 om 14:37
quote:Baggal schreef op 02 mei 2016 @ 14:30:
[...]
Aan het begin van het topic waren we het er toch over eens dat een DVP, en dan zo'n goedkope en wratten dragende dame het toppunt van smerigheid was..!
Ik ben het met je eens dat het onder de Streep in beide gevallen zeer pijnlijk is.Wat is het leven toch overzichtelijk als je kunt denken in 'goedkope wrattendragende dames' en 'mannen die met ingeslepen meganismes met frustraties omgaan'
[...]
Aan het begin van het topic waren we het er toch over eens dat een DVP, en dan zo'n goedkope en wratten dragende dame het toppunt van smerigheid was..!
Ik ben het met je eens dat het onder de Streep in beide gevallen zeer pijnlijk is.Wat is het leven toch overzichtelijk als je kunt denken in 'goedkope wrattendragende dames' en 'mannen die met ingeslepen meganismes met frustraties omgaan'
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 2 mei 2016 om 14:39
quote:Zeeland1970 schreef op 02 mei 2016 @ 14:01:
[...]
Hij zegt ook dat het 'niks betekende', het 'was nooit iets emotioneel verbondens' , maar 'gewoon een vorm van zelfbevrediging die een stapje verder ging'.
Past dit in jouw theorie? En wat moet ik hier nu van vinden...? Ik weet het niet.Ik denk het wel. Hij had er zin in, hij wilde het, hij kon het onder controle houden, totdat'ie zich weer eens een keer irriteerde en vond dat hij er recht op had, dan pas ging'ie weer. Daarnaast stopt ie zichzelf nu weer in de slachtoffer rol door te doen alsof jij er een hand in had (met die irritatie dingen). Hij gebruikte het gewoon als excuus om zichzelf dit toe te staan. Geen idee wat je ervan zou moeten vinden
.
[...]
Hij zegt ook dat het 'niks betekende', het 'was nooit iets emotioneel verbondens' , maar 'gewoon een vorm van zelfbevrediging die een stapje verder ging'.
Past dit in jouw theorie? En wat moet ik hier nu van vinden...? Ik weet het niet.Ik denk het wel. Hij had er zin in, hij wilde het, hij kon het onder controle houden, totdat'ie zich weer eens een keer irriteerde en vond dat hij er recht op had, dan pas ging'ie weer. Daarnaast stopt ie zichzelf nu weer in de slachtoffer rol door te doen alsof jij er een hand in had (met die irritatie dingen). Hij gebruikte het gewoon als excuus om zichzelf dit toe te staan. Geen idee wat je ervan zou moeten vinden
.
maandag 2 mei 2016 om 14:45
Zeeland, wat is alles herkenbaar. Dat 'verbeter de wereld'-achtige dat jouw man lijkt te hebben versus dat waar hij jou en jullie gezin buiten heeft gelaten en/maar tegelijkertijd zó aan blootgesteld heeft. Het zal voor hem vast een worsteling zijn, want hij zal zichzelf vreselijk 'tegenvallen'. Hij voldoet waarschijnlijk niet aan zijn eigen plaatje. Maar in plaats van dit alles dan te gaan onderzoeken, op zoek te gaan naar de simpele waarheden en principes van waaruit hij dan zou kunnen en willen gaan leven (eventueel met (professionele) hulp, wordt de 'zielig-kaart' gespeeld.
"Kijk mij nu eens zo goed en mooi zijn, maar ja, ik vind dingen soms heel moeilijk en frustrerend en dan zoek ik als oplossing onder andere naar de hoeren gaan. En dat ik daar mijn vrouw mee ziek kan maken, nou ja, dat wíl ik natuurlijk niet, want die hoeren wil ik ook niet. Maar ik kan niet anders, want als het echt zo hoog oploopt, ja, dan houd zelfs ík, geweldige, nobele, maatschappelijk geëngageerde man, het gewoon niet meer vol. En dan hebben we zó'n verdorven maatschappij, dan is het echt heel makkelijk om goedkope sex te hebben met wellicht misbruikte vrouwen. Maar daar kan ík dan niets aan doen. Ik zou wel willen dat de wereld mooier zou zijn. Aan míj ligt dat niet. Daar komt ook mijn frustratie vandaan. En die moet ik dan weer kwijt. Het is toch allemaal wel erg voor me. Oh ja, ik ben ook nog getrouwd. En heb kinderen die ik probeer groot te brengen in deze grote, boze wereld. Wat een taak, wat een opdracht."
En ja, dit is cynisch. Maar misschien wél herkenbaar? Sorry dat ik zo hard ben. Ik denk dat je moet gaan zien dat begrijpen nu je ingang niet is. Sta maar eens letterlijk stil. Jij hoeft even helemaal niets. Niet in therapie, niet met hem slapen, niet hem zielig vinden, niet het begrijpen. Jij mag letterlijk stil staan en stil zijn. Jouw wereld ligt in duigen. Laat het handelen maar even aan hem over, nogmaals. Ten eerste is hij degene van wie de actie moet komen. En ten tweede: wat moet JIJ doen dan? Wat kun je? Gedane zaken nemen geen keer. En wat de toekomst wordt, weet je nu gewoon even niet. Stil staan dus. Stil zijn. Eten, drinken, slapen, het fijn hebben met je jongens. Jij bent even bij jezelf nu. De veiligste plek waar je kunt zijn.
"Kijk mij nu eens zo goed en mooi zijn, maar ja, ik vind dingen soms heel moeilijk en frustrerend en dan zoek ik als oplossing onder andere naar de hoeren gaan. En dat ik daar mijn vrouw mee ziek kan maken, nou ja, dat wíl ik natuurlijk niet, want die hoeren wil ik ook niet. Maar ik kan niet anders, want als het echt zo hoog oploopt, ja, dan houd zelfs ík, geweldige, nobele, maatschappelijk geëngageerde man, het gewoon niet meer vol. En dan hebben we zó'n verdorven maatschappij, dan is het echt heel makkelijk om goedkope sex te hebben met wellicht misbruikte vrouwen. Maar daar kan ík dan niets aan doen. Ik zou wel willen dat de wereld mooier zou zijn. Aan míj ligt dat niet. Daar komt ook mijn frustratie vandaan. En die moet ik dan weer kwijt. Het is toch allemaal wel erg voor me. Oh ja, ik ben ook nog getrouwd. En heb kinderen die ik probeer groot te brengen in deze grote, boze wereld. Wat een taak, wat een opdracht."
En ja, dit is cynisch. Maar misschien wél herkenbaar? Sorry dat ik zo hard ben. Ik denk dat je moet gaan zien dat begrijpen nu je ingang niet is. Sta maar eens letterlijk stil. Jij hoeft even helemaal niets. Niet in therapie, niet met hem slapen, niet hem zielig vinden, niet het begrijpen. Jij mag letterlijk stil staan en stil zijn. Jouw wereld ligt in duigen. Laat het handelen maar even aan hem over, nogmaals. Ten eerste is hij degene van wie de actie moet komen. En ten tweede: wat moet JIJ doen dan? Wat kun je? Gedane zaken nemen geen keer. En wat de toekomst wordt, weet je nu gewoon even niet. Stil staan dus. Stil zijn. Eten, drinken, slapen, het fijn hebben met je jongens. Jij bent even bij jezelf nu. De veiligste plek waar je kunt zijn.
maandag 2 mei 2016 om 14:48
quote:Zeeland1970 schreef op 02 mei 2016 @ 14:33:
[...]
Hoe kun je liefdevol wekelijks (redelijk) goede seks hebben, en daarnaast naar de hoeren gaan? Hoe kun je politieke betrokkenheid hebben, lid zijn van amnesty international, en tegelijkertijd Oost Europese hoeren uitbuiten/sponsoren?
Vraag het je man, die weet het.
[...]
Hoe kun je liefdevol wekelijks (redelijk) goede seks hebben, en daarnaast naar de hoeren gaan? Hoe kun je politieke betrokkenheid hebben, lid zijn van amnesty international, en tegelijkertijd Oost Europese hoeren uitbuiten/sponsoren?
Vraag het je man, die weet het.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 2 mei 2016 om 15:08
maandag 2 mei 2016 om 15:10
Beste Zeeland,
Allereerst wat vervelend dat dit gebeurd is! Het is alles behalve makkelijk wat je ook besluit.
Ik heb jaren lang iets gehad met een fervente hoerenloper, hij ging naar de dure clubs of boekte dure escort dames, maar dat maakt voor het rot gevoel niets uit (tov raamprostitutie). Ik wist dat hij dit deed, maar ik keek de andere kant op tenzij ik er expliciet mee werd geconfronteerd (bonnetje of bankafschrijving van de club) dan was het vette ruzie. Dit heeft zich wel langzaam opgebouwd. Mijn man was altijd aan het werk en op den duur wanneer het harde zwoegen vruchten afwierp en we aan geld absoluut geen gebrek hadden, kwam dit gedrag erbij. Ik zeg "erbij" omdat hij altijd al veel dronk en later ook drugs ging gebruiken. Dit ging allemaal geleidelijk waardoor je ongemerkt mee de gekte in gaat en over je eigen grenzen heen.
Een verslaving wordt meestal door de jaren heen erger, daarom vraag ik me af of er niet nog meer is wat je niet weet van jouw man (maw zijn er nog meer geheimen?) of dat hij met andere problemen kampt ipv een sexverslaving. Een verslaving beperkt zich meestal ook niet tot 1 bepaald gebied, meestal zal dit meerdere facetten in het leven raken (in geval van mijn man: workaholic, overmatig sporten, porno kijken, drank, drugs en hoeren).
Een gedoogd beleid was uiteindelijk ook niet de oplossing, want ook al stop je het weg; gelukkiger wordt je er niet op. Zelfs nu heb ik wel eens moeite om te zien hoe de vork echt in de steel zit, dit lukt alleen als je eerst afstand hebt genomen en je eigen gedachten over de situatie gaat vormen: wat vind ik hiervan?
Het kan best zijn dat jouw man een persoonlijkheidsproblematiek heeft, maar dan zal dat echt aan de professionals zijn om dit uit te zoeken en samen met jouw man - en daarna met jou erbij - op te lossen. Dat hij nu naar een praatgroep gaat zonder een professiole diagnose vind ik zorgelijk.
Ik heb zelf een rot jeugd gehad (op zn zachts gezegd) en heb daardoor een set aan problemen ontwikkeld, waarvan ik nu sinds kort aan het inzien ben wat het precies inhoudt (therapie). Ik kon alleen doorgaan met mijn man door zijn gedrag te rationaliseren en te bagatelliseren en steeds maar te proberen het te begrijpen (ja ja man had ook al zo een rot jeugd, als die niet al erger was dan de mijne); kortom ik maakte mezelf onmachtig.
Met mijn volle verstand wist ik dat ik dit deed en dat het niet goed voor me was, maar ik wilde ergens niet veranderen en ik wilde al helemaal niet kwijtraken wat ik had (financien, samen opgebouwd leven, niet alleen willen zijn). Dit stukje haal ik aan, om aan te geven dat ook al heb je een persoonlijkheidsproblematiek, je weet dondersgoed wat pluis is en wat niet. Je weet wat andere mensen verdrietig en boos maakt, maar je kiest ervoor om je eigen sores niet op te lossen en vooral om aan jezelf toe te geven. In mijn geval om dus niet eigen motieven te onderzoeken waarom ik me zo liet behandelen (liefde hoort niet zo veel pijn te doen) en in man zn geval om maar lekker los te gaan met alles wat "verboden" is.
Nu zijn onze situaties totaal niet hetzelfde, maar het is zeer belangrijk om te zien dat jouw man nog altijd handelingsbekwam was en is ongeacht wat voor stempel er (straks) op geplakt wordt. Hij zal moeten kijken waar dit gedrag vandaan kwam en hoe én of hij dit wilt oplossen. Hier zou nog alles uit kunnen komen: een problematiek in hemzelf of gewoon een man die dit leuk en lekker vindt en beiden facetten (hoeren en gezin) wilt behouden. Dat zal jij er nu helaas niet uit krijgen lieverd, wat het precies is.
Wat er dan ook aan de hand is, hij maakt jou steeds ongelukkiger met zijn uitspraken sinds het uitgekomen is, dat komt dus nog boven op dat bedrog.
Ik ben sinds een paar maanden in therapie, door omstandigheden moest ik wel een keuze voor mezelf maken. Mijn prio bestond uit hup voor mezelf zoeken, na 4 dagen onderzoek had ik iemand gevonden gevonden zonder wachtlijst en heb toen meteen een afspraak gemaakt en Zeeland er gaat een wereld voor me open.
Als ik dan het verhaal van Sapsparrow lees dan denk ik: Nou dat wil ik echt niet meer! Nu pas kan ik inzien (nu ik voor mezelf kies) dat liefde geen (constante) opoffering is en niet uit bedrog en pijn bestaat. Het zal niet altijd rozengeur en manenschijn zijn, maar kom op, liefde is tenminste samen er een fijn leven maken, problemem samen oplossen maar daar hoort niet bij je p*k stiekem in een ander steken en ook niet de hulpverlener spelen zoals ik dat deed.
Nu gok ik erop dat ons verleden totaal niet op elkaar lijkt en dat jij geen persoonlijkheidsproblematiek hebt, maar ik wil graag een paar dingetjes met je delen over de basis die voor alle mensen gelijk is. Misschien heb je er iets aan en misschien wel helemaal niet
Emoties moet je nooit wegstoppen, ze zeggen jou iets over jezelf. Hoe jij iets ervaart, wat je ervan vind. Boosheid zal altijd met grensoverschrijdend gedrag te maken hebben. Emoties wegstoppen is jezelf geweld aandoen en dit kan je niet blijven doen, want het maakt je op den duur heel ongelukkig. Bij het weg stoppen van emoties hoort oa rationaliseren en bagatelliseren, wat ik al eerder schreef, jezelf onmachtig maken om maar niet helemaal met de situatie de dealen.
Laat je emoties toe, dit wil niet zeggen dat je jouw man de huid vol moet schelden, of de boel kort en klein moet slaan, maar hij moet weten wat dit met jou doet, JIJ moet weten wat dit met jou doet. Niet zijn problemen gaan proberen te begrijpen, begrijp jezelf en maak jouw eigen normen en waarden op in deze situatie.
Vanuit die normen en waarden en hopelijk de juiste hulp voor jouw man, kunnen jullie dan verder kijken.
Ik hoop dat je je snel weer beter zal voelen Zeeland.
Allereerst wat vervelend dat dit gebeurd is! Het is alles behalve makkelijk wat je ook besluit.
Ik heb jaren lang iets gehad met een fervente hoerenloper, hij ging naar de dure clubs of boekte dure escort dames, maar dat maakt voor het rot gevoel niets uit (tov raamprostitutie). Ik wist dat hij dit deed, maar ik keek de andere kant op tenzij ik er expliciet mee werd geconfronteerd (bonnetje of bankafschrijving van de club) dan was het vette ruzie. Dit heeft zich wel langzaam opgebouwd. Mijn man was altijd aan het werk en op den duur wanneer het harde zwoegen vruchten afwierp en we aan geld absoluut geen gebrek hadden, kwam dit gedrag erbij. Ik zeg "erbij" omdat hij altijd al veel dronk en later ook drugs ging gebruiken. Dit ging allemaal geleidelijk waardoor je ongemerkt mee de gekte in gaat en over je eigen grenzen heen.
Een verslaving wordt meestal door de jaren heen erger, daarom vraag ik me af of er niet nog meer is wat je niet weet van jouw man (maw zijn er nog meer geheimen?) of dat hij met andere problemen kampt ipv een sexverslaving. Een verslaving beperkt zich meestal ook niet tot 1 bepaald gebied, meestal zal dit meerdere facetten in het leven raken (in geval van mijn man: workaholic, overmatig sporten, porno kijken, drank, drugs en hoeren).
Een gedoogd beleid was uiteindelijk ook niet de oplossing, want ook al stop je het weg; gelukkiger wordt je er niet op. Zelfs nu heb ik wel eens moeite om te zien hoe de vork echt in de steel zit, dit lukt alleen als je eerst afstand hebt genomen en je eigen gedachten over de situatie gaat vormen: wat vind ik hiervan?
Het kan best zijn dat jouw man een persoonlijkheidsproblematiek heeft, maar dan zal dat echt aan de professionals zijn om dit uit te zoeken en samen met jouw man - en daarna met jou erbij - op te lossen. Dat hij nu naar een praatgroep gaat zonder een professiole diagnose vind ik zorgelijk.
Ik heb zelf een rot jeugd gehad (op zn zachts gezegd) en heb daardoor een set aan problemen ontwikkeld, waarvan ik nu sinds kort aan het inzien ben wat het precies inhoudt (therapie). Ik kon alleen doorgaan met mijn man door zijn gedrag te rationaliseren en te bagatelliseren en steeds maar te proberen het te begrijpen (ja ja man had ook al zo een rot jeugd, als die niet al erger was dan de mijne); kortom ik maakte mezelf onmachtig.
Met mijn volle verstand wist ik dat ik dit deed en dat het niet goed voor me was, maar ik wilde ergens niet veranderen en ik wilde al helemaal niet kwijtraken wat ik had (financien, samen opgebouwd leven, niet alleen willen zijn). Dit stukje haal ik aan, om aan te geven dat ook al heb je een persoonlijkheidsproblematiek, je weet dondersgoed wat pluis is en wat niet. Je weet wat andere mensen verdrietig en boos maakt, maar je kiest ervoor om je eigen sores niet op te lossen en vooral om aan jezelf toe te geven. In mijn geval om dus niet eigen motieven te onderzoeken waarom ik me zo liet behandelen (liefde hoort niet zo veel pijn te doen) en in man zn geval om maar lekker los te gaan met alles wat "verboden" is.
Nu zijn onze situaties totaal niet hetzelfde, maar het is zeer belangrijk om te zien dat jouw man nog altijd handelingsbekwam was en is ongeacht wat voor stempel er (straks) op geplakt wordt. Hij zal moeten kijken waar dit gedrag vandaan kwam en hoe én of hij dit wilt oplossen. Hier zou nog alles uit kunnen komen: een problematiek in hemzelf of gewoon een man die dit leuk en lekker vindt en beiden facetten (hoeren en gezin) wilt behouden. Dat zal jij er nu helaas niet uit krijgen lieverd, wat het precies is.
Wat er dan ook aan de hand is, hij maakt jou steeds ongelukkiger met zijn uitspraken sinds het uitgekomen is, dat komt dus nog boven op dat bedrog.
Ik ben sinds een paar maanden in therapie, door omstandigheden moest ik wel een keuze voor mezelf maken. Mijn prio bestond uit hup voor mezelf zoeken, na 4 dagen onderzoek had ik iemand gevonden gevonden zonder wachtlijst en heb toen meteen een afspraak gemaakt en Zeeland er gaat een wereld voor me open.
Als ik dan het verhaal van Sapsparrow lees dan denk ik: Nou dat wil ik echt niet meer! Nu pas kan ik inzien (nu ik voor mezelf kies) dat liefde geen (constante) opoffering is en niet uit bedrog en pijn bestaat. Het zal niet altijd rozengeur en manenschijn zijn, maar kom op, liefde is tenminste samen er een fijn leven maken, problemem samen oplossen maar daar hoort niet bij je p*k stiekem in een ander steken en ook niet de hulpverlener spelen zoals ik dat deed.
Nu gok ik erop dat ons verleden totaal niet op elkaar lijkt en dat jij geen persoonlijkheidsproblematiek hebt, maar ik wil graag een paar dingetjes met je delen over de basis die voor alle mensen gelijk is. Misschien heb je er iets aan en misschien wel helemaal niet
Emoties moet je nooit wegstoppen, ze zeggen jou iets over jezelf. Hoe jij iets ervaart, wat je ervan vind. Boosheid zal altijd met grensoverschrijdend gedrag te maken hebben. Emoties wegstoppen is jezelf geweld aandoen en dit kan je niet blijven doen, want het maakt je op den duur heel ongelukkig. Bij het weg stoppen van emoties hoort oa rationaliseren en bagatelliseren, wat ik al eerder schreef, jezelf onmachtig maken om maar niet helemaal met de situatie de dealen.
Laat je emoties toe, dit wil niet zeggen dat je jouw man de huid vol moet schelden, of de boel kort en klein moet slaan, maar hij moet weten wat dit met jou doet, JIJ moet weten wat dit met jou doet. Niet zijn problemen gaan proberen te begrijpen, begrijp jezelf en maak jouw eigen normen en waarden op in deze situatie.
Vanuit die normen en waarden en hopelijk de juiste hulp voor jouw man, kunnen jullie dan verder kijken.
Ik hoop dat je je snel weer beter zal voelen Zeeland.
maandag 2 mei 2016 om 15:14
quote:wiebeltje schreef op 02 mei 2016 @ 15:10:
Haha, Elle. Ja, dat kunnen we goed hè?! En jij? Al in de zon gezeten? Leuker dan ons lezen, niet?
Ik zit al in de zon!..klopt, haha..en idd, lees jullie, en waarachtig jullie zijn beste meiden, maar euhh.....
.
..waarneer gaan jullie dat zelf eens inzien?!
.
Stop eens met lullen, vergoeilijken.
Gedrag verdraaien, alles zo draaien, dat het nog..wel..aardig..uit...komt.
Een vrouw moet lullen, klopt.
.
Maar alleen nu niet.
Streep erdoor, wegwezen, en genieten van de zon.
Klaar.
Haha, Elle. Ja, dat kunnen we goed hè?! En jij? Al in de zon gezeten? Leuker dan ons lezen, niet?
Ik zit al in de zon!..klopt, haha..en idd, lees jullie, en waarachtig jullie zijn beste meiden, maar euhh.....
.
..waarneer gaan jullie dat zelf eens inzien?!
.
Stop eens met lullen, vergoeilijken.
Gedrag verdraaien, alles zo draaien, dat het nog..wel..aardig..uit...komt.
Een vrouw moet lullen, klopt.
.
Maar alleen nu niet.
Streep erdoor, wegwezen, en genieten van de zon.
Klaar.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
