
Ben verdrietig, toch echt geen tweede?

donderdag 13 november 2008 om 23:52
Ik kan niet slapen.... lig de hele tijd te snotteren en dan kan ik alleen maar door mn mond ademhalen omdat ik anders weer de hele tijd mijn neus zit op te halen... ik heb geen zin dat mn vriend wakker wordt en vraagt: wat is er?
Het draait er ( bij mij) de laatste tijd echt om, wel of geen tweede. En het ziet er naar uit dat er geen tweede komt. Ik doe in principe alles met onze dochter, dus een tweede zou betekenen dat ik dat ook alleen moet doen. En daar zit hem nou ook de kneep. Ik wil op zich best een tweede, maar niet alleen. Mijn vriend wil ook wel een tweede, maar niet het extra werk. Dat moet ik ook gewoon accepteren, we zijn daar eigenlijk beide vrij duidelijk in. We hebben het nu heel relaxed, dochter is 3,5, gaat naar school. Ik kan weer mijn werk oppakken, vriend heeft stress-baan dus ik doe het hele huis-tuin en keuken-gebeuren dus heel rationeel bekeken is het ( voor ons) misschien wel beter om het zo te laten. We hebben het nu ruim een half jaar 'geprobeerd' zonder succes. Ik ben onder invloed van de hormonen (nu net ongesteld) altijd nog wel teleurgesteld maar voel ook steeds wel een opluchting.
Ik weet ook niet hoe ik het moet uitleggen, maar om nou definitief die knoop door te hakken... daar wordt ik dus super-verdrietig van.
Kroop net nog even bij dochter in bed, en die armpjes dan om mn nek...ze is zo lief... Ik weet dat ik niet perse een broertje of zusje moet willen voor háár, maar ik ga me toch wel schuldig voelen. ( op dit moment dan, labiele zak dat ik ben)
Is er iemand die dit herkent? En dus de keuze heeft gemaakt en niet voor een tweede heeft gekozen? Geeft dat uiteindelijk toch een opluchting? Bij mij wordt op dit moment echt de ene na de andere tweede of derde geboren en ik weet dat ik me daardoor absoluut niet moet laten beinvloeden, maar my mind is playing tricks on me zeg maar.... Het blijft steken in mn kop, en ik wordt er erg verdrietig van...
Het draait er ( bij mij) de laatste tijd echt om, wel of geen tweede. En het ziet er naar uit dat er geen tweede komt. Ik doe in principe alles met onze dochter, dus een tweede zou betekenen dat ik dat ook alleen moet doen. En daar zit hem nou ook de kneep. Ik wil op zich best een tweede, maar niet alleen. Mijn vriend wil ook wel een tweede, maar niet het extra werk. Dat moet ik ook gewoon accepteren, we zijn daar eigenlijk beide vrij duidelijk in. We hebben het nu heel relaxed, dochter is 3,5, gaat naar school. Ik kan weer mijn werk oppakken, vriend heeft stress-baan dus ik doe het hele huis-tuin en keuken-gebeuren dus heel rationeel bekeken is het ( voor ons) misschien wel beter om het zo te laten. We hebben het nu ruim een half jaar 'geprobeerd' zonder succes. Ik ben onder invloed van de hormonen (nu net ongesteld) altijd nog wel teleurgesteld maar voel ook steeds wel een opluchting.
Ik weet ook niet hoe ik het moet uitleggen, maar om nou definitief die knoop door te hakken... daar wordt ik dus super-verdrietig van.
Kroop net nog even bij dochter in bed, en die armpjes dan om mn nek...ze is zo lief... Ik weet dat ik niet perse een broertje of zusje moet willen voor háár, maar ik ga me toch wel schuldig voelen. ( op dit moment dan, labiele zak dat ik ben)
Is er iemand die dit herkent? En dus de keuze heeft gemaakt en niet voor een tweede heeft gekozen? Geeft dat uiteindelijk toch een opluchting? Bij mij wordt op dit moment echt de ene na de andere tweede of derde geboren en ik weet dat ik me daardoor absoluut niet moet laten beinvloeden, maar my mind is playing tricks on me zeg maar.... Het blijft steken in mn kop, en ik wordt er erg verdrietig van...
vrijdag 14 november 2008 om 18:10
Hoi, ik ben eigenlijk altijd een "meelezer", maar ik moest nu toch reageren. Ik herken het precies. Ik wilde altijd 2 kinderen tot dat we onze zoon kregen. Ik vond de eerste paar maanden heel heftig en daarna toen alles in een ritme kwam, had ik het best relaxed. We kunnen sinds een paar jaar weer alle kanten op (hij is nu 5.5) en we vonden het best zo, iedereen wist dat wij het er bij zouden laten. Tot ruim een jaar geleden, wij hebben regelmatig een gesprek over ons gevoel over een tweede en toen bleek dat we er toch nog wel eentje wilden. Ik heb het toen heel moeilijk gehad om echt tot de beslissing te komen om er ook daadwerklijk voor te gaan. Er zou zoveel gaan veranderen, ons relaxde leventje zou helmaal omver gegooid worden en weer 4,5 jaar terug in de tijd. Uiteindelijk hebben we het een jaar geprobeerd en moesten we eens gaan denken of het niet tijd was om naar de huisarts te stappen. Toen begon ik weer te twijfelen, wil ik dit wel echt, ga ik al die eventuele stappen nemen, wil ik echt wel een tweede kind of wil ik alleen weer zwanger zijn, zien wat voor kind het nu zou worden. Is het leeftijds verschil niet te groot, ga ik het wel trekken enz. enz De positieve dingen waren er eigenlijk niet meer. We hebben toen besloten er mee te stoppen. Ik wil ook niet kijken hoe het loopt, ik wil niet ineens voor de verassing komen te staan. Nog steeds heb ik het er heel moeilijk mee, ik heb echt het gevoel dat ik afscheid aan het nemen ben van een kind dat er niet is, van het feit dat je alles maar een keer meemaakt en van .... zo gaat het maar door..
dus ja ik herken het
groetjes Sjemig
dus ja ik herken het
groetjes Sjemig

zaterdag 15 november 2008 om 20:00
Moeilijk he... ik heb eigenlijk de knoop nu half doorgehakt, we laten het erbij. En hoewel ik wel achter de beslissing sta vind het weer een hele stap om het kinderbedje te gaan verkopen... en de box... dat soort dingen he, die zetten me dan echt weer aan het denken, echt? Blijft het er echt bij? Misschien moet ik het gewoon maar eens weggeven ofzo, is dat makkelijker.
En focussen op de voordelen van 1 kind, want die zijn er namelijk ook wel heel erg!
Ach ja... blijft lastig. Ik wil gewoon geen spijt hebben, dat lijkt me zo erg. Dat je dat weer je hele leven meesleept.
En focussen op de voordelen van 1 kind, want die zijn er namelijk ook wel heel erg!
Ach ja... blijft lastig. Ik wil gewoon geen spijt hebben, dat lijkt me zo erg. Dat je dat weer je hele leven meesleept.
zaterdag 15 november 2008 om 22:41
Een moeilijke periode, die twijfels zijn heel herkenbaar! Het is wel een periode, dus: het gaat over, en wat de uiteindelijke keuze wordt (voor zover we iets te kiezen hebben, natuurlijk; de natuur heeft hier ook een stem in..), voor iedereen ligt het weer anders.
Op de website van ouders-online stond paar jaar geleden een artikel, wat ikzelf heel herkenbaar vond. 'Stop met twijfelen', is de voornaamste conclusie, maar dat is natuurlijk in het begin gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wat ik wel een eye-opener vond (en wat mij best hielp) is de laatste zin, 'een enig kind mist alleen iets als de ouders iets missen'. Ik heb even gezocht naar het artikel, en het staat er gelukkig nog steeds (en nog wel meer artikelen over 'enig kinderen' zie ik nu), je vindt het op
http://www.ouders.nl/trouw/t2000024.htm
Groetjes en alle goeds,
Heleen
Op de website van ouders-online stond paar jaar geleden een artikel, wat ikzelf heel herkenbaar vond. 'Stop met twijfelen', is de voornaamste conclusie, maar dat is natuurlijk in het begin gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wat ik wel een eye-opener vond (en wat mij best hielp) is de laatste zin, 'een enig kind mist alleen iets als de ouders iets missen'. Ik heb even gezocht naar het artikel, en het staat er gelukkig nog steeds (en nog wel meer artikelen over 'enig kinderen' zie ik nu), je vindt het op
http://www.ouders.nl/trouw/t2000024.htm
Groetjes en alle goeds,
Heleen
maandag 17 november 2008 om 12:23
quote:_lente_ schreef op 14 november 2008 @ 10:36:
Ja Prulletje, dat is die andere kant die loopt te trekken. Ik wil het ook wel, maar dan wil ik een makkelijke, onbezorgde, vrolijke zwangerschap en een makkelijke bevalling, en daarna een man die me over alle kanten helpt met onze beide kinderen.
Maar als ik realistisch ben gaat dat er gewoon niet inzitten.
Ik had in NL een eigen zaak, en puur rationeel is een tweede dus niet echt handig. Ik kan namelijk nu mijn oude leven weer een beetje oppakken, en daar heb ik ook zin in. Een tweede zwangerschap zit dan in de weg. Als ik inderdaad 32 was, was het een ander verhaal. Voor mij is het nu of gewoon niet meer. En dat is zo lastig. Maar ik denk toch dat een rationele beslissing in deze kwestie beter is. Anders ga ik mijn man kwalijk nemen dat hij me niet helpt, en dat hij ook die tweede wilde.. ( ik ben al hem gevolgd naar het buitenland, dus de offers komen steeds van mijn kant)
Maar ook wel fijn hoor, zo'n spiegel Prulletje, ik denk er nu goed over na. Het wordt in ieder geval van alle kanten belicht
Ik ben wel -net- 32, maar heb met dezelfde knoop doorhakken te maken. Of beter, te maken gehad, want ik ben er voor mezelf wel voor 90 procent uit dat een 2 kind er niet meer van gaat komen. Er komt hier alleen nog een tweede kind, áls het leven er bij mij ooit anders uit gaat zien. En aangezien ik die verwachting niet heb, beslist het lot. Dit is blijkbaar mijn lot.
Tuurlijk wil ik best een tweede (vooral voor dochter eigenlijk, want mijn persoonlijke behoefte is er een beetje uit), als als als. Als ik niet zoveel behoefte zou hebben aan Intiem tijd, als ik niet zo snel uit mijn balans zou zijn, als ik zou weten dat ik net als dochter weer een perfect gezond en blij kindje zou krijgen die makkelijk is, veel en goed slaapt, als ik zou weten dat vriend en ik er makkelijk doorheen zouden varen, als ik zou weten dat ik alles goed kan combineren etcetera. Dus ja hoor, ik wil best een tweede kind. Mits je mij alles zwart op wit kan garanderen.
De realiteit is echter dat je nergens geen garanties krijgt. Sterker, hoe je leven nu is zegt waarschijnlijk meer over enige realiteitswaarde dan wat dan ook. Je vriend wordt niet inene een ander, jij ook niet. De rest is allemaal illusie en projectie. Dus ik zou me toch gaan richten op dat wat wél is en daar gewoon van proberen te genieten en proberen de voordelen te zien.
Ik snap echt heel goed dat je een broertje of zusje wenst voor je kind, want dat is echt vooral mijn motivatie (ik heb dus wel die superband met mijn zusje). Maar A weet ik niet of dat wel zo loopt zoals ik me dat voorstel. Waar ik me wel een goede voorstelling van kan maken is een moeder die opgefokt loopt te schreeuwen naar twee kleine kinderen die elkaar in de haren zitten (wat kleine kinderen dus ook gewoon doen) omdat mama er weer eens niet tegen kan. Wat geef ik mijn bestaande (en nog te maken) kind dan nog meer dan dat of zo leuke brusje? Precies. Eerlijk zijn naar jezelf, ook al staat het je lang niet altijd even aan wat je in de spiegel terug ziet.
Ben je btw wel tevreden over de verdeling die jullie nu hebben? Dat zou ik namelijk niet zijn als mijn vriend zich zo zou drukken van de opvoeding. Maar goed, misschien zijn dat wel de afspraken die jullie ooit met elkaar gemaakt hebben...
Ja Prulletje, dat is die andere kant die loopt te trekken. Ik wil het ook wel, maar dan wil ik een makkelijke, onbezorgde, vrolijke zwangerschap en een makkelijke bevalling, en daarna een man die me over alle kanten helpt met onze beide kinderen.
Maar als ik realistisch ben gaat dat er gewoon niet inzitten.
Ik had in NL een eigen zaak, en puur rationeel is een tweede dus niet echt handig. Ik kan namelijk nu mijn oude leven weer een beetje oppakken, en daar heb ik ook zin in. Een tweede zwangerschap zit dan in de weg. Als ik inderdaad 32 was, was het een ander verhaal. Voor mij is het nu of gewoon niet meer. En dat is zo lastig. Maar ik denk toch dat een rationele beslissing in deze kwestie beter is. Anders ga ik mijn man kwalijk nemen dat hij me niet helpt, en dat hij ook die tweede wilde.. ( ik ben al hem gevolgd naar het buitenland, dus de offers komen steeds van mijn kant)
Maar ook wel fijn hoor, zo'n spiegel Prulletje, ik denk er nu goed over na. Het wordt in ieder geval van alle kanten belicht
Ik ben wel -net- 32, maar heb met dezelfde knoop doorhakken te maken. Of beter, te maken gehad, want ik ben er voor mezelf wel voor 90 procent uit dat een 2 kind er niet meer van gaat komen. Er komt hier alleen nog een tweede kind, áls het leven er bij mij ooit anders uit gaat zien. En aangezien ik die verwachting niet heb, beslist het lot. Dit is blijkbaar mijn lot.
Tuurlijk wil ik best een tweede (vooral voor dochter eigenlijk, want mijn persoonlijke behoefte is er een beetje uit), als als als. Als ik niet zoveel behoefte zou hebben aan Intiem tijd, als ik niet zo snel uit mijn balans zou zijn, als ik zou weten dat ik net als dochter weer een perfect gezond en blij kindje zou krijgen die makkelijk is, veel en goed slaapt, als ik zou weten dat vriend en ik er makkelijk doorheen zouden varen, als ik zou weten dat ik alles goed kan combineren etcetera. Dus ja hoor, ik wil best een tweede kind. Mits je mij alles zwart op wit kan garanderen.
De realiteit is echter dat je nergens geen garanties krijgt. Sterker, hoe je leven nu is zegt waarschijnlijk meer over enige realiteitswaarde dan wat dan ook. Je vriend wordt niet inene een ander, jij ook niet. De rest is allemaal illusie en projectie. Dus ik zou me toch gaan richten op dat wat wél is en daar gewoon van proberen te genieten en proberen de voordelen te zien.
Ik snap echt heel goed dat je een broertje of zusje wenst voor je kind, want dat is echt vooral mijn motivatie (ik heb dus wel die superband met mijn zusje). Maar A weet ik niet of dat wel zo loopt zoals ik me dat voorstel. Waar ik me wel een goede voorstelling van kan maken is een moeder die opgefokt loopt te schreeuwen naar twee kleine kinderen die elkaar in de haren zitten (wat kleine kinderen dus ook gewoon doen) omdat mama er weer eens niet tegen kan. Wat geef ik mijn bestaande (en nog te maken) kind dan nog meer dan dat of zo leuke brusje? Precies. Eerlijk zijn naar jezelf, ook al staat het je lang niet altijd even aan wat je in de spiegel terug ziet.
Ben je btw wel tevreden over de verdeling die jullie nu hebben? Dat zou ik namelijk niet zijn als mijn vriend zich zo zou drukken van de opvoeding. Maar goed, misschien zijn dat wel de afspraken die jullie ooit met elkaar gemaakt hebben...

dinsdag 18 november 2008 om 12:20
Hey Intiem!
Jou ken ik nog van vorig jaar
Toen vroeg ik me ook al af, wel of geen tweede. Uitkomst was dat ik ging proberen. En nu na een jaar zonder anti-conceptie is het er niet van gekomen en ga ik mijn grenzen niet steeds blijven verleggen.
Ik herken wel wat je zegt. Nu ben ik ook weer heerlijk in balans, en heb ik wel zin om dat allemaal overhoop te gooien. Is het wel zo gezellig een tweede als je constant tussen die twee loopt tesussen ( als je relaxed bent) en schreeuwen( als je het zat bent)
Dat vind ik dus ook een vooruitzicht waar mn tenen van gaan krommen. Ik kan er ook steeds meer aan wennen. Maar kudde-dier als ik ben wordt ik toch beinvloed door alles om me heen wat gewoon doorbroedt
Nu gaat er een vriendin weer voor de derde proberen vo;gend jaar, en het idiote is dat ik dan denk: oh leuk, als ik dan meedoe zijn we samen zwanger.. ( so what!) Maar dat gaat dus wel door mn hoofd Zo bizar!
Die taakverdeling met mn vriend ben ik ook niet blij mee nee. Ik ben met hem meegegaan naar het buitenland om zijn carriere. Ik heb die drive niet meer zo ( ben 4,5 jaar ouder en was freelancer) om te gaan knallen. Dus ik heb mijn toko opgezegd en ben meegegaan. Ik heb het op zich heel erg naar mn zin hier, maar van free-lancer ( onafhankelijk) naar huisvrouw(afhankelijk) is een hele grote verandering! Dus nu mn dochter naar school gaat kan ik weer wat op proberen te zetten hier. En dan is een zwangerschap niet echt iets wat ik erbij kan hebben. Vorige was namelijk nogal zwaar en moest er een jaar van bijkomen haha. Dus dat zal nu wel weer zijn en dan ben ik 40 als ik weer een beetje boven Jan ben
Ik begin er al aardig aan te wennenhoor, ben ook niet zo emo meer. Maar waar ik wel van baal is dat ik niet goed met mn vriend kan praten... die geeft nooit antwoord en staart me maar wat aan... das zooo irritant, want mn vriendinnen bel ik toch ook niet zo snel met zoiets. Ik heb ze met 2-3 kids (die dan dus een tweede echt zouden promoten) en vrienden zonder kids ( die nu wel aan het proberen zijn en dan misschien zeggen: aaa leuk joh doen, zijn we samen zwanger)
Ja zo vul ik het dan in he! Hoeft niet zo te zijn natuurlijk.
Zo dit is alweer een laaang verhaal
Ik ga nog even wat doen.
oja, als ik naar mezelf kijk dan had ik best graag enig kind willen zijn!
Jou ken ik nog van vorig jaar

Ik herken wel wat je zegt. Nu ben ik ook weer heerlijk in balans, en heb ik wel zin om dat allemaal overhoop te gooien. Is het wel zo gezellig een tweede als je constant tussen die twee loopt tesussen ( als je relaxed bent) en schreeuwen( als je het zat bent)
Dat vind ik dus ook een vooruitzicht waar mn tenen van gaan krommen. Ik kan er ook steeds meer aan wennen. Maar kudde-dier als ik ben wordt ik toch beinvloed door alles om me heen wat gewoon doorbroedt

Die taakverdeling met mn vriend ben ik ook niet blij mee nee. Ik ben met hem meegegaan naar het buitenland om zijn carriere. Ik heb die drive niet meer zo ( ben 4,5 jaar ouder en was freelancer) om te gaan knallen. Dus ik heb mijn toko opgezegd en ben meegegaan. Ik heb het op zich heel erg naar mn zin hier, maar van free-lancer ( onafhankelijk) naar huisvrouw(afhankelijk) is een hele grote verandering! Dus nu mn dochter naar school gaat kan ik weer wat op proberen te zetten hier. En dan is een zwangerschap niet echt iets wat ik erbij kan hebben. Vorige was namelijk nogal zwaar en moest er een jaar van bijkomen haha. Dus dat zal nu wel weer zijn en dan ben ik 40 als ik weer een beetje boven Jan ben
Ik begin er al aardig aan te wennenhoor, ben ook niet zo emo meer. Maar waar ik wel van baal is dat ik niet goed met mn vriend kan praten... die geeft nooit antwoord en staart me maar wat aan... das zooo irritant, want mn vriendinnen bel ik toch ook niet zo snel met zoiets. Ik heb ze met 2-3 kids (die dan dus een tweede echt zouden promoten) en vrienden zonder kids ( die nu wel aan het proberen zijn en dan misschien zeggen: aaa leuk joh doen, zijn we samen zwanger)
Ja zo vul ik het dan in he! Hoeft niet zo te zijn natuurlijk.
Zo dit is alweer een laaang verhaal

oja, als ik naar mezelf kijk dan had ik best graag enig kind willen zijn!
donderdag 20 november 2008 om 09:09
Ha Leuke Lente!
We hebben samen geschreven op een ander topic op Reizen (kom daar ook zsm nog terug..) maar zie dit topic als eerste na enige weken afwezigheid van forum (zal ik nog wel uitleggen..)
Wij wonen volgens mij dichterbij elkaar dan we dachten, dus als ik ooit kan helpen ergens mee.. is niet hetzelfde als je vriend die helpt, maar ja, beter dan niks wellicht.. Middagje oppassen of theeleuten, u roept maar..
en mocht er toch ooit een 2e komen.. (je 2e zwangerschap hoeft niet als de 1e te gaan, en hier wordt je zowiezo erg goed gesteund tijdens zwangerschap vind ik.. ) dan kan ik je daar wellicht ook mee helpen (ik heb agrément ass mat, ben dus een te vertrouwen oppas )
Moet nu snel weg, maar kom op ander topic nog wel op terug. Succes en sterkte... (en is jouw dochter vandaag naar school? Grève volop aan de gang hier.. )
We hebben samen geschreven op een ander topic op Reizen (kom daar ook zsm nog terug..) maar zie dit topic als eerste na enige weken afwezigheid van forum (zal ik nog wel uitleggen..)
Wij wonen volgens mij dichterbij elkaar dan we dachten, dus als ik ooit kan helpen ergens mee.. is niet hetzelfde als je vriend die helpt, maar ja, beter dan niks wellicht.. Middagje oppassen of theeleuten, u roept maar..
en mocht er toch ooit een 2e komen.. (je 2e zwangerschap hoeft niet als de 1e te gaan, en hier wordt je zowiezo erg goed gesteund tijdens zwangerschap vind ik.. ) dan kan ik je daar wellicht ook mee helpen (ik heb agrément ass mat, ben dus een te vertrouwen oppas )
Moet nu snel weg, maar kom op ander topic nog wel op terug. Succes en sterkte... (en is jouw dochter vandaag naar school? Grève volop aan de gang hier.. )