Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
woensdag 12 november 2008 om 18:00
Fussie, voor jou ook een hele dikke knuffel. Alles op zijn tijd lieverd.
Duet, ja... de feestdagen. Van mij mogen ze al een paar jaar afgeschaft worden. Mijn vader overleed ook in december, anderhalve week voor de kerst. Ik stuur al 2 jaar geen kerstkaarten meer. En ik weet eigenlijk niet of ik het dit jaar weer ga doen. Ik denk het egenlijk niet.
Wat een rot gevoel he, dat iemand de boeken van je vader weg komt halen. Het kan niet anders, maar het voelt als verraad. Ik had dat gevoel ook toen de schuur van mijn vader leeggehaald werd. Dat was zijn plek en zijn rommel. Hij was er ook iedere dag bezig. En dan komt er zo'n opkoper die even bepaalt wat hij hebben wil en wat weg kan.
Mijn moeder komt er zo aan. Mijn man haalt haar nu vanuit zijn werk op op het vliegveld. Dus ik duik even de keuken in om wat lekkers te maken voor haar. Ik ben zo vreselijk blij dat ze zometeen weer hier is.
Duet, ja... de feestdagen. Van mij mogen ze al een paar jaar afgeschaft worden. Mijn vader overleed ook in december, anderhalve week voor de kerst. Ik stuur al 2 jaar geen kerstkaarten meer. En ik weet eigenlijk niet of ik het dit jaar weer ga doen. Ik denk het egenlijk niet.
Wat een rot gevoel he, dat iemand de boeken van je vader weg komt halen. Het kan niet anders, maar het voelt als verraad. Ik had dat gevoel ook toen de schuur van mijn vader leeggehaald werd. Dat was zijn plek en zijn rommel. Hij was er ook iedere dag bezig. En dan komt er zo'n opkoper die even bepaalt wat hij hebben wil en wat weg kan.
Mijn moeder komt er zo aan. Mijn man haalt haar nu vanuit zijn werk op op het vliegveld. Dus ik duik even de keuken in om wat lekkers te maken voor haar. Ik ben zo vreselijk blij dat ze zometeen weer hier is.
woensdag 12 november 2008 om 19:44
IM, ik word boos als ik jouw berichtje(s) lees. Het is toch belachelijk dat iemand gewoon op zijn 30e dood gaat. Het slaat toch nergens op dat jij je vader niet gekend heb! Ik baal ervan dat er nog zoveel meer mensen zijn die het verdriet kennen dat ik heb. Niet omdat ik de enige wil zijn maar omdat ik het niemand anders gun.
Fussie... De twee walgelijkste cliches allertijden vond ik "Doorgaan met ademhalen" en "Je ene been voor je andere zetten". Nu weet ik dat ze zo waar zijn. Sterkte... Duet, voor jou geldt eigenlijk hetzelfde he. Maar eigenlijk geldt het voor ons allemaal. Het valt niet mee.
Lapin, ik ben blij voor je dat je moeder er is. Geniet van elkaar!
Dutchie, lekker dat je je zus hebt gezien...
Ik schreef al dat er bij mij tijdens de vakantie wat is veranderd. Voor de vakantie vond ik het prettig om naar de begrafenismuziek te luisteren, vooral Wiegelied van die Weskaap van Stef Bos waar ik hier al eens de songtekst van heb neergeplant. Dan vond ik troost. Wist ik waarom mijn vader er niet meer is en dat hij nu de rust heeft die hij verdient. Maar ik probeerde er net weer naar te luisteren en nu krijg ik hele andere gevoelens. Komt die maandagmiddag dat hij wakker werd weer voorbij. Vond ik voor de vakantie rust door het liedje, nu roept het onrust op. Als ik het nu hoor denk ik aan alle keren slecht nieuws en aan het gevecht dat mijn vader heeft gehad. Aan een kant wil ik het liedje niet opzetten puur 'voor het opzetten' (omdat ik het voor de vakantie nou ook eenmaal deed), aan de andere kant vind ik dat ik mezelf niet mag of hoef te kwellen. Steek ik mijn kop dan in het zand voor de ellende van mijn vader? Dat wil ik niet want dan heb ik het gevoel dat ik mijn vader geen recht doe. Alsof ik zomaar aan die ellende voorbij wil gaan. En heel diep (héél diep) in mijn hart weet ik wel dat het zo niet werkt maar hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel... Ik ga mijn vader toch niet vergeten omdat ik die liedjes nu (misschien tijdelijk) niet meer luister. Ik vind hem toch opeens niet meer belangrijk? K*t, nou zit ik toch te janken Het is toch te gek voor woorden dat het leven maar doorgaat en misschien zelfs weer wat normaler begint te worden terwijl mijn vader er niet meer is. 3 december alweer een half jaar. Een half jaar!!
Fussie... De twee walgelijkste cliches allertijden vond ik "Doorgaan met ademhalen" en "Je ene been voor je andere zetten". Nu weet ik dat ze zo waar zijn. Sterkte... Duet, voor jou geldt eigenlijk hetzelfde he. Maar eigenlijk geldt het voor ons allemaal. Het valt niet mee.
Lapin, ik ben blij voor je dat je moeder er is. Geniet van elkaar!
Dutchie, lekker dat je je zus hebt gezien...
Ik schreef al dat er bij mij tijdens de vakantie wat is veranderd. Voor de vakantie vond ik het prettig om naar de begrafenismuziek te luisteren, vooral Wiegelied van die Weskaap van Stef Bos waar ik hier al eens de songtekst van heb neergeplant. Dan vond ik troost. Wist ik waarom mijn vader er niet meer is en dat hij nu de rust heeft die hij verdient. Maar ik probeerde er net weer naar te luisteren en nu krijg ik hele andere gevoelens. Komt die maandagmiddag dat hij wakker werd weer voorbij. Vond ik voor de vakantie rust door het liedje, nu roept het onrust op. Als ik het nu hoor denk ik aan alle keren slecht nieuws en aan het gevecht dat mijn vader heeft gehad. Aan een kant wil ik het liedje niet opzetten puur 'voor het opzetten' (omdat ik het voor de vakantie nou ook eenmaal deed), aan de andere kant vind ik dat ik mezelf niet mag of hoef te kwellen. Steek ik mijn kop dan in het zand voor de ellende van mijn vader? Dat wil ik niet want dan heb ik het gevoel dat ik mijn vader geen recht doe. Alsof ik zomaar aan die ellende voorbij wil gaan. En heel diep (héél diep) in mijn hart weet ik wel dat het zo niet werkt maar hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel... Ik ga mijn vader toch niet vergeten omdat ik die liedjes nu (misschien tijdelijk) niet meer luister. Ik vind hem toch opeens niet meer belangrijk? K*t, nou zit ik toch te janken Het is toch te gek voor woorden dat het leven maar doorgaat en misschien zelfs weer wat normaler begint te worden terwijl mijn vader er niet meer is. 3 december alweer een half jaar. Een half jaar!!
woensdag 12 november 2008 om 20:25
Morgen, nou ja beter gezegd komende nacht, is het 5 jaar geleden dat mijn vader is gestorven
Kwam dit gewoon even zeggen, verder probeer ik er niet al te erg aan te denken.. Bang dat ik dan heel verdrietig ga zijn... Heb juist m'n best gedaan er morgen een ' normale' dag van te maken, vrijgenomen van het werk zodat ik er niet mee geconfronteerd word dat het dan de 13e is..
De avond daarvoor voel ik me eigenlijk het rotst, de dag zelf gaat wel... Maar die laatste uren voordat hij doodging, die vind ik het moeilijkst.
Kwam dit gewoon even zeggen, verder probeer ik er niet al te erg aan te denken.. Bang dat ik dan heel verdrietig ga zijn... Heb juist m'n best gedaan er morgen een ' normale' dag van te maken, vrijgenomen van het werk zodat ik er niet mee geconfronteerd word dat het dan de 13e is..
De avond daarvoor voel ik me eigenlijk het rotst, de dag zelf gaat wel... Maar die laatste uren voordat hij doodging, die vind ik het moeilijkst.
donderdag 13 november 2008 om 15:07
Mastermind, ik denk aan je vandaag.
Bobke, gek he, dat schuldgevoel, bang om je vader zogenaamd te vergeten. Ik had dat ook in het begin, na het overlijden van mijn moeder. Bang om de herinneringen kwijt te raken aan de periode voor en na het overlijden en mijn moeder en haar te vergeten Ik merk echter na al die jaren dat ik nog steeds bijna dagelijks even aan haar denk. Mijn ouders blijven in mijn hoofd en hart altijd een van de belangrijkste plekjes innemen. Het zijn vaak van die simpele, kleine dingen waardoor je ongemerkt toch weer even met je gedachten bij hun bent.
Lapin, heerlijk dat je ma er weer is. Weet hoe het voelt. Mijn pa kwam af en toe ook een paar dagen bij ons logeren. Kon ik hem weer even vertroetelen. Geniet er van, deze momenten zijn zo waardevol!
Bobke, gek he, dat schuldgevoel, bang om je vader zogenaamd te vergeten. Ik had dat ook in het begin, na het overlijden van mijn moeder. Bang om de herinneringen kwijt te raken aan de periode voor en na het overlijden en mijn moeder en haar te vergeten Ik merk echter na al die jaren dat ik nog steeds bijna dagelijks even aan haar denk. Mijn ouders blijven in mijn hoofd en hart altijd een van de belangrijkste plekjes innemen. Het zijn vaak van die simpele, kleine dingen waardoor je ongemerkt toch weer even met je gedachten bij hun bent.
Lapin, heerlijk dat je ma er weer is. Weet hoe het voelt. Mijn pa kwam af en toe ook een paar dagen bij ons logeren. Kon ik hem weer even vertroetelen. Geniet er van, deze momenten zijn zo waardevol!
donderdag 13 november 2008 om 16:32
mastermind...dikke overzeese knuffel voor jou... veel sterkte meid... probeer ook aan de leuke herrinderingen te denken....
inniemama, ik zou toch proberen met je moeder te praten,... probeer haar uit telegen dat je nu zelf de zelfde leeftijd heb en dat je er meer mee bezig bent,.... laat weten dat je er erg mee worstelt,..misschien weet ze dat niet en heeft ze zo iets,.. "wat kan je nou misscen wat je nooit gehad heb" ja ik heb een vriendin die in de zelfde situatie als jij zit,..mensen hadden zo iets.... maar je heb toch een stief vader die 30 jaar je vader is geweest..... tja mensen kunne lomp zijn. Rouwen is een lang procces, een raar proces dat komt en gaat met vlagen.... niemand kan weten hoe JIJ rouwt iedereen doet het op een andere manier en tijd..... iemand kan wel denken dat je er helemaal klaar mee bent,..daar om is het juist belangrijk om er over te praten..... ik denk dat als je je ver haal hier opschrijft een goede eerste stap is.... als je er meer vertrouwd mee wort is het misschien makkelijker om er over te praten....
Waar aan is je vader overleden?
Yam,... wat gezellig da tje langs komt :oP
Bobke... raar he die maanden..ze schieten voor bij...de ene dag lijkt het als ofhet jaren geleden is, en de ander dag lijkt het als of jehem nog 2 weken terug sprak.
Gisteren had ik een doos met verjaardags/kerst en geboorte kaarten geopend... mijn vader had een mooi hand schrift..met veel krullen echte dokters handschift kan het nooit lezen..... ik betrap mijn vingers ze volgen de lijnen op het papier.... de gedachte dat mijn papa die dar had neer gezet zijn lieve woorden voor mij.... iets tast baars lijkt het...maar is het toch niet..... zo loop ik nog steeds met een papiertje op zak.... met zijn PIN nummer er op toen hij hier was wilde hij dat ik geld voor hem ging pinnen..... 4 kleine nummertjes op een papiertje... je raakt zo gehecht aandie stomem kleine dingen....
inniemama, ik zou toch proberen met je moeder te praten,... probeer haar uit telegen dat je nu zelf de zelfde leeftijd heb en dat je er meer mee bezig bent,.... laat weten dat je er erg mee worstelt,..misschien weet ze dat niet en heeft ze zo iets,.. "wat kan je nou misscen wat je nooit gehad heb" ja ik heb een vriendin die in de zelfde situatie als jij zit,..mensen hadden zo iets.... maar je heb toch een stief vader die 30 jaar je vader is geweest..... tja mensen kunne lomp zijn. Rouwen is een lang procces, een raar proces dat komt en gaat met vlagen.... niemand kan weten hoe JIJ rouwt iedereen doet het op een andere manier en tijd..... iemand kan wel denken dat je er helemaal klaar mee bent,..daar om is het juist belangrijk om er over te praten..... ik denk dat als je je ver haal hier opschrijft een goede eerste stap is.... als je er meer vertrouwd mee wort is het misschien makkelijker om er over te praten....
Waar aan is je vader overleden?
Yam,... wat gezellig da tje langs komt :oP
Bobke... raar he die maanden..ze schieten voor bij...de ene dag lijkt het als ofhet jaren geleden is, en de ander dag lijkt het als of jehem nog 2 weken terug sprak.
Gisteren had ik een doos met verjaardags/kerst en geboorte kaarten geopend... mijn vader had een mooi hand schrift..met veel krullen echte dokters handschift kan het nooit lezen..... ik betrap mijn vingers ze volgen de lijnen op het papier.... de gedachte dat mijn papa die dar had neer gezet zijn lieve woorden voor mij.... iets tast baars lijkt het...maar is het toch niet..... zo loop ik nog steeds met een papiertje op zak.... met zijn PIN nummer er op toen hij hier was wilde hij dat ik geld voor hem ging pinnen..... 4 kleine nummertjes op een papiertje... je raakt zo gehecht aandie stomem kleine dingen....
donderdag 13 november 2008 om 17:00
dutchie, nu raak je bij mij een gevoelige snaar.
Ik heb van de week dus ook de doos met kaarten geopend. Ik was verbaasd over hoe mijn ouders jaren geleden hun vakantie- en kerstkaarten aan mij schreven. Zo jolig en grappig. In mijn herinneringen zie ik mijn ouders alleen maar hoe ze op het laatst waren. Mijn vader stil, verdrietig, zelden lachend. Zo herinner ik me hem.
Toen ik die kaarten las, realiseerde ik me dat hij vroeger heel anders is geweest, alleen kan ik me dat niet meer voor de geest halen. Dat vind ik zo erg. Nu snap ik wel waarom sommige van zijn vroegere vrienden op de begrafenis hem schalks en ondeugend noemden. Misschien komen de herinneringen aan vroeger nog wel terug, nu denk ik nog steeds aan zijn laatste tijd in het ziekenhuis.
Ik heb van de week dus ook de doos met kaarten geopend. Ik was verbaasd over hoe mijn ouders jaren geleden hun vakantie- en kerstkaarten aan mij schreven. Zo jolig en grappig. In mijn herinneringen zie ik mijn ouders alleen maar hoe ze op het laatst waren. Mijn vader stil, verdrietig, zelden lachend. Zo herinner ik me hem.
Toen ik die kaarten las, realiseerde ik me dat hij vroeger heel anders is geweest, alleen kan ik me dat niet meer voor de geest halen. Dat vind ik zo erg. Nu snap ik wel waarom sommige van zijn vroegere vrienden op de begrafenis hem schalks en ondeugend noemden. Misschien komen de herinneringen aan vroeger nog wel terug, nu denk ik nog steeds aan zijn laatste tijd in het ziekenhuis.
donderdag 13 november 2008 om 17:31
Hé meiden,
ik lees ook nog steeds mee.
Mastermind:
Wat herkenbaar dat je er een "gewone" dag van probeert te maken. Ik heb het dit jaar ook geprobeerd omdat het voor het eerst een werkdag was.
Deze week komen de herinneringen weer boven. Schoonpaps is van de week 's nachts opgenomen op de ic. Niet ernstig gelukkig, zware bronchitus (?) maar omdat hij normaal 's nachts beademd wordt thuis moet hij gelijk op de ic geplaatst worden. We zijn erg (nog) niet geweest maar ik ben bang dat het een hoop oprakeld als we zouden gaan. Die geur van ziekenhuis is toch onmiskenbaar. Was eerst al bang dat schoonpaps in het ziekenhuis ligt waar mijn paps is gestorven.
Lapin, fijn dat je moeder er is.
Duet, dat lijkt me inderdaad heel raar dat je nu aan het levenswerk van je vader moet zitten.
Voor alle anderen
Liefs
J.
ik lees ook nog steeds mee.
Mastermind:
Wat herkenbaar dat je er een "gewone" dag van probeert te maken. Ik heb het dit jaar ook geprobeerd omdat het voor het eerst een werkdag was.
Deze week komen de herinneringen weer boven. Schoonpaps is van de week 's nachts opgenomen op de ic. Niet ernstig gelukkig, zware bronchitus (?) maar omdat hij normaal 's nachts beademd wordt thuis moet hij gelijk op de ic geplaatst worden. We zijn erg (nog) niet geweest maar ik ben bang dat het een hoop oprakeld als we zouden gaan. Die geur van ziekenhuis is toch onmiskenbaar. Was eerst al bang dat schoonpaps in het ziekenhuis ligt waar mijn paps is gestorven.
Lapin, fijn dat je moeder er is.
Duet, dat lijkt me inderdaad heel raar dat je nu aan het levenswerk van je vader moet zitten.
Voor alle anderen
Liefs
J.
donderdag 13 november 2008 om 17:49
ikkepien,... eng is dat he als dingen zo veel op elkaar lijken.. je gaat gleijk vna het ergste van uit als of je je zelf ergens probeert op voor te bereiden...
Duet,..... mijn vader en ik spraken nooit over gevoelens,...de eerste ker dat ik tegen hem zei dat ik van hem hield was net voor dat de kist dicht ging,.... het liedje "dad" van K's Choice had door mij geschreven kunnen zijn..... ik heb een brief die mij dierbaar is die hij schreef na mijn huwelijk... da thij veel plezier had gehad en dat ik blij voor me was en trots op me was..... zou hij nooit tegen mij zelf kunnen zeggen dat doet pijn...maar het feit dat hij het op geschreven heeft betekend zo veel voor me........
Duet,..... mijn vader en ik spraken nooit over gevoelens,...de eerste ker dat ik tegen hem zei dat ik van hem hield was net voor dat de kist dicht ging,.... het liedje "dad" van K's Choice had door mij geschreven kunnen zijn..... ik heb een brief die mij dierbaar is die hij schreef na mijn huwelijk... da thij veel plezier had gehad en dat ik blij voor me was en trots op me was..... zou hij nooit tegen mij zelf kunnen zeggen dat doet pijn...maar het feit dat hij het op geschreven heeft betekend zo veel voor me........
donderdag 13 november 2008 om 18:38
Berichtje klaar, druk ik op de verkeerde knop. Nog maar een keer:
Mastermind, ik hoop dat je een fijne dag hebt gehad vandaag. Klinkt misschien een beetje raar vanwege de sterfdag maar ik op moeilijke momenten ben ik vaak net zo blij als dat ik verdrietig ben. Blij met zo'n fijne vader, verdrietig dat hij er niet meer is. Ik hoop dat je vandaag ook aan een hoop fijne dingen hebt gedacht.
Reed vanmiddag met een collega in een bus en ik vertelde haar dat ik even daarvoor mijn moeder wilde bellen maar per ongeluk naar het nummer van mijn vader belde. (Mijn moeder zit onder voorkeuze 4, mijn vader onder 3.) Ik zei ook dat het vreemd was, zeker omdat zijn foto ook in het scherm sprong. Op het moment dat ik het had gezegd reed de bus langs de Febo op het Stadionplein in Amsterdam en spring ik half op en wil ik roepen dat ik even snel mijn vader moet bellen omdat ik een speciale herinnering aan hem en mij bij die Febo heb. En meteen was daar het Oh nee-moment weer. Gek hè, zit je net te vertellen dat je hem per ongeluk belt en dat dat vreemd was omdat hij er niet meer is en tegelijkertijd wilde ik 'm weer bellen.
Allemaal
Mastermind, ik hoop dat je een fijne dag hebt gehad vandaag. Klinkt misschien een beetje raar vanwege de sterfdag maar ik op moeilijke momenten ben ik vaak net zo blij als dat ik verdrietig ben. Blij met zo'n fijne vader, verdrietig dat hij er niet meer is. Ik hoop dat je vandaag ook aan een hoop fijne dingen hebt gedacht.
Reed vanmiddag met een collega in een bus en ik vertelde haar dat ik even daarvoor mijn moeder wilde bellen maar per ongeluk naar het nummer van mijn vader belde. (Mijn moeder zit onder voorkeuze 4, mijn vader onder 3.) Ik zei ook dat het vreemd was, zeker omdat zijn foto ook in het scherm sprong. Op het moment dat ik het had gezegd reed de bus langs de Febo op het Stadionplein in Amsterdam en spring ik half op en wil ik roepen dat ik even snel mijn vader moet bellen omdat ik een speciale herinnering aan hem en mij bij die Febo heb. En meteen was daar het Oh nee-moment weer. Gek hè, zit je net te vertellen dat je hem per ongeluk belt en dat dat vreemd was omdat hij er niet meer is en tegelijkertijd wilde ik 'm weer bellen.
Allemaal
donderdag 13 november 2008 om 19:26
Dank jullie wel Heb er redelijk "normale" dag van gemaakt, gewoon domme dagelijkse dingen doen als naar de garage, apotheek, supermarkt etc. Reed langs de begraafplaats, overwoog even 'zal ik gaan of niet', maar bedacht toen dat a) ik daar waarschijnlijk helemaal een raar gevoel van zou krijgen en b) dat mijn vader daar toch niet 'echt' is, om mij heen ervaar ik hem veel sterker dan wanneer ik daar bij zijn graf ga staan somberen. Dus ik ben maar niet gegaan (voel me ergens wel heel klein beetje ontaarde dochter nu... onzin want mijn pa ging zelf ook nooit naar het graf van zijn vader...)
@Duet: hoe lang is het voor jou geleden? Ik vraag dat, omdat je het er over had dat je alleen nog maar herinneringen had aan die laatste tijd... Dat had ik in het begin ook, maar later kwamen de herinneringen aan de 'normale' tijd weer terug... Hoewel het bij mij soms als echt heel lang geleden voelt, letterlijk als een ander leven. Dat vind ik dan heel naar, het liefst hou ik die herinneringen heel dichtbij me, zo tastbaar mogelijk. Vind het ook heel jammer dat ik maar één videofilmpje heb met m'n pa er op en dan is het nog eens een heel klein stukje ook
@Ikkephien: Kan me voorstellen dat je het naar vindt om naar het ziekenhuis te gaan, bang voor het openhalen van oude (maar tegelijkertijd nog zo verse) wonden.. Dikke
@Bobke: wat jij beschrijft heb ik soms ook, kan iets heel kleins zijn wat dat triggert. Bijv een nieuw boek van 'onze' favo schrijver, dan grijp ik al naar m'n telefoon om aan m'n pa te vragen of ik het voor hem mee moet nemen en dan realiseer ik me ineens: kut, dat kan dus niet meer.
Verschrikkelijk dat soort momenten, tegelijkertijd ook mooi omdat je voelt hoe dichtbij iemand nog voor je is....
Allemaal een dikke en ik hoop dat het een beetje gaat met iedereen.. (f)
@Duet: hoe lang is het voor jou geleden? Ik vraag dat, omdat je het er over had dat je alleen nog maar herinneringen had aan die laatste tijd... Dat had ik in het begin ook, maar later kwamen de herinneringen aan de 'normale' tijd weer terug... Hoewel het bij mij soms als echt heel lang geleden voelt, letterlijk als een ander leven. Dat vind ik dan heel naar, het liefst hou ik die herinneringen heel dichtbij me, zo tastbaar mogelijk. Vind het ook heel jammer dat ik maar één videofilmpje heb met m'n pa er op en dan is het nog eens een heel klein stukje ook
@Ikkephien: Kan me voorstellen dat je het naar vindt om naar het ziekenhuis te gaan, bang voor het openhalen van oude (maar tegelijkertijd nog zo verse) wonden.. Dikke
@Bobke: wat jij beschrijft heb ik soms ook, kan iets heel kleins zijn wat dat triggert. Bijv een nieuw boek van 'onze' favo schrijver, dan grijp ik al naar m'n telefoon om aan m'n pa te vragen of ik het voor hem mee moet nemen en dan realiseer ik me ineens: kut, dat kan dus niet meer.
Verschrikkelijk dat soort momenten, tegelijkertijd ook mooi omdat je voelt hoe dichtbij iemand nog voor je is....
Allemaal een dikke en ik hoop dat het een beetje gaat met iedereen.. (f)
donderdag 13 november 2008 om 20:07
Mastermind
Komende kerst is het 8 jaar geleden dat mijn moeder overleed en vandaag/afgelopen nacht is het precies 12 weken geleden dat mijn vader overleed.
Ik ken dus beide kanten van het verdriet. Het verse verdriet bij mijn pa en het de gewenning van het verlies van mijn ma dat zich soms nog uit in intens verdriet, maar ook soms in goede en leuke herinneringen.
Komende kerst is het 8 jaar geleden dat mijn moeder overleed en vandaag/afgelopen nacht is het precies 12 weken geleden dat mijn vader overleed.
Ik ken dus beide kanten van het verdriet. Het verse verdriet bij mijn pa en het de gewenning van het verlies van mijn ma dat zich soms nog uit in intens verdriet, maar ook soms in goede en leuke herinneringen.
donderdag 13 november 2008 om 20:10
donderdag 13 november 2008 om 22:44
Ja, mastermind ik weet wat je bedoelt.
En voor mij leek het vroeger ook ondenkbaar dat ik 1 of beide ouders niet meer zou hebben.
Nu is het zover en gek genoeg leef je uiteindelijk gewoon verder. Als het je overkomt, blijk je het toch aan te kunnen en in zekere zin ben ik ook wel een beetje trots op mezelf dat ik sterk genoeg ben om door te gaan.
Voor jou ook
En voor mij leek het vroeger ook ondenkbaar dat ik 1 of beide ouders niet meer zou hebben.
Nu is het zover en gek genoeg leef je uiteindelijk gewoon verder. Als het je overkomt, blijk je het toch aan te kunnen en in zekere zin ben ik ook wel een beetje trots op mezelf dat ik sterk genoeg ben om door te gaan.
Voor jou ook
zondag 16 november 2008 om 08:36
Duet, dat heb ik ook. Ik vind dat ik het ook best goed doe, ben daar net als jij ook trots op. Ik kon nog wel eens denken dat ik 'zwakker' was dan anderen. Maar na alles wat er van de zomer is gebeurd, het overlijden van mijn vader en de spoedoperatie van mijn schoonmoeder aan de hersentumor drie dagen later en dat allemaal drie weken voor onze bruiloft, ben ik erachter gekomen dat ik best sterk ben. En dat terwijl ik toen nog maar een maand of negen hersteld was van burnout.
Gisteren had ik mijn broer aan de telefoon. Ik ben heel extravert maar hij is introvert. Maar we hadden een fijn gesprek en ik heb hem, ondanks dat ik dacht dat hij het misschien vervelend zou vinden, gevraagd hoe het met hem ging en dan vooral nu papa er niet meer is. Hij was heel open en vertelde hoe het ging. Toen ik vertelde over dat ik mijn vader wilde bellen bij de Febo vertelde hij dat hij ook heel vaak zomer verdrietig kon worden. En dat hij dat ook had tijdens het telefoongesprek. Ik vond het fijn dat mijn met-mij-gaat-altijd-alles-goed-broer zo over zichzelf vertelde. Ik kan heel goed met mijn broer opschieten maar ik vond dit toch extra fijn. Toch een beetje het gevoel dat ik met mijn broer nu ook meer over deze dingen kan praten. We moeten het ooit, hopelijk pas over 35 jaar, toch met zijn tweetjes rooien. En eigenlijk met kerst al even, als onze moeder twee weken naar Canada gaat. Ik heb na het gesprek van gisteren in ieder geval het gevoel dat ik wat dichter bij mijn broer gekomen ben.
Weet eigenlijk niet zo goed waarom ik het hier opschrijf maar op de een of andere manier heeft het voor mij ook met rouwverwerking te maken.
Gisteren had ik mijn broer aan de telefoon. Ik ben heel extravert maar hij is introvert. Maar we hadden een fijn gesprek en ik heb hem, ondanks dat ik dacht dat hij het misschien vervelend zou vinden, gevraagd hoe het met hem ging en dan vooral nu papa er niet meer is. Hij was heel open en vertelde hoe het ging. Toen ik vertelde over dat ik mijn vader wilde bellen bij de Febo vertelde hij dat hij ook heel vaak zomer verdrietig kon worden. En dat hij dat ook had tijdens het telefoongesprek. Ik vond het fijn dat mijn met-mij-gaat-altijd-alles-goed-broer zo over zichzelf vertelde. Ik kan heel goed met mijn broer opschieten maar ik vond dit toch extra fijn. Toch een beetje het gevoel dat ik met mijn broer nu ook meer over deze dingen kan praten. We moeten het ooit, hopelijk pas over 35 jaar, toch met zijn tweetjes rooien. En eigenlijk met kerst al even, als onze moeder twee weken naar Canada gaat. Ik heb na het gesprek van gisteren in ieder geval het gevoel dat ik wat dichter bij mijn broer gekomen ben.
Weet eigenlijk niet zo goed waarom ik het hier opschrijf maar op de een of andere manier heeft het voor mij ook met rouwverwerking te maken.
dinsdag 18 november 2008 om 17:44
Hallo allemaal,
Hoe is het met iedereen?
Hier gaat alles rustig zijn gangetje. Gisteren jarig geweest, eerste verjaardag zonder mijn pa. Hij was er andere jaren ook niet echt bij, omdat het voor hem te vermoeiend en te ver was om zelf te komen, maar een telefoontje heb ik wel gemist! Gisteravond met man en kids uit eten geweest, maar niet te veel na gedacht over het gemis. Het was erg emotioneel en toch ook gezellig. En dan realiseer je je wat een rijkdom het is om zelf een compleet gezin te zijn.
bobke, het is goed he, om je gevoelens met je broer te kunnen delen. Ik doe dat ook heel bewust met mijn zus. Wat ik heel mooi vond, was toen mijn zus en ik na het overlijden van mijn pa 's nachts om 4 uur thuis kwamen en naar bed gingen. Ze kwam mijn kamer nog even op, pakte mij vast en zei: ik hou van jou. Dat vond ik zo bijzonder. De volgende ochtend heb ik haar wakker gemaakt met de woorden "goeiemorgen grote zus". Want wij hebben nu alleen elkaar nog. Ik hoop voor jou dat jij inderdaad nog 35 jaar je moeder hebt, want het voelt inderdaad maar gek zo zonder ouders.
Maar goed, maar niet te veel over nadenken!!!
Liefs, duet
Hoe is het met iedereen?
Hier gaat alles rustig zijn gangetje. Gisteren jarig geweest, eerste verjaardag zonder mijn pa. Hij was er andere jaren ook niet echt bij, omdat het voor hem te vermoeiend en te ver was om zelf te komen, maar een telefoontje heb ik wel gemist! Gisteravond met man en kids uit eten geweest, maar niet te veel na gedacht over het gemis. Het was erg emotioneel en toch ook gezellig. En dan realiseer je je wat een rijkdom het is om zelf een compleet gezin te zijn.
bobke, het is goed he, om je gevoelens met je broer te kunnen delen. Ik doe dat ook heel bewust met mijn zus. Wat ik heel mooi vond, was toen mijn zus en ik na het overlijden van mijn pa 's nachts om 4 uur thuis kwamen en naar bed gingen. Ze kwam mijn kamer nog even op, pakte mij vast en zei: ik hou van jou. Dat vond ik zo bijzonder. De volgende ochtend heb ik haar wakker gemaakt met de woorden "goeiemorgen grote zus". Want wij hebben nu alleen elkaar nog. Ik hoop voor jou dat jij inderdaad nog 35 jaar je moeder hebt, want het voelt inderdaad maar gek zo zonder ouders.
Maar goed, maar niet te veel over nadenken!!!
Liefs, duet
dinsdag 18 november 2008 om 17:59
He Duet en Bobke,
Mooi om te lezen dat de band met jullie broer en zus zo goed is. Dat is echt heel erg waardevol.
De band met mijn zus is ook hechter geworden na het overlijden van mijn vader. Je komt er toch opeens achter dat familie heel erg belangrijk is. Ik zal ook eens tegen haar zeggen dat ik van haar hou. Stom is dat, dat je dat niet gewoon af en toe doet.
Ik zit nu een beetje aan te hikken tegen het feit dat December weer in aantocht is. De maand dat alles feestelijk en gezellig hoort te zijn, maar het niet meer is voor mij (en voor heel veel anderen). 12 december 2006 overleed mijn vader, volgende maand dus 2 jaar geleden. En ik kan er nog steeds niet aan wennen. Ik zie hem de laatste tijd heel erg vaak voor me. Gewoon zoals hij was, niet zoals hij in dat ziekenhuisbed lag. En dan kan ik me bijna voorstellen dat hij gewoon weer hier op de bank zit, met zijn pakje shag en kop koffie. Knuffelend met de honden.
Maar helaas, dat kan nooit meer. En dat dringt de laatste tijd opeens heel vaak tot me door. Dat ik hem nooit meer zal zien en horen. En dat voelt zo K.U.T. En ik word er ook heel boos om nu. Want het is gewoon niet eerlijk. Mijn vader was van mij, en van mijn zus en mijn moeder. En ik wil hem terug, al is het maar voor even. Zodat ik normaal afscheid van hem kan nemen...........
Mooi om te lezen dat de band met jullie broer en zus zo goed is. Dat is echt heel erg waardevol.
De band met mijn zus is ook hechter geworden na het overlijden van mijn vader. Je komt er toch opeens achter dat familie heel erg belangrijk is. Ik zal ook eens tegen haar zeggen dat ik van haar hou. Stom is dat, dat je dat niet gewoon af en toe doet.
Ik zit nu een beetje aan te hikken tegen het feit dat December weer in aantocht is. De maand dat alles feestelijk en gezellig hoort te zijn, maar het niet meer is voor mij (en voor heel veel anderen). 12 december 2006 overleed mijn vader, volgende maand dus 2 jaar geleden. En ik kan er nog steeds niet aan wennen. Ik zie hem de laatste tijd heel erg vaak voor me. Gewoon zoals hij was, niet zoals hij in dat ziekenhuisbed lag. En dan kan ik me bijna voorstellen dat hij gewoon weer hier op de bank zit, met zijn pakje shag en kop koffie. Knuffelend met de honden.
Maar helaas, dat kan nooit meer. En dat dringt de laatste tijd opeens heel vaak tot me door. Dat ik hem nooit meer zal zien en horen. En dat voelt zo K.U.T. En ik word er ook heel boos om nu. Want het is gewoon niet eerlijk. Mijn vader was van mij, en van mijn zus en mijn moeder. En ik wil hem terug, al is het maar voor even. Zodat ik normaal afscheid van hem kan nemen...........
dinsdag 18 november 2008 om 21:03
dinsdag 18 november 2008 om 22:00
