Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
woensdag 18 mei 2016 om 10:31
Eens met Elle.
To ik ben blij dat ik woede zie bij jou. Want inderdaad hij heeft hulp en jij niet. Hij wel Hij zorgt wel voor zichzelf. JIJ niet. Doe er wat aan lieverd.
Want je bent aan het instorten. Aan het verzuipen in het moeras van begrip zoals er al zo mooi werd gezegd.
Er is jou iets aan gedaan! Iets wat je nog niet eens kunt bevatten, iets waar geen woorden voor zijn, iets wat alles anders maakt.
Dat is ook niet te bevatten in 1x dat komt stukje bij beetje en kost tijd. Maar daar heb je wel hulp bij nodig. Nu. Meld je ziek en ga naar je huisarts. Vandaag.
To ik ben blij dat ik woede zie bij jou. Want inderdaad hij heeft hulp en jij niet. Hij wel Hij zorgt wel voor zichzelf. JIJ niet. Doe er wat aan lieverd.
Want je bent aan het instorten. Aan het verzuipen in het moeras van begrip zoals er al zo mooi werd gezegd.
Er is jou iets aan gedaan! Iets wat je nog niet eens kunt bevatten, iets waar geen woorden voor zijn, iets wat alles anders maakt.
Dat is ook niet te bevatten in 1x dat komt stukje bij beetje en kost tijd. Maar daar heb je wel hulp bij nodig. Nu. Meld je ziek en ga naar je huisarts. Vandaag.
woensdag 18 mei 2016 om 10:36
quote:Youk79 schreef op 18 mei 2016 @ 10:27:
Wat naar Zeeland! Wat breng je het goed onder woorden, je gevoel. Kon je het ook met je man delen, hoe je je voelde?
Ja. Ik werd boos en begon meteen weer te huilen, heb hem toen uitgelegd dat het heel dubbel was voor me. Dat ik enerzijds heel graag wilde weten hoe het was gegaan, dat gesprek, en anderzijds dat ik niet goed kon verdragen dat hij al wel 'lekker' hulp heeft en ik niet. Ik weet het: ordinaire jaloezie.
En dat ik me dus eenzaam voel, en afgewezen door 'mijn' hulpverlenings - route. (Dat begreep hij wel, zei hij.)
(Ik had een paar weken geleden mijn psychotherapeut van jaren geleden benaderd met een soort v noodkreet, van haar kreeg ik te horen dat ze 'even geen zicht had op de wachtlijst, maar dat die vlgs haar best lang was nu', op mijn tweede email over of ze me op de hoogte wilde houden als ze WEL wist hoe lang die wachtlijst dan was, hoorde ik niets meer. Daar voelde ik me ook door afgewimpeld. )
Wat naar Zeeland! Wat breng je het goed onder woorden, je gevoel. Kon je het ook met je man delen, hoe je je voelde?
Ja. Ik werd boos en begon meteen weer te huilen, heb hem toen uitgelegd dat het heel dubbel was voor me. Dat ik enerzijds heel graag wilde weten hoe het was gegaan, dat gesprek, en anderzijds dat ik niet goed kon verdragen dat hij al wel 'lekker' hulp heeft en ik niet. Ik weet het: ordinaire jaloezie.
En dat ik me dus eenzaam voel, en afgewezen door 'mijn' hulpverlenings - route. (Dat begreep hij wel, zei hij.)
(Ik had een paar weken geleden mijn psychotherapeut van jaren geleden benaderd met een soort v noodkreet, van haar kreeg ik te horen dat ze 'even geen zicht had op de wachtlijst, maar dat die vlgs haar best lang was nu', op mijn tweede email over of ze me op de hoogte wilde houden als ze WEL wist hoe lang die wachtlijst dan was, hoorde ik niets meer. Daar voelde ik me ook door afgewimpeld. )
woensdag 18 mei 2016 om 10:39
woensdag 18 mei 2016 om 10:42
quote:Zeeland1970 schreef op 18 mei 2016 @ 10:26:
Ehm...dood gaan..? Nog ff liever niet Ellen.
Dankjewel voor alle reacties. Zag het gisterenavond /nacht ff niet meer zitten. Voelde me echt even heel erg alleen staan en zielig. Idd een slachtofferrol die niet 'functioneel' is. Natuurlijk begrijp ik rationeel ook eigenlijk wel dat dat niet de insteek is van die kliniek, om mij eens 'lekker even te gaan zitten beoordelen'. Toch voelde dat ff zo. En het zegt idd alles over de schaamte die ik voel voor mezelf ook in deze situatie. Al dan niet terecht.
Ik ben overigens hard bezig met de door de ha voorgestelde instanties te bellen en mailen met vragen, vooral de vraag hoe lang de wachtlijst is. Eén instelling belde ik gisterochtend, die vroeg me om deze ochtend terug te bellen, dan zouden ze me het antwoord kunnen geven op de wachtlijst-vraag. (Hoe lang die is)
Maar deze ochtend zat er blijkbaar weer een andere persoon aan de telefoon, zij wist van niets, of ik morgen dan maar weer terug wilde bellen? En anders moest ik me maar even aanmelden via de site.
Dit laatste dan toch maar gedaan, wel met fictieve gegevens. (Voorletter: A, Achternaam: Noniem ) Ik wil niet volledig online met de billen bloot als daarna blijkt dat ze pas over 3 maanden plaats hebben. (Dan ga ik liever naar een andere praktijk.) Daarna in de open ruimte dit natuurlijk even netjes uitgelegd.
Dadelijk naar mijn werk tot 18.00, dan eten, en vanavond met oudste zoon naar de schoolpsycholoog. Hij heeft ook nogal heftige/turbulente zielenroerselen. (Al langere tijd.) Was daar pas sinds een kleine week (volledig?) open over naar ons. (Leek los te staan van dit hele verhaal overigens) Ben nu wel alert. Vraag me af of hij vanavond mss bij die psycholoog aan ons gaat vertellen dat hij het weet, van dat hoerenlopen. Ofzo. Zou kunnen. Hypothetisch. Weet dan niet goed hoe ik zou moeten reageren.
Nog maar even niet op vooruit lopen.
Eerst werken.
Even uitgaande van alleen maar je eerste zin gelezen, het is elle...geen Ellen.
Ja sorry, maar Ellen vind ik zo,n naam, daar kan ik echt niks mee.
.
En dat word je drive!..goed zo TO, niet, nooit doodgaan..maar ook niet van binnen he?
Als je even van buiten dood gaat, is dat nog niet zo erg, maar nooit van binnen.
.
Strijd daarvoor.
.
Je gaat alleen maar dood, van een man, die jou huwde, en die zoo lief voor je was, en die dan plotsklaps doodgaat.
Kijk...dan ga je pas dood.
Dat is pas erg.
Dit valt wel mee....dit is te doen.
Ehm...dood gaan..? Nog ff liever niet Ellen.
Dankjewel voor alle reacties. Zag het gisterenavond /nacht ff niet meer zitten. Voelde me echt even heel erg alleen staan en zielig. Idd een slachtofferrol die niet 'functioneel' is. Natuurlijk begrijp ik rationeel ook eigenlijk wel dat dat niet de insteek is van die kliniek, om mij eens 'lekker even te gaan zitten beoordelen'. Toch voelde dat ff zo. En het zegt idd alles over de schaamte die ik voel voor mezelf ook in deze situatie. Al dan niet terecht.
Ik ben overigens hard bezig met de door de ha voorgestelde instanties te bellen en mailen met vragen, vooral de vraag hoe lang de wachtlijst is. Eén instelling belde ik gisterochtend, die vroeg me om deze ochtend terug te bellen, dan zouden ze me het antwoord kunnen geven op de wachtlijst-vraag. (Hoe lang die is)
Maar deze ochtend zat er blijkbaar weer een andere persoon aan de telefoon, zij wist van niets, of ik morgen dan maar weer terug wilde bellen? En anders moest ik me maar even aanmelden via de site.
Dit laatste dan toch maar gedaan, wel met fictieve gegevens. (Voorletter: A, Achternaam: Noniem ) Ik wil niet volledig online met de billen bloot als daarna blijkt dat ze pas over 3 maanden plaats hebben. (Dan ga ik liever naar een andere praktijk.) Daarna in de open ruimte dit natuurlijk even netjes uitgelegd.
Dadelijk naar mijn werk tot 18.00, dan eten, en vanavond met oudste zoon naar de schoolpsycholoog. Hij heeft ook nogal heftige/turbulente zielenroerselen. (Al langere tijd.) Was daar pas sinds een kleine week (volledig?) open over naar ons. (Leek los te staan van dit hele verhaal overigens) Ben nu wel alert. Vraag me af of hij vanavond mss bij die psycholoog aan ons gaat vertellen dat hij het weet, van dat hoerenlopen. Ofzo. Zou kunnen. Hypothetisch. Weet dan niet goed hoe ik zou moeten reageren.
Nog maar even niet op vooruit lopen.
Eerst werken.
Even uitgaande van alleen maar je eerste zin gelezen, het is elle...geen Ellen.
Ja sorry, maar Ellen vind ik zo,n naam, daar kan ik echt niks mee.
.
En dat word je drive!..goed zo TO, niet, nooit doodgaan..maar ook niet van binnen he?
Als je even van buiten dood gaat, is dat nog niet zo erg, maar nooit van binnen.
.
Strijd daarvoor.
.
Je gaat alleen maar dood, van een man, die jou huwde, en die zoo lief voor je was, en die dan plotsklaps doodgaat.
Kijk...dan ga je pas dood.
Dat is pas erg.
Dit valt wel mee....dit is te doen.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
woensdag 18 mei 2016 om 11:09
Zeeland, ik denk dat je moet bellen, niet mailen, naar mogelijke hulpverleners. Dan kunnen ze de urgentie van je verzoek horen. Mailen komt toch anders binnen. Eventueel inspreken op een antwoordapparaat. En nog een gedachte: als je zoon vanavond dingen weet, en daar al tijden over piekert, hoef je niet zo veel meer te doen dan te luisteren naar wat hij zegt. Niet ontkennen, ook niet heel veel informatie gaan geven als hij geen vragen stelt. Gewoon ruimte geven en hem laten vertellen wat hij wil vertellen. Dit geldt naar mijn idee ook als hij over andere dingen wil praten. Mag ik je wat vragen? Ik begrijp uit je bericht dat jij en je man samen daar heen gaan met je zoon? Ik vind dat nog al een 'overmacht' aan volwassenen. Is het te overwegen dat een van jullie beiden meegaat? Of 'zelfs' dat hij (in ieder geval deels) alleen gaat/in gesprek gaat met deze psycholoog? Of zijn er afspraken gemaakt die maken dat jullie met z'n 3-en gaan? Ik begrijp dat hij rond de 15 jaar is?
woensdag 18 mei 2016 om 11:26
quote:wiebeltje schreef op 18 mei 2016 @ 11:09:
Zeeland, ik denk dat je moet bellen, niet mailen, naar mogelijke hulpverleners. Dan kunnen ze de urgentie van je verzoek horen. Mailen komt toch anders binnen. Eventueel inspreken op een antwoordapparaat. En nog een gedachte: als je zoon vanavond dingen weet, en daar al tijden over piekert, hoef je niet zo veel meer te doen dan te luisteren naar wat hij zegt. Niet ontkennen, ook niet heel veel informatie gaan geven als hij geen vragen stelt. Gewoon ruimte geven en hem laten vertellen wat hij wil vertellen. Dit geldt naar mijn idee ook als hij over andere dingen wil praten. Mag ik je wat vragen? Ik begrijp uit je bericht dat jij en je man samen daar heen gaan met je zoon? Ik vind dat nog al een 'overmacht' aan volwassenen. Is het te overwegen dat een van jullie beiden meegaat? Of 'zelfs' dat hij (in ieder geval deels) alleen gaat/in gesprek gaat met deze psycholoog? Of zijn er afspraken gemaakt die maken dat jullie met z'n 3-en gaan? Ik begrijp dat hij rond de 15 jaar is?
Ik belde (gisteren en vanmorgen) dus ook, maar ze vroegen juist of ik het via die site wilde doen. Die psychotherapeute die ik v jaren geleden ken, Die kent mij door en door. Een deel vd problematiek toendertijd was al dat ik regelmatig te laat aan de bel trek als het om hulp vragen gaat. Zij weet dat ik van buiten fluister als ik van binnen schreeuw. En in mijn mail 'fluisterde' ik trouwens ook niet; ik was behoorlijk duidelijk over de ernst. (Maar voel me nu ook beetje te trots om voor een 3de keer haar te benaderen. Hoeft mss ook niet. Als die instantie v vanmorgen tenminste op korte termijn plaats heeft.)
Ja, goede tips mbt mijn zoon. Er gewoon zijn voor hem. Ruimte bieden. Hij is 1x alleen geweest naar de schoolpsycholoog. Die adviseerde hem om 'het' ons te vertellen. (Iets waar hij mee rondliep, wat losstaat v relatiecrisis verhaal) Dat heeft hij uiteindelijk gedaan. Daarna had hij nog een gesprek met haar, toen kwam hij thuis met de mededeling dat ze ons wilde bellen om met z'n allen in gesprek te gaan. En dat is dus dat gesprek vanavond.
3 volwassenen is mss idd wat overweldigend. Maar dit hadden psych en zoon overlegd blijkbaar en overeengekomen. Hij zei dat hij van school wilde. En dat de psych het daarmee eens was. (?) Dus daar zal het dan wrs over gaan.
(Maar ik hou overal rekening mee.)
Zeeland, ik denk dat je moet bellen, niet mailen, naar mogelijke hulpverleners. Dan kunnen ze de urgentie van je verzoek horen. Mailen komt toch anders binnen. Eventueel inspreken op een antwoordapparaat. En nog een gedachte: als je zoon vanavond dingen weet, en daar al tijden over piekert, hoef je niet zo veel meer te doen dan te luisteren naar wat hij zegt. Niet ontkennen, ook niet heel veel informatie gaan geven als hij geen vragen stelt. Gewoon ruimte geven en hem laten vertellen wat hij wil vertellen. Dit geldt naar mijn idee ook als hij over andere dingen wil praten. Mag ik je wat vragen? Ik begrijp uit je bericht dat jij en je man samen daar heen gaan met je zoon? Ik vind dat nog al een 'overmacht' aan volwassenen. Is het te overwegen dat een van jullie beiden meegaat? Of 'zelfs' dat hij (in ieder geval deels) alleen gaat/in gesprek gaat met deze psycholoog? Of zijn er afspraken gemaakt die maken dat jullie met z'n 3-en gaan? Ik begrijp dat hij rond de 15 jaar is?
Ik belde (gisteren en vanmorgen) dus ook, maar ze vroegen juist of ik het via die site wilde doen. Die psychotherapeute die ik v jaren geleden ken, Die kent mij door en door. Een deel vd problematiek toendertijd was al dat ik regelmatig te laat aan de bel trek als het om hulp vragen gaat. Zij weet dat ik van buiten fluister als ik van binnen schreeuw. En in mijn mail 'fluisterde' ik trouwens ook niet; ik was behoorlijk duidelijk over de ernst. (Maar voel me nu ook beetje te trots om voor een 3de keer haar te benaderen. Hoeft mss ook niet. Als die instantie v vanmorgen tenminste op korte termijn plaats heeft.)
Ja, goede tips mbt mijn zoon. Er gewoon zijn voor hem. Ruimte bieden. Hij is 1x alleen geweest naar de schoolpsycholoog. Die adviseerde hem om 'het' ons te vertellen. (Iets waar hij mee rondliep, wat losstaat v relatiecrisis verhaal) Dat heeft hij uiteindelijk gedaan. Daarna had hij nog een gesprek met haar, toen kwam hij thuis met de mededeling dat ze ons wilde bellen om met z'n allen in gesprek te gaan. En dat is dus dat gesprek vanavond.
3 volwassenen is mss idd wat overweldigend. Maar dit hadden psych en zoon overlegd blijkbaar en overeengekomen. Hij zei dat hij van school wilde. En dat de psych het daarmee eens was. (?) Dus daar zal het dan wrs over gaan.
(Maar ik hou overal rekening mee.)
woensdag 18 mei 2016 om 11:58
quote:Zeeland1970 schreef op 18 mei 2016 @ 11:26:
[...]
Ik belde (gisteren en vanmorgen) dus ook, maar ze vroegen juist of ik het via die site wilde doen. Die psychotherapeute die ik v jaren geleden ken, Die kent mij door en door. Een deel vd problematiek toendertijd was al dat ik regelmatig te laat aan de bel trek als het om hulp vragen gaat. Zij weet dat ik van buiten fluister als ik van binnen schreeuw. En in mijn mail 'fluisterde' ik trouwens ook niet; ik was behoorlijk duidelijk over de ernst. (Maar voel me nu ook beetje te trots om voor een 3de keer haar te benaderen. Hoeft mss ook niet. Als die instantie v vanmorgen tenminste op korte termijn plaats heeft.)
Eeeh, je hebt dat gecheckt als A. Noniem. Dat is niet schreeuwen om hulp, dat is nog niet eens fluisteren. Ga op je strepen staan over de afspraak die je had gemaakt, en bel in ieder geval terug als er iemand is die je WEL verder kan helpen. Jij hebt hulp nodig, en het initiatief ligt bij jou. Je geeft in mijn ogen wel erg snel op nu. En vervolgens word je boos omdat je man wel hulp krijgt en jij niet.
Ja, goede tips mbt mijn zoon. Er gewoon zijn voor hem. Ruimte bieden. Hij is 1x alleen geweest naar de schoolpsycholoog. Die adviseerde hem om 'het' ons te vertellen. (Iets waar hij mee rondliep, wat losstaat v relatiecrisis verhaal) Dat heeft hij uiteindelijk gedaan. Daarna had hij nog een gesprek met haar, toen kwam hij thuis met de mededeling dat ze ons wilde bellen om met z'n allen in gesprek te gaan. En dat is dus dat gesprek vanavond.
3 volwassenen is mss idd wat overweldigend. Maar dit hadden psych en zoon overlegd blijkbaar en overeengekomen. Hij zei dat hij van school wilde. En dat de psych het daarmee eens was. (?) Dus daar zal het dan wrs over gaan.
(Maar ik hou overal rekening mee.)
Probeer je open te stellen voor hulp van anderen. Ze kunnen het niet weg laten gaan, maar het zal je verbazen hoeveel steun je soms krijgt uit onverwachte hoek.
Sterkte met je zoon. Hij zal het ook extra zwaar hebben nu.
[...]
Ik belde (gisteren en vanmorgen) dus ook, maar ze vroegen juist of ik het via die site wilde doen. Die psychotherapeute die ik v jaren geleden ken, Die kent mij door en door. Een deel vd problematiek toendertijd was al dat ik regelmatig te laat aan de bel trek als het om hulp vragen gaat. Zij weet dat ik van buiten fluister als ik van binnen schreeuw. En in mijn mail 'fluisterde' ik trouwens ook niet; ik was behoorlijk duidelijk over de ernst. (Maar voel me nu ook beetje te trots om voor een 3de keer haar te benaderen. Hoeft mss ook niet. Als die instantie v vanmorgen tenminste op korte termijn plaats heeft.)
Eeeh, je hebt dat gecheckt als A. Noniem. Dat is niet schreeuwen om hulp, dat is nog niet eens fluisteren. Ga op je strepen staan over de afspraak die je had gemaakt, en bel in ieder geval terug als er iemand is die je WEL verder kan helpen. Jij hebt hulp nodig, en het initiatief ligt bij jou. Je geeft in mijn ogen wel erg snel op nu. En vervolgens word je boos omdat je man wel hulp krijgt en jij niet.
Ja, goede tips mbt mijn zoon. Er gewoon zijn voor hem. Ruimte bieden. Hij is 1x alleen geweest naar de schoolpsycholoog. Die adviseerde hem om 'het' ons te vertellen. (Iets waar hij mee rondliep, wat losstaat v relatiecrisis verhaal) Dat heeft hij uiteindelijk gedaan. Daarna had hij nog een gesprek met haar, toen kwam hij thuis met de mededeling dat ze ons wilde bellen om met z'n allen in gesprek te gaan. En dat is dus dat gesprek vanavond.
3 volwassenen is mss idd wat overweldigend. Maar dit hadden psych en zoon overlegd blijkbaar en overeengekomen. Hij zei dat hij van school wilde. En dat de psych het daarmee eens was. (?) Dus daar zal het dan wrs over gaan.
(Maar ik hou overal rekening mee.)
Probeer je open te stellen voor hulp van anderen. Ze kunnen het niet weg laten gaan, maar het zal je verbazen hoeveel steun je soms krijgt uit onverwachte hoek.
Sterkte met je zoon. Hij zal het ook extra zwaar hebben nu.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
woensdag 18 mei 2016 om 12:54
Het "leuren met je problemen" is helaas de werkelijkheid, niet alleen binnen de psychotherapie maar ook bij artsen en ziekenhuizen. Nu doorzetten en ik ben het niet eens met Wiebeltje om alleen te gaan, nu laten zien dat jullie als ouders nog steeds een front vormen als het om de belangen gaat van jullie zoon is belangrijk voor jullie zoon. Als je alleen gaat kan hij dit interpreteren als dat er toch een scheiding zit aan te komen. Hij heeft jullie beide nodig volgens de therapeut en wees er dan ook beide voor hem.
woensdag 18 mei 2016 om 12:57
Heftig van je zoon! Ik hoop dat het meevalt en zo niet dat je genoeg focus kunt opbrengen voor hem in deze fase van jouw leven. Lijkt me niet makkelijk.
Wat betreft die therapeut: ik zou me ook afgewezen voelen in jouw situatie, maarde kans is groot natuurlijk dat er juist iets met haar is waardoor haar dit nu niet lukt. Wel jammer, ik begrijp dat je een bekende zoekt.
Wat betreft die therapeut: ik zou me ook afgewezen voelen in jouw situatie, maarde kans is groot natuurlijk dat er juist iets met haar is waardoor haar dit nu niet lukt. Wel jammer, ik begrijp dat je een bekende zoekt.
Het is zoals het is
woensdag 18 mei 2016 om 12:59
quote:Geronimo2 schreef op 18 mei 2016 @ 12:55:
Als het tegeltje erbij zit "in het kanaal ermee" dan koop ik hem.
Je mag hem gratis hebben geronimo.
Maar goed, nooit gemaakt dus, mischien dat ik dat ooit, als ik meer tijd heb, nog eens ga doen.
Als het tegeltje erbij zit "in het kanaal ermee" dan koop ik hem.
Je mag hem gratis hebben geronimo.
Maar goed, nooit gemaakt dus, mischien dat ik dat ooit, als ik meer tijd heb, nog eens ga doen.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
woensdag 18 mei 2016 om 13:01
Is er al definitief geconstateerd door een professional dat het echt om een seksverslaving gaat?
Ik zelf ben in 2004 terecht gekomen met een alcoholverslaving (een week ontgiften) en daarna hadden we elke week een bijeenkomst met telkens een ander thema. Alle verslaafden bij elkaar en naast ons lokaal de partners van de verslaafden die ook steun en handvatten toegereikt kregen.
De meesten waren alcohol en/of drugsverslaafden. Er zat 1 seksverslaafde tussen. Die had het erg moeilijk tijdens het voorstelrondje en durfde het woord seksverslaving ook niet te benoemen in eerste instantie. Hij schaamde zich rot en je kon echt merken dat hij dit absoluut niet wilde en er echt vanaf wilde komen. Zijn verslaving ging echt heel ver. Zijn werk leed er ook onder want hij zat alleen maar pornofilmpjes te kijken en de hele dag op het toilet met seksboekjes. Hij ging ook naar de hoeren tig keer per maand, jarenlang. En hij wilde dit echt niet.
Zij vrouw was bij hem gebleven en zat in het lokaal ernaast, waar mijn ex-man dus ook zat.
Ik heb ook een man met een dubbelleven gehad. Na mijn scheiding met mijn Hollandse man ben ik naar Indonesie vertrokken. Daar ontmoette ik een hele leuke knul. Ik was straalverliefd. Prins op het witte paard. Een fantastische bruiloft gehad (wat me klauwen met geld heeft gekost) en we woonden in een prachtige villa. Wat was ik gelukkig.
Na het trouwen ging het al snel mis. Als ik even in Nederland was, was hij niet te bereiken.
Hij begon te liegen en heel veel geld op te maken maar ik kreeg nooit een goeie verklaring.
Om een heeeeeeel lang verhaal wat korter te maken....hij bleek dus vlak na ons huwelijk weer hertrouwd te zijn met zijn ex-vrouw, moeder van zijn kinderen en samen zaten ze al mijn geld op te maken en flink leuk te leven. Zodra ik weer in Indonesie was, woonde hij dan weer bij mij in de villa. Ik wist toen nog van niks. Het huwelijk werd steeds slechter en pas na een jaar kwam ik erachter dat hij voor zijn vrouw een mooi huis had gehuurd waar hij dan was als ik er niet was. Ik heb dat via 'prive detectives' uit laten zoeken. Ik was compleet naar de klote en hoorde iedere dag een beetje van het hele verhaal, dus niet in 1 keer. Elke dag weer een stomp in mijn maag. Wat een hel was dat. En dan zit je daar helemaal alleen in Indonesie
Ik schaamde me natuurlijk kapot voor iedereen. Vrienden, familieleden (sommigen ook op de bruiloft) man, man, wat een hel. Ik ben wel weggegaan uiteraard, ondanks zijn smeekbeden om nog een kans te krijgen. Ik had hem in de bak kunnen laten zetten wegens bigamie maar heb dat niet gedaan. Toen hij eenmaal wist dat ik wilde scheiden werd hij gevaarlijk dus ben ik uiteindelijk gevlucht naar een ander eiland.
Dit is natuurlijk een ander verhaal dat het jouwe TO maar de pijn, verdriet, schaamte, machteloosheid enz. zal hetzelfde zijn.
Ik zelf ben in 2004 terecht gekomen met een alcoholverslaving (een week ontgiften) en daarna hadden we elke week een bijeenkomst met telkens een ander thema. Alle verslaafden bij elkaar en naast ons lokaal de partners van de verslaafden die ook steun en handvatten toegereikt kregen.
De meesten waren alcohol en/of drugsverslaafden. Er zat 1 seksverslaafde tussen. Die had het erg moeilijk tijdens het voorstelrondje en durfde het woord seksverslaving ook niet te benoemen in eerste instantie. Hij schaamde zich rot en je kon echt merken dat hij dit absoluut niet wilde en er echt vanaf wilde komen. Zijn verslaving ging echt heel ver. Zijn werk leed er ook onder want hij zat alleen maar pornofilmpjes te kijken en de hele dag op het toilet met seksboekjes. Hij ging ook naar de hoeren tig keer per maand, jarenlang. En hij wilde dit echt niet.
Zij vrouw was bij hem gebleven en zat in het lokaal ernaast, waar mijn ex-man dus ook zat.
Ik heb ook een man met een dubbelleven gehad. Na mijn scheiding met mijn Hollandse man ben ik naar Indonesie vertrokken. Daar ontmoette ik een hele leuke knul. Ik was straalverliefd. Prins op het witte paard. Een fantastische bruiloft gehad (wat me klauwen met geld heeft gekost) en we woonden in een prachtige villa. Wat was ik gelukkig.
Na het trouwen ging het al snel mis. Als ik even in Nederland was, was hij niet te bereiken.
Hij begon te liegen en heel veel geld op te maken maar ik kreeg nooit een goeie verklaring.
Om een heeeeeeel lang verhaal wat korter te maken....hij bleek dus vlak na ons huwelijk weer hertrouwd te zijn met zijn ex-vrouw, moeder van zijn kinderen en samen zaten ze al mijn geld op te maken en flink leuk te leven. Zodra ik weer in Indonesie was, woonde hij dan weer bij mij in de villa. Ik wist toen nog van niks. Het huwelijk werd steeds slechter en pas na een jaar kwam ik erachter dat hij voor zijn vrouw een mooi huis had gehuurd waar hij dan was als ik er niet was. Ik heb dat via 'prive detectives' uit laten zoeken. Ik was compleet naar de klote en hoorde iedere dag een beetje van het hele verhaal, dus niet in 1 keer. Elke dag weer een stomp in mijn maag. Wat een hel was dat. En dan zit je daar helemaal alleen in Indonesie
Ik schaamde me natuurlijk kapot voor iedereen. Vrienden, familieleden (sommigen ook op de bruiloft) man, man, wat een hel. Ik ben wel weggegaan uiteraard, ondanks zijn smeekbeden om nog een kans te krijgen. Ik had hem in de bak kunnen laten zetten wegens bigamie maar heb dat niet gedaan. Toen hij eenmaal wist dat ik wilde scheiden werd hij gevaarlijk dus ben ik uiteindelijk gevlucht naar een ander eiland.
Dit is natuurlijk een ander verhaal dat het jouwe TO maar de pijn, verdriet, schaamte, machteloosheid enz. zal hetzelfde zijn.
woensdag 18 mei 2016 om 13:27
Weet je wat het is met therapeuten. Het zijn ook mensen. Misschien gaat haar eigen man wel vreemd misschien heeft ze net meivakantie gehad en loopt ze achter misschien maakt haar kind haar elke nacht wakker en functioneert ze even niet zo goed.
Jij moet gaan staan voor jou! Jij hebt wat nodig, jij wilt wat. Ga ervoor!
Toen ik 23 was en wekelijks met een mes op mijn polsen stond heb ik een jaar moeten wachten op therapie. Achteraf dacht ik, ik ben zelf niet duidelijk geweest hoe erg het was en hoe slecht het ging.
Jij moet gaan staan voor jou! Jij hebt wat nodig, jij wilt wat. Ga ervoor!
Toen ik 23 was en wekelijks met een mes op mijn polsen stond heb ik een jaar moeten wachten op therapie. Achteraf dacht ik, ik ben zelf niet duidelijk geweest hoe erg het was en hoe slecht het ging.
woensdag 18 mei 2016 om 21:25
quote:S-Meds schreef op 17 mei 2016 @ 17:21:
wat leuk dat je een dag minder mag werken Zeeland en dat je man zegt dat jullie dat dan wel betalen van het spaargeld. Wat is het toch een aardige man. Als je moe bent en het je teveel is dan ben je ziek. Dat spaargeld en die dag werken moet je niet opgeven. Dat is namelijk jouw ticket uit dit huwelijk. Hou die optie altijd open.
Eens, via je huisarts of je arboarts jezelf deels ziek laten melden. Dat is niet nep, je loopt al die tijd al op je tenen, je slaapt slecht, je zit helemaal in de knoop. Dus je bent echt ziek. Net als dat mensen met een depressie gewoon ziekgemeldt kunnen worden. Je hebt zelf ook gewerkt en premies afgedragen zodat er ziekteuitkeringen zijn, dus niet schuldig voelen en ziek melden.
Je spaargeld hieraan op maken is niet slim, en een dag minder werken (zodat je later misschien niet meer meer kan werken) ook niet. Bovendien, niet nodig, want hiervoor is ook de ziektewet.
wat leuk dat je een dag minder mag werken Zeeland en dat je man zegt dat jullie dat dan wel betalen van het spaargeld. Wat is het toch een aardige man. Als je moe bent en het je teveel is dan ben je ziek. Dat spaargeld en die dag werken moet je niet opgeven. Dat is namelijk jouw ticket uit dit huwelijk. Hou die optie altijd open.
Eens, via je huisarts of je arboarts jezelf deels ziek laten melden. Dat is niet nep, je loopt al die tijd al op je tenen, je slaapt slecht, je zit helemaal in de knoop. Dus je bent echt ziek. Net als dat mensen met een depressie gewoon ziekgemeldt kunnen worden. Je hebt zelf ook gewerkt en premies afgedragen zodat er ziekteuitkeringen zijn, dus niet schuldig voelen en ziek melden.
Je spaargeld hieraan op maken is niet slim, en een dag minder werken (zodat je later misschien niet meer meer kan werken) ook niet. Bovendien, niet nodig, want hiervoor is ook de ziektewet.
donderdag 19 mei 2016 om 13:06
