Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
donderdag 19 mei 2016 om 15:54
quote:torch schreef op 19 mei 2016 @ 13:06:
Wat is dat toch met die roep om ziek melden? Laat TO voor zichzelf bepalen of ze aan het werk kan of niet. Werk kan juist nu een welkome afleiding zijn in plaats van hele dagen thuis zitten stressen en piekeren.Volgens mij roepen mensen hier ziek melden ipv zelf bewust minder werken ivm haar financiële positie
Wat is dat toch met die roep om ziek melden? Laat TO voor zichzelf bepalen of ze aan het werk kan of niet. Werk kan juist nu een welkome afleiding zijn in plaats van hele dagen thuis zitten stressen en piekeren.Volgens mij roepen mensen hier ziek melden ipv zelf bewust minder werken ivm haar financiële positie
donderdag 19 mei 2016 om 18:16
Had op mijn werk, in de pauze een lap tekst getypt, maar tijdens het verzenden kreeg ik een melding dat er onderhoud werd gepleegd aan het viva forum. Balen! Tekst kwijt.
Nog maar een keer opnieuw dan:
Het gaat niet zo lekker.
Gesprek met schoolpsycholoog gisteravond viel tegen. (Zoon heeft besloten naar een school te willen v speciaal onderwijs (?) , voor kinderen met autisme/adhd/leerstoornissen etc. Maar dat heeft hij allemaal niet. Hij is 'alleen' eenzaam en ongelukkig.
Zijn vrienden zitten merendeels op die school. We willen zijn klachten natuurlijk wel serieus nemen, maar denken dat dit niet de oplossing voor hem is om gelukkiger te worden. Schoolpsycholoog heeft dit heel zwakjes een heel klein beetje in twijfel getrokken, maar zou het nog wel even navragen (?). Ze praatte veel en vaag, er is geen actieplan, en ze wilde al alles afronden. Geen vervolg gesprekken ofzo meer. (?) Terwijl het voor ons pas het BEGIN is.
Kortom, dat viel nogal tegen, zoon is nu boos op ons, omdat WIJ in zijn beleving dwarsliggen. Alles is toch immers opgelost als hij 'gewoon' even naar die school kan?!
Hij wil nu getest worden, want volgens hem heeft hij 'vast-wel-iets'. Mss add ofzo, en dan 'mag' hij mss ook naar speciaal onderwijs. Volgende week zijn de inschrijvingen v die speciale school al, en hij wil nu met haast ineens dus daarheen.
Komt allemaal nogal over als paniekvoetbal. Begrijpelijk, want hij voelt zich rot, maar niet handig om hem nu zijn zin 'dan maar' te geven. Slaat ook nergens op, hij heeft geen diagnose, wil gewoon zich fijn voelen bij die vrienden. Heb al voorgesteld dat hij die best wat vaker uit mag nodigen, samen n filmpje kijken ofzo, gamen, whatever, maar hij zet zich nu overal tegen af.
Een strijd die we nu eigenlijk qua energie nauwelijks kunnen opbrengen.
Afgelopen nacht heb ik nauwelijks geslapen. En vandaag had ik een mega drukke dag, waarbij collega A last minute ziek was, en collega B een crisis in de thuissituatie had waardoor ze ineens adhoc middenin onze werkzaamheden weg moest.
Gillende gekte, zo druk! Dat was normaal gesproken al eigenlijk niet te doen, maar nu is het ook alsof alles door mijn volle hoofd alles extra veel moeite kost. Eenvoudige handelingen vergen me nu veel concentratie.
Maar hey, ben nu weer thuis, heb het overleefd vandaag, en het is bijna weekend.
Sorrie voor de egopost, en dat het niet positiever is. Ik realiseer me dat dat niet prettig om te lezen is.
Maar goed. Het is wat het is.
Nog maar een keer opnieuw dan:
Het gaat niet zo lekker.
Gesprek met schoolpsycholoog gisteravond viel tegen. (Zoon heeft besloten naar een school te willen v speciaal onderwijs (?) , voor kinderen met autisme/adhd/leerstoornissen etc. Maar dat heeft hij allemaal niet. Hij is 'alleen' eenzaam en ongelukkig.
Zijn vrienden zitten merendeels op die school. We willen zijn klachten natuurlijk wel serieus nemen, maar denken dat dit niet de oplossing voor hem is om gelukkiger te worden. Schoolpsycholoog heeft dit heel zwakjes een heel klein beetje in twijfel getrokken, maar zou het nog wel even navragen (?). Ze praatte veel en vaag, er is geen actieplan, en ze wilde al alles afronden. Geen vervolg gesprekken ofzo meer. (?) Terwijl het voor ons pas het BEGIN is.
Kortom, dat viel nogal tegen, zoon is nu boos op ons, omdat WIJ in zijn beleving dwarsliggen. Alles is toch immers opgelost als hij 'gewoon' even naar die school kan?!
Hij wil nu getest worden, want volgens hem heeft hij 'vast-wel-iets'. Mss add ofzo, en dan 'mag' hij mss ook naar speciaal onderwijs. Volgende week zijn de inschrijvingen v die speciale school al, en hij wil nu met haast ineens dus daarheen.
Komt allemaal nogal over als paniekvoetbal. Begrijpelijk, want hij voelt zich rot, maar niet handig om hem nu zijn zin 'dan maar' te geven. Slaat ook nergens op, hij heeft geen diagnose, wil gewoon zich fijn voelen bij die vrienden. Heb al voorgesteld dat hij die best wat vaker uit mag nodigen, samen n filmpje kijken ofzo, gamen, whatever, maar hij zet zich nu overal tegen af.
Een strijd die we nu eigenlijk qua energie nauwelijks kunnen opbrengen.
Afgelopen nacht heb ik nauwelijks geslapen. En vandaag had ik een mega drukke dag, waarbij collega A last minute ziek was, en collega B een crisis in de thuissituatie had waardoor ze ineens adhoc middenin onze werkzaamheden weg moest.
Gillende gekte, zo druk! Dat was normaal gesproken al eigenlijk niet te doen, maar nu is het ook alsof alles door mijn volle hoofd alles extra veel moeite kost. Eenvoudige handelingen vergen me nu veel concentratie.
Maar hey, ben nu weer thuis, heb het overleefd vandaag, en het is bijna weekend.
Sorrie voor de egopost, en dat het niet positiever is. Ik realiseer me dat dat niet prettig om te lezen is.
Maar goed. Het is wat het is.
donderdag 19 mei 2016 om 18:23
Je schrijft hier toch niet om het blije ei uit te hangen?
Het was al kut, en gisteren en vandaag kwam daar dus ( deels tijdelijk) nog iets bij.
Zou een beetje gek zijn om dat een fijne happy leuk-om-te-lezen-post neer te zetten.
Excuses dus niet aanvaard, want volstrekt overbodig.
Sterkte, en ik hoop dat je een hele fijne nacht diepe slaap zult hebben.
Het was al kut, en gisteren en vandaag kwam daar dus ( deels tijdelijk) nog iets bij.
Zou een beetje gek zijn om dat een fijne happy leuk-om-te-lezen-post neer te zetten.
Excuses dus niet aanvaard, want volstrekt overbodig.
Sterkte, en ik hoop dat je een hele fijne nacht diepe slaap zult hebben.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 19 mei 2016 om 18:24
jjee. Wat erg voor ons dat het niet prettig om te lezen is.
meid.
Wat een gedoe. Wat naar dat je zoon er zo instaat. Maar ook tegen pubers kun je gewoon nee zeggen. K dat je je zo voelt,maar jij hebt geen diagnose en dus ga jij niet naar die school.
wat raar ook he, dat je collega wegens een crisissituatie opeens naar huis moet. Of ziek wordt. Terwijl jij eigenlijk ook best wel in een crisissituatie zit.
Ik wil je niet ziek praten hoor. Ik hoop wel dat je je grenzen goed in de gaten houdt.
meid.
Wat een gedoe. Wat naar dat je zoon er zo instaat. Maar ook tegen pubers kun je gewoon nee zeggen. K dat je je zo voelt,maar jij hebt geen diagnose en dus ga jij niet naar die school.
wat raar ook he, dat je collega wegens een crisissituatie opeens naar huis moet. Of ziek wordt. Terwijl jij eigenlijk ook best wel in een crisissituatie zit.
Ik wil je niet ziek praten hoor. Ik hoop wel dat je je grenzen goed in de gaten houdt.
donderdag 19 mei 2016 om 19:34
donderdag 19 mei 2016 om 21:38
donderdag 19 mei 2016 om 23:04
quote:Youk79 schreef op 19 mei 2016 @ 19:34:
Pffff. Heftig allemaal.
Even brainstormen: is het een idee om zoon te zeggen dat hij mag proberen om op die school te komen, maar dat hij het dan zelf moet regelen? Als de school het dan afwijst is het niet meer jullie schuld. En het kost ook niet zoveel energie allemaal.
Zoiets ja. Zo'n school neemt hem denk ik ook niet aan als hij geen diagnose heeft. Download eens een flyer met info, check de inschrijfcriteria zodat je daar zeker van kan zijn. En dan mag hij de flyer ook lezen, of bel je samen met hem naar de school zodat hij zelf hoort dat dit niet kan. Waar haalt die schoolpsycholoog eigenlijk vandaan dat hij op die school op zijn plaats zou zijn? Ik vind het nogal raar dat een professional zoiets zou adviseren als er helemaal geen sprake van 'iets' zou zijn, dus ofwel dat mag ze weleens wat beter beargumenteren (wat heeft hij, waarom zou die school beter zijn?), ofwel jullie kunnen misschien ook eens praten met zijn mentor (die het ofwel beter uit kan leggen, of het oneens zal zijn met de psycholoog), ofwel er is wel iets met jullie zoon dat jullie over het hoofd zien?
Sterkte, wat een rotdag
Pffff. Heftig allemaal.
Even brainstormen: is het een idee om zoon te zeggen dat hij mag proberen om op die school te komen, maar dat hij het dan zelf moet regelen? Als de school het dan afwijst is het niet meer jullie schuld. En het kost ook niet zoveel energie allemaal.
Zoiets ja. Zo'n school neemt hem denk ik ook niet aan als hij geen diagnose heeft. Download eens een flyer met info, check de inschrijfcriteria zodat je daar zeker van kan zijn. En dan mag hij de flyer ook lezen, of bel je samen met hem naar de school zodat hij zelf hoort dat dit niet kan. Waar haalt die schoolpsycholoog eigenlijk vandaan dat hij op die school op zijn plaats zou zijn? Ik vind het nogal raar dat een professional zoiets zou adviseren als er helemaal geen sprake van 'iets' zou zijn, dus ofwel dat mag ze weleens wat beter beargumenteren (wat heeft hij, waarom zou die school beter zijn?), ofwel jullie kunnen misschien ook eens praten met zijn mentor (die het ofwel beter uit kan leggen, of het oneens zal zijn met de psycholoog), ofwel er is wel iets met jullie zoon dat jullie over het hoofd zien?
Sterkte, wat een rotdag
donderdag 19 mei 2016 om 23:07
quote:torch schreef op 19 mei 2016 @ 13:06:
Wat is dat toch met die roep om ziek melden? Laat TO voor zichzelf bepalen of ze aan het werk kan of niet. Werk kan juist nu een welkome afleiding zijn in plaats van hele dagen thuis zitten stressen en piekeren.Dat kan ook, maar ik reageerde op de eerdere posts waarin TO aangaf misschien (onbetaald) minder te gaan werken omdat ze het niet aan kan. Ik vind dat als ze het nu door omstandigheden niet aan kan (stress, te weinig slapen etc), ze feitelijk ziek is en niet haar spaargeld zou moeten opofferen aan onbetaald tijdelijk minder werken.
Wat is dat toch met die roep om ziek melden? Laat TO voor zichzelf bepalen of ze aan het werk kan of niet. Werk kan juist nu een welkome afleiding zijn in plaats van hele dagen thuis zitten stressen en piekeren.Dat kan ook, maar ik reageerde op de eerdere posts waarin TO aangaf misschien (onbetaald) minder te gaan werken omdat ze het niet aan kan. Ik vind dat als ze het nu door omstandigheden niet aan kan (stress, te weinig slapen etc), ze feitelijk ziek is en niet haar spaargeld zou moeten opofferen aan onbetaald tijdelijk minder werken.
donderdag 19 mei 2016 om 23:07
quote:Youk79 schreef op 19 mei 2016 @ 19:34:
(...) is het een idee om zoon te zeggen dat hij mag proberen om op die school te komen, maar dat hij het dan zelf moet regelen? Als de school het dan afwijst is het niet meer jullie schuld. En het kost ook niet zoveel energie allemaal.
Goede raad.
Maar we hebben vanavond al samen een email opgesteld en verzonden naar die speciaal onderwijs school met het verzoek om een informatief gesprek. (Kernvraag: "past hij hier?")
In de mail al wel meteen aangegeven dat zoon weliswaar veel interesse heeft in deze school, maar dus géén indicatie of diagnose oid heeft. We willen best onze 'bereidwilligheid tot meedenken' tonen aan zoon. Maar hebben ook aangegeven dat we verder gaan kijken, mocht dit gesprek ons vermoeden bevestigen dat die school niets is voor hem. Dat vond hij best.
(...) is het een idee om zoon te zeggen dat hij mag proberen om op die school te komen, maar dat hij het dan zelf moet regelen? Als de school het dan afwijst is het niet meer jullie schuld. En het kost ook niet zoveel energie allemaal.
Goede raad.
Maar we hebben vanavond al samen een email opgesteld en verzonden naar die speciaal onderwijs school met het verzoek om een informatief gesprek. (Kernvraag: "past hij hier?")
In de mail al wel meteen aangegeven dat zoon weliswaar veel interesse heeft in deze school, maar dus géén indicatie of diagnose oid heeft. We willen best onze 'bereidwilligheid tot meedenken' tonen aan zoon. Maar hebben ook aangegeven dat we verder gaan kijken, mocht dit gesprek ons vermoeden bevestigen dat die school niets is voor hem. Dat vond hij best.
donderdag 19 mei 2016 om 23:09
quote:Zeeland1970 schreef op 19 mei 2016 @ 23:07:
[...]
Goede raad.
Maar we hebben vanavond al samen een email opgesteld en verzonden naar die speciaal onderwijs school met het verzoek om een informatief gesprek. (Kernvraag: "past hij hier?")
In de mail al wel meteen aangegeven dat zoon weliswaar veel interesse heeft in deze school, maar dus géén indicatie of diagnose oid heeft. We willen best onze 'bereidwilligheid tot meedenken' tonen aan zoon. Maar hebben ook aangegeven dat we verder gaan kijken, mocht dit gesprek ons vermoeden bevestigen dat die school niets is voor hem. Dat vond hij best.
Goede actie denk ik!
Hij voelt zich nu zeker serieus genomen met zijn probleem.
[...]
Goede raad.
Maar we hebben vanavond al samen een email opgesteld en verzonden naar die speciaal onderwijs school met het verzoek om een informatief gesprek. (Kernvraag: "past hij hier?")
In de mail al wel meteen aangegeven dat zoon weliswaar veel interesse heeft in deze school, maar dus géén indicatie of diagnose oid heeft. We willen best onze 'bereidwilligheid tot meedenken' tonen aan zoon. Maar hebben ook aangegeven dat we verder gaan kijken, mocht dit gesprek ons vermoeden bevestigen dat die school niets is voor hem. Dat vond hij best.
Goede actie denk ik!
Hij voelt zich nu zeker serieus genomen met zijn probleem.
donderdag 19 mei 2016 om 23:21
quote:rrinkje schreef op 19 mei 2016 @ 18:24: (...)Maar ook tegen pubers kun je gewoon nee zeggen. K dat je je zo voelt,maar jij hebt geen diagnose en dus ga jij niet naar die school. Ja, dat was mss praktischer geweest. Is -vind ik altijd lastig inschatten; wanneer ga je voor de 'no nonsens aanpak' en neem je zelf een beslissing, en wanneer ga je in op wat gezegd wordt, ga je in de 'overleg-modus '..? Van teveel directiviteit wordt hij boos/dwars, maar overleg lijkt ook niet altijd zinvol.
wat raar ook he, dat je collega wegens een crisissituatie opeens naar huis moet. Of ziek wordt. Terwijl jij eigenlijk ook best wel in een crisissituatie zit.
Ik wil je niet ziek praten hoor. Ik hoop wel dat je je grenzen goed in de gaten houdt
. Ja, opvallend dat je dit zegt. Ik dacht dit ook even, halverwege de hectiek, waarbij ze me echt overvroegen op een gegeven moment. Dat ik het automatisch heel 'logisch' vind als wie dan ook weg gaat, om wat voor reden dan ook, maar dat ik dat van mezelf NIET 'logisch' vind, want eigenlijk vind ik stiekem dat ik 'watdanook' aan moet kunnen.
wat raar ook he, dat je collega wegens een crisissituatie opeens naar huis moet. Of ziek wordt. Terwijl jij eigenlijk ook best wel in een crisissituatie zit.
Ik wil je niet ziek praten hoor. Ik hoop wel dat je je grenzen goed in de gaten houdt
. Ja, opvallend dat je dit zegt. Ik dacht dit ook even, halverwege de hectiek, waarbij ze me echt overvroegen op een gegeven moment. Dat ik het automatisch heel 'logisch' vind als wie dan ook weg gaat, om wat voor reden dan ook, maar dat ik dat van mezelf NIET 'logisch' vind, want eigenlijk vind ik stiekem dat ik 'watdanook' aan moet kunnen.
donderdag 19 mei 2016 om 23:28
ik heb een kind dat de autonomie heeft uitgevonden. Maar toch beslissen wij sommige dingen voor hem, en ook wel eens tegen zijn zin.
Ik raad het echt heeeeel erg af om je kind op het speciaal onderwijs te zetten. Ik heb een vriendin met een zoon op een cluster 4 school, zelfde leeftijd als jouw zoon nou dat wil je niet als het niet echt nodig is.
Er zijn ook andere manieren om hemserieus tenemen.
Ik raad het echt heeeeel erg af om je kind op het speciaal onderwijs te zetten. Ik heb een vriendin met een zoon op een cluster 4 school, zelfde leeftijd als jouw zoon nou dat wil je niet als het niet echt nodig is.
Er zijn ook andere manieren om hemserieus tenemen.
