Kinderen
alle pijlers
Kind...maar niet altijd blij
dinsdag 25 november 2008 om 16:10
Sinds een paar maanden hebben wij een dochter. Een hele lieve zelfs.... Alleen ik moet eerlijk bekennen (schaam mij er bijna voor) dat ik helemaal niet altijd blij met haar ben. Het legt volledig beslag op mijn leven (logisch en zeer terecht van d'r..) en ik kan er zo weinig mee nog. Ik had verwacht helemaal in de zevende hemel te zijn, maar dat is niet het geval. Ongetwijfeld komt dat allemaal nog, maar ik zit er bijna op te wachten. Hebben anderen dit ook zo?
dinsdag 25 november 2008 om 16:27
oh, heel herkenbaar. Maar je 'vorige' leven was toch ook niet 100% leuk? Ik denk dat dit blijft hoor. Ik kreeg in de kraamtijd allemaal kaartjes met 'geniet ervan'. Vraag me nog steeds af wat er met mij mis was, want ik heb er niet van genoten. (zoals ik bijvoorbeeld van een vakantie kan doen, of van een leuke film) Het was/is bijzonder maar ook heel erg wennen, een nieuwe rol/draai vinden, je kind leren kennen. Hij is nu 13 maanden en het wordt steeds leuker. Maar er blijven momenten dat ik denk: nu even niet! En dan toch maar weer naar hem toe want tja...het blijft je kind.
Wat bij mij trouwens heeft geholpen is om na een paar maanden wat meer tijd voor mezelf te gaan inplannen. Even geen kind/verzorging/verantwoordlijkheid. Kon ik er de volgende dag weer tegenaan.
hou vol, het wordt echt met de maand leuker!
Ik heb wel eens een quote gehoord: kinderen krijgen is het allerleukste, allerbeste, allerliefste, meer bijzonderste (etc)wat me is overkomen, maar ook het allerzwaarste, meest uitdagende, meest confronterende (etc) wat me is overkomen.
So true!
Wat bij mij trouwens heeft geholpen is om na een paar maanden wat meer tijd voor mezelf te gaan inplannen. Even geen kind/verzorging/verantwoordlijkheid. Kon ik er de volgende dag weer tegenaan.
hou vol, het wordt echt met de maand leuker!
Ik heb wel eens een quote gehoord: kinderen krijgen is het allerleukste, allerbeste, allerliefste, meer bijzonderste (etc)wat me is overkomen, maar ook het allerzwaarste, meest uitdagende, meest confronterende (etc) wat me is overkomen.
So true!
dinsdag 25 november 2008 om 16:28
Heel erg herkenbaar!!
Ik heb ook nooit dat 'zevende hemel' gevoel gehad en ik denk niet dat dat er ooit nog gaat komen (dochter is ruim 4,5).
Je kunt gevoel niet afdwingen; ik herken je posting heel erg, want ik dacht ook maar steeds "ik mis iets en waarom is dat er nou niet?".
Inmiddels kan het wel wat meer nuchter bekijken: niks in het leven is altijd leuk, een kind dus ook niet!
Ik merk aan mezelf dat ik het wel steeds leuker begin te vinden nu ze wat groter wordt, blijkbaar ben ik niet zo'n 'baby-peuter'-moeder.
Probeer vooral ook lief te blijven voor jezelf (wat ik een hele tijd niet ben geweest, waardoor het alleen allemaal nog maar rotter wordt): je ervaart het zoals je het ervaart en het is gewoon goed zoals het is!!
Succes!
Ik heb ook nooit dat 'zevende hemel' gevoel gehad en ik denk niet dat dat er ooit nog gaat komen (dochter is ruim 4,5).
Je kunt gevoel niet afdwingen; ik herken je posting heel erg, want ik dacht ook maar steeds "ik mis iets en waarom is dat er nou niet?".
Inmiddels kan het wel wat meer nuchter bekijken: niks in het leven is altijd leuk, een kind dus ook niet!
Ik merk aan mezelf dat ik het wel steeds leuker begin te vinden nu ze wat groter wordt, blijkbaar ben ik niet zo'n 'baby-peuter'-moeder.
Probeer vooral ook lief te blijven voor jezelf (wat ik een hele tijd niet ben geweest, waardoor het alleen allemaal nog maar rotter wordt): je ervaart het zoals je het ervaart en het is gewoon goed zoals het is!!
Succes!
dinsdag 25 november 2008 om 16:33
quote:Pauline65 schreef op 25 november 2008 @ 16:28:
je ervaart het zoals je het ervaart en het is gewoon goed zoals het is!!
Heel goed gezegd!
Wie zegt er ook dat je ervan moet genieten? Het is nogal niet niks, hoor, zo'n kleintje. Je hele leven staat echt letterlijk op zijn kop en daar moet je je draai in vinden. De een vindt die nou eenmaal sneller dan de ander.
je ervaart het zoals je het ervaart en het is gewoon goed zoals het is!!
Heel goed gezegd!
Wie zegt er ook dat je ervan moet genieten? Het is nogal niet niks, hoor, zo'n kleintje. Je hele leven staat echt letterlijk op zijn kop en daar moet je je draai in vinden. De een vindt die nou eenmaal sneller dan de ander.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
dinsdag 25 november 2008 om 16:33
Mijn oude buurvrouw zei altijd: ik vind mijn kinderen leuk, maar om 7 uur 's avonds ben ik wel op ze uitgekeken! Toen ik eindelijk zwanger was na twee jaar proberen, kon ik me dat helemaal niet voorstellen, maar nu mannetje 3 maanden is, snap ik haar helemaal! Ik ben gek op hem, maar soms ff niet is ook wel fijn
dinsdag 25 november 2008 om 16:34
Stoer dat je er voor uit durf te komen.
Ik heb zelf geen kinderen en ben ook vanplan om kinderloos te blijven. Ik vind het zo knap dat mensen zich helemaal kunnen geven voor hun kind.
Ik denk dat je bij jezelf te raden moet gaan wat je in eerste instantie wilde bereiken dat je besloot zwanger te raken.
Maak een lijst van de leuke en de minder leuke dingen. Je zult zien dat de leuke momenten toch de overhand hebben.
Als het niet zo is zou ik bij het constultatiebureau oid vragen om profecionele hulp. Je hebt er geen baat bij als je een depressie krijgt, daar wordt het allemaal niet leuker van.
Succes, probeer te genieten van de kleine dingen en je niet te focusen op het groote WOW moment.
Ik heb zelf geen kinderen en ben ook vanplan om kinderloos te blijven. Ik vind het zo knap dat mensen zich helemaal kunnen geven voor hun kind.
Ik denk dat je bij jezelf te raden moet gaan wat je in eerste instantie wilde bereiken dat je besloot zwanger te raken.
Maak een lijst van de leuke en de minder leuke dingen. Je zult zien dat de leuke momenten toch de overhand hebben.
Als het niet zo is zou ik bij het constultatiebureau oid vragen om profecionele hulp. Je hebt er geen baat bij als je een depressie krijgt, daar wordt het allemaal niet leuker van.
Succes, probeer te genieten van de kleine dingen en je niet te focusen op het groote WOW moment.
dinsdag 25 november 2008 om 16:34
Hoi Stijntje,
Als eerst super goed van je dat je dit eerlijk hier neerzet.
Ik herken veel in je verhaal. Ik denk dat velen kersverse moeders/ouders zich in jou gevoel kunnen verplaatsen.
In mijn vriendinnenkring zijn er meerdere die het zevende hemel gevoel misten.
Ik heb het zelf ook niet ervaren maar, wat njb ook zegt hoe meer je tijd voor jezelf maakt hoe meer je lekkerder in je vel gaat zitten en het steeds leuker gaat vinden.
Ook moet je nagaan welke momenten je niet 'leuk' vind.
Probeer ze samen te doen met een vriendin/ je man. Ga meer naar buiten om te wandelenword je vrolijk van.
Plan tijd voor jezelf in...dat hielp mij heel erg.
Weer vrouw zijn samen met mijn man en vriendinnen. Even zonder baby naar het centrum of naar de sauna..
Zulke momenten heb ik echt nodig voor de rest van mijn leven en mijn moeder zijn haha.
Wil graag met je klesten , begrijp je gevoel.
dikke knuffel!
Als eerst super goed van je dat je dit eerlijk hier neerzet.
Ik herken veel in je verhaal. Ik denk dat velen kersverse moeders/ouders zich in jou gevoel kunnen verplaatsen.
In mijn vriendinnenkring zijn er meerdere die het zevende hemel gevoel misten.
Ik heb het zelf ook niet ervaren maar, wat njb ook zegt hoe meer je tijd voor jezelf maakt hoe meer je lekkerder in je vel gaat zitten en het steeds leuker gaat vinden.
Ook moet je nagaan welke momenten je niet 'leuk' vind.
Probeer ze samen te doen met een vriendin/ je man. Ga meer naar buiten om te wandelenword je vrolijk van.
Plan tijd voor jezelf in...dat hielp mij heel erg.
Weer vrouw zijn samen met mijn man en vriendinnen. Even zonder baby naar het centrum of naar de sauna..
Zulke momenten heb ik echt nodig voor de rest van mijn leven en mijn moeder zijn haha.
Wil graag met je klesten , begrijp je gevoel.
dikke knuffel!
dinsdag 25 november 2008 om 16:34
Ik heb de eerste maanden echt wel genoten van mijn zoon, maar een enorme wolk was er niet. Ik heb gewoon niet zo heel erg veel met kleine baby's en de eerste tijd is ook behoorlijk zwaar. Je moet elkaar leren kennen, wennen aan je nieuwe leven en ze kan gewoon nog niet zoveel.
Nu is mijn zoontje 1,5 en ik vind het alsmaar leuker worden. Blijkbaar ben ik gewoon niet zo'n "kleine-baby-moeder".
Nu is mijn zoontje 1,5 en ik vind het alsmaar leuker worden. Blijkbaar ben ik gewoon niet zo'n "kleine-baby-moeder".
dinsdag 25 november 2008 om 16:38
Poe Kusunum, dat vind ik allemaal wel heel zwaar klinken, hoor. Als je een kind wilt en zwanger bent is het voor geen meter voor te stellen hoe het is als hij of zij er ook echt is. Zo lang het nog in je buik groeit is het vrij abstract. En dan is hij/zij daar, en huilt en jij hebt geen idee. En als je dat idee dan eenmaal wel hebt dan geeft dat wel rust, maar je kunt nooit meer zo leven als voordat het kind er was. Nooit (nou ja, voorlopig dan) meer gewoon zo de deur uit, of gewoon even denken: die avond ben ik er niet. Want als manlief er ook niet is zul je een oppas moeten regelen. Het is een totaal verlies aan vrijheid. En dat betekent echt niet meteen dat je in een PPD zit.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
dinsdag 25 november 2008 om 16:48
Superherkenbaar, ik had dat ook! Ik had het idee dat ik aan een elastiek zat, gek werd ik er van!
Doe het rustig aan. Vind je eigen ritme. Als ze een paar maanden is kun je haar misschien eens een dagje naar de creche of naar een oma brengen? Die dagen zorgde er bij mij voor dat ik mezelf weer een beetje terugvond. Zomaar de fiets opspringen en even zelf boodschappen doen waren dan al fijne uitstapjes haha.
Ik vond het ook een enorme verandering hoor, en veel van mijn vriendinnen zeiden dan: joh stel je niet aan, waar heb je het over, het is toch lief etc... En dat is het ook wel, maar ik had echt even wat meer ruimte voor mezelf nodig tussen al die speentje en luiers!
Trakteer jezelf op iets leuks!
Doe het rustig aan. Vind je eigen ritme. Als ze een paar maanden is kun je haar misschien eens een dagje naar de creche of naar een oma brengen? Die dagen zorgde er bij mij voor dat ik mezelf weer een beetje terugvond. Zomaar de fiets opspringen en even zelf boodschappen doen waren dan al fijne uitstapjes haha.
Ik vond het ook een enorme verandering hoor, en veel van mijn vriendinnen zeiden dan: joh stel je niet aan, waar heb je het over, het is toch lief etc... En dat is het ook wel, maar ik had echt even wat meer ruimte voor mezelf nodig tussen al die speentje en luiers!
Trakteer jezelf op iets leuks!
dinsdag 25 november 2008 om 16:57
quote:Supersmollie1 schreef op 25 november 2008 @ 16:38:
Poe Kusunum, dat vind ik allemaal wel heel zwaar klinken, hoor. Als je een kind wilt en zwanger bent is het voor geen meter voor te stellen hoe het is als hij of zij er ook echt is. Zo lang het nog in je buik groeit is het vrij abstract. En dan is hij/zij daar, en huilt en jij hebt geen idee. En als je dat idee dan eenmaal wel hebt dan geeft dat wel rust, maar je kunt nooit meer zo leven als voordat het kind er was. Nooit (nou ja, voorlopig dan) meer gewoon zo de deur uit, of gewoon even denken: die avond ben ik er niet. Want als manlief er ook niet is zul je een oppas moeten regelen. Het is een totaal verlies aan vrijheid. En dat betekent echt niet meteen dat je in een PPD zit.
Sorry dat het allemaal wat zwaar klinkt hoor, mijn moeder is na de geboorte van mijn broertje depresief geweest end aar is het gezin nooit echt lekker uit gekomen.
Vandaar mijn advies dat ze eens met iemand zou moeten praten als dit gevoel voor haar niet goed voelt. En anders gewoon stoppen met zich te focusen op die roze wolk. Als je te hard bezig bent er op te klimmen kun je veel moois missen lijkt mij.
Dat je (bijna) niet meer zo kunt leven als je daarvoor deed is natuurlijk op je water aan te voelen.
Poe Kusunum, dat vind ik allemaal wel heel zwaar klinken, hoor. Als je een kind wilt en zwanger bent is het voor geen meter voor te stellen hoe het is als hij of zij er ook echt is. Zo lang het nog in je buik groeit is het vrij abstract. En dan is hij/zij daar, en huilt en jij hebt geen idee. En als je dat idee dan eenmaal wel hebt dan geeft dat wel rust, maar je kunt nooit meer zo leven als voordat het kind er was. Nooit (nou ja, voorlopig dan) meer gewoon zo de deur uit, of gewoon even denken: die avond ben ik er niet. Want als manlief er ook niet is zul je een oppas moeten regelen. Het is een totaal verlies aan vrijheid. En dat betekent echt niet meteen dat je in een PPD zit.
Sorry dat het allemaal wat zwaar klinkt hoor, mijn moeder is na de geboorte van mijn broertje depresief geweest end aar is het gezin nooit echt lekker uit gekomen.
Vandaar mijn advies dat ze eens met iemand zou moeten praten als dit gevoel voor haar niet goed voelt. En anders gewoon stoppen met zich te focusen op die roze wolk. Als je te hard bezig bent er op te klimmen kun je veel moois missen lijkt mij.
Dat je (bijna) niet meer zo kunt leven als je daarvoor deed is natuurlijk op je water aan te voelen.
dinsdag 25 november 2008 om 16:57
Ik had ook geen idee wat voor effect een kind zou hebben op mij. Het is vaak toch anders dan je je voorgesteld had. Er zit geen bijsluiter bij. Ik vond de geboorte van mijn eerste kind overweldigend. Maar ik vond de kraamtijd en de maanden daarna loodzwaar. Aan de ene kant was ik gek op mijn dochter, aan de andere kant, ik ging me zo verantwoordelijk voelen, voor alles. Het ging voor mijn gevoel leuker te worden toen ze de 6 maanden voorbij was. Bij mijn jongste dochter was het weer anders,ik kon me er toen veel meer een voorstelling van maken hoe het zou zijn omdat ik het al een keer had meegemaakt. Maar aan de andere kant vond ik het toch ook wel zwaar, omdat er een kind was dat ook aandacht wilde en geen geduld had voor de baby die veel huilde in het begin. Mijn oudste dochter vroeg een keer: "Gaat de baby nu vandaag weer de hele dag huilen?" Ze was gek op haar zusje hoor,maar voor haar was het toch ook een omschakeling. Eerst enig kind en dan een zusje erbij.
Een vriendin van mij was ook het eerste jaar niet altijd even blij met haar baby. En ik begreep dat heel goed, dus ze kon bij mij haar verhaal kwijt.
Een vriendin van mij was ook het eerste jaar niet altijd even blij met haar baby. En ik begreep dat heel goed, dus ze kon bij mij haar verhaal kwijt.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
dinsdag 25 november 2008 om 17:15
Heeeeel herkenbaar
Roze wolken? Ik heb een hoop wolken gezien maar ze waren allemaal zwart met heel veel regen en onweer. Genieten? Ik heb een hoop gevoeld maar dat helaas niet en ben nu allergisch voor het woord Genieten.
Laat je niet gek maken door dat perfecte gezins plaatje wat altijd voorgeschoteld wordt want dat is het nu eenmaal niet. Het is gewoon keihard werken met af en toe een leuk moment en af toe heel veel shit momenten.
Nu mijn dochter 1 is wordt het inderdaad makkelijker en leuker. Misschien gaan beide termen wel hand in hand. Ik ben nou ook eenmaal geen moederkloek en hecht erg aan mijn eigen tijd en vrijheid. Ik heb daar dus een hele nieuwe balans in moeten vinden. Het is erg jammer dat je dat nou niet eens een keertje leest of hoort of nog beter, ergens leert. Het zou in principe een vast onderdeel van de kraamzorg moeten zijn
Het feit dat je echter hier leest dat er niks mis met je is en dat er meer meiden zijn die zo denken en voelen kan gelukkig al een hele opluchting zijn (was het voor mij). Je bent niet gek, het ligt niet allemaal aan jou. Je doet je best en dat is meer dan genoeg. Verwen jezelf, wees niet te hard voor jezelf en wees trots op jezelf en geef het tijd. Tijd om aan je nieuwe situatie en nieuwe rol in je leven te wennen. En geloof me dat duurt gemiddeld ongeveer minimaal een jaar (of 9 maanden af, wat ook echt geldt)
Roze wolken? Ik heb een hoop wolken gezien maar ze waren allemaal zwart met heel veel regen en onweer. Genieten? Ik heb een hoop gevoeld maar dat helaas niet en ben nu allergisch voor het woord Genieten.
Laat je niet gek maken door dat perfecte gezins plaatje wat altijd voorgeschoteld wordt want dat is het nu eenmaal niet. Het is gewoon keihard werken met af en toe een leuk moment en af toe heel veel shit momenten.
Nu mijn dochter 1 is wordt het inderdaad makkelijker en leuker. Misschien gaan beide termen wel hand in hand. Ik ben nou ook eenmaal geen moederkloek en hecht erg aan mijn eigen tijd en vrijheid. Ik heb daar dus een hele nieuwe balans in moeten vinden. Het is erg jammer dat je dat nou niet eens een keertje leest of hoort of nog beter, ergens leert. Het zou in principe een vast onderdeel van de kraamzorg moeten zijn
Het feit dat je echter hier leest dat er niks mis met je is en dat er meer meiden zijn die zo denken en voelen kan gelukkig al een hele opluchting zijn (was het voor mij). Je bent niet gek, het ligt niet allemaal aan jou. Je doet je best en dat is meer dan genoeg. Verwen jezelf, wees niet te hard voor jezelf en wees trots op jezelf en geef het tijd. Tijd om aan je nieuwe situatie en nieuwe rol in je leven te wennen. En geloof me dat duurt gemiddeld ongeveer minimaal een jaar (of 9 maanden af, wat ook echt geldt)
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
dinsdag 25 november 2008 om 17:17
quote:krissie16 schreef op 25 november 2008 @ 16:33:
Mijn oude buurvrouw zei altijd: ik vind mijn kinderen leuk, maar om 7 uur 's avonds ben ik wel op ze uitgekeken! Toen ik eindelijk zwanger was na twee jaar proberen, kon ik me dat helemaal niet voorstellen, maar nu mannetje 3 maanden is, snap ik haar helemaal! Ik ben gek op hem, maar soms ff niet is ook wel fijn Ik vind jouw oude buurvrouw een wijze vrouw, die uitspraak ga ik zeker onthouden
Mijn oude buurvrouw zei altijd: ik vind mijn kinderen leuk, maar om 7 uur 's avonds ben ik wel op ze uitgekeken! Toen ik eindelijk zwanger was na twee jaar proberen, kon ik me dat helemaal niet voorstellen, maar nu mannetje 3 maanden is, snap ik haar helemaal! Ik ben gek op hem, maar soms ff niet is ook wel fijn Ik vind jouw oude buurvrouw een wijze vrouw, die uitspraak ga ik zeker onthouden
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
dinsdag 25 november 2008 om 17:31
Ik vind mijn kinderen (nu 4 en 1,5) hoe ouder hoe leuker. Ik had niet zoveel met de babytijd.
Wat ik je mee wil geven: ik heb zelf een postnatale depressie gehad. Daar zijn we pas na 10 maanden achter gekomen. Zoiets kan patsboem komen, het kan ook sluipen en sluimeren. Pas dus goed op jezelf en praat veel over je gevoel met je partner. Plan tijd voor jezelf in en voor jullie samen. Ik zeg helemaal niet dat je een PD hebt hoor, maar dit is gewoon een waarschuwing...
Succes!
Wat ik je mee wil geven: ik heb zelf een postnatale depressie gehad. Daar zijn we pas na 10 maanden achter gekomen. Zoiets kan patsboem komen, het kan ook sluipen en sluimeren. Pas dus goed op jezelf en praat veel over je gevoel met je partner. Plan tijd voor jezelf in en voor jullie samen. Ik zeg helemaal niet dat je een PD hebt hoor, maar dit is gewoon een waarschuwing...
Succes!
dinsdag 25 november 2008 om 17:33
Ik snap persoonlijk niet waarom iedereen maar roept dat het allemaal zo geweldig is en je raar aankijkt als je het soms zwaar vindt. Je hebt toch ook niet elke dag zin om te werken en je bent toch ook niet elke dag tot over je oren verliefd op je man?! Niets is elke dag de hele dag geweldig en mensen die dat wel beweren zijn manisch en moeten medicatie krijgen
dinsdag 25 november 2008 om 19:15
quote:kusunum schreef op 25 november 2008 @ 16:57:
[...]
Sorry dat het allemaal wat zwaar klinkt hoor, mijn moeder is na de geboorte van mijn broertje depresief geweest end aar is het gezin nooit echt lekker uit gekomen.
Vandaar mijn advies dat ze eens met iemand zou moeten praten als dit gevoel voor haar niet goed voelt. En anders gewoon stoppen met zich te focusen op die roze wolk. Als je te hard bezig bent er op te klimmen kun je veel moois missen lijkt mij.
Dat je (bijna) niet meer zo kunt leven als je daarvoor deed is natuurlijk op je water aan te voelen.
Tuurlijk moet je altijd alert zijn dat het misschien een ppd is, maar uit de openingspost van TO haal ik meer dat ze het zich gewoon veel leuker had voorgesteld. Wat ik niet gek vindt, want "de" bladen staan boordevol met alle stralende en in de zevende hemel zijn moeders, dus dan moet je wel abnormaal zijn als jij dat niet zo ervaart.
En wat je laatste zin betreft. Tuurlijk kun je op je klompen aan voelen dat je leven heul anders zal zijn dan het nu is, maar hoe het echt is. Echt. Hoe je dagen eruit zien. Hoe je je voelt. Dat is iets waar je je absoluut niet op voor kunt bereiden. Althans, dat is mijn ervaring. Je hebt echt wel een idee of zo, maar het idee wat je hebt is geen vergelijk met de werkelijkheid.
[...]
Sorry dat het allemaal wat zwaar klinkt hoor, mijn moeder is na de geboorte van mijn broertje depresief geweest end aar is het gezin nooit echt lekker uit gekomen.
Vandaar mijn advies dat ze eens met iemand zou moeten praten als dit gevoel voor haar niet goed voelt. En anders gewoon stoppen met zich te focusen op die roze wolk. Als je te hard bezig bent er op te klimmen kun je veel moois missen lijkt mij.
Dat je (bijna) niet meer zo kunt leven als je daarvoor deed is natuurlijk op je water aan te voelen.
Tuurlijk moet je altijd alert zijn dat het misschien een ppd is, maar uit de openingspost van TO haal ik meer dat ze het zich gewoon veel leuker had voorgesteld. Wat ik niet gek vindt, want "de" bladen staan boordevol met alle stralende en in de zevende hemel zijn moeders, dus dan moet je wel abnormaal zijn als jij dat niet zo ervaart.
En wat je laatste zin betreft. Tuurlijk kun je op je klompen aan voelen dat je leven heul anders zal zijn dan het nu is, maar hoe het echt is. Echt. Hoe je dagen eruit zien. Hoe je je voelt. Dat is iets waar je je absoluut niet op voor kunt bereiden. Althans, dat is mijn ervaring. Je hebt echt wel een idee of zo, maar het idee wat je hebt is geen vergelijk met de werkelijkheid.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
dinsdag 25 november 2008 om 19:50
Niet om het één of ander, maar hebben jullie dan géén van allen van tevoren gedacht dat het weleens wat zwaar kon zijn? Ik herken me helemaal in alle verhalen hier hoor, maar ik had me dan ook helemaal niet ingesteld op een roze wolk. Ik was inmiddels redelijk goed geinformeerd en ik was er al wel achter dat baby's lief zijn, maar ook heel vermoeiend en soms ook gewoon heel erg lastig.
En dat was precies hoe ik het ervaarde.
Nou had ik al geen normale kraamtijden, maar los daarvan waren de eerste maanden gewoon niet zo leuk. Ik hield van mijn kinderen, maar dat echte roze wolk gevoel heb ik nooit gehad. Maar ik weet van mezelf dat ik niet zo'n roze wolk type ben. Bij mijn bruiloft had ik dat bijvoorbeeld ook niet. Dat was gewoon gezellig, fijn dat we eindelijk bij elkaar hoorden, maar niet 'de mooiste dag van mijn leven' of 'alles waar ik ooit van gedroomd had'.
En met kinderen krijgen was het hetzelfde. Leuk, maar de babytijd en zwangerschap is toch vooral een middel om een leuk kind aan over te houden Natuurlijk zijn er leuke en geweldige momenten, maar net zoveel waarop je denkt 'kun jij ook even úit?'. En die blijf je ook houden, al werden de leuke momenten wel meer moet ik zeggen, naarmate ze ouder werden.
Maar ik heb me nooit afgevraagd of ik misschien raar was of dat er iets mis was, want je leest tegenwoordig eigenlijk niet anders. Je moet wel érg naief zijn om dat hele roze wolk verhaal nog te geloven. Sla 1x een babyblad of boek open en er staat dat het niet altijd even leuk is.
En dat was precies hoe ik het ervaarde.
Nou had ik al geen normale kraamtijden, maar los daarvan waren de eerste maanden gewoon niet zo leuk. Ik hield van mijn kinderen, maar dat echte roze wolk gevoel heb ik nooit gehad. Maar ik weet van mezelf dat ik niet zo'n roze wolk type ben. Bij mijn bruiloft had ik dat bijvoorbeeld ook niet. Dat was gewoon gezellig, fijn dat we eindelijk bij elkaar hoorden, maar niet 'de mooiste dag van mijn leven' of 'alles waar ik ooit van gedroomd had'.
En met kinderen krijgen was het hetzelfde. Leuk, maar de babytijd en zwangerschap is toch vooral een middel om een leuk kind aan over te houden Natuurlijk zijn er leuke en geweldige momenten, maar net zoveel waarop je denkt 'kun jij ook even úit?'. En die blijf je ook houden, al werden de leuke momenten wel meer moet ik zeggen, naarmate ze ouder werden.
Maar ik heb me nooit afgevraagd of ik misschien raar was of dat er iets mis was, want je leest tegenwoordig eigenlijk niet anders. Je moet wel érg naief zijn om dat hele roze wolk verhaal nog te geloven. Sla 1x een babyblad of boek open en er staat dat het niet altijd even leuk is.
dinsdag 25 november 2008 om 20:03
Eowynn, ik heb me ook niet ingelezen hoor! Niet voor en niet tijdens de zwangerschap. Ik was onverwachts zwanger geworden en we besloten er voor te gaan. Ik had als freelancer net een grote klus gekregen waar ik maanden mee bezig zou zijn. Toen die klus klaar was zijn we verhuisd omdat ons huisje te klein was voor een baby. Nou en toen was er een kindje... Dus ik had niet eens tijd om erover na te denken, laat staan even lekker een boekje lezen
Ik denk trouwens dat al had ik erover gelezen, dan nog was het me tegengevallen. Erover lezen en echt zelf er 8 keer per nacht uit is toch anders ... vind ik dan...
Ik denk trouwens dat al had ik erover gelezen, dan nog was het me tegengevallen. Erover lezen en echt zelf er 8 keer per nacht uit is toch anders ... vind ik dan...
dinsdag 25 november 2008 om 20:06
dinsdag 25 november 2008 om 20:11
quote:Supersmollie1 schreef op 25 november 2008 @ 19:15:
En wat je laatste zin betreft. Tuurlijk kun je op je klompen aan voelen dat je leven heul anders zal zijn dan het nu is, maar hoe het echt is. Echt. Hoe je dagen eruit zien. Hoe je je voelt. Dat is iets waar je je absoluut niet op voor kunt bereiden. Althans, dat is mijn ervaring. Je hebt echt wel een idee of zo, maar het idee wat je hebt is geen vergelijk met de werkelijkheid.
Helemaal mee eens. Ik dacht dat ik alle facetten van "moe" al eens een keer gevoeld had, maar er bleken er na de komst van mijn kind nog veel meer te zijn, waar ik nog niet eens aan getípt had. (En dat helpt ook niet mee om het leuk te vinden, zo is althans mijn ervaring)
Dit soort gevoelens zijn overigens vrij normaal. Een postnatale depressie is echt wat anders hoor. Bij een postnatale depressie moet je eerder denken aan dat je je kind echt iets aan wilt doen zodat je probleem opgelost is of dat je ook echt je kind verwaarloost. Dat is iets anders dan dat je er gewoon ontzettend aan moet wennen dat je opeens (de 24-uurs-) verantwoordelijkheid voor een kind hebt.
En wat je laatste zin betreft. Tuurlijk kun je op je klompen aan voelen dat je leven heul anders zal zijn dan het nu is, maar hoe het echt is. Echt. Hoe je dagen eruit zien. Hoe je je voelt. Dat is iets waar je je absoluut niet op voor kunt bereiden. Althans, dat is mijn ervaring. Je hebt echt wel een idee of zo, maar het idee wat je hebt is geen vergelijk met de werkelijkheid.
Helemaal mee eens. Ik dacht dat ik alle facetten van "moe" al eens een keer gevoeld had, maar er bleken er na de komst van mijn kind nog veel meer te zijn, waar ik nog niet eens aan getípt had. (En dat helpt ook niet mee om het leuk te vinden, zo is althans mijn ervaring)
Dit soort gevoelens zijn overigens vrij normaal. Een postnatale depressie is echt wat anders hoor. Bij een postnatale depressie moet je eerder denken aan dat je je kind echt iets aan wilt doen zodat je probleem opgelost is of dat je ook echt je kind verwaarloost. Dat is iets anders dan dat je er gewoon ontzettend aan moet wennen dat je opeens (de 24-uurs-) verantwoordelijkheid voor een kind hebt.
