Kind...maar niet altijd blij

Toen ik mijn eerste kreeg, had ik het gevoel op een soort eiland te zitten. Wat bedoel ik daarmee? Nou, ik was een van de eerste in mijn vrienden-kennissenkring met een baby. Het voelde een beetje aan als een isolement waarin je dagelijks ritme alleen maar bestond uit zorgen voor. Mijn oudste zus had wel al een kindje dat toen 2,5 was, maar bij haar kon ik op dat moment niet echt met mijn "zorgjes"terecht(ik gaf bijv. borstvoeding, iets wat zij niet heeft gedaan omdat ze het niet wilde, maar met vragen erover kon ik dus bij haar niet terecht). Ik twijfelde eraan of ik het allemaal wel goed deed, dat soort dingen. Door mijn ppd werd dat gevoel nog eens versterkt.

Ik heb een vriendin die een paar jaar na mij haar dochter kreeg en ik weet dat ze op een gegeven moment naar me belde en in huilen uitbarstte omdat ze het even niet meer zag zitten. Toen vroeg ze of ik dat gevoel ook weleens had gehad. Zij heeft nooit geweten van mijn ppd. Zo open was ik daar helemaal niet over. Maar ik vertelde haar dat veel moeders het in het begin allemaal wat onwennig vinden. Je moet weer een ritme zien te vinden, een evenwicht en dat heeft tijd nodig en bij sommigen misschien meer dan bij anderen. Ik zei tegen haar dat ze me altijd mocht bellen als er wat was, dat ik dan meteen zou komen. Dat vond ze heel fijn, ze heeft het nooit gedaan, maar achteraf vertelde ze dat het idee dat er iemand was waar je terecht kon, het al een stuk scheelde. Uiteindelijk is het met haar ook weer allemaal terechtgekomen, hoor. Ze begon het op een gegeven moment allemaal steeds leuker te vinden.



In sommige culturen is de zorg voor een kind iets gemeenschappelijks. Niet alleen de ouders dragen zorg, maar ook de rest van de familie. Bij ons gaat het allemaal nogal individueel. Ik woon in een wijk met veel culturen. Vooral de Somalische groep valt mij op, de vrouwen daarvan zijn altijd samen met andere vrouwen en hun wederzijdse kroost. Als er iets met de een is, springt de ander wel in. Ik kan me voorstellen dat het een geruststellend gevoel geeft, niet helemaal in je eentje de zorg dragen voor kinderen.