Kinderen
alle pijlers
Kind...maar niet altijd blij
dinsdag 25 november 2008 om 16:10
Sinds een paar maanden hebben wij een dochter. Een hele lieve zelfs.... Alleen ik moet eerlijk bekennen (schaam mij er bijna voor) dat ik helemaal niet altijd blij met haar ben. Het legt volledig beslag op mijn leven (logisch en zeer terecht van d'r..) en ik kan er zo weinig mee nog. Ik had verwacht helemaal in de zevende hemel te zijn, maar dat is niet het geval. Ongetwijfeld komt dat allemaal nog, maar ik zit er bijna op te wachten. Hebben anderen dit ook zo?
dinsdag 25 november 2008 om 20:20
Q, jouw verhaal is een tíkkie anders En natuurlijk is het anders als je er middenin zit en evenzo vervelend als je doodop bent enzo, maar de wetenschap dat je niet abnormaal bent als je niet stralend rondhobbelt met een frisgewassen blozende baby in je armen is al heel wat waard
Toen ik las dat het de eerste maanden rustig kon voorkomen dat je tot 15.00 in je pyjama liep omdat je er domweg niet aan toe kwam om je te douchen dacht ik ook 'jemig, het is maar een báby'. Maar toen ik daadwerkelijk met een huilende baby rondliep en de hele dag nog niets anders had gedaan en dus nog in mijn pyjama liep om 15.00 's middags dacht ik 'aha, dát bedoelen ze dus'
En dat maakt het niet minder kut, maar je weet tenminste dat je niet abnormaal bent Omdat iedereen de ganse dag tegen je roept dat je 'voorál moet geníeten'.
(Dat kon ik niet meer horen, zélfs toen zoonlief na de geboorte aan de beademing lag, hartstikke ziek was en de afloop nog onzeker waren er mensen die riepen dat ik níet moest vergeten om te genieten van de kraamtijd )
Toen ik las dat het de eerste maanden rustig kon voorkomen dat je tot 15.00 in je pyjama liep omdat je er domweg niet aan toe kwam om je te douchen dacht ik ook 'jemig, het is maar een báby'. Maar toen ik daadwerkelijk met een huilende baby rondliep en de hele dag nog niets anders had gedaan en dus nog in mijn pyjama liep om 15.00 's middags dacht ik 'aha, dát bedoelen ze dus'
En dat maakt het niet minder kut, maar je weet tenminste dat je niet abnormaal bent Omdat iedereen de ganse dag tegen je roept dat je 'voorál moet geníeten'.
(Dat kon ik niet meer horen, zélfs toen zoonlief na de geboorte aan de beademing lag, hartstikke ziek was en de afloop nog onzeker waren er mensen die riepen dat ik níet moest vergeten om te genieten van de kraamtijd )
dinsdag 25 november 2008 om 20:24
Eowyn, heb me ook ingelezen in 1000-mamablaadjes. Maar meer dan een jaar lang een kind dat niet doorslaapt.... Wat qwertu zegt: alle facetten van moe komen boven. En dan denk ik midden in de nacht bij het zoveelste huilen: waar ben ik aan begonnen...
Stijntje: misschien ben jij niet zo'n babymens. Dat kan, die zijn er veel meer. Als ze strakjes groter is, dan kan je lekker met haar babbelen, geeft ze tegengas en kan zo heerlijk met je knuffelen. Ik ben een heel erg babymens (dan geven ze nog geen tegengas, haha), maar kan echt enorm genieten van het gebabbel en gespeel en gelach van onze dochter (bijna 13 maanden).
En inderdaad: roze wolken verschillen nogal, soms stroomt je kind gewoon mee met de stroom die 'je leven' heet, zonder dat je op die roze wolk hebt gezeten. Het hoeven niet altijd pieken en dalen te zijn met een kindje.
Stijntje: misschien ben jij niet zo'n babymens. Dat kan, die zijn er veel meer. Als ze strakjes groter is, dan kan je lekker met haar babbelen, geeft ze tegengas en kan zo heerlijk met je knuffelen. Ik ben een heel erg babymens (dan geven ze nog geen tegengas, haha), maar kan echt enorm genieten van het gebabbel en gespeel en gelach van onze dochter (bijna 13 maanden).
En inderdaad: roze wolken verschillen nogal, soms stroomt je kind gewoon mee met de stroom die 'je leven' heet, zonder dat je op die roze wolk hebt gezeten. Het hoeven niet altijd pieken en dalen te zijn met een kindje.
dinsdag 25 november 2008 om 20:51
dinsdag 25 november 2008 om 20:58
Eowynn, ja ik heb me zeker vooraf gerealiseerd dat het best wel eens zwaar zou kunnen zijn. Maar zolang je niet echt weet hoe het is, dan weet je het gewoon niet. Je kunt je proberen er een voorstelling van te maken, maar hoe het echt voelt, nee, dat weet je niet. Mijn man heeft nog twee kinderen, en hij vertelde wel eens hoe hij op zijn werk aankwam na zó'n nacht en zich afvroeg hoe hij in godsnaam de dag door moest komen. Ik had werkelijk geen flauw benul wat hij bedoelde. Nu denk ik nog vaak aan zijn woorden terug als ik op de fiets zit richting werk: Oh, dit bedoelde hij...
En dan heb ik het eigenlijk alleen maar over het zwaar vinden, want ik vind het moeder zijn echt helemaal geweldig en voel me enorm in mijn element. Dus dat herken ik niet zo in TO's openingpost, maar ik herken die gevoelens wel vanuit de zwangerschap. Dat vond ik echt geen fijne tijd en al die mensen die maar zeiden: "Geniet ervan" kon ik echt wel wurgen. Toen Minismollie er eenmaal was wist ik precies waar ik het voor had gedaan. Maar desondanks kan ik me levendig voorstellen dat het gewoon niet is wat je je had voorgesteld.
Zoals Q ook al meldt, de gebroken nachten maken ook niet dat je echt beter in je vel zit. Ik heb god zij dank een hele lieve man die in het huishouden zo ongeveer alles doet, zodat ik het werken in combinatie met de nachtvoedingen nog enigszins kan handelen. Maar zou ik nu ook nog elke dag moeten nadenken over de was, de boodschappen en het eten koken dan zou ik inmiddels wel redelijk ingestort zijn.
En dan heb ik het eigenlijk alleen maar over het zwaar vinden, want ik vind het moeder zijn echt helemaal geweldig en voel me enorm in mijn element. Dus dat herken ik niet zo in TO's openingpost, maar ik herken die gevoelens wel vanuit de zwangerschap. Dat vond ik echt geen fijne tijd en al die mensen die maar zeiden: "Geniet ervan" kon ik echt wel wurgen. Toen Minismollie er eenmaal was wist ik precies waar ik het voor had gedaan. Maar desondanks kan ik me levendig voorstellen dat het gewoon niet is wat je je had voorgesteld.
Zoals Q ook al meldt, de gebroken nachten maken ook niet dat je echt beter in je vel zit. Ik heb god zij dank een hele lieve man die in het huishouden zo ongeveer alles doet, zodat ik het werken in combinatie met de nachtvoedingen nog enigszins kan handelen. Maar zou ik nu ook nog elke dag moeten nadenken over de was, de boodschappen en het eten koken dan zou ik inmiddels wel redelijk ingestort zijn.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
dinsdag 25 november 2008 om 21:08
Oh ja, die continue verantwoordelijkheid en al dat georganiseer. Altijd nadenken over hoe je ergens komt en hoe lang je weg gaat zijn en wat je mee moet nemen (en dan geef ik nog wel bv, scheelt volgens mij alweer in het plannen) en of je het redt met een rondje draagdoek of dat je de hele wagen de trap af moet zeulen (amsterdamse bovenwoning). Altijd nadenken of de ander wel thuis is als jij even alleen de deur uit wilt.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
dinsdag 25 november 2008 om 21:29
haha ik heb alle kindermagazines gelezen en was enorm teleurgesteld toen kleine mormelina er was,meeeeeeen,wat was ik depri,dacht echt dat ik noooooit meer fatsoenlijk kon douchen of me optutten
Hing de kraamhulp nog net niet aan d,r broekspijpen toen ze voor het laatst was(de schat had zelfs nog een extra dag geregeld voor me).
Ze is nu bijna 6 en kan me dat gevoel nog zo goed voor de geest halen.
Achteraf denkik wel eens dat ik een PPD had,zo depressief was ik nog nooit geweest,en zo onzeker.
Voelde me ook erg opgesloten,nou ja,kortom 1 drama.
Maar nu geniet ik zo van haar,eigenlijk pas vanaf een jaar of 2 hoor en ik hield/hou echt veel van haar hoor maar vond het verdomde zwaar en moeilijk allemaal,nou ja,wat ik eigenlijk wil zeggen;
HET GAAT OVER DAT GEVOEL
(f)
Hing de kraamhulp nog net niet aan d,r broekspijpen toen ze voor het laatst was(de schat had zelfs nog een extra dag geregeld voor me).
Ze is nu bijna 6 en kan me dat gevoel nog zo goed voor de geest halen.
Achteraf denkik wel eens dat ik een PPD had,zo depressief was ik nog nooit geweest,en zo onzeker.
Voelde me ook erg opgesloten,nou ja,kortom 1 drama.
Maar nu geniet ik zo van haar,eigenlijk pas vanaf een jaar of 2 hoor en ik hield/hou echt veel van haar hoor maar vond het verdomde zwaar en moeilijk allemaal,nou ja,wat ik eigenlijk wil zeggen;
HET GAAT OVER DAT GEVOEL
(f)
dinsdag 25 november 2008 om 21:48
Ik had me beregoed ingelezen, vaak opgepast op tig neefjes en nichtjes, soms hele weekenden lang.
Maar de klik was er niet met mn kind, althans niet meteen, hij was bijzonder, prachtig, maar van mij? Mijn kind? ik zou door het vuur gaan(dat dan weer wel), maar de eerste nacht mocht de verpleging hem zonder pardon meenemen naar de babyafdeling, want ik was op van de bevalling. het had net zo goed het kind van mn zus kunnen zijn, heb ik wel eens gedacht. Daarnaast heb ik die eerste weken, maanden ook zo'n onmacht gevoeld, zo van, wat MOET ik nu doen om hem te kalmeren/troosten. (we liepen bij een osteopaat ivm nekwervel die niet helemaal lekker zat, dus veel huilen en ontroostbaar) Die onmacht, dat confronterende, van ik kan het niet oplossen, maakte me soms gek. En zelfs wel eens negatievere gedachten gehad over mijn kind, dat ik echt even moest afkoelen, bijkomen, weglopen met kind in box of bed. Maar dat had helemaal niks met het kind te maken, des te meer met mij. Dit was nu eens iets dat ik niet 'onder controle' had.
Nu nog weet ik dat het hebben van een kind niet 100% van de tijd gelukkig maakt, maar toch ervaar ik het soms wel als zwaar. Ook al heb ik de wetenschap dat het erbij hoort. Mijn gevoel denkt nog steds af en toe, NU EVEN NIET! (haha) En dan is papa daar gelukkig
Maar oh wat hoop ik op een betere bevalling en een fijnere kraamtijd(ik had baarmoederontsteking en ben 2 weken dooziek geweest) . Dat bevordert de hechting en het geniet-gevoel ongetwijeld stukken! Nog maximaal 12 weken, dan weet ik hoe een tweede is!
Maar de klik was er niet met mn kind, althans niet meteen, hij was bijzonder, prachtig, maar van mij? Mijn kind? ik zou door het vuur gaan(dat dan weer wel), maar de eerste nacht mocht de verpleging hem zonder pardon meenemen naar de babyafdeling, want ik was op van de bevalling. het had net zo goed het kind van mn zus kunnen zijn, heb ik wel eens gedacht. Daarnaast heb ik die eerste weken, maanden ook zo'n onmacht gevoeld, zo van, wat MOET ik nu doen om hem te kalmeren/troosten. (we liepen bij een osteopaat ivm nekwervel die niet helemaal lekker zat, dus veel huilen en ontroostbaar) Die onmacht, dat confronterende, van ik kan het niet oplossen, maakte me soms gek. En zelfs wel eens negatievere gedachten gehad over mijn kind, dat ik echt even moest afkoelen, bijkomen, weglopen met kind in box of bed. Maar dat had helemaal niks met het kind te maken, des te meer met mij. Dit was nu eens iets dat ik niet 'onder controle' had.
Nu nog weet ik dat het hebben van een kind niet 100% van de tijd gelukkig maakt, maar toch ervaar ik het soms wel als zwaar. Ook al heb ik de wetenschap dat het erbij hoort. Mijn gevoel denkt nog steds af en toe, NU EVEN NIET! (haha) En dan is papa daar gelukkig
Maar oh wat hoop ik op een betere bevalling en een fijnere kraamtijd(ik had baarmoederontsteking en ben 2 weken dooziek geweest) . Dat bevordert de hechting en het geniet-gevoel ongetwijeld stukken! Nog maximaal 12 weken, dan weet ik hoe een tweede is!
woensdag 26 november 2008 om 10:46
Hee Mormeltje,
heel veel herkenning hier, mijn dochtertje is nu ruim 6 maanden. Wat heeft jou geholpen (behalve de tijd) om het allemaal leuker te gaan vinden en er meer gewend aan te raken? Ben heel benieuwd want ik ben hard bezig om te bekomen van de schok. (Of je er nou wel of niet over gelezen hebt zegt naar mijn mening niet veel, je weet pas wat het is als het zo ver is!) (En Wij hebben ongeveer 6 meter boekenkast
heel veel herkenning hier, mijn dochtertje is nu ruim 6 maanden. Wat heeft jou geholpen (behalve de tijd) om het allemaal leuker te gaan vinden en er meer gewend aan te raken? Ben heel benieuwd want ik ben hard bezig om te bekomen van de schok. (Of je er nou wel of niet over gelezen hebt zegt naar mijn mening niet veel, je weet pas wat het is als het zo ver is!) (En Wij hebben ongeveer 6 meter boekenkast
woensdag 26 november 2008 om 12:18
Tuurlijk heb ik gelezen over zwanger zijn en een kind hebben en tuurlijk heb ik geen oogkleppen op en ben ik niet van een andere planeet en tuurlijk zijn er allemaal mensen in mijn omgeving met kinderen waar ik heb kunnen zien hoe het gaat en natuurlijk snap ik dat mét een kind mijn -ons- leven totaal anders is. Maar dat doet er niet aan af dat ik het pas echt beleef en doorleef nu ik werkelijk een kind heb. Hoe het voelt en hoe het is, kan je volgens mij alleen ervaren als je het werkelijk ervaart.
woensdag 26 november 2008 om 12:31
Ja herkenbaar hoor. Zoonlief is nu 9 maanden maar de 1e maanden vond ik er weinig aan. Ik durfde het vooral ook niet tegen familie te zeggen. Mijn schoonmoeder is zo'n type die alles "prachtig" vind. Maar dat er heel veel niet leuke kanten aan zitten wist ik wel van tevoren. Maar het is heel anders als je het eenmaal zelf ervaart.
Mijn zoon had reflux en ook iets met zijn nekwervel/bekken.
Pas sinds twee maanden gaat het wat beter.
Ik had ook min of meer een PND.
Nu nog heb ik wel dagen dat ik er even geen zin in heb. Want hij is erg druk. Veel slapen overdag deed hij nooit.
Wat snakte ik soms ook naar even alleen de deur uit gaan. Dat doe ik dan ook regelmatig.
En af en toe oppas.
Maar in het begin voelde ik me echt depressief, ik had het idee dat ik alleen maar moest zorgen. En hij huilde dus ontzettend veel vanwege zijn klachten. Dat maakte me wanhopig.
Ik wilde hem helpen maar wist niet hoe.
Nee ik zal blij zijn als ie wat ouder is. Ik ben nooit echt een babymens geweest. Veel leuker als ze wat gaan praten en je naar hun kinderlogica kan luisteren. Dat vind ik pas mooi.
Maar ik geniet er nu ook wel van hoor.
Als hij schaterlacht of als hij perse bij mij op schoot wil en door mij getroost wil worden. Dan smelt mijn hart.
Maar soms denk ik wel: nu even slapen gaan!
En dan ben ik het wel even zat ja
Mijn zoon had reflux en ook iets met zijn nekwervel/bekken.
Pas sinds twee maanden gaat het wat beter.
Ik had ook min of meer een PND.
Nu nog heb ik wel dagen dat ik er even geen zin in heb. Want hij is erg druk. Veel slapen overdag deed hij nooit.
Wat snakte ik soms ook naar even alleen de deur uit gaan. Dat doe ik dan ook regelmatig.
En af en toe oppas.
Maar in het begin voelde ik me echt depressief, ik had het idee dat ik alleen maar moest zorgen. En hij huilde dus ontzettend veel vanwege zijn klachten. Dat maakte me wanhopig.
Ik wilde hem helpen maar wist niet hoe.
Nee ik zal blij zijn als ie wat ouder is. Ik ben nooit echt een babymens geweest. Veel leuker als ze wat gaan praten en je naar hun kinderlogica kan luisteren. Dat vind ik pas mooi.
Maar ik geniet er nu ook wel van hoor.
Als hij schaterlacht of als hij perse bij mij op schoot wil en door mij getroost wil worden. Dan smelt mijn hart.
Maar soms denk ik wel: nu even slapen gaan!
En dan ben ik het wel even zat ja
woensdag 26 november 2008 om 12:36
Ik moet wel zeggen dat ik er minder problemen mee gehad zou hebben als hij niet overal last van had. Momenteel zijn het de oren weer. Grrr. Soms denk ik wel: waarom heeft hij altijd wat?!
Omdat dat zoveel onrust geeft elke keer.
En dan baal ik wel. Vooral voor hem hoor maar ook wel een beetje voor mezelf.
Want oorpijn= meer huilen en slecht in slaap kunnen komen.
Momenteel heeft hij een antibioticakuur. Ik hoop dat het helpt!
En dat vooral voor hem.
Voordat iemand denkt dat ik een egoistische moeder ben
Omdat dat zoveel onrust geeft elke keer.
En dan baal ik wel. Vooral voor hem hoor maar ook wel een beetje voor mezelf.
Want oorpijn= meer huilen en slecht in slaap kunnen komen.
Momenteel heeft hij een antibioticakuur. Ik hoop dat het helpt!
En dat vooral voor hem.
Voordat iemand denkt dat ik een egoistische moeder ben
woensdag 26 november 2008 om 12:44
quote:Eowynn_ schreef op 25 november 2008 @ 20:20:
Q, jouw verhaal is een tíkkie anders En natuurlijk is het anders als je er middenin zit en evenzo vervelend als je doodop bent enzo, maar de wetenschap dat je niet abnormaal bent als je niet stralend rondhobbelt met een frisgewassen blozende baby in je armen is al heel wat waard
Toen ik las dat het de eerste maanden rustig kon voorkomen dat je tot 15.00 in je pyjama liep omdat je er domweg niet aan toe kwam om je te douchen dacht ik ook 'jemig, het is maar een báby'. Maar toen ik daadwerkelijk met een huilende baby rondliep en de hele dag nog niets anders had gedaan en dus nog in mijn pyjama liep om 15.00 's middags dacht ik 'aha, dát bedoelen ze dus'
Jeetje, welke boekjes had jij gelezen dan?? Ik dacht dat ík me goed voor had bereid en wist ook van minder roze wolken. Dacht vooral dat het druk was (in de zin van rennen, nooit geweten dat je zó druk kunt zijn met niks). Kortom, ik had me echt geen roze wolk voorgesteld, vooral ook omdat ik daar het type niet voor ben. Veuls te nuchter enzo.
Maar ik had graag geweten dat ik tot 1500 uur in mijn pyjama had rondgelopen. Dan zou ik me een stuk minder schuldig hebben gevoeld. Dacht dat ik als huisvrouw zijnde wel tijd had om appeltaarten te bakken en het avondeten op tafel te hebben staan. Not, geloof dat vriend nog heel vaak zelf heeft moeten bijspringen en koken enzo.
Het stomme is dat mijn zusje zich echt achter de oren krabbelt met de grote vraag wat ik in godsnaam dan wél aan het doen was. Zij heeft nu een twee maanden oude baby en zij vindt het echt appeltje eitje. Ze verveelt zich geen moment in die zin dat ze het zelfs een beetje saai kan vinden, want die baby slaapt toch de hele dag. Dus waarom ik dan geen tijd zou hebben gehad om voor twaalven in de kleren te zijn vindt ze best <ahum> apart.
Dat wij zussen zijn is mij een raadsel. Zou het dan toch erg aan het type mens liggen?? Want mijn dochter was toch echt geen huilbaby en toch was ik er behoorlijk druk mee. Zal wel komen door o.a. al die kolfschema's naast voeden op verzoek. Kwam aan niks anders toe dan melkkoe zijn (althans proberen, want melk was ver te zoeken).
Dus ik heb nu zelf mogen constateren dat de beleving van het moederschap onwijs verschillend kan zijn. Zelfs binnen twee zusjes. Zelfs als allebei de baby's normale baby's zijn zonder complexen.
Q, jouw verhaal is een tíkkie anders En natuurlijk is het anders als je er middenin zit en evenzo vervelend als je doodop bent enzo, maar de wetenschap dat je niet abnormaal bent als je niet stralend rondhobbelt met een frisgewassen blozende baby in je armen is al heel wat waard
Toen ik las dat het de eerste maanden rustig kon voorkomen dat je tot 15.00 in je pyjama liep omdat je er domweg niet aan toe kwam om je te douchen dacht ik ook 'jemig, het is maar een báby'. Maar toen ik daadwerkelijk met een huilende baby rondliep en de hele dag nog niets anders had gedaan en dus nog in mijn pyjama liep om 15.00 's middags dacht ik 'aha, dát bedoelen ze dus'
Jeetje, welke boekjes had jij gelezen dan?? Ik dacht dat ík me goed voor had bereid en wist ook van minder roze wolken. Dacht vooral dat het druk was (in de zin van rennen, nooit geweten dat je zó druk kunt zijn met niks). Kortom, ik had me echt geen roze wolk voorgesteld, vooral ook omdat ik daar het type niet voor ben. Veuls te nuchter enzo.
Maar ik had graag geweten dat ik tot 1500 uur in mijn pyjama had rondgelopen. Dan zou ik me een stuk minder schuldig hebben gevoeld. Dacht dat ik als huisvrouw zijnde wel tijd had om appeltaarten te bakken en het avondeten op tafel te hebben staan. Not, geloof dat vriend nog heel vaak zelf heeft moeten bijspringen en koken enzo.
Het stomme is dat mijn zusje zich echt achter de oren krabbelt met de grote vraag wat ik in godsnaam dan wél aan het doen was. Zij heeft nu een twee maanden oude baby en zij vindt het echt appeltje eitje. Ze verveelt zich geen moment in die zin dat ze het zelfs een beetje saai kan vinden, want die baby slaapt toch de hele dag. Dus waarom ik dan geen tijd zou hebben gehad om voor twaalven in de kleren te zijn vindt ze best <ahum> apart.
Dat wij zussen zijn is mij een raadsel. Zou het dan toch erg aan het type mens liggen?? Want mijn dochter was toch echt geen huilbaby en toch was ik er behoorlijk druk mee. Zal wel komen door o.a. al die kolfschema's naast voeden op verzoek. Kwam aan niks anders toe dan melkkoe zijn (althans proberen, want melk was ver te zoeken).
Dus ik heb nu zelf mogen constateren dat de beleving van het moederschap onwijs verschillend kan zijn. Zelfs binnen twee zusjes. Zelfs als allebei de baby's normale baby's zijn zonder complexen.
woensdag 26 november 2008 om 13:08
Ik denk dat het taboe van de eerste tijd met je roze grijze regenwolk nog meer doorbroken moet worden.
Ik heb een ppd gehad, en het duurde dus enkele jaren voor ik mijn zoon echt leuk vond.
En inderdaad, ook mijn zoon sliep niet door tot hij 20 maanden was. Iedere nacht, twee tot tien keer eruit, dat sloopt je, en sloopt ook meteen alle gevoel wat je in kleine mate hebt opgebouwd voor je kind, weer af.
Pas toen zoon ging doorslapen, en ik in therapie ging, kwam ik weer tot mezelf. En begon ik hoemeer ik mezelf werd, hem leuker te vinden.
Het was dus meer dat ik mezelf volledig kwijt was door ppd en slaapgebrek dan dat het aan mijn kind lag.
Het heeft dus heel lang geduurd voor ik kon zeggen: ja, voor jou zou ik mijn eigen leven geven. Ik vind je echt leuk, ook als je een jankdag hebt.
Maar de wetenschap dat die dag wel komt, al duurt het heel lang, heeft mij genoeg vertrouwen gegeven om aan een tweede te denken. Ik ga over een paar weken bevallen, maar maak me desondanks wel een klein beetje druk over hoe ik het ga ervaren.
Dat ik geen roze wolk verwacht moge duidelijk zijn. Als ie al lichtgrijs is en niet drupt, vind ik t goed, en weet ik dat t goedkomt
Wat me overigens ook zo is tegengevallen is de manier waarop mensen ernaar kijken. Alsof je wereldvreemd bent als je niet hosanna wat zijn we blij bent dat je een kind hebt.
En hoezeer mensen het bagatelliseren, het slaapgebrek, de grote verandering, en het hebben van een (huil)baby.
(Ook nu mijn zoon vier is, zeggen mensen nu nog, ach, het viel best mee met jou en je zoon, zo lastig was ie niet hoor, en nog doet dat zeer als je gevoel zo ontkent wordt)
Ik denk dat als er wat meer leesvoer over zou zijn, en mensen wat meer open zouden zijn over het feit dat het bij hen ook geen roze wolk was, vrouwen misschien minder snel in paniek zouden raken.
Ik heb een ppd gehad, en het duurde dus enkele jaren voor ik mijn zoon echt leuk vond.
En inderdaad, ook mijn zoon sliep niet door tot hij 20 maanden was. Iedere nacht, twee tot tien keer eruit, dat sloopt je, en sloopt ook meteen alle gevoel wat je in kleine mate hebt opgebouwd voor je kind, weer af.
Pas toen zoon ging doorslapen, en ik in therapie ging, kwam ik weer tot mezelf. En begon ik hoemeer ik mezelf werd, hem leuker te vinden.
Het was dus meer dat ik mezelf volledig kwijt was door ppd en slaapgebrek dan dat het aan mijn kind lag.
Het heeft dus heel lang geduurd voor ik kon zeggen: ja, voor jou zou ik mijn eigen leven geven. Ik vind je echt leuk, ook als je een jankdag hebt.
Maar de wetenschap dat die dag wel komt, al duurt het heel lang, heeft mij genoeg vertrouwen gegeven om aan een tweede te denken. Ik ga over een paar weken bevallen, maar maak me desondanks wel een klein beetje druk over hoe ik het ga ervaren.
Dat ik geen roze wolk verwacht moge duidelijk zijn. Als ie al lichtgrijs is en niet drupt, vind ik t goed, en weet ik dat t goedkomt
Wat me overigens ook zo is tegengevallen is de manier waarop mensen ernaar kijken. Alsof je wereldvreemd bent als je niet hosanna wat zijn we blij bent dat je een kind hebt.
En hoezeer mensen het bagatelliseren, het slaapgebrek, de grote verandering, en het hebben van een (huil)baby.
(Ook nu mijn zoon vier is, zeggen mensen nu nog, ach, het viel best mee met jou en je zoon, zo lastig was ie niet hoor, en nog doet dat zeer als je gevoel zo ontkent wordt)
Ik denk dat als er wat meer leesvoer over zou zijn, en mensen wat meer open zouden zijn over het feit dat het bij hen ook geen roze wolk was, vrouwen misschien minder snel in paniek zouden raken.
woensdag 26 november 2008 om 13:11
quote:qwertu schreef op 25 november 2008 @ 20:11:
[...]
. Een postnatale depressie is echt wat anders hoor. Bij een postnatale depressie moet je eerder denken aan dat je je kind echt iets aan wilt doen zodat je probleem opgelost is of dat je ook echt je kind verwaarloost. Dat is iets anders dan dat je er gewoon ontzettend aan moet wennen dat je opeens (de 24-uurs-) verantwoordelijkheid voor een kind hebt.
Meid, hoe kom je erbij?
Een postnatale depressie hoeft helemaal niet gepaard te gaan met een gevaar voor je kind. Dit is echt een achterhaalde gedachte!
Ik wilde rust, kon nergens meer van genieten, kwam niet tot rust, voelde me schuldig t.o. mijn oudste dat ik hem dit (een broertje) had aangedaan, was opvliegend, chagrijnig en had vooral nergens zin. Voelde me minderwaardig, kon niets hebben enzo...
Na 10 maanden kwamen we erachter dat dit een PD was.
[...]
. Een postnatale depressie is echt wat anders hoor. Bij een postnatale depressie moet je eerder denken aan dat je je kind echt iets aan wilt doen zodat je probleem opgelost is of dat je ook echt je kind verwaarloost. Dat is iets anders dan dat je er gewoon ontzettend aan moet wennen dat je opeens (de 24-uurs-) verantwoordelijkheid voor een kind hebt.
Meid, hoe kom je erbij?
Een postnatale depressie hoeft helemaal niet gepaard te gaan met een gevaar voor je kind. Dit is echt een achterhaalde gedachte!
Ik wilde rust, kon nergens meer van genieten, kwam niet tot rust, voelde me schuldig t.o. mijn oudste dat ik hem dit (een broertje) had aangedaan, was opvliegend, chagrijnig en had vooral nergens zin. Voelde me minderwaardig, kon niets hebben enzo...
Na 10 maanden kwamen we erachter dat dit een PD was.
woensdag 26 november 2008 om 13:25
En inderdaad, er zijn legio criteria te bedenken en te noemen waardoor je voldoet aan een PPD. Je hoeft ze niet allemaal te hebben, en het heeft echt niet altijd te maken met of je je kind verwaarloost of wat aan wil doen.
Sommige moeders hebben zelfs het tegenovergestelde, die durven hun kind niet uit handen te geven, en hebben toch echt ook een ppd.
Sommige moeders hebben zelfs het tegenovergestelde, die durven hun kind niet uit handen te geven, en hebben toch echt ook een ppd.
woensdag 26 november 2008 om 15:10
Tja Q wat sosofie zegt is waar. Ik heb ook een PPD gehad maar gelukkig nooit zo erg dat ik mezelf of mijn dochter wat aan wilde doen. Toch had ik een hele echte. Er zitten heel veel gradaties in een PPD waarvan jouw voorbeeld er maar eentje is. Dus hou dat niet alleen als maatstaf aan.
Ik denk echter dat TO geen PPD heeft en dat het gewoon een beetje (boel) tegenvalt zoals bij zo vele van ons. Maar de scheidslijn is erg dun en die stap over de grens naar een PPD is snel gemaakt. Het is dus wel iets om je bewuste van te zijn en om op te letten dat je niet van kwaad tot erger gaat.
Ik denk echter dat TO geen PPD heeft en dat het gewoon een beetje (boel) tegenvalt zoals bij zo vele van ons. Maar de scheidslijn is erg dun en die stap over de grens naar een PPD is snel gemaakt. Het is dus wel iets om je bewuste van te zijn en om op te letten dat je niet van kwaad tot erger gaat.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 26 november 2008 om 15:14
Oh en Eowyn ik heb me kapot gelezen maar helaas niks over dat het zo erg kon zijn. En geloof me ik lees alles wat los en vast zit. Dus ik denk niet dat het aan de voorbereidingen lag ofzo. Iets zelf ervaren is toch weer net even anders.
Ik merk dat het nog vooral de vorige generatie is die heel erg raar opkijkt als je het hebt over de nadelen van een kind. Toendertijd was het echt not done om daar zo over te praten en dat doen ze nu dus ook nog niet.
Verder denk ik dat je geheugen ook af en toe een spelletje kan spelen. De mens zit nou eenmaal in elkaar dat je de negatieve dingen eerder vergeet of afvlakt. De scherpe kantjes zijn er natuurlijk wel af na 10 jaar ofzo. Dan herinner je je dat het zwaar was, maar zó zwaar vergeet je dan even.
Volgens mij komt er medio 2009 een nieuw boek uit over de schaduwzijde van zwanger zijn, bevallen en het hebben van een kind. Ben ik best benieuwd naar en ga ik zeker in de gaten houden.
Ik merk dat het nog vooral de vorige generatie is die heel erg raar opkijkt als je het hebt over de nadelen van een kind. Toendertijd was het echt not done om daar zo over te praten en dat doen ze nu dus ook nog niet.
Verder denk ik dat je geheugen ook af en toe een spelletje kan spelen. De mens zit nou eenmaal in elkaar dat je de negatieve dingen eerder vergeet of afvlakt. De scherpe kantjes zijn er natuurlijk wel af na 10 jaar ofzo. Dan herinner je je dat het zwaar was, maar zó zwaar vergeet je dan even.
Volgens mij komt er medio 2009 een nieuw boek uit over de schaduwzijde van zwanger zijn, bevallen en het hebben van een kind. Ben ik best benieuwd naar en ga ik zeker in de gaten houden.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 26 november 2008 om 15:19
Ik vind altijd dat het in de boeken en de bladen zo zwart wit is. Of het is die stralend roze wolk, of het gaat over een PPD in de allerzwaarste vorm. Maar dat stukje ertussenin, dat wat wij hier denk ik allemaal bedoelen, daar lees je niets over. Of er staat: Ja, het is zwaar, maar het is het allemaal waard. Zo'n lekkere dooddoener.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
woensdag 26 november 2008 om 15:58
Tja, dan zal ik wel andere boeken hebben gelezen ofzo Ik heb me echt nooit schuldig of vreemd of anders gevoeld doordat ik de kraam- en babytijd zwaar vond.
Ook van mijn moeder weet ik dat ze na mij en mijn broertje het best even moeilijk vond (ze vertelde dat ze na mijn geboorte echt weleens mijn vader heeft gebeld dat hij nú thuis moest komen omdat ze het niet meer zag zitten). Dus een taboe is het in mijn omgeving iig niet. En eigenlijk vind ik het allemaal vrij logisch, dat je niet op een roze wolk zit.
Heb bij de eerste ook wel even gedacht dat ik een PD had, maar daarvoor waren de klachten toch niet ernstig genoeg. Overigens denk ik dat bij sombere gevoelens na een bevalling al snel wordt geroepen dat het 'wel een PD' zal zijn, ook door huisartsen. Want je hoort op een roze wolk te zitten, zit je dat niet en ga je erover praten dan heb je als snel een officiele PD.
En een PD is níet dat je het een beetje zwaar hebt en dat je somber bent. Ik denk dat de omschrijving van Q eerder klopt, maar dat artsen nogal snel geneigd zijn om het op een PD te gooien, ipv een normale reactie op een heftige gebeurtenis.
Ik bedoel, je hele leven staat op zijn kop, en dat is heel leuk en spannend, maar ook doodeng, vermoeiend en heel erg wennen.
Ook van mijn moeder weet ik dat ze na mij en mijn broertje het best even moeilijk vond (ze vertelde dat ze na mijn geboorte echt weleens mijn vader heeft gebeld dat hij nú thuis moest komen omdat ze het niet meer zag zitten). Dus een taboe is het in mijn omgeving iig niet. En eigenlijk vind ik het allemaal vrij logisch, dat je niet op een roze wolk zit.
Heb bij de eerste ook wel even gedacht dat ik een PD had, maar daarvoor waren de klachten toch niet ernstig genoeg. Overigens denk ik dat bij sombere gevoelens na een bevalling al snel wordt geroepen dat het 'wel een PD' zal zijn, ook door huisartsen. Want je hoort op een roze wolk te zitten, zit je dat niet en ga je erover praten dan heb je als snel een officiele PD.
En een PD is níet dat je het een beetje zwaar hebt en dat je somber bent. Ik denk dat de omschrijving van Q eerder klopt, maar dat artsen nogal snel geneigd zijn om het op een PD te gooien, ipv een normale reactie op een heftige gebeurtenis.
Ik bedoel, je hele leven staat op zijn kop, en dat is heel leuk en spannend, maar ook doodeng, vermoeiend en heel erg wennen.
woensdag 26 november 2008 om 16:28
Ik heb 2 keer een pnd gehad. Een echte accute depressie, waarbij ik de eerste keer er (skiekem) over dacht om voor de trein te springen. Verder sliep ik hoogstens 2 uur per nacht, was ik alleen maar malen in mijn hoofd, verkrampte ik als mijn dochter ging huilen, dacht dat ik nooit meer zou kunnen slapen of douchen of wat dan ook. Als de huisarts geen medicijnen voorgeschreven had die heel snel werkten, weet ik niet hoe het was afgelopen. De 2e keer heb ik het niet zo ver laten komen, maar gelijk naar de huisarts gegaan. Mijn geluk daarbij is dat de medicijnen heel snel werken en ik de 2e keer wist dat dit niet normaal was, dacht ik de 1e keer namelijk wel. Iedereen heeft het toch zwaar, dacht ik.
Toen met medicijnen alles onder controle was, kon ik weer genieten (het rotwoord), maar natuurlijk niet altijd. Ik moet er niet aan denken altijd blij te zijn. Midden in de nacht na de nachtvoeding een poepbroek maken, wat toen nog een half uur duurde, waarna ze natuurlijk niet gelijk in slaap viel, waardoor ik toch al snel 2 uur bezig was, nee niet iets om blij van te worden. Wat niet betekende dat ik niet van haar hield op dat moment.
En toen ze allebei vannochtend om 6 uur wakker waren, terwijl we nergens naar toe hoefden was ik ook niet blij!
Maar met mijn 2e dochter ben ik wel relaxter en daardoor kan ik beter relativeren, wat alles wel leuker en makkelijker maakt.
Ik weet inmiddels dat die echte babytijd snel voorbij is en dat het allemaal overgaat. Dat maakt het makkelijker.
Toen met medicijnen alles onder controle was, kon ik weer genieten (het rotwoord), maar natuurlijk niet altijd. Ik moet er niet aan denken altijd blij te zijn. Midden in de nacht na de nachtvoeding een poepbroek maken, wat toen nog een half uur duurde, waarna ze natuurlijk niet gelijk in slaap viel, waardoor ik toch al snel 2 uur bezig was, nee niet iets om blij van te worden. Wat niet betekende dat ik niet van haar hield op dat moment.
En toen ze allebei vannochtend om 6 uur wakker waren, terwijl we nergens naar toe hoefden was ik ook niet blij!
Maar met mijn 2e dochter ben ik wel relaxter en daardoor kan ik beter relativeren, wat alles wel leuker en makkelijker maakt.
Ik weet inmiddels dat die echte babytijd snel voorbij is en dat het allemaal overgaat. Dat maakt het makkelijker.
woensdag 26 november 2008 om 16:42
Hmmm.... ik vond juist dat de huisarts wel wat sneller in had mogen grijpen, en de wijkperpleegkundige ook. Die gooiden het bij mij dus met gemak op babyblues, wennen, etc, terwijl ik heel wat dieper zat dan dat, en de symptomen ook gewoon benoemde aan hen. Huisartsen onderling kunnen dus wel verschillen zie ik.....
Wat Reisa zegt herken ik wel, dat je met dichtgeknepen strot in bed ligt als je kind weer begint met huilen. En je hart in je keel klopt als je moet gaan slapen, je je een opgejaagd stuk wild voelt, maalt en maalt en maalt, alles doet om maar uit huis te vluchten, en toch niet de neiging hebt om jezelf of je kind wat aan te doen. En ik had dus wel een ppd.
Dat ik doe hem wat aan gevoel kwam pas maanden later eigenlijk, toen ik echt niet meer kon en instortte.
Voor mijzelf gaat dus als deze baby is geboren, de ppd grens op bij het bovenstaande. Als dat bovenstaande allemaal niet komt, maar het gevoel ook niet, dan maak ik me niet zo druk, en is dat gewoon de grijzige wolk. Maar dat is dus voor mij persoonlijk
Wat Reisa zegt herken ik wel, dat je met dichtgeknepen strot in bed ligt als je kind weer begint met huilen. En je hart in je keel klopt als je moet gaan slapen, je je een opgejaagd stuk wild voelt, maalt en maalt en maalt, alles doet om maar uit huis te vluchten, en toch niet de neiging hebt om jezelf of je kind wat aan te doen. En ik had dus wel een ppd.
Dat ik doe hem wat aan gevoel kwam pas maanden later eigenlijk, toen ik echt niet meer kon en instortte.
Voor mijzelf gaat dus als deze baby is geboren, de ppd grens op bij het bovenstaande. Als dat bovenstaande allemaal niet komt, maar het gevoel ook niet, dan maak ik me niet zo druk, en is dat gewoon de grijzige wolk. Maar dat is dus voor mij persoonlijk
woensdag 26 november 2008 om 16:47
Oh, ik wil ook niet beweren dat je kind iets willen aandoen de standaard is voor een PPD, gelukkig niet. Maar wat ik zie is dat er nogal snel met een PPD wordt gesmeten, maar dat kan dus ook alleen in mijn omgeving zijn.
Maar wat ik zelf had, gewoon niet weten wat je moet beginnen, hartstikke labiel zijn, somber zijn en heel moe en het gewoon niet meer weten, dat lijkt me nog láng geen PPD, terwijl ik mensen met ongeveer dezelfde klachten wél zie roepen dat ze er 1 hadden.
Maar wat ik zelf had, gewoon niet weten wat je moet beginnen, hartstikke labiel zijn, somber zijn en heel moe en het gewoon niet meer weten, dat lijkt me nog láng geen PPD, terwijl ik mensen met ongeveer dezelfde klachten wél zie roepen dat ze er 1 hadden.
