Kinderen
alle pijlers
een keizersnee: wat viel je mee, wat viel je tegen?
woensdag 26 november 2008 om 20:42
Hallo allemaal
Ik ben momenteel 36 weken zwanger van de vierde en in de week voor de kerstvakantie krijg ik een geplande keizersnee. De vorige 3 keren ben ik gewoon vaginaal bevallen.
Ik ben heel erg opgelucht dat ik nu niet weer vaginaal hoef (ik krijg een keizersnede kort gezegd vanwege de ligging van in combinatie met de grootte van het kind), maar nu het dichterbij komt neemt de spanning toe.
Het is gezonde spanning, ik weet dat dit het beste is, heb er ook zelf voor gekozen en zie de voordelen er ook van, maar: ik heb nog nooit een keizersnee gehad, dus helemaal 100% weten wat ik kan verwachten doe ik niet. Da's bij een vaginale bevalling natuurlijk ook zo, maar daar heb ik al wel 3x ervaring mee.
Vandaar dit topic, want hoe is het nou echt, een geplande keizersnee? En wat viel er mee en wat viel er tegen? Waar moet ik rekening mee houden? Wat zijn de do's en don'ts na de operatie? Ik weet bijvoorbeeld dat je 6 weken niet mag tillen, maar met een peuter van 14 maanden die bovendien op zolder slaapt ontkom ik daar toch echt niet helemaal aan (gelukkig is manlief de eerste 3,5 weken thuis).
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Overigens ben ik ook benieuwd naar ervaringen van mensen die een spoedkeizersnee hebben gehad, want als deze baby zich eerder aandient dan de geplande datum, wordt dat het ook bij mij.
Alvast bedankt.
Ik ben momenteel 36 weken zwanger van de vierde en in de week voor de kerstvakantie krijg ik een geplande keizersnee. De vorige 3 keren ben ik gewoon vaginaal bevallen.
Ik ben heel erg opgelucht dat ik nu niet weer vaginaal hoef (ik krijg een keizersnede kort gezegd vanwege de ligging van in combinatie met de grootte van het kind), maar nu het dichterbij komt neemt de spanning toe.
Het is gezonde spanning, ik weet dat dit het beste is, heb er ook zelf voor gekozen en zie de voordelen er ook van, maar: ik heb nog nooit een keizersnee gehad, dus helemaal 100% weten wat ik kan verwachten doe ik niet. Da's bij een vaginale bevalling natuurlijk ook zo, maar daar heb ik al wel 3x ervaring mee.
Vandaar dit topic, want hoe is het nou echt, een geplande keizersnee? En wat viel er mee en wat viel er tegen? Waar moet ik rekening mee houden? Wat zijn de do's en don'ts na de operatie? Ik weet bijvoorbeeld dat je 6 weken niet mag tillen, maar met een peuter van 14 maanden die bovendien op zolder slaapt ontkom ik daar toch echt niet helemaal aan (gelukkig is manlief de eerste 3,5 weken thuis).
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Overigens ben ik ook benieuwd naar ervaringen van mensen die een spoedkeizersnee hebben gehad, want als deze baby zich eerder aandient dan de geplande datum, wordt dat het ook bij mij.
Alvast bedankt.
Whatever, I do what I want
woensdag 26 november 2008 om 20:51
Hier een spoedkeizersnee. Als ik heel eerlijk ben viel het mij 100% mee, ik ben nogal een piepmiep qua pijn. Maar de weeen en het persen vond ik echt stukken erger dan de keizersnee, en het herstel daarvan.
Even terugdenken, om drie uur 's nachts een keizersnee gehad. Lang leve de anesthesist met zijn ruggenprik en later het roesje. Die dag in bed moeten blijven van de verpleging. Dag erna katheter eruit en mocht ik lopen naar de wc (10 stappen, maar dat viel dus wel even tegen). Dag 3 kreeg ik op mijn donder van de vpk omdat ik niet mocht tillen (had wat nodig uit mijn tas vol boeken, en bukken was vervelender dan tillen).
Elke keer in beweging komen was even lastig, maar als ik liep ging het wel. Nou had ik voor de keizersnee flink last van mijn bekken, dus toen ging het lopen ook al niet. Na een week mocht ik naar huis, eerst nog wat rustig aangedaan maar die zes weken heb ik gelukkig niet nodig gehad.
een lijstje met dont's krijg je wel mee uit het ziekenhuis, en verder is het volgens mij gewoon een kwestie van goed naar je lijf luisteren.
Succes met de laatste weken zwanger zijn en bevallen!
Even terugdenken, om drie uur 's nachts een keizersnee gehad. Lang leve de anesthesist met zijn ruggenprik en later het roesje. Die dag in bed moeten blijven van de verpleging. Dag erna katheter eruit en mocht ik lopen naar de wc (10 stappen, maar dat viel dus wel even tegen). Dag 3 kreeg ik op mijn donder van de vpk omdat ik niet mocht tillen (had wat nodig uit mijn tas vol boeken, en bukken was vervelender dan tillen).
Elke keer in beweging komen was even lastig, maar als ik liep ging het wel. Nou had ik voor de keizersnee flink last van mijn bekken, dus toen ging het lopen ook al niet. Na een week mocht ik naar huis, eerst nog wat rustig aangedaan maar die zes weken heb ik gelukkig niet nodig gehad.
een lijstje met dont's krijg je wel mee uit het ziekenhuis, en verder is het volgens mij gewoon een kwestie van goed naar je lijf luisteren.
Succes met de laatste weken zwanger zijn en bevallen!
woensdag 26 november 2008 om 20:53
Ik ben bevallen middels een secundaire sectio. Ik zou een geplande ks krijgen, maar mijn dochter diende zich een week eerder aan. Gezien de stuitligging ging ik voor de ks en ondanks dat het vanzelf op gang gekomen is heb ik gewoon een ks ondergaan.
Wat ik achteraf vond tegenvallen was dat ik mijn dochter niet bloot op mijn lichaam heb gehad na de "bevalling". Ook vond ik het gek dat ik in één keer een kindje had zonder er iets voor gedaan te hebben. Ik vond het heel onwerkelijk... Ook vond ik het niet leuk dat je constant verpleging moest bellen omdat ik mijn kindje wilde vasthouden of dat ze gespuugd had etc.
Qua pijn en herstel kan ik niet anders zeggen dan dat het mij is meegevallen. Ik ben na 4 dagen naar huis gegaan en ben niet alleen op bed blijven liggen. Gewoon even lopen, even zitten, even staan, even liggen. Beetje in beweging blijven. Daardoor ben ik wel vrij snel hersteld. Ik had toen alleen mijn dochtertje dus hoefde niet zwaar te tillen.
Wat ik achteraf vond tegenvallen was dat ik mijn dochter niet bloot op mijn lichaam heb gehad na de "bevalling". Ook vond ik het gek dat ik in één keer een kindje had zonder er iets voor gedaan te hebben. Ik vond het heel onwerkelijk... Ook vond ik het niet leuk dat je constant verpleging moest bellen omdat ik mijn kindje wilde vasthouden of dat ze gespuugd had etc.
Qua pijn en herstel kan ik niet anders zeggen dan dat het mij is meegevallen. Ik ben na 4 dagen naar huis gegaan en ben niet alleen op bed blijven liggen. Gewoon even lopen, even zitten, even staan, even liggen. Beetje in beweging blijven. Daardoor ben ik wel vrij snel hersteld. Ik had toen alleen mijn dochtertje dus hoefde niet zwaar te tillen.
woensdag 26 november 2008 om 20:56
Ik heb beide gehad, een spoed (1e) en een geplande (2e)
Beiden waren ongeveer hetzelfde (uiteraard, zou ik haast zeggen, maar ik besef wel dat dat bij anderen anders kan zijn )
Ik kwam er bij de geplande echter wel achter dat ik véél had gemist/geblokkeerd van de eerste keer.
Ik was voor de geplande ook doodnerveus. De spoed was natuurlijk een soort van "hehe, gelukkig...einde aan de pijn en angst (hartslag kind viel weg, en ik kreeg niet voldoende ontsluiting op het infuus). Bij de geplande ga je er nuchter in. En dus heb je tijd (teveel ) om er over na te denken.
Ik maakte de geplande ks veel bewuster mee, maar dat komt denk ik omdat ik mijn spoed kreeg ná drie dagen weeen en ik dus eigenlijk al uitgeput was.
Nouja, wat viel tegen? Toch wel de ruggeprik bij de geplande. En dan niet het prikken op zich, want ik ben doodsbenauwd voor prikken, maar dat viel dus wel mee. Wat tegenviel was dat de anesthetist drie keer prikte vóór ze goed zat ...grrrrr
Óók daardoor kwan mijn verdoving te hoog, dwz in mijn geval dat ik wat moeizaam kon ademen. Mocht dat gebeuren: geef het gewoon aan, ook als je het eng vindt (heb ik ook gezegd) dan houden ze dat extra in de gaten.
Na de ks herstelde ik snel, zowel de eerste als de tweede keer. De tweede dag na de ks liep ik alweer rond, kon ik zelfstandig douchen en mocht ik dus naar huis. Tip: zo goed mogelijk rechtop zitten, en als je gaat lopen, ook heel goed rechtop gaan staan (zullen ze je ook wel vertellen denk ik) dat is beter voor je wond, ook al zul je liever wat krommer gaan staan.
Mocht je niet van je ontlasting af kunnen komen na de ks, vraag dan om iets daarvoor. Ik had er gelukkig geen last mee, maar de buuv in het ziekenhuis wel.
Wat betreft tillen: mijn oudste was 20 maanden en kon dus al iets meer dan de jouwe gok ik (traplopen ed) dus ik zou toch wel zoveel mogelijk uit handen geven, vooral als je man er nog is. Mijn ervaring is dat je na 3,5 al aanzienlijk meer kunt dan daarvoor. Maar toch: goed opletten!
Succes met bevallen en een hele fijne kraamtijd en een goed herstel gewenst!
Beiden waren ongeveer hetzelfde (uiteraard, zou ik haast zeggen, maar ik besef wel dat dat bij anderen anders kan zijn )
Ik kwam er bij de geplande echter wel achter dat ik véél had gemist/geblokkeerd van de eerste keer.
Ik was voor de geplande ook doodnerveus. De spoed was natuurlijk een soort van "hehe, gelukkig...einde aan de pijn en angst (hartslag kind viel weg, en ik kreeg niet voldoende ontsluiting op het infuus). Bij de geplande ga je er nuchter in. En dus heb je tijd (teveel ) om er over na te denken.
Ik maakte de geplande ks veel bewuster mee, maar dat komt denk ik omdat ik mijn spoed kreeg ná drie dagen weeen en ik dus eigenlijk al uitgeput was.
Nouja, wat viel tegen? Toch wel de ruggeprik bij de geplande. En dan niet het prikken op zich, want ik ben doodsbenauwd voor prikken, maar dat viel dus wel mee. Wat tegenviel was dat de anesthetist drie keer prikte vóór ze goed zat ...grrrrr
Óók daardoor kwan mijn verdoving te hoog, dwz in mijn geval dat ik wat moeizaam kon ademen. Mocht dat gebeuren: geef het gewoon aan, ook als je het eng vindt (heb ik ook gezegd) dan houden ze dat extra in de gaten.
Na de ks herstelde ik snel, zowel de eerste als de tweede keer. De tweede dag na de ks liep ik alweer rond, kon ik zelfstandig douchen en mocht ik dus naar huis. Tip: zo goed mogelijk rechtop zitten, en als je gaat lopen, ook heel goed rechtop gaan staan (zullen ze je ook wel vertellen denk ik) dat is beter voor je wond, ook al zul je liever wat krommer gaan staan.
Mocht je niet van je ontlasting af kunnen komen na de ks, vraag dan om iets daarvoor. Ik had er gelukkig geen last mee, maar de buuv in het ziekenhuis wel.
Wat betreft tillen: mijn oudste was 20 maanden en kon dus al iets meer dan de jouwe gok ik (traplopen ed) dus ik zou toch wel zoveel mogelijk uit handen geven, vooral als je man er nog is. Mijn ervaring is dat je na 3,5 al aanzienlijk meer kunt dan daarvoor. Maar toch: goed opletten!
Succes met bevallen en een hele fijne kraamtijd en een goed herstel gewenst!
woensdag 26 november 2008 om 20:58
quote:Sanmi schreef op 26 november 2008 @ 20:53:
Wat ik achteraf vond tegenvallen was dat ik mijn dochter niet bloot op mijn lichaam heb gehad na de "bevalling". Ook vond ik het gek dat ik in één keer een kindje had zonder er iets voor gedaan te hebben. Ik vond het heel onwerkelijk... Ook vond ik het niet leuk dat je constant verpleging moest bellen omdat ik mijn kindje wilde vasthouden of dat ze gespuugd had etc.
Klopt, dit had ik ook wel. Maar dacht dat dat meer was omdat zoon direct de couveuse in moest, normaal kan je toch ook na een KS je kind op je buik krijgen?
Wat ik achteraf vond tegenvallen was dat ik mijn dochter niet bloot op mijn lichaam heb gehad na de "bevalling". Ook vond ik het gek dat ik in één keer een kindje had zonder er iets voor gedaan te hebben. Ik vond het heel onwerkelijk... Ook vond ik het niet leuk dat je constant verpleging moest bellen omdat ik mijn kindje wilde vasthouden of dat ze gespuugd had etc.
Klopt, dit had ik ook wel. Maar dacht dat dat meer was omdat zoon direct de couveuse in moest, normaal kan je toch ook na een KS je kind op je buik krijgen?
woensdag 26 november 2008 om 21:01
Nee, na een ks doen ze dat normaal gesproken niet, tenzij ze het voor de tijd toegezegd hebben omdat je dat zo heel erg graag wilt.
Ik vond het ook jammer, maar aan de andere kant: ach....ik kan nog zo vaak met ze op mijn buik liggen
Ow en misschien heeft de temperatuur van de OK er ook mee te maken?
Ik vond het ook jammer, maar aan de andere kant: ach....ik kan nog zo vaak met ze op mijn buik liggen
Ow en misschien heeft de temperatuur van de OK er ook mee te maken?
woensdag 26 november 2008 om 21:12
na 34 uur ploegen toch een keizersnede gekregen. verdoving zat te hoog dus zuurstofmasker erbij. baby erna heerlijk op mijn buik. ik bleek alleen alergies te zijn voor de morfine van de prik!!
wat me tegen viel was dat de naweeën veel heftiger zijn en dat de krammetjes (nietjes om te hechten) erg "trekken". krammetjes eruit halen doet trouwens geen pijn.
succes alvast en geniet lekker van je kleintje!
ps. tip voor als je ook nog een groter kind hebt dat getild moet worden: laat het meespringen omhoog !!
wat me tegen viel was dat de naweeën veel heftiger zijn en dat de krammetjes (nietjes om te hechten) erg "trekken". krammetjes eruit halen doet trouwens geen pijn.
succes alvast en geniet lekker van je kleintje!
ps. tip voor als je ook nog een groter kind hebt dat getild moet worden: laat het meespringen omhoog !!
woensdag 26 november 2008 om 21:23
Hier nog een ervaringsdeskundige met 3 Ks op de naam.
Ik kan je wel vertellen dat het de tijd erna wel zwaarder is omdat je al 3 kinderen hebt rondlopen. Je komt dan minder aan je rust toe en die heb je toch wel nodig.
Ik vond de KS op zich erg meevallen maar inderdaad de naweeen waren vreselijk. Echt pijnlijk. Ik had geen krammen maar een onderhuidse hechting, alle keren. Dat is heel mooi genezen.
De eerste was een ongeplande KS omdat kindje te groot was en er niet uit kon, de andere twee waren gepland. Ruggenprik vond ik geen probleem na de eerste keer, en het lopen op de tweede dag was wel vervelend maar het moet. En ja, dan loop je als een oud vrouwtje. De KS vond ik een mooie ervaring, het had wel wat om daar achter dat gordijntje te liggen met mijn man naast me en dan TADAA is er een baby. Jammer dat de baby meteen wordt afgevoerd in een couveuse en manlief meegaat. Lag ik daar alleen op die koude OK. Ik voelde me echt verlaten. Dat was dan de mindere kant. In de dagen erna veel last gehad van kraamtranen, maar dat staat los van de KS. Ik lag ook nog alleen op een kamertje, daar werd ik niet blij van. De andere keren was dat niet zo.
Ga er open in en wees niet bang. Het valt echt mee en je krijgt er een heel mooi kindje voor terug. Want KS baby's zijn vaak heel mooi doordat het hoofdje niet vervormd is door de geboorte.
Ik kan je wel vertellen dat het de tijd erna wel zwaarder is omdat je al 3 kinderen hebt rondlopen. Je komt dan minder aan je rust toe en die heb je toch wel nodig.
Ik vond de KS op zich erg meevallen maar inderdaad de naweeen waren vreselijk. Echt pijnlijk. Ik had geen krammen maar een onderhuidse hechting, alle keren. Dat is heel mooi genezen.
De eerste was een ongeplande KS omdat kindje te groot was en er niet uit kon, de andere twee waren gepland. Ruggenprik vond ik geen probleem na de eerste keer, en het lopen op de tweede dag was wel vervelend maar het moet. En ja, dan loop je als een oud vrouwtje. De KS vond ik een mooie ervaring, het had wel wat om daar achter dat gordijntje te liggen met mijn man naast me en dan TADAA is er een baby. Jammer dat de baby meteen wordt afgevoerd in een couveuse en manlief meegaat. Lag ik daar alleen op die koude OK. Ik voelde me echt verlaten. Dat was dan de mindere kant. In de dagen erna veel last gehad van kraamtranen, maar dat staat los van de KS. Ik lag ook nog alleen op een kamertje, daar werd ik niet blij van. De andere keren was dat niet zo.
Ga er open in en wees niet bang. Het valt echt mee en je krijgt er een heel mooi kindje voor terug. Want KS baby's zijn vaak heel mooi doordat het hoofdje niet vervormd is door de geboorte.
woensdag 26 november 2008 om 21:25
offtopic...Hey Sarah scott, da's lang geleden! Alles goed?
ontopic: Ben in augustus bevallen van mijn eerste middels een sec.sectio. Bij mij ging de bevalling zo snel. Alles liep perfect. Zat binnen 3/4 uur op 8cm! Maar bleef daar na een paar uur nog op hangen. Uiteindelijk toch te groot kindje i.c.m. mijn bekken. Op het moment zelf opluchting want ik kreeg weeenremmers. Had van begin af aan een weeenstorm van weeen om de minuut en dan paar uur lang.... Was ook wel blij dat er iets ging gebeuren want was erg vermoeiend zo. En dat terwijk ik er tegen op zag om ook maar naar het ziekenhuis te moeten laat staan een keizersnede.
Heb mijn zoontje toen paar min gezien want op de OK is het idd te koud voor zo'n kleintje. Vond dat zooooo jammer! had hem zo graag op mijn buik gehad liggen direct na de bevalling. Ook wou ik BV geven maar eerste keer aanleggen gebeurde pas na paar uur op de kraam afd.
Ruggenprik was bij mij wel in 1 keer goed gezet en heb er helemaal geen last van gehad. Wel op een bepaald moment last van wat probleempjes, blok zat wat hoog. Dus druk op mijn borst en voelde mijn armen ook minder goed. Maar heb het direct aangegeven en werd ook meteen verholpen.
Ks op zaterdagavond. Zondag, eerste dag na ks op bed verzorgd. Dag daarna alleen gedoucht (vriendlief hielp me gelukkig op het laatst was echt vermoeiend! Verpleegkundige te weinig oog voor gehad...) Dag daarna op dinsdag ontslag! Kraamverzorgster heeft me gelukkig dringend verzocht boven te blijven eerste paar dagen anders zat ik al meteen beneden. Achteraf ook erg goed voor me geweest!
Verstandelijk weet ik wel dat het beter is geweest een ks. Gevoelsmatig voelt het toch wat als falen... In het ziekenhuis kon ik het allemaal veel beter relativeren. Toen ik net thuis was en de foto's van het zieknhuis en ks zag drong pas tot me door wat er allemaal gebeurd was.
Moet wel zeggen dat ik er vantevoren veel te licht over dacht. Is toch én een geboorte van je kindje én een operatie. Luister goed naar je lichaam in de tijd daarna. Ik liep de 2e week ook al met de stofzuiger in de hand maar zal maar een van de weinigen zijn die daar geen terugslag van gerkregen heeft. Hoor ook in mijn omgeving dat het heel anders kan gaan na een sectio.
Succes en een fijne bevalling!!
ontopic: Ben in augustus bevallen van mijn eerste middels een sec.sectio. Bij mij ging de bevalling zo snel. Alles liep perfect. Zat binnen 3/4 uur op 8cm! Maar bleef daar na een paar uur nog op hangen. Uiteindelijk toch te groot kindje i.c.m. mijn bekken. Op het moment zelf opluchting want ik kreeg weeenremmers. Had van begin af aan een weeenstorm van weeen om de minuut en dan paar uur lang.... Was ook wel blij dat er iets ging gebeuren want was erg vermoeiend zo. En dat terwijk ik er tegen op zag om ook maar naar het ziekenhuis te moeten laat staan een keizersnede.
Heb mijn zoontje toen paar min gezien want op de OK is het idd te koud voor zo'n kleintje. Vond dat zooooo jammer! had hem zo graag op mijn buik gehad liggen direct na de bevalling. Ook wou ik BV geven maar eerste keer aanleggen gebeurde pas na paar uur op de kraam afd.
Ruggenprik was bij mij wel in 1 keer goed gezet en heb er helemaal geen last van gehad. Wel op een bepaald moment last van wat probleempjes, blok zat wat hoog. Dus druk op mijn borst en voelde mijn armen ook minder goed. Maar heb het direct aangegeven en werd ook meteen verholpen.
Ks op zaterdagavond. Zondag, eerste dag na ks op bed verzorgd. Dag daarna alleen gedoucht (vriendlief hielp me gelukkig op het laatst was echt vermoeiend! Verpleegkundige te weinig oog voor gehad...) Dag daarna op dinsdag ontslag! Kraamverzorgster heeft me gelukkig dringend verzocht boven te blijven eerste paar dagen anders zat ik al meteen beneden. Achteraf ook erg goed voor me geweest!
Verstandelijk weet ik wel dat het beter is geweest een ks. Gevoelsmatig voelt het toch wat als falen... In het ziekenhuis kon ik het allemaal veel beter relativeren. Toen ik net thuis was en de foto's van het zieknhuis en ks zag drong pas tot me door wat er allemaal gebeurd was.
Moet wel zeggen dat ik er vantevoren veel te licht over dacht. Is toch én een geboorte van je kindje én een operatie. Luister goed naar je lichaam in de tijd daarna. Ik liep de 2e week ook al met de stofzuiger in de hand maar zal maar een van de weinigen zijn die daar geen terugslag van gerkregen heeft. Hoor ook in mijn omgeving dat het heel anders kan gaan na een sectio.
Succes en een fijne bevalling!!
woensdag 26 november 2008 om 21:32
quote:Madiken schreef op 26 november 2008 @ 21:23:
De KS vond ik een mooie ervaring, het had wel wat om daar achter dat gordijntje te liggen met mijn man naast me en dan TADAA is er een baby.
*proest *
Maar ik herken dit gevoel wel idd
Hé Nurse! Idd lang geleden (ik ben er altijd wel hier en daar met een opmerking geweest )
Leuk om jouw bevallingsverhaal toch nog eens te lezen, jammer dat het een ks werd.
Hier alles oké Sarahmeisje doet het goed (nu bijna 9 maanden, enórm actief; loopt al langs de tafel, én een enorme vreetbaal!)
De KS vond ik een mooie ervaring, het had wel wat om daar achter dat gordijntje te liggen met mijn man naast me en dan TADAA is er een baby.
*proest *
Maar ik herken dit gevoel wel idd
Hé Nurse! Idd lang geleden (ik ben er altijd wel hier en daar met een opmerking geweest )
Leuk om jouw bevallingsverhaal toch nog eens te lezen, jammer dat het een ks werd.
Hier alles oké Sarahmeisje doet het goed (nu bijna 9 maanden, enórm actief; loopt al langs de tafel, én een enorme vreetbaal!)
woensdag 26 november 2008 om 21:33
Hier een spoed. Bevalling kwam pas op gang na strippen (42e week), maar vlotte niet. Toen de hartslag van kindje ook steeds begon te dalen bij een wee, besloten ze uiteindelijk (na zo'n fijn infuusje wat ook niet echt effect had op de ontsluiting) tot een sectio.
Oh, wat was ik blij . En ik zou het zo weer doen! Het viel me echt mee. Ik ben geen pieperd, kan wel wat hebben, maar ik heb het idee dat mijn sectio echt prima te doen was. Ook voor iemand die niet zo'n hoge pijngrens heeft. Ik heb nadien geen naweeen gehad, heb geen extra pijnmedicatie nodig gehad (is me wel veel aangeboden) en voelde me prima.
Wat mij heel erg gestoord heeft en waar ik me nog altijd boos over kan maken (nu 2 jaar later) is dat onze zoon naar de afdeling werd gereden toen ik gehecht werd. Dat was nog niet zo erg, maar wel dat mijn allerverschrikkelijkste schoonmoeder daar bijna een uur mijn kindje op de arm heeft gehad, daar ook talloze foto's van gemaakt zijn, en ik ondertussen op de uitslaapkamer lag te wachten en te wachten en te wachten. Ik had mijn zoon amper 5 minuten kunnen zien op de OK en zij had nu - voor mijn gevoel - het eerste recht haast!
Nog steeds vind ik dat ze vader en kind ergens apart hadden kunnen laten wachten en dat opa's en oma's later hadden kunnen komen kijken. Maar goed, dat is mijn frustratie .
Zowel infuus als ruggeprik vond ik niet vervelend, maar werden ook 'prettig' en deskundig geprikt.
Catheter was niet zo prettig, ik had steeds het gevoel dat ik moest plassen maar het niet kon.
Naderhand ging het herstel eigenlijk best goed. Lichamelijk heb ik wel geprobeerd alles langzaam op te bouwen en niet meteen het hele huishouden te doen. Probeer rust te nemen, het is best een zware buikoperatie die je niet moet onderschatten. Het zal lastig zijn met kleine kinderen, maar misschien heb je een (schoon)moeder, buurvrouw, goede vriendin, etc die je af en toe een beetje kan ondersteunen als je man weer meer weg is. Je zult na een paar weken al wel merken dat het makkelijker gaat.
Succes!!! Maak je niet al te zenuwachtig, het is echt goed te doen!!
Oh, wat was ik blij . En ik zou het zo weer doen! Het viel me echt mee. Ik ben geen pieperd, kan wel wat hebben, maar ik heb het idee dat mijn sectio echt prima te doen was. Ook voor iemand die niet zo'n hoge pijngrens heeft. Ik heb nadien geen naweeen gehad, heb geen extra pijnmedicatie nodig gehad (is me wel veel aangeboden) en voelde me prima.
Wat mij heel erg gestoord heeft en waar ik me nog altijd boos over kan maken (nu 2 jaar later) is dat onze zoon naar de afdeling werd gereden toen ik gehecht werd. Dat was nog niet zo erg, maar wel dat mijn allerverschrikkelijkste schoonmoeder daar bijna een uur mijn kindje op de arm heeft gehad, daar ook talloze foto's van gemaakt zijn, en ik ondertussen op de uitslaapkamer lag te wachten en te wachten en te wachten. Ik had mijn zoon amper 5 minuten kunnen zien op de OK en zij had nu - voor mijn gevoel - het eerste recht haast!
Nog steeds vind ik dat ze vader en kind ergens apart hadden kunnen laten wachten en dat opa's en oma's later hadden kunnen komen kijken. Maar goed, dat is mijn frustratie .
Zowel infuus als ruggeprik vond ik niet vervelend, maar werden ook 'prettig' en deskundig geprikt.
Catheter was niet zo prettig, ik had steeds het gevoel dat ik moest plassen maar het niet kon.
Naderhand ging het herstel eigenlijk best goed. Lichamelijk heb ik wel geprobeerd alles langzaam op te bouwen en niet meteen het hele huishouden te doen. Probeer rust te nemen, het is best een zware buikoperatie die je niet moet onderschatten. Het zal lastig zijn met kleine kinderen, maar misschien heb je een (schoon)moeder, buurvrouw, goede vriendin, etc die je af en toe een beetje kan ondersteunen als je man weer meer weg is. Je zult na een paar weken al wel merken dat het makkelijker gaat.
Succes!!! Maak je niet al te zenuwachtig, het is echt goed te doen!!
woensdag 26 november 2008 om 21:35
Dat gevoel van falen had ik juist niet. Ik was maar wat trots dat ik een kind had gekregen (bij de eerste wel een hele bevalling moeten doorstaan) EN een operatie ondergaan waar ik altijd als de dood voor ziekenhuizen was.
Ik sjouwde in de tweede week erna ook al met volle wasmanden rond, ik had geen hulp. Je voelt zelf wel een beetje hoever je kunt gaan. Geen terugslag gehad.
Ik sjouwde in de tweede week erna ook al met volle wasmanden rond, ik had geen hulp. Je voelt zelf wel een beetje hoever je kunt gaan. Geen terugslag gehad.
woensdag 26 november 2008 om 21:38
Oja, luister naar je lichaam en let echt op je grenzen. Ook al wil je flinker zijn, omdat je 'omgeving dat misschien verwacht'. Dan herstel je namelijk veel sneller.
En ik vond het eigenlijk wel heel gezellig op de OK. Ik was een beetje high van de pethidine, dus wel extra lollig.. maar de sfeer was relaxed.
En ik vond het eigenlijk wel heel gezellig op de OK. Ik was een beetje high van de pethidine, dus wel extra lollig.. maar de sfeer was relaxed.
woensdag 26 november 2008 om 21:40
quote:Ine schreef op 26 november 2008 @ 21:33:
Hier een spoed. Bevalling kwam pas op gang na strippen (42e week), maar vlotte niet. Toen de hartslag van kindje ook steeds begon te dalen bij een wee, besloten ze uiteindelijk (na zo'n fijn infuusje wat ook niet echt effect had op de ontsluiting) tot een sectio.
Oh, wat was ik blij . En ik zou het zo weer doen! Het viel me echt mee. Ik ben geen pieperd, kan wel wat hebben, maar ik heb het idee dat mijn sectio echt prima te doen was. Ook voor iemand die niet zo'n hoge pijngrens heeft. Ik heb nadien geen naweeen gehad, heb geen extra pijnmedicatie nodig gehad (is me wel veel aangeboden) en voelde me prima.
Wat mij heel erg gestoord heeft en waar ik me nog altijd boos over kan maken (nu 2 jaar later) is dat onze zoon naar de afdeling werd gereden toen ik gehecht werd. Dat was nog niet zo erg, maar wel dat mijn allerverschrikkelijkste schoonmoeder daar bijna een uur mijn kindje op de arm heeft gehad, daar ook talloze foto's van gemaakt zijn, en ik ondertussen op de uitslaapkamer lag te wachten en te wachten en te wachten. Ik had mijn zoon amper 5 minuten kunnen zien op de OK en zij had nu - voor mijn gevoel - het eerste recht haast! Nog steeds vind ik dat ze vader en kind ergens apart hadden kunnen laten wachten en dat opa's en oma's later hadden kunnen komen kijken. Maar goed, dat is mijn frustratie .
Zowel infuus als ruggeprik vond ik niet vervelend, maar werden ook 'prettig' en deskundig geprikt.
Catheter was niet zo prettig, ik had steeds het gevoel dat ik moest plassen maar het niet kon.
Naderhand ging het herstel eigenlijk best goed. Lichamelijk heb ik wel geprobeerd alles langzaam op te bouwen en niet meteen het hele huishouden te doen. Probeer rust te nemen, het is best een zware buikoperatie die je niet moet onderschatten. Het zal lastig zijn met kleine kinderen, maar misschien heb je een (schoon)moeder, buurvrouw, goede vriendin, etc die je af en toe een beetje kan ondersteunen als je man weer meer weg is. Je zult na een paar weken al wel merken dat het makkelijker gaat.
Succes!!! Maak je niet al te zenuwachtig, het is echt goed te doen!!
Oh hell! Dat is zeker een nachtmerrie. Ik snap je helemaal.
Ze hadden beter papa en de kleine op een kamertje kunnen laten wachten tot jij er weer bij was.
In ons geval deed men dat wel, we hebben de ouders ook pas gebeld toen er al 4 uur waren verstreken. Ik was toen ook pas weer een beetje toonbaar. Je moet verzorgd worden, baby werd eerst aangelegd en papa moest stevig ontbijten want die had er al 28 uur opzitten....
Als ik nu de foto's van mezelf terugzie in dat ziekenhuisbed schrik ik nog als ik mijn opgezwollen hoofd zie. Dat kwam door de narcose (ruggenprik) en het persen.
Hier een spoed. Bevalling kwam pas op gang na strippen (42e week), maar vlotte niet. Toen de hartslag van kindje ook steeds begon te dalen bij een wee, besloten ze uiteindelijk (na zo'n fijn infuusje wat ook niet echt effect had op de ontsluiting) tot een sectio.
Oh, wat was ik blij . En ik zou het zo weer doen! Het viel me echt mee. Ik ben geen pieperd, kan wel wat hebben, maar ik heb het idee dat mijn sectio echt prima te doen was. Ook voor iemand die niet zo'n hoge pijngrens heeft. Ik heb nadien geen naweeen gehad, heb geen extra pijnmedicatie nodig gehad (is me wel veel aangeboden) en voelde me prima.
Wat mij heel erg gestoord heeft en waar ik me nog altijd boos over kan maken (nu 2 jaar later) is dat onze zoon naar de afdeling werd gereden toen ik gehecht werd. Dat was nog niet zo erg, maar wel dat mijn allerverschrikkelijkste schoonmoeder daar bijna een uur mijn kindje op de arm heeft gehad, daar ook talloze foto's van gemaakt zijn, en ik ondertussen op de uitslaapkamer lag te wachten en te wachten en te wachten. Ik had mijn zoon amper 5 minuten kunnen zien op de OK en zij had nu - voor mijn gevoel - het eerste recht haast! Nog steeds vind ik dat ze vader en kind ergens apart hadden kunnen laten wachten en dat opa's en oma's later hadden kunnen komen kijken. Maar goed, dat is mijn frustratie .
Zowel infuus als ruggeprik vond ik niet vervelend, maar werden ook 'prettig' en deskundig geprikt.
Catheter was niet zo prettig, ik had steeds het gevoel dat ik moest plassen maar het niet kon.
Naderhand ging het herstel eigenlijk best goed. Lichamelijk heb ik wel geprobeerd alles langzaam op te bouwen en niet meteen het hele huishouden te doen. Probeer rust te nemen, het is best een zware buikoperatie die je niet moet onderschatten. Het zal lastig zijn met kleine kinderen, maar misschien heb je een (schoon)moeder, buurvrouw, goede vriendin, etc die je af en toe een beetje kan ondersteunen als je man weer meer weg is. Je zult na een paar weken al wel merken dat het makkelijker gaat.
Succes!!! Maak je niet al te zenuwachtig, het is echt goed te doen!!
Oh hell! Dat is zeker een nachtmerrie. Ik snap je helemaal.
Ze hadden beter papa en de kleine op een kamertje kunnen laten wachten tot jij er weer bij was.
In ons geval deed men dat wel, we hebben de ouders ook pas gebeld toen er al 4 uur waren verstreken. Ik was toen ook pas weer een beetje toonbaar. Je moet verzorgd worden, baby werd eerst aangelegd en papa moest stevig ontbijten want die had er al 28 uur opzitten....
Als ik nu de foto's van mezelf terugzie in dat ziekenhuisbed schrik ik nog als ik mijn opgezwollen hoofd zie. Dat kwam door de narcose (ruggenprik) en het persen.
woensdag 26 november 2008 om 21:42
En over de gezelligheid op de OK had ook ik niet te klagen, de anesthesist zat naast mij en hield me wel aan de praat. We hebben het nog gehad over de naam van mijn dochter en hij maakte allemaal grapjes. Relaxt sfeertje. De assistente maakte foto's, niet van de operatie zelf trouwens. Die kon ik wel een beetje zien in de spiegeling van de lamp.....ieks.
woensdag 26 november 2008 om 21:53
De assistent heeft bij ons wel foto's gemaakt van de operatie. Je ziet dochterlief nog niet uit mijn buik komen, maar het scheelt niet veel.
Manlief is niet zo'n held met al dat bloed maar vond dit zo'n mooie foto dat hij dit ook heeft doorgestuurd naar ouders en schoonouders... die vonden het wat minder .
Bij ons kwam de visite pas 's middags. We hebben ze wel direct gebeld, maar ze hebben allemaal keurig het bezoekuur afgewacht. Dat verhaal van de schoonmoeder vind ik echt erg.
Manlief is niet zo'n held met al dat bloed maar vond dit zo'n mooie foto dat hij dit ook heeft doorgestuurd naar ouders en schoonouders... die vonden het wat minder .
Bij ons kwam de visite pas 's middags. We hebben ze wel direct gebeld, maar ze hebben allemaal keurig het bezoekuur afgewacht. Dat verhaal van de schoonmoeder vind ik echt erg.
woensdag 26 november 2008 om 22:15
He meiden, al zoveel reacties, das fijn.
En tot nog toe vooral positief, ook fijn
@ Ine: dat zou ik ook vreselijk vinden, dat van je schoonmoeder. Ik heb schoonmoeder ook niet verteld wanneer het gebeuren gaat en zal ook zeker pas gaan bellen nadat kind en ik weer herenigd zijn.
Bij mij kan mijn kindje trouwens niet direct bij me liggen omdat de glucosespiegel meteen gecontroleerd moet worden. Maar daar blijft papa gelukkig bij.
En tot nog toe vooral positief, ook fijn
@ Ine: dat zou ik ook vreselijk vinden, dat van je schoonmoeder. Ik heb schoonmoeder ook niet verteld wanneer het gebeuren gaat en zal ook zeker pas gaan bellen nadat kind en ik weer herenigd zijn.
Bij mij kan mijn kindje trouwens niet direct bij me liggen omdat de glucosespiegel meteen gecontroleerd moet worden. Maar daar blijft papa gelukkig bij.
Whatever, I do what I want
woensdag 26 november 2008 om 22:17
Ik heb een spoedKS gehad met 34 wkn. Wat mij meeviel achteraf is dat ik van onder nog heel ben haha..en de grootte van het litteken, en t ziet er supernetjes uit. Gelukkig maar want iedere dag als ik naar de toilet ga of mij uitkleed dan word je er toch weer mee geconfronteerd, ik blijf er naar kijken.
Wat mij achteraf tegenviel was dat ik zoals al eerder gezegd ineens een baby had..zo van hey daar is ze...opensnijden eruit trekken en hup een baby...en dat is zoooo raar..
Ik heb dus ook nog steeds niet die link kunnen leggen van zij heeft in mijn buik gezeten..omdat ik misschien het er uit komen, dat proces, gemist heb.
Verder het herstel ik heb 6 dgn in het ZH gelegen, en ik werd superverzorgd. 3e dag katheter eruit, ook totaal geen last van gehad. Ik kon pas de 3e dag naar de wc lopen hoor, de 1e 2 dgn niet, dag 2 probeerde ik stapjes maar toen na 3 stappen werd t zwart voor mn ogen..Maar ik heb ook veel bloed verloren dus ja daar kan t ook aan liggen.
maar ik vond de ruggenprik ook best wel te doen, kijk je voelt hem wel dat zeker weten..maar probeer je rustig te houden en goed doorademen en daarop concentreren.
En de eerste weken heb ik geen huishouden gedaan zoals bijv boodschappen. Ook niet stofzuigen ofzo..maar dat was ook vanwege dat mijn dochtertje in het ZH lag en ik dus daar zat elke dag..
Maar ik denk met een week of 4 dat ik langzaam alles weer begon te doen..Ik vind wel hoe rustiger je t oppakt, hoe beter je herstelt en ook je wond. Want als ik weer eens te druk had gedaan of veel had gelopen op een dag dan had ik savonds echt pijn aan mn litteken en onderhuidse hechtingen.
Succes meid
Wat mij achteraf tegenviel was dat ik zoals al eerder gezegd ineens een baby had..zo van hey daar is ze...opensnijden eruit trekken en hup een baby...en dat is zoooo raar..
Ik heb dus ook nog steeds niet die link kunnen leggen van zij heeft in mijn buik gezeten..omdat ik misschien het er uit komen, dat proces, gemist heb.
Verder het herstel ik heb 6 dgn in het ZH gelegen, en ik werd superverzorgd. 3e dag katheter eruit, ook totaal geen last van gehad. Ik kon pas de 3e dag naar de wc lopen hoor, de 1e 2 dgn niet, dag 2 probeerde ik stapjes maar toen na 3 stappen werd t zwart voor mn ogen..Maar ik heb ook veel bloed verloren dus ja daar kan t ook aan liggen.
maar ik vond de ruggenprik ook best wel te doen, kijk je voelt hem wel dat zeker weten..maar probeer je rustig te houden en goed doorademen en daarop concentreren.
En de eerste weken heb ik geen huishouden gedaan zoals bijv boodschappen. Ook niet stofzuigen ofzo..maar dat was ook vanwege dat mijn dochtertje in het ZH lag en ik dus daar zat elke dag..
Maar ik denk met een week of 4 dat ik langzaam alles weer begon te doen..Ik vind wel hoe rustiger je t oppakt, hoe beter je herstelt en ook je wond. Want als ik weer eens te druk had gedaan of veel had gelopen op een dag dan had ik savonds echt pijn aan mn litteken en onderhuidse hechtingen.
Succes meid
woensdag 26 november 2008 om 22:40
quote:missworld schreef op 26 november 2008 @ 22:17:
Ik heb een spoedKS gehad met 34 wkn. Wat mij meeviel achteraf is dat ik van onder nog heel ben haha..en de grootte van het litteken, en t ziet er supernetjes uit. Gelukkig maar want iedere dag als ik naar de toilet ga of mij uitkleed dan word je er toch weer mee geconfronteerd, ik blijf er naar kijken.
Wat mij achteraf tegenviel was dat ik zoals al eerder gezegd ineens een baby had..zo van hey daar is ze...opensnijden eruit trekken en hup een baby...en dat is zoooo raar..
Ik heb dus ook nog steeds niet die link kunnen leggen van zij heeft in mijn buik gezeten..omdat ik misschien het er uit komen, dat proces, gemist heb.
Verder het herstel ik heb 6 dgn in het ZH gelegen, en ik werd superverzorgd. 3e dag katheter eruit, ook totaal geen last van gehad. Ik kon pas de 3e dag naar de wc lopen hoor, de 1e 2 dgn niet, dag 2 probeerde ik stapjes maar toen na 3 stappen werd t zwart voor mn ogen..Maar ik heb ook veel bloed verloren dus ja daar kan t ook aan liggen.
maar ik vond de ruggenprik ook best wel te doen, kijk je voelt hem wel dat zeker weten..maar probeer je rustig te houden en goed doorademen en daarop concentreren.
En de eerste weken heb ik geen huishouden gedaan zoals bijv boodschappen. Ook niet stofzuigen ofzo..maar dat was ook vanwege dat mijn dochtertje in het ZH lag en ik dus daar zat elke dag..
Maar ik denk met een week of 4 dat ik langzaam alles weer begon te doen..Ik vind wel hoe rustiger je t oppakt, hoe beter je herstelt en ook je wond. Want als ik weer eens te druk had gedaan of veel had gelopen op een dag dan had ik savonds echt pijn aan mn litteken en onderhuidse hechtingen.
Succes meid
Dat is dan ook waar ik het meest tegen op zie. Heel gek eigenlijk, want ik ben helemaal niet bang voor prikken, vind het ook altijd weer meevallen, kijk ook rustig mee met bloedprikken en ik ben niet heel kleinzerig in het algemeen (gemiddelde pijngrens denk ik). Maar 't is meer de plek misschien. Ik heb ervaring met prikken in vingers, armen, benen, billen en mond, maar nog niet met een in je rug.
Dat dus én het inbrengen van het infuus is wat ik spannend vind. Want nu zei de anaesthetist tegen mij dat het infuus wat ik van tevoren krijg en wat moet zorgen voor verdoving zodat de ruggenprik makkelijker gezet kan worden, veel pijnlijker is. Met als gevolg dat ik nu op zie tegen het infuus omdat dat pijnlijk zou zijn, terwijl ik vaker een infuus gehad heb en hier nooit echt last van had, en de ruggenprik omdat het dus blijkbaar van tevoren verdoofd moet worden omdat het anders te pijnlijk is of niet goed gezet kan worden.
En verder dat ik het benauwd krijg, hoewel je dat zelf aan kunt geven natuurlijk maar toch. En dat ik misschien misselijk wordt, moet ik ook op tijd aangeven maar ik vind misselijk zijn verschrikkelijk. Allemaal dingen die ik in het voorgesprek gehoord heb en waar ik nog nooit aan gedacht had omdat ik niet wist dat dat ook kon.
Ik lees hier dat meerderen van jullie het benauwd hadden, maar lees ook dat als je dit aangeeft ze er wat mee kunnen doen en dat jullie het niet als heel erg ervaren hebben, wat me dan wel weer enigszins geruststelt.
En als laatste vertelde de verpleegkundige op de kraamafdeling me dat ik na de keizersnee zelf een cijfer moet geven variërend van 1-10 om aan te geven hoeveel pijn ik heb. En dat ze de pijnmedicatie dan daar op aan passen. Maar wat nu als ik bij kom en ik voel een 10?
Het is trouwens niet zo dat ik hier echt heel bang voor ben, 't is meer dat ik dat spannend vind en omdat het gepland is en ik verlof heb en het steeds dichterbij komt, heb ik nu ook de tijd om daarover na te denken. Gelukkig heb ik het overdag erg druk met het (superchone) huis poetsen zodat ik niet zoveel tijd heb om er over na te denken.
Ik heb een spoedKS gehad met 34 wkn. Wat mij meeviel achteraf is dat ik van onder nog heel ben haha..en de grootte van het litteken, en t ziet er supernetjes uit. Gelukkig maar want iedere dag als ik naar de toilet ga of mij uitkleed dan word je er toch weer mee geconfronteerd, ik blijf er naar kijken.
Wat mij achteraf tegenviel was dat ik zoals al eerder gezegd ineens een baby had..zo van hey daar is ze...opensnijden eruit trekken en hup een baby...en dat is zoooo raar..
Ik heb dus ook nog steeds niet die link kunnen leggen van zij heeft in mijn buik gezeten..omdat ik misschien het er uit komen, dat proces, gemist heb.
Verder het herstel ik heb 6 dgn in het ZH gelegen, en ik werd superverzorgd. 3e dag katheter eruit, ook totaal geen last van gehad. Ik kon pas de 3e dag naar de wc lopen hoor, de 1e 2 dgn niet, dag 2 probeerde ik stapjes maar toen na 3 stappen werd t zwart voor mn ogen..Maar ik heb ook veel bloed verloren dus ja daar kan t ook aan liggen.
maar ik vond de ruggenprik ook best wel te doen, kijk je voelt hem wel dat zeker weten..maar probeer je rustig te houden en goed doorademen en daarop concentreren.
En de eerste weken heb ik geen huishouden gedaan zoals bijv boodschappen. Ook niet stofzuigen ofzo..maar dat was ook vanwege dat mijn dochtertje in het ZH lag en ik dus daar zat elke dag..
Maar ik denk met een week of 4 dat ik langzaam alles weer begon te doen..Ik vind wel hoe rustiger je t oppakt, hoe beter je herstelt en ook je wond. Want als ik weer eens te druk had gedaan of veel had gelopen op een dag dan had ik savonds echt pijn aan mn litteken en onderhuidse hechtingen.
Succes meid
Dat is dan ook waar ik het meest tegen op zie. Heel gek eigenlijk, want ik ben helemaal niet bang voor prikken, vind het ook altijd weer meevallen, kijk ook rustig mee met bloedprikken en ik ben niet heel kleinzerig in het algemeen (gemiddelde pijngrens denk ik). Maar 't is meer de plek misschien. Ik heb ervaring met prikken in vingers, armen, benen, billen en mond, maar nog niet met een in je rug.
Dat dus én het inbrengen van het infuus is wat ik spannend vind. Want nu zei de anaesthetist tegen mij dat het infuus wat ik van tevoren krijg en wat moet zorgen voor verdoving zodat de ruggenprik makkelijker gezet kan worden, veel pijnlijker is. Met als gevolg dat ik nu op zie tegen het infuus omdat dat pijnlijk zou zijn, terwijl ik vaker een infuus gehad heb en hier nooit echt last van had, en de ruggenprik omdat het dus blijkbaar van tevoren verdoofd moet worden omdat het anders te pijnlijk is of niet goed gezet kan worden.
En verder dat ik het benauwd krijg, hoewel je dat zelf aan kunt geven natuurlijk maar toch. En dat ik misschien misselijk wordt, moet ik ook op tijd aangeven maar ik vind misselijk zijn verschrikkelijk. Allemaal dingen die ik in het voorgesprek gehoord heb en waar ik nog nooit aan gedacht had omdat ik niet wist dat dat ook kon.
Ik lees hier dat meerderen van jullie het benauwd hadden, maar lees ook dat als je dit aangeeft ze er wat mee kunnen doen en dat jullie het niet als heel erg ervaren hebben, wat me dan wel weer enigszins geruststelt.
En als laatste vertelde de verpleegkundige op de kraamafdeling me dat ik na de keizersnee zelf een cijfer moet geven variërend van 1-10 om aan te geven hoeveel pijn ik heb. En dat ze de pijnmedicatie dan daar op aan passen. Maar wat nu als ik bij kom en ik voel een 10?
Het is trouwens niet zo dat ik hier echt heel bang voor ben, 't is meer dat ik dat spannend vind en omdat het gepland is en ik verlof heb en het steeds dichterbij komt, heb ik nu ook de tijd om daarover na te denken. Gelukkig heb ik het overdag erg druk met het (superchone) huis poetsen zodat ik niet zoveel tijd heb om er over na te denken.
Whatever, I do what I want
woensdag 26 november 2008 om 23:04
quote:crini schreef op 26 november 2008 @ 22:40:
Dat dus én het inbrengen van het infuus is wat ik spannend vind. Want nu zei de anaesthetist tegen mij dat het infuus wat ik van tevoren krijg en wat moet zorgen voor verdoving zodat de ruggenprik makkelijker gezet kan worden, veel pijnlijker is.
HUH?!
Hier kirjg je eerst een verdovingsprikje op de plek van de ruggenprik, dáárna wordt ie pas gezet. Het prikje van de verdoving voel je als een prik, het zetten van de ruggenprik voel je als een "bonkje". Tsja, meer een duwtje ofzo. Beetje moeilijk te omschrijven
Dat dus én het inbrengen van het infuus is wat ik spannend vind. Want nu zei de anaesthetist tegen mij dat het infuus wat ik van tevoren krijg en wat moet zorgen voor verdoving zodat de ruggenprik makkelijker gezet kan worden, veel pijnlijker is.
HUH?!
Hier kirjg je eerst een verdovingsprikje op de plek van de ruggenprik, dáárna wordt ie pas gezet. Het prikje van de verdoving voel je als een prik, het zetten van de ruggenprik voel je als een "bonkje". Tsja, meer een duwtje ofzo. Beetje moeilijk te omschrijven
woensdag 26 november 2008 om 23:05
Ik heb een geplande ks gehad, ik vond het praktisch gezien erg fijn want zo kon ik alles goed regelen voo rmijn zoon en was thuis alles op orde.
Ik vond de ruggenprik erg meevallen.
Ik vond de katheter zetten tegenvallen, de pijn in de wond tegenvallen en het op mijn rug slapen zwaar irritant.
Ik voelde me wel veel beter dan na mijn eerste bevalling (zwangerschapsvergiftiging, totaalruptuur, anderhalf uur onder gehele narcose na de bevalling om te hechten) en ben ook eerder hersteld dan bij de eerste bevalling.
Mijn man had 6 wk, 2 dgn in de week zorgverlof opgenomen. De overige 3 dgn werden opgevangen door de opa en oma's. Ik hoefde de eerste 6 wk dus vrij weinig te doen en dat was heel fijn en dat heeft het herstel ook zeker bevordert!
succes met de laatste loodjes
Ik vond de ruggenprik erg meevallen.
Ik vond de katheter zetten tegenvallen, de pijn in de wond tegenvallen en het op mijn rug slapen zwaar irritant.
Ik voelde me wel veel beter dan na mijn eerste bevalling (zwangerschapsvergiftiging, totaalruptuur, anderhalf uur onder gehele narcose na de bevalling om te hechten) en ben ook eerder hersteld dan bij de eerste bevalling.
Mijn man had 6 wk, 2 dgn in de week zorgverlof opgenomen. De overige 3 dgn werden opgevangen door de opa en oma's. Ik hoefde de eerste 6 wk dus vrij weinig te doen en dat was heel fijn en dat heeft het herstel ook zeker bevordert!
succes met de laatste loodjes
